Για τον Αχιλλέα από το Κάιρο

Για τον Αχιλλέα από το Κάιρο

---

6/06/2010 03:15:00 π.μ. Δημοσιεύθηκε από Παραπολιτική

Αthens Gay Pride στην Αθήνα και η συζήτηση σε blogs και sites φούντωσε, φοβάμαι πάντα μακριά από την ουσία του όλου θέματος.

Αποφάσισα λοιπόν να γράψω κι εγώ κάτι για το θέμα, αν και ακόμα μέσα μου η μάχη μεταξύ των απόψεων μου και των κοινωνικών στερεοτύπων καλά κρατεί.

Δεν θα γράψω τα τυπικά "έχω ένα πολύ καλό gay φίλο, δεν δαγκώνει, μια χαρά παιδί". Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω κανένα φίλο που δηλώνει ομοφυλόφιλος. Έχω όμως 2-3 που είναι gay και δεν μου το έχουν πει και δεν σας κρύβω ότι νιώθω παράξενα. Κυρίως γιατί φταίω.

Γιατί φταίω; Γιατί εγώ μαζί με χιλιάδες άλλους νταήδες "straight" επιχειρήσαμε με τρόπο ηλίθιο να αγνοήσουμε την ύπαρξη των συγκεκριμένων ανθρώπων. Δεν μου ήταν εύκολο να καταλάβω ότι οι "πούστηδες" δεν είναι άρρωστοι. Μεγάλωσα κι εγώ έχοντας στο νου μου ότι οι "αδελφές" μπορεί να με κολλήσουν κάτι. Μην σας φοβίζουν οι λέξεις. Αυτές χρησιμοποιεί η κοινωνία, με αυτές θα παίξουμε μπάλα...

Φταίω λοιπόν που αυτοί οι φίλοι μου δεν μιλούν ανοικτά για τις...

...προτιμήσεις τους. Εγώ όμως μιλάω ανοικτά μπροστά τους: "χθες με την Χ κάναμε το τάδε", "ο κώλος της Ψ είναι για τρελά κόλπα" κτλ. Χαμογελούν συγκαταβατικά. Την ξέρετε την γκριμάτσα, οι περισσότεροι από εσάς την έχετε αντικρίσει. Όταν θα πάνε τουαλέτα, ο διάλογος θα είναι πάντα ίδιος:

- Ρε, μην λες τέτοια μπροστά του...
- Γιατί;
- Μα δεν καταλαβαίνεις;
- Τι να καταλάβω;
- Ο Χ δεν είναι και πολύ φανατικός...
- Το ξέρεις;
- Ε, λογικά...

Το αδιέξοδο είναι ίδιο και πάντα εκεί. Ακόμα και σήμερα, δεν γνωρίζω πως μπορώ να βοηθήσω τους ανθρώπους αυτούς να ανοιχθούν και να ζήσουν ελεύθερα και περήφανα. Νομίζω πάντως ότι είναι χαζό να αυτολογοκρίνομαι. Δεν βοηθάω κανέναν από τους δυο να νιώσει άνετα. Έτσι λοιπόν, αν και νιώθω ότι φταίω κι εγώ, ενοχλούμαι λιγάκι από τη συμπεριφορά των ανθρώπων αυτών. Φίλοι είμαστε, γιατί να μην μου πουν την αλήθεια;

Δυστυχώς, οι περισσότεροι την αλήθεια δεν τη λένε ούτε στον ίδιο τους τον εαυτό. Είναι δύσκολο να είσαι μοναχογιός και να μην καίγεσαι να συνεχίσεις το "όνομα". Είναι δύσκολο να απαντάς πάντα υποκριτικά στη θεία ή τη γιαγιά σου ότι "κάτι παίζει" όταν σε ρωτάνε "καμια γκομενίτσα;". Είναι δύσκολο να μιλήσεις στους γονείς, είναι δύσκολο να μιλήσουν αυτοί στους κουμπάρους κτλ.

Νομίζω όμως ότι αυτή η δυσκολία δεν λύνεται με φεστιβάλ "περηφάνιας", αμφιβάλω αν οι περισσότεροι ομοφυλόφιλοι συμφωνούν με τέτοιου είδους πρωτοβουλίες. Λυπάμαι αλλά το μεγαλύτερο κακό στην πολύχρωμη αυτή κοινότητα το έχουν προξενήσει οι εκπρόσωποι της σε τηλεοπτικά πάνελ και παράθυρα. Ο ομοφυλόφιλος είναι ταυτισμένος με μια τρελή αδελφή που φοράει ροζ ρούχα, έχει το μαλλί ξανθό και σκούζει υστερικά λέγοντας αστεία για τηλεοπτικές περσόνες. Συνήθως, η λέξη "gay" μας φέρνει στο μυαλό κομμωτές, χορευτές και πανελίστες. Κακώς, κάκιστα.

Όσο λοιπόν υποστηρίζω τα αιτήματα αυτών των πρωτοβουλιών άλλα τόσο διαφωνώ με τις πρακτικές που επιλέγουν ως τρόπο διαμαρτυρίας. Η ακραία συντήρηση της ελληνικής κοινωνίας δεν αντιμετωπίζεται με χαρωπές παρελάσεις. Αντιμετωπίζεται με πράξεις πραγματικής περηφάνιας στην καθημερινότητα.

Αν κάτσω και σκεφτώ, σίγουρα θα βρω κι άλλα να γράψω γιατί το θέμα αυτό με έχει απασχολήσει αρκετά. Δεν επέλεξα τυχαία την εικόνα της ανάρτησης. Είναι μια καθαρά στερεοτυπική απεικόνιση της λέξης "gay". Καλώς ή κακώς κι εγώ αυτή έχω στο μυαλό μου. Ενδεχομένως το κείμενο να είναι και λιγάκι μπερδεμένο αλλά νομίζω ότι μεγαλύτερη αξία θα έχουν τα σχόλια που θα ακολουθήσουν.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν νιώθω περισσότερο άντρας από κανέναν επειδή μου αρέσουν οι γυναίκες. Αφήστε που στον έρωτα η λέξη "ανωμαλία" είναι τρομερά σχετική και αλλάζει από άνθρωπο σε άνθρωπο...

Υ.Γ Προλαβαίνω κάποιους από εσάς που θα επικαλεστείτε "επιστημονικές" μελέτες κτλ. Αν η ομοφυλοφιλία ήταν αρρώστια, οι gay θα πέθαιναν..