Τρεις γυναίκες διαφορετικών ηλικιών, η 50χρονη Έλεν, η 35χρονη Γιάννα
κι η 22χρονη Ίρις, διασκορπισμένες (κυριολεκτικά και μεταφορικά) στους
30 ορόφους ενός σύγχρονου ουρανοξύστη, μοιράζονται τις εμπειρίες τους
από τον ίδιο άντρα, που τυχαίνει να είναι σύζυγος της πρώτης και εραστής
των άλλων δύο. Κι όλο αυτό το αλισβερίσι, γίνεται μέσω… fax.Η Αργεντινή Esther Vilar καταπιάνεται με ένα πιασάρικο θέμα, όπως η ζήλεια, από γυναικεία σκοπιά, και παρουσιάζει ένα χαριτωμένο εργάκι, που ουσιαστικά μεταφέρει στη σκηνή, το βασικό μοτίβο του πιο γνωστού της πονήματος, του αρκετά δημοφιλούς στα 70s, δοκιμιακού «ο Ελεγχόμενος ¶ντρας». Ευχάριστη, βιτριολική γυναικεία γραφή, που σε σημεία προσπαθεί να φιλοσοφήσει πάνω στη σχέση των δύο φύλων και τη γυναικεία ψυχολογία.
Το πρόβλημα είναι ότι όλο αυτό ξεκινά από μια κακή ιδέα: την απιθανότητα τρεις αντίζηλες γυναίκες (που μάλιστα μένουν στο ίδιο κτίριο) να επικοινωνούν, να πετάνε δηλητήριο και ουσιαστικά να «μαλλιοτραβιούνται» μέσα από fax (ούτε καν ένα e-mail). Δραματουργικά φυσικά, η Vilar καταφέρνει με αυτό τον τρόπο να αποφύγει αυτό που έτσι κι αλλιώς αποτελεί πρόβλημα της σύγχρονης δραματουργίας: να μας δώσει μια ζουμερή και άμεση αντιπαράθεση χαρακτήρων- έστω κι αν πρόκειται για ξεκατίνιασμα. Με το εύρημα του fax, έχει την ευκαιρία να γράφει εκτενείς μονολόγους και να εμποδίζει την ανάπτυξη άμεσων σχέσεων. Το αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο με αναλόγιο με τις τρεις ηθοποιούς να μας διαβάζουν αυτό που θα μπορούσε να διαβάζει ο ενδιαφερόμενος κι από μόνος του ευχάριστα στο σπίτι του.
Η Δήμητρα Αράπογλου,
προσπάθησε να τονώσει θεατρικά, αυτό το έτσι κι αλλιώς στατικό έργο κι
ως ένα σημείο το κατάφερε (όσο της επέτρεπε φυσικά το ίδιο το κείμενο).
Για καλή της τύχη, είχε στη διάθεσή της δυο καλές ηθοποιούς, που
προσέγγισαν τους χαρακτήρες τους με χιούμορ και τρυφερότητα. Η Μπέττυ Λιβανού,
ως ή όχι και τόσο θιγμένη απατημένη σύζυγος, εντυπωσιάζει με το λαμπερό
κωμικό της ένστικτο και παρόλο που δεν έχει τιμήσει τη σκηνή πολλές
φορές στην καριέρα της, μοιάζει να βρίσκεται στο φυσικό της χώρο. Η Κατερίνα Λέχου
αποδίδει πολύ έξυπνα το ρόλο της πέτρας του σκανδάλου που εκτοπίζεται
από τη νεότερη ερωμένη, περνώντας με λεπτούς χειρισμούς από το ρόλο του
θύτη σ’ αυτό του θύματος. Η Μαργαρίτα Πανουσοπούλου, ως
νεαρή Ίρις, είναι ακόμα άπειρη σκηνικά (και με ένα μικρό πρόβλημα
ορθοφωνίας), αποτελεί όμως μια ευχάριστη νότα στην παράσταση.Αν είστε γυναίκα (ή… αιχμάλωτος άνδρας) κι έχετε ανοιχτούς λογαριασμούς με αυτό το τέρας με τα πράσινα μάτια που ονομάζεται ζήλεια, η Ζήλια σε τρία fax σας περιμένει με μια παράδοξη ματιά πάνω στο θέμα…
Σκηνοθεσία: Δήμητρα Αράπογλου
Σκηνικά: Αναστασία Αρσένη
Κοστούμια: Μαρία Κοντοδήμα
Φωτισμοί: Σταμάτης Γιαννούλης
Παίζουν: Μπέττυ Λιβανού, Κατερίνα Λέχου, Μαργαρίτα Πανουσοπούλου
Θέατρο ΤόΠΟΣ ΑΛΛΟύ
Κεφαλληνίας 17 -Κυψέλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου