Προσπαθώντας με δύναμη ψυχής - Αθανάσιος Κατσιγιάννης

Προσπαθώντας με δύναμη ψυχής - Αθανάσιος Κατσιγιάννης

Όταν μπήκα στο Δρομοκαΐτειο την πρώτη βραδιά, αισθάνθηκα αμέσως την συμφορά μου βαρύτερη, την πλήξη με τα μαύρα της φτερά να με σκεπάζει ολόκληρο, σύγκορμο και σύψυχο.

Διασκέλισα το κατώφλι του σα νεκρός, όπως θα διασκέλιζα με ακέραιες τις αισθήσεις μου το κατώφλι του Άδη. Οι νοσοκόμοι και οι γιατροί με τις λευκές καμιζόλες κατέβαιναν στην εξώθυρα να με παραλάβουν και με ψαχούλευαν με το βλέμμα τους, ένα βλέμμα μέχρι οστέων εξεταστικό και διασκεδαστικό, που μου ξήλωνε ραφή προς ραφή – κρακ, κρακ, κρακ – σαν το τρυπάνι του νεκροσκόπου το πετσί και τα κόκαλα και μου αναμόχλευε με τη λεπτή ερευνητική του αιχμή την καρδιά και την κόγχη του εγκεφάλου.

Και δεν ήταν μια παράξενη αίσθηση της στιγμής, μια νοσηρή παραίσθηση φρεναπάτης. Είχα διασκελίσει πραγματικά το κατώφλι μιας άλλης ζωής, όπου δεν κινούταν παρά φαντάσματα και σκιές. Και όσο περνούσαν οι μέρες, τόσο γινόταν αισθητότερη και οδυνηρότερη η εντύπωση της αποξενώσεως από τον κόσμο των ζωντανών. Πουθενά αλλού το αίσθημα της απομονώσεως δεν είναι τόσο οδυνηρό, καταθλιπτικό, όσο στο άσυλο παραφρόνων.

Τι κόσμος θεέ μου… κόσμος δυστυχής και…απόκοσμος. Όταν ρωτάτε τους νοσοκόμους ποιος είναι ο τάδε ή ο δείνα παράφρων, σας απαντούν, χωρίς να το θέλουν, χωρίς να το αισθάνονται: «Ήταν» - δεν είναι. Τώρα δεν είναι καθένας παρά ένας ίσκιος ανθρώπου, μια αχνή σκιαγραφία ανθρώπου, σχεδόν απροσδιόριστη. Πουθενά αλλού δεν αισθάνεται κανείς ζωηρότερα, τραγικότερα, το συναίσθημα της ανθρώπινης μηδαμινότητας.

Αναλύοντας την ψυχική ισορροπία ανάμεσα στην ισότητα εργασίας σε γενικότερο πλάνο (όχι) από τώρα, αλλά και αργότερα στο μέλλον, προτεραιότητα έχει ο ΨΥΧΙΚΟΣ εθελοντισμός.

Κίνητρα, εργασία, ομάδα και ΟΜΑΔΕΣ με το Σ.Ο.Ψ.Υ. τέτοιες που να έχουν διαφορά από την εκπαίδευση του Σ.Ο.Ψ.Υ. όπως κίνητρο και υπευθυνότητα. Δεν αρχίζουμε από τα φάρμακα την εκπαίδευση, ούτε προς το παρόν την φυσική και ψυχική ισορροπία των ψυχικά ασθενών.

Φροντίζουμε πάνω από όλα τον γενικό πληθυσμό. Με εύκολη προσέγγιση και όχι ενημέρωση αλλά στην συναίνεση των γονέων. Να γίνουν θεατρικά και συγκεκριμένα από τα πλέον γνωστά ζητήματα παραδείγματος χάριν περιουσίας, τρόπου διασκέδασης, πεμπτουσία της φιλοσοφίας, αλλά κυριότερο και λέω ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ γιατί η πεμπτουσία της ζωής είναι στο τι πιστεύουμε κυριότερα.

Όπως οι διαφορετικές θρησκείες και ο αυτοσεβασμός αλλά και υλιστικά να δούμε την προσέγγιση ερωτώ. Ποιοι φορείς σήμερα υποστηρίζουν την προσέγγιση της αυτοεκπροσώπησης με ποια ευθύνη και με ποια εμπιστοσύνη.

Έχουμε φτιάξει στόχο για την ψυχο-εκπαίδευση των πολιτών γενικότερα και σημαντικό θα ήταν να προσεγγίσουμε την εικόνα μας.

Και γιατί; Τι δεν θέλουμε και τι όχι το λέει η TV και δεν την προασπίζομαι αλλά να συμπληρώσω θέλω το κομμάτι της οικογένειας που κρύβεται. Είτε όχι πάντα λόγω κοινωνικής στάσης στους ψυχικά ασθενείς, είτε γιατί η μικρή ηλικία δεν εκπαιδεύτηκε. Στην ομοσπονδία Σ.Ο.Ψ.Υ. και συνεργατών δεν θα προσγειωθούμε αλλά θα εκπαιδευτούν τόσο για την περίθαλψη όσο και για το νομικό κομμάτι. Η συμμετοχή σας φίλοι μας σε μας φτιάχτηκε κομμάτι – κομμάτι με τον εθελοντισμό την κατοικία του πολιτισμού δηλαδή μια δυνατότητα να ξεφύγουμε από τη βία των άλλων που δεν τους ξέρουμε και δυστυχώς εμείς φταίμε. Φταίμε στην έρευνα να βγει ένα καλό φάρμακο και να γίνουν όλοι καλά.

ΚΑΛΑ;

ΤΗΝ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΙΣΟΤΗΤΑ

Τότε την έχει καθ’ ολοκληρία η επιστήμη και ο τεχνικός τρόπος ισορροπίας. Για να το αποφύγουμε αυτό οργανώνουμε την ομοσπονδία. Δύναμη στα θέλω και στα μπορώ. Στο να με αποδέχονται οι άλλοι όπως είμαι.

Και εάν γίνω καλός η ψυχική ισορροπία μας να κοινωνικοποιήσει και όχι να κυνηγήσει το στίγμα. Θέλουμε τα μπορώ και συμμετέχω, αλλά θέλουμε και τα μπράβο που τα κατάφερα. Και πιο κάτω τι πρέπει να γίνει. Στη δημιουργία συλλόγων θα πρότεινα τόσο στην ΕΠΑΡΧΙΑ αλλά και στα κέντρα ημέρας ομάδα με αυτοδιαχείριση χρόνου καθώς και ομάδα επικοινωνίας μετά τα σεμινάρια, για επαγγελματική ευθύνη. Επίσης το θεωρώ σημαντικό οι φορείς οικογενειών να λειτουργούν με την ευθύνη και τη διαχείριση, ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ όπως το καραβάνι της αλήθειας που εμάς δεν μας τρομάζει να το επιδοτούν εμάς μας τρομάζει η αποδοχή του κοινού και της κοινωνίας μας. ΔΥΝΑΜΗ ΨΥΧΗΣ ΛΟΙΠΟΝ στην κοινωνία μας.

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΛΗΣΜΟΝΙΑΣ

Νέα φύγανε μαυρισμένα. Θαμπό το τοπίο, αδιαφάνεια, τρόμος ο τόπος τους, θερμό το παιχνίδι τους και άγνωστα τα παιδιά της νέας φυλακής τους. Ίσως πότε με νέα κτίρια οι μισητές (για μερικούς σάουνες) και πότε με ενέργειες εκλογής που σε βγάζουν από το αποτέλεσμα της ευαρεστίας που νιώθουν. Τέλεια.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ   ΑΜΕΑ

ΦΩΝΗ ξακουστή – ρητορική – αυθόρμητη

Ακούγεται παντού χωρίς σχόλια. Η φωνή σου, η διαπεραστικότητά της σε ακουμπά μιλώντας ως ΑΜΕΑ ΘΑ ΑΚΟΥΣΩ; Εγώ την αντιλαμβάνομαι. Και μετρώ κάθε μέρα την πραγματικότητα με ελπίδα ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΜΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΗΤΤΑ……

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ μέσα στον πόνο η ελπίδα. Τελειώνοντας απορώ στην μονότονη αυτή αφήγηση μιας ζωής ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΙΣΩΣ γιατί ποτέ αυτός ο κόσμος και ο κόσμος που με θρέφει δεν θα ακούσει, ή οι μεγάλοι χαμένοι θα βγούνε νικητές.

Απορώ για την φωνή της μάνας μου, ζηλεύω το βραβείο που με θρέφει ζωντανό αλλά κοντά στο θάνατο…….όσο και να υποφέρω κανείς δεν θα ακουστεί γιατί η προστασία στη ζωή ή γίνεται εργαλείο ή βραβείο.

Αφιερωμένο στους μεταρρυθμιστές

Και στους νέους μαζί μας.

Αθανάσιος Κατσιγιάννης