Κόντρα στο ρεύμα

H ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε. Καρυωτάκης... Η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας. Αναγνωστάκης ... Και τι είναι τελικά το Ποίημα; 'Ισως είναι το νόμισμα που σφίγγει στα δόντια του ο Ποιητής για να μπει στη βάρκα του Θανάτου. Με αυτό θα πληρώσει για το μέγα θαύμα που αξιώθηκε και που δεν είναι άλλο από την ίδια τη ζωή. Γιώργος Παυλόπουλος

Πέμπτη, 12 Απριλίου 2012

Κόντρα στο ρεύμα

Οι πικροδάφνες έριξαν και τα τελευταία άνθη τους

με λίγα φύλλα στις τάφρους των σκιερών δρόμων.

Στο μέσο της ασφάλτου ιαχές.

Η πορεία έφτανε με παλμό, ρυθμικά συνθήματα

ενισχύοντας τα αιτήματα,

την αγανάκτηση,

τον παροξυσμό της κατευθυνόμενης ανάγκης και έξαρσης,

στηριγμένο στο νάρθηκα νεόπλαστων ιδεαλισμών

της πρόσκαιρης πάλης των αυτόκλητων αγωνιστών.

Ήμουν εκεί θαρραλέα στρεφόμενος

ενάντια στις μεταμοντερνισμένες υστερίες καινότυπων ρευμάτων.

Βάδισα σταθερά αντίθετα με τους παρορμητές του άλγους της ζωής.

Φράζοντας τα αφτιά μου, ενήργησα με τη δύναμη της αντίστασης

ενώ Αυτός ήταν καθοδηγητής μου, ασφάλειά μου.

Διαπέρασα τα ρομποτικά ανδρείκελά τους,

όπως η πέστροφα πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα του ποταμού,

όπως ο αμετακίνητος ογκόλιθος στην κοίτη του

χωρίς την παραμικρή υγρασία μέσα του,

ύστερα από χρόνιους τόνους νερού πάνω του.

Αντιμετώπισα κόντρα τον άνεμο, κόντρα το κύμα.

Βγήκα στο πίσω μέρος του ανθρώπινου τούνελ

κρατώντας το θέλημά Του,

κοίταξα πίσω...

Η άσφαλτος άδειασε, η πορεία διαλύθηκε...

Οι πικροδάφνες στην ακροστοιχία των δρόμων άνθιζαν πάλι.

από τον Πετρέλη Δημήτρη

Αναρτήθηκε από ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ στις 11:56 π.μ.