ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ. ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ.

Το υπόγειο

Φιόντορ Ντοστογιέφσκι
Νουβέλα
126 σελίδες

 

 Κλασική λογοτεχνία. Ισως η πιο σύγχρονη. Παρόλο που ο αγαπήμενος της φίλης μου της Krotkaya έγραψε το Υπόγειο το 1864 οι καταστάσεις που περιγράφονται στη νουβέλα θα μπορούσαν να διαδραματίζονται και σήμερα.

Ένας άνθρωπος (δεν μαθαίνουμε ποτέ το όνομά του) είναι κλεισμένος στον εαυτό του εδώ και 20 χρόνια. Χαμένος στις σκέψεις και στις αναμνήσεις του. Εγωιστής, άνανδρος, μνησίκακος και τεμπέλης. Το μυαλό του διολισθαίνει σε σκοτεινές ατραπούς. Η τρέλα ξεκινάει. Το πρώτο μέρος είναι ένας αδιάκοπος μονόλογος. Ο Ντοστογιέφσκι παίρνει την ψυχή του ήρωα του Υπογείου και την ξεσκίζει σαν άγριο θηρίο. Η λογική βαθμιαία δίνει τη θέση της στον παραλογισμό. Οταν το διάβασα έμεινα με το στόμα ανοικτό, μου ερχόταν να ουρλιάξω απο θυμό, οργή, μίσος και οίκτο για αυτόν τον ήρωα (Λίγες φορές μου έχει συμβεί αυτό. Τελευταία μου συνέβη με την ηρωίδα της Πιανίστριας της Elfriede Jelinek).

Στο δεύτερο μέρος το σκηνικό αλλάζει. Ο ήρωας βγαίνει έξω στον κόσμο. Οι συνάδελφοί του τον περιφρονούν και τον προσβάλλουν. Αδιαφορούν για την ύπαρξή του. Παει να τους βρει σε έναν οίκο ανοχής με σκοπό να τους εξευτελίσει μπροστά στα αντιοκείμενα του πόθου τους. Αντί για αυτό όμως βρίσκει μια νεαρή πόρνη, τη Λίζα. Ένα νέο κορίτσι που σπαταλά τα νιάτα της στα χαμαιτυπεία. Τη νουθετεί, την κάνει να υποφέρει και της υπόσχεται πως θα τη σώσει.

Μετά από τρεις μέρες η Λίζα χτυπά την πόρτα του Υπογείου. Του ζητά βοήθεια. Της λέει πως την κορόιδεψε. Ο ψυχισμός του ξεδιπλώνεται μπροστά της. Εκείνη τον συμπονά, τον έχει αγαπήσει. 15 λεπτά παραφοράς. Ούτε και τότε ο κυνισμός του υποχωρεί. Ένα αντίο.Η Λίζα φεύγει και ο ήρωάς μας μένει μόνος στο Υπόγειο με τις αναμνήσεις του. Ίσως και να του αξίζει τελικα