Κωλοσφιγμένο λέμε τον άνθρωπο που οι
εμμονές του δεν τον αφήνουν να χαλαρώσει, αυτόν που κάποια αθέατη
εσωτερική φλόγα τον καθιστά παραδόξως παγερό. Υπό αυτόν τον ορισμό,
λοιπόν – που σε πολλά σημεία με χαρακτηρίζει – ας ξεδιαλύνουμε μια πρώτη
πλάνη: ο Donatien Alphonse François Comte de Sade δεν ήταν ο πατέρας
της βινύλ βίτσας με την οποία ροδίζετε το κωλαράκι του αμόρε σας, αλλά
φιλόσοφος και λογοτέχνης μέγιστος, το λαμπερότερο ίσως πνεύμα του
Διαφωτισμού, κρίνοντας απ’ το πόσο εύστοχα προέβλεψε τη νεκρανάσταση της
βδελυρής Αυτοκρατορίας.
Ωστόσο υπάρχει και το κωλοσφίξιμο το κυριολεκτικό – και προτού το αναλύσουμε, ας παραθέσουμε εν τάχει τον ορισμό του σαδισμού, όπως απαντάται σε τόμους ψυχιατρικής και ιατροδικαστικής (ιδίως γαλλικούς). Σαδισμός λοιπόν, είναι η άντληση ηδονής, σεξουαλικής ή μη, από την πρόκληση πόνου στο ερωτικό αντικείμενο, που μπορεί να είναι ένας διακριτός ερωτικός σύντροφος, ή ακόμα και ο ίδιος ο εαυτός. Ο σαδισμός τώρα χωρίζεται σε δύο κατηγορίες: τον μεγάλο και τον μικρό. Στο μεγάλο σαδισμό μπορούμε να έχουμε παιδάκια που τυραννούν άλλα παιδάκια, πλακώνοντάς τα στο ξύλο και κατουρώντας τα (καψόνια στη διάρκεια των οποίων είναι καυλωμένα), άνδρες που βιάζουν κατ’ εξακολούθηση τις συζύγους τους, ή – λατρεμένη περίπτωση – το φαινόμενο ενός Γάλλου κρεοπώλη των αρχών του 20ου αιώνα, ο οποίος, αφού πειραματίστηκε αυνανιζόμενος με ό,τι γάντζο βοδιού και μπαλτά είχε πρόχειρο, έδωσε τέλος στη ζωή του με μία τεράστια μαλακία (κυριολεκτικά και μεταφορικά), στο αποκορύφωμα της οποίας κάρφωσε μια πρόκα να με το συμπάθιο στην κεφάλα του.
Κι ο μικρός σαδισμός; Αυτός υπάρχει στη ζωή μας σε τέτοια συχνότητα, που θα μπορούσε κανείς να πει πως είμαστε όλοι μα όλοι διεστραμμένοι.
Κι επιστρέφουμε στο κωλοσφίξιμο. Ασφαλώς θα σας έχει τύχει, ή μάλλον θα έχετε οι ίδιοι επιδιώξετε αυτή την ηδονή, έστω κι αν δεν είναι απ’ τα πράγματα που συζητιούνται over drinks: το πρωινό αυτό αίσθημα, μετά τον πρώτο καφέ και τα δυο-τρία τσιγάρα, όπου νιώθεις την κουράδα έτοιμη να ξεπροβάλλει και να σου πει καλημέρα, αλλά εσύ πας και βάζεις δεύτερο καφέ κι ανάβεις κι άλλο τσιγάρο, διότι το αίσθημα αυτό της πίεσης, της σαρκικής απόγνωσης του απευθυσμένου που εκλιπαρεί να αδειάσει, σε φτιάχνει απερίγραπτα. Το ίδιο μπορεί να συμβεί με το κατούρημα ή την πείνα, τη νύστα, και, βεβαίως, τον οργασμό, με την απάνθρωπη πολλές φορές παράτασή του, όχι μόνο για να γίνει πιο εκρηκτικός – πολλές φορές μάλιστα οι απανωτές αναβολές στο τέλος τον καθιστούν χλιαρό και κουρασμένο – αλλά γιατί μας αρέσει, πάνω στο ζενίθ της μαλακίας ή του πηδήματος, στο αμήν, όταν πια το έρμο το κορμί ικετεύει Άσε με να χύσω! εμείς να του λέμε Βούλωσ’το! διότι η επώδυνη ηδονή της χρονοτριβής – με τον πούτσο σχεδόν γδαρμένο απ’ το πάνω-κάτω μέσα-όξω και τα μουνόχειλα να βαράνε καστανιέτες – είναι ακαταμάχητη.
Οπότε, κάθε φορά που σας λένε για σαδισμό, να θυμάστε, μεταξύ άλλων, το δόντι εκείνο με το παλιό σφράγισμα, που ήθελε επειγόντως απονεύρωση, που δεν το’ πιαναν πλέον τα αναλγητικά και τα αντιφλεγμονώδη, κι ωστόσο δε λέγατε να κλείσετε ραντεβού με τον οδοντίατρο, όχι γιατί φοβάστε τον τροχό, αλλά για να μη χάσετε την οδυνηρή καύλα του να πιέζεις με τη γλώσσα το σάπιο δόντι και το πρησμένο ούλο, δέκα, είκοσι, εκατό φορές τη μέρα…
*O Αύγουστος Κορτώ είναι συγγραφέας.
του Αύγουστου Κορτώ
Ωστόσο υπάρχει και το κωλοσφίξιμο το κυριολεκτικό – και προτού το αναλύσουμε, ας παραθέσουμε εν τάχει τον ορισμό του σαδισμού, όπως απαντάται σε τόμους ψυχιατρικής και ιατροδικαστικής (ιδίως γαλλικούς). Σαδισμός λοιπόν, είναι η άντληση ηδονής, σεξουαλικής ή μη, από την πρόκληση πόνου στο ερωτικό αντικείμενο, που μπορεί να είναι ένας διακριτός ερωτικός σύντροφος, ή ακόμα και ο ίδιος ο εαυτός. Ο σαδισμός τώρα χωρίζεται σε δύο κατηγορίες: τον μεγάλο και τον μικρό. Στο μεγάλο σαδισμό μπορούμε να έχουμε παιδάκια που τυραννούν άλλα παιδάκια, πλακώνοντάς τα στο ξύλο και κατουρώντας τα (καψόνια στη διάρκεια των οποίων είναι καυλωμένα), άνδρες που βιάζουν κατ’ εξακολούθηση τις συζύγους τους, ή – λατρεμένη περίπτωση – το φαινόμενο ενός Γάλλου κρεοπώλη των αρχών του 20ου αιώνα, ο οποίος, αφού πειραματίστηκε αυνανιζόμενος με ό,τι γάντζο βοδιού και μπαλτά είχε πρόχειρο, έδωσε τέλος στη ζωή του με μία τεράστια μαλακία (κυριολεκτικά και μεταφορικά), στο αποκορύφωμα της οποίας κάρφωσε μια πρόκα να με το συμπάθιο στην κεφάλα του.
Κι ο μικρός σαδισμός; Αυτός υπάρχει στη ζωή μας σε τέτοια συχνότητα, που θα μπορούσε κανείς να πει πως είμαστε όλοι μα όλοι διεστραμμένοι.
Κι επιστρέφουμε στο κωλοσφίξιμο. Ασφαλώς θα σας έχει τύχει, ή μάλλον θα έχετε οι ίδιοι επιδιώξετε αυτή την ηδονή, έστω κι αν δεν είναι απ’ τα πράγματα που συζητιούνται over drinks: το πρωινό αυτό αίσθημα, μετά τον πρώτο καφέ και τα δυο-τρία τσιγάρα, όπου νιώθεις την κουράδα έτοιμη να ξεπροβάλλει και να σου πει καλημέρα, αλλά εσύ πας και βάζεις δεύτερο καφέ κι ανάβεις κι άλλο τσιγάρο, διότι το αίσθημα αυτό της πίεσης, της σαρκικής απόγνωσης του απευθυσμένου που εκλιπαρεί να αδειάσει, σε φτιάχνει απερίγραπτα. Το ίδιο μπορεί να συμβεί με το κατούρημα ή την πείνα, τη νύστα, και, βεβαίως, τον οργασμό, με την απάνθρωπη πολλές φορές παράτασή του, όχι μόνο για να γίνει πιο εκρηκτικός – πολλές φορές μάλιστα οι απανωτές αναβολές στο τέλος τον καθιστούν χλιαρό και κουρασμένο – αλλά γιατί μας αρέσει, πάνω στο ζενίθ της μαλακίας ή του πηδήματος, στο αμήν, όταν πια το έρμο το κορμί ικετεύει Άσε με να χύσω! εμείς να του λέμε Βούλωσ’το! διότι η επώδυνη ηδονή της χρονοτριβής – με τον πούτσο σχεδόν γδαρμένο απ’ το πάνω-κάτω μέσα-όξω και τα μουνόχειλα να βαράνε καστανιέτες – είναι ακαταμάχητη.
Οπότε, κάθε φορά που σας λένε για σαδισμό, να θυμάστε, μεταξύ άλλων, το δόντι εκείνο με το παλιό σφράγισμα, που ήθελε επειγόντως απονεύρωση, που δεν το’ πιαναν πλέον τα αναλγητικά και τα αντιφλεγμονώδη, κι ωστόσο δε λέγατε να κλείσετε ραντεβού με τον οδοντίατρο, όχι γιατί φοβάστε τον τροχό, αλλά για να μη χάσετε την οδυνηρή καύλα του να πιέζεις με τη γλώσσα το σάπιο δόντι και το πρησμένο ούλο, δέκα, είκοσι, εκατό φορές τη μέρα…
*O Αύγουστος Κορτώ είναι συγγραφέας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου