MIRIBILIS.

Εἰς τὸ φεγγάρι

Χαρὰ τῆς πρώτης μου ζωῆς, φεγγάρι ἀγαπημένο,
σὺ δὲν πονεῖς - ἐγὼ πονῶ.
γιατί ψηλὰ στὸν οὐρανὸ
κρεμιέσαι λυπημένο;
Ἐσὺ ποὺ χρύσωνες τὴ γῆ κι ἐμάγευες τὸ κῦμα,
γιατί μοῦ ρίχνεις φῶς πικρό,
σὰ νὰ φωτᾶς ἕνα νεκρό,
ποὺ κείτεται στὸ μνῆμα;
Φεγγάρι, στὸ βασίλειό σου μὴ κατοικοῦν ἀγγέλοι,
κι ὁ ἄγγελός μου κατοικεῖ;
Μὴ φίλημα πικρὸ ἀπὸ κεῖ
τὴν λάμψη σου μοῦ στέλλει;
Τὸ φῶς σου ἂν εἶναι φίλημα, μυστήριο χυμένο
ἀπὸ τοῦ γιοῦ μου τὴν ψυχή,
ὤχ, ἄκουσέ μου μίαν εὐχή,
φεγγάρι ἀγαπημένο:
Ὤ! λάβε αὐτὸν τὸν στεναγμὸ καὶ πέ του: δὲν φοβᾶται
ἄλλην ὁ νοῦς μου συμφορὰ
-κάθε μου πόθος καὶ χαρὰ
στὸ χῶμα του κοιμᾶται.
Αὐτά, φεγγάρι, σοῦ ζητῶ· καὶ πέ του, ἂν σ᾿ ἐρωτήσει
πότε θὰ παύσουν οἱ καημοί:
ὅταν μιὰ ἀχτίδα σου χλωμὴ
τὴν πλάκα μου φωτίσει.