DIAFORA POIHMATA

Κωνσταντίνος Θεοδούσης

ΕΣΥ

Ο χρόνος περνά μα δεν έχει περάσει...

Έρχεται αλλά δεν πρόκειται να'ρθεί...

Το μόνο που διαρκεί

που επιμένει να υπάρχει

είναι το παρόν....

Δε ζω καμμιά στιγμή που να μην είναι τώρα

καμμιά μέρα που να μην είναι σήμερα

καμμιά αγάπη που να μην είναι εσύ...

*

Άννα Α. Θεοδωρίδου

ΜΕΘΗ

Ναι, είσαι μέθη...

Μέθη γλυκιά, αμαρτία

ηδονική που σιγά-σιγά

με παρασέρνει στον

απόλυτο σκοπό της.

Πλέον δεν προσέχω

τίποτα, παρά μόνο τη

σάρκα που ξεσπά, το

πνεύμα που στέκεται

ανήσυχο μπροστά

στη προσμονή.

Αγίασμα οι σκέψεις σου

στον ταραγμένο νου μου,

ανασάλεμα μαγικών εικόνων,

γεύσεων, αισθήσεων μέσα στη

μνήμη που παλεύει

τον νόστο απ' την Άβυσσο.

Οργασμός ψυχής η θέα

της μορφής σου, οι

λέξεις που ενώνουν τη

πνοή μου, από

παραμιλητό ερωτικό,

από χείλη με άρωμα

απαλό.

Φινάλε για τη παράσταση ζωής με

τίτλο:"Μοναξιά"

Οι σπασμοί από

πληγωμένη καρδιά,

χάνονται στο παρελθόν

που με κλάμα χαιρετά

τη τωρινή χαρά.

*

Αυτές οι στιγμές -που προσφέρονται από τους δημιουργούς και μοιράζομαι μαζί σας- έφτασαν μόλις μια μέρα πριν. Την ημέρα που συνηθίζω να γιορτάζω τα γεννέθλιά μου, δηλαδή, την ημέρα που κάποιος άλλος εποίησε για χάρη μου και μου δώρισε την ανάσα. 

Ένας άλλος φίλος τοποθετήθηκε πολύ σοφά στο θέμα:

Χρήστος Φασούλας

 "Δε μετράνε τα χρόνια που έχεις στη ζωή σου, αλλά η ζωή που έχεις στα χρόνια σου."

Το μόνο που πρέπει να συνειδητοποιήσεις είναι ότι αυτό που έχεις είναι εδώ και τώρα. Και έχει την αρχή του -γεννέθλια το ονομάζουμε- και το τέλος του. Το ενδιάμεσο είσαι ελεύθερος να το ξοδέψεις όπως θέλεις. Βρες το σκοπό σου και κάντον στόχο. Ό,τι κι αν διαλέξεις είναι για εσένα. Αν πάλι, είσαι από τους ρομαντικούς τύπους -δημιουργούς τους λέμε- φρόντισε να αφήσεις κάτι από εσένα πίσω.

Πάντα αξίζει ο κόπος.

Κωνσταντίνος Θεοδούσης

ΠΛΗΘΟΣ ΕΙΜΑΙ

Θα συμφωνήσω με το φεγγάρι...

Θα συνηγορήσω με το ηλιοβασίλεμα

σε μια κοσμολογική προσέγγιση των ματιών σου

αφού πρώτα στείλω δοξασίες και φόβους στα τσακίδια...

Μνήμη και φαντασία τα συστατικά που βάζω στο ασυνείδητο

και ρίχνω στο γκρεμό τη λογική τους...

Αυτοί φορούν γραβάτες και κοστούμια

κι εγώ στο αίμα πλένω το πρόσωπό μου.

Ήρθα γιατί με κάλεσες.

Μπήκα εκεί που ακόμη η σκέψη δε φτάνει...

Μαχαίρι κοφτερό της νύχτας μου η τρέλλα

στον πόνο των εραστών που ζούνε μόνοι...

Μουδιάζω

Τρέμω

Ζαλίζομαι

Ω! ομορφιά της αξίας...

*

Κωνσταντίνος Θεοδούσης

ΣΤΗΣ ΤΡΕΛΛΑΣ ΤΗΝ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ

Σκόρπισες

μέσα στον αντίλαλο του χρόνου

σε συναντήσεις από ζωές παρατημένες

και πόνους νεόφερτους

μετέωρη αγάπη...

Θυμάμαι στιγμές ανοιχτές

σε πόθους σκοτεινιασμένους

τα μάτια σου με χάρη

να δίνουν παραισθήσεις...

Δεν είναι ήσυχο το γέλιο μου πλέον...

Φτάσε με στην τρέλλα

δεν θ' αναγνωρίζω τίποτε εκεί

μονάχα αυτό το πρόσωπο σχήμα

κι ένα νυχτολούλουδο

κρυμμένο στην πανσέληνο...

*

Blogger.