ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΝΥΚΤΑ.

ΛΟΥΚΑΣ ΑΞΕΛΟΣ  Ταξίδι στη Νύχτα
Με ένα πίνακα του Μιχάλη Γεωργά Α΄ Έκδοση Έτος Α΄ Έκδοσης: 1986 Σελ. 48, €9,00, Περιορισμένος Αριθμός Αντιτύπων ISBN Δεν υπάρχει Ελληνομουσείον. Ανθολογείται ο Λουκάς Αξελός. Περ. Ακτή, τεύχ.72, Φθιν.2007  (Αρχείο .pdf, μέγεθος: 0,56 ΜΒ)
Ποιήματα με τη μορφή ημερολογιακών εγγράφων που είναι γραμμένα κάτω από την ποιητική διάθεση στιγμών ιδιαίτερης συναισθηματικής φόρτισης του ποιητή. Ό,τι βλέπει και ό,τι κάνει καταγράφεται, αφού περάσει από το ποιητικό φίλτρο που πάντοτε παραμονεύει με μια δόση μελαγχολίας και θλίψης, φιλοσοφημένης στάσης και απαισιόδοξης διάθεσης. Η  καταγραφή των τόπων (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ν.Μάκρη, Πίνδος, Ψαροπούλι, Πόλη, Μεθώνη) πάει παράλληλα με την καταγραφή των χρόνων (’81, ’84 ’83, ’82, ’84 κ.λπ.). Χώρος και Χρόνος τροφοδοτούν το «ταξίδι». Η «Είσοδος» και η «Έξοδος» αποτελούν τον πρόλογο και τον επίλογο στο ταξίδι - λόγο που κινείται σε 19 ποιήματα. Δεν μπορούμε να ’μαστε βέβαιοι Δεν μπορούμε να ’μαστε χαρούμενοι Δεν έχουμε περιθώρια πολλά Γι’ αυτό αμφιβάλλουμε.    Μ’ αυτήν την τριπλή ενίσχυση του «Δεν» αντιμετωπίζεται το «μείζον πρόβλημα του έρωτα... η αθέατη πλευρά του...» με μελαγχολία παρατηρεί «το γήπεδο που ξεφύτρωσε στη θέση ενός δάσους», ή μια απρόσωπη πόλη με «πολυκατοικίες, βιοτεχνίες...», «γέρικα σκάφη», «τα καράβια που μπαινοβγαίνουν στο λιμάνι». Η Ιθάκη στερημένη από το ιδανικό της «ανέχεται απλώς αυτούς που φτάνουν». «Η Πόλη / η Πόλη εάλω... / Η πόλη ζει». Όλα τελικά υπόκεινται στη φθορά του ρέοντος χρόνου. Επιβιώνουν με ό,τι καινούριο, ενώ το παλιό χάνεται. «Η κληρονομικότητα των ολισθημάτων διαιωνίζεται», το γιατί μένει αναπάντητο. Ο λόγος υπακούει στην αναγκαιότητα: «Θα πρέπει κάποτε να διαλέγουμε το θάνατό μας».    Το Ταξίδι στη Νύχτα είναι ένα οδοιπορικό ψυχής. Οι τόποι είναι το πρόσχημα, είναι τα συμβατικά γεωγραφικά όρια που παραδίδουν ψυχρά το σώμα τους σαν διέξοδο στο ποιητικό αδιέξοδο για τη «ρήξη μας με τις βεβαιότητες».                                                           Ανθούλα Δανιήλ, Γράμματα και Τέχνες    Πρόκειται για τη δεύτερη ποιητική συλλογή του Λουκά Αξελού, η οποία διαπραγματεύεται οργανικά με το ήδη παραγμένο έργο του ως συγγραφέα, εκδότη και διευθυντή ενός σημαντικού θεωρητικού περιοδικού. Και εδώ συναντάμε κοινούς θεματικούς πυρήνες όπως η (πολυσημική) λέξη αμφιβολία, η οποία εννοείται είτε ως συνολική στάση ζωής είτε ως ποιητική αρετή του να χειρίζεται κανείς αποτελεσματικά το θεσμό της λογοτεχνίας.   Ο ποιητής μεταγράφει κριτικά την πολύμορφη κοινωνική και πολιτική θεματο-λογία σε ποιητική ύλη, ενώ στις ρωγμές των κειμένων της συλλογής, αφήνει να εισχωρήσει η αποκαλυπτική ευφορία του έρωτα.                                                                            Αντώνης Κάλφας, Διαβάζω    Ο Λουκάς Αξελός είναι γνωστός και δοκιμασμένος συγγραφέας σε άλλα είδη του λόγου. Οι μελέτες του, όπως «Γ.Σκληρός. Σταθμοί και όρια στη διαμόρφωση της κοινωνικής συνείδησης στην Ελλάδα», η «Εκδοτική δραστηριότητα και κίνηση των ιδεών», καθώς και άλλα που αναφέρονται στο πρόβλημα της Κύπρου και σε διάφορες ιστορικές προσωπικότητες, μαρτυρούν πως διαθέτει ικανότητα γραφής και γνώσεων και διάθεση προσφοράς.    Με το τελευταίο του βιβλίο μας βεβαιώνει πως ξέρει καλά από στίχο. Τα ποιήματά του όλα έχουν εκτός από το λυρικό στοιχείο, συνέπεια και θέση. Δεν αεροβατεί και δεν δημιουργεί εντυπώσεις με την ασάφεια. Το αντίθετο. Φανερώνει πως ο στίχος δεν του είναι εμπόδιο για να πει αυτά ακριβώς που θέλει και ο αναγνώστης να τα απολαμβάνει.                                                                                               Καθημερινή