ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΑΡ.2

ΛΟΥΚΑΣ ΑΞΕΛΟΣ  Περιπέτεια ή Επιστροφή αρ.2
Α΄ Έκδοση Έτος Α΄ Έκδοσης: 1981 Σελ. 64, €9,00 ISBN Δεν υπάρχει Ελληνομουσείον. Ανθολογείται ο Λουκάς Αξελός. Περ. Ακτή, τεύχ.72, Φθιν.2007  (Αρχείο .pdf, μέγεθος: 0,56 ΜΒ)
Ο ποιητής Λουκάς Αξελός μας επιβάλλεται με την πρώτη και ολιγοσέλιδη συλλογή του «Περιπέτεια ή επιστροφή αρ.2» από τις εκδόσεις «Στοχαστής». Γράφει μια ποίηση πυκνή, με μυστηριακές αντανακλάσεις, δηλαδή επιστροφές σε εμπειρίες φορτωμένες πόθο, νοσταλγία και μια συγκρατημένη λύσσα. Διαβάζεις την ποίησή του και ακούς τους φθόγγους μιας ηρωικής μουσικής χωρίς όργανα, αλλά από το μοναδικό ήχο που βγαίνει από το σφύριγμα ενός και μόνου ανθρώπου. Ο ποιητής με γλώσσα δεξιοτεχνική μας κατακτά με ό,τι θα αποκαλέσω μια μουσική σοβαρότητα. Να χάνεσαι από μόνος σου δεν είναι το σπουδαίο. Μια νύχτα επισφαλής έρχεται και σου πνίγει τα ουρλιαχτά, καθώς σε παίρνουν με εμβατήρια και ελαφρά μουσική. Και αυτό ’ναι όλο.    Η λύσσα του ποιητή, ή μάλλον η ήττα του (τα θέματα της επανάστασης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, του πολιτικού αγώνα αποκρύπτονται έντεχνα και για το λόγο αυτό υποβάλλονται καλύτερα) φανερώνεται στο ποίημα «Όπως πάντα» που κουβαλά μαζί του, έτσι τουλάχιστον μου φαίνεται, μακρινούς αλλά ευδιάκριτους αντίλαλους από το περίφημο ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη «Χάρης».    Από τη λιτότητα στην έκφραση δημιουργούνται στην ποίησή του πρωτότυπες εικόνες που δεσπόζουν στα ολιγόστιχα ποιήματά του. Λόγου χάρη οι δύο πρώτοι στίχοι: Ο τόπος μας έχει μικρύνει / Λιγόστεψε θανάσιμα το φως / Έχουν σαν κατακλείδα την ποιητική εικόνα: Στο βάθος ένα σύννεφο / απλώνεται απειλητικά το χέρι του /.    Δεν μεσολαβεί τίποτα, ή σχεδόν τίποτα, στους πρώτους και τους τελευταίους στίχους. Τίποτα δηλαδή εκτός από στους στίχους: Το δάσος γέμισε κίτρινα φύλλα και ο δεκαπεντασύλλαβος στίχος: Ξερός αγέρας μ’ έλουσε, ξερός και παγωμένος. Είναι ακριβώς αυτά τα λιτά μέσα που χρησιμοποιεί ο ποιητής και μας χαρίζει ένα ατόφιο ποίημα. Λίγο πριν ξεσπάσει Ο τόπος μας έχει μικρύνει. Λιγόστεψε θανάσιμα το φως. Το δάσος γέμισε κίτρινα φύλλα Ξερός αγέρας μ’ έλουσε, ξερός και παγωμένος Στο βάθος ένα σύννεφο απλώνει απειλητικά το χέρι του.     Κατακτά - θαυμαστά - τη λιτότητα στο παρακάτω τετράστιχο με τίτλο «Επεισόδιο με το φεγγάρι» που σου ’ρχεται να το τραγουδήσεις ή τουλάχιστον να σφυρίξεις ένα σκοπό πάνω στα μεστά αυτά λόγια. Ένα φεγγάρι από μπετόν ρίχνει το φως πάνω στην πόλη. Έμεινα μόνος μέρα σκόλη κι εσύ είσαι πάντα μακριά.    Μια ποίηση αντανακλαστική, φορτωμένη πόθο για αλλαγή, νοσταλγία και λύσσα κι όλα αυτά μετουσιωμένα ποιητικά, να το συμπέρασμά μου απ’ τη συλλογή του Λουκά Αξελού: «Περιπέτεια ή Επιστροφή αρ.2»