Τά Δώρα των Μάγων *
Αγίου Επισκόπου Νικολάου (Βελιμίροβιτς)
«ΚΑΙ πεσόντες προσεκύνησαν Αυτω» (Ματθ. β' 11). Αύτοί πού είχαν λατρεύσει τά άστρα με φόβο καί τρόμο, τώρα με μεγάλη χαρά πίπτουν ατό έδαφος καί λατρεύουν τόν ζώντα Κύριο, ό Όποιος ήλθε στήν γή γιά νά τούς έλευθερώοη άπό τήν δουλεία τους στά άοτρα καί άπό τήν πίστι τους στήν τυφλή μοιρα.
«Καί άνοίξαντες τους θησαυρούς αυτών προσήνεγκαν Αυτώ δώρα, χρυσόν και λίβανον καί σμύρναν» (αύτόθι). Τού έφεραν τρία δώρα, τά όποια ύπεδήλωναν άνεπίγνωστα τήν Αγία καί Ζωοποιό Τριάδα, εις τό "Ονομα τής Οποίας τό Παιδίον Ίησούς ήλθε μεταξύ τών ανθρώπων, καί με τόν τρόπο αύτό έκαναν γνωστό τό τριπλό λειτούργημα τού Κυρίου Ίησού: Βασιλικό, Ιερατικό καί Προφητικό - διότι ό χρυσός συμβολίζει τήν Βασιλεία, ό λίβανος τήν Ίερωσύνη καί τό μύρο τήν Προφητεία ή Θυσία.
Τό νεογέννητο Παιδίον θά ήταν Βασιλεύς τής αιωνίου Βασιλείας, ό άναμάρτητος Ιερεύς καί ό Προφήτης, όπως δέ οί περισσότεροι Προφήτες πρό Αύτού, θά θανατωνόταν. Είναι φανερό σέ όλους, ότι ό χρυσός δηλώνει Βασιλέα καί τήν Βασιλεία του· είναι φανερό, ότι τό λιβάνι δηλώνει προσευχή ή ίερωσύνη· καί είναι έπίσης φανερό άπό τήν Αγία Γραφή, ότι τό μύρο δηλώνει άθανασία (άφθαρσία): ό Νικόδημος ήλειψε τό νεκρό σώμα τοΰ Ίησού μέ μύρο (Ίωάν. ιθ' 39, 40· πρβλ. Ψαλμ. μδ'
,
καί άλειφαν τά σώματα γιά νά τά συντηρήσουν άπό τήν φθορά καί
άποσύνθεσι, γιά νά τά διατηρήσουν ολίγο περισσότερο άπό τήν φρίκη τής
καταστροφής τού θανάτου.
Ό κόσμος επρόκειτο νά φωτισθή άπό τόν Χριστό ωσάν μέ χρυσό· επρόκειτο νά γεμίση μέ προσευχές, όπως ό Ναός πληρούται μέ τήν εύωδία τοΰ θυμιάματος· καί όλο τό σύμπαν έπρόκειτο νά διαπερασθή άπό τήν εύωδία τής διδασκαλίας Του καί τοΰ Σώματός Του ωσάν μέ μύρο.
Έπί πλέον, τά τρία έκεινα δώρα συμβολίζουν τό διαρκές (άνθεκτικό) καί τό άπαράλλακτο: ό χρυσός παραμένει χρυσός, τό λιβάνι παραμένει λιβάνι καί τό μύρο παραμένει μύρο: κανένα άπό αύτά δέν χάνει τήν φύσι του στό πέρασμα τού χρόνου. Μετά χίλια χρόνια, ό χρυσός άκόμη λάμπει, τό λιβάνι καίει καί τό μύρο διατηρει τήν εύωδία του. Δέν θά μποροΰσαν νά εύρουν στήν γή τρία άλλα πράγματα, τά όποια τόσο πιστά νά συμβολίζουν τήν έπίγεια άποστολή τού Χριστού ή τά όποια θά έδειχναν καθαρώτερα καί έκφραστικώτερα τόν διαρκή -τόν αίώνιο-χαρακτήρα τού έργου τού Χριστού στήν γή καί όλων τών πνευματικών καί ήθικών άξιών, τίς όποιες έκόμισε στόν άνθρωπο άπό τόν ούρανό.
Έφερε άλήθεια καί προσευχή καί άθανασία. Μέ ποιό άλλο πράγμα στήν γή θά μπορούσε ή άλήθεια νά άντιπροσωπευθή καλύτερα παρά μέ τόν χρυσό; Κάνε ό,τι θέλεις μέ τόν χρυσό καί αύτός θά κρατήση τήν λάμψι του.
Μέ ποιό άλλο πράγμα στήν γή θά μποροΰσε ή προσευχή νά άντιπροσωπευθή καλύτερα παρά μέ τό λιβάνι; Όπως ό καπνός τού θυμιάματος διαποτίζει όλο τόν Ναό, έτσι καί ή προσευχή διαποτίζει όλη τήν ψυχή τοΰ άνθρώπου, καί όπως ό καπνός άνέρχεται ύψηλά, έτσι καί ή προσευχή άνεβάζει τήν ψυχή τού άνθρώπου στόν Θεό: «Κατευθυνθήτω ή προσευχή μου ώς θυμίαμα ενώπιον Σου» (Ψαλμ. 140/141, 2). Είναι βέβαια άλήθεια ότι καί άλλα πράγματα άναδίδουν καπνό, άλλά κανείς άλλος καπνός σάν τού θυμιάματος δέν μπορει νά έλκύση τήν ψυχή σέ προσευχή.
Μέ ποιό άλλο πράγμα στήν γή θά μποροΰσε ή άθανασία νά άντιπροσωπευθή καλύτερα παρά μέ τό μύρο; Ή θνητότητα παράγει μία δυσοσμία, ή άθανασία είναι μία σταθερή εύωδία.
Καί έτσι, οί άστρολόγοι άπό τήν Ανατολή έξέφρασαν συμβολικά όλόκληρη τήν Χριστιανική πίστι, άρχίζοντας άπό τήν Αγία Τριάδα ώς τήν Ανάστασι καί τήν άφθαρσία τού Κυρίου Ίησού καί αύτών πού θά Τόν άκολοθούσαν. Δέν είναι λοιπόν άπλοί προσκυνηταί, άλλά προφήται: προφήται τής Χριστιανικής πίστεως καί τής ζωής καί τών έργων τού Χριστού.
Δεν θά μπορούσαν άφ' έαυτού των νά τά γνωρίζουν όλα αυτά άπό την ανθρώπινη άντίληψί τους, παρά άπό την έμπνευσι τού Θεού, ή οποία τους έστειλε στό ταξίδι τους στην Βηθλεέμ και τους έδωοε τόν μυστηριώδη άστέρα γιά νά τους καθοδηγή στόν δρόμο τους.
(*) Απόσπασμα "Ομιλίας «Εις την Γέννηοιν». Μετάφραοις έκ τού άγγλικού (Nikolai Velimirovic, Bishop of Ochrid, Homilies, Vol. I, pp. 46-47, Lazarica Press, Birmingham 1996).
Γιατί οι άδικοι προοδεύουν;
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
Μέχρι πότε προοδεύουν; Και τί συμβαίνει στο τέλος σ΄ αυτούς και στους απογόνους τους; Αναρωτήθηκες ποτέ; Να μη σκοντάφτουν οι σκέψεις σου όταν βλέπεις ότι κάποιος καυχιέται με τη δύναμη και ξεχνά το Δωρητή της δύναμης. Θυμήσου πως ο υπερήφανος και καυχόμενος Γολιάθ σκοτώθηκε από τη σφεντόνα ενός αγοριού, του Δαβίδ. Να μη συγχύζεται η καρδιά σου όταν βλέπεις πως κάποιος πλουτίζει με άδικο τρόπο.
Θα τρώει και δεν θα χορταίνει, θα αρπάζει και δεν θα του φτάνουν.
Θυμήσου τους πλούσιους πολίτες στα Σόδομα, πως σε μία στιγμή ρίχτηκε πάνω τους φωτιά και έγιναν στάχτη μ' όλο τους τον πλούτο. Εσύ είσαι χριστιανός, και ο χριστιανός παρατηρεί τα γεγονότα στην άλλη γραμμή, στην ολότητα, και όχι επί μέρους. Την πρόοδο του αδίκου ο χριστιανός δεν εκτιμά σαν κάποιο τετελεσμένο γεγονός αλλά περιμένει να δει τι ακολουθεί. Αυτός ξέρει πως ο άδικος δεν προοδεύει ούτε με τη δική του δύναμη ούτε με το δικό του μυαλό αλλά μόνο επειδή ο Θεός του επιτρέπει να προοδεύει, μπας και κάποια στιγμή θυμηθεί το Θεό.
Αφού είναι ανείπωτα ελεήμων ο Θεός μας, και επιτρέπει στους αδίκους εκείνο που αυτοί επιθυμούν, μπας και κάποια στιγμή σκεφθούν, ότι αυτό είναι από το Θεό και ντραπούν για την αδικία τους και διορθωθούν. Στο Θεό είναι αγαπητοί οι μετανοούντες είναι πολύ αγαπητοί σ' Αυτόν όσοι μετανοούν ταπεινά για τις άδικες πράξεις τους.
Ο Δημιουργός δεν θέλει πάντα να τιμωρήσει αμέσως μόλις κάποιος ξεκινήσει σε λάθος δρόμο. Εκείνος περιμένει τον πλανημένο να γυρίσει μόνος του στον σωστό δρόμο. Εκείνος βλέπει και σιωπά. Περιμένει και δεν αργεί. Είναι θαυμαστός στη σοφία, πανθαύμαστος στο έλεός Του. Γι' αυτό ο προορατικός Ψαλμωδός ενθουσιασμένα λέει στον Κύριο: «Τα κρίματά σου ωσεί άβυσσος πολλή» (Ψαλμ. 35,7). Ποιός θα ερευνήσει όλο το βάθος της πρόνοιας του Θεού;
Οι ανόητοι θυμώνουν επειδή ο Θεός δεν διοικεί τον κόσμο κατά τη δική τους λογική, και οι λογικοί κοπιάζουν ασταμάτητα να μπουν στη λογική του Θεού. Είναι δύσκολο καμιά φορά και στο λογικότατο να κατανοήσει το γιατί σ' έναν άνθρωπο συμβαίνει έτσι, ενώ στον άλλον αλλιώς· γιατί ο νέος που επιθυμεί τη ζωή πεθαίνει, ενώ ο γέρος που επιθυμεί τον θάνατο ζει - γιατί ο ευσεβής βασανίζεται, ενώ ο άθεος καλοπερνά. Και οι αγιότατες ψυχές καμιά φορά βρίσκονται σε αμηχανία μπροστά στο αίνιγμα των γεγονότων. Στην Ιερά παράδοση υπάρχει γραμμένη η εξής περίπτωση: πέθανε κάποιος αμαρτωλός πλούσιος, του οποίου οι αμαρτίες ήταν γνωστές σε όλους, και ο ενταφιασμός του ήταν πανηγυρικός, με τον επίσκοπο και πολλούς Ιερείς. Λίγο μετά απ' αυτό επιτέθηκε ύαινα σ' έναν ασκητή στην έρημο και τον κατασπάραξε.
Κάποιος μοναχός, ο όποιος είχε δει εκείνη την πανηγυρική νεκρώσιμη πομπή του αμαρτωλού και τα ματωμένα υπολείμματα του δίκαιου, στη σύγχυση του άρχισε να κλαίει και φώναξε: «Κύριε, πώς έγινε αυτό και γιατί; Πώς εκείνος ο αμαρτωλός είχε και απαλή ζωή και απαλό θάνατο, ενώ αυτός ο δίκαιος πικρή ζωή και πικρό θάνατο;».
Σ' αυτό του εμφανίστηκε άγγελος του Θεού και εξήγησε: «Εκείνος ο κακός πλούσιος είχε στη ζωή του μόνο μία καλή πράξη, ενώ αυτός ο ασκητής είχε στη ζωή του μόνο μία πιο βαριά αμαρτία. Με την εορταστική και τιμητική νεκρώσιμη πομπή ο Ύψιστος ήθελε στον κακό πλούσιο να ξεπληρώσει εκείνο το καλό έργο, ώστε να μην περιμένει τίποτα άλλο σ' εκείνον τον κόσμο, ενώ με τον φρικτό θάνατο του ασκητή ήθελε να τον απαλλάξει από εκείνη τη μία αμαρτία, ώστε να του δώσει πλήρες βραβείο στους ουρανούς».
Γι' αυτό εσύ να σκέπτεσαι περί των κρίσεων του Θεού και τοποθέτησε όλη την ελπίδα στον Δημιουργό σου. «Μη φθονείς την ευτυχία εκείνων που σκέφτονται το πονηρό και μη ζηλεύεις εκείνους που κάνουν το κακό» (Ψαλμ. 36,1). Έτσι γράφει ο δίκαιος βασιλιάς Δαβίδ, τον οποίον για πολύ καιρό βασάνιζε εκείνο που βασανίζει και σένα, ώσπου ο Κύριος του αποκάλυψε το λόγο για να καταλάβει. Ο ίδιος λέει και αυτή την παρήγορη εμπειρία του: «Ήμουν νέος και τώρα γέρασα και δεν είδα δίκαιο να εγκαταλείπεται από το Θεό, ούτε τα παιδιά του να ζητιανεύουν ψωμί» (Ψαλμ. 36,25). Διάβαζε συχνά το Ψαλτήρι, και θα καταλάβεις και θα παρηγορηθείς.
Ειρήνη και η ευλογία από τον Κύριο
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
Μέχρι πότε προοδεύουν; Και τί συμβαίνει στο τέλος σ΄ αυτούς και στους απογόνους τους; Αναρωτήθηκες ποτέ; Να μη σκοντάφτουν οι σκέψεις σου όταν βλέπεις ότι κάποιος καυχιέται με τη δύναμη και ξεχνά το Δωρητή της δύναμης. Θυμήσου πως ο υπερήφανος και καυχόμενος Γολιάθ σκοτώθηκε από τη σφεντόνα ενός αγοριού, του Δαβίδ. Να μη συγχύζεται η καρδιά σου όταν βλέπεις πως κάποιος πλουτίζει με άδικο τρόπο.
Θα τρώει και δεν θα χορταίνει, θα αρπάζει και δεν θα του φτάνουν.
Θυμήσου τους πλούσιους πολίτες στα Σόδομα, πως σε μία στιγμή ρίχτηκε πάνω τους φωτιά και έγιναν στάχτη μ' όλο τους τον πλούτο. Εσύ είσαι χριστιανός, και ο χριστιανός παρατηρεί τα γεγονότα στην άλλη γραμμή, στην ολότητα, και όχι επί μέρους. Την πρόοδο του αδίκου ο χριστιανός δεν εκτιμά σαν κάποιο τετελεσμένο γεγονός αλλά περιμένει να δει τι ακολουθεί. Αυτός ξέρει πως ο άδικος δεν προοδεύει ούτε με τη δική του δύναμη ούτε με το δικό του μυαλό αλλά μόνο επειδή ο Θεός του επιτρέπει να προοδεύει, μπας και κάποια στιγμή θυμηθεί το Θεό.
Αφού είναι ανείπωτα ελεήμων ο Θεός μας, και επιτρέπει στους αδίκους εκείνο που αυτοί επιθυμούν, μπας και κάποια στιγμή σκεφθούν, ότι αυτό είναι από το Θεό και ντραπούν για την αδικία τους και διορθωθούν. Στο Θεό είναι αγαπητοί οι μετανοούντες είναι πολύ αγαπητοί σ' Αυτόν όσοι μετανοούν ταπεινά για τις άδικες πράξεις τους.
Ο Δημιουργός δεν θέλει πάντα να τιμωρήσει αμέσως μόλις κάποιος ξεκινήσει σε λάθος δρόμο. Εκείνος περιμένει τον πλανημένο να γυρίσει μόνος του στον σωστό δρόμο. Εκείνος βλέπει και σιωπά. Περιμένει και δεν αργεί. Είναι θαυμαστός στη σοφία, πανθαύμαστος στο έλεός Του. Γι' αυτό ο προορατικός Ψαλμωδός ενθουσιασμένα λέει στον Κύριο: «Τα κρίματά σου ωσεί άβυσσος πολλή» (Ψαλμ. 35,7). Ποιός θα ερευνήσει όλο το βάθος της πρόνοιας του Θεού;
Οι ανόητοι θυμώνουν επειδή ο Θεός δεν διοικεί τον κόσμο κατά τη δική τους λογική, και οι λογικοί κοπιάζουν ασταμάτητα να μπουν στη λογική του Θεού. Είναι δύσκολο καμιά φορά και στο λογικότατο να κατανοήσει το γιατί σ' έναν άνθρωπο συμβαίνει έτσι, ενώ στον άλλον αλλιώς· γιατί ο νέος που επιθυμεί τη ζωή πεθαίνει, ενώ ο γέρος που επιθυμεί τον θάνατο ζει - γιατί ο ευσεβής βασανίζεται, ενώ ο άθεος καλοπερνά. Και οι αγιότατες ψυχές καμιά φορά βρίσκονται σε αμηχανία μπροστά στο αίνιγμα των γεγονότων. Στην Ιερά παράδοση υπάρχει γραμμένη η εξής περίπτωση: πέθανε κάποιος αμαρτωλός πλούσιος, του οποίου οι αμαρτίες ήταν γνωστές σε όλους, και ο ενταφιασμός του ήταν πανηγυρικός, με τον επίσκοπο και πολλούς Ιερείς. Λίγο μετά απ' αυτό επιτέθηκε ύαινα σ' έναν ασκητή στην έρημο και τον κατασπάραξε.
Κάποιος μοναχός, ο όποιος είχε δει εκείνη την πανηγυρική νεκρώσιμη πομπή του αμαρτωλού και τα ματωμένα υπολείμματα του δίκαιου, στη σύγχυση του άρχισε να κλαίει και φώναξε: «Κύριε, πώς έγινε αυτό και γιατί; Πώς εκείνος ο αμαρτωλός είχε και απαλή ζωή και απαλό θάνατο, ενώ αυτός ο δίκαιος πικρή ζωή και πικρό θάνατο;».
Σ' αυτό του εμφανίστηκε άγγελος του Θεού και εξήγησε: «Εκείνος ο κακός πλούσιος είχε στη ζωή του μόνο μία καλή πράξη, ενώ αυτός ο ασκητής είχε στη ζωή του μόνο μία πιο βαριά αμαρτία. Με την εορταστική και τιμητική νεκρώσιμη πομπή ο Ύψιστος ήθελε στον κακό πλούσιο να ξεπληρώσει εκείνο το καλό έργο, ώστε να μην περιμένει τίποτα άλλο σ' εκείνον τον κόσμο, ενώ με τον φρικτό θάνατο του ασκητή ήθελε να τον απαλλάξει από εκείνη τη μία αμαρτία, ώστε να του δώσει πλήρες βραβείο στους ουρανούς».
Γι' αυτό εσύ να σκέπτεσαι περί των κρίσεων του Θεού και τοποθέτησε όλη την ελπίδα στον Δημιουργό σου. «Μη φθονείς την ευτυχία εκείνων που σκέφτονται το πονηρό και μη ζηλεύεις εκείνους που κάνουν το κακό» (Ψαλμ. 36,1). Έτσι γράφει ο δίκαιος βασιλιάς Δαβίδ, τον οποίον για πολύ καιρό βασάνιζε εκείνο που βασανίζει και σένα, ώσπου ο Κύριος του αποκάλυψε το λόγο για να καταλάβει. Ο ίδιος λέει και αυτή την παρήγορη εμπειρία του: «Ήμουν νέος και τώρα γέρασα και δεν είδα δίκαιο να εγκαταλείπεται από το Θεό, ούτε τα παιδιά του να ζητιανεύουν ψωμί» (Ψαλμ. 36,25). Διάβαζε συχνά το Ψαλτήρι, και θα καταλάβεις και θα παρηγορηθείς.
Ειρήνη και η ευλογία από τον Κύριο
St Nikolai Velimirovich, letter on the nature and cause of 'crisis'
The following is from St Nikolai Velimirovich's letters, this one was to a priest.
"You are asking me, man of God, where does the actual crisis come from and what does it mean." Who am I to be asked about such important mystery? "Speak only when you have something better to say than silence" says St. Gregory the Theologian. And, although I believe that silence is now better than any discussion, out of love towards you, I shall give a picture of what I believe about the matter you raised.
"Crisis" is a word coming from the Greek language and it means "judgement". This word is often used in the Holy Scriptures. Therefore, the psalmist says: "For this reason shall the ungodly not stand up in judgement" (Psalm 1,5), and in another place: "Of mercy and judgement will I sing". The wise Solomon says that "righteousness comes to a man from the Lord" (Proverbs 29,27). The Saviour Himself said that "For the Father judges no one, but has committed all judgement to the Son" and further on that "Now is the judgement of this world" (John 5,22; 12,31). And the Apostle Peter writes: "For the time has come for judgement to begin at the house of God" (I Peter 4,17).
Replace the word judgement with the word crisis and read: "For this reason shall the ungodly not stand up in crisis; of mercy and of crisis will I sing; for the Father judges no one, but has committed all crisis to the Son; now is the crisis of this world; for the time has come for crisis to begin at the house of God."
Up to these times, the European people would employ the word "judgement" instead of crisis every single time when a misfortunate event would befall them. Now they have only replaced the old word with a new word and one that we would understand with another one we don't understand. When we would have times of draught, we would say: "God's judgement!" at inundation "God's judgement!", at war or epidemic "God's judgement!" and this would mean crisis through draught, crisis through inundations, crisis through wars and epidemic and so on. Even the current economic - financial difficult times is seen by the people as God's judgement, but it's not called "judgement" but "crisis". This is in order to increase the difficult time through lack of understanding. The reason for this is that when you pronounce a word which can be understood, like "judgement", you can also understand the reason for which these difficult times have befallen us, you can also identify the Judge who allowed it, and you can also know the purpose for which this was allowed. But when the word "crisis" is used, an unknown word by everybody and anybody, nobody knows to clarify why, from Who or for what reason this happened. This is the only distinction between the current crisis and the crisis from the draught or inundation or war or epidemic or caterpillar or any other misfortune.
Are you asking me on the cause of the actual crisis or on the cause of the actual judgement of God? The cause is always the same. The cause of the draughts, inundations, hungers and any other scourge of the human kind is also the cause of the actual crisis. Humans' Apostasy. People caused this crisis through the sin of apostasy and God allowed it in order for people to be woken up, to enlighten their conscience, to enrich them spiritually and to turn them to Himself. For modern sins, a modern crisis. And truly, God made use of modern means to turn the modern people to good behaviour: He hit them through the banks, through markets, through finances, through currency. He turned upside down the exchange houses in the entire world, like the tables of the people who exchanged currency in Jerusalem temple. He caused a great panic between the business men and the people who exchange money. Raise, descend, change, cause turmoil and frighten: He does everything in order to wake up the proud little heads of the European and American wise men. This was made in order to force the ones well anchored in their financial security to remember about their souls, to admit their transgressions and to bow their heads in front of the Almighty God, the living God.
How long will this crisis last? It will last as long as the humans' spirit will remain unchanged. As long as the proud people who caused this crisis will not capitulate in front of the Almighty God. As long as the people and nations will not consider translating the word they don't understand, crisis, in their own language and until they cry with repentance: "God's judgement!".
You should also say, revered father, "God's judgement" instead of "crisis" and everything will turn clear to you.
Good health and peace!
The following is from St Nikolai Velimirovich's letters, this one was to a priest.
"You are asking me, man of God, where does the actual crisis come from and what does it mean." Who am I to be asked about such important mystery? "Speak only when you have something better to say than silence" says St. Gregory the Theologian. And, although I believe that silence is now better than any discussion, out of love towards you, I shall give a picture of what I believe about the matter you raised.
"Crisis" is a word coming from the Greek language and it means "judgement". This word is often used in the Holy Scriptures. Therefore, the psalmist says: "For this reason shall the ungodly not stand up in judgement" (Psalm 1,5), and in another place: "Of mercy and judgement will I sing". The wise Solomon says that "righteousness comes to a man from the Lord" (Proverbs 29,27). The Saviour Himself said that "For the Father judges no one, but has committed all judgement to the Son" and further on that "Now is the judgement of this world" (John 5,22; 12,31). And the Apostle Peter writes: "For the time has come for judgement to begin at the house of God" (I Peter 4,17).
Replace the word judgement with the word crisis and read: "For this reason shall the ungodly not stand up in crisis; of mercy and of crisis will I sing; for the Father judges no one, but has committed all crisis to the Son; now is the crisis of this world; for the time has come for crisis to begin at the house of God."
Up to these times, the European people would employ the word "judgement" instead of crisis every single time when a misfortunate event would befall them. Now they have only replaced the old word with a new word and one that we would understand with another one we don't understand. When we would have times of draught, we would say: "God's judgement!" at inundation "God's judgement!", at war or epidemic "God's judgement!" and this would mean crisis through draught, crisis through inundations, crisis through wars and epidemic and so on. Even the current economic - financial difficult times is seen by the people as God's judgement, but it's not called "judgement" but "crisis". This is in order to increase the difficult time through lack of understanding. The reason for this is that when you pronounce a word which can be understood, like "judgement", you can also understand the reason for which these difficult times have befallen us, you can also identify the Judge who allowed it, and you can also know the purpose for which this was allowed. But when the word "crisis" is used, an unknown word by everybody and anybody, nobody knows to clarify why, from Who or for what reason this happened. This is the only distinction between the current crisis and the crisis from the draught or inundation or war or epidemic or caterpillar or any other misfortune.
Are you asking me on the cause of the actual crisis or on the cause of the actual judgement of God? The cause is always the same. The cause of the draughts, inundations, hungers and any other scourge of the human kind is also the cause of the actual crisis. Humans' Apostasy. People caused this crisis through the sin of apostasy and God allowed it in order for people to be woken up, to enlighten their conscience, to enrich them spiritually and to turn them to Himself. For modern sins, a modern crisis. And truly, God made use of modern means to turn the modern people to good behaviour: He hit them through the banks, through markets, through finances, through currency. He turned upside down the exchange houses in the entire world, like the tables of the people who exchanged currency in Jerusalem temple. He caused a great panic between the business men and the people who exchange money. Raise, descend, change, cause turmoil and frighten: He does everything in order to wake up the proud little heads of the European and American wise men. This was made in order to force the ones well anchored in their financial security to remember about their souls, to admit their transgressions and to bow their heads in front of the Almighty God, the living God.
How long will this crisis last? It will last as long as the humans' spirit will remain unchanged. As long as the proud people who caused this crisis will not capitulate in front of the Almighty God. As long as the people and nations will not consider translating the word they don't understand, crisis, in their own language and until they cry with repentance: "God's judgement!".
You should also say, revered father, "God's judgement" instead of "crisis" and everything will turn clear to you.
Good health and peace!
Ο ΘΕΟΣ έπιπλήττει, και ό Θεός χαροποιεί...
Μία σκέψις μετανοίας αμέσως μετριάζει τόν θυμό του Θεου, διότι ό θυμός του Θεου κατα τών ανθρώπων δεν ομοιάζει με τόν θυμό ενός έχθρου, άλλα μάλλον ενός πατέρα πρός τα παιδιά του.
Ό θυμός Του είναι στιγμιαίος και τό ελεός Του χωρίς τέλος. Αν μετανοης τό εσπέρας, θα χαρης τό πρωΐ. Πολλοί άνθρωποι Τόν γνωρίζουν και στόν θυμό Του και στό ελεός Του.
Ω αδελφοί μου, άν οί άνθρωποι Τόν έγνώριζαν σταθερα και Τόν ελάμβαναν ύπ' όψιν τους ώς τόν Ποιητή του άγαθου, δεν θα Τόν ήξεραν ώς Έπιτιμητη καί Κριτή.
Ναί, ό Θεός χαίρει περισσότερο, όταν Τόν γνωρίζουμε άπό τό ελεός Του, παρα από τόν θυμό Του.
Όμως, υπάρχουν τόσο αγνώμονες καί απερίσκεπτοι άνθρωποι, οί όποίοι ποτε δεν σκέπτονται τόν Θεόν, όταν δίδη καί έλεη, παρα μόνον όταν άρχίζη να τους τιμωρη καί να τους έπιπλήττη, με ασθένεια, θάνατο στην οικογένεια, αποτυχία καί έντροπη ένώπιον τών ανθρώπων, ή με άλλες ραβδιες καί ξυλιές, με τίς όποίες κτυπά τόν κοιμισμένο, υπενθυμίζει τόν αγνώμονα, τροχίζει τα άμβλυμένα μυαλα καί φέρει στην μνήμη του καθενός καί όλων, ότι Αύτός είναι ό Δημιουργός καί Κύριος, ό Δότης καί Κριτής.
«Τό εσπέρας αύλισθήσεται κλαυθμός, και τό πρωΐ άγαλλίασις».
Άύτοι οί λόγοι σημαίνουν, έπί πλέον, ότι ή νύκτα είναι για δάκρυα καί προσευχές, για μετάνοια καί περισυλλογή.
Ή νύκτα είναι Ιδιαιτέρως για μετάνοια καί δεν υπάρχει άληθινή μετάνοια χωρίς δάκρυα.
Την νύκτα ό άνθρωπος μπορεί άνεμπόδιστα να έξετάση τίς σκέψεις του, τα λόγια του, τίς πράξεις του, καί να μετανοη γι' αύτα που επραξε έναντίον του Νόμου του Θεου.
Άν ό άνθρωπος κλαίη με μετάνοια την νύκτα, θα χαρή την ήμέρα, θα χαρή σαν νεογέννητος, σαν λυτρωμένος, σαν έλεύθερος άπό τό βάρος της αμαρτίας.
Άν ό άνθρωπος ξοδεύη την νύκτα στην αμαρτία καί στίς άνόητες διασκεδάσεις, ή ήμέρα θα τόν εύρη με λύπη καί θρηνο.
Ω Κύριε 'Ιησού, Σωτηρα καί Διδάσκαλέ μας, έπίπληξέ μας, άλλ' όμως συγχώρεσέ μας· τιμώρησέ μας, άλλ' όμως σώσε μας! Σοί πρέπει δόξα καί αίνος είς αίώνας. Αμήν.
αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς , επισκόπου Αχρίδος (+5/3/1956)
Aπ τoν Aγιo Σάββα στον αββά Iουστίνο Πόποβιτς
AΠO όταν υπάρχουν γραπτές πηγές, η ιστορική υπόσταση των Σέρβων εμφανίζεται άρρηκτα συνδεδεμένη με το Bυζάντιο. Kαι η σερβική πνευματικότητα αρδεύεται εξ αρχής απ τυς πνευματικoύς χυμούς των βυζαντινών αγίων. Δεν είναι μόνον ο Aγιος Σάββας,ο οποίος εμπνεύστηκε από Aγιορείτη μοναχό να αποταγεί τα ανάκτορα και να φύγει απλός μοναχός στό Aγιον Oρος. Oύτε ο πατέρας του ο βασιλιάς των Σέρβων Στέφανος Nεμάνια, ο γενάρχης της δυναστείας των Nεμανιδών, που παρά τις αρχικές αντιρρήσεις συμφώνησε με την επιλγή του γιου του και τελικά τον ακολούθησε κι έχτισε το Xιλανδάρι, όπου μόνασε και ο ίδιος ως μοναχός Συμεών, μυροβλήτης μετά τη σεπτή του κοίμηση.
AΠO όταν υπάρχουν γραπτές πηγές, η ιστορική υπόσταση των Σέρβων εμφανίζεται άρρηκτα συνδεδεμένη με το Bυζάντιο. Kαι η σερβική πνευματικότητα αρδεύεται εξ αρχής απ τυς πνευματικoύς χυμούς των βυζαντινών αγίων. Δεν είναι μόνον ο Aγιος Σάββας,ο οποίος εμπνεύστηκε από Aγιορείτη μοναχό να αποταγεί τα ανάκτορα και να φύγει απλός μοναχός στό Aγιον Oρος. Oύτε ο πατέρας του ο βασιλιάς των Σέρβων Στέφανος Nεμάνια, ο γενάρχης της δυναστείας των Nεμανιδών, που παρά τις αρχικές αντιρρήσεις συμφώνησε με την επιλγή του γιου του και τελικά τον ακολούθησε κι έχτισε το Xιλανδάρι, όπου μόνασε και ο ίδιος ως μοναχός Συμεών, μυροβλήτης μετά τη σεπτή του κοίμηση.
Eίναι και χορεία
ολόκληρη βυζαντινών ασκητών που κέντησαν το έδαφος των Bαλκανίων, στο
οποίο βρήκαν απάγκειο κι έστησαν το νοικοκυριό τους οι πρώτοι Σέρβοι.
Γνωστοί ή άγνωστοι άγιοι που θάφτηκαν σαν το σπόρο που σαπίζει μέσ' στη
γη για να δώσει καρπό πλλαπλάσιο αργότερα. Aυτοί όλοι επηρέασαν αδιόρατα
στην αρχή τον αρχέγονο πoλιτισμό και τον βοήθησαν να αποβάλει ή έστω να
εξιδανικεύσει παλαιά παγανιστικά στοιχεία του.
Στη συνέχεια Σέρβοι άγιοι, μοναχοί, υμνογράφοι και αγιογράφοι, μαθητές της βυζαντινής ορθόδοξης πνευματικότητας, συνέχισαν την παράδοση, της όρισαν γνήσια σερβική ταυτότητα και την έφθασαν ώς τις μέρες μας. H θυσία του Aγίου Λαζάρου και των πολεμιστών του στη μάχη του Kσσυφοπεδίου, συνιστά την άλλη όψη της σερβικής πνευματικότητος.
Oπως ο δικός μας μαρμαρωμένος βασιλιάς, Aγιος Λάζαρος εκράτει τη δυναμική της παράδοσης κατά την πορεία τυ λαύ του μέσα στην ιστορία, τ κύρι νεύρ της σερβικής πνευματικής ταυττητας που την καθιστά ανθεκτική στις τριβές του χρόνου.
Mετά την απελευθέρωση απ τoυς Toύρκoυς, το άλλοτε πλατύ ποτάμι της παραδόσεως φαίνεται να κινδυνεύει να στερέψει. Mοιάζει με μικρό ρυάκι, που είναι αρκετό όμως για να μεταδώσει το καθάρι νερό του στις σημερινές γενεές. Δύο συμπαθείς κατανυκτικές μορφές κυριαρχούν τότε και με το πνευματικό τους ανάστημα στηρίζουν την πίστη του λαού τους και τη δυναμώνουν, ώστε να αντέξει τις δυσκολίες ενς αθέου καθεστώτος μετά τον B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ενός εμφυλίου σπαραγμού σήμερα.
O ένας είναι ο επίσκοπος Aχριδών (προπολεμικά) Nικόλαος Bελιμίροβιτς. Eνα ανήσυχο πνεύμα, που μετά τις νεανικές υπαρξιακές και θεολογικές αναζητήσεις του στο χώρο των ανατολικών θρησκειών ανακαλύπτει την αλήθεια στη γηγενή σερβική ορθόδοξη παράδοση των πατέρων του. Γνήσια καλλιτεχνική ποιητική φύση εισδύει στ πλύσι πνευματικ υπέδαφος της σερβικής Oρθoδoξίας, που τρέφεται και δυναμώνει για να καρποφορήσει έργ πιητικ (σαν τις απαραμίλλου κάλλους «προσευχές στη Λίμνη» της Aχρίδας),
Kατηχητικό (συγγράφει τον επίτομο συναξαριστή και πoλλά κηρύγματα και oμιλίες) και ποιμαντικό (ως επίσκoπoς Aχριδών και καθηγητής ιερατικών σχολών πλησιάζει το λαό του, τον χειραγωγεί και τον εμπνέει και τον στηρίζει με τη Λειτουργία, τις νουθεσίες, τις σοφές παριμίες και γνωμικά του και τέλος με την εξορία του στο Nταχάου κατά τη γερμανική κατοχή).
Iουστίνος Πόποβιτς
O δεύτερος, πνευματικός μαθητής του Nικολάου, έζησε μέχρι τις μέρες μας και είναι Σέρβος φιλόσοφος, θεολόγος και ασκητής πατήρ Iουστίνος Πόποβιτς. Aντλησε τα ορθόδοξα νάματα α' ενς από το πνευματικο κλίμα της γενέτειράς του Bράνιε όπου μέχρι πρότινος είχε επισκόπους Eλληνες του Oικυμενικού Θρόνου και αφ' ετέρου από τον πνευματικό του διδάσκαλο Nικόλαο Aχριδών.
Στη συνέχεια Σέρβοι άγιοι, μοναχοί, υμνογράφοι και αγιογράφοι, μαθητές της βυζαντινής ορθόδοξης πνευματικότητας, συνέχισαν την παράδοση, της όρισαν γνήσια σερβική ταυτότητα και την έφθασαν ώς τις μέρες μας. H θυσία του Aγίου Λαζάρου και των πολεμιστών του στη μάχη του Kσσυφοπεδίου, συνιστά την άλλη όψη της σερβικής πνευματικότητος.
Oπως ο δικός μας μαρμαρωμένος βασιλιάς, Aγιος Λάζαρος εκράτει τη δυναμική της παράδοσης κατά την πορεία τυ λαύ του μέσα στην ιστορία, τ κύρι νεύρ της σερβικής πνευματικής ταυττητας που την καθιστά ανθεκτική στις τριβές του χρόνου.
Mετά την απελευθέρωση απ τoυς Toύρκoυς, το άλλοτε πλατύ ποτάμι της παραδόσεως φαίνεται να κινδυνεύει να στερέψει. Mοιάζει με μικρό ρυάκι, που είναι αρκετό όμως για να μεταδώσει το καθάρι νερό του στις σημερινές γενεές. Δύο συμπαθείς κατανυκτικές μορφές κυριαρχούν τότε και με το πνευματικό τους ανάστημα στηρίζουν την πίστη του λαού τους και τη δυναμώνουν, ώστε να αντέξει τις δυσκολίες ενς αθέου καθεστώτος μετά τον B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ενός εμφυλίου σπαραγμού σήμερα.
O ένας είναι ο επίσκοπος Aχριδών (προπολεμικά) Nικόλαος Bελιμίροβιτς. Eνα ανήσυχο πνεύμα, που μετά τις νεανικές υπαρξιακές και θεολογικές αναζητήσεις του στο χώρο των ανατολικών θρησκειών ανακαλύπτει την αλήθεια στη γηγενή σερβική ορθόδοξη παράδοση των πατέρων του. Γνήσια καλλιτεχνική ποιητική φύση εισδύει στ πλύσι πνευματικ υπέδαφος της σερβικής Oρθoδoξίας, που τρέφεται και δυναμώνει για να καρποφορήσει έργ πιητικ (σαν τις απαραμίλλου κάλλους «προσευχές στη Λίμνη» της Aχρίδας),
Kατηχητικό (συγγράφει τον επίτομο συναξαριστή και πoλλά κηρύγματα και oμιλίες) και ποιμαντικό (ως επίσκoπoς Aχριδών και καθηγητής ιερατικών σχολών πλησιάζει το λαό του, τον χειραγωγεί και τον εμπνέει και τον στηρίζει με τη Λειτουργία, τις νουθεσίες, τις σοφές παριμίες και γνωμικά του και τέλος με την εξορία του στο Nταχάου κατά τη γερμανική κατοχή).
Iουστίνος Πόποβιτς
O δεύτερος, πνευματικός μαθητής του Nικολάου, έζησε μέχρι τις μέρες μας και είναι Σέρβος φιλόσοφος, θεολόγος και ασκητής πατήρ Iουστίνος Πόποβιτς. Aντλησε τα ορθόδοξα νάματα α' ενς από το πνευματικο κλίμα της γενέτειράς του Bράνιε όπου μέχρι πρότινος είχε επισκόπους Eλληνες του Oικυμενικού Θρόνου και αφ' ετέρου από τον πνευματικό του διδάσκαλο Nικόλαο Aχριδών.
T ύ και αθύ ιλσικ τυ
πνεύμα δεν έασε ρν και δυνάμεις σε άσκοπες περιπλανήσεις. Eλάστησε κατ'
ευθείαν μέσα απ την ορθόδοξη σερβική πνευματικότητα. Aπέαλε απ τη γηγενή
παράδση κάθε έν στιεί ανατλικής ή δυτικής πρελεύσεως και διέγνωσε
έγκαιρα την ανάγκη επιστροφής στις ρίες των Eλλήνων Πατέρων της
Eκκλησίας, στους οποίυς και ίδιος μαθήτευσε, αλλά και τους μαθητάς του
ενέπνευσε να μελετήσουν με μεταπτυχιακές σπουδές στην Eλλάδα.
Oι επίγονοι
Aυτές οι σπουδές στάθηκαν η ευκαιρία να γνωρίσει και η Eλλάδα μορφές, πως οι τότε (1960...) ιερομόναχοι Aθανάσις Γέβτιτς (νυν επίσκοπος Eρζεγοβίνης), Aμφιλόχιος Pάντοβιτς (νυν μητροπολίτης Mαυροβουνίου), Aρτέμις Pαντοσάβλιεβιτς (νυν επίσκοπος Kοσσυφοπεδίου) και Eιρηναίος Mπούλοβιτς (νυν επίσκοπος Mπάτσκας).
Oι Σέρβοι αυτοί πατέρες, πήραν μεν απ την Eλλάδα, θεματοφύλακα του βυζαντινού πνευματικού θησαυρού, τη γνήσια ορθόδοξη θεολογία, έδωσαν όμως και αυτοί στη σύγχρονη Eλλάδα, που αλλιωνταν απ τα δυτικά τρόπ ωής, ένα μέτρο σύγχρονης αυθεντικής βιώσεως της ορθοδόξου παραδσεως μέσα απ τα έργ του γέροντά τους πατρός Iυστίνοου.
Aυτό το έργο, όμως, απλώθηκε και σε δύο άλλους τομείς, τον συγγραφικό και τον πολιτισμικό. Mετά τα πρώτα του φιλοσοφικά «γραπτά», όπως τα δοκίμια με τίτλο «Φιλοσοφικές άβυσσοι», επιδόθηκε στη συγγραφή του συστηματικού τρίτομου έργου τυ «Oρθόδοξη Φιλοσοφία της Aλήθειας», για να καταλήξει μετά τον πόλεμο, στην έκδοση απ τον τόπο της εξορίας και ασκήσεως του δωδεκάτομου έργου του «Bίοι των Aγίων».
Eκεί στο μοναστήρι Tσέλιε, που τον περιόρισε το καθεστώς Tίτο, συναντούσε τα τελευταία, προ της κοιμήσεώς του, χρόνια συγγραφείς, ωγράυς, μουσικούς, ποιητές, σκηνοθέτες και άλλες πρσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών, που κατέφθαναν στό ερημητήριο του απ' τα άκρα της σερβικής γης, για να πάρουν την ευλογία του, ν' αποθέσουν την αγωνία τους και να αποτοξινωθούν απ τα δηλητήρια κάθε πεισιθάνατης ιδεολογίας ανατολικής ή δυτικής προελεύσεως. Δίκαια ο δικός μας καθηγητής I. Kαρμίρης τον χαρακτηρισε ως «την κεκρυμμένην συνείδησιν του σερβικού λαού».
Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως απ την αγιασμένη και ριζορθόδοξη προσωπικότητα και θεολογία και άσκηση του πατρός Iουστίνου Πόποβιτς ξεπήδησε σήμερα κάπια ποίηση ή πεζογραφία πιο αυθεντική σερβική. Kάπια κινηματογραφία ή ζωγραφική ή μουσική που δεν πιθηκίζει τη Δύση. Kάποια ανανέωση στους κόλπους της Σερβικής Oρθόδοξης Eκκλησίας, που αποκορυφώθηκε στην εκλογή του ασκητού Πατριάρχου Παύλου, του σημερινού πρκαθημένου τυ Πατριαρχείου Σερβίας. Kάποια πνευματική δύναμη που ενώνει και εμψυχώνει σήμερα τον ήρωα λαό του. Kάποια άλλη, αλλιώτικη έμπνευση που φθάνει μακριά, ίσως μέχρι τον δικό μας προβληματικό νεοέλληνα.
Iδού ποιοι γράφουν την ιστορία του σερβικού λαού χωρίς να γράφονται πάντοτε μέσα σ' αυτήν. Aυτή η υπόγεια πνευματική προϋπόθεση τροφοδοτεί, ενισχύει, αξιοποιεί, αυξάνει τις φυσικές αρετές του Σέρβου, με τελικό αποτέλεσμα μια ακαταμάχητη αντοχή στις έξωθεν δυσκολίες.
Aυτή δίνει τα κύρια χαρακτηριστικά της σερβικής πνευματικότητας. Πνευματικότητας ριζικά χριστοκεντρικής εκκλησιοκεντρικής, αν θέλετε ελληνότροπης, αλλά πάνττε ενωτικής του λαού, ηρωικής, θα λέγαμε, γρανιτένιας. Xαράζει άραγε, κάπια αυγούλα στα Bαλκάνια; Kάνουμε λάθος όταν προσμένουμε η έρημος να ανθίσει;
(το κείμενο του οφθαλμίατρου, θεολόγου και αγιογράφου π. Σταμάτη Σκλήρη δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή στις 22-1-1995)
Oι επίγονοι
Aυτές οι σπουδές στάθηκαν η ευκαιρία να γνωρίσει και η Eλλάδα μορφές, πως οι τότε (1960...) ιερομόναχοι Aθανάσις Γέβτιτς (νυν επίσκοπος Eρζεγοβίνης), Aμφιλόχιος Pάντοβιτς (νυν μητροπολίτης Mαυροβουνίου), Aρτέμις Pαντοσάβλιεβιτς (νυν επίσκοπος Kοσσυφοπεδίου) και Eιρηναίος Mπούλοβιτς (νυν επίσκοπος Mπάτσκας).
Oι Σέρβοι αυτοί πατέρες, πήραν μεν απ την Eλλάδα, θεματοφύλακα του βυζαντινού πνευματικού θησαυρού, τη γνήσια ορθόδοξη θεολογία, έδωσαν όμως και αυτοί στη σύγχρονη Eλλάδα, που αλλιωνταν απ τα δυτικά τρόπ ωής, ένα μέτρο σύγχρονης αυθεντικής βιώσεως της ορθοδόξου παραδσεως μέσα απ τα έργ του γέροντά τους πατρός Iυστίνοου.
Aυτό το έργο, όμως, απλώθηκε και σε δύο άλλους τομείς, τον συγγραφικό και τον πολιτισμικό. Mετά τα πρώτα του φιλοσοφικά «γραπτά», όπως τα δοκίμια με τίτλο «Φιλοσοφικές άβυσσοι», επιδόθηκε στη συγγραφή του συστηματικού τρίτομου έργου τυ «Oρθόδοξη Φιλοσοφία της Aλήθειας», για να καταλήξει μετά τον πόλεμο, στην έκδοση απ τον τόπο της εξορίας και ασκήσεως του δωδεκάτομου έργου του «Bίοι των Aγίων».
Eκεί στο μοναστήρι Tσέλιε, που τον περιόρισε το καθεστώς Tίτο, συναντούσε τα τελευταία, προ της κοιμήσεώς του, χρόνια συγγραφείς, ωγράυς, μουσικούς, ποιητές, σκηνοθέτες και άλλες πρσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών, που κατέφθαναν στό ερημητήριο του απ' τα άκρα της σερβικής γης, για να πάρουν την ευλογία του, ν' αποθέσουν την αγωνία τους και να αποτοξινωθούν απ τα δηλητήρια κάθε πεισιθάνατης ιδεολογίας ανατολικής ή δυτικής προελεύσεως. Δίκαια ο δικός μας καθηγητής I. Kαρμίρης τον χαρακτηρισε ως «την κεκρυμμένην συνείδησιν του σερβικού λαού».
Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως απ την αγιασμένη και ριζορθόδοξη προσωπικότητα και θεολογία και άσκηση του πατρός Iουστίνου Πόποβιτς ξεπήδησε σήμερα κάπια ποίηση ή πεζογραφία πιο αυθεντική σερβική. Kάπια κινηματογραφία ή ζωγραφική ή μουσική που δεν πιθηκίζει τη Δύση. Kάποια ανανέωση στους κόλπους της Σερβικής Oρθόδοξης Eκκλησίας, που αποκορυφώθηκε στην εκλογή του ασκητού Πατριάρχου Παύλου, του σημερινού πρκαθημένου τυ Πατριαρχείου Σερβίας. Kάποια πνευματική δύναμη που ενώνει και εμψυχώνει σήμερα τον ήρωα λαό του. Kάποια άλλη, αλλιώτικη έμπνευση που φθάνει μακριά, ίσως μέχρι τον δικό μας προβληματικό νεοέλληνα.
Iδού ποιοι γράφουν την ιστορία του σερβικού λαού χωρίς να γράφονται πάντοτε μέσα σ' αυτήν. Aυτή η υπόγεια πνευματική προϋπόθεση τροφοδοτεί, ενισχύει, αξιοποιεί, αυξάνει τις φυσικές αρετές του Σέρβου, με τελικό αποτέλεσμα μια ακαταμάχητη αντοχή στις έξωθεν δυσκολίες.
Aυτή δίνει τα κύρια χαρακτηριστικά της σερβικής πνευματικότητας. Πνευματικότητας ριζικά χριστοκεντρικής εκκλησιοκεντρικής, αν θέλετε ελληνότροπης, αλλά πάνττε ενωτικής του λαού, ηρωικής, θα λέγαμε, γρανιτένιας. Xαράζει άραγε, κάπια αυγούλα στα Bαλκάνια; Kάνουμε λάθος όταν προσμένουμε η έρημος να ανθίσει;
Από πού προέρχεται η σημερινή κρίση;
Με ρωτάς, άνθρωπε του Θεού, από που προέρχεται η σημερινή κρίση, και τι σημαίνει αυτή.
Ποιος είμαι εγώ για να
με ρωτάς για ένα τόσο μεγάλο μυστικό; «Μίλα, όταν έχεις κάτι καλύτερο
από τη σιωπή», λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος.
Όμως παρόλο που θεωρώ,
ότι η σιωπή είναι τώρα καλύτερη από κάθε ομιλία, και όμως λόγω αγάπης
προς εσένα, θα σου εκθέσω εκείνα που σκέπτομαι περί αυτού που ρώτησες. Η
κρίση είναι ελληνική λέξη, και σημαίνει δίκη. Στην Αγία Γραφή αυτή η
λέξη χρησιμοποιείται πολλές φορές.
Έτσι ο ψαλμωδός λέει:
«δια τούτο ουκ αναστήσονται ασεβείς εν κρίσει» (Ψαλμ. 1, 5). Σε άλλο
μέρος πάλι λέει: «έλεος και κρίσιν άσομαί σοι, Κύριε» (Ψαλμ. 100, 1). Ο
σοφός Σολομώντας γράφει, ότι «παρά δε Κυρίου πάντα τα δίκαια». (Παρ.
Σολ. 16, 33). Ο ίδιος ο Σωτήρας είπε, «αλλά την κρίσιν πάσαν δέδωκε τω
υιώ» (Ιωάν. 5, 22), ενώ λίγο πιο κάτω λέγει πάλι «νυν κρίσις εστί του
κόσμου τούτου» (Ιωάν. 12, 31). Ο απόστολος Πέτρος γράφει «ότι ο καιρός
τού άρξασθαι το κρίμα από του οίκου του Θεού» (Α' Πετρ. 4, 17).
Αντικατάστησε τη λέξη «κρίση» με τη λέξη «δίκη» και διάβασε: «Δια τούτο
ουκ αναστήσονται ασεβείς εν δίκη» ή «αλλά την δίκην πάσαν δέδωκε τω υιώ»
ή «νυν δίκη εστί του κόσμου τούτου» ή ότι «αποδώσουσι λόγον τω ετοίμως
έχοντι δικάσαι ζώντας και νεκρούς».
Έως τώρα οι ευρωπαϊκοί
λαοί χρησιμοποιούσαν την λέξη «δίκη», αντί για τη λέξη «κρίση», όποτε
και να τους έβρισκε κάποια συμφορά. Τώρα η καινούργια λέξη
αντικατέστησε την παλιά, και το κατανοητό έγινε ακατανόητο. Όταν
γινόταν ξηρασία, πλημμύρα, πόλεμος ή έπεφτε επιδημία, όταν έρριχνε
χαλάζι, γίνονταν σεισμοί, πνιγμοί και άλλες συμφορές, λέγανε «Θεία
δίκη!». Και αυτό σημαίνει: κρίση μέσα από ξηρασίες, κρίση μέσα από
πλημμύρες, μέσα από πολέμους, μέσα από επιδημίες κ.λπ.
Και τη σημερινή
χρηματικο-οικονομική δυσκολία ο λαός την θεωρεί ως Θεία δίκη, όμως δεν
λέει η δίκη αλλά η κρίση. Έτσι ώστε η δυσκολία να πολλαπλασιάζεται με το
να γίνεται ακατανόητη! Εφόσον όσο ονομαζόταν με την κατανοητή λέξη
«δίκη», ήταν γνωστή και η αιτία, λόγω της οποίας ήρθε η δυσκολία, ήταν
γνωστός και ο Δικαστής, ο Οποίος επέτρεψε την δυσκολία, ήταν γνωστός
και ο σκοπός τής επιτρεπόμενης δυσκολίας.
Μόλις όμως
χρησιμοποιήθηκε η λέξη «κρίση», λέξη ακαταλαβίστικη σε όλους, κανείς
δεν ξέρει πια να εξηγήσει ούτε για ποιο λόγο, ούτε από Ποιόν, ούτε ως
προς τι. Μόνο σ' αυτό διαφέρει η τωρινή κρίση από τις κρίσεις που
προέρχονται από την ξηρασία ή την πλημμύρα ή τον πόλεμο ή την επιδημία ή
τους πνιγμούς ή κάποιους άλλους πειρασμούς. Με ρωτάς για την αιτία τής
τωρινής κρίσης, ή της τωρινής Θείας δίκης! Η αιτία είναι πάντα η ίδια.
Η αιτία για τις
ξηρασίες, τις πλημμύρες, τις επιδημίες και άλλα μαστιγώματα της γενιάς
των ανθρώπων είναι η αιτία και για την τωρινή κρίση. Η αποστασία των
ανθρώπων από τον Θεό. Με την αμαρτία της Θεο-αποστασίας οι άνθρωποι
προκάλεσαν αυτή την κρίση, και ο Θεός την επέτρεψε, ώστε να ξυπνήσει
τους ανθρώπους, να τους κάνει ενσυνείδητους, πνευματικούς και να τους
γυρίσει προς Εκείνον.
Στις μοντέρνες αμαρτίες
μοντέρνα και η κρίση. Και όντως ο Θεός χρησιμοποίησε μοντέρνα μέσα
ώστε να το συνειδητοποιήσουν οι μοντέρνοι άνθρωποι: χτύπησε
τις τράπεζες, τα χρηματιστήρια, τις οικονομίες, το συνάλλαγμα των
χρημάτων. Ανακάτωσε τα τραπέζια στις συναλλαγές σ' όλο τον κόσμο, όπως
κάποτε στο ναό των Ιεροσολύμων. Προξένησε πρωτόγνωρο πανικό μεταξύ εμπόρων και αυτών που ανταλλάσσουν το χρήμα. Προκάλεσε σύγχυση και φόβο.
Όλα
αυτά τα έκανε για να ξυπνήσουν τα υπερήφανα κεφαλάκια των σοφών της
Ευρώπης και της Αμερικής, για να έλθουν εις εαυτούς και να
πνευματικοποιηθούν. Και από την άνεση και το αγκυροβόλημα στα
λιμάνια τής υλικής σιγουριάς να θυμηθούμε τις ψυχές μας, να
αναγνωρίσουμε τις ανομίες μας και να προσκυνήσουμε τον ύψιστο Θεό, τον
ζωντανό Θεό.
Μέχρι πότε θα διαρκέσει η κρίση;
Όσο το πνεύμα των ανθρώπων παραμείνει δίχως αλλαγή.
Ώσπου οι υπερήφανοι υπαίτιοι αυτής της κρίσης να παραιτηθούν μπροστά
στον Παντοδύναμο. Ώσπου οι άνθρωποι και οι λαοί να θυμηθούν, την
ακαταλαβίστικη λέξη «κρίση», να τη μεταφράσουν στη γλώσσα τους, ώστε με
αναστεναγμό και μετάνοια να φωνάξουν: «η Θεία δίκη»!Πες και εσύ, τίμιε
πατέρα, η Θεία δίκη, αντί η κρίση, και όλα θα σου γίνουν ξεκάθαρα.
Χαιρετισμούς και ειρήνη.
(Το κείμενο προέρχεται
από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Δρόμος δίχως Θεό δεν
αντέχεται...», Ιεραποστολικές επιστολές Α', εκδ. «Εν πλω», Αθήνα 2008,
σσ. 33-36. Ο τίτλος του πρωτοτύπου είναι: «Στον παπα-Κάραν για την
κρίση τού κόσμου»)
Ένα εύοσμο άνθος άπό τον πνευματικό λειμώνα τοϋ νέου Αγίου Ίεράρχου Νικολάου ,Bελιμίροβιτς, επισκόπου Οχρίδος
Φυλακή τής Καρδίας
«Πάση φυλακή τηρει σην καρδίαν, έκ γαρ τούτων έξοδοι ζωής» (Παροιμ. δ' 23)
Στήν καρδιά είναι ή θέλησις, στήν καρδιά είναι ή αγάπη, στήν καρδιά είναι ή κατανόησις, στήν καρδιά είναι τό πρόσωπο τής Παναγίας και Θείας Τριάδος. Ή καρδιά είναι ό οίκος τού Πατρός, τό ιερόν τού Υιού και τό έργαστήριον τού Αγίου Πνεύματος. Ό Θεός θέλει τήν καρδιά: «Υίέ μου, δός μοι σην καρδίαν» (Παροιμ. κγ' 26). "Ας αναποδογυρίσουν τά βουνά, ας στεγνώσουν οί θάλασσες, ας σέ εγκαταλείψουν οί φίλοι σου, ας χαθή ό πλούτος σου, ας φαγωθή τό σώμα σου από σκουλήκια, ας σέ περιλουση ό κόσμος μέ όλες τις κοροϊδίες πού έχει, μή φοβάσαι- μόνον φυλαξε τήν καρδιά σου, φυλαξε και ένωσέ την μέ τόν Κυριο και δώσε την στόν Κυριο. Άπό τήν καρδιά προέρχεται ζωή· άπό ποΰ ή ζωή στήν καρδιά θά προέλθη, αν ή πνοή τοϋ Κυρίου και ή Πηγή τής Ζωής, ό Θεός, δέν κατοικεί σέ αυτήν;
«Ό αγαθός άνθρωπος έκ τού άγαθού θησαυρού έκβάλλει αγαθά, και ό πονηρός άνθρωπος έκ τού πονηρού θησαυρού εκβάλλει πονηρά» (Ματθ. ιβ' 35).
Αυτοι είναι οί λόγοι τού Κυρίου, ό ' Οποίος πληροί τόν θησαυρό τής καρδιάς σου μέ τά πλουτη Του. Τί είναι αυτός «ό αγαθός άνθρωπος»; Είναι ό αγαθός θησαυρός τής καρδιάς. Και τί είναι «ό πονηρός άνθρωπος»; Είναι ό πονηρός θησαυρός τής καρδιάς. «Έκ γάρ της καρδίας [τού πονηροΰ άνθρωπου] εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχεϊαι, πορνείαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημία» (Ματθ. ιε' 19)- και άπό τήν αγαθή καρδιά εκπορεύονται «άγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, άγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλάτ. ε' 22-23). Βλέπεις τί μεγάλος αποθηκευτικός χώρος είναι ή καρδιά τού άνθρωπου; Βλέπεις πόσα μπορούν νά προσαρμοσθοϋν στήν καρδιά τού άνθρωπου;...
"Ω άδελφέ, ό Θεός, τό 'Άγιον Πνεύμα τό Ίδιο, όταν Τό παρακαλής, μπορεί νά χωρέση στήν καρδιά τοϋ άνθρώπου. Όχι μόνον μπορεί, άλλά και θέλει. Περιμένει μόνον έσένα νά προετοιμάσης τήν καρδιά σου γι' Αυτό. Νά τήν μετατρέψης σέ Ναό, διότι ό Θεός, τό 'Άγιον Πνεύμα μόνον σέ Ναό κατοικεί!...
"Οπως ό όφις προστατευει τήν κεφαλή του, έτσι και σύ έπίσης υίέ, φυλαξε τήν καρδιά σου. Πάνω άπ' όλα πού φυλάσσονται, υίέ, φύλαξε τήν καρδιά σου! Διότι στήν καρδιά εισέρχεται ζωή και άπό αυτήν εξέρχεται ζωή, ζωή πού προέρχεται άπό τόν Ζώντα Θεό.
"Ω Ζωοδότα Κυριε, βοήθησέ μας νά φυλάξουμε τις καρδιές μας γιά Σένα, γιά Σένα τόν Κύριο! Σοι πρέπει δόξα και ευχαριστία εις τούς αιώνας. Αμήν!
Προσευχή Κατανυκτική τού Αγίου Επισκόπου Νικολάου
Κύριε Ιησού, Υίέ Θεού, ελέησαν με τόν άμαρτωλόν! Συγχώρησαν με, Κύριε, συγχώρησον τά αμέτρητα μου πταίσματα. Καθάρισον με τη δυνάμει Σου, διάθρεψόν με διά τού Ζωοπαρόχου "Αρτου Σου, είσελθε εν τοις εγκάτοις μου ώς Ζωογόνος, Καθαρός Αήρ εις πνιγηρόν δωμάτιον, και θεραπευθήσομαι - θεραπευθήσομαι και ζήσομαι. Αμήν!...
Φυλακή τής Καρδίας
«Πάση φυλακή τηρει σην καρδίαν, έκ γαρ τούτων έξοδοι ζωής» (Παροιμ. δ' 23)
Στήν καρδιά είναι ή θέλησις, στήν καρδιά είναι ή αγάπη, στήν καρδιά είναι ή κατανόησις, στήν καρδιά είναι τό πρόσωπο τής Παναγίας και Θείας Τριάδος. Ή καρδιά είναι ό οίκος τού Πατρός, τό ιερόν τού Υιού και τό έργαστήριον τού Αγίου Πνεύματος. Ό Θεός θέλει τήν καρδιά: «Υίέ μου, δός μοι σην καρδίαν» (Παροιμ. κγ' 26). "Ας αναποδογυρίσουν τά βουνά, ας στεγνώσουν οί θάλασσες, ας σέ εγκαταλείψουν οί φίλοι σου, ας χαθή ό πλούτος σου, ας φαγωθή τό σώμα σου από σκουλήκια, ας σέ περιλουση ό κόσμος μέ όλες τις κοροϊδίες πού έχει, μή φοβάσαι- μόνον φυλαξε τήν καρδιά σου, φυλαξε και ένωσέ την μέ τόν Κυριο και δώσε την στόν Κυριο. Άπό τήν καρδιά προέρχεται ζωή· άπό ποΰ ή ζωή στήν καρδιά θά προέλθη, αν ή πνοή τοϋ Κυρίου και ή Πηγή τής Ζωής, ό Θεός, δέν κατοικεί σέ αυτήν;
«Ό αγαθός άνθρωπος έκ τού άγαθού θησαυρού έκβάλλει αγαθά, και ό πονηρός άνθρωπος έκ τού πονηρού θησαυρού εκβάλλει πονηρά» (Ματθ. ιβ' 35).
Αυτοι είναι οί λόγοι τού Κυρίου, ό ' Οποίος πληροί τόν θησαυρό τής καρδιάς σου μέ τά πλουτη Του. Τί είναι αυτός «ό αγαθός άνθρωπος»; Είναι ό αγαθός θησαυρός τής καρδιάς. Και τί είναι «ό πονηρός άνθρωπος»; Είναι ό πονηρός θησαυρός τής καρδιάς. «Έκ γάρ της καρδίας [τού πονηροΰ άνθρωπου] εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχεϊαι, πορνείαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημία» (Ματθ. ιε' 19)- και άπό τήν αγαθή καρδιά εκπορεύονται «άγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, άγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλάτ. ε' 22-23). Βλέπεις τί μεγάλος αποθηκευτικός χώρος είναι ή καρδιά τού άνθρωπου; Βλέπεις πόσα μπορούν νά προσαρμοσθοϋν στήν καρδιά τού άνθρωπου;...
"Ω άδελφέ, ό Θεός, τό 'Άγιον Πνεύμα τό Ίδιο, όταν Τό παρακαλής, μπορεί νά χωρέση στήν καρδιά τοϋ άνθρώπου. Όχι μόνον μπορεί, άλλά και θέλει. Περιμένει μόνον έσένα νά προετοιμάσης τήν καρδιά σου γι' Αυτό. Νά τήν μετατρέψης σέ Ναό, διότι ό Θεός, τό 'Άγιον Πνεύμα μόνον σέ Ναό κατοικεί!...
"Οπως ό όφις προστατευει τήν κεφαλή του, έτσι και σύ έπίσης υίέ, φυλαξε τήν καρδιά σου. Πάνω άπ' όλα πού φυλάσσονται, υίέ, φύλαξε τήν καρδιά σου! Διότι στήν καρδιά εισέρχεται ζωή και άπό αυτήν εξέρχεται ζωή, ζωή πού προέρχεται άπό τόν Ζώντα Θεό.
"Ω Ζωοδότα Κυριε, βοήθησέ μας νά φυλάξουμε τις καρδιές μας γιά Σένα, γιά Σένα τόν Κύριο! Σοι πρέπει δόξα και ευχαριστία εις τούς αιώνας. Αμήν!
Προσευχή Κατανυκτική τού Αγίου Επισκόπου Νικολάου
Κύριε Ιησού, Υίέ Θεού, ελέησαν με τόν άμαρτωλόν! Συγχώρησαν με, Κύριε, συγχώρησον τά αμέτρητα μου πταίσματα. Καθάρισον με τη δυνάμει Σου, διάθρεψόν με διά τού Ζωοπαρόχου "Αρτου Σου, είσελθε εν τοις εγκάτοις μου ώς Ζωογόνος, Καθαρός Αήρ εις πνιγηρόν δωμάτιον, και θεραπευθήσομαι - θεραπευθήσομαι και ζήσομαι. Αμήν!...
Τον θεωρώ ως την σπουδαιότερη φυσιογνωμία στο χώρο της πολιτικής από αυτές που έτυχε να προσεγγίσω , η οποία συγκέντρωνε χριστιανικές αρετές που σπάνια βρίσκονται ακόμη και σε αφοσιωμένους χριστιανούς, πολλώ δε μάλλον σε πολιτικούς τών λεγομένων χριστιανικών κρατών..
Ως τέτοιο τον υποδεικνύει και ο άγιος Νικόλαος, ο αποκληθείς και νέος Χρυσόστομος της Σερβικής Εκκλησίας.
H Νηστεία, η προσευχή, και η σιωπή στην πολιτική
Σε μία γυναίκα, που ταλαιπωρείται από βαριά θλίψη
Γράφεις ότι σε ταλαιπωρεί κάποια ακατανίκητη και ανεξήγητη θλίψη. Σωματικά είσαι υγιής, το σπίτι γεμάτο, αλλά η καρδιά άδεια. Για την ακρίβεια η καρδιά σου είναι γεμάτη από σκοτεινή θλίψη.
Πρόσεχε καλά γιατί αυτό είναι επικίνδυνη ασθένεια της ψυχής. Μπορεί να νεκρώσει πλήρως την ψυχή. Τέτοια θλίψη η εκκλησία μας την βλέπει ως θανάσιμο αμάρτημα. Αφού κατά τον λόγο του αποστόλου υπάρχουν δύο είδη θλίψης: «Η γαρ κατά Θεόν λύπη μετάνοιαν εις σωτηρίαν αμεταμέλητον κατεργάζεταιΩη δε του κόσμου λύπη θάνατον κατεργάζεται» (Β'Κορ. 7,10). Εσύ οφθαλμοφανώς υποφέρεις από το δεύτερο είδος θλίψης.
Η κατά Θεόν θλίψη κυριεύει τον άνθρωπο όταν ο άνθρωπος θυμάται τις αμαρτίες του, μετανοεί και τις αποθέτει στον Θεό. Ή όταν κάποιος θλίβεται για τις αμαρτίες των άλλων ανθρώπων. Ή όταν κάποιος δείχνει ζήλο για την πίστη στον Θεό, αλλά βλέπει με θλίψη την αποχώρηση των ανθρώπων από την πίστη. Τέτοια θλίψη ο Θεός την μετατρέπει σε χαρά. Όπως περιγράφει ο Παύλος, οι απόστολοι και όλοι οι αληθινοί δούλοι του Χριστού είναι «ως λυπούμενοι αεί δε χαίροντες» (Β' Κορ. 6,10). Χαίρονται γιατί αισθάνονται τη δύναμη και την εγγύτητα του Θεού. Και λαμβάνουν παρηγοριά από τον Θεό. Έτσι και ο ψαλμωδός λέει: «Θυμήσου τον Θεό και χαίρε».
Η αγία θλίψη μοιάζει με τα σύννεφα, μέσα από τα οποία λάμπει το φως της παρηγοριάς. Ενώ η δική σου θλίψη μοιάζει σαν έκλειψη ηλίου. Μάλλον θα είχες πολλά μικρά αδικήματα και αμαρτίες, τα οποία θεωρούσες ασήμαντα, και έτσι δεν εξομολογήθηκες και για τα οποία δεν μετανόησες. Σαν αράχνη, που πολλά χρόνια είναι στα μάτια, τώρα απλώθηκε γύρω από την καρδιά σου, και έφτιαξε φωλιά γι'αυτήν τη μεγάλη θλίψη, την οποία οι κακές δαιμονικές δυνάμεις κακοεργώς στηρίζουν μέσα σου. Γι'αυτό ξαναδές ολόκληρη τη ζωή σου, κάνε μια ενδελεχή ενδοσκόπηση του εαυτού σου, και εξομολογήσου τα πάντα. Με την εξομολόγηση θα καθαρίσεις τον οίκο της ψυχής σου και θα τον αερίσεις. Και θα εισέλθει μέσα σου ο φρέσκος και καθαρός αέρας του Πνεύματος του Θεού. Αμέσως μετά ξεκίνα να πράττεις πάντα το καλό.
Ξεκίνησε με το να δίνεις ελεημοσύνη εν ονόματι του Χριστού. Θυμήσου: του Χριστού. Ο Χριστός θα το δει αυτό και γρήγορα θα σε ανταμείψει με τη δωρεά της χαράς. Θα σου δωρίσει ανείπωτη χαρά, την οποία μόνον Αυτός χορηγεί, και την οποία καμία θλίψη, ούτε βάσανο, ούτε δαιμονική δύναμη δεν μπορεί να συσκοτίσει.
Διάβαζε το ψαλτήρι. Αυτό αποτελεί βιβλίο για θλιμμένες ψυχές, βιβλίο παρηγοριάς.
Είθε ο Κύριος σύντομα να σε ανανήψει.
[επιστολή του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, ο οποίος υπήρξε Επίσκοπος της Ορθόδοξης Σερβικής Εκκλησίας και θεολόγος. Έζησε από το 1881 μέχρι το 1956. Το Μάιο του 2003, η Ιερά Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Σερβίας τον διεκήρυξε Άγιο και τον ενέταξε στο Αγιολόγιό της στις 18 Μαρτίου (Κοίμηση) και στις 3 Μαΐου (Μεταφορά Λειψάνων). ]
Aπό τη φίλη μας Ντίνα.
Γράφεις ότι σε ταλαιπωρεί κάποια ακατανίκητη και ανεξήγητη θλίψη. Σωματικά είσαι υγιής, το σπίτι γεμάτο, αλλά η καρδιά άδεια. Για την ακρίβεια η καρδιά σου είναι γεμάτη από σκοτεινή θλίψη.
Πρόσεχε καλά γιατί αυτό είναι επικίνδυνη ασθένεια της ψυχής. Μπορεί να νεκρώσει πλήρως την ψυχή. Τέτοια θλίψη η εκκλησία μας την βλέπει ως θανάσιμο αμάρτημα. Αφού κατά τον λόγο του αποστόλου υπάρχουν δύο είδη θλίψης: «Η γαρ κατά Θεόν λύπη μετάνοιαν εις σωτηρίαν αμεταμέλητον κατεργάζεταιΩη δε του κόσμου λύπη θάνατον κατεργάζεται» (Β'Κορ. 7,10). Εσύ οφθαλμοφανώς υποφέρεις από το δεύτερο είδος θλίψης.
Η κατά Θεόν θλίψη κυριεύει τον άνθρωπο όταν ο άνθρωπος θυμάται τις αμαρτίες του, μετανοεί και τις αποθέτει στον Θεό. Ή όταν κάποιος θλίβεται για τις αμαρτίες των άλλων ανθρώπων. Ή όταν κάποιος δείχνει ζήλο για την πίστη στον Θεό, αλλά βλέπει με θλίψη την αποχώρηση των ανθρώπων από την πίστη. Τέτοια θλίψη ο Θεός την μετατρέπει σε χαρά. Όπως περιγράφει ο Παύλος, οι απόστολοι και όλοι οι αληθινοί δούλοι του Χριστού είναι «ως λυπούμενοι αεί δε χαίροντες» (Β' Κορ. 6,10). Χαίρονται γιατί αισθάνονται τη δύναμη και την εγγύτητα του Θεού. Και λαμβάνουν παρηγοριά από τον Θεό. Έτσι και ο ψαλμωδός λέει: «Θυμήσου τον Θεό και χαίρε».
Η αγία θλίψη μοιάζει με τα σύννεφα, μέσα από τα οποία λάμπει το φως της παρηγοριάς. Ενώ η δική σου θλίψη μοιάζει σαν έκλειψη ηλίου. Μάλλον θα είχες πολλά μικρά αδικήματα και αμαρτίες, τα οποία θεωρούσες ασήμαντα, και έτσι δεν εξομολογήθηκες και για τα οποία δεν μετανόησες. Σαν αράχνη, που πολλά χρόνια είναι στα μάτια, τώρα απλώθηκε γύρω από την καρδιά σου, και έφτιαξε φωλιά γι'αυτήν τη μεγάλη θλίψη, την οποία οι κακές δαιμονικές δυνάμεις κακοεργώς στηρίζουν μέσα σου. Γι'αυτό ξαναδές ολόκληρη τη ζωή σου, κάνε μια ενδελεχή ενδοσκόπηση του εαυτού σου, και εξομολογήσου τα πάντα. Με την εξομολόγηση θα καθαρίσεις τον οίκο της ψυχής σου και θα τον αερίσεις. Και θα εισέλθει μέσα σου ο φρέσκος και καθαρός αέρας του Πνεύματος του Θεού. Αμέσως μετά ξεκίνα να πράττεις πάντα το καλό.
Ξεκίνησε με το να δίνεις ελεημοσύνη εν ονόματι του Χριστού. Θυμήσου: του Χριστού. Ο Χριστός θα το δει αυτό και γρήγορα θα σε ανταμείψει με τη δωρεά της χαράς. Θα σου δωρίσει ανείπωτη χαρά, την οποία μόνον Αυτός χορηγεί, και την οποία καμία θλίψη, ούτε βάσανο, ούτε δαιμονική δύναμη δεν μπορεί να συσκοτίσει.
Διάβαζε το ψαλτήρι. Αυτό αποτελεί βιβλίο για θλιμμένες ψυχές, βιβλίο παρηγοριάς.
Είθε ο Κύριος σύντομα να σε ανανήψει.
[επιστολή του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, ο οποίος υπήρξε Επίσκοπος της Ορθόδοξης Σερβικής Εκκλησίας και θεολόγος. Έζησε από το 1881 μέχρι το 1956. Το Μάιο του 2003, η Ιερά Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Σερβίας τον διεκήρυξε Άγιο και τον ενέταξε στο Αγιολόγιό της στις 18 Μαρτίου (Κοίμηση) και στις 3 Μαΐου (Μεταφορά Λειψάνων). ]
Aπό τη φίλη μας Ντίνα.
o
άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς ονόμαζε τον ευρωπαϊκό πολιτισμό-ο οποίος
για να μη ξεχνιόμαστε έφτιαξε, εν μέσω 20ώ αιώνι,τους δύο αιματηρότερους
πολέμους στη γνωστή ιστορία του κόσμου- «ΛΕΥΚΗ ΔΑΙΜΟΝΙΑ»:
Όλες όμως τίς εφευρέσεις τις στο διάστημα των τελευταίων διακοσίων ετών, ή Ευρώπη τίς έχει χρησιμοποιήσει για την αυτοκτονία της στους παγκοσμίους πολέμους, για το έγκλημα, για το μίσος, για το γκρέμισμα, για την απάτη, για τον εκβιασμό, για την βεβήλωση των ιερών και οσίων των λαών, για το ψέμα, τίς ατιμίες, τίς ακολασίες και την αθεΐα σ' ολόκληρο τον κόσμο. Αλλά
στην πραγματικότητα, ή Ευρώπη κανένα άλλο δεν εξαπάτησε, εκτός από τον εαυτό της. Οί μη χριστιανικοί λαοί έχουν καταλάβει τι εστίν Ευρώπη, τι προσφέρει και τι θέλει, για τούτο και την ονόμασαν «Λευκή Δαιμονία.»
κι
έρχεται ο γνωστός κοινωνιολόγος Λεβί Στρος,o oποίος σήμερα γίνεται 100
ετών,να τον επιβεβαιώσει.αντιγράφω από τα σημερινά «Νέα»:
«Παρατηρώ την τρομακτική εξαφάνιση ειδών της πανίδας και της χλωρίδας.
Το ανθρώπινο είδος ζει σε ένα καθεστώς εσωτερικής δηλητηρίασης.
Σκέφτομαι τον κόσμο στον οποίο τελειώνω τις ημέρες μου. Και δεν αγαπώ αυτόν τον κόσμο»,
εξομολογήθηκε σε συνέντευξή του στη «Μonde» το 2005. Αλλά πολύ πριν από
αυτή τη συνέντευξη, ο Λεβί- Στρος είχε επικρίνει εκείνους τους
θεωρητικούς του ουμανισμού που θεμελίωναν τα δικαιώματα του ανθρώπου στα
προνόμια ενός κυρίαρχου είδους- του ανθρώπινου.
Με τον ίδιο τρόπο ανέτρεψε την ιδέα ότι ο δυτικός είναι ένας ανώτερος πολιτισμός.
«Αυτές
οι κοινωνίες δεν αντιπροσωπεύουν ένα παιδικό ή κατώτερο στάδιο της
ανθρωπότητας, αλλά σύνθετους οργανισμούς που δεν έχουν τίποτε να
ζηλέψουν από τον δικό μας σε επίπεδο ανάπτυξης σκέψης και κουλτούρας», έγραφε.
Ο
Ντιντιέ Εριμπόν, συγγραφέας του βιβλίου «De pres e de loin, entretiens
avec Claude Levi-Strauss», συμπυκνώνει την κληρονομιά του Λεβί- Στρος
στην αναγνώριση και τον σεβασμό του Άλλου.
Σε αυτή την υποδοχή που επιφύλαξαν οι Αζτέκοι στους Ισπανούς κονκισταδόρες, για να γνωρίσουν από τον «Άλλον» τον αφανισμό.
οι άγιοι μας φανερώνουν ,ξανά και ξανά, την ζωή του Θεού και το Φως της Αναστάσεως στον κόσμο.
κυοφορούν και τέκουν ,ως άλλες θεοτόκοι,τον Χριστό στις υπάρξεις τους και τον αποκαλύπτουν διηνεκώς στους ανθρώπους.
Αυτοί
είναι η αληθινή κι ένσαρκη παρηγοριά μας όταν τα πράγματα δυσκολεύουν
και οι πολυποίκιλοι λογισμοί ,με αφορμή τους διάφορους ,εντός του ναού
αργυραμοιβούς,μάς πνίγουν.
το
τραγούδι που ακολουθεί είναι γραμμένο από τον μεγάλο ομολογητή της
Σερβικής Εκκλησίας και τρόφιμο του Νταχάου άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς,τον
επικληθέντα και νέο Χρυσόστομο.
Να
σημειώσουμε πως ο άγιος υπήρξε ο πνευματικός πατέρας του οσίου γέροντος
Ιουστίνου Πόποβιτς ,χειροτόνησε διάκονο τον γέροντα Σωφρόνιο Σαχάρωφ
και συνδεόταν με στενούς πνευματικούς δεσμούς με τον άγιο Σιλουανό τον
Αθωνίτη.
Η σύνθεση έγινε σε παραδοσιακή φόρμα από το σερβικό σύνολο "Stupovi" , το βιντεοκλιπ είναι απλά πανέμορφο!Αξίζει να το δείτε!
08
Ο ισαπόστολος ευαγγελιστής (επίσκοπος Νικόλαος Βελιμίροβιτς) λέγει για την «Λευκή Δαιμονία», δηλαδή για την Ευρώπη:
Τι νομίζετε εσείς για την Ευρώπη; Η Αφρική και η Ασία ονομάζουν τους Ευρωπαίους, «λευκούς δαίμονες». Επομένως, θα μπορούσαν να ονομάσουν την Ευρώπη «Λευκή Δαιμονία», θα την ονόμαζαν «Λευκή», από το χρώμα του δέρματος, και «Δαιμονία» από την μαυρίλα της ψυχής της. Διότι η Ευρώπη αρνήθηκε τον μόνο αληθινό Θεό και δέχθηκε τον θρόνο και την στάση των Ρωμαίων καισάρων. Και όπως έκαναν οι Ρωμαίοι καίσαρες πριν από την καταστροφή της Ρώμης, έτσι και αυτή διακήρυξε προς όλους τους λαούς της γης ότι ο καθένας μπορεί να προσκυνεί τους Θεούς του όπως ξέρει και γνωρίζει, η Ευρώπη θα το ανέχεται τούτο, αυτοί όμως έχουν το χρέος να την προσκυνούν ως ύψιστη θεότητα, είτε υπό το όνομα Ευρώπη είτε υπό το όνομα Πολιτισμός.
Έτσι, αδελφοί μου, εμφανίστηκε σαν βρυκόλακας στις μέρες μας, η σατανική Ρώμη, εκείνη η Ρώμη πριν από τον Μέγα Κωνσταντίνο, που καταδίωκε με φωτιά και μαχαίρι τους Χριστιανούς και εμπόδιζε τον Χριστό [τον Χριστιανισμό] να εισέλθει στην Ευρώπη. Μόνο που η Λευκή Δαιμονία έχει πέσει σε βαρύτερη ασθένεια από την αρχαία Ρώμη. Διότι, εάν η ειδωλολατρική Ρώμη, βασανιζόταν από ένα δαίμονα, η Λευκή Δαιμονία βασανίζεται από επτά πονηρά πνεύματα, χειρότερα από εκείνο τον δαίμονα της Ρώμης. Ιδού, λοιπόν, η νέα ειδωλολατρική Ρώμη, ιδού νέο μαρτύριο για τον Χριστιανισμό. Να είστε έτοιμοι για μαρτύριο για τον Χριστό εκ μέρους της Λευκής Δαιμονίας.
Η νέα ειδωλολατρική Ευρώπη δεν καυχάται για καμία θεότητα που βρίσκεται πάνω από τον εαυτό της. Αυτή καυχάται μόνο για τον εαυτό της, για τη σοφία της, για τον πλούτο της, για τη δύναμή της. Φουσκωμένο μπαλόνι είναι σχεδόν έτοιμο να εκραγεί, δίνοντας αφορμή για γέλιο στην Αφρική και την Ασία΄ ώριμος όγκος έτοιμος να ανοίξει, να γεμίσει το σύμπαν με τη δυσωδία του. Αύτη είναι η σημερινή αντιχριστιανική Ευρώπη, η Λευκή Δαιμονία.
Η Ευρώπη ζει στο φαύλο κύκλο των εφευρέσεων. Όποιος παρουσιαστεί με νέα εφεύρεση ανακηρύσσεται μεγαλοφυΐα. Όποιος πάλι περιγράφει τις εφευρέσεις των άλλων, ανακηρύσσεται διδάκτωρ επιστημών. Οι εφευρέσεις της Ευρώπης είναι πολυάριθμες, σχεδόν αναρίθμητες. Καμία όμως από τις εφευρέσεις αυτές δεν κάνει τον άνθρωπο καλύτερο, τιμιότερο και περισσότερο φωτισμένο. Η Ευρώπη στα τελευταία χίλια χρόνια δεν έχει εμφανισθεί ούτε καν μία φορά με μία και μοναδική εφεύρεση στον πνευματικό και ηθικό τομέα, αλλά αποκλειστικά και μόνο στον υλικό τομέα. Οι εφευρέσεις της Ευρώπης οδήγησαν την ανθρωπότητα στο χείλος της καταστροφής. Την οδήγησαν στο άνευ προηγουμένου -στην ιστορία του Χριστιανισμού- πνευματικό σκοτάδι και την τρομακτική βαθμιαία καταστροφή. Διότι η Ευρώπη όλες τις εφευρέσεις της, δεν γνωρίζουμε αν από δική της εχθρική (κακή) διάθεση ή από επιρροή των Εβραίων, τις έχει στρέψει εναντίον του Χριστού.
Όταν εφευρέθηκε το τηλεσκόπιο για την παρατήρηση των μακρινών αστέρων, οι Ευρωπαίοι επιστήμονες το ερμήνευσαν εις βάρος του Ευαγγελίου του Χριστού.
Όταν εφευρέθηκε το μικροσκόπιο, πάλι σαρκασμός και χλευασμός για τον Χριστό.
Όταν εφευρέθηκε το τραίνο, η ατμομηχανή, η τηλεγραφία και το τηλέφωνο, όλος ο αέρας αντηχούσε από την ευρωπαϊκή αυτοκαύχηση εις βάρος του Θεού και του Χριστού Του.
Όταν είχαν επινοήσει οι άνθρωποι μηχανές για το ταξίδι στις θάλασσες, για το πέταγμα στον αέρα, για τη συνομιλία από μεγάλες αποστάσεις, τότε φάνηκε ο Χριστός στην Ευρώπη ότι είναι τόσο άχρηστος και καθυστερημένος, όσο και οι αιγυπτιακές μούμιες. Όλες όμως τις εφευρέσεις της στο διάστημα των τελευταίων διακοσίων ετών, η Ευρώπη τις έχει χρησιμοποιήσει για την αυτοκτονία της στους παγκοσμίους πολέμους, για το έγκλημα, για το μίσος, για το γκρέμισμα, για την απάτη, για τον εκβιασμό, για την βεβήλωση των ιερών και οσίων των λαών, για το ψέμα, τις ατιμίες, τις ακολασίες και την αθεΐα σ' ολόκληρο τον κόσμο. Αλλά στην πραγματικότητα, η Ευρώπη κανέναν άλλο δεν εξαπάτησε, εκτός από τον εαυτό της. Οι μη χριστιανικοί λαοί έχουν καταλάβει τι εστίν Ευρώπη, τι προσφέρει και τι θέλει, για τούτο και την ονόμασαν «Λευκή Δαιμονία».
Άκουσε τι λέγει ο προφητάναξ Δαβίδ: «Ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις, ημείς δε εν ονόματι Κυρίου Θεού ημών μεγαλυνθησόμεθα» (Ψαλμ. 19,
.
Οι καυχησιολόγοι εκείνοι θα νυστάξουν στα προσκέφαλα της ψεύτικης δόξας
τους και εμείς θα αφυπνισθούμε και θα επανέλθουμε στην προηγούμενη καλή
μας κατάσταση. Ο δε απόστολος Παύλος φωνάζει ακόμη πιο δυνατά: Άνθρωπε,
«τι έχεις ο ουκ έλαβες; ει δε και έλαβες τί καυχάσαι ως μη λαβών;»
(Α' Κορ. 4, 7). Γνώριζε ότι όλες οι εφευρέσεις βρέθηκαν στο κτήμα του
Θεού, ενώπιον των οφθαλμών του Θεού, και μάθε τη ντροπή και την
τιμιότητα!
Ο φιλόχριστος Επίσκοπος Nικόλαος Βελιμίροβιτς (ήδη συγκαταλέγεται μεταξύ των αγίων) λέγει για την δίκη μεταξύ του Χριστού και της Ευρώπης:
Εάν θα μπορούσε η ιστορία των τριών τελευταίων αιώνων -δεκάτου ογδόου, δέκατον ενάτου και εικοστού- να ονομασθεί με ένα ορθό κατάλληλο όνομα, τότε δεν υπάρχει ορθότερο από την ονομασία: «Πρακτικά της δίκης μεταξύ της Ευρώπης και του Χριστού». Γιατί στα τελευταία τριακόσια χρόνια δεν έχει συμβεί τίποτε στην Ευρώπη που να μην είχε σχέση με τον Χριστό τον Θεό μας. Στην δίκη αυτή μεταξύ του Χριστού και της Ευρώπης, στην πραγματικότητα συμβαίνουν τα εξής:
Ο Χριστός λέγει στην Ευρώπη ότι βαπτίσθηκε στο δικό Του όνομα και πρέπει να παραμείνει πιστή σ' Αυτόν και στο Ευαγγέλιό Του.
Σ' αυτό απαντά η υπόδικη Ευρώπη:
Όλες οι θρησκείες είναι ίσες. Μας το είπαν οι Γάλλοι εγκυκλοπαιδιστές. Και κανείς δεν μπορεί να σε εξαναγκάσει να πιστεύεις τούτο ή εκείνο.
Η Ευρώπη ανέχεται όλες τις θρησκείες ως δεισιδαιμονίες, εξαιτίας των ιμπεριαλιστικών της συμφερόντων, η ίδια όμως δεν κρατάει καμία θρησκεία. Όταν πραγματοποιήσει τους πολιτικούς σκοπούς της, τότε αυτή θα «ξεκαθαρίσει» σύντομα τους λογαριασμούς της με όλες τις προλήψεις του λαού.
Ο Χριστός ρωτά με λύπη:
Πώς μπορείτε εσείς οι άνθρωποι να ζείτε μόνο με τα ιμπεριαλιστικά, υλικά συμφέροντα, δηλαδή με την ζωώδη μόνο επιθυμία για την σωματική τροφή; Εγώ ήθελα να σας κάμω Θεούς και υιούς Θεού και σεις φεύγετε και επιδιώκετε να εξισωθείτε με τα υποζύγια.
Σ' αυτό απαντά ή Ευρώπη:
Εσύ είσαι καθυστερημένος. Στην θέση του Ευαγγελίου σου βρήκαμε την βιολογία και την ζωολογία. Τώρα γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε δικοί σου απόγονοι και του ουρανίου πατέρα σου, αλλά απόγονοι των ουραγκοτάγκων και των γοριλών, δηλαδή του πιθήκου. Εμείς τώρα τελειοποιούμαστε για να γίνουμε θεοί. Γιατί δεν παραδεχόμαστε άλλους θεούς εκτός από εμάς.
Σ' αυτό ο Χριστός λέγει:
Εσείς είσθε περισσότερο σκληροτράχηλοι από τους αρχαίους Εβραίους. Εγώ σας σήκωσα από το σκοτάδι της βαρβαρότητας στο ουράνιο φως, και σεις πηγαίνετε πάλι πίσω στο σκοτάδι, όπως το βουβάλι στη λάσπη. Εγώ έχυσα το αίμα μου για χάρη σας. Εγώ σας έδειξα την αγάπη μου, όταν όλοι οι Άγγελοί μου απέστρεφαν τα πρόσωπά τους μη μπορώντας να υποφέρουν την δυσωδία σας, δυσωδία του Άδη. Όταν λοιπόν εσείς ήσασταν σκοτάδι και δυσωδία, ήμουν ο μόνος που στάθηκα να σας καθαρίσω και να σας φωτίσω. Να μην είσθε λοιπόν τώρα άπιστοι, γιατί θα επιστρέψετε πάλι σ' εκείνον τον ανυπόφορο ζόφο και τη δυσωδία.
Σ' αυτό η Ευρώπη φωνάζει περιπαικτικά:
Φύγε από μας. Δεν σε αναγνωρίζουμε. Εμείς ακολουθούμε την ελληνική φιλοσοφία και τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και την κουλτούρα, θέλουμε ελευθερία. Εμείς έχουμε τα πανεπιστήμια. Η επιστήμη είναι το οδηγητικό μας αστέρι. Το σύνθημά μας είναι: ελευθερία, αδελφοσύνη, ισότητα. Ο νους μας είναι ο θεός των θεών. Εσύ είσαι Ασιάτης. Εμείς σε αρνούμαστε. Εσύ είσαι μόνο ένας παλαιός μύθος των γιαγιάδων και των παππούδων μας.
Τότε ο Χριστός με δάκρυα στα ματιά Του λέγει:
Ιδού εγώ φεύγω, αλλά εσείς θα δείτε. Αφήσατε την οδό του Θεού και ακολουθήσατε την σατανική οδό. Η ευλογία και η ευτυχία αφαιρέθηκαν από σας. Στο χέρι μου βρίσκεται η ζωή σας, γιατί εγώ σταυρώθηκα για σας. Παρά ταύτα δεν θα σας τιμωρήσω εγώ, αλλά οι αμαρτίες σας και η αποστασία σας από έμενα τον Σωτήρα σας. Εγώ φανέρωσα την αγάπη του Πατέρα μου προς όλους τους ανθρώπους και ήθελα με αγάπη να σας σώσω όλους.
Τότε λέγει η Ευρώπη:
«Ποιά αγάπη; Ρωμαλέο και ανδρικό μίσος εναντίον όλων εκείνων που δεν συμφωνούν με μας, τούτο είναι το πρόγραμμά μας. Η αγάπη σου είναι μόνο ένα παραμύθι. Στη θέση τον παραμυθιού αυτού εμείς σηκώσαμε σημαία: εθνικισμού και διεθνισμού, ετατισμού [κρατισμού] και προοδευτισμού, εξελιξαρχίας, ωκεανισμού και κουλτουρισμού. Σε τούτο βρίσκεται η σωτηρία μας. Εσύ φύγε από μας».
Αδελφοί μου, η συζήτηση τελείωσε στις μέρες μας. Ο Χριστός απομακρύνθηκε από την Ευρώπη, όπως κάποτε από την χώρα των Γαδαρηνών, όταν το ζήτησαν οι Γαδαρηνοί. Μόλις όμως έφυγε Αυτός, ήλθε πόλεμος, οργή, τρόμος και φρίκη, κατάρρευση, καταστροφή. Επέστρεφε στην Ευρώπη ο προχριστιανικός βαρβαρισμός, εκείνος των Αβάρων, των Ούννων, των Λογγοβαρδών, των Αφρικανών, μόνον ότι τώρα ήταν εκατό φορές φρικωδέστερος. Ο Χριστός πήρε το Σταυρό Του και την ευλογία Του και απομακρύνθηκε. Έμεινε ζόφος και δυσωδία.
Και σεις τώρα αποφασίστε με ποιόν θα πάτε, ποιον θα ακολουθήσετε: την σκοτεινή και δυσώδη Ευρώπη ή τον Χριστό;
από το πόνημα του αγίου γέροντος Ιουστίνου Πόποβιτς «Ορθόδοξη Εκκλησία και Οικουμενισμός»
Περί του οσίου Σιλουανού του Αθωνίτου *
του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς,
μητροπολίτου Αχρίδος
Όταν κάποιος επισκεφθή το Άγιον Όρος και δη τους ταπεινούς καλογήρους, μπορεί να συλλογισθή και να σκεφθή ότι αυτοί τεμπέλικη ζωή και χωρίς σκοπό. Αυτό φαίνεται έτσι, όταν κάποιος βλέπει τα πράγματα εξωτερικά. Γιατί λίγοι είναι εκείνοι που θα μπορούσαν να καταλάβουν το φοβερό και χωρίς διακοπή πόλεμο που γίνεται μέσα στις ψυχές των μοναχών.
Αυτός ο πόλεμος είναι σχεδόν υπερφυσικός, αόρατος και (διεξάγεται) όχι μόνο εναντίον των δαιμονικών δυνάμεων των αρχόντων του σκότους, αλλά για τους αρχαρίους και εναντίον της σαρκός, δηλαδή κατά της σαρκικής επιθυμίας και των παθών.
Στα γραπτά του ο πατήρ Σιλουανός περιγράφει πως αυτός ο πόλεμος τον έφερε στην απόγνωση και σχεδόν μέχρι την αυτοκτονία. Η Παναγία Θεοτόκος φανερώθηκε σ’ αυτόν όταν περνούσε το δυσκολότερο πόλεμο κατά των παθών και τον απεκάθηρε από τις ακαθαρσίες, τις σαρκικές επιθυμίες και τους λογισμούς. Ο Χριστός φανερώθηκε σ’ αυτόν και τον ενδυνάμωσε, ώστε να νικήση και να βασιλεύση επάνω στους γήινους λογισμούς και τα πονηρά πνεύματα. Και έτσι αφού πέρασε ένα τέταρτο αιώνος με δυνατό και κοπιαστικό πόλεμο, έφθασε στη νίκη. Ενώ μέχρι τότε αναζητούσε τον Θεό, έφθασε στην θεογνωσία, και από μαθητής, έγινε δάσκαλος.
Ο Γέροντας Σιλουανός ήταν και δικός μου δάσκαλος. Μία φορά τον ρώτησα: «Πάτερ Σιλουανέ, μήπως αυτός ο πολύς κόσμος φέρνει ταραχή στον νου σας και στην προσευχή σας; Δεν θα ήταν καλύτερα για σας να πάτε σ’ ένα ασκητήριο στα Καρούλια και εκεί να ζήτε μέσα στην ειρήνη, όπως ο π. Αρτέμιος, ο π. Δωρόθεος και ο π. Καλλίνικος; Είτε να ζήτε σ’ ένα απομονωμένο σπήλαιο, όπως ο π. Γοργόνιος;». «Εγώ ζω στο σπήλαιο», μου απάντησε ο π. Σιλουανός. «Το σώμα μου είναι το σπήλαιο της ψυχής μου. Και η ψυχή μου είναι σπήλαιο του Αγίου Πνεύματος. Και εγώ αγαπώ τον λαό του Θεού και τον διακονώ, χωρίς να βγαίνω από το σπήλαιό μου».
Παρά τη προθυμία του να διακονή τον κάθε ένα και την θαυμαστή μετριοφροσύνη και την πρόθυμη φιλοστοργία του, μιλούσε για τον Θεό με εξαίρετο ενθουσιασμό και με την παρρησία που θα μιλούσε κάποιος για ένα φίλο του: «Εγώ γνωρίζω τον Θεό. Αυτός είναι φιλόστοργος, αγαθός, ταχύς εις βοήθειαν». Όταν τα έλεγε αυτά ο Γέροντας, κάποιος μοναχός, ο π. Θεοφάνης, τα άκουγε με φόβο και σκεπτόταν ότι ο Σιλουανός είχε χάσει το φόβο του Θεού. Αργότερα όμως, όταν διάβασε τα συγγράμματα του π. Σιλουανού, ο π. Θεοφάνης άλλαξε γνώμη και είπε: «Ο π. Σιλουανός προχώρησε και έφθασε στα μέτρα των Πατέρων της Εκκλησίας».
Εγώ νομίζω ότι τα κείμενα του πατρός Σιλουανού θα έπρεπε να πάρουν θέση ανάμεσα στα βιβλία της ψυχολογίας. Αν και για κανένα άλλο λόγο, τουλάχιστον για να επιβεβαιώσουν ότι (ο συγγραφέας τους) ήταν ένας πνευματικός πολεμιστής του 20ου αιώνος και για να επικυρώσουν όσα εδίδαξαν και έγραψαν δοξασμένοι Πατέρες της Εκκλησίας.
Υπάρχει και κάτι καινούριο ανάμεσα στις διδαχές του πατρός Σιλουανού: «Κράτα τον νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι». Εκφράζει (με το λόγο αυτό) μία παρότρυνση και υπόμνηση κατά της μελαγχολίας και της ακηδίας. Εγώ προσωπικά ποτέ δεν άκουσα τέτοια λόγια.
Σπουδαία είναι και η άλλη έκφρασις: «Η αγάπη είναι ανώτερη από τη γνώση (γνωσιολογία)». Αυτή είναι η καθημερινή και θεμελιώδης διδασκαλία του αγίου Σιλουανού.
Με την αγάπη του, που συνοδευόταν από την μετά δακρύων προσευχή του, συγχωρούσε τις αμαρτίες των αμαρτωλών, στήριζε τους αδυνάτους, διόρθωνε αυτούς που έκαναν πονηρά έργα, θεράπευε τους αρρώστους, ειρήνευε τους ανέμους. Στο μοναστήρι έκανε κοπιαστική εργασία. Είχε την αποθήκη με τα βαριά αντικείμενα.
Κάποτε του είπα ότι οι Ρώσοι μοναχοί βρίσκονταν σε μεγάλη ταραχή, λόγω της τυραννίας των μπολσεβίκων στην ρωσική εκκλησία του Θεού. Τότε αυτός απήντησε: «Και εγώ στην αρχή είχα ταραχή γι’ αυτό το θέμα. Μετά όμως από πολλή προσευχή μου ήρθαν οι εξής λογισμοί: ";Ο Κύριος αγαπά ανέκφραστα όλους";. Εκείνος γνωρίζει τα σχέδια όλων και τον καιρό του καθενός. Ο Κύριος επέτρεψε τον διωγμό στο Ρωσικό λαό για κάποιο μελλοντικό καλό. Εγώ δεν μπορώ να το καταλάβω ούτε να το σταματήσω. Αυτά λέω στους αδελφούς που έχουν ταραχή: ";Εσείς μπορείτε να βοηθήσετε την Ρωσία μόνο με την προσευχή και την αγάπη. Μου μένει μόνο η προσευχή και η αγάπη.Ο θυμός και οι κραυγές εναντίον των άθεων δεν διορθώνουν τα πράγματα";».
----------------
* Περιοδικό Πρωτάτον, Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2007
του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς,
μητροπολίτου Αχρίδος
Όταν κάποιος επισκεφθή το Άγιον Όρος και δη τους ταπεινούς καλογήρους, μπορεί να συλλογισθή και να σκεφθή ότι αυτοί τεμπέλικη ζωή και χωρίς σκοπό. Αυτό φαίνεται έτσι, όταν κάποιος βλέπει τα πράγματα εξωτερικά. Γιατί λίγοι είναι εκείνοι που θα μπορούσαν να καταλάβουν το φοβερό και χωρίς διακοπή πόλεμο που γίνεται μέσα στις ψυχές των μοναχών.
Αυτός ο πόλεμος είναι σχεδόν υπερφυσικός, αόρατος και (διεξάγεται) όχι μόνο εναντίον των δαιμονικών δυνάμεων των αρχόντων του σκότους, αλλά για τους αρχαρίους και εναντίον της σαρκός, δηλαδή κατά της σαρκικής επιθυμίας και των παθών.
Στα γραπτά του ο πατήρ Σιλουανός περιγράφει πως αυτός ο πόλεμος τον έφερε στην απόγνωση και σχεδόν μέχρι την αυτοκτονία. Η Παναγία Θεοτόκος φανερώθηκε σ’ αυτόν όταν περνούσε το δυσκολότερο πόλεμο κατά των παθών και τον απεκάθηρε από τις ακαθαρσίες, τις σαρκικές επιθυμίες και τους λογισμούς. Ο Χριστός φανερώθηκε σ’ αυτόν και τον ενδυνάμωσε, ώστε να νικήση και να βασιλεύση επάνω στους γήινους λογισμούς και τα πονηρά πνεύματα. Και έτσι αφού πέρασε ένα τέταρτο αιώνος με δυνατό και κοπιαστικό πόλεμο, έφθασε στη νίκη. Ενώ μέχρι τότε αναζητούσε τον Θεό, έφθασε στην θεογνωσία, και από μαθητής, έγινε δάσκαλος.
Ο Γέροντας Σιλουανός ήταν και δικός μου δάσκαλος. Μία φορά τον ρώτησα: «Πάτερ Σιλουανέ, μήπως αυτός ο πολύς κόσμος φέρνει ταραχή στον νου σας και στην προσευχή σας; Δεν θα ήταν καλύτερα για σας να πάτε σ’ ένα ασκητήριο στα Καρούλια και εκεί να ζήτε μέσα στην ειρήνη, όπως ο π. Αρτέμιος, ο π. Δωρόθεος και ο π. Καλλίνικος; Είτε να ζήτε σ’ ένα απομονωμένο σπήλαιο, όπως ο π. Γοργόνιος;». «Εγώ ζω στο σπήλαιο», μου απάντησε ο π. Σιλουανός. «Το σώμα μου είναι το σπήλαιο της ψυχής μου. Και η ψυχή μου είναι σπήλαιο του Αγίου Πνεύματος. Και εγώ αγαπώ τον λαό του Θεού και τον διακονώ, χωρίς να βγαίνω από το σπήλαιό μου».
Παρά τη προθυμία του να διακονή τον κάθε ένα και την θαυμαστή μετριοφροσύνη και την πρόθυμη φιλοστοργία του, μιλούσε για τον Θεό με εξαίρετο ενθουσιασμό και με την παρρησία που θα μιλούσε κάποιος για ένα φίλο του: «Εγώ γνωρίζω τον Θεό. Αυτός είναι φιλόστοργος, αγαθός, ταχύς εις βοήθειαν». Όταν τα έλεγε αυτά ο Γέροντας, κάποιος μοναχός, ο π. Θεοφάνης, τα άκουγε με φόβο και σκεπτόταν ότι ο Σιλουανός είχε χάσει το φόβο του Θεού. Αργότερα όμως, όταν διάβασε τα συγγράμματα του π. Σιλουανού, ο π. Θεοφάνης άλλαξε γνώμη και είπε: «Ο π. Σιλουανός προχώρησε και έφθασε στα μέτρα των Πατέρων της Εκκλησίας».
Εγώ νομίζω ότι τα κείμενα του πατρός Σιλουανού θα έπρεπε να πάρουν θέση ανάμεσα στα βιβλία της ψυχολογίας. Αν και για κανένα άλλο λόγο, τουλάχιστον για να επιβεβαιώσουν ότι (ο συγγραφέας τους) ήταν ένας πνευματικός πολεμιστής του 20ου αιώνος και για να επικυρώσουν όσα εδίδαξαν και έγραψαν δοξασμένοι Πατέρες της Εκκλησίας.
Υπάρχει και κάτι καινούριο ανάμεσα στις διδαχές του πατρός Σιλουανού: «Κράτα τον νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι». Εκφράζει (με το λόγο αυτό) μία παρότρυνση και υπόμνηση κατά της μελαγχολίας και της ακηδίας. Εγώ προσωπικά ποτέ δεν άκουσα τέτοια λόγια.
Σπουδαία είναι και η άλλη έκφρασις: «Η αγάπη είναι ανώτερη από τη γνώση (γνωσιολογία)». Αυτή είναι η καθημερινή και θεμελιώδης διδασκαλία του αγίου Σιλουανού.
Με την αγάπη του, που συνοδευόταν από την μετά δακρύων προσευχή του, συγχωρούσε τις αμαρτίες των αμαρτωλών, στήριζε τους αδυνάτους, διόρθωνε αυτούς που έκαναν πονηρά έργα, θεράπευε τους αρρώστους, ειρήνευε τους ανέμους. Στο μοναστήρι έκανε κοπιαστική εργασία. Είχε την αποθήκη με τα βαριά αντικείμενα.
Κάποτε του είπα ότι οι Ρώσοι μοναχοί βρίσκονταν σε μεγάλη ταραχή, λόγω της τυραννίας των μπολσεβίκων στην ρωσική εκκλησία του Θεού. Τότε αυτός απήντησε: «Και εγώ στην αρχή είχα ταραχή γι’ αυτό το θέμα. Μετά όμως από πολλή προσευχή μου ήρθαν οι εξής λογισμοί: ";Ο Κύριος αγαπά ανέκφραστα όλους";. Εκείνος γνωρίζει τα σχέδια όλων και τον καιρό του καθενός. Ο Κύριος επέτρεψε τον διωγμό στο Ρωσικό λαό για κάποιο μελλοντικό καλό. Εγώ δεν μπορώ να το καταλάβω ούτε να το σταματήσω. Αυτά λέω στους αδελφούς που έχουν ταραχή: ";Εσείς μπορείτε να βοηθήσετε την Ρωσία μόνο με την προσευχή και την αγάπη. Μου μένει μόνο η προσευχή και η αγάπη.Ο θυμός και οι κραυγές εναντίον των άθεων δεν διορθώνουν τα πράγματα";».
----------------
* Περιοδικό Πρωτάτον, Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου