Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΥ.

Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ  ΤΟΥ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΥ

    Η εποχή μας διατελεί δυστυχώς σε μια σπάνια πνευματική σύγχυση. Στην αυγή του 21ου αιώνα, με την τεράστια τεχνολογική πρόοδο θα περίμενε κανείς η ανθρωπότητα να βρίσκεται σε ανώτερη και υγιή πνευματική κατάσταση, απαλλαγμένη από τα λάθη και τις προκαταλήψεις του παρελθόντος. Όμως η πραγματικότη­τα είναι διαφορετική. Πνευματικά μορφώματα του παρελθόντος, τα οποία η ιστορία είχε απορρίψει ως επι­κίνδυνα για το ανθρώπινο πρόσωπο και την κοινωνία, έχουν αναδυθεί και τείνουν να πάρουν τη θέση κυρίαρ­χων ιδεολογιών.

Ένα σοβαρό δείγμα πνευματικού αποπροσανατολι­σμού του ανθρώπου ία τελευταία χρόνια είναι η εμφάνιση και ανάπτυξη του παγκοσμίου νεοπαγανιστικού κινήματος. Πρόκειται για πολυποίκιλο σύγχρονο θρη­σκευτικό μόρφωμα, το οποίο έχει τις ρίζες του σε αυτό­χθονες πρωτόγονες θρησκείες και παραδόσεις του παρελθόντος. Εκδηλώνεται ως προσπάθεια αναβίωσης πανάρχαιων θρησκευτικών πίστεων και δρώμενων, έχοντας έντονο φυσιοκρατικό και πανθεϊστικό χαρακτή­ρα. Στη Δυτική Ευρώπη έχουμε αναβίωση των αρχαίων παγανιστικών θρησκειών των Ρωμαίων, των Ετρούσκων, των Κελτών, των Σαξόνων, των Τευτόνων και άλλων αρχαίων ευρωπαϊκών λαών. Στην Ανατολική Ευρώπη έχουμε αναβίωση των αρχαίων ειδωλολατρι­κών θρησκειών των Ρώς και των άλλων αρχαίων λαών της περιοχής. Στην Αμερική έχουμε επίσης αναβίωση των παραδόσεων των προκολομβιανών κατοίκων της αμερικανικής ηπείρου. Στην Ελλάδα έχουμε προσπά­θεια αναβίωσης των αρχαιοελληνικών παγανιστικών θρησκευτικών μορφωμάτων.

Το νεοπαγανιστικό κίνημα εμφανίζεται ως ένα σύγ­χρονο επαναστατικό πνευματικό κίνημα με χαρακτήρα έντονης πολεμικής κατά του Μονοθεϊσμού (ιδιαίτερα κατά του Χριστιανισμού), και όλων των κυρίαρχων «πνευματικών κατεστημένων», τα οποία «καταπιέζουν», όπως ισχυρίζεται, το σύγχρονο άνθρωπο. Έχει δε σκοπό, να τον «απελευθερώσει» απ' όλα αυτά τα δεσμά και να τον φέρει πιο κοντά στη «θεά Φύση» και στις πνευματικές προγονικές του ρίζες.

Ο παγανισμός ανήκει στο μακρινό παρελθόν, όταν η θρησκευτική πίστη βρισκόταν στο έσχατο σημείο της παρακμής της, εξαιτίας της αμαρτίας και του κακού, το οποίο κυριαρχούσε στον κόσμο. Η εμφάνιση της χριστιανικής διδασκαλίας έδειξε το παράλογο αυτής της πίστεως που τέθηκε στο περιθώριο της ιστορίας. Το φως της ορθόδοξης πίστης, διέλυσε τις σκοτεινές και παρά­λογες για τον άνθρωπο παγανιστικές δοξασίες. Κατήρ­γησε τα απαράδεκτα δρώμενα, όπως είναι οι αιματηρές θυσίες προς ανύπαρκτες θεότητες και απάλλαξε τους ανθρώπους από το φόβο, την ανασφάλεια, και τη θρησκομανία. Απάλλαξε ακόμα τον προχριστιανικό άνθρω­πο από την τυραννία του παγανισμού, ο οποίος αναγκα­ζόταν να πράξει, εν ονόματι της νοσηρής αυτής θρη­σκευτικότητας, παντοειδή αίσχη που αναιρούσαν την ελευθερία του ανθρωπίνου προσώπου.

Μέχρι πριν λίγα χρόνια κανένας δε μιλούσε για τον παγανισμό παρά μόνο τα σχολικά βιβλία, ως διδασκαλία της μυθολογίας των προγόνων μας. Την τελευταία όμως δεκαετία άρχισαν να κυκλοφορούν στη χώρα μας πλήθος «αρχαιολατρικών» περιοδικών, με πολυτελή εμφάνιση και πληθώρα τίτλων βιβλίων, τα οποία, μαζί με τη δήθεν προσπάθεια «αναγέννησης» του αρχαιοελληνικού πολιτι­σμού, προπαγανδίζουν εμφαντικά τον παγανισμό, ως «επιστροφή στην πατρώα θρησκεία, στην ευγενέστερη Θρησκεία που δημιουργήθηκε ποτέ»! Δεκάδες οργανώ­σεις με «αρχαιολατρικό» χαρακτήρα δραστηριοποιούνται σε ολόκληρη τη χώρα και εργάζονται πυρετωδώς για την αναβίωση και τη διάδοση της αρχαιοελληνικής παγανι­στικής θρησκείας, σε αντίθεση με τους προγόνους μας οι οποίοι, είτε είχαν αποκηρύξει την παχυλή ειδωλολατρία με βδελυγμία, είτε στάθηκαν κριτικά απέναντι της.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ

       Ο όρος παγανισμός προέρχεται από τη λατινική λέξη pagani που σημαίνει χωρικοί. Η ονομασία αυτή δόθηκε τα πρωτοβυζαντινά χρόνια στους εναπομείναντες ειδωλο­λάτρες της εποχής εκείνης που αντιδρούσαν στο ευαγγε­λικό μήνυμα της σωτηρίας και έμειναν προσηλωμένοι, λόγω αμάθειας και τυφλού φανατισμού, στις πρωτόγονες ειδωλολατρικές πίστεις του παρελθόντος. Η προσηγορία «παγανιστής» την εποχή αυτή ήταν σκωπτική ύβρις. Ας σημειωθεί πως λείψανα της αρχαίας ειδωλολατρικής θρησκείας συναντάμε ως τον ζ' αιώνα στα νησιά της Ιτα­λίας και ως τον Θ περίπου αιώνα στις απομονωμένες περιοχές της Μάνης της Πελοποννήσου (Βλ. Μεγάλη Ελληνική  Εγκυκλοπαίδεια Φοίνιξ, τόμ. Ιθ', σελ. 318).

Ο παγανισμός είναι ουσιαστικά ειδωλολατρία. Τόσο η αρχαιοελληνική θρησκεία, όσο και οι θρησκείες των άλλων προχριστιανικών λαών ήταν σαφώς ειδωλολατρι­κές. Η έννοια του θείου σε αυτές, συγκρινόμενη με την σύγχρονη μονοθεϊστική αντίληψη, έχει όλα τα γνωρί­σματα της ειδωλολατρίας. Η λατρεία αψύχων αντικειμέ­νων και φανταστικών θείων οντοτήτων είναι καθαρή ειδωλολατρία.

Η ειδωλολατρία από την άποψη της χριστιανικής διδασκαλίας είναι η χειρότερη συνέπεια της πτώσεως του ανθρωπίνου γένους. Είναι η κυριότερη έκφραση αποστασίας του ανθρώπου από το θεό. Ο άνθρωπος, σκοτισμένος από τις συνεχείς πτώσεις του, λησμόνησε τον αληθινό θεό και τον υποκατέστησε, σταδιακά, με είδωλα του περιβάλλοντος του (ζώα, δένδρα, ποταμούς, λίθους, άστρα, φυσικά φαινόμενα, κοσμικές δυνάμεις, κ.λπ.). Οι μεταπτωτικοί άνθρωποι, συμφωνά με τον από­στολο Παύλο «μετήλλαξαν την αλήθεια του θεού εν τω ψεύδει και έσεβάσθησαν και λάτρευσαν τη κτίσει παρά τον κτίσαντα» (Ρωμ. 1:25), «φάσκοντες  είναι σοφοί έμωράνθησαν και ήλλαξαν την  δόξα του άφθαρτου θεού εν όμοιώματι  εικόνος φθαρτού ανθρώπου και πετεινών και τετραπόδων και ερπετών» (Ρωμ. 1:22). Παράλληλα συνεπαρμένοι από την πνευματική και ηθική τους σκοτοδίνη, έπλεξαν «γραώδεις μύθους» για τους ψεύτικους Θεούς  τους.  Έτσι προέκυψαν, με την πάροδο του χρόνου, οι διάφορες ειδωλολατρικές θρησκείες.

Η θρησκεία του κάθε λαού είναι ανάλογη με την πνευματική του εξέλιξη. Στους αρχαίους, αλλά και σε ορισμένους σύγχρονους λαούς, συναντούμε θρησκείες, άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο ειδωλολατρικές. Οι πιο πρωτόγονες μορφές ειδωλολατρίας είναι ο φετιχι­σμός και ο τοτεμισμός, οι οποίες είναι λατρεία αψύχων αντικειμένων και εμψύχων όντων. Η πιο εξευγενισμένη ειδωλολατρία είναι η ανθρωπομορφική ειδωλολατρία και ιδιαίτερα η ιδεατή ειδωλολατρία. Στις κατηγορίες αυτές μπορεί να ενταχθεί η εξελιγμένη αρχαιοελληνική θρη­σκεία, τουλάχιστον όπως τη βίωσαν οι διανοούμενοι, οι φιλόσοφοι και οι μορφωμένοι προγονοί μας. Αντίθετα οι αμαθείς μάζες και οι αμόρφωτοι χωρικοί βίωναν την πιο πρωτόγονη μορφή της. Αυτό το ομολογεί και σύγχρονος «αρχαιολάτρης» συγγραφέας (περ. «Απολλώνειον Φως», Ιανουάριος - Φεβρουάριος 1998, σελ. 9).

 ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ Η ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Η αρχαία ελληνική θρησκεία είναι ένα ακαθόριστο μόρφωμα, το οποίο ουδέποτε είχε στατική και μόνιμη μορφή. Από το απώτερο παρελθόν της προϊστορίας, όπως δείχνει η αρχαιολογική έρευνα και η μελέτη των πηγών, μέχρι τα πρώτα βυζαντινά χρόνια, βρισκόταν σε μια δαιδαλώδη ποικιλομορφία και συνεχή εξέλιξη. Στους προϊστορικούς χρόνους, όπως μαρτυρούν αρχαιολογικά ευρήματα, η θρησκεία ήταν πρωτόγονη φυσιολατρική. Λατρεύονταν ποταμοί, βουνά, δένδρα, ζώα, πτηνά κ.λπ. Το ίδιο και σία Μυκηναϊκά χρόνια και στη Μινωική Κρήτη η θρησκεία είχε έντονο φετιχιστικό και τοτεμικό χαρακτήρα. Λατρεύονταν κατά κόρον, «οι πέτρες  και τα ορυκτά, αδούλευτα από ανθρώπινο χέρι ή απλές γεωμετρικές μορφές» (περ. «Απολλώνειον Φως», Ιανουάριος -Φεβρουάριος 1998, σελ. 5). Η θεά Γη ήταν η κύρια θεό­τητα. Σε πάμπολλα ειδώλια εικονίζεται μια αλλόκοτη γυναικεία μορφή με φίδια στα χέρια. Οι άνθρωποι της εποχής εκείνης πίστευαν πως οι πρωτόγονες θεότητες ήταν εγκλωβισμένες σε υλικά αντικείμενα! Στους αρχαϊ­κούς χρόνους, έχουμε λατρεία χθονίων θεοτήτων. Αργότερα άρχισε να διαμορφώνεται το δωδεκάθεο, ως αντικατοπτρισμός της απολυταρχικής και αριστοκρατικής εξου­σίας των ελληνικών πόλεων. Παράλληλα η κάθε πόλη προέτασσε τη λατρεία τοπικών θεοτήτων και ηρώων.

Τον 6ο π.Χ. αιώνα άρχισε από την Ιωνία η αμφισβή­τηση της ειδωλολατρικής πολυθεϊστικής θρησκείας και τα απαράδεκτα δρώμενα της. Οι Ίωνες φιλόσοφοι και επιστήμονες άσκησαν αυστηρή κριτική στην παχυλή ειδωλολατρική δομή της αρχαιοελληνικής θρησκείας και παράλληλα επιχείρησαν να διερευνήσουν δια του νου την ορθή έννοια του θείου, εγκαινιάζοντας έτσι την λεγό­μενη ιδεατή ειδωλολατρία, η οποία θα κορυφωθεί στους κλασικούς χρόνους με το κίνημα των σοφιστών και των μεγάλων ιδεαλιστών φιλοσόφων. Στους ελληνιστικούς και ρωμαϊκούς χρόνους θα επέλθει ένας ανεπανάληπτος θρησκευτικός συγκρητισμός. Το δωδεκάθεο και οι τοπι­κές λατρείες όχι μόνο θα περιορισθούν, αλλά κυριολε­κτικά θα εξαφανιστούν και τη θέση τους θα πάρουν ανα­τολικές θρησκείες και θεότητες, όπως οι αιγύπτιοι θεοί Ίσις και Όσιρις, η φρυγική Κυβέλη, ο σημιτικός Άδωνις, ο ιρανικός Μίθρας, καθώς και το ρωμαϊκό πάνθεο. Ταυτόχρονα έχουμε εισβολή παράλογων και νοσηρών «μυστηρίων», τα οποία θα αντικαταστήσουν ολοκληρωτι­κά την αρχαία λατρεία. Τέλος, όταν η αρχαία θρησκεία ψυχορραγούσε στα πρωτοβυζαντινά χρόνια, αυτή μετα­μορφώθηκε σε πολύπλοκο συγκρητιστικό θρησκευτικό και φιλοσοφικό σύστημα, το Νεοπλατωνισμό, με σκοπό να επιβιώσει μπροστά στην σαρωτική εξάπλωση του Χριστιανισμού, χωρίς φυσικά αποτέλεσμα.

Η αρχαιοελληνική θρησκεία ουδέποτε, λοιπόν, είχε σταθερή μορφή, είτε στο χώρο, είτε στο χρόνο. Κατά συνέπεια, όπως θα αναφερθούμε στη συνέχεια λεπτομε­ρώς, η επιμονή των «αρχαιολατρών» να αναβιώσουν την«πατρώα θρησκεία» κρίνεται αβάσιμη και ουτοπιστική, διότι δεν καθορίζεται ποιας μορφής της θρησκείας αυτής και ποιας εποχής, επιχειρείται αναβίωση, διότι όλες οι μορφές της σε όλες τις εποχές τριών και πλέον χιλιάδων ετών ήταν θρησκεία των προγόνων μας!

Η ειδωλολατρική αρχαιοελληνική θρησκεία, όπως φαίνεται μέσα από τα έργα των ποιητών και των αρχαί­ων συγγραφέων, είχε ένα ασαφές και σκιώδες «θεολογι­κό» υπόβαθρο. Δημιουργοί της δεν υπήρξαν κάποια συλλογικά όργανα, αλλά διάφοροι ποιητές. Ο κάθε ένας από αυτούς, ποιητική αδεία και ανάλογα με την έμπνευ­ση του έκανε «θεολογία» (βλ. Ρ.  DECHARME    «Μυθολο­γία», τόμ. 1, σελ. 43). Αυτή είναι και η αιτία των τερά­στιων διαφορών ανάμεσα στους συγγραφείς. Άλλη είναι η «θεογονία» του Ομήρου, άλλη του Ησίοδου, άλλη του «Ορφέα», άλλη των νεοπλατωνικών και άλλη των ανω­νύμων λαϊκών παραδόσεων (βλ. «θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια», τόμ. 6, στ. 151-155). Μελετώ­ντας όλες αυτές τις «θεογονίες», διαπιστώνουμε ζωηρά στοιχεία οργιώδους φαντασίας.

Διαβάζοντας τους πάμπολλους μύθους της αρχαιοελ­ληνικής θρησκείας, πελαγώνουμε κυριολεκτικά από τις ποικίλες εκδοχές και τις αντικρουόμενες απόψεις για το ίδιο θέμα. Παράλληλα τρομάζουμε από την «πολιτεία» των ψευτοθεών, οι οποίοι είναι γεμάτοι από ανομολό­γητα πάθη, καθότι «διέπρατταν» φοβερά εγκλήματα και ειδεχθείς ηθικές παρεκτροπές!

Οι θεοί και οι θεές της αρχαιοελληνικής θρησκείας δεν ήταν τίποτε άλλο παρά προβολή αρρωστημένων ανθρω­πίνων ψυχικών διαθέσεων. Είναι η «θεοποίηση» των ανθρωπίνων παθών των αρχόντων της εποχής εκείνης, η «νομιμοποίηση» των καταπιεστικών, ηθικών και ποι­νικών τους ατοπημάτων. Άλλωστε οι βασιλείς κατά ιόν Όμηρο καλούνται «Διογενείς» δηλαδή γενιά του Δία και η εξουσία τους είναι απόρροια της εξουσίας εκείνου (Κ. DECHARME  «Μυθολογία», τόμ. 1, σελ. 67). Η δικτατορική αυθαιρεσία του Δία, για παράδειγμα, νομιμοποιούσε και τη δική τους τυραννική εξουσία, οι εξωσυζυγικές του δραστηριότητες επέτρεπαν και σ' αυτούς να προδίδουν τη συζυγική τους πίστη. Η συζυγική απιστία της Αφροδίτης με τον Άρη επέτρεπε και στις κυρίες της αριστοκρα­τίας να είναι μοιχαλίδες, η λατρεία της πορνικής θεάς, δια της «ιερής πορνείας», νομιμοποιούσε την πορνεία, που κυριαρχούσε στην αρχαία εποχή (Παυσαν. Β' 10,5). Ο αρχικλέφτης του Ολύμπου Ερμής, ο προστάτης της κλοπής, ο οποίος λατρευόταν δια της κλοπής, νομιμο­ποιούσε την κλοπή και την αδικία των πλουσίων εκμε­ταλλευτών (Ιλιάδ. Β' 103, Κ' 267, Οδ. Τ'394)! Ο πολεμοχαρής Άρης, ο προστάτης του πολέμου και της κατα­στροφής και η προσωποποίηση της φρίκης και ο οποίος λατρευόταν δια της άσκησης βίας και αίματος και της ικα­νοποίησης των άγριων ενστίκτων, νομιμοποιούσε τους άγριους πολέμους, την αυθαιρεσία και την καταστροφή. Η Ήρα ήταν φορέας της πιο άγριας ζηλοφθονίας και της αμετάπειστης εκδίκησης και νομιμοποιούσε και αυτή το μίσος και την εκδίκηση. Ο Βάκχος, προστάτης της μέθης, της κραιπάλης, και της ικανοποίησης των ταπεινών ορμέμφυτων, νομιμοποιούσε τα κατώτερα ανθρώπινα πάθη, και ούτω κάθ' εξής.

Τα πάθη των ψευτοθεών δεν είχαν όριο. Ο Ουρανός βύθιζε τα παιδιά του στα έγκατα της γης. Ο Κρόνος προ­κειμένου να πάρει την εξουσία από τον πατέρα του Ουρανό, του έκοψε τα γεννητικά όργανα, καθιστώντας τον πια αδύναμο. Ο Κρόνος από φόβο μήπως τα παιδιά του, του πάρουν την εξουσία, τα έτρωγε! Η σύζυγος του Ρέα τον ξεγέλασε και του έδωσε να φάει μια... πέτρα αντί για το Δία, για να του πάρει έτσι εκείνος την εξουσία (Ησίοδ. θεογ. 133-138)!

Ο Δίας γκρέμισε από τον Όλυμπο το γιο του Ήφαι­στο, επειδή εκείνος πήρε το μέρος της μητέρας του Ήρας, όταν αυτός την έδερνε ανηλεώς, καθιστώντας τον έτσι μονίμως... ανάπηρο! Σύμφωνα με άλλη εκδοχή ο Ήφαιστος ήταν... αδελφός του, κλεψίγαμος γιος του πατέρα του Κρόνου, με τη γυναίκα του Ήρα (ΘΗΕ τόμ. 7, 1051)! Ο Δίας στα χέρια του κρατούσε τον κεραυνό για να κατακεραυνώνει όποιον αμφισβητούσε την εξου­σία του! Τόσο πολύ...φιλάνθρωπος ήταν, που κάρφωσε στον Καύκασο τον ευεργέτη των ανθρώπων, τιτάνα Προ­μηθέα (Ησίοδ. θεογ. 522)! Ο Δίας ως κοινός απατεώνα; μεταμορφωνόταν και τρύπωνε στους κοιτώνες θνητών γυναικών και τις κακοποιούσε σεξουαλικά, σαν τους σύγχρονους διεστραμμένους βιαστές! Ο Ηρακλής για παράδειγμα υπήρξε καρπός μιας τέτοιας σχέσης. Ονομαζόταν «Τριέσπερος», διότι τα σεξουαλικά όργια του Δία και της Αλκμήνης, μητέρας του Ηρακλή, κράτησαν τρεις νύχτες! Ο Ποσειδών φλεγόταν από μεγάλο ερωτι­κό πόθο για... την αδελφή του Δήμητρα, την οποία κυνη­γούσε για να τη βιάσει (Παυσαν. Η' 25,6,42). Εκείνη μεταμορφώθηκε σε φοράδα, για να ξεφύγει από την αηδιαστική αιμομιξία του αισχρού αδελφού της. Αυτός μεταμορφώθηκε τελικά σε ίππο και κάπου στην Αρκαδία πραγματοποίησε την απαίσια πράξη του! Αυτά ως ελάχι­στα παραδείγματα των ανηθικοτήτων των ψευτοθεών της αρχαιοελληνικής θρησκείας!

Οι ψευτοθεοί αυτοί επίσης «απαιτούσαν» παράλογα πράγματα από τους πιστούς τους. «Ζητούσαν» θυσίες ζώων για να «απολαύσουν» τη μυρωδιά του ψητού! Χιλιάδες άμοιρα ζώα θυσιάστηκαν στους ψευτοθεούς. Σε πολλές περιπτώσεις οι ανήθικοι θεοί «απαιτούσαν» θυ­σίες ανθρώπων! Αναφέρεται ότι ο Τάνταλος θυσίασε το γιο του Πέλοπα, τον κομμάτιασε και τον έδωσε στους θεούς να τον φάνε! Δυστυχώς οι ανθρωποθυσίες ήταν πραγματικότητα και ιερός θεσμός στην αρχαία Ελλάδα. Έχουμε ανθρωποθυσίες καθ' όλη τη διάρκεια της αρχαιότητας, μέχρι και τους ελληνιστικούς χρόνους! Στην εορτή των «Κρονίων» στην Αθήνα θυσιαζόταν κάθε χρόνο ένας άνδρας. Το ίδιο και στη Ρόδο θυσιαζόταν ένας κατάδικος. Ανθρωποθυσίες γίνονταν και στην Κρήτη, όπως και στην Αλεξάνδρεια μέχρι την εποχή των Πτολεμαίων, όπου θυσιάζονταν αιχμάλωτοι πολέμου στον αιμοδιψή ψευτοθεό Κρόνο (Παυσανίου, Ελλ. Περιηγ. Ι 18,7)! Επίσης στην ετήσια εορτή των «Θαργη­λίων» προς τιμήν του Απόλλωνα θυσιαζόταν ανδρόγυνο εκλεγμένο από τους εγκληματήσαντες του έτους (Ρ.  DECHARME  «Μυθολογία», τόμ. 1, σελ. 167). Στη Λευκάδα ακόμη γκρέμιζαν κάθε χρόνο έναν άνδρα από ένα βράχο προκειμένου να εξευμενίσουν τον Απόλλωνα (Στράβ. Ι. 2,452)!

Η Άρτεμις «απαιτούσε» από τους σπαρτιάτες νέους, στην ετήσια εορτή της, φοβερό μαστίγωμα, μέχρι αίματος, λιποθυμίας, ακόμα και θανάτου. Ενώ στο ναό της, στην Έφεσο γίνονταν κατ' έτος  πολυπληθείς φρικτοί αιματηροί ευνουχισμοί νέων (Ρ. DECH,    όπου π.  σελίδα . 195). Αξίζει να αναφέρουμε ακόμα και την περίπτωση των περιβόητων κανίβαλων μαινάδων, τις εκστασιασμέ­νες λάτρισσες του μέθυσου ψευτοθεού Διόνυσου, οι οποίες έτρεχαν τις νύχτες στις ερημιές ουρλιάζοντας, καταβρόχθιζαν ωμά τα άτυχα ζώα που έβρισκαν μπρο­στά τους, αλλά και τους άνδρες που τύχαινε να συναντή­σουν!  Αναφέρεται, μυθολογικά, ότι κατασπάραξαν και έφαγαν τον Ορφέα!

Οι «κατώτεροι» θεοί της φύσεως, τα φοβερά δαιμονι­κά όντα, όπως ο τραγόμορφος απαισιόμορφος Πάνας και οι αποκρουστικοί τερατόμορφοι Σάτυροι, ο φόβος και ο τρόμος των ανθρώπων, διακατέχονταν από κτηνώ­δη σεξουαλικά πάθη και προσωποποιούσαν τα πιο ταπεινά ένστικτα!

Η ιερή πορνεία επίσης ήταν λατρευτική «απαίτηση» των ψευτοθεών. Χιλιάδες άμοιρα κορίτσια κλείνονταν, χωρίς τη θέληση τους, στους ναούς της Αφροδίτης και «ιερουργούσαν» τη διεφθαρμένη θεά με το σώμα τους, επιφέροντας τεράστια κέρδη στους ιερείς - προαγωγούς της θεάς. Αυτό γινόταν κάθ' όλη την αρχαιότητα, με απο­κορύφωμα στους κλασικούς και ελληνιστικούς χρόνους. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για την ιερή πορνεία στην αρχαία Ελλάδα (Ιστορ. Ι, 199). Επίσης ο Στράβων διασώζει την εξής χαρακτηριστική πληροφορία για την ιερή πορνεία στην Κόρινθο: Το ιερό της Αφροδίτης «ούτω πλούσιον υπήρξε, ώστε πλείους ή χιλίας ιερουδούλους  έκέκτητο εταίρας» (Στράβ. 378)! Επίσης οι λάτρεις του Διονύσου ήταν υπο­χρεωμένοι να παίρνουν μέρος στις διονυσιακές εορτές και να πράττουν ανείπωτες ηθικές αθλιότητες. Η κάθε γυναίκα, έγγαμη ή μη, ήταν υποχρεωμένη στο όνομα του θεού, να ανεχτεί τις σεξουαλικές ορέξεις του κάθε τυχόντα! Οι βιασμοί γυναικών και η άσκηση κάθε είδους βίας κατά τη διάρκεια των εορτών όχι μόνο δεν εθεω­ρείτο έγκλημα αλλά τρόπος λατρείας του ψευτοθεού!

Η αρχαιοελληνική θρησκεία όχι μόνο δεν απέτρεπε τους Έλληνες να καθιερώνουν και να καλλιεργούν απάνθρωπους θεσμούς, αλλά αντίθετα τους παρότρυνε. Η δουλεία για παράδειγμα ήταν θεσμός στην αρχαία Ελλά­δα. Είχε μάλιστα και κληρονομικό χαρακτήρα. Η δου­λεία εθεωρείτο κατά κάποιο τρόπο ιερή υπόθεση και γι' αυτό το μεγαλύτερο σκλαβοπάζαρο της Ελλάδος βρισκό­ταν στη Δήλο, στο ναό του Απόλλωνα! Δε χρειάζεται να αναφέρουμε εδώ τη γνώμη που είχαν οι αρχαίοι προγο­νοί μας για τη δουλεία, ακόμα και ο Αριστοτέλης!

Μεταξύ των θεών, όχι μόνο δεν κυριαρχούσε σεβα­σμός, όπως θα ταίριαζε σε θείες οντότητες, αλλά αντιθέ­τως υπήρχε μεταξύ τους μίσος, αντιζηλία, τάση κυριαρ­χίας, πόλεμοι, δολοφονίες, απάτες, δόλοι και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Ο Ηρόδοτος χαρακτήρισε το θείον της αρχαιοελληνικής θρησκείας «φθονερό και ταραχώδες» (Ιστορ. Ι. 32, III. 40,2)! Οι άνθρωποι βρί­σκονταν συνεχώς κάτω από το φόβο μιας αναίτιας και παράλογης θεϊκής εκδίκησης. Στα έργα του Ομήρου για παράδειγμα βλέπουμε οι ψευτοθεοί να παίρνουν συχνά το μέρος των αδίκων. Η Αφροδίτη προστάτευε τον Πάρη, τον άρπαγα της συζύγου του Μενελάου. Ο... φιλάν­θρωπος Ποσειδώνας επίσης εξαιτίας του παραμικρού του θυμού, προκαλούσε τρικυμίες και έπνιγε τους θαλασσινούς. Ταλαιπώρησε, χωρίς έλεος και μέχρις εξοντώσεως το θρυλικό Οδυσσέα! Τα έργα του Ομήρου είναι γεμάτα από τέτοιες αποκρουστικές διηγήσεις. Και όμως, για τους νεοπαγανιστές «η αρχαία ελληνική θρη­σκεία απετέλεσε από α5 πλέον φωτισμένες που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα» (περ. «Απολλώνειον Φως», Ιανου­άριος - Φεβρουάριος 1998, σελ. 4)!

Στους μετακλασικούς, ελληνιστικούς και ρωμαϊκούς χρόνους, όταν η αρχαιοελληνική θρησκεία είχε φτάσει στο έσχατο σημείο της κατάπτωσης της, οι προγονοί μας κατάντησαν ακόμη και στην ανθρωπολατρεία. Λάτρεψαν ως θεούς ζώντες ανθρώπους! Οι Αθηναίοι για παρά­δειγμα ανέδειξαν σε θεό τον εκπορθητή της Αθήνας σπαρτιάτη ναύαρχο Λύσανδρο. Του έστησαν παντού βωμούς και τον λάτρευαν (Πλουτ., Λύσανδ. 18)! Επίσης, θεοποίησαν τον Δημήτριο Φαληρέα. Προς τιμή του άλλαξαν το όνομα του μήνα Μουνιχίωνα σε Δημητρίωνα και των Διονυσίων εορτών σε Δημήτρια (Μεγ. Ελλην. Εγκυκλ. Φοίνιξ, τόμος. θ' 117)!

 Το ίδιο έκαναν και για το Δημήτριο τον Πολιορκητή, του έστησαν 360 ανδριάντες μέσα σε ένα μήνα, γέμισαν την πόλη βωμούς και του πρόσφεραν θυσίες (όπ. π., σελ. 121). Αργότερα το ίδιο έκαναν για τον παρανοϊκό Νέρωνα και τους άλλους Ρωμαίους αυτοκράτορες! Αυτή ήταν «η πιο ευγε­νής θρησκεία της ιστορίας»!

ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΌΥΣ ΈΛΛΗΝΕΣ

ΣΟΦΟΥΣ.

Αυτά βλέποντας οι μεγάλοι σοφοί της αρχαιότητας απέρριψαν επιδεικτικά την αρχαιοελληνική θρησκεία, την οποία χαρακτήρισαν απαράδεκτη, παράλογη και εν πολλοίς επικίνδυνη για την ανθρώπινη κοινωνία! Όλα σχεδόν τα μεγάλα πνεύματα της αρχαιότητας άσκησαν κριτική και αρνήθηκαν την αρχαιοελληνική ειδωλολα­τρία. «Κατά τους έξ π.Χ. αιώνας προσεπάθησαν να υπερ­βούν την πολυθεΐαν, να διαμορφώσουν μίαν ύψηλοτέραν ιδέαν περί πνευματικού θεού, να καθάρουν την έννοια του θείου από όλα εκείνα τα στοιχεία τα όποια είχαν επισωρεύσει ή μυθολογία, ή δεισιδαιμονία και ή πρωτόγονος μαγική σκέψης των μαζών» (Κ. Σπετσιέρη, «Εικόνες Ελλήνων Φιλοσόφων», Αθήνα 1964, σελ. 75). «Οι μεγάλοι  "Έλληνες φιλόσοφοι άντιτάχθησαν στην ειδωλολατρική πολυθεΐα και ήγωνίσθησαν, ώστε να καθαρθεί ή έννοια του θείου από το μη θεοπρεπές στοιχείων» (Ν. Βασιλειάδη «Ό Ανθρωπισμός του Χριστιανι­σμού», Αθήναι 1986, σελ. 48).

Πρώτος ο Ξενοφάνης ο Κολοφώνιος (570-480 π.Χ.) τόλμησε να αρνηθεί την κρατούσα ειδωλολατρική θρη­σκεία της εποχής του και να διακηρύξει επίσημα: «Εις θεός, εν τε θεοίσι και άνθρώποισι μέγιστος ούτε δέμας θνητοϊσι όμοιος ουδέ νόημα». Όμως «πάντα θεοϊσ' άνέθηκαν Ομηρος θ' Ησίοδος τε... όσσα παρ' άνθρώποισιν όνείδεα και ψόγος εστίν, κλέπτειν, μοιχεύειν τε και αλλήλους άπατεύειν» (Ξενοφ. Απ., 11)! Τους θεούς θεω­ρούσε εξ ολοκλήρου αποκυήματα της ανθρώπινης φαντασίας, ανάρμοστα για τη θεία φύση. Υποστήριζε μάλιστα πως όσοι πιστεύουν ότι οι θεοί γεννήθηκαν, ασεβούν το ίδιο με όσους λένε ότι οι θεοί πεθαίνουν!

Ο Ηράκλειτος (540-480 π.Χ.) επιζητούσε «εξαγνισμό από τα είδωλα» και πνευματική λατρεία του θείου (Αποστ. 5, DIELS). Συνέλαβε την έννοια του ενός θεού, υποστηρίζοντας πως «"Εν πάντα... εκ πάντων εν και εξ ενός  πάντα... ταυτό τε ζων και τεθνηκος  και έκγρηγορος  και καθεϋδον και νέον και γηραιόν... αγαθόν και κακόν -εν και ταυτόν-» (Β' 50, 10, 88, 58). Καθιέρωσε την πνευματική έννοια του Λόγου ως την υπέρτατη αιτία των πάντων και ως τον πάνσοφο νου που συγκροτεί τον κό­σμο και προνοεί γι' αυτόν (Α 16). Υποστήριζε ότι ο Όμηρος και ο Ησίοδος, αποδίδοντας στους θεούς κα­κίες και ανηθικότητες είχαν ολέθρια επίδραση στα ήθη των ανθρώπων. Ακόμα στηλίτευσε τον ανόητο ανθρωπομορφισμό, τόνισε την απόλυτη διαφορά ανθρώπου και θεού (Αποσπ. 88) και απειλούσε όσους έκαναν ανίε­ρες τελετές (Βακχισμός, ιερά όργια, ιερή πορνεία κ.λπ.).

Ο Αναξίμανδρος (610-564 π.Χ.) αποφάνθηκε πως το θείον είναι «άθάνατον και άνόλεθρον», «περιέχει δε άπαντα και πάντα κυβερνά» (Αριστ., Μεταφ. 203Β).

Ο Εμπεδοκλή5 (493-433 π.Χ.) καταδίκασε έντονα τον ανθρωπομορφισμό της αρχαιοελληνικής θρησκείας και όρισε ότι το θείον είναι πνεύμα (Β' 134).

Ο Παρμενίδη5 (5ος αιών π.Χ.) αρνήθηκε μετά βδελυγμίας τις απαράδεκτες αντιλήψεις της εποχής του για το θείο και αποφάνθηκε πως αυτό είναι πέρα από κάθε φυσικό φαινόμενο και ανθρώπινη σύλληψη. Το θείον είναι «άτεμές» και «άκίνητον» (Β' 23, 24, 26).

Ο Αναξαγόρας (490-427 π.Χ.) απεφάνθη ότι ο ήλιος, η σελήνη και τα άστρα, δεν είναι θεοί, όπως πρέσβευε η ειδωλολατρική θρησκεία και η οποία απαιτούσε λατρεία γι' αυτά, αλλά πύρινες υλικές μάζες. Το ίδιο είχαν υπο­στηρίξει και ο Αναξίμανδρος, ο Αναξιμένης, ο Θαλής, ο Λεύκιππος, ο Δημόκριτος.

Ο Μητρόδωρος (5ος αιών π.Χ.), μαθητής του Αναξα­γόρα, διακήρυξε πως «οι θεοί δεν είναι εκείνο που νόμιζαν όσοι τους έχτιζαν ναούς και τους  προσκυνούσαν» (Ρ. DECHARME   «Ελληνική Μυθολογία» τόμ. Α', σελ. 286).

Ο Πρωταγόρας (480-411 π.Χ.) θεμελίωσε την έννοια της απόλυτης υπερβατικότητας του θείου και σατίρισε την παιδαριώδη θρησκευτικότητα της εποχής του, γι' αυτό οι φανατικοί αθηναίοι ειδωλολάτρες αποφάσισαν να τον σκοτώσουν (Θ .Η .Ε., τόμ. 10,692).

Ο Ηρόδοτος (480-421 π.Χ.) δε δίστασε να ασκήσει κριτική στο Μαντείο των Δελφών για ψεύτικους χρη­σμού 5 και στηλίτευσε την απαράδεκτη ιερή πορνεία (Ιστ. Ι. 199). Ο Αριστόδημος και ο Δημοσθένης περιγελού­σαν επίσης τις ανόητες μαντείες του δελφικού μαντείου (Ρ. DECH., ό.π.). Επίσης ο Επίχαρμος (530-440 π.Χ.) λοιδορούσε την αρχαία ειδωλολατρία, διότι αυτή θεω­ρούσε «τού5 θεούς είναι ανέμους, ύδωρ, γήν, ήλιον, πυρ, αστέρες» (Στοβ. Ανθ. 91,92).

Ο Πίνδαρος (522-446 π.Χ.) στα περίφημα ποιήματα του απογύμνωσε τους θεούς από τις μυθολογικές γελοι­ότητες που προσβάλλουν το θείο, (Πίνδ. Ολυμ. θ' 35 και (Ρ. DECH, ό.π.,  σελ. 7) και δεν έκρυβε τις μονοθείζουσες ιδέες του (Θ .Η .Ε., τόμ. 10, 393).

Ο Πρόδικος (5ος αιών π.Χ.) υποστήριξε με πάθος πως οι άνθρωποι της αρχαιότητας, λόγω πλάνης, θεώ­ρησαν ως θεούς ό,τι ήταν χρήσιμο για τη ζωή τους, όπως ο ήλιος, η σελήνη, τα ποτάμια, οι πηγές, τα ζώα, κ.λπ. (Ξενοφ. Απομν. 11,3).

Ο Αντισθένης (414-365 π.Χ.) διακήρυξε πως ο Θεός είναι ένας και απόλυτα υπερβατικός για τον ανθρώπινο νου. Αποκήρυξε τη θρησκεία της εποχής του διότι οι θεοί της ήταν θεοποιηθέντες άνθρωποι! (CICERO DE NAT.  DEOR.   I  II    13).

Ο Θεόφραστος (372-287 π.Χ.) ζήτησε να πάψουν οι ανόητες ζωοθυσίες, αφενός μεν από σεβασμό προς τα ζώα και αφετέρου, επειδή ο θεός δεν έχει ανάγκη από τέτοιες ταπεινές πράξεις (Θ .Η .Ε., τόμ. 6,415).

Ο Ευριπίδης (480-406 π.Χ.) χαρακτήρισε τις γελοίες για τους θεούς διηγήσεις των ποιητών «αοιδών δυστήνους λόγους» (Ευρ., Ηρακλ. Μαιν. 1346) και υποστήρι­ξε πως «ει οι θεοί εισι κακοί ουκ είσί θεοί» (Ευρ., Βαλλεροφ. 23) με αποτέλεσμα να γίνει στόχος του φανατικού ειδωλολατρικού όχλου και να καταφύγει στη Μακε­δονία!

Ο Σωκράτης  (469-399 π.Χ.) υπήρξε σαφώς μονοθεϊστής. Κατά κανόνα ομιλούσε για θεό και σπανιότατα ομι­λούσε για θεούς. Στους μαθητές του δίδασκε διαφορετι­κή θρησκευτική πίστη, γι' αυτό καταδικάστηκε σε θάνα­το ως «ετέρα καινά δαιμόνια είσφέρων».

Ο Πλάτων (428-347 π.Χ.) φυγάδευσε κυριολεκτικά τον Όμηρο από την «Πολιτεία» του, διότι θεώρησε ότι οι ανήθικοι μύθοι για τους θεούς αποτελούν επιζήμια πρό­τυπα για τους νέους. Τόνισε εμφαντικά ότι ο 'Ομηρος και ο Ησίοδος έπλασαν ψευδείς και ανάξιους μύθους για τους θεούς (Πολιτ. 368Α-3830). Αρνήθηκε ουσιαστικά την πατρώα ειδωλολατρική θρησκεία και προσηλώθηκε στη δική του ιδεατή θεότητα, το «Όντως Όν». Χαρακτη­ριστικά είναι τα εξής αποφθέγματα του μεγάλου φιλοσό­φου, τα οποία προδίδουν τις μονοθεϊστικές αντιλήψεις του: «Ό δη Θεός ημίν πάντων χρημάτων  μέτρον αν εϊη μάλιστα» (Νομ. IV 716βε), «Όμοιούσθαι θεώ» (Πολ. 613Β), «Ο  Θεός  έχει ταις  χερσίν αυτού την αρχήν, το μέσον και το πέρας πάντων των όντων» (Νομ. Δ' 713ε). Ο Αριστοτέλη^ (384-322 π.Χ.) όρισε το θείον ως «το πρώτον κινούν άκίνητον», ως «Νόησιν Νοήσεως» και ως «Ζώον αΐδιον άριστον» (Μεταφ. 1072, Β' 29) ορίζοντας έτσι την πίστη του σε μια υπερβατική αρχή. Υπεράσπισε την ενότητα της θείας ουσίας ως εξής: «ουκ πολυκοιρανιη εις κοίρανος» (Μεταφ. 1076^Α). Αρνήθηκε κατηγορη­ματικά τις ανόητες περί θεών πίστεις της αρχαιοελληνι­κής θρησκείας και γι' αυτό κατηγορήθηκε για αθεϊσμό!

Οι Στωικοί, ακολουθώντας τη διδασκαλία του Ζήνω­να καθιέρωσαν την πίστη στον ένα θεό και ερμήνευσαν τους μύθους του Ομήρου αλληγορικά (Ρ.  NILSSON   Ιστο­ρία της Αρχαίας Ελληνικής θρησκείας, Αθήναι 1977, σελ. 304).

Αρνητές της αρχαιοελληνικής ειδωλολατρικής θρη­σκείας υπήρξαν ακόμα ο Καρνεάδης, ο Θεόδωρος ο Κυρηναίος, ο Λεύκιππος, ο Δημόκριτος, ο Επίκουρος και όλοι οι σοφιστές, οι κυνικοί και οι στωικοί φιλόσοφοι.

Το τελειωτικό κτύπημα στην αρχαία ειδωλολατρική θρησκεία, το έδωσε ο Ευήμερος ο Μεσσήνιος (317-297 π.Χ.) ο οποίος διατύπωσε τη θεωρία, η οποία έγινε τελι­κά ευρέως αποδεκτή, πως οι θεοί της αρχαιοελληνικά θρησκείας ήταν κάποιοι επιφανείς άνθρωποι της πολιάς αρχαιότητας, τους οποίους οι άνθρωποι λόγω αμάθειας θεοποίησαν!

Έχοντας όλα αυτά υπόψη του ο άγιος Ιουστίνος ο φιλόσοφος και μάρτυρας (|165 μ.Χ.) έγραψε πως «Οι μετά λόγου βιώσαντες χριστιανοί είσί, καν άθεοι ένομίσθησαν, οίον εν Ελλησι μεν Σωκράτης και Ηράκλειτος και οι όμοιοι αυτοίς» (Ίουστ. Α' Άπολ. α' 46,3, ΒΕΠΕΣ 3,186) και «Ούχ αλλότρια εστί τα του Πλάτωνος διδάγ­ματα του Χρίστου, όσα ούν παρά πάσι καλώς εϊρηται ημών των Χριστιανών εστί» (Ίουστ. Β' Άπολ. 13, 2-4, ΒΕΠΕΣ 3, 207)! Ο Κλήμης ο Αλεξανδρέας επίσης μίλη­σε περί «ειδικής αποκαλύψεως» από το θεό στους αρχαί­ους Έλληνες σοφούς (Προτρεπτ. VI, ΒΕΠΕΣ 7, 52)!

Αργότερα, με το έπος και την σπουδή των κλασικών ο βυζαντινός αναλαμβάνει την ελληνική του καταγωγή, χωρίς να αισθάνεται πως κάτι τέτοιο βλάπτει την χριστιανικότητά του, συνδυάζοντας φιλοσοφία και θεολογία και ανακηρύσσοντας θαρραλέα τους σοφούς της αρχαιό­τητας χριστιανούς προ του γράμματος! Συναρμόζοντας τους αρχαίους με τους μέσους αιώνες στην ψυχή τους, οι άνθρωποι εκείνης της εποχής απεργάζονται δυναμικά την ιστορική του Έθνους συνέχεια, το δε όραμα τους θα ζωντανέψει στους νάρθηκες των Εκκλησιών, όπου ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης και άλλοι μεγάλοι του προχρι­στιανικού ελληνισμού θα ιστορηθούν με αμφίεση προ­φητών. Ο νεώτερος ελληνισμός, όπως άλλωστε και ο βυζαντινός που τον γέννησε, δεν συνιστούν παράλληλα ή προδρομικά φαινόμενα των νεώτερων χρόνων της Ευρώπης, αλλά συνιστούν, και εδώ έγκειται η εθνική μας ιδιορρυθμία, ανάπλαση και μεταστοιχείωση ενός και του αυτού λαού, από εσωτερική περίσσεια και όχι από εξάντληση.

ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΥ

Όσο και αν διατείνονται οι «αρχαιολάτρες» όπ θέλουν να «αναστήσουν» τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό και μαζί την «πατρώα θρησκεία», οι ηγέτες τους ψεύδο­νται και οι οπαδοί τους τρέφονται με αυταπάτες.  Ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός και ιδιαίτερα η ειδωλολατρική θρησκεία των προγόνων μας, όπως είδαμε, δεν είχε τίποτε το στατικό και το μόνιμο. Άλλος ήταν ο αθη­ναϊκός πολιτισμός, άλλος ο σπαρτιατικός, άλλος ο ιωνι­κός, άλλος της Μεγάλης Ελλάδος, άλλος της Μακεδονίας και άλλος της Ηπείρου. Διαφορετική ήταν η βίωση της θρησκείας στην Αθήνα, διαφορετική στην Σπάρτη, δια­φορετική στην Ήπειρο, διαφορετική στην Κρήτη, δια­φορετική στην Αρκαδία και διαφορετική στη Θράκη.  Σημαντικές  θεότητες  μιας πόλης  ήταν  άγνωστες σε άλλες.

Για όλα μιλάνε οι «αρχαιολάτρες» εκτός από τον πολι­τισμό ποια ς πόλης και ποιας χρονικής περιόδου προ­σπαθούν να αναβιώσουν. Επίσης δε μας λένε ποια μορφή της αρχαίας θρησκείας, ποιας πόλης και ποιας εποχής θέλουν να αναστήσουν. Όταν λένε «πατρώα θρη­σκεία», τι εννοούν; Η θρησκεία των Ακαρνάνων ή των Δολόπων ή των Αγραίων για παράδειγμα, δεν είναι «πατρώα θρησκεία»; Δεν ήταν προγονοί μας αυτοί; Η φανατική λατρεία της αιγυπτιακής θεότητας Ίσιδος από τους Έλληνες στα ελληνιστικά και ρωμαϊκά χρόνια δεν είναι και αυτή «πατρώα θρησκεία», αφού υπήρξε για αιώνες κυρίαρχη θρησκεία των προγόνων μας; Ο μιθραϊσμός, η ηλιολατρία του Ιουλιανού και των ομοίων του, στα πρώτα βυζαντινά χρόνια, δεν ήταν και αυτή «πατρώα θρησκεία»; Ο νεοπλατωνισμός, ο οποίος θέλη­σε να αναγεννήσει και να μεταλλάξει προς το ,πνευματι-κότερο την αρχαιοελληνική θρησκεία δεν υπήρξε επίσης προγονική θρησκεία;

Οι σύγχρονοι «αρχαιολάτρες» πολλή μικρή σχέση έχουν με την αρχαία Ελλάδα. Καπηλεύονται ορισμένα επιλεκτικά στοιχεία του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, όσα εξυπηρετούν τους στόχους τους, δηλαδή την εδραίωση του νεοαποκρυφιστικού παγανισμού. Απόδειξη ότι ουδέ­ποτε αυτοί αναφέρονται στην αντιρρητική γραμματεία των αρχαίων συγγραφέων κατά της ειδωλολατρικής θρησκεί­ας. Οι μονοθεΐζοντες σοφοί συγγραφείς Ξενοφάνης, Ηρά­κλειτος, Ευριπίδης, Πρωταγόρας, Πλάτων, Αριστοτέλης είναι τα «μαύρα πρόβατα» για τους νεοπαγανιστές, διότι οι μονοθεϊστικές αντιλήψεις τους θεωρούνται σαφώς αιρετι­κές, σε σχέση με την ειδωλολατρία που πρεσβεύουν!

Η επίθεση κατά της χριστιανικής πίστης

Κατά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια εμφανίστηκαν δεκάδες οργανώσεις νεοπαγανιστών με εμφαντικά ονό­ματα. Κυκλοφορεί πληθώρα «αρχαιολατρικών» περιοδι­κών, τα οποία κατέκλυσαν την αγορά. Φανατικοί «ελλη­νολάτρες» αναπτύσσουν τις απόψεις τους στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο, δαιδαλώδεις ιστοσελίδες παγανιστι­κού περιεχομένου κατακλύζουν το διαδίκτυο, αμέτρητες εκδόσεις σχετικών βιβλίων γέμισαν τα ράφια και τις προ­θήκες των βιβλιοπωλείων. Διάφορες «σχολές» και λέσχες «κατηχούν» και ενημερώνουν τους προσήλυτους στον παγανισμό. Οργανώνονται εκδρομές προσκυνηματικού χαρακτήρα σε τόπους ιερούς των αρχαίων και συμμετέ­χουν σε παγανιστικές εορτές. «Στολίζουμε», λένε, «τους βωμούς των προγόνων μας με άνθη και πήλινα γεμάτα προσφορές (όσπρια, γάλα, κρασί, μέλι) και αναθήματα» (περ.  Διιπετές   13. 4/95,  18).

Έχουν φτιάξει και τελετουργικό για τις παγανιστικές τελετές τους. Πολλά δρώμενα είναι κακέκτυπα χριστιανι­κών τελετουργιών. Επίσης έχουν συνθέσει ύμνους στους ψευτοθεούς τους, όπως ο μονότονος ύμνος της εορτής των «Πυρφορείων» «Δεύτε λάβετε φως...», παρμένος από τον γνωστό αναστάσιμο ύμνο της Εκκλησίας μας!

Απαιτούν επίμονα να αναγνωρισθούν η θρησκεία και οι τελετές τους. Έχουν συγκροτήσει και την «εκκλη­σία» τους. Έχουν συγκροτήσει επίσης το «κοινό» (συνο­μοσπονδία) των διαφόρων αρχαιολατρικών παγανιστι­κών οργανώσεων, με παραρτήματα σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Μέσω αυτού συμμετέχουν στο «Παγκό­σμιο Συμβούλιο Εθνικών θρησκειών» το οποίο ιδρύθη­κε στις 24-6-1998 στη Βίλνα της Λιθουανίας.

Οι «αρχαιολάτρες» αυτοαποκαλούνται «έλληνες». Μονοπωλούν δηλαδή την εθνική μας ταυτότητα, την οποία επιχειρούν να αποστερήσουν από όλους τους μη παγανιστές. Τους χριστιανούς τους αποκαλούν ειρωνικά «ιουδαιοχριστιανούς», «εβραιογενείς εξουσιαστές» και «παραμυθολόγους του αποσυντεθέντος βυζαντινισμού». Τους προσάπτουν την κατηγορία ότι «οι αντιλήψεις των θρησκευτικών καθεστώτων των Ταλιμπάν, των Μουζαχεντίν και του Ιράν δεν διαφέρουν από τις χριστιανικές ιδέες» (περ. Δαυλός, τ. 240/2001). Επίσης τόσο τους χρι­στιανούς, όσο και όλους τους μονοθεϊστές τους αποκα­λούν «γουρούνια» που κυλιούνται «πάνω στους ίδιους βόθρους με τα ίδια πάντοτε κόπρανα» (Διάλογος 16/99,11)! Τους κληρικούς τους αποκαλούν «εβραιόδουλους ρασοφόρους», «προσκυνημένους της Σιών» (περ. «Απολλώνιο Φως» Ιανουάριος - Φεβρουάριος 1998, σελ. 36), «εβραιόδουλους παυλιϊστές» («Ελευθεροτυπία» 26-10-1986), «στυγερούς πρωτογενίτσαρους ρασοφόρους» (Διιπετές. 13/95,15). Όταν αναφέρονται στο θεό των χρι­στιανών τον αποκαλούν «εβραίο ζηλότυπο τιμωρό Ιεχωβά», «βλοσυρό θεό» και το Χριστό, σκωπτικά, «σχισματι­κό εβραίο ραβίνο Γιεσούα», «σημιτικής καταγωγής δικτατορίσκο του ουρανού» (Διιπετές. 4/93,6) και ότι αυτός «αποτελεί την πιο τραγική μορφή της ειδωλολατρίας, αφού ως άνθρωπος κατέληξε να λατρευτεί ως θεός». (Ε. Αταβύριος, Μεγαρ. Τύπος 1-10-95)! Με ανάλογα επίθετα χαρακτηρίζουν τον απόστολο Παύλο και τους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Τους αποκαλούν «αποστεωμένα καχεκτικά μοντέλα», «εξ ανατολών ύαινες», «άγια ρεμάλια», «μελανειμονούντες» και «κοπρόψυχους» (Μεγαρ. Τύπο$, 17-9-95 και 8-10-95)! Την Εκκλησία μας αποκαλούν «Γιαχβική θεοκρατία» (περ. Δαυλός, τ. 240/2001) και «αδίστακτη πολιτική και  οικονομική συντεχνία» ΕΛΛ. Φλόγα, 1/94,6). Το πιο αστείο από όλα είναι ότι αποκαλούν τους χριστιανούς, ούτε λίγο ούτε πολύ... ειδωλολάτρες, «λειψανολάτρες» και «οπαδούς» του πιο «χονδροειδούς φετιχι­σμού» (περ. Διιπετές, ιστοσελίδα στο Διαδίκτυο)!!!

Οι νεοπαγανιστές, ακόμη, απειλούν και φοβερίζουν την Εκκλησία μας ότι «σύντομα θα υπάρξει ξεκαθάρισμα λογαριασμών» για την μακραίωνη «τυραννική δουλεία που ασκεί στον ελληνισμό»! Δε δέχονται κανενός είδους πολύτιμη υπηρεσία της Εκκλησίας μας προς το Γένος και τη χαρακτηρίζουν ως το «σάβανο του Ελληνισμού» (Μεγαρικός Τύπος, 30-4-87)!

Κάθε τι το χριστιανικό τους ερεθίζει επικίνδυνα και θέλουν να το γκρεμίσουν (περ. Δαυλός τ. 239/2001). Απαιτούν κατεδάφιση των χριστιανικών ναών σε από­σταση πεντακοσίων μέτρων από τα ερείπια των αρχαιο­ελληνικών ιερών. Επιδιώκουν αλλαγή του συστήματος χρονολόγησης, επειδή έχει ως βάση το έτος γέννησης του Χρίστου. Ήδη στα περιοδικά τους χρονολογούν από την πρώτη Ολυμπιάδα και από τη γέννηση του Απολλώ­νιου Τυανέα! Ζητούν επίσης αλλαγή ονομασίας των μηνών και των ημερών της εβδομάδας. Ζητούν το χωρι­σμό Κράτους και Εκκλησίας, κατάσχεση της εκκλησιαστικής περιουσίας, κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών ως χριστιανική κατήχηση και την αντικατά­σταση του με την κατήχηση της «πατρώας θρησκείας», απαγόρευση στους κρατικούς λειτουργούς να συμμετέ­χουν σε θρησκευτικές τελετές της Εκκλησίας, διακοπή μισθοδοσίας του ορθοδόξου κλήρου από το κράτος και άλλα πολλά. Τέλος θέλουν να ζητήσει η Εκκλησία δημό­σια συγνώμη για τα... «ανείπωτα εγκλήματα της» κατά του Ελληνισμού! Ακόμα και τα χριστιανικά ονόματα τους αλλάζουν με αρχαιοελληνικά. Δε θέλουν τίποτε να τους θυμίζει την πίστη του Χριστού!

Το Βυζάντιο είναι γι αυτούς «η πιο σκοτεινή και εφιαλτική περίοδος της ιστορίας» και δεν αναγνωρίζουν σε αυτό κανενός είδους πολιτισμικό επίτευγμα. Τονίζουν εμφαντικά πως «στην πνευματική παρακμή συνετέλεσε καίρια η κυριαρχία της  εβραϊκής αντιλήψεως της ζωής» (περ. «Απολλώνειον Φως», Ιανουάριος - Φεβρουάριος 1998, σελ. 35). Ολόκληρη η χριστιανική τέχνη (ποίηση, λογοτεχνία, αρχιτεκτονική, ζωγραφική, μουσική, γλυπτι­κή κ.λπ.) θεωρείται ως «έκτρωμα» και «πολιτισμική παρακμή», χωρίς καμιά αξία! Αποκαλούν δε τους συγ­χρόνους Έλληνες Χριστιανούς ως «βυζαντινόπληκτους ρωμιούς» (περ. Διιπετές, ιστοσελίδα στο Διαδίκτυο)! θέλουν όμως να αγνοούν εσκεμμένα (έχοντας το σκοπό τους), πως χάρη στο Βυζάντιο και το μεγάλο' πολιτισμό του, διασώθηκε η αρχαιοελληνική μας κληρονομιά!

ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΟΥ  ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΥ

Το νεοπαγανιστικό κίνημα και η Νέα Εποχή

Αξιόλογοι επιστήμονες και ερευνητές, έχουν αποδεί­ξει περίτρανα πως το σύγχρονο νεοπαγανιστικό κίνημα είναι ξενόφερτο και απηχεί καθ' ολοκληρίαν την σύγχρο­νη συγκρητιστική «θεολογία» της περιβόητης Νέας Επο­χής. Οι θέσεις και η γενικότερη κοσμολογία του, όπως αποδεικνύονται από τα δημοσιεύματα στα διάφορα «αρχαιολατρικά» περιοδικά, απηχούν απόλυτα το ιδεολο­γικό πλέγμα των νεοεποχιτών [βλ. Α. Βλιαγκόφτη «Το Πανθρησκειακό Όραμα (Εφιάλτης) της Νέας Εποχής», περ. Διάλογος Ιανουάριος - Μάρτιος 1999, σελ. 11].

Για να καταλάβουμε τη φύση και τους στόχους του νεοπαγανιστικού κινήματος πρέπει να ανατρέξουμε στις καταβολές του. Ο νεοπαγανισμός δεν είναι επινόηση των τελευταίων χρόνων. Απλώς τελευταία έκανε τη δυνα­μική εμφάνιση του.

Τις καταβολές του νεοπαγανιστικού κινήματος βρί­σκουμε στο γενικότερο πνεύμα και στις αρχές που επι­κράτησαν στον ευρωπαϊκό χώρο μετά ίο τέλος του Μεσαίωνα, κατά την Αναγέννηση και τους χρόνους του Διαφωτισμού. Η πραγματική αφετηρία του νεοπαγανι­στικού κινήματος πρέπει να αναζητηθεί στο περιβόητο κίνημα της θεοσοφίας τον 19ο αιώνα. Στα 1875 ιδρύθη­κε στην Αμερική η «Παγκόσμια θεοσοφική Εταιρεία» από την διαβόητη αποκρυφίστρια Έλενα Μπλαβάτσκυ, ως συστηματοποίηση όλων των παγανιστικών και αποκρυφιστικών δοξασιών του παρελθόντος. Η Μπλαβά­τσκυ υπήρξε όχι μόνο θαυμάστρια του ειδωλολατρικού παρελθόντος, αλλά ολόκληρο το φιλοσοφικό - θεολογικό της σύστημα είναι υφασμένο πάνω στον ιστό των ορφι­κών κειμένων, των αρχαίων μυστηρίων και κυρίως της νεοπλατωνικής φιλοσοφίας. Η θεοσοφία είναι στηριγ­μένη κατά βάση στο Νεοπλατωνισμό και κυρίως στις αντιλήψεις του Πλωτίνου, του Ιαμβλίχου και άλλων θεουργών (Π. Τρεμπέλα, θεοσοφία Αθήναι 1988, σελ. 23). Το κίνημα της θεοσοφίας διαδόθηκε ταχύτατα σε ολόκληρο τον κόσμο και άρχισε να καλλιεργεί παντού τον αποκρυφισμό, τον εσωτερισμό και να ανασύρει από την αφάνεια τα διάφορα νεκρά ειδωλολατρικά θρησκεύ­ματα (Π. Τρεμπέλα, όπου ανωτ. σελ. 85).

Η φύση της διδασκαλίας της θεοσοφίας είναι σαφώς πανθεϊστική. Ταυτίζει τον κόσμο με το θεό ή μάλλον ανάγει τον υλικό κόσμο σε θεό. Η διάδοχος της Μπλαβάτσκυ, Μπεζάντ, έγραψε πως κάθε ελαχιστομόριο της ύλης έχει ζωή!

Στην Ελλάδα η «Ελληνική θεοσοφική Εταιρεία» ιδρύ­θηκε το 1929 και άσκησε μεγάλη επίδραση στο πνευμα­τικό κλίμα του περασμένου αιώνα. Είναι πολύ χαρακτη­ριστικό το γεγονός ότι οι πρόδρομοι του νεοπαγανιστικού κινήματος υπήρξαν οπαδοί και μέλη της Ελληνικής θεοσοφικής Εταιρείας και θιασώτες των θεοσοφικών ιδεών.

Η διεθνής και ελληνική πολιτική κατάσταση της περιόδου του μεσοπολέμου βοήθησε τα μέγιστα στη δημιουργία ευνοϊκού κλίματος για την ανάπτυξη αρχαιολατρικών και ειδωλολατρικών προϋποθέσεων. Η ναζι­στική ιδεολογία, από βαθιά επίδραση της νιτσεϊκής σκέ­ψεως, εκδηλώθηκε υπέρ της επιστροφής στα βάρβαρα αρχαία τευτονικά πρότυπα. Είναι γνωστός επίσης ο θαυ­μασμός του Χίτλερ για το αρχαιοελληνικό ιδεώδες και συγκεκριμένα για ίο στρατοκρατικό πολίτευμα της Σπάρτης. Οι χριστιανικές Εκκλησίες στη Γερμανία παραγκω­νίστηκαν και τη θέση τους πήρε η «Μεγάλη Εθνική Εκκλησία της Γερμανίας» με την αναβίωση της αρχαίας ειδωλολατρικής θρησκείας των Τευτόνων! Είναι γνωστό ακόμα το πλήθος των παγανιστικών στοιχείων που περιέβαλλαν κάθε εκδήλωση του ναζιστικού κόμματος. Επίσης είναι γνωστός ο ρόλος των πολυπληθών αποκρυφιστών δίπλα στον παρανοϊκό δικτάτορα (βλ. Χ. Βασιλοπούλου, Το ξεσκέπασμα της θεοσοφίας, Αθήναι 1980, σελ. 72). Ο ιταλικός φασισμός επίσης είχε στραφεί προς το  «ένδοξο» παρελθόν της αρχαίας Ρώμης, την οποία ο δικτάτορας Μουσολίνι ήθελε να αναβιώσει!

Η περί θεού, κόσμου και ανθρώπου πίστη του νεο-παγανιστικού κινήματος είναι ταυτόσημη με εκείνη της  θεοσοφίας και της Νέας Εποχής. «Η εξάπλωση των κινημάτων αυτών, οφείλεται, εκτός των άλλων, και στον νεοεποχίτικο χαρακτήρα τους» (π. Κυριακός Τσουρος, εισήγηση στην ΙΓ' Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη). «Δια­φωνούν μεταξύ τους, για τη φύση των "θεών" τους, όμως συμφωνούν στις δυο βασικές αρχές της "Νέας Εποχής": στην περί θεού και κόσμου έννοια και στην περί καλού και κακού αντίληψη τους».

Ο θεός των «αρχαιολατρών», όπως και των νεοεποχιτών, δεν είναι ο προσωπικός θεός του Χριστιανισμού ή και των άλλων μονοθεϊστικών θρησκειών. Ταυτίζονται απόλυτα με τους νεοεποχίτες, σύμφωνα με τους οποίους ο θεός δεν εκλαμβάνεται ως πρόσωπο, αλλά ταυτίζεται με την «ψυχή Ολότητα» ή το «Παγκόσμιο ή Συμπαντικό Πνεύ­μα» (Διάλογος, 18/99,8). Οι πολυπληθείς θεότητες των νεοπαγανιστών είναι ενδοκοσμικές οντότητες, ομοούσιες με τον κόσμο, από τον οποίο γεννήθηκαν και σε αυτόν οφείλουν την ύπαρξη τους. Μαζί με το σύμπαν, και τη φύση συναποτελούν το «Όλον», «Εν το Παν». Ταυτίζονται με το σύμπαν, με τις «κοσμικές ή συμπαντικές δυνάμεις» ή τις «φυσικές δυνάμεις». Στην καλύτερη περίπτωση είναι «οντότητες» ή «ατομικότητες» με συγκεχυμένη και νεφε­λώδη έννοια ή και «άνθρωποι εξελιχθέντες» σε «θεούς» κατόπιν διαδοχικών μετενσαρκώσεων! Για κάποιους ακραίους νεοπαγανιστές οι θεοί είναι εξωγήινοι, οι οποί­οι βρίσκονται σε κοντινό άστρο και περιμένουν να τους καλέσουν οι άνθρωποι να επανέλθουν στη γη!

Για τους νεοπαγανιστές, όπως και για τους θεοσοφι­στές και τους νεοεποχίτες δεν υπάρχει εξωκοσμικό ον -θεός (βλ. Π. Τρεμπέλα θεοσοφία, Αθήναι 1988, σελ. 27). Πέρα από την «κτιστή» πραγματικότητα δεν υφίστα­ται «άκτιστη» ουσία. Κατ' αυτούς ουσιαστικός θεός είναι ο υλικός κόσμος, μέσα από τον οποίο αναδύθηκαν οι «θεοί». Ο πανθεϊσμός του κινήματος της θεοσοφίας και της Νέας Εποχής είναι εμφανής και δόγμα πίστεως! «Η Εθνική θρησκεία διατείνεται ότι ολόκληρο το Σύμπαν είναι έμψυχο και θεϊκό. Οι θεοί γεννιούνται και βρί­σκουν την αναγνώριση του5 μόνο εντός του Κόσμου και δια του Κόσμου» (περ. «Απολλώνειον Φως», όπου ανωτ. σελ. Ι «Ο κόσμος [είναι) αιώνιος και αγέννητος, αΐδιος, άνευ αρχής ή τέλους, αυτογέννητος και αυτοπάτωρ, κύριοί και τροφεύς του εαυτού του» (Η Ελληνική κοσμοθέασις  Αθ. 1997, σελ. 15). Αποδίδονται στον υλικό κόσμο θεϊ­κές ιδιότητες! Σε άλλο περιοδικό διαβάζουμε: «Ουδέν άλλο τι και άλλότριον του κόσμου υπάρχει· πάσα οντο­λογική κατηγορία και τάξις, από αυτήν των θεών εαυτήν την ανόργανων μορφών της ύλης, υφίσταται εντός αυτού, θεός εξωσυμπαντικός και δημιουργός, ή δυνά­μεις, άγαθαί ή κακαί, εκτός της όλης κοσμικής νομοτέ­λειας δεν υφίστανται» (Τρ. Ολυμπίου, Μέλλον - Ελληνι­σμός ή Όλεθρος, Λιτόχωρο 2000, σελ. 341). Σε άλλο «αρχαιολατρικό» περιοδικό διαβάζουμε: «Οι θεοί είναι αδέλφια μας, παιδιά της ίδιας Μητέρας, της Δημιουργού του κόσμου Φύσεως» (περ. Απολλώνειον Φως, Ιανουά­ριος - Φεβρουάριος 1998, σελ. 24)!

Όσον αφορά πι φύση των «θεών» οι διάφορες  «αρχαιολατρικές» ομάδες όχι μόνο δε συμφωνούν, αλλά και ερίζουν έντονα μεταξύ τους (Ελλ. Πάνθεον, 12/01,7). Αντλούν ορισμένα στοιχεία από την Ελληνική μυθολογία, τα οποία ερμηνεύουν κατά το δοκούν. Αυτό έχει ως συνέπεια να υπάρχει στο «αρχαιολατρικό» κίνη­μα ένας πραγματικός «θεολογικός λαβύρινθος». Παρεν­θετικά παρατηρούμε ότι αυτό είναι μια από τις βασικέ; αδυναμίες του νεοπαγανισμού, ότι δεν υπάρχει ενιαία αντίληψη για το θείο. Οι κύριες αντιλήψεις για το θείο των Ελλήνων αρχαιολατρών καθορίζονται από τις ακό­λουθες αρχές:

α) Εκείνες που αντιλαμβάνονται τους θεούς ως απρόσωπες φυσικές δυνάμεις ή ενέργειες.

β) Εκείνες που αντιλαμβάνονται τους θεούς «ως απλές συμβολικές υποδηλώσεις φυσικών ή ψυχικών τάσεων και αρχετύπων» ή ως ιδέες.

γ) Εκείνες που αντιλαμβάνονται τους θεούς ως πραγ­ματικές οντότητες υλικό ψυχικές που προήλθαν από την μετεξέλιξη, δια σειράς μετεμψυχώσεων, κανονικών ανθρώπων.

δ) Υπάρχουν βεβαίως και εκείνοι που θεωρούν τους θεούς ως εξελιγμένους εξωγήινους επισκέπτες.

ε) Τέλος, υπάρχουν οι ομάδες που προσπαθούν να συμβιβάσουν τον μονοθεϊσμό με την πολυθεΐα, υποστηρίζοντας ότι και ο Χριστός ήταν Έλληνας ή ότι «ανήκε στους θεούς του Δωδεκαθέου» (Πρβλ. περ. «Άβατο», Ο Χριστός ήταν Έλληνας!, ι. 19, σελ. 75. π. Κυριάκος Τσουρός, Εισήγηση στην ΙΓ' Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη).

Η υψηλή έννοια της ψυχής, σε αντίθεση με την αρ­χαιοελληνική αντίληψη, νοείται από τους νεοπαγανιστές ως «υλικά σωμάτια». Δηλαδή καθαρά νεοεποχίτικη αρχή!

Άλλο βασικό «δόγμα» του «αρχαιολατρικού» - νεοπαγανιστικού κινήματος, απόλυτα ταυτόσημο με εκείνο της Νέας Εποχής, είναι η απουσία διακρίσεως μεταξύ Καλού και Κακού από την διδασκαλία τους. Κατηγορούν μάλι­στα το Χριστιανισμό, ότι δέχεται την έννοια του Καλού και του Κακού, εξαιτίας της πίστης του στον «απόκοσμο δικτάτορα εβραϊκό θεό Ιεχωβά», ο οποίος καταδυνα­στεύει τους οπαδούς του με «κώδικες δεοντολογίας»! Διάβολος, αμαρτία, πτώση, λύτρωση είναι έννοιες ασυμ­βίβαστες με το νεοπαγανιστικό κίνημα. Νεοπαγανιστής έγραψε πως «ο πολυθεϊσμός απελευθερώνει ιόν άνθρω­πο απ' οποιοδήποτε ηθικό νόμο» (περ. Ένα, 5-5-124)! «Δεν πιστεύουμε στην εβραιοχριστιανική Δυαδικότητα (σ. σ. Καλό -Κακό)», «η προσπάθεια μας είναι να ξεφύ­γουν για πάντα (οι Έλληνε5) από την διπολικότητα των εννοιών "Καλό" και "Κακό"» (Διιπετές. 6/94, 9-30)!

Ο άνθρωπος, κατ' αυτούς, δεν είναι ούτε καλός ούτε κακός. Μπορεί να ενεργεί σύμφωνα με την συνείδηση του, την οποία κατευθύνει -υποτίθεται- η αόριστη και νεφελώδης «θεία Δίκη». Δεν έχει ανάγκη από καμιά σωτηρία, διότι αυτός είναι από μόνος του θεός (καθαρά θεοσοφική και νεοεποχίτικη διδασκαλία)! «Ο άνθρω­πος», διατυμπανίζουν, «δεν αναγνωρίζει κανέναν ως Κύριο του. Ουδείς σωτήρας προορίζεται να τον σώσει. Αρκείται στην αυτοσωτηρία του με βάση τις προσωπικές του δυνάμεις» (περ. Απολλώνειον Φως, όπ. π., σελ. 1)! Αναμασούν την θεοσοφική αντίληψη ότι ο θεός υπάρχει χάρις στον άνθρωπο, ο θεός υπάρχει μόνο στην ανθρώ­πινη σκέψη! «Οι θεοί πλάθονται κατ' εικόνα και ομοίω­ση του ανθρώπου και όχι το αντίστροφο, όπως διατεί­νονται οι υπέρμαχοι των ιουδαιογενών δογμάτων» (περ. Απολλώνειον Φως, Ιανουάριος - Φεβρουάριος 1998, σελ. 1)! «Κάθε άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να προβάλλει το Είναι του σε θεό» (περ. Διιπετές. 1/91,6)! Η έννοια του λυτρωτή θεωρείται ιουδαιοχριστιανική αντίληψη και φανερώνει την απόλυτη εξάρτηση του πιστού από τον απολυταρχικό Ιεχωβά.

Η ηθική, όπως βιώνεται στο Χριστιανισμό, είναι αδια­νόητη στο νεοπαγανισμό. Οι ηθικές απαγορεύσεις ανή­κουν στις καταπιεστικές, κατ' αυτούς, μονοθεϊστικές θρη­σκείες και είναι ενταγμένες στο ευρύτερο σχέδιο υπο­δούλωσης των οπαδών τους. Οι παγανιστές έχοντας πρό­τυπα τους θεούς τους και μιμούμενοι τα έργα τους μπο­ρούν να κάμουν ό,τι και εκείνοι. Σε «αρχαιολατρικό» ποί­ημα διαβάζουμε: «Οι θεοί μας είναι οι παιδαγωγοί μας»! Οι πράξεις λοιπόν των θεών, όποιες και αν είναι, είναι εξαγιασμένες και αξιομίμητες από τους ανθρώπους!

Δεν παραλείπουν οι νεοπαγανιστές να τονίζουν εμφαντικά, την «απελευθέρωση τους από τα χριστιανικά δεσμά» και ότι «απολαμβάνουν τώρα τη χαρά της ζωής μέσα από τη λατρεία της πατρώας θρησκείας»! Απολαμ­βάνουν τη χαρά του έρωτα, χωρίς περιορισμούς, που τους στέρησε ο «ανέραστος» Χριστιανισμός! Για αυτό και η συμμετοχή των νεοπαγανιστών στις καρναβαλικές εκδηλώσεις είναι καθολική, με αποκορύφωμα εκείνη του Τίρναβου. Καλούν τα μέλη τους να μεταβούν στο εν λόγω χωριό να «προσκυνήσουμε τον φαλλό και να κοι­νωνήσουμε στη διονυσιακή μέθη» (περ. Διιπετές, τ. 15,  Ελαφηβολιών - Μάρτιος 1996, σελ. 29)!

Η απελευθέρωση από τα «ηθικά δεσμά» είναι νεοεποχίτικη αντίληψη,  την οποία ακολουθούν πιστά οι Έλληνες νεοπαγανιστές. Βασικό σύνθημα της Νέας Επο­χής είναι: «Καταρρίψτε τα ταμπού του παρελθόντος, ζήστε ελεύθερη ζωή, με σεξ, βία και μαγεία» (περ. Διά­λογος τ. Ιανουάριος - Μάρτιος 1999, σελ. 11)! ·   Άλλο στοιχείο, που διέπει την κοσμολογία του νεο-παγανισμού,   είναι  η  ιδιότυπη  οικολογία  μέσω  της φυσιολατρίας. Όπως είπαμε η διδασκαλία του παγανι­σμού είναι απόλυτα πανθεϊστική, πιστή στο θεοσοφικό πανθεϊστικό δόγμα. «Είμαστε λάτρεις της Φύσεως» δια­κήρυξαν οι αντιπρόσωποι του Παγκοσμίου Συνεδρίου Εθνικών θρησκειών (W.C.E.R.) στη Βίλνα της Λιθουα­νίας στις 24-6-1998! Το θείο ταυτίζεται με τον κόσμο ή για να ακριβολογούμε, οι θεοί γεννήθηκαν από τον υλι­κό κόσμο. Ως υπέρτατη πρωταρχική θεότητα θεωρείται η θεά Γαία ή Ρέα, η Γη, η μητέρα πάντων των θεών και των ανθρώπων και η τροφός τους. Αυτή είναι κατά τους παγανιστές ζωντανή ύπαρξη, η οποία απαιτεί λατρεία (και αυτή είναι νεοεποχίτικη διδασκαλία). Θείες υπάρ­ξεις επίσης θεωρούνται ο ήλιος και η σελήνη, όσο και αν αυτό θεωρείται γελοίο στην εποχή των διαστημικών ταξιδιών! Γι' αυτό αποδίδουν τιμές και λατρεία τόσο στη γη, όσο και στον ήλιο και στη σελήνη. Απόδειξη αυτών είναι οι απανωτές παγανιστικές εορτές των ηλιοστασίων, των πανσελήνων και της νέας σελήνης! Σε παγανιστική ιστοσελίδα στο διαδίκτυο υπάρχει μακέτα ναού προς ανέγερση, αφιερωμένου στην Εκάτη, δηλαδή τη Σελήνη! Επαίρονται μάλιστα ότι η φυσιολατρία τους θα σώσει τη γη από την επερχόμενη οικολογική καταστροφή!

Άλλο βασικό χαρακτηριστικό του παγανισμού, ίο οποίο αποδεικνύει περίτρανα την ιδεολογική της εξάρ­τηση από τη θεοσοφία, τη Νέα Εποχή και το ευρύτερο παγκόσμιο αποκρυφιστικό φάσμα, είναι η πίστη στη μετενσάρκωση. Ο άνθρωπος, σύμφωνα με την διδασκα­λία του περιβόητου αποκρυφιστή του 19ου αιώνα ALLAN KARDEC  η οποία έγινε βασική αρχή όλων των νέο αποκρυφιστικών και νέο παγανιστικών συστημάτων, είναι δέσμιος του «Κάρμα» ή επί το ελληνικότερο της Μοίρας, στην θέληση της οποίας υπόκεινται ακόμα και οι θεοί. Από αυτή δεν μπορεί να ξεφύγει κανένας, διότι η πορεία του είναι προδιαγεγραμμένη. Μοναδική του διέξοδος είναι η διαδοχικές μετενσαρκώσεις του και τα στάδια «κάθαρσης», ώσπου να φτάσει σε «ανώτερα επίπεδα». Ορισμένες μάλιστα «αρχαιολατρικές» ομάδες, όπως ανα­φέραμε, πιστεύουν πως ακόμα και οι θεοί είναι εξελιγ­μένοι άνθρωποι μέσω διαδοχικών μετεμψυχώσεων ή μετενσαρκώσεων ή «μετενσωματώσεων». Βασικά ο άν­θρωπος είναι «Θεός εν εξελίξει» (περ. Διάλογος τ. Ιανου­άριος - Μάρτιος 1999, σελ. 11)!

Τα πνευματιστικά φαινόμενα επίσης και ο αποκρυφι­σμός είναι κοινή επιδίωξη των νεοπαγανιστών. Κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου να προάγουν σύγχρονα πνευματιστικά φαινόμενα, ως «αδιάκοπη βίωση της εθνικής θρησκείας». Μέσα από τα περιοδικά τους και τις διάφορες δημόσιες συζητήσεις τους οι νεοπαγανιστές προβάλλουν με θέρμη διάφορα πνευματιστικά φαινόμενα,! Όπως για παράδειγμα τα αναστενάρια, τα οποία ήταν πράγματι μέρος της λατρείας της Περαίας Αρτέμιδος| (Στράβων 12,537 και Ευριπ. Βάκχες 300). Κάθε χρόνο γίνεται μια άνευ προηγουμένου προσπάθεια να συμμετάσχουν πάνδημα οι «αρχαιολάτρες» στα αναστενάρια της βόρειας Ελλάδος.

Τέλος, η μαντική είναι μέσα στις επιδιώξεις τους. Τα  ωροσκόπια, η αστρολογία και οι άλλες «σύγχρονες τεχνικές μαντικής» είναι ενταγμένα στο γενικότερο σχέδιο εξάρτησης των ανθρώπων από την «ειμαρμένη» και την αναγωγή της μαντικής σε τρόπο ζωής! Μέσα στις άμεσες επιδιώξεις τους είναι και η ανέγερση μαντείων (ακόμα! και νεκρομαντείου), ως απαραίτητου στοιχείου άσκησης  της παγανιστικής τους θρησκείας! Γνωστός «αρχαιολάτρης» αναφέρεται σε αρχαίες και σε νέες... εμφανίσεις του Ποσειδώνα στους ναυτικούς!

       Ο ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΥ

Τίθεται το ερώτημα αν ο νεοπαγανισμός είναι ειδωλολατρία.  Οι «αρχαιολάτρες» νεοπαγανιστές προσπαθούν να πείσουν ότι η θρησκεία τους δεν είναι ειδωλολατρική. Μάλιστα συχνά διαμαρτύρονται όταν κάποιοι τους αποκαλούν ειδωλολάτρες. Ο νεοπαγανισμός όμως έχει πάμπολλα στοιχεία, τα οποία μπορούν να τον χαρακτηρίσουν ως ειδωλολατρία. Οι σύγχρονοι παγανιστές επιχειρώντας να νεκραναστήσουν την «πατρώα θρησκεία» μαζί με όλες τις απαράδεκτες δοξασίες και τα λαϊκά δρώμενα (π.χ. ζωοθυσίες, μαντείες, διονυσιασμοί, κ.λ.π.) δίνουν, σαφέστατα, χαρακτήρα ειδωλολατρικό στην νεοπαγανιστική τους πίστη.

Ειδωλολατρία είναι η θεώρηση αψύχων αντικειμέ­νων ως θεοτήτων και η λατρεία αυτών (Φετιχισμός), καθώς και εμψύχων όντων του φυσικού κόσμου (Τοτεμισμός). Με την ευρύτερη έννοια ειδωλολατρία είναι επίσης κάθε αυθαίρετη υποκειμενική αντίληψη για την υψηλή έννοια του θείου, όπως για παράδειγμα ο ανθρωπομορφισμός. Μελετώντας λοιπόν τις πολυποίκιλες νεο-παγανιστικές δοξασίες διαπιστώνουμε όπ αυτές έχουν πλούσιο το ειδωλολατρικό στοιχείο.

Η κυριαρχική πίστη όλων των αρχαιολατρικών ομά­δων περί «θεότητας της Φύσεως» και ιδιαίτερα της γης και η απόδοση λατρείας σε αυτή είναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα φετιχισμού. Η παλαιότερη αλλά και η σύγ­χρονη επιστήμη αποφάνθηκε ότι η γη, ο ήλιος, τα άστρα, τα ουράνια σώματα και κάθε τι υλικό αντικείμενο δεν έχουν αφ' εαυτών ζωή, ενσυνείδητη ύπαρξη. Αυτό είναι δεδομένο. Ο ήλιος δεν είναι ο Φοίβος, και η σελή­νη η Άρτεμις ή η Εκάτη, όπως πίστευαν οι αρχαίοι και προσεύχονταν και θυσίαζαν σε αυτά, αλλά σαφέστατα υλικές μάζες, που διέπονται από συγκεκριμένους φυσι­κούς νόμους. Ο εορτασμός λοιπόν των ηλιοστασίων και των πανσελήνων από τούς νεοπαγανιστές ως να είναι ζωντανές υπάρξεις τα ουράνια αυτά υλικά σώματα και να ζητούν τιμές και λατρείες γι' αυτά, πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί, εκτός από ειδωλολατρικός φετιχισμός; Η γη μας έχει εξερευνηθεί σε μεγάλο βαθμό από την σύγ­χρονη επιστήμη και γνωρίζουμε, σχετικά, την υλική σύσταση της και τους φυσικούς νόμους που τη διέπουν. Γνωρίζουμε πια πως τα διάφορα φυσικά φαινόμενα δεν είναι «θεϊκές» ενέργειες. Τα κύματα της θάλασσας δεν τα προκαλεί ο Ποσειδών, αλλά οι μετεωρολογικές φυσικές διεργασίες. Τα ηφαίστεια και τους σεισμούς δεν τα προ­καλούν οι θαμμένοι Τιτάνες, αλλά οι υπόγειες τεκτονικές διεργασίες. Οι άνεμοι δεν προκαλούνται από το φύσημα του Αιόλου, αλλά από τη διαφορά πίεσης της ατμόσφαι­ρας κ.λπ. Η αντίληψη των νεοπαγανιστών ότι η γη είναι ζωντανή ύπαρξη ενσυνείδητη, η μεγάλη θεά, η οποία γέννησε τους θεούς και τους ανθρώπους, κρίνεται εκτός από φαιδρή και παιδαριώδης, σαφώς πρωτόγονη ειδω­λολατρική πίστη.

Οι νεοπαγανιστές πιστεύουν ότι οι θεοί της « θρησκείας» είναι φυσικές ή συμπαντικές δυνάμεις. Οι  φυσικές δυνάμεις όμως είναι συγκεκριμένες, όπως η  παγκόσμια έλξη, ο ηλεκτρισμός, η πυρηνική δύναμη,  κ.λπ. Η μοντέρνα φυσική επιστήμη αποφάνθηκε πως οι φυσικές δυνάμεις δεν είναι τίποτε άλλο παρά συσχέτιση της ύλης. Ο μαγνητισμός για παράδειγμα είναι διαταρα­χή ισορροπίας ηλεκτρονίων, η βαρύτητα είναι η αμοι­βαία φυσική έλξη που ασκούν τα υλικά σώματα κ.λπ. Επομένως το να θεωρούν αυτές τις φυσικές δυνάμεις οι νεοπαγανιστές ως θεούς, να τους λατρεύουν και να τους επικαλούνται σαν να είναι ζωντανές υπάρξεις, εκτός από ανοησία και αντιεπιστημονική θεώρηση, είναι κραυγαλέα ειδωλολατρία!

Οι ψευτοθεοί των νεοπαγανιστών  «είναι είδωλα,  διότι είτε ως ιδέες και έννοιες εκλαμβάνονται, είτε ως λατρευόμενες φυσικές δυνάμεις και ενέργειες, είτε ως οντότητες ή εξελιγμένοι και θεοποιηθέντες άνθρωποι, είτε ως σύμβολα και ηθικοπλαστικά μορφώματα χωρίς οντολογική ύπαρξη, είναι έργα χειρών ανθρώπων, κα­τασκευάσματα της ανθρώπινης διανοίας, θεοί καθ 'ομοίωσιν ανθρώπων πλασθέντες» (π. Κυριακού Τσουρού, Εισήγηση στην ΙΓ' Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη). Ο αεί­μνηστος καθηγητής και φιλόσοφος Ν. Λούβαρις είχε δώσει επίσης τον εξής ορισμό της ειδωλολατρίας: «Κατά  την ευρύτατη της λέξεως σημασία ειδωλολατρία ειναι πάν είδος λατρείας, εφόσον δεν αναφέρεται εις τον ένα  θεό, τον αληθινό και δι' ειδικής τινός αποκαλύψεων γνώριμο εις τους ανθρώπους» (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Φοίνιξ, τόμ. θ', σελ. 735).

Όμως και η αντίληψη ότι οι θεοί της «πατρώας θρησκείας» είναι αρχέτυπα και ιδέες μπορεί να θεωρηθεί ένα είδος «ήπιας» ειδωλολατρίας, διότι και πάλι είναι αυθαίρετες υποκειμενικές νοηματικές συλλήψεις, ανύπαρκτα όντα, πλάσματα ευφάνταστων ανθρώπων, τα οποία δεν έχουν δώσει κανένα απτό σημείο της ύπαρξης τους.

Αλλά υπάρχει και μία άλλη σημαντική πτυχή της νέο παγανιστικής αντίληψης για τους θεούς. Αν οι θεοί είναι  «προϊόντα» της φύσεως και όχι αιώνια αυθύπαρκτα όντα (βασική έννοια που καθορίζει το θείον), δημιουργημένα  και όχι δημιουργοί του κόσμου και αμέτοχα της κοσμι­κής διεργασίας, τότε ποια είναι η θέση τους στον κόσμο και ο λόγος ύπαρξης τους; Η «θεά» Φύση, η οποία υπο­τίθεται ότι δημιούργησε τις φυσικές δυνάμεις, για ποιο λόγο να τις ταυτίσει με τους θεούς, τους οποίους επίσης αυτή δημιούργησε;

Υπάρχουν και άλλα στοιχεία, τα οποία προδίδουν ιόν ειδωλολατρικό χαρακτήρα του νεοπαγανισμού. Αναφέ­ρουμε χαρακτηριστικά τη θεώρηση και τη θέση των αγαλμάτων στην παγανιστική λατρεία τους. Η λειτουργία του αγάλματος δεν είναι απλά εικονική, όπως λειτουργούσε στην αρχαία Ελλάδα και βέβαια στον Χριστιανι­σμό, όπου αυτό χρησιμοποιείται. Σύμφωνα με ομολογία κορυφαίου νεοπαγανιστή «λατρεύομεν ενώπιον ενός αγάλματος ή προτομής  θεού, ουχί εικόνος, διότι πρωτί­στως αποδίδεται τιμή εις την ύλη» (περ. Τρίτο Μάτι, Καλοκαίρι 2001, σελ. 68)! Πολλοί από τους νεοπαγανιστές πιστεύουν ότι το «θείον» βρίσκεται εγκλωβισμένο μέσα στο άγαλμα. Ο εγκλωβισμός της θεότητας στο άγαλ­μα γίνεται με ειδική τελετή την «Καθιέρωσιν» (Διιπετές 4/93, 21)!

«Δεν παύει ποτέ η αρχαία ελληνική θρησκεία να είναι ειδωλολατρία», τονίζει ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, «έστω και όχι στην παχυλή μορφή άλλων ανατολικών θρησκει­ών, αφού οι θεοί της δεν είναι μόνο κατασκευάσματα της ευρετική   - είναι γεγονός-  φαντασίας των προγόνων μας ή μεταφορά στις διάφορες ελληνικές θεότητες στοιχείων της ανθρώπινης χαρακτηρολογίας και πραγματικότητας. Είναι έτσι ειδωλολατρία ειδικού τύπου»!

Εξ άλλου, και αυτή η ύπαρξη της πολυθεΐας προσδί­δει στα νεοειδωλολατρικά κινήματα τον χαρακτήρα της ειδωλολατρίας, όπως πολύ εύστοχα σημειώνει ο Μ. Αθανάσιος στο περίφημο έργο του «Κατά ειδώλων».

Σε κάθε περίπτωση, η νεοπαγανιστική πίστη είναι η «θεολογία» της Νέας Εποχής, η οποία με τη σειρά της υιοθέτησε την ειδωλολατρία της θεοσοφίας! Είναι οι αρχές της νέας εφιαλτικής παν-θρησκείας, η οποία κυο­φορείται από τους σκοτεινούς κύκλους της Νέας Εποχής και η οποία επιδιώκει να γίνει η μόνη θρησκεία του κόσμου!!

Συμπερασματικά πρέπει να πούμε, ότι ο παγανισμοί είναι κατά βάση λατρεία της Φύσεως. Η διδασκαλία του παγανισμού έχει αυστηρά πανθεϊστικό χαρακτήρα. Οι φανταστικές Θεότητες του ελληνικού νεοπαγανισμού είναι φυσικές δυνάμεις ή οντότητες της φύσεως. Οι ίδιοι διατυμπανίζουν πως είναι οι πιο θερμοί οικολόγοι και ότι μόνο αυτοί ενδιαφέρονται για τη σωτηρία του πλανήτη διότι θεωρούν την φύση θεία και τη λατρεύουν (πρβλ.  Διακήρυξη του Παγκοσμίου Συνεδρίου Εθνικών θρησκειών). Έτσι οι «αρχαιολάτρες» εφεύραν, οργάνωσαν  και εορτάζουν διάφορες παγανιστικές εορτές, που έχουν ως σκοπό την εδραίωση λατρείας της φύσεως.

 Εορτάζουν με έμφαση τα ηλιοστάσια και τις πανσελήνους. Τις ημέρες αυτές ντύνονται περίεργα και βγαίνουν στην ύπαιθροί κατά ομάδες για να λατρέψουν τις φυσικές κινήσεις των! ουράνιων σωμάτων. Αναπέμπουν ύμνους στη θεά Εκάτη, η οποία ταυτίζεται με τη σφαίρα της σελήνης, και προσεύχονται στον ήλιο, όπως έκανε και ο Ιουλιανός καθημερινά, λες και τους ακούει η τεράστια πυρακτωμένη μάζα του! Το κακό όμως είναι ότι τις παράλογες αυτές φυσιολατρικές τους δραστηριότητες επιδιώκουν να της επιβάλουν και στους μη παγανιστές, ακόμα και στους χριστιανούς. Τα τελευταία χρόνια διάφοροι μαζικοί φορείς εορτάζουν την πανσέληνο, ιδιαίτερα του Αυγούστου, γλεντώντας όλη τη νύχτα. Η οικολογική ευαισθησία πολλών ανυποψίαστων ανθρώπων γίνεται στόχος των νεοπαγανιστών. Στελέχη τους έχουν εισχωρήσει σε πολλές οργανώσεις, ως δήθεν οικολόγοι και από εκεί προωθούν τις θέσεις και τα σχέδια του νεοπαγανιστικού κινήματος.

ΤΙ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ Ο ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ

Οι νεοπαγανιστές παρουσιάζονται ως δήθεν λάτρεις του αρχαιοελληνικού πολιτισμού. Μονοπωλούν την ιδιότητα του «μόνου γνησίου φορέα» του ελληνικού πολιτισμού και το χειρότερο από όλα την ιδιότητα του γνησίου Έλληνα. Οι νεοπαγανιστές όσο και αν προσπαθούν να αποδείξουν πως είναι αγνοί λάτρεις του Ελλη­νισμού δεν μπορούν να γίνουν πιστευτοί. Οι νεοπαγανιστές κινούνται «όχι από ειλικρινή αγάπη για τον Ελλη­νισμό, αλλά από φανατική προσήλωση στην ειδωλολα­τρία» (π. Γεώργιος Μεταλληνος).

Πρώτη επιδίωξη λοιπόν των «αρχαιολατρών» είναι να συνειδητοποιήσουν οι Έλληνες ότι βρίσκονται σε «κατάσταση ομηρίας» από την «εβραϊκή αίρεση του Χρι­στιανισμού», ο οποίος κατ' αυτούς δεν έχει κανένα σημείο επαφής με τον Ελληνισμό, αντίθετα είναι «ο νεκροθάφτης αυτού και του πολιτισμού του»! «Ας αποτε­λέσει, εύχονται, η αποτίναξη του εβραϊκού ζυγού στον πολιτισμό το πρώτο βήμα για την συνειδησιακή μετάλ­λαξη των συμπατριωτών μας και την οικοδόμηση ενός Κράτους αυθεντικά Ελληνικού» (περ. Απολλώνειον Φως, όπ. π., σελ. 36). Επιχειρούν να «αποδείξουν» και να κάνουν γνωστή την υποτιθέμενη «διαστροφή» της ιστορίας, η οποία αποκρύπτει, όπως ισχυρίζονται τους «φοβερούς διωγμούς» δεκαέξι αιώνων κατά του Ελληνι­σμού! Επιτίθενται με λύσσα εναντίον όλων εκείνων των ιστορικών, οι οποίοι δεν συμμερίζονται τις απόψεις τους, ιδιαίτερα εναντίον του εθνικού μας ιστορικού Κων­σταντίνου Παπαρρηγόπουλου!

Ο μεγάλος αυτός ιστορικός του Γένους μας, του οποί­ου η επιστημονικότητα είναι αναγνωρισμένη, έγραψε το εξής σημαντικό για την κατάρρευση της αρχαίας ειδωλο­λατρίας: «Εντός της σεσαθρωμένης παλαιάς κοινωνίας διεμορφώθη κοινωνία έρρωμενεστέρα, ή χριστιανική. Ή πτώση του Ελληνισμού, ως ειδωλολατρικής θρη­σκείας, δεν ήταν αποτέλεσμα των αυτοκρατορικών μέτρων. Οι ναοί κατέπιπτον και ή πίστης έμαραίνετο και εν γένει το αρχαίων θρήσκευμα εφθείρετο, άλλ' εφθείρετο ήρεμα ως εξ οργανικού θανατηφόρου νοσήματος μάλλον, ή δια πληγών έξωθεν καταφερομένων» (Παπαρρηγόπουλου ΚΩΝ. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τομ. 8, σελ. 204). Η σύγχρονη αρχαιολογία βεβαιώνει πως οι εθνικοί ναοί κατέρρευσαν κατά κύριο λόγο, όχι βίαια, από χέρι ανθρώπινο, αλλά από την εγκατάλειψη! Αντί­θετα όσοι σώθηκαν είναι αποτέλεσμα της φροντίδας των χριστιανών (π.χ. Παρθενώνας, θησείο, κ.λπ.)!

Δεύτερη επιδίωξη των «αρχαιολατρών» είναι να από δώσουν στο χριστιανισμό σύγχρονη πνευματική και πολιτισμική κατάπτωση του κόσμου. «Ζούμε», τονίζουν! «σε μια εποχή μαζικής ηθικής αλλοτρίωσης» (Διιπετές  13/95, 3). Ως βασική αιτία θεωρούν τον ιουδαιοχριστιανισμό και γενικότερα την μονοθεϊστική αντίληψη! Αιτία της κατάπτωσης αποτελεί η «αυθαίρετη κι ανιστόρητη επιλογή...  του εθνικά αλλότριου, μεσαιωνικού δουλοπρεπούς,  δεισιδαιμονικού χριστιανοκρατισμού  και πάνω απ' όλα διεφθαρμένου βυζαντινού ήθους  (Διιπετές 13/95, 3)

Διαλαλούν ότι το ξεπέρασμα αυτής  της κατάπτωσης μπορεί να γίνει μόνο με την «επανελλήνιση» της ανθρωπότητας και την βίωση της «πατρώας θρησκείας»!

Ευαγγελίζονται την αναβίωση του αρχαιοελληνικού! πολιτισμού σε όλες του τις διαστάσεις. Τονίζουν εμφαντικά πως μόνο οι Έλληνες δημιούργησαν αληθινό πολιτισμό, σε αντίθεση με τους άλλους λαούς, των οποίων ο! πολιτισμός είναι ανάξιος λόγου. Επιτίθενται ιδιαίτερα εναντίον των Σημιτών - Εβραίων, χαρακτηρίζοντας τους ως τους καταστροφείς του ελληνικού πολιτισμού.

Γνήσια πολιτισμικά στοιχεία των άλλων λαών βρίσκουν μόνο στις αρχαίες ειδωλολατρικές θρησκείες τους! Στην ιδρυτική διακήρυξη του Παγκοσμίου Συνεδρίου Εθνικών θρησκειών( WORLD CONGRESS OF ETHNIC RELIGIONS ,στη  Βίλνα της Λιθουανίας 20 έως 24 Ιουνίου! 1998), στο οποίο οι Έλληνες παγανιστές διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο, εξαίρεται ο ρόλος των ειδωλολατρικών θρησκειών ως φορέων υψηλής πολιτισμικής αξίας! «Οι αληθινές αυτόχθονες θρησκείες μπορούν να μας προσφέρουν φιλότητα και σεβασμό προς όλα όσα  βλέπουμε και αισθανόμαστε γύρω μας, καθώς και ανοχή προς όλες τις μορφές λατρείας που προάγουν την συναισθηματική ειλικρίνεια, την καθαρότητα των σκέψεων και την ευγενή σχέση της κάθε στιγμή της ζωής μας προς  παν ό,τι υπάρχει και ζει. Ας είμαστε λοιπόν υπερήφανοι» για της αναγεννηθείσες Εθνικές μας θρησκείες και για την ιδιαίτερη οικουμενικότητα μας που παροτρύνει τους ανθρώπους να μην παραμένουν άλλο κλεισμένοι μέσα στα τείχη μίσους και φθόνου εναντίον εκείνων που βρίσκονται εκτός των συγκεκριμένων τειχών. Ας σπάσουμε όλα αυτά τα τείχη διευρύνοντας τον οπτικό ορίζοντα και την θέαση του ανθρωπίνου είδους»

 Κατά τους «αρχαιολάτρες» με την εμφάνιση του ο Χριστιανισμός και κατέ­στρεψε... τους λαμπρούς πολιτισμούς αυτών των λαών!

Απώτερος και υψηλός σκοπός των «αρχαιολατρών» είναι η αναβίωση της αρχαιοελληνικής ειδωλολατρικής θρησκείας και μάλιστα στη λαϊκή παγανιστική της μορφή! Την αποκαλούν «πατρώα θρησκεία», όμως, όπως είπαμε, η μακραίωνη εξελισσόμενη αρχαιοελληνική θρησκεία ουδέποτε είχε σταθερή και ενιαία μορφή για όλους τους Έλληνες. Κατά βάση θέλουν να αναβιώ­σουν τη θρησκεία του δωδεκαθέου. Κατακρίνουν δε το δίλημμα μεταξύ μονοθεϊσμού και πολυθεϊσμού, αποδί­δοντας το στην «σκοτεινή» προπαγάνδα των ιουδαιοχριστιανών και των ισλαμιστών. Ο μονοθεϊσμός γι' αυτούς αντιπροσωπεύει την απόλυτη εξάρτηση, τη δουλικότητα στο ένα απόκοσμο όν. Αντίθετα ο πολυθεϊσμός αντιπρο­σωπεύει την αντίληψη της ελευθερίας του λάτρη!

Πιστοί απόλυτα στις νεοεποχίτικες αρχές τους διατυ­μπανίζουν το βασικό δόγμα της «Νέας Εποχής», ότι «όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο θεό» (περ. Διάλογος,
Ιανουάριος - Μάρτιος 1999, σελ. 11). Ένας από αυτούς είναι και ο νεοπαγανισμός. _:

Και με τον ελληνικό νεοπαγανισμό επιδιώκεται η συγχώνευση όλων των θρησκειών του κόσμου σε μια τερατώδη παν-θρησκεία, (βλ. Αρσενίου Βλιαγκόφτη Το Πανθρησκειακό Όραμα (Εφιάλτης) της Νέας Εποχής, περ. Διάλογος Ιανουάριος - Μάρτιος 1999, σελ. 11). Βρι­σκόμαστε μπροστά σ' ένα θρησκευτικό συγκρητισμό που είναι «η μεγαλύτερη πλάνη της εποχής μας, ο μεγαλύτε­ρος και ισχυρότερος πειρασμός» (Μητροπολίτου Ναυ­πάκτου Ιεροθέου, Εφ. Ορθόδοξος Τύπος, φ. 1445, 8-2-2002). Για να επιτευχθεί όμως αυτό είναι ανάγκη να φθαρούν οι μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες και ιδιαί­τερα ο Χριστιανισμός. Ένα αποτελεσματικό όπλο με το οποίο μπορούν να πληγούν αυτές και ιδιαίτερα οι μεγά­λες υπερεθνικές θρησκείες ο Χριστιανισμός και το Ισλάμ, είναι η αναβίωση των εθνικών παγανιστικών θρησκειών. Οι ίδιοι οι άνθρωποι του διεθνισμού και της παγκοσμιοποίησης έριξαν το σύνθημα για την επιστροφή στην εθνικιστική θρησκευτικότητα, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι δόλιοι σκοποί τους. Γι` αυτό και προβάλλεται τεχνηέντως το σύνθημα της «επιστροφής  στις ρίζες» με την διαγραφή της ιστορικής περιόδου του  χριστιανισμού και την άμεση αναγωγή στην αρχαία ειδωλολατρία, τον σατανισμό, τους αρχαίους γερμανικούς ή ελληνικούς ή άλλους θεούς, κ.λπ.

Οι Έλληνες, κατ' αυτούς, οφείλουμε να απαρνηθούμε τα «ξένα θρησκευτικά μορφώματα» και να εκφραστούμε! μέσω της «πατρώας θρησκείας μας», ώστε μέσω αυτής να  ικανοποιήσουμε τις ευγενείς θρησκευτικές μας ανάγκες και να ξαναδημιουργήσουμε πολιτισμό! Ο Χριστιανισμός κατ' αυτούς δεν ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων με τον αυστηρό καταπιεστικό χαρακτήρα του, σε αντίθεση με την «πατρώα θρησκεία», η οποία είναι θρησκεία της χαράς, του κεφιού, του έρωτα και της αισιοδοξίας.

Κάνουν προσπάθειες να αποδείξουν πως ο αρχαιοελληνικός παγανισμός δεν έσβησε ποτέ από την ελληνική ψυχή στην χώρα μας, παρ' όλες τις «θηριώδεις διώξεις» του Χριστιανισμού, θεωρούν τους κατοίκους των απομακρυσμένων περιοχών, οι οποίοι διατήρησαν τον παγανισμό για κάποιους αιώνες «ήρωες και μάρτυρες του ελληνισμού», παραβλέποντας το αδιάψευστο γεγονός ότι η εμμονή τους στην ειδωλολατρία έγινε μόνο εξαιτίας της αμάθειας τους! «Βλέπουν» στα διάφορα κοινωνικά επαναστατικά κινήματα, κατά τους βυζαντινούς χρόνους, την «αέναη πάλη μεταξύ ελλήνων και χριστιανών»!

Κάθε λαϊκή εκδήλωση, που έχει τις ρίζες της στο προ χριστιανικό παρελθόν θεωρείται από τους νεοπαγανιστές «απόδειξη» ότι η «πατρώα θρησκεία ζει στην ελληνική ψυχή. Κάθε λαϊκή εκδήλωση, που έχει τις ρίζες , του στο προχριστιανικό παρελθόν θεωρείται από τους νεοπαγανιστές «απόδειξη» ότι η «πατρώα θρησκεία ζει στην ελληνική ψυχή» .

Γι αυτό κάνουν ότι μπορούν για να διατηρήσουν, να προβάλλουν και να προάγουν αυτές τις εκδηλώσεις.   Ως η κυριότερη μορφή  επιβίωσης αρχαιοελληνικού  παγανισμού  και  ως  «επιβίωση της λατρείας του Διονύσου» θεωρούνται τα σύγχρονα καρναβαλικά δρώμενα. Άλλη παρόμοια εκδήλωση τα αναστενάρια, θεωρούνται ως αναβίωση της αρχαίας θρακικής οργιαστικής θρησκείας. Επίσης τα «κουρμπάνια», οι  Θυσίες ζώων, που γίνονται σε κάποιες περιοχές της Ελλάδος σε πανηγύρεις χριστιανικών εορτών, τα διάφο­ρα έθιμα των μεγάλων χριστιανικών εορτών, τα κάλα­ντα, οι φωτιές του Αϊ Γιαννιού και άλλα λαϊκά δρώμενα είναι κατά τους νεοπαγανιστές η «επιβίωση της πατρώας θρησκείας στο λαό μας».

Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι μετριοπαθείς «αρχαιολάτρες», οι οποίοι δείχνουν ότι σέβονται ή τουλάχιστον ανέχονται την Ορθοδοξία, γιατί αυτή έχει δήθεν ελληνι­κές καταβολές. Δείχνουν επίσης ότι σέβονται το πρόσω­πο του Χριστού, όμως υπό προϋποθέσεις. Πρώτα απ' όλα επιχειρούν άκομψα να τον παρουσιάσουν ως... Έλ­ληνα. αναμασούν κάποιες τετριμμένες απόψεις του παρελθόντος, κυρίως ναζιστικές αντιλήψεις της εποχής του Χίτλερ, ότι δήθεν ως Γαλιλαίος, κάτοικος της «Γαλι­λαίος των Εθνών» ήταν εθνικής καταγωγής, δηλαδή Έλληνας. Μερικοί μάλιστα φτάνουν στο σημείο να συμ­μερίζονται την ανόητη ιουδαϊκή ταλμουδική συκοφα­ντία, ότι δήθεν ο Ιησούς υπήρξε γιος κάποιου Έλληνα στρατιώτη ονόματι... Πανδήρα! Κάποιοι συνδυάζουν το όνομα Ιησούς με το όνομα Ιάσων. Άλλοι τον ταυτίζουν με τον περιβόητο απατεώνα μάγο της εποχής Απολλώνιο Τυανέα (περ. GO, 19-8-97, σελ. 29)! Άλλοι πάλι τον ταυτίζουν με τον... Διόνυσο, ξεχνώντας πως η υπέροχη θεία προσωπικότητα του Χριστού δεν έχει κανένα κοινό σημείο με τον πορνικό και μέθυσο ψευτοθεό! Υπάρχουν και εκείνοι που του δίνουν... μια θέση στον Όλυμπο, ονομάζοντας τον 13ο ολύμπιο θεό (περ. Διάλογος, 17/1999, σελ. 8)!

Όλοι αυτοί πάντως απαιτούν εξοβελισμό της Παλαιάς Διαθήκης, διότι όπως ισχυρίζονται το βιβλίο αυτό είναι η ιστορία του εβραϊκού λαού και είναι γεμάτο από ανθελληνικές προτροπές και ανηθικότητες! Μάλιστα προει­δοποιούν πως αν δεν αποβληθεί η Παλαιά Διαθήκη από την Εκκλησία και αν δεν ξεκαθαρίσει η Εκκλησία τη θέση της από τον Ιουδαϊσμό θα... πάψουν να είναι χρι­στιανοί! Πέρα από τον απαράδεκτο ρατσισμό, που εκφράζουν έτσι για τον εβραϊκό λαό, φαίνεται ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν παχυλή ή ηθελημένη άγνοια για τη θέση της Παλαιάς Διαθήκης στη ζωή της Εκκλησίας.

Η θέση της Εκκλησίας έναντι της  Παλαιάς Διαθήκης είναι ξεκαθαρισμένη από τα πρώτα κιόλας χριστιανικά χρόνια. Δεν ενδιαφέρει την Εκκλησία μας η ιστορία του συγκεκριμένου λαού. Την ενδιαφέρει η ιστορία της προ­ετοιμασίας του ανθρωπίνου γένους να δεχτεί την εν Χρι­στώ απολύτρωση. Αυτός είναι ο ρόλος του ιερού αυτού βιβλίου, η προετοιμασία του μυστηρίου της θείας Οικο­νομίας. Η Παλαιά Διαθήκη είναι από τα πλέον ρεαλιστικά βιβλία του ανθρωπίνου πνεύματος, η οποία αποτυ­πώνει επακριβώς την προχριστιανική κακοδαιμονία της ανθρώπινης κοινωνίας.

ΤΡΟΠΟΙ ΔΡΑΣΗΣ ΤΩΝ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΩΝ

Οι τρόποι δράσης αυτών των οργανώσεων για την άγρευση οπαδών είναι ποικίλοι. Εκτός από τα δεκάδες περιοδικά, τα οποία είναι ο κυριότερος δίαυλος προώθη­σης των δοξασιών τους, χρησιμοποιούν κατά κόρον την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Επίσης, εκτός από τις μόνι­μες δικές τους «αρχαιολατρικές» εκπομπές σε συγκεκριμένους τηλεοπτικούς σταθμούς, σπεύδουν και σε έκτακτες άλλες εκπομπές για να ασκήσουν την προπαγάνδα τους. Ένας τρόπος προσηλυτισμού είναι και η σύσταση λεσχών διαλέξεων «πολιτισμικών και επιστημονικών θε­μάτων», οι οποίες είναι ουσιαστικά κέντρα προσηλυτισμού στις «αρχαιολατρικές» οργανώσεις τους, όπως και οι διάφορες «σχολές» διδασκαλίας αρχαίων ελληνικών, Άγρευση οπαδών γίνεται επίσης και μέσω της διοργάνωσης εκδρομών σε αρχαιολογικούς χώρους του εσωτερικού και του εξωτερικού. Εκεί «ειδικοί αρχαιολάτρες» μυούν τους ανυποψίαστους εκδρομείς  στην «πατρώα θρησκεία», δηλαδή τον παγανισμό. Επισεις με διάφορες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις από συγκεκριμένες «αρχαιολατρικές ομάδες» προωθείται συγκαλυμμένη προσπάθεια των νεοπαγανιστών.

Άλλοι τρόποι είναι ο εκδοτικός οργασμός. Εκατοντά­δες τόμοι βιβλίων με αρχαιολατρικό περιεχόμενο εκδί­δονται και προωθούν τις παγανιστικές ιδέες. Πληθώρα αγνώστων συγγραφέων συγγράφουν βιβλία με απίθανα θέματα με στόχο να προβάλλουν ιδιαζόντως το αρχαιο­ελληνικό παρελθόν. Προκειμένου δε να πετύχουν το στόχο τους φτάνουν σε ανεπίτρεπτες υπερβολές, ανακρί­βειες και ψεύδη.

Ένας ακόμη τρόπος προώθησης των ιδεών τους είναι το διαδίκτυο. Δεκάδες ιστοσελίδες συγκεκριμένων ελλη­νικών «αρχαιολατρικών» οργανώσεων «ταξιδεύουν» σε όλο τον κόσμο, αλλά και πληθώρα ιστοσελίδων ξένων παγανιστικών οργανώσεων από όλο τον κόσμο έχουν κατακλύσει το διεθνές δίκτυο. Αναφέρουμε για παρά­δειγμα το Αμερικανικό Παγανιστικό Μορφωτικό Δίκτυο «PAGAN EDUCATIONAL NETWORK » και την Βρετανική Παγα­νιστική Ομοσπονδία «THE PAGAN FEDERATION».

Ακόμα και το... φαγητό «επιστρατεύεται». Πολλοί «αρχαιολάτρες» εστιάτορες διαφημίζουν ότι «ανακάλυψαν την αρχαιοελληνική κουζίνα». Υποτίθεται ότι βρήκαν τις συνταγές μαγειρικής των αρχαίων Ελλήνων και δημι­ουργούν ατμόσφαιρα αρχαιοελληνικών συμποσίων, όπου οι συνδαιτυμόνες ντύνονται χλαμύδες και τρώγουν με τα χέρια όπως οι αρχαίοι! Ενώ παράλληλα κάποιοι τους σερβίρουν και την παγανιστική θρησκεία!

Οι περισσότερες από αυτές τις «αρχαιολατρικές» ομά­δες οργανώθηκαν σε συνομοσπονδία. Έχουν συστήσει επίσης και την «εκκλησία» τους, τη «Μεγάλη Εθνική Εκκλησία των Ελλήνων», δηλαδή τη σύγχρονη ελληνική παγανιστική θρησκεία! Επισκέπτονται αρχαιολογικούς χώρους στους οποίους τελούν λατρευτικές τελετές και απευθύνουν προσευχές και ύμνους στους ανύπαρκτους θεούς και κάνουν σπονδές. Ζητούν επιμόνως από το Υπουργείο Παιδείας να τους αναγνωρίσει ως γνωστή θρησκεία. Απαιτούν επίσης από την Πολιτεία να τους παραδώσει τους αρχαιολογικούς χώρους για να αναστη­λώσουν τους αρχαίους ναούς και να τελούν σ' αυτούς την λατρεία τους. Ακόμα και στην Ακρόπολη των Αθη­νών ζητούν να στήσουν βωμούς και να την μετατρέψουν σε κύριο χώρο παγανιστικής λατρείας!

Ο Όλυμπος και άλλες ορεινές τοποθεσίες έχουν γίνει κέντρο των δραστηριοτήτων τους. Το 1984 ίδρυ­σαν στον Όλυμπο πνευματικό κέντρο, με σκοπό τη μελέτη και αναβίωση του αρχαιοελληνικού παρελθόντος και κυρίως της θρησκείας του δωδεκαθέου. Συγκεντρώνονται εκεί οι πιστοί του παγανισμού από όλη την Ελλά­δα και το εξωτερικό, σε τακτά χρονικά διαστήματα, για να προσευχηθούν στους ολύμπιους ψευτοθεούς και να ανταλλάξουν απόψεις. Οραματίζονται να κτίσουν στις παρυφές του «ιερού» βουνού ολόκληρη παγανιστική πολιτεία, στην οποία θα υπάρχουν φιλοσοφικές σχολές, μουσεία, βιβλιοθήκες, βωμοί, μαντεία, θέατρα κ.λπ. με κέντρο τον ναό του Ολυμπίου Διός, ως «Ιθάκη της παγ­κόσμιας συμφιλίωσης» (περ. Ουτοπία, τ. 5,  Νοέμβριος 1989)!

Τέλος, αναβίωσαν και εορτάζουν αρχαιοελληνικές εορτές σε όλη τη χώρα, καθ' όλη τη διάρκεια του έτους, όπως τα «Πυρφόρεια», τα «θέσμεια», τα «Παναθήναια», τα «Διονύσια» κ.λπ. Επίσης έχουν καθιερώσει το παγα­νιστικό «βάπτισμα», το «γάμο», την «κηδεία» την «καθιέ­ρωση οίκου» κ.λπ. (περ. Διάλογος, Ιανουάριος - Μάρτιος 1999, σελ. 11)

ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Όταν ο Χριστιανισμός εμφανίσθηκε στην ιστορία κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει τη σχέση του με τον Ελληνισμό. Οι Έλληνες βρήκαν στην Εκκλησία του Χριστού αυτό που έψαχναν την αλήθεια για το θεό, τον άνθρωπο, τον κόσμο. Απέναντι στο αρχαίο θέατρο, το σχολείο των Ελλήνων πολιτών, η Εκκλησία αντιπαραθέτει μια άλλη πραγματικότητα: την θεία Αποκάλυψη, την θέα του Τριαδικού θεού. Οι κοσμολογικές της προϋποθέσεις θέλουν τον κόσμο ως προϊόν της ελεύ­θερης θέλησης ενός προσώπου, του θεού - Πατρός. Για

αυτό και παύουν να χρησιμοποιούν τη λέξη κόσμος, που υπονοεί ένα θεό υποχρεωμένο στον ρόλο του κοσμήτορα - διακοσμητή, είτε την απρόσωπη λογική δύναμη (τον λόγο των Στωικών π.χ.) που συνέχει το σύμπαν, και την αντικαθιστούν με τη λέξη κτίση ή δημιουργία. Αν ο κόσμος γεννιέται και υπάρχει από την ανάγκη και μέσα σ' αυτήν, η κτίση γεννιέται και υπάρχει από την ελευθερία και μέσα στην ελευθερία και στην αγάπη του θεού. Η κτίση υπάρχει επειδή το θέλει ο θεός, αλλά θα συνεχίσει να υπάρχει εάν το θέλει και ο άνθρωπος. Ο Αδάμ παίρνει την ευθύνη, ως εκπρόσωπος της κτίσης, να πει το μεγάλο ναι ή όχι στο θεό, να πει θέλω ή δε θέλω να ζήσω μαζί Σου. Για το θεό ελευθερία σημαίνει αγάπη, ζωή σε σχέση αδιά­πτωτη. Για  τον Αδάμ της παρακοής σήμαινε εγωισμό, μοναξιά, θάνατο.

Η θεία Λειτουργία, ως θεία Ευχαριστία, είναι ο χώρος όπου η ανθρώπινη ελευθερία καλείται να υπάρ­ξει με τον τρόπο του θεού και ο άνθρωπος δύναται να υπάρξει ως ελεύθερο πρόσωπο εν τω πρόσωπο του Ιησού Χριστού.

Σε τελική ανάλυση, η ειδοποιός διαφορά του αρ­χαίου Ελληνισμού από τον Χριστιανισμό δεν είναι άλλη από την αγάπη [βλ. Μητροπολίτου Περγάμου Ιωάννου (Ζηζιούλα), Ευρωπαϊκό πνεύμα και ελληνική Ορθοδο­ξία, περιοδικό. Ευθύνη, τ. 167/1985, σελ. 572). Αγάπη όμως που απευθύνεται σε συγκεκριμένα πρόσωπα και όχι έρως αφηρημένων ιδεών. Αγάπη ελεύθερη από κάθε λογική αιτιότητα και όχι έρως λογοκρατούμενος. Αγάπη που προσφέρεται σταυρούμενη και όχι αγάπη που ζητεί τα εαυτής. Τέλος, αγάπη - τρόπος ζωής  θεού Τριαδικού και όχι έρως - τρόπος ζωής ανθρώπου τελικώς μοναχικού. Για  αυτό και η Εκκλησία, ως έκφραση αυτής της αγάπης, διαφέρει ουσιαστικά, παρά τις ομοιό­τητες, από την ελληνική πόλη των Αρχαίων Ελλήνων. Μπορεί η Εκκλησία του Χριστού να είναι σύναξη «επί το αυτό», όπως η Εκκλησία του Δήμου, αλλά όχι μόνον ελεύθερων πολιτών, γιατί στην Εκκλησία «ουκ ενι δούλος ή ελεύθερος», όχι μόνο ανδρών, γιατί «ουκ ενι άρσεν καί θήλυ», όχι μόνο Ελλήνων πολιτών, γιατί «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην» ή βάρβαρος, όχι μόνο αν­θρώπων, αλλά θεού και ανθρώπων.

Όλα αυτά εκφράζονται με τρόπο εξ ίσου συγκλονιστικό, αν αντιπαραβάλλουμε την χριστιανική τέχνη με την ελληνική. Ενώ ο αρχαίος ελληνικός ναός δίνει σημασία στην εξωτερική του εμφάνιση, για να προσφερθεί σε κοινή θέα σε ανθρώπους που  βρίσκονται έξω από αυτόν, ως έκφραση κάλλους και αρμονίας, ο χριστιανι­κός ναός χτίζεται προς τα μέσα. Λιτός και απέριττος εξωτερικά, έχει στο εσωτερικό του μια πλούσια έγχρωμη διακόσμηση.

Ενώ τα ελληνικά αγάλματα, αποζητώντας την αρμονικότητα των αναλογιών του σώματος, εκφράζουν μια δια­νοητική ομορφιά, οι χριστιανικές εικόνες, αποκαλύπτο­ντας το αγνό φως της ψυχής που ποτίζεται από την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, εκφράζουν μια πνευμα­τική ομορφιά. Το ιδανικό δεν είναι πια το γυμνασμένο σώμα, αλλά η σάρκα που δια της ασκήσεως θεώθηκε. Γι' αυτό και οι χριστιανικές εικόνες δεν παραμένουν σε μια αφηρημένη, ψυχρή και απόμακρη ιδέα, αλλά σε μια) πραγματικότητα, όπου ο θάνατος και η φθορά έχουν νικηθεί.

Σε μια εποχή που ο νέος Ελληνισμός αντιμετωπίζει μια κρίση ταυτότητας, αξίζει να θυμηθούμε ότι ο Ελληνισμός διασώθηκε μέσα στον Χριστιανισμό. Μόνο έτσι ως Έλληνες ορθόδοξοι Χριστιανοί θα αντιμετωπίσουμε δημιουργικά την ψευδή διδασκαλία του νεοπαγανισμου και της «αρχαιολατρίας», η οποία επιδιώκει να γκρεμίσει την πίστη των Πατέρων μας και το πολιτισμικό μας υπό­βαθρο και να επιβάλλει τον δικό της ισοπεδωτικό «πολι­τισμό» και βέβαια τη νέα Πανθρησκεία της συγχρονία Βαβέλ, στην οποία δεν θα υπάρχει θέση για τον Ελληνι­σμό και την Ορθοδοξία, για τον άνθρωπο, τη ζωή και την ελευθερία του.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.