Πόσο κοστίζει ένα θαύμα;
Ένα κοριτσάκι, πήρε τον κουμπαρά του κι άδειασε το περιεχόμενο. Μέτρησε τρεις φορές τα κέρματα, του για να μην κάνει κανένα λάθος. Ήταν ένα δολάριο και 11 σέντς. Πήρε τα κέρματα και πήγε στο φαρμακείο της γειτονιάς.
Ο
φαρμακοποιός, εκείνη την στιγμή, μιλούσε με ένα καλοντυμένο κύριο και
δεν πρόσεξε την μικρή. Το κοριτσάκι έκανε κάποιο θόρυβο με τα πόδια του,
αλλά τίποτε. Τότε πήρε ένα από τα κέρματα της και το χτύπησε πάνω στο γραφείο του.
- “Τι θέλεις;” την ρωτά κάπως εκνευρισμένος εκείνος.
“Δεν βλέπεις, ότι μιλώ με τον αδελφό μου, που έχω χρόνια να τον δω”.
Τότε η μικρή του είπε:
- “Θέλω να σου μιλήσω για τον αδελφό μου, που είναι πολύ άρρωστος, και θέλω να αγοράσω ένα θαύμα!“
“Δεν βλέπεις, ότι μιλώ με τον αδελφό μου, που έχω χρόνια να τον δω”.
Τότε η μικρή του είπε:
- “Θέλω να σου μιλήσω για τον αδελφό μου, που είναι πολύ άρρωστος, και θέλω να αγοράσω ένα θαύμα!“
- “Συγγνώμη”, της απάντησε αυτός,” αλλά δεν πουλάμε θαύματα”.
- “Ξέρετε,
είπε το κοριτσάκι, ο αδελφός μου έχει κάτι στο κεφάλι του, που
μεγαλώνει, κι ο μπαμπάς μου λέει, ότι μόνο ένα θαύμα θα μας σώσει.
Λοιπόν, ποσό κάνει ένα θαύμα για να το αγοράσω. Έχω χρήματα…” .
Ο αδελφός του
φαρμακοποιού, που παρακολουθούσε με ενδιαφέρον την συζήτηση, ρώτησε την
μικρή τι είδους θαύμα χρειαζόταν ο αδελφός της.
- “Δεν ξέρω”, του απάντησε με μάτια βουρκωμένα.
“Εκείνο που ξέρω είναι, ότι χρειάζεται εγχείρηση και ο μπαμπάς δεν έχει τα χρήματα. Γι’ αυτό, θέλω να πληρώσω εγώ, με τα δικά μου χρήματα”.
“Εκείνο που ξέρω είναι, ότι χρειάζεται εγχείρηση και ο μπαμπάς δεν έχει τα χρήματα. Γι’ αυτό, θέλω να πληρώσω εγώ, με τα δικά μου χρήματα”.
Στην ερώτηση του καλοντυμένου κυρίου, πόσα λεπτά έχει.
Η μικρή του απάντησε: «Ένα δολάριο και 11 σέντς, κι αν χρειασθούν και άλλα θα τα βρω».
Η μικρή του απάντησε: «Ένα δολάριο και 11 σέντς, κι αν χρειασθούν και άλλα θα τα βρω».
-” Τι σύμπτωση”, χαμογέλασε ο καλοντυμένος κύριος.
“Είναι το ακριβές αντίτιμο για ένα θαύμα, για ένα μικρό αδελφό. Ένα δολάριο και 11 σεντς!“
“Είναι το ακριβές αντίτιμο για ένα θαύμα, για ένα μικρό αδελφό. Ένα δολάριο και 11 σεντς!“
Πήρε τα
λεπτά, έπιασε την μικρή απ’ το χεράκι, και της είπε: «Πάμε μαζί στο
σπίτι σου για να δω τον αδελφό σου και τους γονείς σου και να κάνουμε το
θαύμα».
Ο καλοντυμένος κύριος ήταν ο Κάρτον Άρσμποργκ, ο γνωστός νευροχειρουργός.
Η εγχείρηση έγινε με επιτυχία και ο μικρός αδελφός επέστρεψε στο σπίτι του υγιής.
- “Η εγχείρηση ήταν ένα αληθινό θαύμα”, ψιθύρισε η μαμά.
“Απορώ πόσο θα κόστισε”.
Η εγχείρηση έγινε με επιτυχία και ο μικρός αδελφός επέστρεψε στο σπίτι του υγιής.
- “Η εγχείρηση ήταν ένα αληθινό θαύμα”, ψιθύρισε η μαμά.
“Απορώ πόσο θα κόστισε”.
Η μικρούλα χαμογέλασε. Ήξερε ακριβώς πόσο κοστίζει ένα θαύμα: «ένα δολάριο και 11 σέντς, συν την πίστη ενός μικρού παιδιού…».
πηγή: σταλμένο με mail
Πάμε ένα ταξίδι στο …Παρίσι ;
Λένε
ότι η θέα από τον Πύργο του Άιφελ σου κόβει κυριολεκτικά την ανάσα και
όσα χρόνια και αν περάσουν δεν μπορείς να ξεχάσεις την υπέροχη θέα από
εκεί επάνω.
Τι θα λέγατε να κάνουμε ένα μικρό και γρήγορο ταξιδάκι μέχρι το Παρίσι για να δούμε αν ισχύει;
Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να κάνετε πατήσετε πάνω στην εικόνα και να δείτε τη θέα από …τον Πύργο του Άιφελ.
Πατήστε όλα τα κουμπιά που βρίσκονται και αν αργήσει λίγο να φορτώσει απλά κάνετε λίγη υπομονή και θα αποζημιωθείτε για την όποια τυχόν ταλαιπωρία σας.
Καλό ταξίδι να έχουμε!
Τι θα λέγατε να κάνουμε ένα μικρό και γρήγορο ταξιδάκι μέχρι το Παρίσι για να δούμε αν ισχύει;
Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να κάνετε πατήσετε πάνω στην εικόνα και να δείτε τη θέα από …τον Πύργο του Άιφελ.
Πατήστε όλα τα κουμπιά που βρίσκονται και αν αργήσει λίγο να φορτώσει απλά κάνετε λίγη υπομονή και θα αποζημιωθείτε για την όποια τυχόν ταλαιπωρία σας.
Καλό ταξίδι να έχουμε!
PS1. Το σημερινό post είναι αφιερωμένο στην μαγισσούλα μου για ευνόητους λόγους 
PS2.Αντώνη μου σε ευχαριστώ πολύ για το mail.
PS2.Αντώνη μου σε ευχαριστώ πολύ για το mail.
Ένα αστεράκι στην καρδιά μου…
Ίσως να μην έπρεπε να πω ποτέ αυτήν την ιστορία, μα έτσι έγιναν και έτσι θα σας τα πω...
Πριν πολλά χρόνια, όταν οι άνθρωποι ζούσαν ακόμα σε μικρά ξύλινα και ζεστά σπιτάκια, ζούσε ένα μικρό αγόρι που φοβόταν να κοιμηθεί τα βράδια.
Βλέπετε, πριν λίγες μέρες, ο αγαπημένος του παππούς, είχε φύγει για πάντα από κοντά τους και το μικρό αγόρι ήταν πολύ δυστυχισμένο που δεν θα τον ξανάβλεπε ποτέ….
Ένα βράδυ, ο μικρός μας φίλος, αφού καληνύχτισε τους γονείς του, ανέβηκε στην σοφίτα και ξάπλωσε στο μικρό κρεβάτι του.
Κάποια στιγμή, ανοίγει τα μάτια του και βλέπει μια λεπτή δέσμη φωτός να μπαίνει από το παράθυρό του.
Σηκώνετε γρήγορα όρθιος, φοράει γρήγορα γρήγορα τις παντόφλες του και πλησιάζει το παράθυρο.
Και τότε, ο μικρός μας ήρωας, είδε κάτι που τον εντυπωσίασε τόσο πολύ και γούρλωσε τα μάτια του, ( να σας πω την αλήθεια, αν έβλεπα και εγώ το ίδιο θέαμα, το ίδιο θα έκανα… ) ένα φωτεινό αστεράκι, είχε κατέβει αρκετά χαμηλά, σχεδόν πάνω από το σπίτι του μικρού μας ήρωα, και του χαμογελούσε.
Όταν το αστεράκι χαμογελούσε πιο πολύ, τόσο πιο πολύ έλαμπε και φωτιζόταν το δωμάτιο.
Μια και δυο, ο μικρός μας ήρωας φοράει τα παπούτσια του, κάτι σκισμένα γεμάτα λάσπες, παίρνει και την ζακέτα του και τρέχει έξω από το σπίτι.
Μόλις βγήκε, το αστεράκι άρχισε να απομακρύνεται , σταμάτησε για λίγο, περίμενε το μικρό αγόρι να το ακολουθήσει και συνέχισε την πορεία του.
Αρκετά λεπτά αργότερα, οι δυο τους είχαν φτάσει σε μια μικρή, πανέμορφη λίμνη, με νερά παγωμένα που μόλις κάποιος τα πλησίαζε, γίνονταν καθρέφτης και έβλεπε το πρόσωπο του.
Λαχανιασμένο το μικρό αγόρι, ρωτάει το αστεράκι:
-”Γιατί με έφερες εδώ ;; Τι είναι εδώ;;“
-”Κάθισε στα γόνατα να ξεκουραστείς και πιες νερό από την λίμνη να ξεδιψάσεις”, είπε το αστεράκι.
Ο μικρός μας ήρωας, κάθισε στα γόνατα, έβαλε τα χέρια του στη λίμνη, σήκωσε την χούφτα του στο πρόσωπό του και ήπιε νερό, από τις άκρες των χεριών του όμως, λίγο νερό γλιστρούσε και έπεφτε στη λίμνη και ανακάτευε τα νερά που καθρεφτίζονταν.
Τότε, το αγόρι σκύβει το πρόσωπό του πάνω από τη λίμνη, και καθώς έβλεπε το πρόσωπο του, με το ανακάτεμα των νερών, το είδωλο στην επιφάνεια της λίμνης ξαφνικά άλλαξε… και τη θέση του πήρε ένα άλλο… πιο γέρικο.. με ρυτίδες… και μεγάλα εκφραστικά μάτια.
Ήταν ο παππούς του μικρού μας ήρωα.
Σηκώνει το κεφάλι του, κοιτάζει το αστεράκι και αυτό του χαμογέλασε.
Τότε το πρόσωπο του παππού του στη λίμνη, του λέει:
-”Πέρασαν αρκετές μέρες… δεν θα γυρίσω πια κοντά σας… αλλά εδώ που είμαι, είμαι πολύ χαρούμενος… και ευτυχισμένος… το ίδιο θέλω να είσαι και εσύ…“
- “Μα τα βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ γιατί δεν είσαι δίπλα μου να μου διαβάζεις παραμύθια και να με κάνεις αγκαλιά…”, λέει ο μικρός μας ήρωας.
- “Κάθε βράδυ, θα είμαι δίπλα σου, κοντά σου… και θα με νιώθεις… και όταν κλείνεις τα μάτια σου, θα ακούς την φωνή μου να σου λέει παραμύθια. Και σου υπόσχομαι πως δεν θα λείψω ούτε ένα βράδυ…“
Ο μικρός μας φίλος γύρισε σπίτι του, με μια περιέργεια στο βλέμμα και πολλά ερωτηματικά… δυσκολευόταν να πιστέψει όσα είδε και άκουσε…
Το επόμενο βράδυ, μόλις ξάπλωσε και έκλεισε τα μάτια του, το ίδιο αστεράκι ήταν πάλι εκεί και το φως έκανε όλο το δωμάτιο του να λάμπει.
Έσφιξε τα μάτια του, και άκουσε μέσα στην καρδιά του μια φωνή να λέει:
- Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη, δωσ’ της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι να αρχινίσει….
Πριν πολλά χρόνια, όταν οι άνθρωποι ζούσαν ακόμα σε μικρά ξύλινα και ζεστά σπιτάκια, ζούσε ένα μικρό αγόρι που φοβόταν να κοιμηθεί τα βράδια.
Βλέπετε, πριν λίγες μέρες, ο αγαπημένος του παππούς, είχε φύγει για πάντα από κοντά τους και το μικρό αγόρι ήταν πολύ δυστυχισμένο που δεν θα τον ξανάβλεπε ποτέ….
Ένα βράδυ, ο μικρός μας φίλος, αφού καληνύχτισε τους γονείς του, ανέβηκε στην σοφίτα και ξάπλωσε στο μικρό κρεβάτι του.
Κάποια στιγμή, ανοίγει τα μάτια του και βλέπει μια λεπτή δέσμη φωτός να μπαίνει από το παράθυρό του.
Σηκώνετε γρήγορα όρθιος, φοράει γρήγορα γρήγορα τις παντόφλες του και πλησιάζει το παράθυρο.
Και τότε, ο μικρός μας ήρωας, είδε κάτι που τον εντυπωσίασε τόσο πολύ και γούρλωσε τα μάτια του, ( να σας πω την αλήθεια, αν έβλεπα και εγώ το ίδιο θέαμα, το ίδιο θα έκανα… ) ένα φωτεινό αστεράκι, είχε κατέβει αρκετά χαμηλά, σχεδόν πάνω από το σπίτι του μικρού μας ήρωα, και του χαμογελούσε.
Όταν το αστεράκι χαμογελούσε πιο πολύ, τόσο πιο πολύ έλαμπε και φωτιζόταν το δωμάτιο.
Μια και δυο, ο μικρός μας ήρωας φοράει τα παπούτσια του, κάτι σκισμένα γεμάτα λάσπες, παίρνει και την ζακέτα του και τρέχει έξω από το σπίτι.
Μόλις βγήκε, το αστεράκι άρχισε να απομακρύνεται , σταμάτησε για λίγο, περίμενε το μικρό αγόρι να το ακολουθήσει και συνέχισε την πορεία του.
Αρκετά λεπτά αργότερα, οι δυο τους είχαν φτάσει σε μια μικρή, πανέμορφη λίμνη, με νερά παγωμένα που μόλις κάποιος τα πλησίαζε, γίνονταν καθρέφτης και έβλεπε το πρόσωπο του.
Λαχανιασμένο το μικρό αγόρι, ρωτάει το αστεράκι:
-”Γιατί με έφερες εδώ ;; Τι είναι εδώ;;“
-”Κάθισε στα γόνατα να ξεκουραστείς και πιες νερό από την λίμνη να ξεδιψάσεις”, είπε το αστεράκι.
Ο μικρός μας ήρωας, κάθισε στα γόνατα, έβαλε τα χέρια του στη λίμνη, σήκωσε την χούφτα του στο πρόσωπό του και ήπιε νερό, από τις άκρες των χεριών του όμως, λίγο νερό γλιστρούσε και έπεφτε στη λίμνη και ανακάτευε τα νερά που καθρεφτίζονταν.
Τότε, το αγόρι σκύβει το πρόσωπό του πάνω από τη λίμνη, και καθώς έβλεπε το πρόσωπο του, με το ανακάτεμα των νερών, το είδωλο στην επιφάνεια της λίμνης ξαφνικά άλλαξε… και τη θέση του πήρε ένα άλλο… πιο γέρικο.. με ρυτίδες… και μεγάλα εκφραστικά μάτια.
Ήταν ο παππούς του μικρού μας ήρωα.
Σηκώνει το κεφάλι του, κοιτάζει το αστεράκι και αυτό του χαμογέλασε.
Τότε το πρόσωπο του παππού του στη λίμνη, του λέει:
-”Πέρασαν αρκετές μέρες… δεν θα γυρίσω πια κοντά σας… αλλά εδώ που είμαι, είμαι πολύ χαρούμενος… και ευτυχισμένος… το ίδιο θέλω να είσαι και εσύ…“
- “Μα τα βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ γιατί δεν είσαι δίπλα μου να μου διαβάζεις παραμύθια και να με κάνεις αγκαλιά…”, λέει ο μικρός μας ήρωας.
- “Κάθε βράδυ, θα είμαι δίπλα σου, κοντά σου… και θα με νιώθεις… και όταν κλείνεις τα μάτια σου, θα ακούς την φωνή μου να σου λέει παραμύθια. Και σου υπόσχομαι πως δεν θα λείψω ούτε ένα βράδυ…“
Ο μικρός μας φίλος γύρισε σπίτι του, με μια περιέργεια στο βλέμμα και πολλά ερωτηματικά… δυσκολευόταν να πιστέψει όσα είδε και άκουσε…
Το επόμενο βράδυ, μόλις ξάπλωσε και έκλεισε τα μάτια του, το ίδιο αστεράκι ήταν πάλι εκεί και το φως έκανε όλο το δωμάτιο του να λάμπει.
Έσφιξε τα μάτια του, και άκουσε μέσα στην καρδιά του μια φωνή να λέει:
- Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη, δωσ’ της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι να αρχινίσει….
Πηγή : ” Μια αγκαλιά είναι ένας μικρός παράδεισος” (Συγγραφέας: Τaz)
PS. Αντώνη μου, σε ευχαριστώ που μου επέτρεψες να αναρτήσω το κείμενο σου 
.
.
Posted in Παραμύθια
Tagged παππούς, παιδί, τρυφερή ιστορία, Μια αγκαλιά είναι ένας παράδεισος, Παραμύθι, ένα αστεράκι στην καρδιά μου, αστεράκι, εγγονός, θάνατος, θλιμμένες σκέψεις, ιστορία, λίμνη, ουρανός, Taz
26 σχόλια
Μία εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις!
Λένε ότι
μια εικόνα μπορεί να πει πολλά , να δείξει συναισθήματα και να σου
πλημμυρίσει το μυαλό με σκέψεις. Σκέψεις που δεν μπορείς να περιγράψεις ή
δεν σου φτάνουν τα λόγια να περιγράψεις και που αν το έκανες δεν θα σου
έφταναν ούτε “χίλιες λέξεις”.
Πιο κάτω θα δείτε φωτογραφίες που έγραψαν ιστορία, εικόνες που ξεχειλίζουν από συναίσθημα και δύναμη, λήψεις που «αξίζουν όσο χίλιες λέξεις», ή και περισσότερες θα έλεγα εγώ, δικαιώνοντας την περίφημη φράση.
Πιο κάτω θα δείτε φωτογραφίες που έγραψαν ιστορία, εικόνες που ξεχειλίζουν από συναίσθημα και δύναμη, λήψεις που «αξίζουν όσο χίλιες λέξεις», ή και περισσότερες θα έλεγα εγώ, δικαιώνοντας την περίφημη φράση.
Βετεράνος πολέμου από τη Ρωσία, γονατίζει δίπλα στο τανκ που οδηγούσε και σήμερα έχει γίνει μνημείο.
Ο επικεφαλής της Αστυνομία, Ray Lewis, συλλαμβάνεται για τη συμμετοχή του στις διαδηλώσεις «Καταλάβετε τη Wall Street», το 2011.
Η πασίγνωστη φωτογραφία από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικό, το 1968 απεικονίζει τους αφροαμερικάνους αθλητές Tommie Smith και John Carlos να υψώνουν τη γροθιά τους κατά την απονομή των μεταλλίων ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις. Οι δύο αθλητές εκδιώχθηκαν από τους αγώνες για αυτή τους την πράξη.
Εβραίοι κρατούμενοι φωτογραφίζονται τη στιγμή που φεύγουν το τραίνο όπου κρατούνταν αφού συνειδητοποίησαν ότι πλέον είναι ελεύθεροι.
Η συγκεκριμένη φωτογραφία τραβήχτηκε κατά τη διάρκεια των σφοδρών διαδηλώσεων που σημάδεψαν την προηγούμενη χρονιά την Αίγυπτο. Απεικονίζεται η στιγμή όπου αλλόθρησκοι σχηματίζουν κλοιό, προστατεύοντας τους μουσουλμάνους συν-διαδηλωτές όταν αυτοί προσεύχονται.
Άνδρας
από τη Νότια Κορέα αποχαιρετά συγγενή του από τη Βόρεια μετά από
συνάντηση που είχε προηγηθεί κατά τη διάρκεια προσωρινής οικογενειακής
επανένωσης στο βουνό Kumgang , τον Οκτώβρη του ’10. Στη συνάντηση αυτή,
Κορεάτες μπόρεσαν να συναντήσουν συγγενείς τους που είχαν να δουν από
τον εμφύλιο σπαραγμό τη δεκαετία του ´50 και το διαχωρισμό των δύο
χωρών.
Η μητέρα αγκαλιάζει το γιο της με φόντο τα ερείπια που άφησε πίσω του τυφώνας που έπληξε την πολιτεία της Alabama τον Απρίλιο του 2011.
Ο Houston James, επιζών από το βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ, αγκαλιάζει τον πεζοναύτη Mark Graunke Jr τη μέρα μνήμης για τους βετεράνους στο δημαρχείο του Ντάλας, το 2005. Ο τελευταίος είχε χάσει το χέρι του, το πόδι αλλά και το μάτι του πριν από περίπου ένα χρόνο, κατά την εξουδετέρωσης βόμβας στο Ιράκ.
Οι Ναζί προελαύνουν στο Παρίσι κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και ένας κάτοικος ξεσπά σε λυγμούς.
Πυροσβέστης δίνει νερό σε κοάλα που είχε καταφέρει να επιβιώσει από τις καταστροφικές πυρκαγιές στη Victoria της Αυστραλίας, το 2009.
Παιδί
από τη Ρουμανία δίνει σε άνδρα δυνάμεων καταστολή ένα μπαλόνι σε σχήμα
καρδιάς. Οι λήψεις έγιναν κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων στο Βουκουρέστι,
ενάντια σε μέτρα λιτότητας.
Μια
κοπέλα από την Ιαπωνία βρίσκεται σε απομόνωση για προσυμπτωματικό έλεγχο
ακτινοβολίας και κοιτάζει το σκύλο της μέσα από το χώρισμα.
Από
ακόμη φωτογραφία που συνδέεται με την κατάσταση στην κορεατική χερσόνησο
και απεικονίζει τη στιγμή που δύο δημοσιογράφοι, που είχαν συλληφθεί
και καταδικαστεί για 12 χρόνια καταναγκαστικής εργασίας στη Β. Κορέα,
ξαναβρίσκουν τις οικογένειές τους στις ΗΠΑ, έπειτα από διπλωματική
παρέμβαση.
Η
φωτογραφία που έγινε σύμβολο της «εποχής των λουλουδιών». Μια νεαρή
γυναίκα, η Jane Rose Kasmir, βάζει ένα λουλούδι στις ξιφολόγχες της
φρουράς του Πενταγώνου, κατά τη διάρκεια διαμαρτυρίας για τον πόλεμο στο
Βιετνάμ.
Ο Harord Whittles ακούει για πρώτη φορά, έπειτα από την τοποθέτηση ενός ακουστικού στο αριστερό του αυτί.
Ο
γιος του Chistian Golczynski λαμβάνει την αμερικανική σημαία αντί του
πατέρα του που είχε χάσει τη ζωή του στο Ιράκ λίγες μόλις εβδομάδες πριν
επιστρέψει στην πατρίδα του.
Ο
αστροναύτης William Anders, μέλος της αποστολής Απόλλων 8, τράβηξε την
πασίγνωστη αυτή φωτογραφία το 1968 που ονομάστηκε «Ανατολή της Γης».
πηγή: Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Δημήτρη για το mail που μου έστειλε με τις συγκεκριμένες φωτογραφίες.
Posted in Ειδήσεις,γεγονότα ,διάφορα περίεργα,για να γελάσουμε
Tagged 1968, Chistian Golczynski, Harord Whittles, Houston James, προσευχή, πυρκαγιά, πυροσβέστης, παρέλαση, παιδί, πολιτεία Alabama, συνάντηση, σύλληψη, σκύλος, τρένο, τυφώνας, τανκ, τοποθέτηση ακουστικού, φυλετικές διακρίσεις, φωτογραφίες, Απρίλιος 2011, Απόλλων 8, Αυστραλία 2009, Αίγυπτος, Ανστολή της Γης, Βόρεια Κορέα, Βουκουρέστι, Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, Εβραίοι κρατούμενοι, ΗΠΑ, Ιαπωνία, Καταλάβετε τη Wall Street, Μεξικό, Νότια Κορέα, Ναζί, Οκτώβρης 1910, Παρίσι, Περλ Χάρμπορ, Ρουμανία, έλεγχος ακτινοβολίας, αστροναύτης, αστυνομία, αφροαμερικανοί αθλητές, αγώνες, ακούει για πρώτη φορά, αλλόθρησκοι, αμερικανική σημαία, β. Κορέα, βόμβα Ιράκ, βαμβαρδισμός, βετεράνος πολέμου, βουνό Kumgang, γιος, δυνάμης καταστολής, δεκαετία 1950, δημαρχείο Ντάλας 2005, δημοσιογράφοι, διπλωματική παρέμβαση, διαχωρισμός χωρών, διαδήλωση, διαδηλώσεις, διαμαρτυρία για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, εποχή των λουλουδιών, ερείπια, εικόνες, ελεύθεροι, εμφύλιος πόλεμος, θάνατος, κλοιός, κοάλα, λουλούδι στις ξιφολόγχες, μπαλόνι καρδιά, μέτρα λιτότητας, μητέρα, μια εικόνα ίσον με χίλιες λέξεις, μνημείο, μουσουλμάνοι, οικογενειακή επανένωση, ολυμπιακοί αγώνες 1968, Jane Rose Kasmir, John Carlos, Mark Graunke Jr, Ray Lewis, Tommie Smith, Victoria, William Anders
23 σχόλια
Θυμάσαι;
Μια νύχτα σαν και αυτή ήταν που σε γνώρισα…
Έκανε και τότε ψύχρα και εγώ είχα αγκαλιάσει το σώμα μου να προστατευτώ από τον κρύο αέρα και από τα συναισθήματά μου.
Τότε εσύ έβγαλες το μπουφάν σου και μου το έδωσες για να ζεσταθώ .
Με κοίταξες στα μάτια και έδιωξες όλους τους φόβους μου.
Μια τέτοια νύχτα ήταν που έσκυψες και μου έδωσες το πρώτο μας φιλί .
Θυμάσαι;
Έπειτα καθίσαμε στην άμμο, ένα σώμα με τέσσερα χέρια και πόδια , δυο κεφάλια και μια καρδιά.
“Κοίτα ” , μου είπες και μου έδειξες ένα αστέρι που έπεφτε,” γρήγορα κάνε μια ευχή!”
Κι εγώ έκλεισα τα μάτια μου … τι να ευχηθώ Θεέ μου σκέφτηκα τότε , αφού όσα θέλω τα βρίσκω αυτή την στιγμή στην αγκαλιά σου.
Κι όμως έκλεισα τα μάτια για να σου κάνω τη χάρη…και έπεσε το αστέρι στο βυθό της θάλασσας και γέμισαν τα μάτια από δάκρυα και φόβο…
Είδες το κορμί μου που σφίχτηκε ανεπαίσθητα και με ρώτησες.
“Λένε ότι τ’ αστέρια που δεν πραγματοποιούν τις ευχές πέφτουν στο βυθό της θάλασσας και γίνονται αστερίες”, σου απάντησα.
Και τότε γέλασες , με εκείνο το γλυκό παιδικό γέλιο που λάτρεψα από την πρώτη κιόλας στιγμή που το άκουσα.
“Μην είσαι κουτό” , μου είπες και με φίλησες τρυφερά στα μάτια.
“Το φιλί στα μάτια είναι χωρισμός κορώνα μου, ποτέ να μην φιλάς τον άλλο στα μάτια!”, άκουσα σαν ενοχλητικό καμπανάκι στο πίσω μέρος του μυαλού μου τη φωνή της γιαγιάς μου.
Ίσως και να ήξερα από τότε…
αλλά εκείνο το σ’ αγαπώ αναμεμειγμένο με φιλιά και χάδια με παρέσυρε σαν μικρό καράβι στη θάλασσα…και χάθηκα…
Αλήθεια θυμάσαι τα νησιά και τους θησαυρούς που έταξες;
Και εκείνες τις πανώριες κοπέλες με τα μακριά μαλλιά και τα κοχύλια για στέμμα, που τραγουδούσαν εκείνο το τραγούδι…το δικό μας τραγούδι.
Άραγε το θυμάσαι;
Γιατί εγώ το θυμάμαι , κάθε στιγμή που περνά, τριγυρνά στο μυαλό μου ενώ θα έπρεπε να έχω ξεχάσει τους στίχους του…
Έκανε και τότε ψύχρα και εγώ είχα αγκαλιάσει το σώμα μου να προστατευτώ από τον κρύο αέρα και από τα συναισθήματά μου.
Τότε εσύ έβγαλες το μπουφάν σου και μου το έδωσες για να ζεσταθώ .
Με κοίταξες στα μάτια και έδιωξες όλους τους φόβους μου.
Μια τέτοια νύχτα ήταν που έσκυψες και μου έδωσες το πρώτο μας φιλί .
Θυμάσαι;
Έπειτα καθίσαμε στην άμμο, ένα σώμα με τέσσερα χέρια και πόδια , δυο κεφάλια και μια καρδιά.
“Κοίτα ” , μου είπες και μου έδειξες ένα αστέρι που έπεφτε,” γρήγορα κάνε μια ευχή!”
Κι εγώ έκλεισα τα μάτια μου … τι να ευχηθώ Θεέ μου σκέφτηκα τότε , αφού όσα θέλω τα βρίσκω αυτή την στιγμή στην αγκαλιά σου.
Κι όμως έκλεισα τα μάτια για να σου κάνω τη χάρη…και έπεσε το αστέρι στο βυθό της θάλασσας και γέμισαν τα μάτια από δάκρυα και φόβο…
Είδες το κορμί μου που σφίχτηκε ανεπαίσθητα και με ρώτησες.
“Λένε ότι τ’ αστέρια που δεν πραγματοποιούν τις ευχές πέφτουν στο βυθό της θάλασσας και γίνονται αστερίες”, σου απάντησα.
Και τότε γέλασες , με εκείνο το γλυκό παιδικό γέλιο που λάτρεψα από την πρώτη κιόλας στιγμή που το άκουσα.
“Μην είσαι κουτό” , μου είπες και με φίλησες τρυφερά στα μάτια.
“Το φιλί στα μάτια είναι χωρισμός κορώνα μου, ποτέ να μην φιλάς τον άλλο στα μάτια!”, άκουσα σαν ενοχλητικό καμπανάκι στο πίσω μέρος του μυαλού μου τη φωνή της γιαγιάς μου.
Ίσως και να ήξερα από τότε…
αλλά εκείνο το σ’ αγαπώ αναμεμειγμένο με φιλιά και χάδια με παρέσυρε σαν μικρό καράβι στη θάλασσα…και χάθηκα…
Αλήθεια θυμάσαι τα νησιά και τους θησαυρούς που έταξες;
Και εκείνες τις πανώριες κοπέλες με τα μακριά μαλλιά και τα κοχύλια για στέμμα, που τραγουδούσαν εκείνο το τραγούδι…το δικό μας τραγούδι.
Άραγε το θυμάσαι;
Γιατί εγώ το θυμάμαι , κάθε στιγμή που περνά, τριγυρνά στο μυαλό μου ενώ θα έπρεπε να έχω ξεχάσει τους στίχους του…
Επαγγέλματα που…χάθηκαν!
Αυτές τις ημέρες με τα πιτσιρίκια μου , μιλήσαμε για τα επαγγέλματα.
Η κουβέντα το έφερε και κάποιο παιδί αναφέρθηκε στο λούστρο και τότε μου μπήκε η ιδέα να μιλήσουμε για επαγγέλματα που υπήρξαν και που χάθηκαν ή που τείνουν να εξαφανιστούν. Και πιστέψτε με υπάρχουν αρκετά από αυτά. Τι δεν με πιστεύετε;
Για δείτε παρακάτω και θυμηθείτε μαζί μου…
Η κουβέντα το έφερε και κάποιο παιδί αναφέρθηκε στο λούστρο και τότε μου μπήκε η ιδέα να μιλήσουμε για επαγγέλματα που υπήρξαν και που χάθηκαν ή που τείνουν να εξαφανιστούν. Και πιστέψτε με υπάρχουν αρκετά από αυτά. Τι δεν με πιστεύετε;
Για δείτε παρακάτω και θυμηθείτε μαζί μου…
Αλήθεια ποιος από εσάς θυμάται τον λατερνατζή;
Γύρω στα 1900 στους δρόμους της Αθήνας ο πλανόδιος οργανοπαίχτης, που γυρνούσε τις γειτονιές, και άπλωνε μελωδικούς σκοπούς κάτω στα σπίτια της παλιάς Αθήνας λεγόταν λατερνατζής. Η λατέρνα είναι ένα αυτόματο “φορητό” μουσικό όργανο που έχει πάρα πολλές ομοιότητες με το πιάνο. Μάλιστα το χαρακτηρίζουν και αυτόματο πιάνο. Χωρίζεται σε δύο μέρη : α) το πάνω μέρος που περιλαμβάνει τις χορδές (απ΄το πάνω “μπαλκόνι” μέχρι το κάτω και το ηχείο , β) το κάτω μέρος (το κιβώτιο) που περιλαμβάνει τον κύλινδρο και τους μηχανισμούς του . Στη σύγχρονη εποχή η λατέρνα είναι σπάνιο θέαμα.
Μήπως θυμάστε τον γανωματή;
Τα παλιά μπακιρένια οικιακά σκεύη (ταψιά , καζάνια , τηγάνια κλπ), με τον καιρό οξειδώνονταν και έπρεπε να γανωθούν , να περαστεί δηλαδή η επιφάνεια τους με ειδικό μέταλλο (καλάι -κασσίτερος) . Έτσι προστατεύονταν από τα δηλητηριώδη οξείδια του χαλκού . Η διαδικασία αυτή γίνονταν από ειδικούς τεχνίτες , συνήθως γυρολόγους , τους γανωτήδες. Είχαν μαζί τους τα απαραίτητα εργαλεία και έκαναν τη δουλειά τους επιτόπου . Αφού καθάριζαν καλά τα σκεύη , αλείφανε το εσωτερικό τους με οινόπνευμα και το τρίβανε με κουρασάνι ( τριμμένο κεραμίδι). Μετά κράταγαν το σκεύος με τη τσιμπίδα πάνω στη φωτιά και έριχναν μέσα το νησιαντήρι (χλωριούχο αμμώνιο) , για να στρώσει καλύτερα το καλάι πάνω στο χάλκωμα, Αφού το σκούπιζαν καλά, άπλωναν το λιωμένο καλάι σ΄όλη την επιφάνεια του σκεύους μ’ ένα χοντρό βαμβακερό ύφασμα …
Στο τέλος το σκούπιζαν με καθαρό βαμβάκι για να γυαλίσει.
Ίσως όμως θυμάστε τον νερουλά;
Στην παλιά Αθήνα που δεν υπήρχαν οι βρύσες μέσα στα σπίτια (ούτε φυσικά υδραυλική εγκατάσταση για πόσιμο νερό) , ο νερουλάς αναλάμβανε την τροφοδότηση τους με νερό. Υπήρχε συνήθως ένας νερουλάς σε κάθε γειτονιά και είχε σταθερή πελατεία. Έκανε πολλά κοπιαστικά δρομολόγια και αμειβότανε περίπου 1 δεκάρα τον τενεκέ.
Το επάγγελμα του νερουλά διατηρήθηκε μέχρι το 1930, οπότε ιδρύθηκε η ΟΥΛΕΝ (η οποία με τη σειρά της αντικαταστάθηκε από την ΕΥΔΑΠ).
Θυμάστε άραγε τον εφημεριδοπώλη;
Ο πλανόδιος εφημεριδοπώλης ασκούσε το επάγγελμά του χωρίς να έχει συγκεκριμένο μαγαζί. Παραλάμβανε τις εφημερίδες από τα Πρακτορεία Διανομής Τύπου και τις πουλούσε στους περαστικούς περπατώντας στους κεντρικούς δρόμους της πόλης του ή τις άφηνε στην είσοδο των σπιτιών των μόνιμων πελατών του (συνήθως φωνάζοντας δυνατά τους τίτλους των ειδήσεων της πρώτης σελίδας). Ο εφημεριδοπώλης των αρχών του 20ου αιώνα διαλαλούσε τη πραμάτεια του : το ” Σκριπ”, το “Άστυ”, την ” Ακρόπολη” και πολλές φορές ενημέρωνε για τα μεγάλα γεγονότα : “Εφημερίδες! Έκτακτο παράρτημα!”. Αποτελούσε μία από τις χαρακτηριστικές φιγούρες της γειτονιάς.
Μήπως σας θυμίζει κάτι το επάγγελμα του παγοπώλη;
Ο παγοπώλες είχαν ένα καρότσι ( ή τρίκυκλο) και πάνω σε αυτά μετέφεραν τον πάγο (που κατασκευαζόταν σε ειδικά εργοστάσια) και περνούσαν από γειτονιά σε γειτονιά. Για να προστατέψουν τα χέρια τους από την ψύξη , φορούσαν χοντρά γάντια . Χρησιμοποιούσαν ένα εργαλείο όπου τους βοηθούσε να σπάνε τον πάγο. Από τη μία μεριά ήταν κοπίδι και από την άλλη γάντζος. Χάραζε με το κοπίδι την παγοκολόνα και ύστερα με το γάντζο χτυπούσε στο άνοιγμα και ο πάγος σχιζόταν αμέσως. Οι νοικοκυρές έβαζαν τον πάγο στις “παγωνιέρες” , ένα ξύλινο ορθογώνιο κατασκεύασμα, επενδυμένο εσωτερικά με αλουμίνιο. Είχε και δύο πόρτες , μια πάνω και μία κάτω. Στο πάνω μέρος τοποθετούσαν την παγοκολόνα και δίπλα ήταν ένα ντεπόζιτο που κατέληγε εξωτερικά σε μια κάνουλα . Γέμιζαν το ντεπόζιτο με νερό , και έτσι είχαν πάντα κρύο νερό.
Στο κάτω μέρος υπήρχαν ράφια όπου τοποθετούσαν τα τρόφιμα και τα ποτά. Κάτω κάτω υπήρχε ένα συρταράκι όπου έτρεχαν τα νερά από τον πάγο που έλιωνε και οι νοικοκυρές το άδειαζαν όταν γέμιζε για να μην πλημμυρίσει.
Δεν πιστεύω να έχετε ξεχάσει τον παγωτατζή;
Οι παγωτατζήδες βράζανε το γάλα και προσθέτανε ζάχαρη, αυγά , κακάο ή βανίλια , ανάλογα με τη γεύση που θέλανε να φτιάξουν. Όταν έβραζε το μείγμα , το κατέβαζαν από τη φωτιά και το τοποθετούσαν σε ένα μεταλλικό κάδο , ο οποίος βρισκόταν μέσα σε ένα ξύλινο βαρέλι. Στο κενό που υπήρχε ανάμεσα στο ξύλινο βαρέλι και στον κάδο , έβαζαν πάγο και συνέχιζαν να ανακατεύουν το μείγμα μέχρι να πήξει. Φορτώνανε το βαρέλι στο καρότσι , με μια ειδική μεταλλική κουτάλα , πέρνανε μαζί και τα χωνάκια τους και γύριζαν τις γειτονιές “γλυκαίνοντας” μικρούς και μεγάλους. Κατά διαστήματα έριχναν και κομμάτια πάγου εξωτερικά για να μη λιώσει το παγωτό.
Μήπως κάποιοι από εσάς θυμούνται την χαρακτηριστική φωνή του γαλατά;
Ο γαλατάς άρμεγε πρωί πρωί τις αγελάδες του , τις κατσίκες του ή τα πρόβατα του , γέμιζε στα γκιούμια (βαθιά μπακιρένια σκεύη με στόμιο) το φρέσκο γάλα , τα φόρτωνε στο γαϊδουράκι του και στη συνέχεια κατευθύνονταν στις γειτονιές. Όταν έφτανε στον προορισμό του , έδενε το γαϊδουράκι του σε κάποιο δέντρο και άρχιζε να μοιράζει το γάλα . Είχε μια μικρή κούπα όπου γεμάτη ζύγιζε μισή οκά και έτσι υπολόγιζε την ποσότητα που πουλούσε. Συνήθως είχε συγκεκριμένο δρομολόγιο με μόνιμους πελάτες. Αν περίσσευε γάλα , γύριζε στις γειτονιές και προσπαθούσε να πουλήσει και το υπόλοιπο.
Λούστρος !Εδώ ο γρήγορος και καλός λούστρος!
Ο λούστρος έβαφε τα παπούτσια των περαστικών . Συνήθως τριγύριζε στα διάφορα καφενεία , σε καταστήματα αλλά και σε διάφορα σημεία των δρόμων για να βρει πελάτες. Κουβαλούσε ένα ξύλινο κασελάκι με πλαϊνές θήκες που είχε τις μπογιές και τις βούρτσες του και ότι άλλο χρειαζόταν για το γυάλισμα των παπουτσιών . Το κασελάκι αυτό είχε μακρύ λουρί για την μεταφορά του στον ώμο και ένα καρεκλάκι για να κάθεται από το ένα μέρος στο άλλο που πήγαινε. Πάνω στο κασελάκι ο πελάτης έβαζε το πόδι του και ο λούστρος έκανε τη δουλειά του με γρήγορες κινήσεις. : καθάρισμα , βάψιμο , γυάλισμα. Πάντα όμως πριν ξεκινήσει έβαζε δυο κομμάτια χαρτόνι ή σκληρό πλαστικό στα πλαϊνά του παπουτσιού , ώστε να μην λερώνει τις κάλτσες του πελάτη. Στις μέρες μας , ίσως κάπου στην Αθήνα θα συναντήσει κανείς κανέναν πλανόδιο λούστρο, ο οποίος αποτελεί κάτι το αξιοπερίεργο για τους τουρίστες.
Βλέπετε πόσα επαγγέλματα έχουν χαθεί στο χρόνο ; Και να ήταν μόνο αυτά;
Ο πλανόδιος φωτογράφος, ο τσαγκάρης, ο αμαξάς, η μαμή , ο μυλωνάς, ο τσαρουχάς, ο αγωγιάτης, ο δραγάτης (αγροφύλακας) , ο ντελάλης , ο γραμματικός , η πλύστρα, η παραμάνα, ο τροχιστής, ο τερζής (ράφτης των χονδρών μάλλινων υφασμάτων), ο στρωματάς, ο σαμαράς , ο σαλεπιτζής κοκ δεν γλιτώσανε από την πάροδο του χρόνου.
Όπως αντιλαμβάνεστε τα διάφορα επαγγέλματα δημιουργούνται για να καλύψουν κάποιες ανάγκες που υπάρχουν στις διάφορες εποχές.
Στην σημερινή εποχή το επάγγελμα του νερουλά για παράδειγμα, θα ήταν τελείως άχρηστο , παρόλο που την εποχή εκείνη ήταν μείζονος και ζωτικής σημασίας.
Παρόλα αυτά καλό είναι να θυμόμαστε και να δείχνουμε στους μικρότερους ώστε να μην χαθούν όπως πολλά ακόμη στοιχεία της παράδοσης και της λαογραφίας μας.
Ο πλανόδιος φωτογράφος, ο τσαγκάρης, ο αμαξάς, η μαμή , ο μυλωνάς, ο τσαρουχάς, ο αγωγιάτης, ο δραγάτης (αγροφύλακας) , ο ντελάλης , ο γραμματικός , η πλύστρα, η παραμάνα, ο τροχιστής, ο τερζής (ράφτης των χονδρών μάλλινων υφασμάτων), ο στρωματάς, ο σαμαράς , ο σαλεπιτζής κοκ δεν γλιτώσανε από την πάροδο του χρόνου.
Όπως αντιλαμβάνεστε τα διάφορα επαγγέλματα δημιουργούνται για να καλύψουν κάποιες ανάγκες που υπάρχουν στις διάφορες εποχές.
Στην σημερινή εποχή το επάγγελμα του νερουλά για παράδειγμα, θα ήταν τελείως άχρηστο , παρόλο που την εποχή εκείνη ήταν μείζονος και ζωτικής σημασίας.
Παρόλα αυτά καλό είναι να θυμόμαστε και να δείχνουμε στους μικρότερους ώστε να μην χαθούν όπως πολλά ακόμη στοιχεία της παράδοσης και της λαογραφίας μας.
Posted in Σταλαγματιές ψυχής και ονείρων ή απλά οι σκέψεις μου...
Tagged παραμάνα, παγωτατζής, παγοπώλης, πλύστρα, πλανόδιος φωτογράφος, στρωματάς, σαλεπιτζής, σαμαράς, τροχιστής, τσαρουχάς, τσαγκάρης, τερζής, τείνουν να χαθούν, αγωγιάτης, αμαξάς, γραμματικός, γαλατάς, γανωματής, δραγάτης, επαγγέλματα που έχουν χαθεί, εφημεριδοπώλης, εξαφανισμένα επαγγέλματα, λατερνατζής, λούστρος, μυλωνάς, μαμή, ντελάλης, νερουλάς
14 σχόλια
Ένα παραμύθι …από χαρτί και θάλασσα…
Λίγα χάρτινα καραβάκια έχουν τη χαρά να ταξιδέψουν.
Συνήθως οι κατασκευαστές τους, όση τέχνη κι αν βάλουν κατά τη “ναυπήγησή” τους, συχνά
τα εγκαταλείπουν στην τύχη τους…
Ένα καραβάκι στεκόταν για μέρες σε μια αμμουδιά ανάμεσα σε σπαρμένα βότσαλα, φύκια και σπασμένα ξύλα που ξεβράζονταν στην ακτή. Ένα μικρό χάρτινο καραβάκι, που ‘χε την πλώρη στραμμένη στη θάλασσα κι αγνάντευε τα κύματα. Τα κοιτούσε με λαχτάρα και παράπονο, τους έγνεφε και παρακαλούσε να ρθεί κάποιο να το πάρει
μακριά στο πέλαγος, μα εκείνα ξετρελαμένα στο παιγνίδι τους δεν άκουγαν.
Πόσο ήθελε να πλησιάσει κάποιο κοντά του… να το πάρει, να τ’ αλαργέψει.
Ώσπου ένα μικρό κυματάκι άκουσε το παράπονό του και ήρθε απαλά χαιδεύοντας την πλώρη του.
Το καραβάκι ίσα που σάλεψε και πριν προλάβει να συνέλθει, ακόμα ένα το άγγιξε
τραβόντας το προς τα μέσα.
Έπλεε στο νερό! Σάλπαρε!
Για πότε απομακρύνθηκε απ’ την ακτή ούτε που το κατάλαβε, θαρρείς και αόρατα κουπιά
ανεβοκατέβαιναν με δύναμη από τις κουπαστές του και τό σπρωχναν στο πέλαγος.
Έτρεχε χορεύοντας στα κύματα χωρίς προορισμό, δίχως πηδάλιο, πυξίδα και χάρτες ναυτικούς,
δίχως άγκυρα.
Σε τι θα του χρησίμευαν άλλωστε; Αυτό ήθελε μόνο ν’ ακούει τους ψιθύρους τ’ ουρανού και της θάλασσας, να παίρνει τα φιλιά των μελτεμιών. Ήθελε μοναχά να ταξιδεύει!
Θα το κυβερνούσαν οι άνεμοι και σαν θα νύχτωνε, τ’ άστρα θα το καθοδηγούσαν, τα αργυρόφεγγα
νερά, τα φωτεινά χαμόγελα των φάρων. Οι γλάροι θα το συντρόφευαν και τα μακρινά
βουητά των κοχυλιών.
Θα μάθαινε από που έρχονται τα κύματα, το πως γεννιούνται, και που κοιμάται ο άνεμος με τα σφυρίγματά του.
Έτρεχε το καραβάκι μεσοπέλαγα, με τη μικρή του πλώρη γελαστή και τ’ άρμενά του φουσκωμένα, κάνοντας τραμπάλα στα γαλανά νερά της θάλασσας, στην αρμύρα, στα λαμπυρίσματά της.
Κι έτρεχε, έτρεχε χαρούμενο, μεθυσμένο, ελεύθερο!
Μα κάποτε το καραβάκι κουράστηκε… έπλεε αργά, όλο και πιο αργά…
Ξάφνου σταμάτησε, έμεινε ακίνητο. Αφουγκράστηκε τους ήχους του πελάγους, τα κύματα, κι έπειτα έγειρε αποκαμωμένο να ξεκουραστεί.
Φάνηκαν τα πλαϊνά του μουσκεμένα, βαριά, με δυσκoλία το κρατούσαν στην επιφάνεια.
Έγειρε κι άλλο…
Η χάρτινη καρίνα του μουλιασμένη διαλυόταν, έλιωνε, μα κρατούσε ακόμα το λευκό του πανάκι καθώς σιγά σιγά
το κρυβε η θάλασσα στη φιλόξενη αγκαλιά της.
Έκεινο, παραδομένο πια κοιμόταν…
Ονειρευόταν πως τό σερναν ιππόκαμποι -τ’αλογάκια της θάλασσας- και το σεργιάνιζαν πότε
στις γειτονιές των δελφινιών και πότε σε γαλαζοπράσινους βυθούς και σε κοράλλια.
Ονειρευόταν πλώρες, κύματα, πανιά, ταξίδια…
Ονειρευόταν πως γινόταν θάλασσα…
Άυγουστος 2012
πηγή: Αντώνης Δημητρακόπουλος
Πόσο ήθελε να πλησιάσει κάποιο κοντά του… να το πάρει, να τ’ αλαργέψει.
Ώσπου ένα μικρό κυματάκι άκουσε το παράπονό του και ήρθε απαλά χαιδεύοντας την πλώρη του.
Το καραβάκι ίσα που σάλεψε και πριν προλάβει να συνέλθει, ακόμα ένα το άγγιξε
τραβόντας το προς τα μέσα.
Έπλεε στο νερό! Σάλπαρε!
Για πότε απομακρύνθηκε απ’ την ακτή ούτε που το κατάλαβε, θαρρείς και αόρατα κουπιά
ανεβοκατέβαιναν με δύναμη από τις κουπαστές του και τό σπρωχναν στο πέλαγος.
Έτρεχε χορεύοντας στα κύματα χωρίς προορισμό, δίχως πηδάλιο, πυξίδα και χάρτες ναυτικούς,
δίχως άγκυρα.
Σε τι θα του χρησίμευαν άλλωστε; Αυτό ήθελε μόνο ν’ ακούει τους ψιθύρους τ’ ουρανού και της θάλασσας, να παίρνει τα φιλιά των μελτεμιών. Ήθελε μοναχά να ταξιδεύει!
Θα το κυβερνούσαν οι άνεμοι και σαν θα νύχτωνε, τ’ άστρα θα το καθοδηγούσαν, τα αργυρόφεγγα
νερά, τα φωτεινά χαμόγελα των φάρων. Οι γλάροι θα το συντρόφευαν και τα μακρινά
βουητά των κοχυλιών.
Θα μάθαινε από που έρχονται τα κύματα, το πως γεννιούνται, και που κοιμάται ο άνεμος με τα σφυρίγματά του.
Έτρεχε το καραβάκι μεσοπέλαγα, με τη μικρή του πλώρη γελαστή και τ’ άρμενά του φουσκωμένα, κάνοντας τραμπάλα στα γαλανά νερά της θάλασσας, στην αρμύρα, στα λαμπυρίσματά της.
Κι έτρεχε, έτρεχε χαρούμενο, μεθυσμένο, ελεύθερο!
Μα κάποτε το καραβάκι κουράστηκε… έπλεε αργά, όλο και πιο αργά…
Ξάφνου σταμάτησε, έμεινε ακίνητο. Αφουγκράστηκε τους ήχους του πελάγους, τα κύματα, κι έπειτα έγειρε αποκαμωμένο να ξεκουραστεί.
Φάνηκαν τα πλαϊνά του μουσκεμένα, βαριά, με δυσκoλία το κρατούσαν στην επιφάνεια.
Έγειρε κι άλλο…
Η χάρτινη καρίνα του μουλιασμένη διαλυόταν, έλιωνε, μα κρατούσε ακόμα το λευκό του πανάκι καθώς σιγά σιγά
το κρυβε η θάλασσα στη φιλόξενη αγκαλιά της.
Έκεινο, παραδομένο πια κοιμόταν…
Ονειρευόταν πως τό σερναν ιππόκαμποι -τ’αλογάκια της θάλασσας- και το σεργιάνιζαν πότε
στις γειτονιές των δελφινιών και πότε σε γαλαζοπράσινους βυθούς και σε κοράλλια.
Ονειρευόταν πλώρες, κύματα, πανιά, ταξίδια…
Ονειρευόταν πως γινόταν θάλασσα…
Άυγουστος 2012
πηγή: Αντώνης Δημητρακόπουλος
Posted in Παραμύθια
Tagged πανιά, ταξίδια, χάρτινο καραβάκι, χαρτί, όνειρα, Αντώνης Δημητρακόπουλος, Παραμύθι, ένα παραμύι από χαρτί και θάλασσα, θάλασσα, κύματα
18 σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου