Mα σκάσε επιτέλους!
17 Αύγουστος 2011, 12:05
Μπορεί να φαίνομαι και να δείχνω θετικός και αισιόδοξος άνθρωπος.
Δεν έχει υπάρξει πιο μαύρο μυαλό από το δικό μου. Το νόμιζα έχει δύο
όψεις. Και οι δύο είναι δικές του. Όπως και οι πλευρές ενός ανθρώπου και
το κάθε τι στον κόσμο. Υπάρχει το φως και το σκοτάδι, το κακό και το
καλό, το γλυκό και το πικρό., Σίγουρα υπάρχουν και οι ενδιάμεσες
καταστάσεις, αλλά από το μέτριο μερικές φορές καλύτερα είναι τα άκρα.
Ανήκω που λετε στην κατηγορία των αυτοκαταστροφικών ανθρώπων. Τουλάχιστον ανήκα...Και ανήκω. Εν μέρει, ακόμα. Δεν άντεχα την τελειότητα, δεν άντεχα την απόλυτη ευτυχία, την τάξη, την ευκολία, την τύχη. Είμαι από τη φύση μου σκοτεινή και ελκύω όπως το φως τις πεταλούδες, το δύσκολο, το κακό, το εμπόδιο. Γουστάρω την καχυποψία, το πολύπλοκο.
Μία γράφω σε ενεστώτα, μία σε παρελθοντικό χρόνο. Και αυτό γιατί δεν είμαι εκατό τοις εκατό σίγουρη ότι έχω καθαρίσει όλη τη μαυρίλα από μέσα μου.
Πάντα στη ζωή μου, όταν μου συμβαίνει κάτι καλό, το πρώτο που σκέφτομαι είναι ότι δεν θα κρατήσει. Ότι θα το χάσω. Κάτι θα γίνει με έναν μαγικό τρόπο και όλα θα ανατραπούν , θα εξαφανιστούν και εγώ θα πονέσω από την απώλεια. Σας να μην επιτρέπω στον εαυτό μου να μου αξίζει την ευτυχία. Μπαίνω λοιπόν σε μία βασανιστική διαδικασία να προκαλώ στη σκέψη μου τα χιλιάδες κακά, να δημιουργώ καταστροφές και να δηλητηριάζω το μυαλό μου με πιθανά -απίθανα σενάρια που μόνο στο κακό αποβλέπουν και μόνο να με πληγώσουν μπορούν. Δημιουργώ παράλληλα με το παρόν , έναν άλλο σύμπαν, μία άλλη εικονική πραγματικότητα στην οποία προβάλω ό,τι αρνητικό και δυσάρεστο μπορεί να γεννήσει το μυαλό μου μέσα από μία κατά τα άλλα ήρεμη έως και ιδανική πραγματικότητα που μπορεί να αποτελεί την ίδια μου τη ζωή. Και αυτό το πλαστό παράλληλο παρόν, μεταγγίζεται σε ένα ανασφαλές και γεμάτο φοβίες μέλλον που θεωρώ δεδομένο ότι θα διαδεχθεί όλο αυτό το όμορφο που πραγματικά ζω, αλλά δεν βιώνω , δεν απολαμβάνω από φόβο μήπως κάποια στιγμή το χάσω. Πολλές φορές μάλιστα έχω πιάσει τον εαυτό μου να κάνω ότι μπορώ για να καταστρέψω την αρμονία , την τύχη και την ευτυχία στη ζωή μου, σε κάθε τομέα, ώστε να διαλύσω από μόνη μου ότι μου έχει χαριστεί, πιστεύοντας ότι έτσι θα πονέσω λιγότερο απ΄ότι αν το χάσω.
Φανταστείτε έναν τρελό καλλιτέχνη που δίνει τον εαυτό του στη δημιουργία ενός καλλιτεχνήματος και όταν αυτό ολοκληρωθεί , είναι τόσο τέλειο που ο καλλιτέχνης του δίνει μία και το καταστρέφει μην αντέχοντας την ομορφιά του.
Ξέρω...Η πρώτη ιδέα που σας έρχεται στο μυαλό, είναι ότι είμαι τρελή. Σωστά. Με τη διαφορά ότι στοιχηματίζω όσο -όσο πως μεγάλη μερίδα από εσάς που διαβάζετε αυτό το άρθρο, έχετε βαθιά μέσα σας μία τέτοια πτυχή. Άλλοι την αντιλαμβάνεστε και σας αρέσει , αλλοί δεν τη θέλετε καθόλου και προβληματίζεστε, άλλοι δεν ζείτε χωρίς αυτήν την πλευρά σας και άλλοι είστε αποφασισμένοι να την αλλάξετε. Πέρασα απ όλα τα στάδια και τώρα είμαι στο τελευταίο.
Και σε αυτό με βοήθησε ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα. Κρισναμουρτί. Έχει πεθάνει, αλλά άφησε έργο. Διαβάστε τον. Αυτός λοιπόν είχε πει τα εξής σοφά λόγια.
" Η εσωτερική γαλήνη έρχεται μόνο όταν σωπάσει ο νους" .Προσοχή: Ο νους. Όχι το συναίσθημα. Και έχει δίκιο παιδιά.
Κοινώς μας προτρέπει να μην ερμηνεύουμε, να μην εξηγούμε, να μην αναλύουμε, να μην δικαιολογούμε, να μην κρίνουμε, να μην σχολιάζουμε, να μην συλλογιζόμαστε αυτό που μας συμβαίνει, αυτό που νιώθουμε. Απλά να το βιώνουμε. Δεν χρειάζεται πάντα να υπάρχει μία εξήγηση γι αυτό που απλά έχει έρθει για να το ζήσουμε και να το απολαύσουμε. Δεν πρέπει πάντα να κρίνουμε τον εαυτό μας για κάτι που νιώθει. Δεν υπάρχει λόγος να πρέπει να του αντισταθούμε. Η ζωή είναι όπως ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα. Απλά συμβαίνει, και όταν το κοιτάς δεν μπαίνεις στη διαδικασία να κρίνεις και να σχολιάσεις αυτό που βλέπεις. Απλά το χαζεύεις και σου δημιουργεί γαλήνη γιατί απλά είναι εκεί και το κοιτάς. Αν προσπαθήσεις να του δώσεις λογική, αιτία και συμπέρασμα, όταν θα στηθείς την άλλη μέρα να το απολαύσεις, παρά το γεγονός ότι αυτό θα είναι ακριβώς το ίδιο, εσύ θα έχεις την προσδοκία να σου δημιουργήσει τα αισθήματα του χθες. Και αν αυτό δεν συμβεί, τότε θα φταιει το ηλιοβασίλεμα.
Όχι. Θα φταιει ο νους. Που είναι ο μόνος που μπορεί να μας προκαλέσει δυστυχία. Την ευτυχία μπορούμε να τη βρούμε στα πολύ μικρά απλά και καθημερινά πράγματα. Η δυστυχία είναι καθαρά θέμα μυαλού. Ακόμα και την μεγαλύτερη συμφορά υπάρχει τρόπος να την μετατρέψουμε στο σπουδαιότερο μάθημα δύναμης ψυχής και εσωτερικής ανάπτυξης. Αρκεί ο νους να σωπάσει από φόβους- τέρατα και ανασφάλειες- δαίμονες που πάντα καραδοκούν για να μας θυμίσουν ότι ο άνθρωπος είναι επί το πλείστον ένα ενοχικό ον.
Ανήκω που λετε στην κατηγορία των αυτοκαταστροφικών ανθρώπων. Τουλάχιστον ανήκα...Και ανήκω. Εν μέρει, ακόμα. Δεν άντεχα την τελειότητα, δεν άντεχα την απόλυτη ευτυχία, την τάξη, την ευκολία, την τύχη. Είμαι από τη φύση μου σκοτεινή και ελκύω όπως το φως τις πεταλούδες, το δύσκολο, το κακό, το εμπόδιο. Γουστάρω την καχυποψία, το πολύπλοκο.
Μία γράφω σε ενεστώτα, μία σε παρελθοντικό χρόνο. Και αυτό γιατί δεν είμαι εκατό τοις εκατό σίγουρη ότι έχω καθαρίσει όλη τη μαυρίλα από μέσα μου.
Πάντα στη ζωή μου, όταν μου συμβαίνει κάτι καλό, το πρώτο που σκέφτομαι είναι ότι δεν θα κρατήσει. Ότι θα το χάσω. Κάτι θα γίνει με έναν μαγικό τρόπο και όλα θα ανατραπούν , θα εξαφανιστούν και εγώ θα πονέσω από την απώλεια. Σας να μην επιτρέπω στον εαυτό μου να μου αξίζει την ευτυχία. Μπαίνω λοιπόν σε μία βασανιστική διαδικασία να προκαλώ στη σκέψη μου τα χιλιάδες κακά, να δημιουργώ καταστροφές και να δηλητηριάζω το μυαλό μου με πιθανά -απίθανα σενάρια που μόνο στο κακό αποβλέπουν και μόνο να με πληγώσουν μπορούν. Δημιουργώ παράλληλα με το παρόν , έναν άλλο σύμπαν, μία άλλη εικονική πραγματικότητα στην οποία προβάλω ό,τι αρνητικό και δυσάρεστο μπορεί να γεννήσει το μυαλό μου μέσα από μία κατά τα άλλα ήρεμη έως και ιδανική πραγματικότητα που μπορεί να αποτελεί την ίδια μου τη ζωή. Και αυτό το πλαστό παράλληλο παρόν, μεταγγίζεται σε ένα ανασφαλές και γεμάτο φοβίες μέλλον που θεωρώ δεδομένο ότι θα διαδεχθεί όλο αυτό το όμορφο που πραγματικά ζω, αλλά δεν βιώνω , δεν απολαμβάνω από φόβο μήπως κάποια στιγμή το χάσω. Πολλές φορές μάλιστα έχω πιάσει τον εαυτό μου να κάνω ότι μπορώ για να καταστρέψω την αρμονία , την τύχη και την ευτυχία στη ζωή μου, σε κάθε τομέα, ώστε να διαλύσω από μόνη μου ότι μου έχει χαριστεί, πιστεύοντας ότι έτσι θα πονέσω λιγότερο απ΄ότι αν το χάσω.
Φανταστείτε έναν τρελό καλλιτέχνη που δίνει τον εαυτό του στη δημιουργία ενός καλλιτεχνήματος και όταν αυτό ολοκληρωθεί , είναι τόσο τέλειο που ο καλλιτέχνης του δίνει μία και το καταστρέφει μην αντέχοντας την ομορφιά του.
Ξέρω...Η πρώτη ιδέα που σας έρχεται στο μυαλό, είναι ότι είμαι τρελή. Σωστά. Με τη διαφορά ότι στοιχηματίζω όσο -όσο πως μεγάλη μερίδα από εσάς που διαβάζετε αυτό το άρθρο, έχετε βαθιά μέσα σας μία τέτοια πτυχή. Άλλοι την αντιλαμβάνεστε και σας αρέσει , αλλοί δεν τη θέλετε καθόλου και προβληματίζεστε, άλλοι δεν ζείτε χωρίς αυτήν την πλευρά σας και άλλοι είστε αποφασισμένοι να την αλλάξετε. Πέρασα απ όλα τα στάδια και τώρα είμαι στο τελευταίο.
Και σε αυτό με βοήθησε ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα. Κρισναμουρτί. Έχει πεθάνει, αλλά άφησε έργο. Διαβάστε τον. Αυτός λοιπόν είχε πει τα εξής σοφά λόγια.
" Η εσωτερική γαλήνη έρχεται μόνο όταν σωπάσει ο νους" .Προσοχή: Ο νους. Όχι το συναίσθημα. Και έχει δίκιο παιδιά.
Κοινώς μας προτρέπει να μην ερμηνεύουμε, να μην εξηγούμε, να μην αναλύουμε, να μην δικαιολογούμε, να μην κρίνουμε, να μην σχολιάζουμε, να μην συλλογιζόμαστε αυτό που μας συμβαίνει, αυτό που νιώθουμε. Απλά να το βιώνουμε. Δεν χρειάζεται πάντα να υπάρχει μία εξήγηση γι αυτό που απλά έχει έρθει για να το ζήσουμε και να το απολαύσουμε. Δεν πρέπει πάντα να κρίνουμε τον εαυτό μας για κάτι που νιώθει. Δεν υπάρχει λόγος να πρέπει να του αντισταθούμε. Η ζωή είναι όπως ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα. Απλά συμβαίνει, και όταν το κοιτάς δεν μπαίνεις στη διαδικασία να κρίνεις και να σχολιάσεις αυτό που βλέπεις. Απλά το χαζεύεις και σου δημιουργεί γαλήνη γιατί απλά είναι εκεί και το κοιτάς. Αν προσπαθήσεις να του δώσεις λογική, αιτία και συμπέρασμα, όταν θα στηθείς την άλλη μέρα να το απολαύσεις, παρά το γεγονός ότι αυτό θα είναι ακριβώς το ίδιο, εσύ θα έχεις την προσδοκία να σου δημιουργήσει τα αισθήματα του χθες. Και αν αυτό δεν συμβεί, τότε θα φταιει το ηλιοβασίλεμα.
Όχι. Θα φταιει ο νους. Που είναι ο μόνος που μπορεί να μας προκαλέσει δυστυχία. Την ευτυχία μπορούμε να τη βρούμε στα πολύ μικρά απλά και καθημερινά πράγματα. Η δυστυχία είναι καθαρά θέμα μυαλού. Ακόμα και την μεγαλύτερη συμφορά υπάρχει τρόπος να την μετατρέψουμε στο σπουδαιότερο μάθημα δύναμης ψυχής και εσωτερικής ανάπτυξης. Αρκεί ο νους να σωπάσει από φόβους- τέρατα και ανασφάλειες- δαίμονες που πάντα καραδοκούν για να μας θυμίσουν ότι ο άνθρωπος είναι επί το πλείστον ένα ενοχικό ον.
Πηγή: http://www.queen.gr/Eleonwra-Meleth/Editorial/item/24014-Ma-skase-epiteloys#ixzz2FUnJDrXN
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου