Το αίσθημα δικαιοσύνης που λείπει…

Το αίσθημα δικαιοσύνης που λείπει…

από Μιχάλης Πιτένης, Κυριακή, 12 Φεβρουαρίου 2012 στις 9:55 π.μ. ·

    Ξημέρωσε μια πολύ δύσκολη Κυριακή. Για πολλούς από μας μέσα στο λευκό τοπίο που συνέθεσε η συνεχής χιονόπτωση των τελευταίων ωρών και αυτό το λευκό είναι που σπάει κάπως τη μαυρίλα που υπάρχει στην ατμόσφαιρα, προσδίδοντας της τελικά ένα γκρίζο χρώμα.
    Ξέρουμε πώς ξημερώσαμε, αλλά το θέμα είναι πλέον πώς θα βραδιάσουμε. Θα ψηφιστεί το νέο μνημόνιο, ή θα χρεοκοπήσουμε, όπως λένε; Κι αν ψηφιστεί, πώς θα επιβιώσουμε;
    Το μελάνι που χύθηκε για τη συγγραφή τόσων άρθρων υπέρ ή κατά, οι δραματικές εκκλήσεις που απηύθυναν μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί (π.χ. πάντα αυτή η ιστορία στην Ελλάδα. Εικονομάχοι και εικονοκλάστες- γαλλόφιλοι, αγγλόφιλοι, ρωσόφιλοι- βασιλικοί, αντιβασιλικοί, αγωνιστές και δοσίλογοι κ.ο.κ.) δεν πρόσθεσαν κάποιο φωτεινό χρώμα, μια νότα αισιοδοξίας, στην γκρίζα εικόνα που βλέπουμε μπροστά μας.
    Οι πολλοί φαίνεται να είναι με την άποψη του ΟΧΙ και οι λίγοι δεν είναι και τόσο σίγουροι για το ΝΑΙ.
    Έτσι, όμως, πώς να πάρεις τη μεγάλη απόφαση και να διαλέξεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις;
    Αισθάνεσαι πως κάτι σημαντικό λείπει για να πας στη μια ή την άλλη πλευρά και να υπερασπιστείς με πάθος και αυταπάρνηση την κόκκινη γραμμή που αυτή έχει χαράξει.
    Και όντως λείπει. Λείπει το αίσθημα της δικαιοσύνης. Πώς τα σκληρά μέτρα είναι δίκαια και πρέπει να ψηφιστούν, ή ότι είναι δίκαιο να μπούμε σε μια περιπέτεια (σ. σ. καταστροφική την ονομάζουν οι μνημονιακοί) αν απορριφθούν.
    Δεν είναι πρωτόγνωρο ούτε σημερινό. Χρόνια τώρα λείπει το αίσθημα δικαιοσύνης στην Ελλάδα. Σε όλους τους τομείς. Είτε αφορά τα μεγάλα, είτε τα μικρά, τα καθημερινά.
    Να φταίει άραγε το ότι εκ φύσεως είμαστε καχύποπτοι και βλέπουμε πώς παντού και πάντα υπάρχει μια συνομωσία που εξυφαίνεται από κάποια μυστικά κέντρα εις βάρος μας; Ίσως…
    Μα, αν σήμερα δείχνουμε με το δάχτυλο τους έξω, για όλα τα προηγούμενα που οι ξένοι ήταν απλώς καλοί ή κακοί γείτονες, φίλοι ή σύμμαχοι, γιατί δεν το στρέψαμε στους εαυτούς μας; Και το σημαντικότερο, γιατί δεν κάναμε τίποτα να αλλάξουμε ό,τι θεωρούσαμε λάθος; Μάλλον γιατί αυτό το λάθος μας βόλευε. Όχι όλους και όχι πάντα. Αλλά ξέραμε να περιμένουμε και να ελπίζουμε πως κάποτε θα έρθει και η δική μας σειρά.
    Και ήρθε. Για όλους και με τον πιο άσχημο τρόπο.
    Παρελθοντολογίες και εκ των υστέρων κριτική. Σωστά.
Και δεν ωφελεί. Σίγουρα.
Απλώς μας μαυρίζει ακόμα περισσότερο την ψυχή και διώχνει το λευκό που πασχίζει να σπάσει λίγο το μαύρο, γκριζάροντας το.
Η ουσία είναι πως αυτή η Κυριακή θα μας μείνει αξέχαστη. Μόνο που δεν μπορούμε να πούμε αν είναι για κακό, ή για το χειρότερο και σε ποιο τελικά πρέπει να αποδώσουμε τον έναν ή τον άλλο χαρακτηρισμό. 

από Μιχάλης Πιτένης, Κυριακή, 12 Φεβρουαρίου 2012 στις 9:55 π.μ. ·

    Ξημέρωσε μια πολύ δύσκολη Κυριακή. Για πολλούς από μας μέσα στο λευκό τοπίο που συνέθεσε η συνεχής χιονόπτωση των τελευταίων ωρών και αυτό το λευκό είναι που σπάει κάπως τη μαυρίλα που υπάρχει στην ατμόσφαιρα, προσδίδοντας της τελικά ένα γκρίζο χρώμα.
    Ξέρουμε πώς ξημερώσαμε, αλλά το θέμα είναι πλέον πώς θα βραδιάσουμε. Θα ψηφιστεί το νέο μνημόνιο, ή θα χρεοκοπήσουμε, όπως λένε; Κι αν ψηφιστεί, πώς θα επιβιώσουμε;
    Το μελάνι που χύθηκε για τη συγγραφή τόσων άρθρων υπέρ ή κατά, οι δραματικές εκκλήσεις που απηύθυναν μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί (π.χ. πάντα αυτή η ιστορία στην Ελλάδα. Εικονομάχοι και εικονοκλάστες- γαλλόφιλοι, αγγλόφιλοι, ρωσόφιλοι- βασιλικοί, αντιβασιλικοί, αγωνιστές και δοσίλογοι κ.ο.κ.) δεν πρόσθεσαν κάποιο φωτεινό χρώμα, μια νότα αισιοδοξίας, στην γκρίζα εικόνα που βλέπουμε μπροστά μας.
    Οι πολλοί φαίνεται να είναι με την άποψη του ΟΧΙ και οι λίγοι δεν είναι και τόσο σίγουροι για το ΝΑΙ.
    Έτσι, όμως, πώς να πάρεις τη μεγάλη απόφαση και να διαλέξεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις;
    Αισθάνεσαι πως κάτι σημαντικό λείπει για να πας στη μια ή την άλλη πλευρά και να υπερασπιστείς με πάθος και αυταπάρνηση την κόκκινη γραμμή που αυτή έχει χαράξει.
    Και όντως λείπει. Λείπει το αίσθημα της δικαιοσύνης. Πώς τα σκληρά μέτρα είναι δίκαια και πρέπει να ψηφιστούν, ή ότι είναι δίκαιο να μπούμε σε μια περιπέτεια (σ. σ. καταστροφική την ονομάζουν οι μνημονιακοί) αν απορριφθούν.
    Δεν είναι πρωτόγνωρο ούτε σημερινό. Χρόνια τώρα λείπει το αίσθημα δικαιοσύνης στην Ελλάδα. Σε όλους τους τομείς. Είτε αφορά τα μεγάλα, είτε τα μικρά, τα καθημερινά.
    Να φταίει άραγε το ότι εκ φύσεως είμαστε καχύποπτοι και βλέπουμε πώς παντού και πάντα υπάρχει μια συνομωσία που εξυφαίνεται από κάποια μυστικά κέντρα εις βάρος μας; Ίσως…
    Μα, αν σήμερα δείχνουμε με το δάχτυλο τους έξω, για όλα τα προηγούμενα που οι ξένοι ήταν απλώς καλοί ή κακοί γείτονες, φίλοι ή σύμμαχοι, γιατί δεν το στρέψαμε στους εαυτούς μας; Και το σημαντικότερο, γιατί δεν κάναμε τίποτα να αλλάξουμε ό,τι θεωρούσαμε λάθος; Μάλλον γιατί αυτό το λάθος μας βόλευε. Όχι όλους και όχι πάντα. Αλλά ξέραμε να περιμένουμε και να ελπίζουμε πως κάποτε θα έρθει και η δική μας σειρά.
    Και ήρθε. Για όλους και με τον πιο άσχημο τρόπο.
    Παρελθοντολογίες και εκ των υστέρων κριτική. Σωστά.
Και δεν ωφελεί. Σίγουρα.
Απλώς μας μαυρίζει ακόμα περισσότερο την ψυχή και διώχνει το λευκό που πασχίζει να σπάσει λίγο το μαύρο, γκριζάροντας το.
Η ουσία είναι πως αυτή η Κυριακή θα μας μείνει αξέχαστη. Μόνο που δεν μπορούμε να πούμε αν είναι για κακό, ή για το χειρότερο και σε ποιο τελικά πρέπει να αποδώσουμε τον έναν ή τον άλλο χαρακτηρισμό.