Από Ρίνα Σερέτη Τα ίδια γνωρίζουμε όλοι! Αυτός ο προορισμός, εκεί ξεκινά το ταξίδι…

 

Ο καθένας δίνει τη δική του μάχη, στη δική του ανάβαση. Όταν φτάσεις στον τελικό σου προορισμό, το ταξίδι ξεκινά! Το ξέρεις το λαχταράς, ακόμη και να μην τα καταφέρεις! Έχεις έναν λόγο για να ζήσεις.

Άνθρωποι με στόχους, όραμα! Άνθρωποι συνδεδεμένοι με εκείνο το όνειρο που δεν ακροβατεί σε καμμία ψευδαίσθηση. Να φτάσουν στην κορυφή, εκεί που η ανάσα ελευθερώνεται. Προορισμός και ταξίδι γίνονται ένα!

Θέλουν να μεταστοιχειώσουν το υλικό τους σε εκείνο που ταιριάζει στη θέασή τους. Να βγάλουν από πάνω τους ότι φυτεύτηκε από άλλου τα χέρια. Σπόροι πεποιθήσεων, σπόροι δογμάτων, καρποί που ήθελαν πάση θυσία να μη φαγωθούν από εκείνους.

Όλοι φέρουν τις πληγές τους. Δεν μοιράζονται την αλήθεια τους οι πολλοί. Προτιμούν να προβάλλουν εκείνη τη μετριότητα που πουλά κάτιτις παραπάνω. Εκείνη που τραβά τα βλέμματα και την εφήμερη συμπόνια. Εκείνη που καταναλώνεται καθημερινά και ανατροφοδοτείται μέσα από την κλάψα τους. Δε σέβονται οι περισσότεροι, γιατί θεωρούν πως κανείς πόνος δεν είναι σαν και το δικό τους. Πιστεύουν πως μόνον εκείνοι έχουν δικαίωμα στον πόνο, οι υπόλοιποι έρχονται δεύτεροι.

Κατάθεση ψυχής γίνεται από λίγους. Δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα, δεν τους νοιάζει να τραβήξουν το ενδιαφέρον. Μόνον εκεί, σε μια πλατεία, στη μέση του πουθενά, κάτω από έναν πλάτανο, μονολογούν. Λένε αλήθειες, κοιτούν στα μάτια δακρύζοντας από ευγνωμοσύνη απέναντι σε εκείνον τον άγνωστο που δέχτηκε να τους ακούσει. Του μιλούν για την ανάβαση, για την κατρακύλα, τις ματωμένες πληγές. Καμμία ντροπή, όλα είναι αλήθεια…

Βιάζονται οι άνθρωποι, δε ζουν το τώρα που έχουν, θέλουν το τώρα που προσπαθούν να φτάσουν! Μα πώς; Αφού δεν είσαι ακόμη εκεί! Πώς;

Η ανάβαση συνεχίζεται. Η μάχη μαίνεται άλλοτε στο φως κι άλλοτε στο σκοτάδι καθρεφτίζει την ψυχή του καθενός. Αλήθεια και ψέμα στο μυαλό η ζωή. Όλοι μας χώμα στα σώματα, νερό στα μάτια, πηγή στις πληγές. Μην με ρωτάς άλλο να σου πω τι θα γίνει μετά, θαρρείς ξέρω πιο πολλά από εσένα…

Τα ίδια γνωρίζουμε όλοι! Αυτός ο προορισμός, εκεί ξεκινά το ταξίδι…

Όλα στα δύσκολα ξεκαθαρίζουν! Από Ρίνα Σερέτη

 

Όλα στα δύσκολα ξεκαθαρίζουν όλα στα δύσκολα φωτίζουν τους υπονόμους που περπατούσες, τα σκαλοπάτια που δεν έβλεπες, τους υποτιθέμενα δικούς σου ανθρώπους, τους υψωμένους τοίχους και τα ξέφωτα αρκεί να μην σκέφτεσαι το πρόβλημα… Μείνε έξω από το πρόβλημα και παρακολούθησέ το σαν τρίτος! Δύσκολο μα όχι ακατόρθωτο, απλά βγες από τον κύκλο που θέλουν να κρατάς την άκρη του οι αδύναμοι!

“Όταν η λογική έρχεται αντιμέτωπη με το συναίσθημα, το πνεύμα με την ψυχή, ο εγκέφαλος με την καρδιά όλα ισορροπούν όταν αποφασίσεις πως όλα είναι μια ιδέα! Είσαι αναλώσιμος αλλά και αναντικατάστατος ταυτόχρονα, όποια απόφαση κιαν πάρεις…”

Είναι και οι φορές που συνειδητοποιείς πως τους δικούς σου ανθρώπους τους μετράς σε κάτι τέτοιες δυσκολίες, μεγάλες, απροσπέλαστες! Άλλοι αλαφρώνουν την ψυχή σου κι άλλοι την βαραίνουν ακόμη πιο πολύ! Πόσες σιωπές μπορούν να χωρέσουν σε μια απουσία; Απύθμενη σου μοιάζει! Βουλιάζεις, βουλιάζεις μα είναι το κενό τόσο άδειο, που μόνο αηδία αισθάνεσαι και θες να πετάξεις όλα τα βάρη τους από επάνω σου και να φύγεις μακριά από εκεί, να συνεχίσεις μόνος κι άγνωστος σαν να μην υπήρξατε ποτέ κοντά, εσύ και οι “δικοί” σου άνθρωποι…

Δεν ξέρω τι μένει στο τέλος της μέρας, γιατί το βράδυ τα σκοτάδια δεν βοηθούν, ξεγελάνε κι αποπροσανατολίζουν, η νύχτα μαγεύει και τους πιο δύσπιστους!

Πού ξέρεις ίσως καταλάβω το πρωί…

Όλα στα δύσκολα ξεκαθαρίζουν…

Τα δύσκολα κάποτε θα τελειώσουν ή θα απαλύνουν ή θα παραμείνουν ως έχουν, μα δύσκολα δεν θα είναι πια! Οι δικοί σου άνθρωποι θα παραμείνουν δικοί σου άνθρωποι, οι γνωστοί, γνωστοί και οι καιροσκόποι, διάττοντες αστέρες που θα εμφανίζονται αθόρυβα και όποτε εκείνοι χρειαστούν τον ουρανό σου, για να έχουν ένα μέσο να λάμψουν τα σπασμένα κομμάτια τους…

Άλλαξα επιτέλους για εμένα! Από Ρίνα Σερέτη

 

Άλλαξα, δεν συνεχίζω να αλλάζω, άλλαξα, πάει, ως εδώ!

Έφτασε η στιγμή να ζήσω αυτό που έγινα!

Δεν εκφράζομαι όπως παλιά!

Δεν ονειρεύομαι όπως παλιά!

Δεν εμπιστεύομαι όπως παλιά!

Δεν αγαπώ όπως παλιά!

Οι ταχύτητες ανεβαίνουν για τα θέλω μου και χαμηλώνουν για τα μπορώ μου…

Μπορώ μόνο όσα θέλω!

Η ζωή μου αρνείται να γυρίσει πίσω ξανά! Κανένα μήπως, κανένα αν, κανένα γιατί,  πια δεν έχει καμία δύναμη επάνω μου!

Τα άφησα όλα πίσω και προχωρώ τον δρόμο που χάραξα, τον δρόμο που άνοιξα με τα χέρια μου, το δρόμο που περπάτησα με τον ιδρώτα μου, που δημιούργησα με την καρδιά μου κι αυτό δεν επιστρέφει πίσω.

Σας ακούω κάποιους να ψυθιρίζετε σε τυφλά σημεία, νομίζετε πως δίνω σημασία στα σκοτεινά πρόσωπά σας; Νομίζετε πως οι κουβέντες σας συνεχίζουν να πονούν την ψυχή μου, να δίνουν τροφή στη σκέψη μου;

Το μόνο που απέμεινε εδώ, μέσα μου, είναι οι κενές αναμνήσεις σας, οι προδομένες από καιρό υποσχέσεις σας, είναι τα ψέμματα που πλέον δεν με αγγίζουν.

Ποιος στήριξε ποιον, ποιος στάθηκε σε ποιον, ποιος αγνόησε την πισώπλατη μάχαιρα και στην δύσκολη στιγμή συμπαραστάθηκε ξανά και ξανά;

Όχι γιατί είναι βλάκας! Επειδή είναι άνθρωπος! Κι αυτό είναι το μόνο ένα που δεν θα μου αλλάξετε ποτέ! Να είμαι άνθρωπος!

Σκλήρυνα, ναι!

Απομακρύνθηκα, ναι!

Πάγωσα, ναι!

Άλλαξα, ναι!

Τίποτα όμως και κανείς από εσάς τους δήθεν, δεν θα με κάνει απάνθρωπο! Τίποτα και κανείς δεν θα σταματήσει το χέρι μου εκεί που θέλει να βοηθήσει, τα λόγια μου εκεί που θέλουν να ακουστεί κουράγιο, την ψυχή μου εκεί που θέλει να προσφέρει, την καρδιά μου εκεί που θέλει να γλυκάνει την πίκρα!

Άλλαξα, δεν σας αρέσει, το γνωρίζω!

Άλλαξα επιτέλους για εμένα!

Άλλαξα γιατί σταμάτησα να είμαι παρών παντού και πάντα όπως κάποτε!

Άλλαξα γιατί αυτό που ήμουν δεν άρεσε σε εμένα, όχι σε εσάς!

Άλλαξα γιατί η ζωή μου είναι δική μου κι όσο κιαν με πληγώσατε, όσο κιαν με πικράνατε, όσο κιαν με προδώσατε τελικά δίχως όλ’ αυτά ίσως να μη γινόμουν τίποτα από αυτό μου το τώρα!

Και όχι! Μην παίρνετε θάρρος!

Σε κανέναν δεν αξίξει καμιά απανθρωπιά, κανένα ψέμα, καμιά απάτη για να αλλάξει! Μα αφού έτσι έγινε, τουλάχιστον κατάφερα ακόμη και μέσα από την σαπίλα σας να νικήσω!

Δεν εκφράζομαι όπως παλιά!

Δεν ονειρεύομαι όπως παλιά!

Δεν εμπιστεύομαι όπως παλιά!

Δεν αγαπώ όπως παλιά!

Άλλαξα, πάει, ως εδώ!

Θα παραμείνω μόνο άνθρωπος κι αυτό δεν θα το αλλάξω ποτέ και για κανέναν σας!

Σε αυτόν Τον Θεό προσεύχομαι… Από Ρίνα Σερέτη

 

Προσεύχομαι στον Θεό που δεν τον έφτιαξαν άνθρωποι. Σε εκείνον που ζει μέσα στο φως της κάθε άυλης ψυχής και μακριά από το σκοτάδι του κάθε ανθρώπινου μυαλού.

Προσεύχομαι στον Θεό που δεν έζησε μέσα σε βιβλία, ημερομηνίες και τόπους, μα ζει μέσα μου και ξημερώνει τα μάτια όλων των πλασμάτων της γης κάθε πρωί με το φως του ήλιου.

Προσεύχομαι στον Θεό που δεν ζητά χρήματα για να μου εμφανιστεί, που δεν ζητά περιουσίες για να με στηρίξει, μα είναι εκεί μια αόρατη δύναμη που αισθάνομαι την ζεστασιά της στη χαρά μου αλλά και στη δυσκολία μου!

Προσεύχομαι στον Θεό που δεν είναι τιμωρός για να με πονέσει σε κάθε μου κακοτοπιά, δεν είναι κριτής να μου βάλει ποινές σε κάθε μου δηλωμένη αμαρτία, μα είναι εκεί να μου δίνει δύναμη να συνεχίσω όσο ανηφορικός κιαν είναι ο δρόμος.

Προσεύχομαι στον Θεό που γνωρίζω πως έχει Τη Σοφία της Δημιουργίας και μου έχει δώσει όλα τα εργαλεία στην ζωή μου ετούτη καλώντας με να Τον αγγίξω, να γίνω ένα με Εκείνον.

Γιατί ο Θεός που προσεύχομαι δεν χειραγωγεί, δεν είναι τρομολάγνος, δεν είναι τιμωρός, δεν είναι πολεμοχαρής, δεν είναι τρομοκράτης, δεν είναι φιλάργυρος, δεν είναι δολοπλόκος, δεν επιθυμεί οπαδούς!

Ο Θεός που προσεύχομαι είναι μια άπειρη ενέργεια που υπάρχει και ζωντανεύει μέσα σε κάθε έμβιο ον μέσα στο φυτικό μα και το ορυκτό βασίλειο. Είναι η ουσία των πάντων επάνω σε ετούτη τη γη μα και σε ολάκερο το σύμπαν.

Ο Θεός που προσεύχομαι δεν ζει και δεν έζησε σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο, βρίσκεται πέρα από κάθε ανθρώπινη εγκεφαλική ερμηνεία.

Ο Θεός που προσεύχομαι με γεμίζει ευγνωμοσύνη, γαλήνη και πίστη πως όλα οδηγούνται εκεί που ανήκουν…

Στο πέρασμα από το σκοτάδι στο φως και στο πέρασμα της ζωής μέσα από τον θάνατο. Εκεί, που η αρχή και το τέλος της ατραπού είναι η αγάπη, γιατί μόνο μέσα στην αγάπη υπάρχει η ενότητα!

Σε αυτόν Τον Θεό προσεύχομαι…

Οι δυσκολίες με έμαθαν… Από Ρίνα Σερέτη

 

Οι δυσκολίες με έμαθαν, πως η ζωή δεν χαρίζει και δεν χαρίζεται όποτε το επιθυμείς εσύ. Να μου πεις πού ξέρεις εσύ από δυσκολίες και σε ποιες δυσκολίες αναφέρεσαι; Παίζει ρόλο;

Ο κάθε άνθρωπος έχει μια ιστορία μοναδική να διηγηθεί κάποιες μπορεί να ταιριάζουν μεταξύ τους, μα ίδιες ποτέ δεν θα είναι… Κιαν κάτι σου φαίνεται λίγο, σε μια δύσκολη ιστορία κάποιου, σκέψου κι αναλογίσου μήπως το δύσκολό του αυτό, έχει την δυναμική της αξία της σταγόνας στο ποτήρι του! Τότε που όλα ξεχειλίζουν, επειδή απλά εκείνη τη στιγμή, εκείνο το λεπτό δεν αντέχει άλλο!

Οι δυσκολίες με έμαθαν, να κλαίω με λυγμούς, να θέλω να ξεριζώσω τα σωθικά μου, να κοιτώ το πρόσωπό μου στον καθρέπτη και να θέλω να κλάψω ακόμη πιο δυνατά!

Μα όταν έρχεται εκείνη η σιωπή η ξαφνική, η σιωπή που το κλάμα σου ακούγεται μόνο στα σωθικά σου και όχι στα μάτια σου, έμαθα να ξεχωρίζω τους ψιθύρους της ψυχής μου που μου φωνάζουν σήκω και περπάτα και να αγνοώ την ματαιοδοξία του μυαλού που αδιάκοπα μιλά δεν σου βρίσκω λύση, δεν σου βρίσκω λύση, δεν σου βρίσκω, δεν σου, δεν, δεν, δεν….

Οι δυσκολίες με έμαθαν, να ξεχωρίζω τους δυνατούς από τους αδύναμους. Να αντιλαμβάνομαι, πως το να είσαι αδύναμος, δεν είναι μεταδοτική ασθένεια είναι δικαίωμα, αρκεί όταν σου δίνουν μία χείρα βοηθείας να μη την ζητάς στα μέτρα σου, αλλά να την κρατάς έστω και προσωρινά μέχρι να δυναμώσεις!

Οι δυσκολίες με έμαθαν, πως το να είσαι δυνατός δεν σου ακυρώνει το δικαίωμα να είσαι κάποιες φορές αδύναμος! Να λυγίζεις, να κλαις, να μην κρατάς το δάκρυ σου σε ένα κρυφό βούρκωμα, μα να έχεις το θάρρος κι εσύ να πεις δεν αντέχω άλλο! Τα όρια μου τα έφτασα, δεν μπορώ να τα ξεπεράσω! Ως εδώ!

Οι δυσκολίες με έμαθαν να βάζω όρια στους γύρω μου, να διεκδικώ τα “θέλω μου” και τα “μπορώ μου” μα και τα “χρειάζομαι” και τα “έχω ανάγκη” και “μου αξίζει”! Αξίζω κι εγώ!

Οι δυσκολίες με έμαθαν, να προσφέρω βοήθεια όπου και όπως μπορώ, χωρίς να με νοιάζει αν θα μου δώσουν κάτι υλικό πίσω! Το χαμόγελό τους, η ανταμοιβή μου!

Με έμαθαν να θέλω να συμπαρασταθώ ανθρώπινα, πλάι σε εκείνον που το έχει ανάγκη, κιας είναι το μόνο που θα κάνω το να σωπαίνω! Γιατί οι δυσκολίες, όταν τις βιώνει ο συνάνθρωπός σου, δεν χρειάζονται φωνή, χρειάζονται σιωπή κι αγέρα καθαρό για να ανασάνει! Χρειάζονται μόνο ένα κράτημα χεριού ή ώμου ή ένα φιλί στο μέτωπο την ώρα που ατενίζει το κενό της απόγνωσής του! Δεν θέλουν κριτική οι δυσκολίες και “γιατί” και “έπρεπε”! Οι δυσκολίες με έμαθαν, να είμαι εκεί και να το αισθάνεται έτσι, εκείνος που υποφέρει! Να του γλυκαίνει την ψυχή, το βουβό μου σ’αγαπώ και να του αλαφρώνει τον πόνο του!

Οι δυσκολίες με έμαθαν, να υπολογίζω τον χρόνο μακριά από ρολόγια, ρυτίδες, λευκά μαλλιά και ασθένειες. Μου έμαθαν πως ο χρόνος δεν έχει σημασία πόσο αργά ή γρήγορα κυλά, αν όλα γύρω σου κυλούν μαζί του ως δεδομένα! Ο χρόνος δεν ζει επειδή εσύ ζεις μέσα σε εκείνον, αλλά από το ότι εσύ τον ορίζεις μέσα σε εσένα! Εσύ του επιτρέπεις να σε θυμώσει, επειδή φαίνεται να κυλά αργά, να κλάψεις, επειδή κύλησε γρήγορα, να απογοητευτείς επειδή μένει στάσιμος και δεν κυλά… Ο χρόνος, όταν τον υπερεκτιμήσεις δεν μοιάζει με τίποτε λιγότερο από την δολοφονία της ίδιας σου της ζωής! Της ευκαιρίας σου να μάθεις, να εξελιχθείς, να αισθανθείς!

Οι δυσκολίες με έμαθαν, να λέω ευχαριστώ και να αισθάνομαι ευγνωμοσύνη! Να έχω υπομονή, ταπεινότητα, κουράγιο και τελικά με έμαθαν, όσα επέτρεψα εγώ να με διδάξουν έως εδώ.

Δεν ξέρω αν η ζωή κάνει κύκλους που ενώνονται ή ευθείες που δεν οδηγούν πουθενά ή τεθλασμένες κινήσεις που χτυπά ή μία στην άλλη. Ξέρω όμως, πως οι δυσκολίες δεν τελειώνουν και η ζωή μου ακόμη συνεχίζεται. Είμαι εδώ και διαπιστώνω, πως ακόμη κιαν τα δύσκολα με εξαντλούν, με αποδυναμώνουν, με κρατούν μακριά από την χαρά, κάπου εκεί στον πόνο και το δάκρυ, υπάρχει ένας δρόμος διαφορετικός για να βαδίσω, ένας ακόμη δρόμος για να τον διαβώ.

Οι δυσκολίες με έμαθαν…. με έμαθαν;…

Μπα, άστο! Μαθαίνω ακόμη…

Από Ρίνα Σερέτη Αγγελικά πρόσωπα με διαβολική ψυχή

 

Κάποιες αλήθειες μαθαίνονται γρήγορα. Κάποιες όμως σέρνονται ανάμεσα στους ανθρώπους, παρέα με τα ψέματα και τις σάπιες συνειδήσεις τους, σαν μια βροχή που δεν λέει να σταματήσει.

Μουχλιάζει και διαβρώνει τα πάντα γύρω της και το μόνο που σε σώζει είναι ένας ήλιος που φαίνεται να μην ορίζεις εσύ.

Κι όσο ο χρόνος βαραίνει τα ψέμματά τους τόσο πιο βαριά γίνεται η αλήθεια που δεν αφήνουν να φανεί.

Μα πώς να σβήσεις το φως; Πώς να διατηρήσεις το σκοτάδι στη νύχτα όταν υπάρχει ο ήλιος στο ίδιο στερέωμα;

Το χάραμα κρύβονται, φορώντας προσωπεία με τα χρώματα και τα σχέδια της ζωής, ανάμεσα στην βουή και την τρεχάλα του καθενός μας. Σε ξεγελούν με λόγια που σου αρέσει να ακούς. Λόγια εμπιστοσύνης, δοτικότητας, υποστήριξης και πάντα μα πάντα αγάπης…

-Είμαι εδώ για εσένα!

-Είσαι ο άνθρωπός μου!

-Έχω να δώσω πολλά!

-Δεν θα σε αφήσω ποτέ!

-Θα είμαι κοντά σου για πάντα!

-Στηρίξου επάνω μου!

-Δεν εγκαταλείπω εύκολα!

-Παλεύω για εσένα, για εμάς!

Λόγια που εξαρχής φαίνονται μόνο ερωτικά, μα όχι, δεν είναι πάντα έτσι!

Λόγια του φίλου σου, του συνεργάτη σου, του γονέα σου. Λόγια ανθρώπων γύρω σου που επιδιώκουν να σε πείσουν για τις αγνές προθέσεις τους. Άγιοι μεταξύ αμαρτωλών, φωτεινοί άγγελοι ανάμεσα σε έκπτωτους αγγέλους…

Αλήθειες και ψέμματα, κουβέντες από αγγελικά πρόσωπα με διαβολική ψυχή. Άνθρωποι που το ψέμα τους μοιάζει τόσο αληθινό κι εσύ έχεις τόση ανάγκη να το πιστέψεις!

Όταν βέβαια αυτά τα λόγια προορίζονται για ερωτικά εκεί χάνουν ακόμη πιο πολύ την αξία τους. Με το χρόνο ξεφτίζουν και σε απομακρύνουν από τους ανθρώπους, από την αλήθεια και την ομορφιά της ζωής.

Μόνο ψέμματα βλέπεις. Μόνο σαρκία που υποκρίνονται τους ζωντανούς. Κι όταν η αλήθεια βγει στο φως κιας την υποψιαζόσουν κιας την γνώριζες μέσα σου, μα και έξω σου, όλα στην ψυχή σου ξανακαταρρέουν!

Όλοι αυτοί πατάνε πάνω από πτώματα για να ανελιχθούν. Φτιάχνουν σκαλοπάτια με ψέμματα για να καλύψουν τις αδυναμίες τους που στηρίζονται σε σαθρά θεμέλια και θάβουν την αλήθεια ακόμη πιο βαθιά.

Μόνο για να ζήσουν την ζωούλα τους. Χωρίς να τους νοιάζει αν οι γύρω τους πονέσουν. Να κάνουν το δικό τους, επειδή μόνο αυτό είναι συμβατό με το συμφέρον τους, με το Εγώ που θρέφουν μέσα τους. Λένε ψέμματα ακόμη και στον ίδιο τους τον εαυτό για να τον δυναμώσουν!

Αγγελικά πρόσωπα με διαβολική ψυχή!

Όλοι αυτοί σε πληγώνουν, σε αδειάζουν και νομίζεις πως είναι πιο δυνατοί από εσένα! Θέλουν να πιστεύεις πως τα ψέμματά τους είναι βάλσαμο και είναι η μόνη αλήθεια στην ζωή σου!

Εσένα μόνο χρειάζεσαι, για να βρεις την δύναμή σου!

Εσένα μόνο χρειάζεσαι, για να σταθείς στα πόδια σου. Για να στηριχθείς, να προχωρήσεις στην ζωή σου, να φτάσεις στα όνειρά σου, να παλέψεις, να βγεις νικητής!

Για να αντέξουν το ποτέ και το πάντα στις ρωγμές του χρόνου!

Να δεσμευθείς εσύ σε εσένα!

Εσύ ορίζεις την αλήθεια και το ψέμα στην ζωή σου.

Τις αυταπάτες, τις ψευδαισθήσεις και το γνώθι σαυτόν!

Αν εκείνοι μπορούν και σκάβουν στην ψυχή σου τότε γιατί φοβάσαι εσύ να σκάψεις εντός σου;

Αγγελικά πρόσωπα με διαβολική ψυχή, άνθρωποι που κατατρώνε την ζωή σου, μάσκες φορεμένες για να σε χειραγωγούν!

Για πόσο ακόμη θα συνεχίζεις να τους το επιτρέπεις;

Η αλήθεια είναι μέσα σου. Το ψέμα μέσα σου. Επίλεξε! Ρίνα Σερέτη

 

Η ανθρωπιά κράτησε όσο όλα ήταν εύκολα… Έπαψαν οι άνθρωποι να είναι άνθρωποι ή έτσι γεννήθηκαν, χωρίς ψυχή;

Γίνηκαν τα δύσκολα εύκολα και τα εύκολα δύσκολα. Ξέχασε ο άνθρωπος την πείνα, τον πόλεμο, τα χρόνια της κατοχής. Απομακρύνθηκε από τη φύση, τον ήλιο, τη ζωή. Ζει αθέατος ανάμεσα στον όχλο, μόνος, ασφαλής και καλά κουκουλομένος.

Ποια ψυχή δεν έχει συνείδηση; Ποιο φως δεν έχει φως μέσα του κι αφήνει το μίσος και την αδικία να φωλιάζει; Η ανθρωπιά πουθενά! Η αλήθεια πουθενά! Μια απουσία που την όρισε ο άνθρωπος ως ασφάλεια.

Για να δεχτείς την αλήθεια, για να σταθείς στο ύψος της και να μπεις μπροστά για εκείνη, θέλει ψυχή! Θέλει τόλμη η αλήθεια. Αναλαμβάνεις εσύ την ευθύνη! Είσαι άνθρωπος απέναντι στην αλήθεια, δεν είσαι άψυχος! Δεν είσαι υποκινούμενος! Σε οδηγεί αυτή η εσωτερική δύναμη, το νιώθεις πως γνωρίζει πιο πολλά από εσένα και στέκεται πλάι σου! Δυνατός μα και τρωτός!

Στην αλήθεια λάμπεις, ενοχλείς, φοβίζεις.

Είσαι παρών και ας μην το φωνάζεις, κάνεις θόρυβο!

Στην αλήθεια είσαι άνθρωπος και παραμένεις άνθρωπος. Χωράς στους λίγους, χωράς και μόνος…

Αυτοί οι λίγοι παραμένουν σε μιαν ήρεμη ετοιμότητα, προσμένουν τη στιγμή της ελευθερίας. Οπλίτες στη μάχη, στρατηγοί στην αναμονή. Κανείς τους δε βιάζεται.

Ο χρόνος στην αλήθεια, για τους λίγους δεν μετρά! Δεν έχει καμμία σημασία! Η αλήθεια ήταν, είναι και θα είναι μία!

Οι λίγοι γνωρίζουν…

Στην αλήθεια είσαι άνθρωπος και παραμένεις άνθρωπος.

Είναι σκληρή επιλογή η αλήθεια, έχει το τίμημά της, μα έχει και την ανδρεία της!

Στο ψέμα ο άνθρωπος γίνεται αγρίμι. Φοβισμένο ζώο έτοιμο να κατασπαράξει μαζί με την αγέλη του. Μόνος, μόνο εκεί που δεν φαίνεται…

Στο ψέμα βρίσκεις τόπο να κρυφτείς. Τον βρίσκεις το λόγο ή τον δημιουργείς. Το ψέμα καλύπτει την αδυναμία σου, καλύπτει το φόβο σου. Στο ψέμα δεν χρειάζεται να γνωρίζεις τίποτα, να αμφιβάλλεις για τίποτα! Μόνο να συμφωνείς και να σωπαίνεις! Μόνο να πορεύεσαι ανάμεσα στον όχλο.

Στο ψέμα περισσεύεις μόνος μα χωράς στους πολλούς!

Δε χρειάζεσαι μάτια, κοιτούν άλλοι για εσένα!

Δε χρειάζεσαι στόμα, μιλούν άλλοι για εσένα!

Δε χρειάζεσαι χέρια, δεν πρέπει να αγγίζεις!

Όσο πιο άμορφη μάζα είσαι, όσο λιγότερο ξεχωρίζεις, τόσο πιο κοντά στην αλήθεια του ψέμματος είσαι…

Χωρίς ταυτότητα, χωρίς αναζήτηση, χωρίς όνειρα! Είσαι ασφαλής! Κανείς δεν θα σε ενοχλήσει έτσι!

Άνθρωποι ανάμεσα σε ανθρώπους. Όλοι δηλώνουν ζωντανοί και αληθινοί! Εκείνοι που πρεσβεύουν την αλήθεια ακούν, εκείνοι που πρεσβεύουν το ψέμα ακούγονται.

Αφουγκράσου τις φωνές, νιώσε την αδυναμία μέσα στη δύναμη, εκεί φωλιάζει το ψέμα. Νιώσε τη δύναμη μέσα στην αδυναμία εκεί φωλιάζει η αλήθεια!

Μην μου ζητάς εξηγήσεις. Η αλήθεια είναι μέσα σου. Το ψέμα μέσα σου.

Κάτι από τα δυο είσαι εσύ. Επίλεξε!

Ας μη φοβάται η αλήθεια, φοβάται ο άνθρωπος Από Ρίνα Σερέτη

Την αξία της σιωπής δεν τη λογίζουν οι εχθροί. Θαρρείς στον θόρυβο θα χάσεις τα λογικά σου. Θα χάσεις το στόχο σου. Δρόμος πουθενά, μόνο κραυγές που σταματούν κάθε σκέψη.

Μα στη σιωπή είναι η μόνη στιγμή που θα σταθείς αληθινός. Είσαι εσύ και όσα μέσα σου είτε φοβούνται είτε δε θέλουν να ακουστούν. Αρκεί που τα ακούει η αόρατη σύνδεση του αιθέρα με τη ψυχή. Εκεί όλα είναι αλήθεια. Η ψευδαίσθηση χωρά μόνο στη στιγμή που θα ανοίξεις τα μάτια σου.

Μη φοβηθείς να σωπάσεις, μη φοβηθείς να σταθείς λαβωμένος στο φως. Οι πληγές θα κλείσουν, τα σημάδια θα στεγνώσουν και ο χρόνος κριτής.

Πάγωσες πρώιμα, οι εποχές σου ξεράθηκαν μέσα σου, ο χειμώνας μόνο έσπειρε κρύο κι αποχώρησε. Σώπασες, γιατί όσα είπες κανείς δεν τα ερμήνευσε, κανείς δεν έδωσε σημασία.

Κοροϊδεύουν οι σιωπές ή οι άνθρωποι που τις φορούν; Κρατούν μυστικά;

Οι σιωπές κρατούν μέσα τους ολόκληρη την αλήθεια, μα αν δεν γίνουν λόγια παραμένουν άγνωστες. Έχουν τόσα να πουν οι σιωπές. Σπάνε τα μέσα τους κομμάτια, κρατούν τον πόνο με τα χέρια στα στήθια και συνεχίζουν βουβά. Ακόμη και τη χαρά μικραίνουν, ούτε κι εκείνη έχει δικαίωμα να ακουστεί.

“Τα όχι, τα μη, τα ναι, τα θέλω. Φτάνει πια, αποχωρώ, θα μείνω, αγαπώ, παλεύω, αντέχω, προχωρώ, αγωνίζομαι, είμαι μόνος…”

Εκείνος που σωπαίνει αληθινά, χωρίς πόνο, δίχως άναρχους μπερδεμένους ψίθυρους να ζητιανεύουν χαραμάδα, δεν τα παρατά! Κρατά τη διδαχή, πετά τα βάρη.

Ούτε ο χρόνος δεν κυλά στη σιωπή, στο ποτέ μόνο αφήνει όνειρα ανεκπλήρωτα. Στέκουν διψασμένα να σου θυμίζουν ποιος είσαι, το υλικό σου. Μόνος εσύ, μόνος κι εκείνος! Και οι δυο περιμένετε κάποιος από τους δύο να προχωρήσει.

Κάποτε οι άνθρωποι κιας σώπαιναν αγγίζονταν έστω τα χέρια, ψαλίδιζαν οι άκρες των δακτύλων τη σιωπή. Να αγγιχτούν με κάθε τρόπο οι σιωπές. Κι άλλοτε τα βλέμματα άγγιζαν τον πυθμένα της. Δεν κρατούσαν χαμηλά τα μάτια οι άνθρωποι, από πάντα. Περήφανοι όταν δεν είχαν κάτι να πουν, δυνατοί και δεν καταναλώθηκαν σε λόγια. Διατήρησαν την αλήθεια τους μακριά από τη βρομιά. Κάποτε…

Τώρα όποιος επιθυμεί να σπάσει τη σιωπή βρίσκεται σε τοίχους απροσπέλαστους. Παλεύει με τα όρνεα μέσα στο λαβύρινθο του νου και οι άνθρωποι γύρω του προσπαθούν να κρατήσουν την πόρτα κλειστή! Να μείνει εκεί η αλήθεια! Να μείνει εκεί η σιωπή!

Ας μη φοβάται η αλήθεια, φοβάται ο άνθρωπος και σωπαίνει. Αποχωρεί, μένει μόνος. Το ψέμα συνεχίζει! Μιλά, λίγες φορές, ψιθυρίζει, συνήθως φωνάζει και είναι εκείνο που βάζει πρώτο πλάτη στην πόρτα της σιωπής, στην πόρτα της αλήθειας.

Οι μάσκες ήτανε πάντα στη ζωή μας και πρώτοι τις φορέσαμε εμείς, από μόνοι μας! Από Ρίνα Σερέτη

 

Έτσι κι αλλιώς οι άνθρωποι τις φορούσανε από πάντα τις μάσκες. Οι ζωές τους κρυμμένες πίσω από τεχνητά χαμόγελα και χτυπήματα στήριξης στον ώμο. Έπρεπε να βρεθούν σε μια χαρά, φορούσαν τα καλά τους κι έκαναν το καθήκον τους! Έπρεπε να βρεθούν σε μία λύπη, φορούσαν τα μαύρα τους και πήγαιναν.

Να πρέπει να χαμογελάσεις! Να πρέπει να απλώσεις το χέρι, να φανείς αρεστός!

Πρέπει, μόνο πρέπει! Οι μάσκες ήτανε από πάντα στη ζωή μας και πρώτοι τις φορέσαμε εμείς, από μόνοι μας!

Ζωές μισές, αποτραβηγμένες από το θέλω, από το νιώθω, από το έχω ανάγκη…

Τώρα θα φανούν τα αληθινά πρόσωπα! Οι αληθινές αγκαλιές! Τώρα θα πέσουν τα τείχη της υποκρισίας και της ψευτιάς. Τώρα μόνον εκείνος που νιώθει με την καρδιά του δεν φοβάται! Εκείνος που νιώθει με το μυαλό, τρέμει και βλέπει παντού εχθρούς που θα του κάνουν κακό! Αρρώστια έτοιμη να του μεταδοθεί!

Η αρρώστια του μυαλού δεν αναφέρεται σε καμμία ανακοίνωση. Ένα μυαλό παραιτημένο στα χέρια του εκάστοτε κυβερνητικού εκπροσώπου, του εκάστοτε μοσχοαναθρεμένου δημοσιογράφου. Οι ρόλοι γραμμένοι. Κάμερα, φώτα, ήχος, όλα έτοιμα και στον αέρα της κατευθυνόμενης ζωής.

Άκου αυτό! Το κοντρόλ στα δικά σου χέρια…

Συναντάς ανθρώπους, πλησιάζεις να τους χαιρετίσεις εγκάρδια και βλέπεις μια αναστολή. Το σώμα τους συστέλλεται, μικραίνει. Σαν να μην τους χωρά ο τόπος. Φόβος για το αύριο σε ένα κουβάρι σώματος αποκομμένο από τη σκέψη, τη διερεύνηση, την ανάλυση, την αλήθεια. Ένα νοητικό μούδιασμα που θα το χαρακτήριζες κι επιλογή…

Τώρα πια όσοι αγγίζονται θα είναι από αλήθεια. Όσοι αγγίζονται θα είναι επειδή σε θέλουν στη ζωή τους! Σε νιώθουν δικό τους κομμάτι και πώς να κολλήσεις από δικό σου σώμα;

Θα είναι εκείνοι που πιστεύουν πως όταν κάνεις κάτι με την καρδιά σου, κανένα κακό δεν μπορεί να συμβεί! Δεν υπάρχει κακό στην ειλικρινή ανθρώπινη επαφή, μόνο φως που συνδέει τις ψυχές των ανθρώπων.

Φορείς της αγάπης είναι μόνο φορείς της ζωής!

Δεν νιώθω πια απογοήτευση! Νιώθω πως το τέλος της ψευτιάς ήρθε, ακόμη και με τον πιο σκληρό τρόπο! Νιώθω πως έστω και έτσι θα ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι. Τα χλωρά από τα ξερά, ακόμη κιαν πρέπει να καούν μαζί τους!

Νιώθω γαλήνη. Κανένας φόβος για το αύριο, όσο υπάρχει εκείνο το σήμερα, το φωτεινό, που χτίζεται με κάματο ανάμεσα σε τόση βρομιά. Αντιστέκεται η ψυχή, δεν παραδίδεται στο σκοτάδι! Αναγνωρίζει τον εχθρό, αναγνωρίζει το φίλο. Απλώνει το χέρι και προχωρά.

Είναι η εποχή που οι μάσκες πέφτουν! Είναι η εποχή που η αλήθεια φωτίζεται μέσα από το τόσο σκοτάδι…

Απλώσου σκοτάδι! Δε σε φοβάμαι! Όσο πιο πολύ σκοτάδι, τόσο πιο δυνατό το φως!

Οι μάσκες πέφτουν! Μη φοβάσαι! Τα πρόσωπα αποκαλύπτονται! Η αλήθεια αποκαλύπτεται!

Είσαι έτοιμος;