Ο καθένας δίνει τη δική του μάχη, στη δική του ανάβαση. Όταν φτάσεις στον τελικό σου προορισμό, το ταξίδι ξεκινά! Το ξέρεις το λαχταράς, ακόμη και να μην τα καταφέρεις! Έχεις έναν λόγο για να ζήσεις.
Άνθρωποι με στόχους, όραμα! Άνθρωποι συνδεδεμένοι με εκείνο το όνειρο που δεν ακροβατεί σε καμμία ψευδαίσθηση. Να φτάσουν στην κορυφή, εκεί που η ανάσα ελευθερώνεται. Προορισμός και ταξίδι γίνονται ένα!
Θέλουν να μεταστοιχειώσουν το υλικό τους σε εκείνο που ταιριάζει στη θέασή τους. Να βγάλουν από πάνω τους ότι φυτεύτηκε από άλλου τα χέρια. Σπόροι πεποιθήσεων, σπόροι δογμάτων, καρποί που ήθελαν πάση θυσία να μη φαγωθούν από εκείνους.
Όλοι φέρουν τις πληγές τους. Δεν μοιράζονται την αλήθεια τους οι πολλοί. Προτιμούν να προβάλλουν εκείνη τη μετριότητα που πουλά κάτιτις παραπάνω. Εκείνη που τραβά τα βλέμματα και την εφήμερη συμπόνια. Εκείνη που καταναλώνεται καθημερινά και ανατροφοδοτείται μέσα από την κλάψα τους. Δε σέβονται οι περισσότεροι, γιατί θεωρούν πως κανείς πόνος δεν είναι σαν και το δικό τους. Πιστεύουν πως μόνον εκείνοι έχουν δικαίωμα στον πόνο, οι υπόλοιποι έρχονται δεύτεροι.
Κατάθεση ψυχής γίνεται από λίγους. Δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα, δεν τους νοιάζει να τραβήξουν το ενδιαφέρον. Μόνον εκεί, σε μια πλατεία, στη μέση του πουθενά, κάτω από έναν πλάτανο, μονολογούν. Λένε αλήθειες, κοιτούν στα μάτια δακρύζοντας από ευγνωμοσύνη απέναντι σε εκείνον τον άγνωστο που δέχτηκε να τους ακούσει. Του μιλούν για την ανάβαση, για την κατρακύλα, τις ματωμένες πληγές. Καμμία ντροπή, όλα είναι αλήθεια…
Βιάζονται οι άνθρωποι, δε ζουν το τώρα που έχουν, θέλουν το τώρα που προσπαθούν να φτάσουν! Μα πώς; Αφού δεν είσαι ακόμη εκεί! Πώς;
Η ανάβαση συνεχίζεται. Η μάχη μαίνεται άλλοτε στο φως κι άλλοτε στο σκοτάδι καθρεφτίζει την ψυχή του καθενός. Αλήθεια και ψέμα στο μυαλό η ζωή. Όλοι μας χώμα στα σώματα, νερό στα μάτια, πηγή στις πληγές. Μην με ρωτάς άλλο να σου πω τι θα γίνει μετά, θαρρείς ξέρω πιο πολλά από εσένα…
Τα ίδια γνωρίζουμε όλοι! Αυτός ο προορισμός, εκεί ξεκινά το ταξίδι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου