Ας μη φοβάται η αλήθεια, φοβάται ο άνθρωπος Από Ρίνα Σερέτη

Την αξία της σιωπής δεν τη λογίζουν οι εχθροί. Θαρρείς στον θόρυβο θα χάσεις τα λογικά σου. Θα χάσεις το στόχο σου. Δρόμος πουθενά, μόνο κραυγές που σταματούν κάθε σκέψη.

Μα στη σιωπή είναι η μόνη στιγμή που θα σταθείς αληθινός. Είσαι εσύ και όσα μέσα σου είτε φοβούνται είτε δε θέλουν να ακουστούν. Αρκεί που τα ακούει η αόρατη σύνδεση του αιθέρα με τη ψυχή. Εκεί όλα είναι αλήθεια. Η ψευδαίσθηση χωρά μόνο στη στιγμή που θα ανοίξεις τα μάτια σου.

Μη φοβηθείς να σωπάσεις, μη φοβηθείς να σταθείς λαβωμένος στο φως. Οι πληγές θα κλείσουν, τα σημάδια θα στεγνώσουν και ο χρόνος κριτής.

Πάγωσες πρώιμα, οι εποχές σου ξεράθηκαν μέσα σου, ο χειμώνας μόνο έσπειρε κρύο κι αποχώρησε. Σώπασες, γιατί όσα είπες κανείς δεν τα ερμήνευσε, κανείς δεν έδωσε σημασία.

Κοροϊδεύουν οι σιωπές ή οι άνθρωποι που τις φορούν; Κρατούν μυστικά;

Οι σιωπές κρατούν μέσα τους ολόκληρη την αλήθεια, μα αν δεν γίνουν λόγια παραμένουν άγνωστες. Έχουν τόσα να πουν οι σιωπές. Σπάνε τα μέσα τους κομμάτια, κρατούν τον πόνο με τα χέρια στα στήθια και συνεχίζουν βουβά. Ακόμη και τη χαρά μικραίνουν, ούτε κι εκείνη έχει δικαίωμα να ακουστεί.

“Τα όχι, τα μη, τα ναι, τα θέλω. Φτάνει πια, αποχωρώ, θα μείνω, αγαπώ, παλεύω, αντέχω, προχωρώ, αγωνίζομαι, είμαι μόνος…”

Εκείνος που σωπαίνει αληθινά, χωρίς πόνο, δίχως άναρχους μπερδεμένους ψίθυρους να ζητιανεύουν χαραμάδα, δεν τα παρατά! Κρατά τη διδαχή, πετά τα βάρη.

Ούτε ο χρόνος δεν κυλά στη σιωπή, στο ποτέ μόνο αφήνει όνειρα ανεκπλήρωτα. Στέκουν διψασμένα να σου θυμίζουν ποιος είσαι, το υλικό σου. Μόνος εσύ, μόνος κι εκείνος! Και οι δυο περιμένετε κάποιος από τους δύο να προχωρήσει.

Κάποτε οι άνθρωποι κιας σώπαιναν αγγίζονταν έστω τα χέρια, ψαλίδιζαν οι άκρες των δακτύλων τη σιωπή. Να αγγιχτούν με κάθε τρόπο οι σιωπές. Κι άλλοτε τα βλέμματα άγγιζαν τον πυθμένα της. Δεν κρατούσαν χαμηλά τα μάτια οι άνθρωποι, από πάντα. Περήφανοι όταν δεν είχαν κάτι να πουν, δυνατοί και δεν καταναλώθηκαν σε λόγια. Διατήρησαν την αλήθεια τους μακριά από τη βρομιά. Κάποτε…

Τώρα όποιος επιθυμεί να σπάσει τη σιωπή βρίσκεται σε τοίχους απροσπέλαστους. Παλεύει με τα όρνεα μέσα στο λαβύρινθο του νου και οι άνθρωποι γύρω του προσπαθούν να κρατήσουν την πόρτα κλειστή! Να μείνει εκεί η αλήθεια! Να μείνει εκεί η σιωπή!

Ας μη φοβάται η αλήθεια, φοβάται ο άνθρωπος και σωπαίνει. Αποχωρεί, μένει μόνος. Το ψέμα συνεχίζει! Μιλά, λίγες φορές, ψιθυρίζει, συνήθως φωνάζει και είναι εκείνο που βάζει πρώτο πλάτη στην πόρτα της σιωπής, στην πόρτα της αλήθειας.