“Ο σικελικός εσπερινός” στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

“Ο σικελικός εσπερινός” στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Added by theatroland on January 23, 2013

Τζουζέππε Βέρντι
Grand Όπερα σε πέντε πράξεις με Μπαλέτο
Μέγαρο Μουσικής – Αίθουσα Τριάντη
24, 25, 26, 27 Ιανουαρίου 2013
Ώρα έναρξης  20.00

Μουσική διεύθυνση: Μύρων Μιχαηλίδης
Σκηνοθεσία – Χορογραφία: Ρενάτο Τζανέλλα

Με αφορμή την επέτειο διακοσίων χρόνων από τη γέννηση του Τζουζέππε Βέρντι, η Εθνική Λυρική Σκηνή σε συμπαραγωγή με το Μέγαρο Μουσικής, παρουσιάζει την πεντάπρακτη μεγαλόπρεπη όπερα με μπαλέτο Ο σικελικός εσπερινός. Με αφετηρία ένα ιστορικό γεγονός αλλά και την τρέχουσα ιστορία της πατρίδας του, ο Βέρντι εμπνεύστηκε μία επαναστατική όπερα γεμάτη ενθουσιώδη, μελωδική μουσική.

Η υπόθεση αντλεί από το ιστορικό γεγονός εξέγερσης, η οποία πέρασε στην ιστορία με αυτό το όνομα. Το 1282 μ.Χ. στην υπό γαλλική κατοχή Σικελία, η δούκισσα Έλενα είναι ερωτευμένη με τον Αρρίγκο, ο οποίος αρχικά δεν γνωρίζει ότι είναι γιός του Γάλλου κυβερνήτη Μονφόρτε. Κατά τη διάρκεια χορού η Έλενα επιχειρεί να δολοφονήσει τον Μονφόρτε. Εκείνος όμως σώζεται χάρη σε παρέμβαση του Αρρίγκο, ο οποίος στο μεταξύ έχει πληροφορηθεί τη συγγένειά του με τον κυβερνήτη. Η Έλενα και οι συνωμότες συλλαμβάνονται. Ως αντάλλαγμα για την απελευθέρωσή τους, ο Μονφόρτε ζητά και πετυχαίνει από το γιό του να συμφιλιωθούν. Όμως, οι καμπάνες στον γάμο του Αρρίγκο με την Έλενα δίνουν το σύνθημα για την εξέγερση των Σικελών.
Η παραγωγή παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία του διευθυντή του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Ρενάτο Τζανέλλα, ο οποίος εντυπωσίασε το αθηναϊκό κοινό με το τολμηρό και μεγαλειώδες ανέβασμα του Φάουστ του Γκουνό, τον Ιανουάριο του 2012 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Τα σκηνικά και τα κοστούμια, υπογράφουν ο Αλεσσάντρο Κάμερα και η Κάρλα Ρικόττι.
Ο σκηνοθέτης σημειώνει: «Για να σκηνοθετήσεις τον Σικελικό εσπερινό πρέπει να μελετήσεις εις βάθος τα ιστορικά γεγονότα. Στη θρυλική όπερα του Βέρντι, το ιστορικό πλαίσιο είναι η σύγκρουση μεταξύ των Γάλλων και των Σικελών και μέσα σε αυτό μια άλλη σύγκρουση μεταξύ πατέρα και γιού, η οποία καταστρέφει τη σχέση μεταξύ του ανθρώπου και της πατρίδας του».
Μία μεγάλη παραγωγή με διεθνούς επιπέδου διανομή και τη συμμετοχή της Χορωδίας και του Μπαλέτου της ΕΛΣ. Την Ορχήστρα της ΕΛΣ θα διευθύνει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του οργανισμού, Μύρων Μιχαηλίδης.
Ο σικελικός εσπερινός είναι μια από τις πιο μεγαλειώδεις όπερες του Βέρντι, η οποία παρουσιάζεται σπάνια στην Ελλάδα. Τελευταία φορά που παρουσιάστηκε από την Εθνική Λυρική Σκηνή, ήταν το 1978 στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού.
[Η παραγωγή η οποία επρόκειτο να παρουσιαστεί για οκτώ παραστάσεις θα παρουσιαστεί τελικά για τέσσερις, από τις 24 έως τις 27 Ιανουαρίου, λόγω των καθυστερήσεων που προέκυψαν από τις στάσεις εργασίας του τεχνικού προσωπικού της ΕΛΣ]
O σικελικός εσπερινός με μια ματιά…
Μουσική διεύθυνση: Μύρων Μιχαηλίδης
Σκηνοθεσία- Χορογραφία – Φωτισμοί: Ρενάτο Τζανέλλα
Σκηνικά: Αλεσσάντρο Κάμερα
Κοστούμια: Κάρλα Ρικόττι
Διεύθυνση χορωδίας: Αγαθάγγελος Γεωργακάτος
Γκουίντο ντι Μονφόρτε: Δημήτρης Πλατανιάς (24, 26/1/2013) / Kάρλος Αλμαγκέρ (25, 27/1/2013)
Εξοχότατος Μπετύν: Διονύσης Τσαντίνης
Κόμης του Βωντμόν: Δημήτρης Κασιούμης (24, 26/1/2013) / Γιώργος Ρούπας (25, 27/1/2013)
Αρρίγκο: Γκρέκορυ Κούντε (24, 26/1/2013) / Ρούντυ Παρκ (25, 27/1/2013)
Τζοβάννι ντα Πρότσιντα: Δημήτρης Καβράκος (24, 26/1/2013) / Τάσος Αποστόλου (25, 27/1/2013)
Δούκισσα Έλενα: Τσέλια Κοστέα (24, 26/1/2013) / Λιάνα Χαρουτουνιάν (25, 27/1/2013)
Νινέττα: Μαρισία Παπαλεξίου (24, 26/1/2013) / Μαρία Καραγιαννάκη (25, 27/1/2013)
Ντανιέλι: Χρήστος Κεχρής (24, 26/1/2013) / Χαράλαμπος Αλεξανδρόπουλος (25, 27/1/2013)
Τεμπάλντο: Σταμάτης Μπερής (24, 26/1/2013) / Δημήτρης Ναλμπάντης (25, 27/1/2013)
Ρομπέρτο: Πέτρος Σαλάτας (24, 26/1/2013) / Γιάννης Σελητσανιώτης (25, 27/1/2013)
Μανφρέντο: Ζαχαρίας Τσούμος (24, 26/1/2013) / Χαράλαμπος Βελισάριος (25, 27/1/2013)
Συμμετέχουν  η Ορχήστρα, η Χορωδία και το Μπαλέτο της  ΕΛΣ

Μ.Παπαδάκης: O Σικελικός εσπερινός ή η ετερογονία του σκοπού

Το 1282 το Πάσχα έπεφτε νωρίς, στις 29 Μαρτίου. Όλη τη Μεγάλη εβδομάδα το νησί της Σικελίας φαινομενικά ήταν ήρεμο. Στο λιμάνι της Μεσσήνης ήταν αγκυροβολημένη μια μεγάλη αρμάδα των Ανζού.

Βασιλικοί πράκτορες, δίχως να ενδιαφέρονται για την έχθρα των σκυθρωπών χωρικών περιόδευαν ανά το νησί και επιτάσσανε όσα αποθέματα δημητριακών έβρισκαν και συγκέντρωναν αγέλες βοοειδών και χοίρων για να εξασφαλίσουν τα τρόφιμα της εκστρατείας καθώς και άλογα για τους ιππότες. Κανένας από τους Γάλλους αξιωματούχους και κανένας από τους στρατιωτικούς  που διοικούσαν τα σαρανταδύο φρούρια για τον έλεγχο  της ενδοχώρας δεν είχε παρατηρήσει κάτι περισσότερο από τη συνηθισμένη εχθρότητα που τους έδειχναν οι υποτελείς. Μεταξύ όμως των Σικελών οι οποίοι γιόρταζαν την Ανάσταση του Χριστού με τα παραδοσιακά τους τραγούδια και χορούς στους δρόμου η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη και εκρηκτική.

Η εκκλησία του Αγίου Πνεύματος βρίσκεται μισό μίλι νοτιοανατολικά, πίσω από το παλιό τείχος του Παλέρμο, στο χείλος του μικρού φαραγγιού του ποταμού Ορέτο. Είναι εσωτερικά και εξωτερικά ένααυστηρό κτίσμα. Τον θεμέλιο λίθο του έβαλε το 1177 ο Βάλτερ Όφαμιλ Αγγλογεννημένος Αρχιεπίσκοπος του Παλέρμο, μια μέρα που την είχε κάνει δυσοίωνη η έκλειψη του ηλίου. Ανέκαθεν τη δεύτερη μέρα του Πάσχα σε αυτήν την εκκλησία γινόταν κατά το έθιμο, πανηγύρι, και αυτή τη χρονιά τη Δευτέρα (του Πάσχα) είχε φθάσει από την πόλη και τα γύρω χωριά, όπως συνηθιζόταν, πλήθος κόσμου, για να παρακολουθήσει την ακολουθία του Εσπερινού. Φλυαρούσαν και τραγουδούσαν στην πλατεία και ο καθένας περίμενε να αρχίσει η λειτουργία. Ξαφνικά έφθασε μια ομάδα Γάλλων αξιωματούχων για να πάρει μέρος στη γιορτή. Τους υποδέχθηκαν ψυχρά, με εχθρικά βλέμματα, αυτοί όμως επέμεναν να αναμειχθούν με το πλήθος. Είχαν πιεί πολύ, συμπεριφέρονταν ανέμελα και γρήγορα άρχισαν να πειράζουν με οικειότητα τις νέες γυναίκες, γεγονός που προσέβαλε τους Σικελούς. Ανάμεσά τους ένας λοχίας που τον έλεγαν Ντρουέ, τράβηξε μια νέα παντρεμένη γυναίκα από το πλήθος και την παρενοχλούσε με τις φιλοφρονήσεις του. Αυτό δεν μπόρεσε να το ανεχθεί ο άντρας της. Τράβηξε το μαχαίρι του, έπεσε πάνω στον Ντρουέ και τον σκότωσε. Οι Γάλλοι έτρεξαν να εκδικηθούν για το θάνατο του συντρόφου τους, και ξαφνικά βρέθηκαν περικυκλωμένοι από ένα πλήθος εξαγριωμένων Σικελών, που ήταν όλοι οπλισμένοι με στιλέτα και σπαθιά. Από τους Γάλλους δεν επέζησε ούτε ένας. Εκείνη τη στιγμή οι καμπάνες της εκκλησίας του Αγίου Πνεύματος και όλες οι εκκλησίες της πόλης σήμαιναν τον Εσπερινό.(Σικελικός Εσπερινός).

Ώς το άλλο πρωί στο Παλέρμο είχαν σκοτωθεί περίπου 2000 Γάλλοι. Το Παλέρμο βρισκόταν κάτω από τον έλεγχο των επαναστατών. Ο Σικελικός εσπερινός άλλαξε τον ρού των Ιστορικών γεγονότων. Ο Κάρολος Ντ Ανζού ματαίωσε την εκστρατεία του εναντίον της Κωνσταντινούπολης του Μιχαήλ Παλαιολόγου.

Ο "Γάλλος" πάπας Μαρτίνος τοποθετήθηκε ανοιχτά εναντίον των επαναστατών και υπέρ του Κάρολου των Ανζού. Ένας σοφότερος Πάπας θα είχε κατανοήσει τα αίτια της επανάστασης και την αληθινή επιθυμία των Σικελών να τεθούν κάτω από την Παπική προστασία. Η αδιαλλαξία του όμως οδήγησε τη Σικελία στα χέρια της Αραγωνίας, αφού οι επαναστατημένοι Σικελοί μην έχοντας άλλη διέξοδο προσέφεραν το θρόνο στον Πέτρο της Αραγωνίας του οποίου η σύζυγος Κωνσταντία είχε κληρονομικά δικαιώματα επ' αυτού.

Η πιθανή σύγκρουση των βασιλιάδων Πέτρου της Αραγωνίας και Καρόλου των Ανζού απεφεύχθη με την αποχώρηση του Κάρολου από τη Σικελία, αφού προηγουμένως έλυσε την πολιορκία της Μεσσήνης

Η κριτική στάση απέναντι στη Μαρξιστική θεωρία αλλά και η κριτική βίωση και παρατήρηση του κομμουνιστικού κινήματος στη διεθνή και διαχρονική του διάσταση δίνει ερεθισμούς στη σκέψη. Ας θεωρήσουμε ως καίριο σημείο του προβληματισμού μας το εξής: Στο παρελθόν εκατομμύρια ανθρώπων οι περισσότεροι από τους οποίους είχαν ηθικές προθέσεις και επέδειξαν απαράμιλλη αυτοθυσία, μάχονταν για την εγκαθίδρυση της Ουτοπίας, όμως από τη συλλογική τους δράση προέκυπταν αποτελέσματα απ΄ευθείας αντίθετα προς τους κεκηρυγμένους σκοπούς, αποτελέσματα που ανακύκλωναν ακριβώς εκείνα τα φαινόμενα που ήθελε και όφειλε να ξεπεράσει η Ουτοπία: Την κατεξουσίαση ανθρώπου από άνθρωπο, τη λογική της ισχύος μέσα στην αναίμακτη ή αιματηρή ακδίπλωσή της.

Πώς έπρεπε να ερμηνευθεί αυτό το παράδοξο; Πώς λειτουργεί η ετερογονία των σκοπών μέσα στην Ιστορία, ούτως ώστε, συνηθέστατα άλλωστε, και από τις απαρχές ακόμα της ιστορικής δρασ7τηριότητας η φορά της απρόσωπης συνισταμένης να αποκλίνει από τη φορά των προσωπικών συνιστωσών παρμένων χωριστά; Γιατί με άλλα λόγια η συλλογική δράση να μας οδηγεί εκεί που δεν επιθυμούσε κανείς από τους ατομικούς φορείς της;

Ας προσπαθήσουμε με βάση τα ιστορικά γεγονότα να δώσουμε μιαν εξήγηση σ΄αυτά τα ερωτήματα.

Όταν το νέο έθνος-κράτος εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια και εν μέρει ως αποτέλεσμα της Μεταρρύθμισης τον 16ο αι. στη δυτική και βόρεια Ευρώπη, ορισμένοι μεταξύ των νομικών που συμμετείχαν στη διατύπωση και την προάσπιση των αξιώσεων και των νόμων αυτών των βασιλείων στην πλειοψηφία τους Μεταρρυθμιστές είτε λόγω αντίθεσης προς την αυθεντία της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας είτε, σε μερικές περιπτώσεις λόγω αντίθεσης προς τη συγκεντρωτική πολιτική του βασιλιά της Γαλλίας- άρχισαν να υποστηρίζουν ότι το Ρωμαικό δίκαιο, παρά την αξίωσή του για οικουμενικό κύρος, δεν ήταν τίποτα γι αυτούς: δεν ήταν  Ρωμαίοι, ήταν Φράγκοι, Κέλτες, Σκανδιναυοί, είχαν τις δικές του Φράγκικες, Κέλτικες, Σκανδιναυικές παραδόσεις. Ζούσαν στο Λάνγκντογκ, είχαν τα δικά τους έθιμα από αμνημονεύτων χρόνων. Τί αντιπροσώπευε η Ρώμη γι΄αυτούς; Στη Γαλλία υπήρχαν απόγονοι των Φράγκων κατακτητών, οι προπάτορές τους είχαν υποταχθεί στους Γαλλορωμαίους. Κληρονόμησαν ή επιθυμούσαν να αποδεχθούν μονάχα τους δικούς τους φράγκικους ή βουργουνδικούς ή ελβετικούς νόμους. Το Ρωμαικό δίκαιο δεν είχε τίποτα να τους πεί, δεν ίσχυε γι΄αυτούς. Άς υπακούουν οι Ιταλοί στη Ρώμη. Γιατί θα έπρεπε οι Φράγκοι, οι Τεύτονες, οι απόγονοι των Βίκινγκς πειρατών να αποδεχθούν την κυριαρχία κάποιου μεμονωμένου, οικονομικού, ξένου νομικού κώδικα; Διαφορετικά έθνη, διαφορετικές ρίζες, διαφορετικοί νόμοι, διαφορετικοί λαοί, διαφορετικά ιδεώδη. Καθένας έχει το δικό του τρόπο ζωής. Ποιό δικαίωμα είχε λιγότερο δε ο Πάπας που οι μεταρρυθμίσεις απέρριπταν τις αξιώσεις του για πνευματική εξουσία.

Αυτό διέλυσε τη γοητεία του μοναδικού κόσμου, του μοναδικού οικουμενικού νόμου, και άρα του μοναδικού οικουμενικού σκοπού, για τους ανθρώπους εν γένει, παντού και πάντοτε.

Η τέλεια κοινωνία την οποία οι Φράγκοι πολεμιστές ή έστω οι απόγονοί τους θεωρούσαν ιδεώδη, διέφερε ίσως και κατά πολύ από το Ουτοπικό όραμα κάποιου Ιταλού, αρχαίου ή σύγχρονου, και ήταν εντελώς ανόμοια με το όραμα κάποιου Ινδού, Σουηδού, Τούρκου.

Εξ αιτίας αυτού το φάσμα του σκεπτικισμού κάνει δειλά την εμφάνισή του και μαζί μ΄αυτό αρχίζει η αποσύνθεση της πίστης στην έννοια των οικουμενικά έγκυρων σκοπών, τουλάχιστον στην κοινωνική και την πολιτική σφαίρα. Αυτό είχε ως συνακόλουθο την αίσθηση ότι δεν υπήρχε μόνο ιστορικό ή πολιτικό, αλλά και λογικό ρήγμα, στην εν γένει ιδέα κάποιου σύμπαντος ισότιμα αποδεκτού σε κοινότητες με διαφορετική προέλευση, με διαφορετικές παραδόσεις, διαφορετικό χαρακτήρα και νοοτροπία.

Ωστόσο, και πάλι οι συνέπειες αυτής της κατάστασης δεν αναγνωρίστηκαν σε όλη την έκτασή τους εξ αιτίας μάλλον της περιφανούς νίκης στην ίδια χρονική στιγμή των φυσικών επιστημών. Μόνο η επιστημονική γνώση θα μας σώσει, Αυτό ήταν. Αυτό θα είναι εφεξής και το θεμελιώδες δόγμα του Γαλλικού Διαφωτισμού, ενός σπουδαίου απελευθερωτικού κινήματος, που στις μέρες του εξάλειψε μεγάλο μέρος από την ωμότητα, την αδικία, τη δεισιδαιμονία και το σκοταδισμό.

Με την παροδο του χρόνου όμως αυτό το μεγάλο ρεύμα του ορθολογισμού οδήγησε σε αναπόδραστη αντίδραση. Αποτελεί ιστορική προγματικότητα πως όποτε ο ορθολογισμός αποκτά μεγάλες διαστάσεις τότε επέρχεται κάποιο είδος συγκινησιακής αντίστασης κάποια "αντίδραση" η οποία εκπηγάζει απο ό,τι είναι ανορθολογικό στον άνθρωπο. Αυτό συνέβη στην Ελλάδα τον 4ο και 3ο π.Χ. αιώνα, όταν οι μεγάλες Σωκρατικές σχολές δημιούργησαν τα σπουδαία ορθολογικά συστήματά τους. Τότε ακριβώς μαθαίνουμε από τους ιστορικούς των ελληνικών λατρειών, οι μυστηριακές θρησκείες, ο αποκρυφισμός ο ανορθολογισμός, οι μυστικισμοί κάθε είδους γνωρίζουν τη μεγαλύτερή τους ακμή.

Με τον ίδιο τρόπο το πανίσχυρο και άτεγκτο οικοδόμημα του Ρωμαικού δικαίου, ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του ανθρώπινου  πολιτισμού και δίπλα σ΄αυτό η σπουδαία νομική-θρησκευτική δομή του αρχαίου ιουδαισμού είχαν ως επακόλουθο μια σθεναρή συγκινησιακή αντίσταση η οποία έφτασε στο κατακόρυφο με την εμφάνιση και το θρίαμβο του Χριστιανισμού.

Το πολιτικό ανάλογο στις μέρες μας έχει κάνει την εμφάνισή του. Πάλι τίθεται το ζήτημα της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Ξανά διαφορετικοί λαοί, διαφορετικά έθνη, διαφορετικά ιδεώδη, χαρακτήρες, νοοτροπίες αλλά και διαφορετικά οικονομικά συστήματα με τις ιδιαιτερότητές του το καθένα πρέπει να υποταχθούν σε μια παγκόσμια αυθεντία. Οι οδυνηρές συνέπειες του εγχειρήματος είναι ήδη προφανείς για τους λαούς της Ευρώπης αλλά και του κόσμου.

Θυμάμαι ένα σύνθημα από τα παλιά: "Όταν το δάχτυλο έδειχνε τη Σελήνη, ο ηλίθιος κοίταγε το δάχτυλο". Οι ηλίθιοι της Τρόικας των Αθηνών δεν καταλαβαίνουν ότι ανάμεσά τους βρίσκεται ένα νέος Ντρουέ που θα πυροδοτήσει ένα νέο Σικελικό Εσπερινό. Μόνο που η ετερογονία του σκοπού  θα οδηγήσει σε απρόβλεπτες εξελίξεις. Το σίγουρο είναι ότι η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει.

 

Μανώλης Παπαδάκης

Ε.ΠΑ.Μ. Καστέλλας

 

Bιβλιογραφία:

Steven Runciman: o Σικελικός εσπερινός εκδ. Γκοβόστη

Π. Κονδύλης: Το αόρατο χρονολόγιο της σκέψης  εκδ. Νεφέλη

Isaiah Berlin: Το στρεβλό υλικό της ανθρωπότητας  εκδ. ΚριτικήΕΙΣ 

Jan

4

Η Αργή Κίνηση στα έγκατα της μπλε πολυκατοικίας στα Εξάρχεια

Η Αργή Κίνηση στα έγκατα της μπλε πολυκατοικίας στα Εξάρχεια
Η ηθοποιός Δανάη Παπουτσή διασκευάζει το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο Σε Αργή Κίνηση, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κέδρος και σκηνοθετεί στο φωταγωγό της μπλε πολυκατοικίας.
Λίγα λόγια για το έργο.
Μια μάνα, η κόρη, ο άντρας, το αγόρι, ο Φου.
Άνθρωποι χωρίς όνομα, με έντονη ταυτότητα, διανύουν τον κύκλο του προσωπικού τους θανάτου προκειμένου να ζήσουν. Πρόσωπα που πηγαινοέρχονται στα έγκατα της μπλε πολυκατοικίας με άξονα την απώλεια, την εμμονή, την ανάμνηση που τους κρατάει εγκλωβισμένους, το στόχο που αλλάζει πρόσωπο και δεν ολοκληρώνεται ποτέ, το λάθος timing που καθορίζει τις ζωές τους. Κάποιοι νομίζουν πως έχουν αφήσει πίσω το νήμα που τους συνδέει με τον ομφάλιο λώρο αλλά για να ανασάνουν πραγματικά επιστρέφουν βίαια σε αυτό προκειμένου να το αντιμετωπίσουν και να συνεχίσουν.
Παίζουν:
Κόρη – Αλεξάνδρα Ταβουλάρη
Μια μάνα – Δανάη Παπουτσή
Αγόρι – Μιχάλης Πανάδης
Άντρας – Γιάννης Παπαϊωάννου
Φου – Θέμης Μητρόπουλος
Προγραμματισμένη Έναρξη Παραστάσεων 28 Ιανουαρίου
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη
Είσοδος από το Floral.
Θα ακολουθήσει αναλυτικό δελτίο τύπου λίγες μέρες πριν την έναρξη των παραστάσεων.
H Δανάη Παπουτσή γεννήθηκε στην Αθηνά. Φοίτησε στη Δραματική σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου και στην σχολή της Μαίρης Βογιατζή – Τράγκα (2005).
Ακολούθησαν σεμινάρια με τη Ρούλα Πατεράκη και το Γιάννη Ιορδανίδη ενώ παράλληλα παρακολουθούσε το μεταπτυχιακό της Α.Σ.Κ.Τ. Αθηνών.
Το 2005 ξεκίνησε τα πρώτα της βήματα στο Θέατρο Βαφείο με την παράσταση «Μήδεια» του Ευριπίδη και την ομάδα «Προσωδία» που ίδρυσε ο σκηνοθέτης δάσκαλος και μουσικός Λάκης Καραλής.
Το 2011-2012 την είδαμε στο Θέατρο Επι Κολωνώ στην παράσταση «Η Γάζα είναι…Μαθήματα Επιβίωσης», σε σκηνοθεσία Μάνιας Παπαδημητρίου και στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας στο <<Σκότωσε ό,τι αγαπάς» του Αλέξη Σταμάτη, σε σκηνοθεσία Άρη Τρουπάκη.
Έχει αποσπάσει Τιμητική διάκριση β' γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Φανταστικού Κινηματογράφου ''Βαγγέλης Κοτρώνης'', για την ταινία «Πάσας τας εντολάς αυτού» σε σκηνοθεσία Χάρη Ξυδιά.
Το 2010 κυκλοφόρησε το πρώτο προσωπικό της άλμπουμ με τίτλο «Ταμπλό Βιβάν» στο οποίο υπογράφει τους στίχους και τραγουδάει. Η μουσική είναι του συνθέτη Σάκη Τσιλίκη.
Το διήγημά της με τίτλο «Σταθμός» βραβεύτηκε στον 3ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό διηγήματος και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ελευθερουδάκης μαζί με όλα τα βραβευθέντα διηγήματα με τίτλο «19 καινούρια βήματα».
Το «Σε αργή κίνηση», είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.
Δανάη Παπουτσή
e-mail: danai.papoutsi@gmail.com
http://www.facebook.com/danaipapoutsi
To Floral σας εύχεται χρόνια πολλά με υγεία, χαμόγελα και ανάταση ψυχής...
FLORAL: Θεμιστοκλέους 80, 106 81 Εξάρχεια / τηλ: 210 3800070 / fax: 210 3800071 / email: info@floralcafe.gr

Δημοσιεύτηκε 4th January από τον χρήστη VASILIS TSOUGARIS

Ετικέτες: σχόλια εκδηλώσεις ενημέρωση άρθρα floral

Τα πιο όμορφα σπήλαια της Ελλάδας

28 Δεκ 2011

Τα πιο όμορφα σπήλαια της Ελλάδας

Σπήλαιο Περάματος
Βρίσκεται μόλις 5 χλμ. από το κέντρο της πόλης των Ιωαννίνων, στο δρόμο για Μέτσοβο, στο ομώνυμο προάστιο Πέραμα, επάνω στο λόφο Γορίτσα. Τα πόδια του λούζει η λίμνη Παμβώτιδα Ιωαννίνων, που έγινε ξακουστή με το θρύλο της Κυρά-Φροσύνης και του Αλή Πασά. Είναι το πιο μεγάλο σε έκταση σπήλαιο στην Ελλάδα 14,8 στρέμματα και το 6ο σε μήκος διαδρόμων 1.700 μ. Ανακαλύφθηκε το 1942 από το ζεύγος Πετρόχειλου. Οι εσωτερικοί του χώροι φωτίζονται με τρόπο καλλιτεχνικό και ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει, περπατώντας σε διάδρομο μήκους 1.000 περίπου μέτρων, τις ιριδίζουσες ανταύγειες των σταλακτιτών και σταλαγμιτών με τα περίεργα σχήματα.

Βλυχάδα Δυρού
Βρίσκεται στο νομό Λακωνίας, στην περιοχή της πανέμορφης Μάνης, λίγα χιλιόμετρα βόρεια από την κοινότητα του Πύργου Δυρού. Πρόκειται για το πιο όμορφο λιμναίο σπήλαιο στην Ελλάδα και στον κόσμο γενικά, αφού θεωρείται ως το πιο εντυπωσιακό ανάμεσα στα Παντιράκ της Νότιας Γαλλίας και τη Ζάιτα της Βηρυτού, δύο εκπληκτικά λιμναία σπήλαια. Μέχρι σήμερα είναι στις πρώτες θέσεις των ελληνικών σπηλαίων, με συνολικό μήκος διαδρομών (υποβρυχίων και χερσαίων) στα 14,5 χιλιόμετρα. Το σπήλαιο πήρε το όνομά του από το υφάλμυρο νερό ενός υπόγειου ποταμού που εκβάλει στη θάλασσα. Αυτός ήταν και ο λόγος της ανακάλυψής του στις αρχές του 19ου αιώνα. Ρέει τόσο αργά που δύσκολα το καταλαβαίνεις. Τοπία με εντυπωσιακούς κρυστάλλους και πεντακάθαρα νερά συνθέτουν εκπληκτικές εικόνες. Είναι γνωστό σε όλο τον κόσμο, για τον εξαιρετικό του διάκοσμο και για το τεράστιο επιστημονικό και παλαιοντολογικό ενδιαφέρον που παρουσιάζει. Ελάφια, ιπποπόταμοι, πάνθηρες, ύαινες και λέοντες είναι μερικά από τα ευρήματα που έχουν ανασυρθεί από τον πυθμένα στη διάρκεια ελληνικών αλλά και ξένων σπηλαίο-καταδυτικών αποστολών. Η διαδρομή, που κρατάει περίπου 45 λεπτά και έχει μήκος 3.100 μ., γίνεται με βάρκες, τις οποίες οδηγούν ντόπιοι ξεναγοί. Στο τέλος μένουν 300 μέτρα χερσαίου τμήματος, όπου ένας διάδρομος οδηγεί στη έξοδο περνώντας ανάμεσα από τους καταπληκτικούς σχηματισμούς του μοναδικού αυτού σπηλαίου.

Αλεπότρυπα Δυρού
Είναι ένα από τα πιο σημαντικά σπήλαια με αρχαιολογικό ενδιαφέρον, της Μάνης αλλά και της Ελλάδας γενικότερα και βρίσκεται στον όρμο του Δυρού, 200 μέτρα απόσταση από το σπήλαιο Βλυχάδα. Πρόκειται για αρκετά μεγάλο σπήλαιο που στο παρελθόν υπήρξε κοίτη υπόγειου ποταμού. Ανακαλύφθηκε τυχαία το 1958 και από τότε έχει τραβήξει το ενδιαφέρον των αρχαιολόγων για τα πολύ σημαντικά ευρήματα που έχουν βρεθεί μέσα του. Το σπήλαιο χρησιμοποιήθηκε ως κατοικία, αποθήκη αγαθών, εργαστήριο οικοτεχνικής δραστηριότητας, καθώς και ως χώρος ταφής και λατρείας νεκρών. Με βάση τις χρονολογήσεις και τη μελέτη των ευρημάτων το σπήλαιο χρησιμοποιήθηκε περίπου το 5300-3200 π.Χ. Μετά από ανασκαφές που γίνονται μέχρι και σήμερα, παρατηρήθηκαν ογκόλιθοι, άταφοι νεκροί και άλλα στοιχεία που οδηγούν στο συμπέρασμα πως μια μεγάλη καταστροφή, πιθανότατα σεισμός, εγκλώβισε τους κατοίκους μέσα στο σπήλαιο στο τέλος της 4ης χιλιετίας π.Χ. Πολλά εκθέματα βρίσκονται στο αρχαιολογικό μουσείο Σπάρτης, αλλά και στο μικρό μουσείο που βρίσκεται στην είσοδο του σπηλαίου. Για να αξιοποιηθεί τουριστικά, το σπήλαιο υπέστη μεγάλες καταστροφές στο εσωτερικό του, αλλά κυρίως στην είσοδό του, κατά τη διάνοιξή της με χρήση δυναμίτη, που κατέστρεψε σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα. Εδώ κι αρκετά χρόνια το σπήλαιο παραμένει κλειστό για τους επισκέπτες και για τους σπηλαιολόγους.

Σπήλαιο Λιμνών
Το πανέμορφο αυτό σπήλαιο βρίσκεται κοντά στο χωριό Καστριά της Αχαΐας, 16,5 χλμ. από τα Καλάβρυτα, στον ορεινό όγκο του Χελμού, σε υψόμετρο 800 μ. περίπου. Το αξιοποιημένο μήκος του σπηλαίου ανέρχεται σε 500 μ., ενώ το συνολικό μήκος του είναι 2 χλμ. περίπου. Εκτός από τις μυστηριώδεις στοές, τους λαβυρινθώδεις διαδρόμους και τους σταλακτικούς σχηματισμούς, το σπήλαιο έχει κάτι το αποκλειστικά δικό του, που δεν υπάρχει σε άλλα γνωστά σπήλαια. Στο εσωτερικό του υπάρχουν 13 αλλεπάλληλες κλιμακωτές και μάλιστα σε τρία διαφορετικά επίπεδα λίμνες του, που το καθιστούν μοναδικό στο είδος του στον κόσμο. Η τροφοδοσία τους γίνεται από εσωτερικές πηγές και από τα νερά της βροχής που μπαίνουν από τις σχισμές της οροφής του. Όταν η ροή του νερού είναι αυξημένη, δημιουργούνται φυσικοί μικροί καταρράκτες σε διάφορα σημεία του σπηλαίου φανερώνοντας πανέμορφες εικόνες. Το καλοκαίρι με την υποχώρηση των νερών, αναδεικνύονται φυσικές πέτρινες λεκάνες με δαντελωτούς σχηματισμούς και φυσικά φράγματα με το ύψος τους να ξεπερνά τα τέσσερα μέτρα. Η είσοδος των επισκεπτών γίνεται από τεχνητή σήραγγα που τους οδηγεί στο δεύτερο όροφο στο «Θάλαμο των Νυχτερίδων» και στη συνέχεια στους άλλους θαλάμους. Η διάβαση των λιμνών γίνεται από υπερυψωμένες τεχνητές γεφυρούλες. Στον κάτω όροφο του σπηλαίου βρέθηκαν απολιθωμένα οστά ανθρώπου και διαφόρων ζώων, ανάμεσά τους και ιπποπόταμου. Το τμήμα αυτό προορίζεται για διεθνούς προβολής βιοσπηλαιολογικό εργαστήριο.

Πηγών Αγγίτη ή Μααρά
Το σπήλαιο βρίσκεται στο νομό Δράμας στο δήμο Προσοτσάνης, κοντά στο χωριό Κοκκινόγεια, σε τοποθεσία κατάφυτη από πλατάνια. Είναι ένα από τα ελάχιστα στην Ελλάδα που διασχίζεται από ποτάμι (Αγγίτη). Πρόκειται για το δεύτερο μεγαλύτερο σε μήκος σπήλαιο της χώρας, μετά το σπήλαιο Δυρού, με μήκος 13 χλμ. και υψομετρική διαφορά 400 μέτρα. Έχει εξερευνηθεί σε βάθος 8,5 χλμ. από ομάδα Γάλλων σπηλαιολόγων. Από αυτά, περίπου 2,5 χλμ. είναι προσπελάσιμα, ενώ επισκέψιμα είναι τα πρώτα 500 μέτρα. Μέσα στο σπήλαιο με σταθερή θερμοκρασία 17ο C, στο διάκοσμό του κυριαρχούν οι λευκοί και ερυθρόμορφοι σταλακτίτες διαφόρων μορφών. Το σπήλαιο λέγεται και Μααρά, ονομασία η ετυμολογία της οποίας είναι είτε από τα αραβικά και σημαίνει μικρό σπήλαιο είτε από τα εβραϊκά που σημαίνει νερό από το βουνό. Στην περιοχή, η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως σημαντικά ευρήματα παλαιολιθικά και παλαιοντολογικά, καθώς και ένα χαυλιόδοντα από μαμούθ, που φυλάσσονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Δράμας. Στην έξοδο του ποταμού (είσοδος του σπηλαίου) υπάρχει υδροτροχός που λειτουργούσε από την τουρκοκρατία, για την ύδρευση των γύρω οικισμών. Το σύστημα τροχών κάλυψε τις ανάγκες υδροδότησης της περιοχής μέχρι και τα μέσα του 20ου αιώνα. Στο σπήλαιο έχουν βρεθεί μοναδικά είδη ψαριών, όπως η μπριάνα και το τυλινάρι και ένα μοναδικό είδος ημιδιάφανης πετροκαραβίδας.

Σπήλαιο Ελεφάντων
Στην περιοχή Δρέπανο του Ακρωτηρίου, στο νομό Χανίων και έξω από τον κόλπο της Σούδας, βρίσκεται το σπήλαιο Ελεφάντων το οποίο ανακαλύφθηκε τυχαία από ψαροντουφεκά. Έχει διανοιχτεί σε Μεσοζωικούς ασβεστόλιθους. Η είσοδός του (πλάτους 9 μ. και ύψους 6,5 μ.) βρίσκεται σήμερα σε βάθος 10 μ. από την επιφάνεια της θάλασσας και συνεχίζει σε ένα τούνελ μήκους περίπου 40 μ., στο τέλος του οποίου ο δύτης αντικρίζει ένα μοναδικό θέαμα, μια σπηλιά πραγματικά τεράστια με 50 μ. μήκος, 50 μ. πλάτος και ύψος 6 μ. περίπου! Το υπόλοιπο τμήμα (μήκους 125 μ. και μέσου πλάτους 2 μ.), που αποτελεί και την κύρια αίθουσα, έχει, λόγω της μορφολογίας του, εν μέρει κατακλυστεί από ύδατα. Το βάθος του πυθμένα σε αυτή την αίθουσα κυμαίνεται από λίγα εκατοστά ως 4 μ., ενώ το ύψος της οροφής πάνω από την επιφάνεια του νερού ξεπερνά σε ορισμένα σημεία τα 10 μ. Ο διάκοσμος είναι πολύ πλούσιος σε όλο το σπήλαιο, τόσο πάνω από την επιφάνεια του νερού, όσο και κάτω από αυτή. Όλη η οροφή της σπηλιάς είναι γεμάτη από σταλακτίτες ενώ μέσα στο νερό υπάρχουν και πολλοί σταλαγμίτες, γεγονός που δηλώνει πως κάποτε το δάπεδο του σπηλαίου δεν καλυπτόταν από νερό! Το σημαντικότερο εύρημα εδώ ήταν ο εντοπισμός παλαιοντολογικού υλικού, το οποίο διαπιστώθηκε ότι αποτελείται κυρίως από οστά ελεφάντων και ένα πολύ μικρό ποσοστό από αρτιοδάκτυλα (Cervidae). Από τις μετρήσεις που πραγματοποιήθηκαν στα τμήματα του σκελετού των ελεφάντων, υποστηρίχθηκε ότι πρόκειται για νέο είδος, που ονομάστηκε elephas chaniensis. Το μέγεθός του ήταν μεγαλύτερο από τον σημερινό ελέφαντα και μικρότερο από τον πρόγονό του, τον antiquus. Η μελέτη των ιζημάτων (βιολογικών, κλαστικών και χημικών) δείχνει με βεβαιότητα ότι το σπήλαιο σε παλαιότερες εποχές ήταν στεγνό.

Σπήλαιο Πιτσών
Βρίσκεται κοντά στο Ξυλόκαστρο του νομού Κορινθίας κι ανακαλύφθηκε το 1934 τυχαία από βοσκούς της περιοχής. Η θερμοκρασία του σπηλαίου και οι κλιματικές του συνθήκες ευνόησαν τη διατήρηση αντικειμένων από ύφασμα και ξύλο. Η ποσότητα ειδωλίων πού βρέθηκαν μέσα σ’ αυτό οδήγησε την Αρχαιολογική Υπηρεσία σε ανασκαφική έρευνα, κατά την οποία βρέθηκαν πάρα πολλά αφιερώματα. Ανάμεσά τους συγκαταλέγονται πολλά γυναικεία πήλινα ειδώλια, πού χρονολογούνται από τον 7ο έως το 2ο π.χ. αιώνα. Ένα κεφάλι ειδωλίου είναι στολισμένο με στεφάνι από παπαρούνες και ένα άλλο ειδώλιο παριστάνει γυναίκα έγκυο. Το πιο σημαντικό εύρημα, στο οποίο το σπήλαιο χρωστάει τη φήμη του, είναι 4 γραπτοί ξύλινοι πίνακες, μοναδικά δείγματα ζωγραφικής. Ο ένας διασώθηκε ολόκληρος, ενώ οι άλλοι τρεις αποσπασματικά. Από τις επιγραφές των πινάκων και τα αφιερώματα είναι φανερό ότι στο σπήλαιο λατρεύονταν οι Νύμφες, θεότητες τού τοκετού και κουροτρόφοι. Ειδώλια σατύρων που βρέθηκαν στο σπήλαιο επιβεβαιώνουν τη λατρεία τού Διόνυσου. Για αιώνες, οι υποψήφιες μητέρες της περιοχής έπαιρναν το δυσπρόσιτο μονοπάτι προς το σπήλαιο, για να εξευμενίσουν τις θεότητες με θυσίες και προσφορές. Το σπήλαιο είχε εγκαταλειφθεί απ' το 1934, αλλά πρόσφατα έγινε χαρτογράφηση του σπηλαίου.

Σπήλαιο Κάψια
Βρίσκεται περίπου 1,5 χλμ. βόρεια του χωριού Κάψια και 15 χλμ. μακριά από την Τρίπολη, στο νομό Αρκαδίας και θεωρείται ένα από τα πιο αξιόλογα σπήλαια στην Ελλάδα. Το σπήλαιο, γνωστό με το όνομα «καταβόθρες του Κάψια», ερευνήθηκε πρώτη φορά το 1887 από τον Γάλλο αρχαιολόγο Γουσταύο Φουζέρ, κατά τη διάρκεια ανασκαφών στην Αρχαία Μαντίνεια, και οι ειδικοί το έχουν κατατάξει στα 10 πιο αξιόλογα σπήλαια της Ελλάδας. Βρίσκεται στην περιφέρεια κλειστής λεκάνης του οροπεδίου της Μαντινείας και συνδέεται με το περίπλοκο γεωλογικό σύστημα από σπήλαια και φυσικές καταβόθρες που χαρακτηρίζουν τον υδροφόρο ορίζοντα. Η πρώτη έρευνα του σπηλαίου έγινε το 1892 από ελληνογαλλική ομάδα σπηλαιολόγων. Έχει μήκος περίπου 380 μ. (αν και συνεχίζει μετά το τέλος του τουριστικού διαδρόμου) και η μέχρι σήμερα εξερευνημένη του έκταση είναι περίπου 6,5 στρέμματα. Αυτό που κάνει το σπήλαιο ξεχωριστό είναι ο διάκοσμός του, που αποτελεί ένα σπάνιο μεγαλειώδες θέαμα συνδυασμού χρωμάτων και σχεδίων. Πολύχρωμοι σταλακτίτες και σταλαγμίτες δημιουργούν σχηματισμούς μοναδικής ομορφιάς, αλλά και εντυπωσιακές αντανακλάσεις στο εσωτερικό του σπηλαίου. Στο εσωτερικό του σπηλαίου βρέθηκαν ίχνη παλαιάς πλημμύρας και πλήθος από θραύσματα ανθρώπινων οστών και κρανίων, 40 περίπου ατόμων, κυρίως νεαρής ηλικίας, σκεπασμένα από λάσπη (πάχους 0,5 μ.) που σκεπάζει το πάτωμα του σπηλαίου. Το γεγονός αποδίδεται μάλλον σε ξαφνική πλημμύρα, που βρήκε το πλήθος μέσα στο σπήλαιο, πιθανόν ενώ τελούσε τα θρησκευτικά του καθήκοντα. Βρέθηκαν και λυχνάρια που ίσως ανήκουν στους ύστερους ελληνικούς χρόνους (4ος και 5ος αιώνας μ.Χ.). Ένας από τους χώρους του σπηλαίου της Κάψιας έχει το όνομα «η αίθουσα των θαυμάσιων», όπου παρουσιάζονται οι σπανιότεροι χρωματισμοί λιθωματικού υλικού από κάθε άλλο γνωστό ελληνικό σπήλαιο. Χρώματα εκρηκτικά, κόκκινα της φωτιάς και κίτρινα της ώχρας και πρασινογάλαζα, ανάμικτα με το κατάλευκο των σταλακτιτών, προσφέρουν ένα μοναδικό θέαμα φυσικής τέχνης.

Σπήλαιο Αλιστράτης
Το σπήλαιο Αλιστράτης είναι ένα από τα ομορφότερα αλλά και μεγαλύτερα της χώρας. Βρίσκεται 6 χλμ. νοτιοδυτικά της ομώνυμης κωμόπολης και απέχει από τις Σέρρες 50 χλμ., από τη Δράμα 25 χλμ. και από την Καβάλα 55 χλμ. Είναι τουριστικά αξιοποιημένο και λειτουργεί όλες τις μέρες του χρόνου, αξίζει να σημειωθεί η πολύ όμορφη αισθητική του εξωτερικού χώρου και η άψογη διαχείριση από τους υπεύθυνους του σπηλαίου. Πιο συγκεκριμένα η θέση του σπηλαίου βρίσκεται στην περιοχή του Πετρωτού, η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως γεωλογικός παράδεισος, αφού πολλά μεγάλα και μικρά σπήλαια υπάρχουν κάτω από την επιφάνειά του. Το σπήλαιο, εκτός από τον πλουσιότατο διάκοσμο που διαθέτει και εντυπωσιάζει, χαρακτηρίζεται και για το επίσης πλούσιο βιολογικό ενδιαφέρον που παρουσιάζει. Υπάρχουν 36 είδη μικροοργανισμών, όπως Δολιχόποδα, Μυριόποδα και ένα είδος πρωτόγνωρο που ζει μόνον εδώ, καθώς και 7 είδη νυχτερίδων και πολλοί μικροοργανισμοί. Ο τουριστικός διάδρομος είναι περίπου 1.000 μέτρα, ενώ συνολικά φτάνει τα 3.000 μέτρα. Το σπήλαιο είναι μια μοναδική εμπειρία για όποιον περάσει την πόρτα και βρεθεί σε αυτόν τον υπέροχο υπόγειο κόσμο της Αλιστράτης.

Σπήλαιο Καστανιάς
Γνωστό και ως σπήλαιο του Αγίου Ανδρέα (από το ομώνυμο εκκλησάκι κοντά του), πλούσιο σε ποικιλία σχημάτων και χρωμάτων, κατατάσσεται δεύτερο στο είδος του στην Ευρώπη. Βρίσκεται στο δήμο Βοιών, στο πρώτο «πόδι» της Πελοποννήσου, στην ανατολική απόληξη του Πάρνωνα, κοντά στη Νεάπολη. Είναι ένα από τα πιο όμορφα αξιοποιημένα σπήλαια, αρμονικά δεμένο με το φυσικό περιβάλλον. Η έκταση του σπηλαίου είναι 1,5 στρέμμα που χωρίζεται σε δύο επίπεδα. Η τουριστική διαδρομή είναι 500 μέτρα και πολύ ευχάριστη. Η ιδιαιτερότητα του σπηλαίου είναι ο πολύ πυκνός διάκοσμος που διαθέτει. Ένα χαρακτηριστικό του σπηλαίου είναι ο έντονος κόκκινος χρωματισμός του, που οφείλεται στο εμπλουτισμένο πέτρωμα από οξείδια σιδήρου. Ανάμεσα στους τεράστιους κόκκινους και λευκούς καταρράκτες, τις γιγάντιες πολύσχημες κολώνες, τις κουρτίνες και τα σεντόνια που ξεχύνονται από την οροφή, φωλιάζουν χταπόδια, κοράλλια, ελεφαντάκια, μανιτάρια, πουλιά, εξωτικά φυτά και μνημειώδη πλάσματα. Με λίγη τύχη, ίσως συναντήσετε έναν ευγενή μόνιμο κάτοικο του σπηλαίου, το τυφλό και κουφό δολιχόποδο.

Σπήλαιο του Ορφέα
Από τη στιγμή που ανακαλύφτηκε τράβηξε αμέσως το ενδιαφέρον, όχι μόνο για το μέγεθος και την ομορφιά του, αλλά κυρίως για τα παλαιοντολογικά και αρχαιολογικά ευρήματα που έκρυβε για χιλιάδες χρόνια. Από το 5000-3000 π.Χ., σύμφωνα με τους ειδικούς και τις χρονολογήσεις των ευρημάτων, το σπήλαιο χρησιμοποιείτο περιστασιακά από ανθρώπους και ζώα ως καταφύγιο και εποχική κατοικία. Σημαντικά ευρήματα, όπως τμήματα ανθρώπινων κρανίων, υπολείμματα φωτιάς, αντικείμενα καθημερινής χρήσης, καμένα κόκαλα ζώων αλλά και λίθινα και οστέινα εργαλεία μαρτυρούν το ρόλο του σπηλαίου στην εξελισσόμενη ιστορία του ανθρώπου στη Ελλάδα. Βρίσκεται στη θέση Πετρωτό, πολύ κοντά στο σπήλαιο της Αλιστράτης, με απόσταση ανάμεσά τους, περίπου 800 μέτρα. Είναι ένα επίπεδο σπήλαιο με 400 μέτρα μήκος, πλούσιο διάκοσμο και με τους χαρακτηριστικούς ογκώδεις σταλακτίτες του να εντυπωσιάζουν από την πρώτη κιόλας αίθουσα. Οι αρχαιολογικές έρευνες κρατούν σήμερα το σπήλαιο σφραγισμένο μέχρι να ολοκληρωθούν οι ανασκαφές.

Σπήλαιο Δράκου
Βρίσκεται στην Καστοριά και είναι ένα από τα πιο σύγχρονα σπήλαια στα Βαλκάνια, εξοπλισμένο με τα πιο σύγχρονα συστήματα ανακύκλωσης του αέρα και διατήρησης της ισορροπίας του κλίματος. Μεταξύ των άλλων, στο σπήλαιο έχει εγκατασταθεί ηλεκτρονικό σύστημα που ελέγχει τη μετακίνηση των βράχων στο εσωτερικό της ώστε να υπάρχει ανά πάσα στιγμή ενημέρωση για τις γεωλογικές μεταβολές. Έχουν φτιαχτεί ειδικές διαδρομές κατάλληλα διαμορφωμένες με σεβασμό προς το περιβάλλον και μια πλωτή γέφυρα από την οποία μπορεί κανείς να δει τις 7 λίμνες που υπάρχουν μέσα στη σπηλιά. Είναι το μοναδικό σπήλαιο στην Ελλάδα με λίμνες γλυκού νερού κι αυτό λόγω της εγγύτητας με τη λίμνη της Καστοριάς. Το σπήλαιο ανακαλύφθηκε το 1940 από κατοίκους της Καστοριάς και πήρε το όνομά της από την είσοδό της που έχει τη μορφή στόματος δράκου. Ακολούθησαν διάφορες χαρτογραφήσεις και εξερευνήσεις του σπηλαίου, ενώ η πρώτη προσπάθεια διαμόρφωσης του χώρου της εισόδου έγινε το 1985. Επίσης, μέσα στη σπηλιά ανακαλύφθηκαν οστά αρκούδας των σπηλαίων, η ηλικία των οποίων εκτιμάται σε 10.000 χρόνια.