Διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας (διασχιστική διαταραχή της ταυτότητας)

« « Επιστροφή στο Αλφαβητικό ευρετήριο Διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας (διασχιστική διαταραχή της ταυτότητας) …οι μαθητές συχνά με ρωτούν εάν υφίσταται στα αλήθεια η διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας. Συνήθως απαντώ πως τα συμπτώματα που έχουν αποδοθεί σε αυτή είναι τόσο αληθινά όσο η υστερική παράλυση και η επιληψία…( Dr . Paul McHugh ) Η διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας (ΔΠΠ) είναι μια ψυχιατρική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη μίας τουλάχιστον «άλλης» προσωπικότητας που ελέγχει τη συμπεριφορά. Οι «άλλες» αυτές προσωπικότητες λέγεται ότι προκύπτουν αυθόρμητα και ακούσια, και λειτουργούν λίγο-πολύ ανεξάρτητα μεταξύ τους. Λέγεται ότι στη διαταραχή αυτή, δεν υπάρχει η έννοια της συνείδησης, με βάση την οποία αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας. Ένα άλλο σύμπτωμα της διαταραχής είναι η σοβαρή αμνησία, η οποία δεν μπορεί να ερμηνευτεί ως κοινή αφηρημάδα. Το 1994, ο Αμερικάνικος Ψυχιατρικός Σύνδεσμος DSM - IV αντικατέστησε την ονομασία “Διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας” με τον όρο DID : dissociative identity disorder (διασχιστική διαταραχή της ταυτότητας) . Μπορεί να άλλαξε η ονομασία αλλά τα συμπτώματα παρέμειναν ουσιαστικά τα ίδια. Λέγεται ότι στη διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας, η μνήμη και άλλες πλευρές της συνείδησης χωρίζονται μεταξύ των «alters»(σ.τ.μτφ.: δηλαδή κάθε διαφορετική προσωπικότητα ονομάζεται alter). Ο αριθμός των «alters» που έχει αναγνωριστεί από τους διάφορους γιατρούς ποικίλει από δεκάδες σε εκατοντάδες. Υπάρχουν ακόμα και αναφορές αρκετών χιλιάδων ταυτοτήτων να κατοικούν μέσα στον ίδιο άνθρωπο. Οι γιατροί δεν φαίνεται να συμφωνούν για το τι είναι ένας «alter». Ωστόσο, είναι κοινώς αποδεκτό ότι η διαταραχή οφείλεται σε καταπιεσμένες αναμνήσεις παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης. Οι αποδείξεις αυτού του ισχυρισμού έχουν, ωστόσο, αμφισβητηθεί και είναι πολύ λίγες οι αναφορές για την εμφάνιση της διαταραχής σε παιδιά. Ο ψυχολόγος Νίκος Π. Σπανός ισχυρίζεται ότι οι καταπιεσμένες αναμνήσεις παιδικής κακοποίησης και η διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας είναι «κοινωνικές δομές θεσμοθετημένες, εγκαθιδρυμένες, νομιμοποιημένες, και συντηρούνται μέσω της κοινωνικής αλληλεπίδρασης». Εν ολίγοις, ο Σπανός υποστηρίζει ότι οι περισσότερες περιπτώσεις της ΔΠΠ έχουν δημιουργηθεί από γιατρούς με τη συνεργασία των ασθενών τους και της υπόλοιπης κοινωνίας. Οι ειδικοί έχουν δημιουργήσει τόσο την ασθένεια όσο και τη θεραπεία. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ΔΠΠ δεν υφίσταται, αλλά ότι η προέλευση και ανάπτυξή της είναι συχνά, αν όχι πάντα, εξηγήσιμες χωρίς το μοντέλο των ξεχωριστών αλλά διαπερατών εαυτών ή χωρίς τα «alters», γεννημένα από τις στάχτες ενός κατεστραμμένου «αρχικού εαυτού». Μια μάλλον συνηθισμένη αντίληψη για την ΔΠΠ δίνεται από τον φιλόσοφο Daniel Dennett . …υπάρχουν πλέον άφθονες αποδείξεις ότι δεν είναι μερικές ή εκατοντάδες, αλλά χιλιάδες οι διαγνωσμένες περιπτώσεις ΔΠΠ σήμερα, και ότι σχεδόν πάντα οφείλει την ύπαρξή της σε εκτεταμένη παιδική κακοποίηση, συνήθως σεξουαλική, και αηδιαστικής σφοδρότητας. Ο Nicholas Humphrey κι εγώ μελετήσαμε την ΔΠΠ αρκετά χρόνια πριν [“ Speaking for Our Selves : An Assessment of Multiple Personality Disorder ”, Raritan , 9, pp . 68-98] και είδαμε ότι αποτελεί ένα πολύπλοκο φαινόμενο που εκτείνεται πέρα από μεμονωμένα μυαλά και ασθενείς. Αυτά τα παιδιά συχνά έχουν περάσει τόσο τρομακτικές καταστάσεις που μου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση το γεγονός ότι κατορθώνουν να επιβιώσουν ψυχολογικά παρά το γεγονός ότι αυτό-προστατεύονται με έναν απελπισμένο επαναπροσδιορισμό των ορίων τους. Αυτό που κάνουν, όταν έρχονται αντιμέτωποι με ανυπόφορο πόνο και σύγκρουση, είναι να «φεύγουν». Δημιουργούν ένα όριο ώστε ο φόβος να μην αγγίξει τους ίδιους. Είτε δεν αγγίζει κανέναν είτε αγγίζει κάποιον άλλον εαυτό, πιο ικανό να διατηρήσει την οργάνωσή του υπό τέτοια σφοδρότατη επίθεση—τουλάχιστον αυτό λένε ότι έκαναν, αν θυμούνται καλά. Ο Dennett εμφανίζεται ελάχιστα σκεπτικός ως προς την αλήθεια των περιγραφών για τη ΔΠΠ, και εστιάζει την προσοχή του στο πώς θα μπορέσουν να εξηγηθούν μεταφυσικά και βιολογικά. Παρόλη την θαυμαστή του έρευνα πάνω στην έννοια του "εαυτού", το μοναδικό ενδεχόμενο που δεν φαίνεται να λαμβάνει σοβαρά υπόψη του είναι αυτό του Σπανού: ότι ο εαυτός και οι πολλαπλοί εαυτοί του ασθενούς με ΔΠΠ είναι κοινωνικά κατασκευάσματα, που δεν χρειάζονται τόσο μεταφυσική ή βιολογική ερμηνεία όσο κοινωνικο-ψυχολογική. Αυτό δεν σημαίνει ότι η βιολογία μας δεν αποτελεί καθοριστικό παράγοντα στη διαμόρφωση της εικόνας μας για τους εαυτούς, συμπεριλαμβανομένου και του δικού μας. Σημαίνει, όμως, ότι πριν αρχίσουμε να ανησυχούμε για το πώς θα εξηγήσουμε τον ένα ή τους εκατοντάδες εαυτούς σε ένα σώμα, ή τον έναν εαυτό μέσα σε εκατοντάδες σώματα, θα πρέπει να σκεφτούμε ότι μια φαινομενολογική ανάλυση της συμπεριφοράς που εξετάζει την συμπεριφορά αυτή καθ' αυτή ή που την αποδίδει μόνο στη δομή του εγκεφάλου και τη βιοχημεία, μπορεί να στερείται του πιο σημαντικού στοιχείου της δημιουργίας του εαυτού: της επίγνωσης του κοινωνικού περίγυρου μέσω της οποίας γεννιέται η εικόνα μας για τον εαυτό μας, την ασθένεια, την προσωπικότητα, τη μνήμη κλπ. Παρεμπιπτόντως, όντας κοινωνικό κατασκεύασμα ο εαυτός δεν είναι λιγότερο αληθινός. Και δεν θα πρέπει να θεωρηθεί ότι ο Σπανός απορρίπτει την ύπαρξη του εαυτού αλλά ούτε και της ΔΠΠ. Αλλά αν οι στοχαστές του κύρους του Dennett δέχονται ότι η ΔΠΠ χρειάζεται ερμηνεία μάλλον με όρους ψυχολογικής δυναμικής, περιορισμένης στην ψυχή του ασθενούς, παρά με όρους κοινωνικών δομών, θα είναι Ηράκλειος άθλος να πειστούν οι θεραπευτές της ΔΠΠ να αποδεχτούν τη γνώμη του Σπανού. Πώς είναι δυνατόν τόσοι ασθενείς να δημιουργήθηκαν, τρόπος του λέγειν, στο εργαστήριο του θεραπευτή; Πώς είναι δυνατόν τόσοι άνθρωποι, ιδιαιτέρως γυναίκες [85% των ασθενών με ΔΠΠ είναι γυναίκες] να έχουν τόσες ψευδείς αναμνήσεις παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης; Πώς είναι δυνατόν τόσοι άνθρωποι να συμπεριφέρονται λες και τα σώματά τους έχουν καταληφθεί από πολλαπλές οντότητες ή προσωπικότητες, εάν αυτό δεν συμβαίνει πραγματικά; Πώς είναι δυνατόν τόσοι άνθρωποι να βιώνουν προηγούμενες ζωές όταν βρεθούν σε ύπνωση, μια καθιερωμένη μέθοδο κάποιων θεραπευτών της ΔΠΠ; Πώς θα μπορούσε να μην ισχύει η ερμηνεία της ΔΠΠ ως μηχανισμού άμυνας για την απώθηση παιδικού σεξουαλικού τραύματος; Πώς είναι δυνατόν τόσοι πολλοί άνθρωποι να κάνουν λάθος για τόσα πολλά; Η απάντηση του Σπανού κάνει τη δημιουργία μιας τέτοιας μαζικής αυταπάτης να φαίνεται υπερβολικά εύκολη: έχει ξανασυμβεί και το γνωρίζουμε όλοι. Θυμάστε το δαιμονισμό; Οι περισσότεροι μορφωμένοι άνθρωποι σήμερα δεν προσπαθούν να εξηγήσουν την επιληψία, τις εγκεφαλικές βλάβες, τις γενετικές ανωμαλίες, τις νευροχημικές ανισορροπίες, τις παραισθήσεις λόγω πυρετού ή την ενοχλητική συμπεριφορά επικαλούμενοι το δαιμονισμό. Ωστόσο, κάποτε όλη η Ευρώπη και η Αμερική θα δέχονταν μια τέτοια εξήγηση. Επιπλέον είχαμε τους ειδικούς μας – παπάδες και θεολόγους – να μας λένε πώς να αναγνωρίζουμε και να εξορκίζουμε τους δαιμονισμένους. Ένα περίτεχνο θεολογικό πλαίσιο ενίσχυε αυτή την κοσμοθεωρία, και ένα περίτεχνο σύνολο κοινωνικών τελετουργικών και συμπεριφορών τη νομιμοποιούσε σε συνεχή βάση. Μάλιστα, όλοι οι πολιτισμοί, όσο πρωτόγονοι και προ-επιστημονικοί κι αν ήταν, πίστευαν σε κάποια μορφή δαιμονισμού. Υπήρχαν οι σαμάνοι και οι μάγοι-γιατροί που πραγματοποιούσαν τελετουργίες για να απαλλάξουν τους δαιμονισμένους από τους δαίμονές τους. Στα πλαίσια του δικού τους κοινωνικού περίγυρου, τέτοιες απόψεις και συμπεριφορές θεωρούνταν προφανώς σωστές, και ενισχύονταν συνεχώς από τις παραδόσεις και τα έθιμα. Οι περισσότεροι μορφωμένοι άνθρωποι σήμερα πιστεύουν ότι οι συμπεριφορές των μαγισσών και άλλων δαιμονισμένων ατόμων—καθώς και οι συμπεριφορές των βασανιστών τους, των εξορκιστών και των εκτελεστών τους— επιβάλλονταν από κοινωνικούς ρόλους. Με εξαίρεση τους θρησκευτικούς φονταμενταλιστές (που ζουν ακόμα στην εποχή των δαιμόνων, των μαγισσών και της υπερφυσικής μαγείας), οι μορφωμένοι άνθρωποι δεν πιστεύουν ότι τότε υπήρχαν πραγματικά μάγισσες, ή ότι οι άνθρωποι όντως καταλαμβάνονταν από δαίμονες, ή ότι οι παπάδες όντως έδιωχναν τους δαίμονες με τις τελετουργικές τους μαγείες. Ωστόσο, για όσους ζούσαν στην εποχή των μαγισσών και των δαιμονίων, αυτά τα όντα ήταν εξίσου πραγματικά με όλα όσα βίωναν. Κατά την άποψη του Σπανού, η αλήθεια του κόσμου των δαιμόνων και των εξορκιστών είναι η αλήθεια και του ψυχολογικού κόσμου, του γεμάτου με φαινόμενα όπως είναι η καταπίεση του παιδικού σεξουαλικού τραύματος και η εκδήλωσή της σε διαταραχές σαν την ΔΠΠ. Ο Σπανός έχει ισχυρά επιχειρήματα για τον ισχυρισμό ότι «οι ασθενείς μαθαίνουν να βλέπουν τους εαυτούς τους ως κατόχους πολλαπλών προσωπικοτήτων, να παρουσιάζουν τους εαυτούς τους έτσι και να αναδιοργανώνουν και να επεξεργάζονται τη βιογραφία τους ώστε να την κάνουν σύμφωνη με την αντίληψή τους γύρω από τις πολλαπλές προσωπικότητες». Οι ψυχοθεραπευτές, σύμφωνα με τον Σπανό, «παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στη δημιουργία και τη συντήρηση της ΔΠΠ». Σύμφωνα με τον Σπανό, οι περισσότεροι θεραπευτές δεν έχουν συναντήσει ούτε μια περίπτωση ΔΠΠ κι όμως κάποιοι αναφέρουν ότι βλέπουν εκατοντάδες τέτοιες κάθε χρόνο. Θα πρέπει να είναι θλιβερό για όσους προσπαθούν να υπερασπιστούν την ακεραιότητα της ψυχοθεραπείας το γεγονός ότι η διάγνωση του ασθενή εξαρτάται από τις προκαταλήψεις του θεραπευτή. Ωστόσο, ένας ασθενής με ΔΠΠ τυπικά δεν έχει καμιά ανάμνηση σεξουαλικής κακοποίησης πριν αρχίσει τη θεραπεία. Μόνο μετά την ενθάρρυνση του θεραπευτή προκύπτουν οι αναμνήσεις αυτές. Επιπλέον, ο τυπικός ΔΠΠ ασθενής αρχίζει να εκδηλώνει τους «άλλους» εαυτούς του αφού αρχίσει η θεραπεία ( Piper 1998). Οι θεραπευτές της ΔΠΠ αντιμετωπίζουν αυτές τις κατηγορίες λέγοντας πως οι μέθοδοί τους είναι δοκιμασμένες και ισχύουν, όπως γνωρίζουν από την εμπειρία τους, ενώ οι θεραπευτές που δεν έχουν ποτέ ασχοληθεί με την ΔΠΠ δεν ξέρουν τι θα πρέπει να αναζητήσουν. * Οι πολλαπλοί εαυτοί υπάρχουν και έχουν υπάρξει σε άλλους πολιτισμούς χωρίς να συνδέονται με πνευματική διαταραχή, όπως συμβαίνει σήμερα στη Βόρεια Αμερική. Σύμφωνα με τον Σπανό, «οι πολλαπλές ταυτότητες μπορούν να αναπτυχθούν σε μια μεγάλη γκάμα πολιτισμών και εξυπηρετούν πολλές διαφορετικές κοινωνικές λειτουργίες». Ούτε η παιδική σεξουαλική κακοποίηση ούτε η πνευματική διαταραχή είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την εκδήλωση των πολλαπλών προσωπικοτήτων. Οι πολλαπλές προσωπικότητες γίνονται καλύτερα κατανοητές ως «νομιμοποιημένα κοινωνικά κατασκευάσματα». Είναι « εγκαθιδρυμένα, νομιμοποιημένα, συντηρημένα και μεταβάλλονται μέσω της κοινωνικής αλληλεπίδρασης». Σε έναν αριθμό διαφορετικών ιστορικών και κοινωνικών συνθηκών, οι άνθρωποι έμαθαν να θεωρούν τους εαυτούς τους «κατόχους περισσότερων της μίας ταυτότητας, και μπορούν να μάθουν να συμπεριφέρονται ως ένας εαυτός τη μία φορά και ως ένας διαφορετικός εαυτός την άλλη». Ωστόσο, «δεν είναι πιθανό οι άνθρωποι να βλέπουν έτσι τους εαυτούς τους ή να συμπεριφέρονται έτσι εάν ο πολιτισμός τους δεν τους παρέχει μοντέλα από τα οποία μαθαίνουν τους κανόνες και τα χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς κάποιου με πολλαπλές προσωπικότητες. Εκτός από την παροχή κανόνων και μοντέλων, ο πολιτισμός με τη βοήθεια των μέσων κοινωνικοποίησης πρέπει επίσης να παρέχει τη νομιμοποίηση αυτής της συμπεριφοράς». Και πάλι, ο Σπανός δεν ισχυρίζεται ότι η ΔΠΠ δεν υπάρχει, αλλά ότι το σύνηθες μοντέλο α) της κακοποίησης β) της απώθησης του πραγματικού εαυτού, και γ) της εμφάνισης «άλλων» εαυτών, δεν απαιτείται για την εξήγηση της ΔΠΠ. Επίσης δεν απαιτείται το ψυχολογικό φορτίο που αυτό το μοντέλο συνεπάγεται: καταπίεση, ανακτημένη ανάμνηση παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης, ενσωμάτωση των «άλλων» εαυτών στη θεραπεία. Ούτε απαιτούνται οι συνήθεις διαγνωστικές τεχνικές: ύπνωση, συμπεριλαμβανομένης της αναδρομής σε προηγούμενες ζωές, και Rorschach tests . Θα πρέπει να σημειωθεί ότι βιβλία και ταινίες όπως τα Sybil , The Three Faces of Eve , The Five of Me , The Minds of Billy Milligan έχουν επηρεάσει πολύ την άποψη για τη φύση της ΔΠΠ. Αυτά επηρεάζουν όχι μόνο το ευρύ κοινό αλλά και τους ασθενείς. Για παράδειγμα, το βιβλίο Sybil της Flora Rheta Schreiber αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας με 16 προσωπικότητες που υποτίθεται ότι δημιουργήθηκαν λόγω της κακοποίησης που είχε υποστεί ως παιδί. Πριν την έκδοση του βιβλίου το 1973 και την μεταφορά του σε τηλεοπτική ταινία το 1976 με πρωταγωνίστρια την Sally Fields , είχαν καταγραφεί μόνο 75 περίπου περιπτώσεις ΔΠΠ. Από την ταινία και μετά, οι διαγνώσεις ΔΠΠ είναι περίπου 40.000 και οι περισσότερες στη Βόρεια Αμερική. Η Sybil είναι η Shirley Ardell Mason , η οποία πέθανε από καρκίνο του μαστού το 1998 στα 75 της. Η θεραπεύτριά της ήταν η Cornelia Wilbur, που πέθανε το 1992, αφήνοντας στη Mason 25.000$ και όλα τα πνευματικά δικαιώματα από τη Sybil . Η Schreiber πέθανε το 1988. Είναι σήμερα γνωστό ότι η Mason δεν είχε κανένα σύμπτωμα ΔΠΠ πριν τη θεραπεία με τη Wilbur, η οποία χρησιμοποιούσε ύπνωση και άλλες τεχνικές για να απελευθερώσει τις λεγόμενες «προσωπικότητες». Το περιοδικό Newsweek (25 Ιανουαρίου 1999) αναφέρει ότι σύμφωνα με τον ιστορικό Peter M . Swales (ο οποίος πρώτος αναγνώρισε ότι η Mason ήταν η Sybil), «υπάρχουν ισχυρά στοιχεία ότι η χειρότερη κακοποίηση που περιγράφεται στο βιβλίο μπορεί να μην έγινε». Ο Dr . Herbert Spiegel που επίσης ήταν θεραπευτής της «Sybil», πιστεύει ότι η Wilbur υποδείκνυε τις προσωπικότητες ως μέρος της θεραπείας και η ασθενής τις υιοθετούσε με τη βοήθεια ύπνωσης και νατριούχου πεντοθάλης. Ο Spiegel περιγράφει την ασθενή του ως υπνωτιζόμενη σε μεγάλο βαθμό και απίστευτα ευεπηρέαστη. Η Mason ήταν τόσο εξυπηρετική ώστε διάβασε τη βιβλιογραφία γύρω από τη ΔΠΠ, περιλαμβανομένου του The Three Faces of Eve . Η περίπτωση της Sybil φαίνεται ξεκάθαρα να είναι συμπτωματική μιας ιατρογενούς διαταραχής. Ωστόσο, αποτελεί το παράδειγμα για το σύνηθες μοντέλο της ΔΠΠ. Ένας υποστηρικτής αυτού του μοντέλου, ο Δρ. Philip M. Coons υποστηρίζει ότι «η σχέση των πολλαπλών προσωπικοτήτων με την παιδική κακοποίηση δεν ήταν γενικώς αναγνωρισμένη μέχρι την δημοσιοποίηση της Sybil ». Η κοινότητα της ΔΠΠ υπέφερε ένα ακόμη βαρύ πλήγμα στην αξιοπιστία της όταν ο Δρ. Bennett Braun, ιδρυτής της Διεθνούς Κοινότητας για τη Μελέτη του Διχασμού Προσωπικότητας, τιμωρήθηκε με ανάκληση της άδειάς του εξαιτίας ισχυρισμών ότι χρησιμοποιούσε ναρκωτικά και ύπνωση για να πείσει μια ασθενή ότι σκότωσε πολλούς ανθρώπους σε ΣΑΤΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΤΕΛΕΤΕΣ. Η ασθενής υποστηρίζει ότι ο Braun την έπεισε πως είχε 300 προσωπικότητες, μεταξύ των οποίων παιδεραστής, ιέρεια μιας σατανιστικής αίρεσης, και καννίβαλη. Η ασθενής δήλωσε στην Chicago Tribune : «Άρχισα να συνδυάζω μερικά πράγματα και συνειδητοποίησα πως δεν ήταν δυνατόν να προέρχομαι από μια μικρή πόλη της Iowa, να τρώω 2000 ανθρώπους το χρόνο και να μην μου λέει κανείς τίποτα γι' αυτό». Η ασθενής κέρδισε 10,6 εκατομμύρια δολάρια σε μήνυση κατά του Braun, του νοσοκομείου Rush - Presbyterian - St . Luke ' s Hospital και ενός άλλου θεραπευτή. Υποστηρικτές της ΔΠΠ Οι οπαδοί του συνηθισμένου μοντέλου γέννεσης, διάγνωσης και θεραπείας της ΔΠΠ υποστηρίζουν ότι δεν γίνεται διάγνωση της ασθένειας σε όλες τις περιπτώσεις διότι η πολυπλοκότητά της την καθιστά δύσκολα ανιχνεύσιμη. Ο Δρ. Philip M. Coons, του Ψυχιατρικού Τμήματος της Ιατρικής σχολής της Indiana, υποστηρίζει ότι «υπάρχει επαγγελματική απροθυμία διάγνωσης της διαταραχής». Πιστεύει ότι αυτή η απροθυμία «πηγάζει από διάφορους παράγοντες που περιλαμβάνουν τη ραφιναρισμένη γενικώς παρουσίαση των συμπτωμάτων, τον φόβο του ασθενή να αποκαλύψει σημαντικές κλινικές πληροφορίες, την επαγγελματική άγνοια γύρω από τη ΔΠΠ και την απροθυμία των γιατρών να πιστέψουν ότι η αιμομιξία πράγματι συμβαίνει και δεν είναι προϊόν φαντασίας». Ο Dr . Coons επίσης υποστηρίζει ότι ο δαιμονισμός ήταν «προάγγελος των πολλαπλών προσωπικοτήτων». Ένας άλλος υποστηρικτής του συνηθισμένου μοντέλου ΔΠΠ, ο Δρ. Ralph Allison, ανακοίνωσε τη διάγνωσή του για τον Kenneth Bianchi, τον λεγόμενο Hillside Strangler (Ο Στραγγαλιστής του Hillside), στην οποία ο θεραπευτής παραδέχεται ότι άλλαξε γνώμη αρκετές φορές. Ο Bianchi, κατά συρροή δολοφόνος, σήμερα καταδικασμένος σε ισόβια, είχε διαγνωστεί με ΔΠΠ από τον ψυχίατρο υπεράσπισης Jack G. Watkins. Ο Δρ. Watkins χρησιμοποίησε ύπνωση στον Bianchi και με σαφή υπόδειξη του θεραπευτή εμφανίστηκε ο «Steve». Ο «Steve» υποτίθεται πως ήταν η άλλη προσωπικότητα του Bianchi, η οποία πραγματοποιούσε τους φόνους. Ο ψυχίατρος κατηγορίας Martin T. Orne, ειδικός στην ύπνωση, υποστήριξε επιτυχώς στη δίκη ότι η ύπνωση και τα συμπτώματα ΔΠΠ ήταν απάτη. Ο Allison ισχυρίζεται, αλλά χωρίς αποδείξεις ότι η διαμάχη γύρω από τη ΔΠΠ είναι μεταξύ θεραπευτών, που υποστηρίζουν το συνηθισμένο μοντέλο και δασκάλων, που αρνούνται την ύπαρξη της ΔΠΠ * . Η διαμάχη, υποστηρίζει, έλαβε χώρα στην επιτροπή που προετοίμαζε την DSM - IV. O ι δάσκαλοι υπερίσχυσαν και ο όρος MPD (Multiple personality disorder - Διαταραχή Πολλαπλής Προσωπικότητας) αντικαταστάθηκε από τον όρο DID (dissociative identity disorder - Διασχιστική Διαταραχή Ταυτότητας). Το DSM - IV είναι η πιο πρόσφατη έκδοση (1994) του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου Ψυχικών Διαταραχών ( Diagnostic & Statistical Manual of Mental Disorders ) της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Ένωσης. Περιλαμβάνει 410 ψυχικές διαταραχές από 145 που υπήρχαν στο DSM - II (1968). Η πρώτη έκδοση το 1952 περιελάμβανε 60 διαταραχές. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι αυτός ο πολλαπλασιασμός των διαταραχών δείχνει μια προσπάθεια των θεραπευτών να επεκτείνουν την αγορά εργασίας τους - άλλοι τον βλέπουν ως απόδειξη καλύτερων διαγνωστικών εργαλείων. Σύμφωνα με τον Allison , η ΔΠΠ λεγόταν «Διασχιστική Υστερική Διαταραχή» (Hysterical Dissociative Disorder) στο DSM - II και δεν είχε δικό της κωδικό. Η ΔΠΠ κατηγοριοποιήθηκε και απέκτησε κωδικό στο DSM - III, αλλά αποσύρθηκε στο DSM - IV και αντικαταστάθηκε από την ορολογία DID. Φυσικά, είναι πιθανόν κάποιες περιπτώσεις ΔΠΠ να προκύπτουν αυθόρμητα χωρίς επιρροές από την κοινότητα της ΔΠΠ, ενώ άλλες -ίσως και η πλειοψηφία των περιπτώσεων- να έχουν δημιουργηθεί από θεραπευτές με τη συνεργασία των ασθενών τους, οι οποίοι έχουν επηρεαστεί από συγγραφείς και δημιουργούς ταινιών. Σε κάθε περίπτωση, η δυστυχία του ανθρώπου με ΔΠΠ είναι άξια συμπόνοιας και κατανόησης, όχι περίγελου. Σχετικές καταχωρίσεις: εξορκισμός, ψευδείς μνήμες, ύπνωση, υστερο-επιληψία, New Age ψυχοθεραπείες, καταπιεσμένες μνήμες, και θεραπεία καταπιεσμένων μνημών Περισσότερες Πληροφορίες Διασχιστικές Διαταραχές από το psychologia.gr Εξήγηση στη διαταραχή της πολλαπλής προσωπικότητας από το focusmag.gr Multiple Personality Disorder (Dissociative Identity Disorder) by Paul R. McHugh MD, Henry Phipps Professor of Psychiatry and Director of the Department of Psychiatry and Behavioral Science at the Johns Hopkins Medical Institutions in Baltimore The Devil & Dr. Braun by Matt Keenan (Bennett G. Braun, M.D., author of The Treatment of Multiple Personality Disorder , was the founder and former Medical Director of the Dissociative Disorders Unit [now closed] at Rush-Presbyterian-St. Luke's Medical Center in Skokie, Illinois. He founded of the International Society for the Study of Multiple Personality Disorder, now known as The International Society for the Study of Dissociation.) STATE OF ILLINOIS DEPARTMENT OF PROFESSIONAL REGULATION complaint against Dr. Braun Texas Jury Awards Largest Amount Ever to Patient in Recovered-Memories Case Ex-patient tells of bid to save son after cult diagnosis by therapists Psychologist accused of planting false abuse memories in patient Minneapolis Star Tribune , April 5, 1997 By Glenn Howatt The British False Memory Society - see Twelve Myths about False Memories MPD - the religious tolerance page A Patient with Dissociative Identity Disorder 'Switches' in the Emergency Room by Rene J. Muller, Ph.D. National Public Radio exposes recovered memory therapy Coons, P.M. (1986). "Child abuse and multiple personality: review of the literature and suggestions for treatment." International Journal of Child Abuse and Neglect , 10, 455-462. Dennet, Daniel. Consciousness Explained (Little, Brown, and Co., 1991), ch. 13, "The Reality of Selves." Diehl, William. Primal Fear (Del Rey, 1996). (Note: this is a novel, recommended by Grant Middleton of the band 'The Demon Haunted World'!) "Objective Documentation of Child Abuse and Dissociation in 12 Murderers With Dissociative Identity Disorder," THE AMERICAN JOURNAL OF PSYCHIATRY Volume 154, Number 12 December 1997 by Dorothy Otnow Lewis, M.D., Catherine A. Yeager, M.A., Yael Swica, B.A., Jonathan H. Pincus, M.D., and Melvin Lewis, M.B.B.S., F.R.C.Psych., D.C.H. ( summary ) Lilienfeld, Scott O., et al. "Dissociative Identity Disorder and the Sociocognitive Model: Recalling the Lessons of the Past," Psychological Bulletin , 125(5) 507-523. Morris, Ray Aldridge. Multiple Personality an Exercise in Deception (Psychology Press, 1990). Pendergrast, Mark. Victims of Memory : Sex Abuse Accusations and Shattered Lives 2nd ed. (Upper Access Book Publishers, 1996). Piper, August. Hoax and Reality : The Bizarre World of Multiple Personality Disorder (Jason Aronson, Inc.: 1997). Piper, August. "Multiple Personality Disorder: Witchcraft Survives in the Twentieth Century," Skeptical Inquirer , May/June 1998 . Ross, Colin A. Dissociative Identity Disorder : Diagnosis, Clinical Features, and Treatment of Multiple Personality (John Wiley & Sons, 1996). Spanos, Nicholas P. Multiple Identities and False Memories: A Sociocognitive Perspective (Washington, D.C.: American Psychological Association, 1996).
Copyright © skepdic.gr