Εγώ και το Αδιέξοδο
Κατηφόριζε στη ζωή μου και σκόνταφτε συνεχώς στο εαυτό του. Η αλήθεια
είναι πως τον λυπόμουν, μα λυπόμουν και μένα, έτσι τον άφησα. Τον άφησα
μια μέρα,έτσι απλά, δίχως εξηγήσεις. Είχα μπουχτίσει με τις λέξεις που
καιρό με οδηγούσαν σε αδιέξοδο.
Τότε συνειδητοποίησα πως το Αδιέξοδο, ακόμη κι όταν έλειπε εκείνος και οι λέξεις, αυτό ήταν πάντοτε μαζί μου. Φίλος πιστός. Τότε, κατάλαβα πως πρέπει να ήταν ΔΙΚΟ μου: "το αδιέξοδο μου".
Αρχικά,προσπάθησα να γνωριστώ μαζί του, γρήγορα τα παράτησα.. Η κάθε απόπειρα να το προσεγγίσω απεδείχθησαν άκαρπες. Προσπάθησα να το ξεφορτωθώ, να του ξεφύγω έστω και για λίγο, ματαίως. ¨Ετσι συνέχισα μαζί του, κάνοντας πως δεν υφίσταται .
Τα πράγματα φυσικά δεν ήταν απλά, καθόλου απλά, μου ζήταγε συνεχώς ανταλλάγματα για να μην μ' ενοχλέι: όνειρα, σκέψεις, ελπίδες,συναισθήμτα. Μου υποσχέθηκε πως δεν θα χάσω, πως δεν θα νιώσω άσχημα όπως φανταζόμουν ότι θα ένιωθα με μια τόσο μεγάλη απώλεια απ' την ζωή μου. Το πίστεψα, κι αποδείχτηκε πως είχε δίκιο.
Πρόσφατα, βρέθηκα, αντιμέτωπη μ' εκείνον. Μου φάνηκε ωραιότερος και πιο σίγουρος από ποτέ. Εγώ δεν ξέρω πως του ΄φανηκα γιατί έφυγα βιαστικά, σχεδόν τρομαγμένη. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως να 'ταν και κείνος βιαστικός... ένα "γεια" πέταξε και δεν προσπάθησε να με σταματήσει να μιλήσουμε, ούτε καν με το βλέμμα... Ίσως μάλιστα να ενοχλήθηκε που με είδε, δεν χωρίσμαε με όμορφο τρόπο φαντάζομαι.
Τελοσπάντων, έχω πάντα μαζί μου το Αδιεξοδό μου όταν νιώθω μόνη.
Τότε συνειδητοποίησα πως το Αδιέξοδο, ακόμη κι όταν έλειπε εκείνος και οι λέξεις, αυτό ήταν πάντοτε μαζί μου. Φίλος πιστός. Τότε, κατάλαβα πως πρέπει να ήταν ΔΙΚΟ μου: "το αδιέξοδο μου".
Αρχικά,προσπάθησα να γνωριστώ μαζί του, γρήγορα τα παράτησα.. Η κάθε απόπειρα να το προσεγγίσω απεδείχθησαν άκαρπες. Προσπάθησα να το ξεφορτωθώ, να του ξεφύγω έστω και για λίγο, ματαίως. ¨Ετσι συνέχισα μαζί του, κάνοντας πως δεν υφίσταται .
Τα πράγματα φυσικά δεν ήταν απλά, καθόλου απλά, μου ζήταγε συνεχώς ανταλλάγματα για να μην μ' ενοχλέι: όνειρα, σκέψεις, ελπίδες,συναισθήμτα. Μου υποσχέθηκε πως δεν θα χάσω, πως δεν θα νιώσω άσχημα όπως φανταζόμουν ότι θα ένιωθα με μια τόσο μεγάλη απώλεια απ' την ζωή μου. Το πίστεψα, κι αποδείχτηκε πως είχε δίκιο.
Πρόσφατα, βρέθηκα, αντιμέτωπη μ' εκείνον. Μου φάνηκε ωραιότερος και πιο σίγουρος από ποτέ. Εγώ δεν ξέρω πως του ΄φανηκα γιατί έφυγα βιαστικά, σχεδόν τρομαγμένη. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως να 'ταν και κείνος βιαστικός... ένα "γεια" πέταξε και δεν προσπάθησε να με σταματήσει να μιλήσουμε, ούτε καν με το βλέμμα... Ίσως μάλιστα να ενοχλήθηκε που με είδε, δεν χωρίσμαε με όμορφο τρόπο φαντάζομαι.
Τελοσπάντων, έχω πάντα μαζί μου το Αδιεξοδό μου όταν νιώθω μόνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου