Η σιωπή στην παιδική κακοποίηση
Της Ελενας Ακρίτα
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 23 Ιουνίου 2012
Δεύτερη ανοιχτή επιστολή προς την Εισαγγελέα Ανηλίκων Θεσσαλονίκης κ. Μαρία Κωστίδου:
Κυρία Εισαγγελέα,
Στις 26/5/2012 σε αυτήν εδώ τη στήλη δημοσιεύτηκε κείμενο της
γράφουσας με τίτλο «Κακοποίηση Ανηλίκου, ε και;». Υπενθυμίζω τα δεδομένα
της υπόθεσης αυτής:
Ενα ζευγάρι δικαστικών ξυλοκοπούν άγρια το 7χρονο αγοράκι τους και
στη συνέχεια το πετάνε έξω από το σπίτι μέσα στη νύχτα. Το παιδί
πλανιέται ολομόναχο ώρες ολόκληρες. Κάποτε οι «γονείς» καλούν την
Αστυνομία. Εντοπίζεται και διηγείται με λυγμούς την τραγική ιστορία του.
Το παιδικό κορμάκι είναι γεμάτο μώλωπες, μπουνιές, γροθιές.
Ο «πατέρας» οδηγείται στην Εισαγγελία και ομολογεί την πράξη του.
Κι ενώ η λογική αλληλουχία των γεγονότων θα ΕΠΡΕΠΕ να είναι οι
χειροπέδες και η φυλάκιση, ο βασανιστής αφήνεται ελεύθερος. Ο λόγος;
Είναι δικαστικός (πρωτοδίκης συγκεκριμένα) κι αυτός και η γυναίκα του.
Και στην περίπτωση αυτή, λόγω της ιδιότητάς του εμπίπτει σε ειδική
δωσιδικία. Κυκλοφορεί ελεύθερος, δικάζει τον κόσμο από την έδρα και
φυσικά κανένας ποτέ δεν μαθαίνει το όνομά του.
Κυρία Εισαγγελέα,
Μια εβδομάδα μετά, στις 2/6/2012, από την ίδια στήλη, σας απευθύνω
ανοιχτή επιστολή (τίτλος «Παιδική Κακοποίηση») αφού εσείς αναλάβατε
την υπόθεση. Και αφού την εξετάσατε αποφασίσατε ότι:
1. Δεν πρέπει να αφαιρεθεί η επιμέλεια του παιδιού από τους γονείς.
2. Μετά τη νοσηλεία του στο Νοσοκομείο Γ. Γεννηματάς, το παιδί να
επιστρέψει στο σπίτι των βασανιστών του και να παρακολουθείται από
παιδοψυχίατρο.
Στην ανοιχτή επιστολή σε εσάς θίγω και άλλα δυο σημαντικά ζητήματα που χρεώνονται στον νομοθέτη:
1. Γιατί δεν δίνονται στη δημοσιότητα τα ονόματα των «γονιών» που κακοποιούν τα παιδιά τους;
2.Τι νόμος είναι αυτός που προστατεύει τους δικαστικούς οι οποίοι δεν προφυλακίζονται;
Κάνοντας - ως οφείλω - δημοσιογραφική έρευνα, αναφέρω ως επιπλέον
στοιχείο ένα ακόμα περιστατικό που συνέβη πριν από περίπου δύο χρόνια
και πάλι στη Θεσσαλονίκη. Εκεί μια γυναίκα χτυπούσε αλύπητα ένα παιδάκι
στον δρόμο. Γύρω της μαζεύτηκε πολύς κόσμος. Οταν προσπάθησαν να
αντιδράσουν, η γυναίκα αυτή βροντοφώναξε ότι ήταν Δικαστής κι απειλούσε
θεούς και δαίμονες εάν κάποιος επενέβαινε προς σωτηρίαν του μικρού.
Στο περιστατικό παρενέβη μόνον ένας θαρραλέος, διερχόμενος,
επαγγελματίας αυτοκινητιστής: παρέκαμψε το πλήθος, βρέθηκε εμπρός και
απάλλαξε το παιδάκι από το μαρτύριό του. Εκείνη κάλεσε την Αστυνομία για
να συλλάβει τον αυτοκινητιστή. Τελικά, μετέβησαν όλοι στο Τμήμα όπου
και αποκαλύφθηκε η φρίκη.
Η δικαστής μαζί με τον σύζυγό της (επίσης δικαστή), όπως αποδείχθηκε στο Τμήμα, το κακοποιούσαν από όταν ήταν αρκετά μικρό.
Με την υπόθεση αυτή, κανείς δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα (κι εδώ
υπάρχουν ευθύνες δημοσιογραφικές) και από τότε δεν μάθαμε ποτέ την
εξέλιξή της. Δεν γνωρίζουμε τι έγινε, δεν γνωρίζουμε αν συνεχίζονται τα
μαρτύριά του μέχρι και σήμερα.
Σας τα γράφω αυτά, επειδή τα περιστατικά έχουν κοινά σημεία. Κι
αναρωτιέται κανείς: Α). Αν πρόκειται για το ίδιο ζευγάρι που τότε έφυγε
ατιμώρητο και Β). Αν είναι σύμπτωση, τι απέγινε εκείνο το παιδάκι.
Κυρία Εισαγγελέα,
Το θέμα αυτό έχει ευαισθητοποιήσει - πέρα και από τις προσδοκίες
της γράφουσας - την κοινή γνώμη. Τόσο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όσο
και στο e-mail της εφημερίδας, όλοι ρωτούν αν έλαβα κάποια απάντηση από
εσάς. Δεν έλαβα. Ποτέ. Αφησα ένα εύλογο χρονικό διάστημα - τώρα που το
σκέφτομαι 20 ημέρες είναι παραπάνω από «εύλογο» - κι απέδωσα τη σιωπή
της Εισαγγελίας στην προεκλογική και μετεκλογική αναστάτωση. Η πίστωση
χρόνου ήλθε και παρήλθε, κι ακόμα δεν υπάρχει ούτε μία νύξη ότι κάποιος
θα ευαισθητοποιηθεί.
Ομολογώ πως κάποιοι μού είπαν να τα παρατήσω: «Μην τα βάζεις με
δικαστικούς, θα μπλεχτείς άσχημα». Δεν θα το κάνω, δεν μπορώ να το κάνω,
δεν ξέρω καν πώς γίνεται. Γιατί όπως σας γράφω και στην προηγούμενη
επιστολή μου:
«Από κάπου, κάποτε πρέπει να αρχίσουμε… Από κάπου, κάποτε
πρέπει να αντιδράσουμε… Από κάπου, κάποτε πρέπει να σταθούμε σαν
κοινωνία δίπλα στα παιδιά αυτά. Η σιωπή μας είναι συμμετοχή, η συμμετοχή
είναι συνέργεια, η συνέργεια είναι ενοχή…».
Θέλω να ελπίζω ότι η ευαισθησία των αναγνωστών αλλά και το πείσμα της γράφουσας θα αποδώσει καρπούς.
Περιμένοντας (ακόμα) απάντησή σας…
ΥΓ: Τα επίμαχα κείμενα:
«Κακοποίηση Ανηλίκου, ε και;»
http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4724590 και «Παιδική Κακοποίηση»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου