Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

S. STREZOY K.A.

Οριζόντιες ζώνες - Σοφία Στρέζου


Μη μου βάζεις φράχτες στη θάλασσα
κι ύστερα εγώ,
πως θα μπορώ ν’ αγναντεύω ορίζοντες
πως θα τιθασεύω πόθους για νέα ταξίδια
πως θα σεργιανώ στην άμπωτη της ψυχής
πνιγμένη στις παλίρροιες του πάθους;

Αναπολώντας θα φεύγουν οι μέρες
κι όπως το αίμα θα θυμάται
φυλακίζοντας πάθη σε υγρές φλέβες
θα ψηλαφίζει κύματα σε στεγνές θάλασσες
πιάνοντας το σφυγμό τους
στους αμετάβλητους σχηματισμούς
προφητεύοντας ασχημάτιστες αισθήσεις
σε επίγειους τριγμούς ανόρθωσης
των συναισθημάτων.

Σε οριζόντιες ζώνες… κάποτε
κάθετα θα συναντηθούν
μ’ εκείνον που χαϊδεύει όνειρα σαν κοιμούνται
στους κυματοθραύστες της υπομονής
στα αξημέρωτα πρωινά της μνήμης
στη καμπύλη των χρωμάτων μιας ακόμα νύχτας
που ασπατάληστα φεύγει στις αιωρήσεις της μέρας.

Ποιος... ;


Φτάσαμε... ως το τελευταίο όριο αποδόμησης
μιας ηθικής εκτροπής των πάντων...

Ποιος θα υψώσει το λάβαρο των πυρήνων μιας ανθρωποκεντρικής
αξίωσης, προβάλλοντας την αρετή και το ήθος;
Ποιος θα σαρκώσει συνειδητά τον λόγο, εξοστρακίζοντας
συνειδητά την ευτέλεια;
Ποιος θα υποταχθεί στη βούληση του κάλλους και του ωραίου,
περνώντας μέσα από το φως;
Ποιος θα εποπτεύσει την ιδεατή αντίληψη μιας ουσιαστικής
κάθαρσης, παρακάμπτοντας την ασημαντότητα για χάρη της
σημαντικότητας κοινών προορισμών;
Ποιος θα απαλλάξει μιαν ανάλγητη εξουσία, αποποιούμενος
αξιώματα για χάρη του «ανθρώπου»;

Πολλά τα τέρατα γύρω μας...
Ας προχωρήσουμε...
Για να ανακαλύψουμε τον «άνθρωπο» μέσα μας, που μπορεί
υπερβαίνοντας εαυτόν, να τα συντρίψει...

Δυό ανάσες μικρές - Σοφία Στρέζου




Δυό ανάσες μικρές και φθαρμένες οδύνες
λυγίζουν σώματα
για να μικραίνουν  αποστάσεις
σε σπασμένες νύχτες
μετρώντας με στεγνή φωνή απώλειες
στις μεσονύχτιες αναφλέξεις στίχων
στις ανέγγιχτες μυρωδιές της μνήμης.
Σε απλησίαστες θάλασσες
γυρισμοί στέγνωναν κύματα
τότε που αλλοιωμένα ονόματα άλλαζαν
μουσκεύοντας ναυάγια σιωπής
στους χειμώνες της απουσίας
σκορπίζοντας στάλες
σε βουρκωμένες μέρες
με στεναγμούς απάτητους μακρινών άστρων.
Έτσι μιλούσαν…
με αποσιωπητικά και παύσεις
στις σπαταλημένες σιωπές
με την ελπίδα πως θα λύσουν το αίνιγμα
στην υγρή ισορροπία της λήθης
συλλέγοντας…  δάκρυα.

Ηχωόλια Ποίησης




















Τις νύχτες μυστικά η ποίηση
αντιγράφει σιωπές
κρυφακούει όνειρα αποσιωπώντας ήχους
την ώρα που δραπετεύουν αχάραγα
στη κοιμισμένη πόλη.
Ιχνηλατεί αθάνατους θανάτους σε χάλκινους ύπνους
στη μυθολογία μιας ασημαντότητας που γίνεται σημαντική
αντικρίζοντας το μέλλον κατάματα
κι ας συναντά την απάθεια.
Ακόμα ελπίζει… σε πορφυρά αγγίγματα
κεντώντας με κόκκινη κλωστή…  γράμματα
από του κόσμου τη λάβα
για να νικήσει τη φθορά που ο χρόνος φέρνει
στις αδοκίμαστες πλεύσεις…

Το ταξίδι των λέξεων

















Στις λέξεις αρέσει να ταξιδεύουν
να μοιράζουν και να μοιράζονται
όλα εκείνα που κάποια ακαριαία στιγμή
άγγιξαν τον δημιουργό
καταγράφοντας το δικό του συναίσθημα
σε μια συμπαντική ταύτιση
με το συναίσθημα του αναγνώστη.
Άλλοτε μένουν ξάγρυπνες
κι άλλοτε ξυπνούν πρωί-πρωί
για να διαβάσουν την ανατολή
ν’ ακούσουν αξημέρωτα στάλες
να στάζουν φθόγγους
στο λευκό μιας άδειας σελίδας
εν-τυπώνοντας σιωπές.
Διαπερνούν αισθήσεις
στους θρυμματισμούς των συναισθημάτων
τη ώρα που ματωμένα όνειρα σεργιανούν
στις αποβάθρες του ξύπνιου
από τις καταγραφές ενός αλλόκοτου ύπνου.
Παράφορα τραγουδούν για να σωθούν
ταξιδεύοντας στο χρόνο…  οι Λέξεις.

Επιστροφές της ποίησης

Πεθυμιά για ένα σούρουπο
επιστρέφοντας από τις κατακόμβες της μέρας
με φορεμένο στα μάτια το κόκκινο του πάθους
στις απερίφραστες διαδρομές ενός δειλινού.

Πόσο πορτοκαλί ακόμα να καταπιώ
κι ύστερα να το δώσω τροφή σε πινέλα
να βάψουνε τα σύνορα με τη νύχτα
τα καταφύγια των στίχων,
τότε που μοναξιές μένουν γυμνές στα περιθώρια
με περιγράμματα το άλικο των αισθήσεων.

Ξέρω καλά πως λιγοστεύουν τα χρόνια
σα δεν μπορούμε να μοιραστούμε
μια φέτα ήλιου όταν βυθίζεται στη θάλασσα
να μικραίνει ο ορίζοντας κι εσύ να λες:
«ακούσαμε και σήμερα τον ήχο ενός ήλιου
να βασιλεύει στις κορυφογραμμές των πόθων
κλαίγοντας βουβά για το βύθισμα».

Βιάζεται η νύχτα να υψωθεί
επιθυμώντας πληγές της μέρας να κλείσει,
να επουλώσει πόνους μεσημεριού
και ανταύγειες πρωινού
να γίνουν άστρα στον ουρανό της,
να εντοιχίσει ρίμες αδιεξόδου
στα παραπήγματα των αποστάσεων
κρατώντας μαχαίρι αντί για φτυάρι λησμονιάς
στα αναπάντητα ερωτήματα της καρδιάς
γράφοντας μόνο ποιήματα
που οδηγούν το σχοινί των αναρριχήσεων
ως τη θέα σβησμένων αστεριών
λουσμένα από το φως της σελήνης.

Τι κι αν λείπουν τα μάτια,
πάλι απόψε θα φανερωθούν φλέβες ελπίδας
στις απαρηγόρητες κραυγές μιας ήττας
στους εχέμυθους διαλόγους μιας νίκης
σα πνίγουν αφηγήσεις αποχωρισμών
υπερασπίζοντας την α-λήθη.

Μυστικά κι απόψε
θα ντύσω τη θλίψη με όνειρα
που ναυάγησαν λίγο πριν ξημερώσει
στις επιστροφές της ποίησης.

Παράθυρο Ανοιχτό




















Το παράθυρο παραμένει ανοιχτό

για να εισχωρεί μια πλωτή Ανατολή
αθόρυβα να μπαίνει στο σπίτι,
φωτίζοντας ελπίδες τυλιγμένες στη σκόνη.
Όλα με φως να πλυθούν
για να λάμψουν ασύλληπτες αλήθειες
κατά τη σύλληψη των αισθήσεων
στις βραδυφλεγείς αυταπάτες
στους καθρέφτες του νου.
Κι όταν η πρώτη αχτίδα
θ’ αρχίσει να βάφει χρυσά τα μαλλιά
πάλι ο ηλιοκράτορας θα τραγουδά
Απολλώνιους ύμνους,
προκαλώντας…  την αιωνιότητα.



Στην αυγή μιας Συν-ομιλίας…

















Πρωινό ξύπνημα με καφέ μοιρασμένο
αντικριστά δυο τσιγάρα καπνίζουν απουσίες…

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τις λέξεις σου,
επιδιώκοντας ν' ανακαλύψω εκείνα που μας ενώνουν
μέσα από τα νοήματα.
Πόσα κοινά συναισθήματα,
πόσες κοινές διαδρομές και αναρριχήσεις
στην εσχατολογία των νοημάτων.
Κουμπώνει η σκέψη στη σκέψη σου,
προσπαθώντας να μετατρέψω την δική σου φερτή ύλη
σε κάτι που ανυψώνει το δικό μου συναίσθημα
σε άλλα όρια που αδυνατώ να προσδιορίσω.
Πόσο σ' ευχαριστώ γι' αυτές τις οάσεις δικαίωσης της λύπης...
ακουμπώ στους ορθογραφημένους φθόγγους και διαλύεται το άσχημο του κόσμου που πληγώνει κατάσαρκα τις αισθήσεις...
Μια ρόδινη ανατολή για σένα κι ένα πορτοκαλί δειλινό για μένα…
Το μέσο της μέρας θα μας βρει να ακρωτηριάζουμε
ώρες περισυλλογής άγονων προκαταλήψεων,
να τεμαχίζουμε τις άκρες για να βρεθούμε
στα ολοήμερα ανεξιχνίαστα τοπία της ψυχής.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου