Κάποτε, όχι πολύ παλιά, είχα ένα κουσούρι -αν λέγεται κουσούρι. Τα πάντα γύρω μου, λοιπόν, είχαν μια μαγεία. Ένα μαγικό πέπλο που τα κάλυπτε όλα και εκεί μέσα εξελισσόταν η ζωή μου. Όλα ήταν ποίηση. Από το φως του ήλιου που έμπαινε από τις περσίδες το πρωί, μέχρι το φως του δειλινού στο τζάμι του φτωχού ηλεκτρικού. Και όταν σου λέω όλα, το εννοώ... Όλα. Τα φτωχικά δρομάκια στο Κέντρο ήταν αιτία σύνθεσης τραγουδιού. Τα μπουρδέλα στον Πειραιά αφορμή για να ζωγραφίσω έναν πίνακα. Ακόμα και το βλέμμα των κοριτσιών, οποιουδήποτε κοριτσιού, αιτία για ένα ποίημα. Άλλωστε, τότε, και το ξέρω καλά πια, έγραψα τα καλύτερα μου ποιήματα, τα καλύτερα μου τραγούδια, τους πιο όμορφους πίνακες μου.
  Ξυπνούσα το πρωί, έλεγα 'καλημέρα' στον εαυτό μου και κατρακυλούσα σε ένα γοητευτικό ποτάμι. Ένα ποτάμι που δεν είχε αρχή και τέλος. Έπινα τον καφέ μου, και απολάμβανα το άρωμα του, καθώς άχνιζε ζεστός στην κούπα μου. Έστριβα το πρωινό μου τσιγάρο και ήταν βάλσαμο. Έβαζα τα τραγουδάκια μου και ονειροπολούσα. Έκανα σχέδια πολλά. Ύφαινα το φόρεμα της ζωής μου καρτερικά. Θα κάνω αυτό, θα κάνω το άλλο. Και τα έκανα! Είχα την δύναμη, το κουράγιο, την θέληση- αν θες. Ζούσα σε έναν ονειρικό κόσμο. Συντροφιές έπαιρναν μυθικές διαστάσεις μέσα μου. Οι -κατα καιρούς- κοπέλες μου , μου φαίνονταν νεράιδες. Οι χωρισμοί αφορμή για περισυλλογή και έμπνευση. Κάποτε μάλιστα, και το θυμάμαι πολύ καλά, τρία φώτα απο τον Υμηττό που αχνόφεγγαν σε ένα βροχερό βράδυ, πήρανε τέτοια θρυλική διάσταση μέσα μου που έγραψα και ποίημα. Οι τρεις φωτιές... που σπαράζουν καρτερικά την καρδιά μου.
  Τι έγινε και εξαφανίστηκε αυτή η μαγεία δεν θυμάμαι. Θυμάμαι πάντως ότι πέρασα μια πολύ δυνατή κατάθλιψη και είχα κάποιες εμπειρίες εξαιρετικά δυσάρεστες. Τώρα, δεν υπάρχει αυτή η ευδαιμονία που ένιωθα τότε. Οι αφορμές για την σύλληψη ενός τραγουδιού έχουνε γίνει πολύ λίγες. Ο κόσμος έχασε την μαγεία του. Έγινα κυνικός και δυστυχώς δεν μ'αρέσει. Μήπως αυτο σήμανε και την 'ενηλικίωση' μου; Αχ, και μόνο να υπήρχε ένας διακόπτης να πάω ξανα σε αυτήν την κατάσταση θα τον πάταγα.Εκτός και αν βρίσκομαι συνεχώς υπό την κυριαρχία μιας κατάθλιψης - δεν ξέρω.
  Αλλά από την άλλη σκέφτομαι και το ενδεχόμενο να ζούσα μια ουτοπία, την δική μου ουτοπία. Η αλήθεια είναι ότι καταλαβαίνοντας και πολλά από την ασημαντότητα των όσων ζούμε χάθηκε αυτό το συναίσθημα. Πρέπει να βρω το θάρρος και να το παλέψω, πρέπει να βρω την αλήθεια που έχει κρυφτεί μέσα στον εαυτό μου και να ξαναβρώ εκείνην την 'μαγεία'. Αναφέρω την λέξη μαγεία γιατί είναι αυτή που ταιριάζει καλύτερα στα τότε αισθήματα μου. Όταν ακόμα και μες τις λάσπες εσύ μπορούσες να βρείς διαμάντια, μέσα στην μπόχα των καιρών εσυ να ζήσεις μια ουτοπία, μια ελπίδα για τον καλύτερο κόσμο που τώρα χάθηκε.
  Θα ζήσω και θα περιμένω να βρώ την ουτοπία μου... Κάπου εκεί είναι και με περιμένει, το ξέρω....