ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ & ΓΙΑ ΜΕΝΑ

Μιλώ σε σένα για μένα...

-->Η μυσταγωγία της ύπαρξής μας 

( απόσπασμα i )



Βιβλίο φθαρμένο η ύπαρξή μας.. ξετυλίγεται μέσα από κιτρινισμένες και μισοσβησμένες σελίδες.. αντάρτη χρόνου μαγεία, που συνενώνει ζωές και όνειρα, αλήθεια και φαντασία, αίνιγμα και καθημερινότητα ταπεινή… χαμένοι σαν υπνοβάτες, αναζητάμε ένα φανταστικό πεπρωμένο, ένα άπιαστο νόημα, έναν δρόμο που δεν ονομάζεται, όπως δεν έχει όνομα το άγνωστο, ο γρίφος, το αίνιγμα.
Αντάρτη χρόνου μαγεία…
μάχη που γίνεται μέσα μας, χειροπιαστά κι απόκρυφα, συνειδητά κι ασυνείδητα..
μα κύρια, στον χώρο της φαντασίας μας…εκεί όπου βρίσκεται το πεδίο των μαχών μας…εκεί όπου βιώνουμε τις νίκες και τις ήττες μας…



( απόσπασμα ii )

Επιδίωξή μου μια και μοναδική…
να χωθώ κάτω από το δέρμα σας με μια τρυφερή μαχαιριά στο στήθος για να αναβλύσει η νοσταλγία, ο πόνος, η πίκρα, η κωμωδία, η προσμονή, η αγάπη για ζωή. Όπως καυτό κυλά το αίμα απ’ την πληγή να κυλήσει και η δική σας η ζωή...
- Φοβάσαι; μου είπε.
- Όχι, δε φοβάμαι απάντησα.
Το θηρίο δεν είναι πια εδώ. Βαρέθηκε να περιμένει, φύλακας σε θησαυρό που έβαλαν κάποιοι να προσέχει.
Να! Βλέπω τα ίχνη του, ίχνη απ’ τα πέλματα των ποδιών του είναι, στάλα αίμα καμιά.. Έφυγε, δε λαβώθηκε.. Πρόσεχε! 
Ίσως ξαναγυρίσει…



( απόσπασμα iii )




…Δεν λαβώθηκε, δε λαβώνεται ποτέ αυτό! Μόνο φεύγει και χάνεται...για λίγο, για πολύ. Άπληστο και αδηφάγο μέσα μας! Πόσο αίμα; Πόσο πόνο, πόσο δάκρυ χρειάζεσαι ακόμα;
Βρήκες πληγές ανοικτές και δε λες να ξεκολλήσεις. Σε θρέφει το αίμα. Γι’ αυτό δεν αφήνεις να κλύσει η πληγή.
Μήπως όμως και γω σ’ αφήνω να το κάνεις; Μήπως και γω το θέλω; Μήπως φοβάμαι; Μήπως;
Mήπως όλο αυτό είναι μια συνωμοσία μεταξύ μας; Να μην κλείσει η πληγή για να μη χαθεί η ψυχή; Iσως...ποιός ξέρει.
Ψυχή είναι αυτή κι η αγάπη κοφτερό μαχαίρι. Να χαράζει, να νοιώθεις την κάψα από το αίμα που κυλά και να μην πονάς...Να σ’ αρέσει, σαν κάτι τρελλό να συμβαίνει.
Σαν κάτι που μπήκε μέσα σου και νέκρωσε τον πόνο.
Δεν ξέρω πως να το πω...Aλλά, τι σημασία έχει πια η λέξη, τι σημασία έχουν πια οι λέξεις, για κάτι που ποτέ δεν ζήσαμε αρκετά κι όμως αυτό υπήρξε όλη μας η ζωή;
Μα αν και πάλι θες, μπορώ να σου το πω μ’ ένα φιλί μα πιότερο μπορώ να σου το πω μέσα απ’ τη σιωπή...


Η ζωή μας


Ανάμεσα στο θάνατο και την ανάσταση κινείται η ζωή μας.
Πεθαίνουμε και γεννιόμαστε καθημερινά μέσα από πράξεις, λόγια, καταστάσεις.
Ανάταση ψυχής, ανάταση ζωής μέσα από πνοές, το σπάσιμο της σιωπής, τα ενωμένα χέρια, ας φέρει  ο χρόνος που ανατέλλει...
Από τις παγωμένες νιφάδες του χιονιά ας κρατήσουμε το λευκό για τη ζωή μας, το απαλό για την ψυχή μας.




 Την ώρα που κοιμάσαι

Την ώρα που κοιμάσαι, όταν τα όνειρά σου μπλέκονται με την ομίχλη της αυγής σωπαίνω για να μη βαρύνω την ανάσα σου κι αφουγκράζομαι τη ζωή που αναβλύζει έτσι ήρεμα από τον ύπνο σου! ξέρεις κάτι; δεν υπάρχει τίποτα που να συγκρίνεται με τούτη τη σιωπή…ίσως μόνο πάλι εσύ την ώρα που με κοιτάζεις όταν μ’ αγαπάς…

Η ψυχή της σιωπής

Οι αγάπες αρχίζουν με το βλέμμα, ανθίζουν με τα λόγια και τις πράξεις και πεθαίνουν με τη σιωπή. Οι μεγάλες αγάπες ζουν και μεσ’ στη σιωπή. Οι πολύ μεγάλες αγάπες ανθίζουν και μεσ’ στη σιωπή. Η ψυχή της σιωπής σου καθορίζει τη ζωή της αγάπης σου…αν πεθάνει ή αθάνατη θα μείνει!





 μια νέα ζωή μόνο για μας…

Ποιος είπε πως τα σύννεφα σαν κατεβαίνουν χαμηλά είναι κακό σημάδι; Βροχή θα φέρουν να ζωντανέψει η πλάση. Ποιος είπε πως μια αγάπη που πονά της έχουν κόψει τα φτερά; Αντίκρυ την κορφή ατενίζει να φτιάξει πάνω της φωλιά. Ελεύθερα να ζήσει, τα σύννεφα να ακουμπά, νέα ζωή να χτίσει μόνο γι’ αυτόν που αγαπά…

της λησμονιάς αγάπη

Σαν νοιώσεις αγάπη βαθιά, αληθινή αγάπη, την αγκαλιάζεις και την κρατάς ζεστά για πάντα...όπως κρατάς το σπλάχνο σου στη λύπη, στη χαρά, στην αρρώστια του, στην ερημιά του. Δικό σου γέννημα είναι κι αυτή, που θέλει τη δική σου τη στοργή.
Μα κι αν ακόμη στης λησμονιάς το πηγάδι μέσα τη ρίξεις να χαθεί, αν έχει πάθος και ορμή μεσ' απ' τα μάτια σου για να ζήσει, οι φτυαριές της λήθης και της σιωπής δεν την σκεπάζουν. Ανάχωμα και εφαλτήριο γίνονται να βγει απ' το πηγάδι. Γιατί ζωή γι' αυτή, είναι να ζει μέσα απ' τη δική σου την πνοή.



Το τίμημα

Η ζωή σου ναυλωμένο καράβι σε μακρινό ταξίδι. Μη ψάχνεις στεριές, μη ψάχνεις νησιά για ν’ αράξεις, τις ομορφιές που θ’ αντικρύζεις κοίτα να χαρείς όσο κρατήσει το ταξίδι.Τα ναύλα που θα κληθείς για να πληρώσεις θα είναι ο τελικός ο απολογισμός σου. Μη λυπάσαι αυτά που θα πληρώσεις να λυπάσαι γι’ αυτά που δεν πλήρωσες. Το τίμημα καθορίζει το τέλος του ταξιδιού σου…να το θυμάσαι! 



H εξομολόγηση

                                    

“Ήμουν εκεί.

Ήμουν εκεί και δεν ήθελα να αφήσω όσους ήταν εξαρτημένοι από εμένα. Γιατί αισθανόμουν πως ήταν χρέος μου να τους προστατεύσω. Ήμουν εκεί και δεν άντεχα τις τύψεις και τις ενοχές της φυγής.

Ξέρω, μπορεί να ηχεί μικρό και ταπεινό αυτό το “η ψυχή μου εδώ, ενώ το σώμα μου  είναι αλλού”. Μπορεί και να με ήθελες ήρωα, παθιασμένο κυνηγό της επιθυμίας μου, αλλά εγώ ήμουν απλώς ένας κοινός άνθρωπος που κουβαλούσε στους ώμους του το βάρος της καθημερινότητας, το βάρος της ευθύνης .

Ακούγεται ταπεινό; και ποιος είπε πως δεν είμαι;

Και όσο ένοιωθα την ψυχή κοντά σου, τόσο το κορμί πονούσε. Αλλά ήταν γλυκός ο πόνος. Ξέρεις, ο άνθρωπος ζει και με το πνεύμα του. Και κάτι που ίσως δεν ξέρεις. Όταν συναντήσεις το άλλο σου μισό ακόμη και μακριά του μπορείς να αισθάνεσαι χαρά. Γιατί οι ψυχές δεν γνωρίζουν αποστάσεις και χρόνο. Ζουν στο άπειρο, ευτυχισμένες και πλήρεις... Το σώμα είναι που πονά από την έλλειψη του άλλου.

Μιλούσαμε με τα μάτια, με τα χέρια, με τα σώματά μας...Κι έπειτα, πάλι αλλού το σώμα κι αλλού η ψυχή, αλλά ήμουν ευτυχισμένος.

Έπειτα, μια και είναι η ώρα της εξομολόγησης, θα σου το πω κι αυτό. Εκείνη, χάθηκε ξαφνικά. Να περιγράψω τον πόνο; Περιγράφεται ο πόνος της ψυχής; Έφυγε λοιπόν και πήρε μαζί της και τη δική μου την ψυχή. Ήταν ο μόνος τρόπος να μπορέσει αυτό το κορμί να υπάρχει. Ακούς; Η ψυχή μου πάντα ήταν χωριστά του...Έμαθα να ζω χωρίς αυτήν. Γι αυτό όταν σου λέω “Σημασία δεν έχει που βρίσκεται το κορμί, αλλά που ταξιδεύει η ψυχή", να μη με ρωτάς παρακάτω