Τρίτη, 16 Ιουνίου 2009
ΤΟ ΒΑΛΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΠΟΤΕ...
Κρατώ το χαμόγελό τους
Εκείνα, το βιβλίο που τους χάρισα ως αποχαιρετιστήριο ενθύμιο.
Γονάτισε πάλι η καρδιά μου...
Όπως κάθε Ιούνιο που αναγκάζομαι ν΄αποχωριστώ τους μαθητές μου.
Αλλού εκείνοι, αλλού εγώ!
Δε
θα με πείραζε αν ήξερα πως το Σεπτέμβρη πάλι μαζί τους θα΄μουν. Μα τώρα
είναι διαφορετικά. Αλλάζω Σχολείο. Δε θα έχω την ευκαιρία να συνεχίσω
την τάξη μου. Θα μου λείψουν τα λαμπερά τους μάτια, το χαμόγελο, το
φωτεινό τους πρόσωπο, τα αγκαλιάσματα. Η αγάπη τους θα μου λείψει.
Από τα ενθυμήματα αγάπης που μου έδωσαν
Ξέρω...θα
κάνω καινούριες αγάπες από Σεπτέμβρη. Για άλλα παιδάκια θα χτυπήσει η
καρδιά μου, όπως χρόνια τώρα. Μα κάθε χωρισμός πονάει! Στην εξέλιξη της
ζωή μας ίσως συναντηθούμε με κάποια από αυτά. Θα΄ναι μεγάλα, θα΄χουν
ανοίξει δρόμο στη ζωή, θα΄χουν χαράξει πορεία. Θα τα΄χω στο νου
μου...Όπως και με τους προηγούμενους κάνω, τους πρώτους από τους μαθητές
μου,κείνα τα χρόνια στη Μυτιλήνη.
Τους
πρώτους από αυτούς, το Χάρη, τον Παναγιώτη, το Σάββα, που έχουν
τελειώσει πια και τα μεταπτυχιακά τους αλλά και τον Πάτροκλο, την
Ιωάννα, τη Μιχαέλα, τον Κωνσταντίνο, που έτυχε να περάσουν στη
Θεσσαλονίκη και σπουδάζουν εδώ. Πώς μας έφερε η ζωή όλους εδώ! Σα να μας
άρπαξε σε δυο χούφτες και μας μετέφερε στα βόρεια.
Έρχονται
στα μάτια μου τα μικρά τρεμάμενα χέρια τους στην πρώτη και στη δευτέρα
δημοτικού που αγωνίζονταν να χαράξουν πρώτες γραμμές, να κάνουν λόγο τις
σκέψεις τους. Και γω...να τους κάνω στενό μαρκάρισμα να τελειώσουν τις
εργασίες τους πριν φύγουν για το σπίτι.
Και
τώρα άλλος στο Πολυτεχνείο, άλλος στην Ιατρική και στο Πανεπιστήμιο σε
εξαιρετικές σχολές, λεβέντες , που με αναγνωρίζουν μέσα στο πλήθος πότε
στην Αριστοτέλους και πότε στην Τσιμισκή καθώς περπατώ,με πλησιάζουν και
με φωνάζουν.
Έτσι
θα γίνει και με τους φετινούς μαθητές μου που μόλις παρέδωσα στο γλέντι
του καλοκαιριού. Και κάθε φορά που παίρνω μια τάξη με μικρά παιδιά
μόλις οκτώ- εννιά χρόνων και τα βλέπω να θεριεύουν στην εξέλιξη της
χρονιάς, να γιγαντώνονται μπροστά στα μάτια μου, λέω: "Το κέρδισα το στοίχημα"
Λεπτομέρεια από γωνιά της τάξης
Και μου΄ρχονται στο νου οι στίχοι που μου΄πε η συνάδελφος της Μουσικής Μαργαρίτα όταν κουβεντιάζαμε για το τέλος της χρονιάς:
"Το βαλς δεν τελειώνει ποτέ, ας περνούν εποχές, ποτέ στις ψυχές δεν τελειώνει ποτέ!!"
Καλό καλοκαίρι!!
Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου