ΜΠΕΡΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΜΑΡΞ... ΜΕΤΟΝ ΦΡΟΥΝΤ

Μπερδεύοντας τον Μάρξ με τον Φρόυντ

Όταν υπάρχει ένα πρόβλημα, ένας από τους δρόμους επίλυσης που υπάρχουν είναι αυτός που λέει ότι πρέπει να βρεις την ρίζα του προβλήματος. Τι γίνεται όταν το πρόβλημα αφορά ολόκληρο πληθυσμό; Τι γίνεται όταν το πρόβλημα το βλέπει ξεχωριστά και διαφορετικά ο καθένας; Για παράδειγμα πως θα έβλεπε έναν μεθύστακα κάποιος "απέξω";

Στην κατάσταση που κάποιος μπεκρολογάει σε ένα μπάρ τότε γι αρχή έχει ο ίδιος κάποιου είδους προβληματισμό, ή άγχος. Όταν όμως παρατηρήσεις στιγμιαία το περιβάλλον θα δεις τον μαγαζάτορα που απλά έχει κατά την διάρκεια της βραδυάς ένα καλό εισόδημα και ίσως "a pain in the ass" κατα το κλείσιμο. Πρόβλημα ίσως να έχουν οι πελάτες σε κοντινοί απόσταση και φυσικά η οικογένεια/συγγενικά-φιλικά πρόσωπα. Λίγο πολύ όμως όλοι νιώθουν μια αναταραχή. Γι άλλους απλή ενόχληση, για άλλους σοβαρότατο πρόβλημα και για λιγότερους... τίποτα απολύτως. Τι γίνεται όταν το πρόβλημα έχει έκταση περίπου 131.957 τετραγωνικά χιλιόμετρα και πληθυσμό περίπου 10.939.771 πολίτες (αφαιρούνται από τα ποσά αυτά, όσοι ζουν στο δικό τους μικρόκοσμο και θα αναφερθούν εκτενέστατα πιο κάτω);

Στις περιπτώσεις όπου προσπαθεί ένας επαγγελματίας να κάνει διάγνωση κάποιας ψυχικής νόσου όπως η σχιζοφρένεια, ένα απο τα συμπτώματα που κοιτάει είναι οι αυταπάτες. Είναι η βεβαιότητα ότι ακολουθώντας μια διαδικασία με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, περιμένοντας κάποια στιγμή να φέρει διαφορετικό αποτέλεσμα. Αλλά αυτό δεν είναι κάτι που κάνουν οι Έλληνες μετά από 40 χρόνια; Ψηφίζοντας ξανά και ξανά, με τον ίδιο τρόπο, τις ίδιες οικογένειες. Κάθε φορά έχοντας ελπίδα οτι κάτι θα αλλάξει. Ίσως μοιάζει λίγο και με το σύνδρομο του καλού Χριστιανού, όπου είναι στο τελευταίο στάδιο κάποιας χρόνιας νόσου και μετά απο 50 χρόνια προσευχών και αναπάντητων λύσεων στο κινητό του Θεού, πιστεύει σε ένα θαύμα. Until the end.

Ξέρεις οτι κάτω από τον ήλιο, μέσα Ιουλίου στις 1 το μεσημέρι χωρίς το αντηλιακό θα καείς. Αλλά αυτό το γαμημένο νεράκι σε δροσίζει... για λίγο.
Κάτι σαν τις υποσχέσεις των πολιτικών! Έτσι λοιπόν προσπαθώ να μπώ στο μυαλό τους. Στην πραγματικότητά τους. Πως μπορεί να είναι η ζωή ενος πολιτικού, άραγε; Επειδή είναι απο τα επαγγέλματα που σε καθορίζουν, στιγματίζουν αλλά και ακολουθούν "εκτός γραφείου" προσπάθησα να το δώ σαν μια δουλειά που βρίσκεις σε αγγελία. Αμέσως μου ήσθε στο μυαλό: "It's a shitty job, but someone has to do it." Όπως τότε, τις φοιτητικές εποχές, που πήγα για πλασιέ βιβλιών με κίνητρο τον "καλό μισθο".

Στην φαντασία μου είναι σαν τις νεαρές τραγουδίστριες που θέλουν να κάνουν όνομα στις πίστες. Θα τις πηδήξει ο παραγωγός, θα τις ξαναπηδήξει ο επιχειρηματίας, θα τις ματαξαναπηδήξει κάποιος μαέστρος.... μια σύγχρονή εκδοχή της Cindrella.

Έτσι και αυτοί, θα γλύψουν στο Πανεπηστήμιο τον επικεφαλή της ΔΑΣΠ, θα εκλεχθούν σαν οι καλύτεροι διοργανωτές πάρτι για την Μύκονο, θα γλύψουν μετά κάποιο άλλο στέλεχος, θα μοιράζουν κινητά και λάπτοπς, στην συνέχεια αμάξια, νοικιασμένα διαμερίσματα, όλα τσάμπα... and it goes on. Ειδικά αν είσαι από τζάκι, δεν είναι και άσχημα. Έτσι λοιπόν, αν έχεις φτύσει τόσο ιδρώτα, έχεις χάσει τόσο σάλιο, έχεις στήσει και λίγο κώλο για να φτάσεις εκεί που θές, δεν θα έχεις και καμιά σκασίλα τι γίνονται οι άλλοι. Ειδικά όταν έχεις μάθει στον ανταγωνισμό, να πατάς "πάνω από πτώματα" για να βρεθείς κάπου, να αποκτήσεις κύρος, δύναμη, εξουσία και χρήμα.

Μην αποκαλείς προδότη, φίλε συμπολίτη, κάποιον πολιτικό. Για να είσαι προδότης θα πρέπει πρώτα να έχεις πιστέψει, αφοσιωθεί και ενταχθεί σε κάτι έτσι ώστε μετά να το προδώσεις. Αν έτυχε να σου πλασάρουν σάπιες γλυκοπατάτες για φράουλες φταις εσύ μονάχα. Για να καταφέρεις λοιπόν τόσα χρόνια να πουλάς το προϊόν σου, σημαίνει ότι είσαι και γαμώ του πωλητές.

Σύμφωνα με τις αρχές αυτής της διαολεμένης επιστήμης (λέμε τώρα) του Marketing, χρειάζεται υψηλό βαθμό 1)Συναίσθησης και 2)Εγωιστικής ορμής. Θα πρέπει δηλαδή να νιώσει τις ανάγκες, την στάση και τον τρόπο για να σου "πλασάρει" κάτι και φυσικά να το θέλει ο πούστης. Αν, λοιπόν, τα στελέχη είναι οι πωλητές εμπιστοσύνης κι ελπίδας, τότε τα κόμματα μοιάζουν με τεράστια mall.

Για να κλείσουμε λοιπόν, σκέψου ότι αυτοί που ψηφίζεις είναι υπάλληλοι καταστημάτων που βγάζουν δεκάδες ή και εκατοντάδες εκατομμύρια ενώ εσύ πεινάς. Η ρίζα του προβλήματος είναι η ψήφος που τους έδωσες τόσα χρόνια αλλά και πριν λίγο καιρό. Δεν είναι αυτοί οι προδότες γιατί πολύ απλά ζουν σε ένα κόσμο διαφορετικό από εσένα. Δεν νοιάζονται ούτε και θα νοιαστούν ποτέ. Θα πουν τα πάντα για να ανταλλάξεις την ψήφο σου με ελπίδα.

Sorry σε όποιον διάβασε αυτο το σεντόνι-ποστ...
μπορεί να κούρασε... but I'm feeling good...