Φτου & Βγαίνω

Πατέρας και γκέι

του Λύο Καλοβυρνά
φωτό: Max Gyselinck

Αν θεωρούμε δύσκολο να πούμε: «Μπαμπά, είμαι γκέι», πώς είναι να ανακοινώσουμε: «Γιε μου, είμαι γκέι»;

«Αυτός γκέι; Μα είναι παντρεμένος με παιδιά!» Αν το μουστάκι είναι ο φερετζές του πούστη, ένας γάμος με κάνα δυο παιδιά, είναι μια μπούργκα που τον κρύβει ολόκληρο. Χιλιάδες ομοφυλόφιλοι στην Ελλάδα είναι παντρεμένοι και γονείς, εγκλωβισμένοι σε συμβατικούς γάμους για χάρη του μπαμπά, της μαμάς, της δουλειάς τους. Χιλιάδες γυναίκες κοιμούνται τις νύχτες δίπλα σε άντρες που δεν είχαν την τόλμη ή την τιμιότητα να φανερώσουν τον προσανατολισμό τους. Χιλιάδες παιδιά μεγαλώνουν με έναν αυστηρό μπαμπά, που τα βράδια ψάχνει τεκνά να τον πηδήξουν.
Επειδή είχε το θάρρος να αποδεχτεί τον εαυτό του. Επειδή δεν δίστασε να απελευθερωθεί και να απελευθερώσει τη γυναίκα του από ένα γάμο κενό. Επειδή είναι ένας στοργικός μπαμπάς που έχει πει την αλήθεια στο γιο του. Επειδή είναι κομμωτής χωρίς να μοιάζει κουδουνίστρα σε αμόκ σαν τις κομμώτριες του Λαζόπουλου. Για όλα αυτά αγαπάμε τον Κώστα Κεφαλά.

---

«Είπα στον γιο μου ότι είμαι γκέι, όταν αποφάσισα να αποκαλύψω ότι είμαι ομοφυλόφιλος στο περιβάλλον μου και να χωρίσω με τη μαμά του. Του το πέρασα πάρα πολύ απλά, χωρίς να το αναδείξω σε κάτι. Απλά του είπα: "Ο μπαμπάς δεν είναι με τη μαμά πια, είναι μ’ ένα αγόρι". Ήταν 5 χρονών και δεν δυσκολεύτηκε να συνειδητοποιήσει ότι ο μπαμπάς είναι γκέι. Αφού αγαπά τον μπαμπά του, το δέχτηκε χωρίς πρόβλημα, χωρίς να σκέφτεται αν ο μπαμπάς του είναι γκέι ή στρέιτ, ωραίος ή άσχημος.
»Πέρυσι είχα μια σχέση με κάποιον που ο γιος μου γνωρίζει. Τσακωνόμασταν με τον φίλο μου για ένα φλερτάκι που είχα, και ο γιος μου, που τώρα είναι στα 15, γύρισε και μου είπε: "Ωραίο το φλερτάκι σου, αλλά ο άλλος είναι πιο ωραίος".   Ήταν πολύ φυσικό για το παιδί μου από την πρώτη στιγμή· όπως θα ήταν αν ήμουν στρέιτ πατέρας που παίζει ποδόσφαιρο μαζί του, έτσι είναι που είμαι ο γκέι πατέρας που περπατάμε μαζί στην αγορά και ψωνίζουμε ή καθόμαστε και βλέπουμε ποδόσφαιρο. Κάποτε μια φίλη τον ρώτησε: "Μην το παίζεις κουλ, πες μου στα ίσια, έχεις πρόβλημα, δεν σε πειράζουν οι φίλοι σου;" Εκείνος απάντησε: "Καμιά φορά με πειράζουν, αλλά εγώ τους λέω ότι για τον πατέρα μου είμαι πολύ περήφανος".
»Για μένα το πιο σοβαρό πρόβλημα ήταν ότι εάν κρατούσα ένα τέτοιο μυστικό από το παιδί μου και έφτανε ο γιος μου στα 16-17, που συνήθως είναι δύσκολη ηλικία, κι εκεί επάνω εγώ του έλεγα ξαφνικά κάτι τέτοιο, τότε όχι μόνο θα του ανέτρεπα όλη του τη ζωή, αλλά μετά πώς θα βόλευα στη σχέση μας το ψέμα που του έχω πει; Το παιδί μου δεν θα με ξαναπίστευε ποτέ, θα καταστρεφόταν η σχέση μας. Η ειλικρίνεια είναι ένα πράγμα που εκτιμούν πολύ τα παιδιά, γιατί και τα ίδια είναι πολύ ειλικρινή – όσο είναι μικρά, τουλάχιστον. Μετά βέβαια, μαθαίνουν να ελίσσονται, να κρύβονται…
»Στη γυναίκα μου ήρθε καλύτερα που ήμουν γκέι, επειδή της έδωσε λόγο που χωρίσαμε. Δηλαδή απενοχοποιήθηκε, ότι εκείνη δεν έκανε κάτι σωστά. Βέβαια βοηθάει ότι η γυναίκα και το παιδί μου ζουν στη Γερμανία -η γυναίκα μου είναι Γερμανίδα- όπου τα πράγματα είναι κάπως πιο απλά. Δεν είχαμε μια τεράστια οικογένεια τριγύρω, ν’ ανησυχούμε πώς θα το πούμε στη συμπεθέρα και τη συνυφάδα. Δυσκολεύτηκα πολύ περισσότερο πώς θα λειτουργήσω εγώ ως γκέι σε προσωπικό επίπεδο παρά σε κοινωνικό. Οι έξω το δέχτηκαν πολύ πιο εύκολα. Ήμουν στα 28 τότε και ήταν δύσκολο ν’ αποφασίσω να πω ότι είμαι γκέι. Μου πήρε καιρό να βρω εκεί μέσα τον εαυτό μου, αλλά μετά ήταν πολύ ωραίο και εύκολο.
»Αφού το συζήτησα με τη γυναίκα μου, το είπα στη μητέρα μου. Βέβαια, η μαμά μου ήδη το ήξερε, το είχε καταλάβει πριν το καταλάβω εγώ καν. Όταν όμως της το είπα "επίσημα", δεν ήθελε να το πω στον μπαμπά, φοβόταν για την υγεία του. Η αντίδραση του μπαμπά ήταν: «Πώς τόλμησες να μου το πεις και δεν ντράπηκες;». Αυτή τη στιγμή, έχω πολύ καλές σχέσεις και με τους δύο, δεν τους έχασα.
»Οι γονείς μου χώρισαν μετά από αυτό, αλλά το φοβερό είναι ότι τώρα που είναι χωρισμένοι έχουν πιο ουσιαστικές σχέσεις. Όσο ήταν μαζί κι εμείς ήμασταν "καλά παιδιά", ζούσαμε σ’ ένα ψεύτικο συστηματάκι, όπου όλοι μας κρυβόμασταν πίσω από το δάχτυλό μας. Η δε μαμά μου εξομολογήθηκε ότι: "Από σένα έμαθα να μη μ’ ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος". Κι έτσι χώρισε τον μπαμπά μου κι έκανε αυτό που ήθελε.
»Ήμουν κάτι σαν καταλύτης για την οικογένεια, γιατί η ευτυχία είναι πολύ σημαντικό πράγμα. Ένας να είναι δυστυχισμένος μες στην οικογένεια, τους παίρνει όλους η μπάλα. Αν ο ένας αρχίζει να ψάχνει τη δική του ευτυχία, οι άλλοι ίσως επηρεαστούν κι αρχίσουν να σκέφτονται: "Θέλω κι εγώ ευτυχία για μένα".
»Οι δικοί μου γνωρίζουν τους φίλους μου. Όταν ο μπαμπάς μου έρχεται στην Αθήνα, περνά από το μαγαζί, πειράζει τους φίλους μου. Έχει χαλαρώσει πάρα πολύ. Στην αρχή βέβαια φοβήθηκαν, δεν ήξεραν τι τροπικό φρούτο είναι ο γκέι. Φοβόντουσαν πώς θα αλλάξω ως γκέι. Αν όμως μας επιτρέψουν να το ζήσουμε, ίσως δεν χρειάζεται να αλλάξουμε καθόλου όντας γκέι. Αλλά και να αλλάξουμε, ας αλλάξουμε, αρκεί να ζούμε πιστοί στον εαυτό μας. Αυτό ακριβώς θέλω και για το παιδί μου: να ζει τον εαυτό του. Ούτε για μένα, ούτε για τη μαμά του, ούτε για κανέναν άλλον. Να είναι καλά με τον εαυτό του.
»Κακά πρότυπα για τα παιδιά; Νομίζω ότι είμαι το καλύτερο πρότυπο για το παιδί μου. Δηλώνει στρέιτ -δεν τον ενδιαφέρουν τα αγόρια- κι είναι ένα παιδί με τη ζωντάνια του, με αντίληψη του τι γίνεται γύρω του. Δεν είναι προστατευμένο από τους θεσμούς μιας οικογένειας που το αποχαυνώνουν. Άλλωστε, είναι δυνατό το παιδί να γίνει γκέι επειδή έχει γκέι πατέρα; Σάμπως δεν θα ’πρεπε να ’χα αλλάξει κι εγώ και να ’χα γίνει στρέιτ, αν είναι κολλητικό; Νομίζω ότι εάν ζήσουμε εμείς τη δική μας ελευθερία κι αφήσουμε το παιδί να είναι πραγματικά ελεύθερο, θα είναι το πιο ευτυχισμένο παιδί. Το πρόβλημα είναι ότι δεν το κάνουμε γιατί φοβόμαστε τι θα πει η γιαγιά … Καιγόμαστε γι’ αυτό. Κι έτσι κρυβόμαστε.
»Βέβαια, όσοι είναι πολύ κρυφοί, δύσκολα συναναστρέφονται μ’ εμάς που είμαστε πιο ανοιχτοί. Έχω χάσει φίλους έτσι. Οι περισσότεροι φίλοι μου είναι στρέιτ ακριβώς γι’ αυτό το λόγο. Οι κρυφές φοβούνται μην το μάθει η μαμά και ο μπαμπάς επειδή ανησυχούν ότι θα πεθάνουν. Δηλαδή, τόσο κακόμοιροι είναι αυτοί οι γονείς και θα πεθάνουν; Δεν έχουν αντοχές; Νομίζω ότι αυτή είναι μια δικαιολογία που βολεύει και τις δύο πλευρές. Και δεν παίζει ρόλο η απόσταση. Π.χ. έχω ένα φίλο, του οποίου οι γονείς ζουν 800 χιλιόμετρα μακριά, κι όμως έχει την αίσθηση ότι οι γονείς του είναι δίπλα του. Τους κουβαλά μέσα του. Όλα έχουν να κάνουν με το πόσο σου επιτρέπει το οικογενειακό σου περιβάλλον να είσαι ο εαυτός σου, να μην παίζεις θέατρο για να κερδίσεις την αγάπη τους