Τι το ιδιαίτερο έχει η 9η Συμφωνία του Μπετόβεν; Αυτή είναι η ιστορία της

Η 9η Συμφωνία του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, γνωστή και ως Χορωδιακή, είναι μία συμφωνία, αποτελούμενη από τέσσερα μέρη η οποία γράφτηκε το 1824. Η 9η Συμφωνία είναι η τελευταία ολοκληρωμένη συμφωνία του συνθέτη αλλά και μια από τα γνωστότερα μουσικά κομμάτια, που γράφτηκαν ποτέ. Πολλοί κριτικοί θεωρούν αυτό το έργο, ως το σπουδαιότερο του Μπετόβεν, ενώ αρκετοί πιστεύουν ότι είναι ό,τι σπουδαιότερο έχει γραφτεί στη δυτική μουσική.
Τι το ιδιαίτερο, όμως, έχει αυτή η μουσική αρμονία του Μπετόβεν που την κάνει τόσο ξεχωριστή, και πώς γράφτηκε;
Παρακάτω παρουσιάζουμε με τη σειρά τι είχε συμβεί το μακρινό 1822.

Η σύνθεση

Ο μεγαλύτερος όγκος της συμφωνίας έγινε μεταξύ του 1822 και του 1824 και αρχικά ανατέθηκε στον Μπετόβεν από Φιλαρμονική Κοινότητα του Λονδίνου το 1917, μια συνεργασία που δεν ευοδώθηκε. Στο μυαλό του βέβαια, ο Μπετόβεν είχε αρχίσει να δουλεύει το νέο του έργο ήδη από 1818, επιθυμώντας την μελοποίηση του ποιήματος του Φρίντριχ Σίλερ «Για τη Χαρά» (γνωστότερο και ως «Ωδή στη Χαρά»). Η συμφωνία προέκυψε από άλλα κομμάτια του Μπετόβεν, που, αν και τα είχε ολοκληρωμένα, αυτά βρίσκονται μόνο σε σημειώσεις για μελλοντική συμφωνία. Ο Μπετόβεν, στα τρία πρώτα μέρη της Συμφωνίας («Allegro ma non tropo, un poco maestoso», «Molto Vivace», «Adagio molto e cantabile») δεν αντιμετώπισε ιδιαίτερες δυσκολίες, αλλά το τέταρτο («Presto… Prestissimo») που θα περιείχε και το ποίημα του Σίλερ, τον δυσκόλεψε αρκετά. Άλλωστε, το τέταρτο μέρος είναι από μόνο μία Συμφωνία με τέσσερα διακριτά μέρη που εκτελούνται χωρίς διακοπή.
Η 9η Συμφωνία από την London Symphony Orchestra

Τι το ιδιαίτερο είχε η 9η Συμφωνία του Μπετόβεν;

Ήταν η πρώτη συμφωνία, στην οποία υπήρξαν χορωδιακά μέρη, εξ ου και το Χορωδιακή Συμφωνία (η χορωδία εισέρχεται στο τελευταίο μέρος της Συμφωνία). Σήμερα θεωρείται μία από τις πιο πολυεκτελεσμένες συμφωνίες στον κόσμο. Το 2001, χειρόγραφα του Μπετόβεν από τη Συμφωνία, που τα κατείχε η Staatsbibliothek zu Berlin, προστέθηκαν στην Memory of the World Programme της UNESCO, και έγινε το πρώτο μουσικό κομμάτι που έλαβε τέτοια τιμή. Ταυτόχρονα είναι ένα από τα γνωστότερα έργα της κλασικής μουσικής, με πολλές διασκευές για τον κινηματογράφο, την τηλεόραση και τη λαϊκή μουσική. Το τμήμα της, η «Ωδή στη Χαρά» είναι ο επίσημος ύμνος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

H πρεμιέρα της «Ενάτης» δόθηκε τη Δευτέρα 7 Μαΐου του 1824

Πρεμιέρα

Στην πρεμιέρα της Ενάτης Συμφωνίας συμμετείχε η Μουσική Κοινότητα της Βιέννης, μαζί με ικανότατους μουσικούς. Βέναια, ο Μπετόβεν επιθυμούσε η πρεμιέρα της «Ενάτης» να δοθεί στο Βερολίνο και όχι στη Βιέννη, όπως τον προέτρεπαν φίλοι και χρηματοδότες. Τελικά, πείσθηκε και η πρεμιέρα της «Ενάτης» δόθηκε τη Δευτέρα 7 Μαΐου του 1824 στο κατάμεστο «Κερντνερτορτεάτερ» της Βιέννης. Η συναυλία κύλησε ομαλά και το νέο έργο φαίνεται ότι ενθουσίασε το ακροατήριο, που ξέσπασε σε επευφημίες και χειροκροτήματα στο φινάλε.
 Η Συμφωνία Της Χαράς

Η παρουσίαση της «Ενάτης» αποδείχτηκε θρίαμβος για τον Μπετόβεν. Δέχθηκε πέντε μπιζαρίσματα, γεγονός που θεωρήθηκε απαράδεκτο έως και απρεπές για ένα κοινό θνητό, καθώς οι ανάλογες τιμές προς τον βασιλιά δεν ξεπερνούσαν τα τρία μπιζαρίσματα.