Αφιερωμένο στους
«σιωπηρούς» ανθρώπους που δύναμη και αδυναμία τους είναι η σιωπή. Έχουν κάνει
τη σιωπή τους ποίηση και την έχουν στείλει στο σύμπαν. Είναι θύματα της
βαρβαρότητας των καιρών. Αντιστέκονται, μαζεύουν τα κομμάτια τους, τους
συνειρμούς τους, τις σκέψεις και τα όνειρά τους και ξεκινούν για τα μεγάλα
πνευματικά ταξίδια.
Η σιωπή είναι
και θέση και άρνηση. Επικοινωνία αλλά και απόσυρση. Δηλωτικό ζωής, μοίρας,
τέχνης. Δηλαδή, αισιοδοξία, συνέχεια ζωής, θάνατος, έκφραση απείρου, έκφραση
σύμπαντος.
Η τέχνη,
περνώντας μέσα από τη σιωπή, γίνεται πιο εκφραστική. Ο θάνατος χάρη στη σιωπή
είναι λιγότερο τρομακτικός. Οι λέξεις μέσα από τη σιωπή
καταλήγουν στην ποίηση. Η σιωπή κουβαλάει μέσα της την εμμονή της αιωνιότητας
και το άφθαρτο του πνεύματος. Ο πόνος, η οδύνη, ο βασανισμός μέσα απ’ τη σιωπή
κρύβουν τη μέγιστη διαμαρτυρία στο απόγειό της.
Η σιωπή είναι
καλός αγωγός. Μεταδίδει στον άνθρωπο τα κρυμμένα υπονοούμενα που βρίσκονται
κάτω από τα ανεξήγητα πράγματα. Η σιωπή μας επιτρέπει να συλλάβουμε το νόημα
της ζωής μέσα στα πράγματα που μας περιβάλλουν.
Ήχος της σιωπής
είναι να μάθουμε να ακούμε την επιθυμία και τους φόβους του άλλου, να νιώθουμε
το ανείπωτο. Να μάθουμε ν’ αφουγκραζόμαστε τι υπάρχει μετά απ’ την κραυγή, τη
φωνή του ανθρώπου που τυλίγεται με το σινδόνι του λευκού ύπνου. Ν’ αφουγκραζόμαστε
τον ήχο της σιωπής της ταραγμένης ψυχής του ανθρώπου που ζει σ’ ένα ερειπωμένο
σπίτι δίχως φως, δίχως νερό, δίχως τζάμι στο φεγγίτη. Ν’ αφουγκραζόμαστε τη
σιωπή της γυναίκας που θέλει να σφραγίσει μέσα της ένα χαμόγελο, ένα ασήμαντο
χάδι του αγαπημένου της μέχρι την αιωνιότητα. Ν’ αφουγκραζόμαστε την σιωπή του κοινωνικά
αποκλεισμένου και κατατρεγμένου ανθρώπου. Να μας συγκλονίζει η σιωπή στην
κραυγή του Μούνκ και η απελπισμένη σιωπή του γυμνού
κοριτσιού στο Βιετνάμ. Η σιωπή που δεν είναι ένοχη είναι πάντα καλύτερη απ’ το
θόρυβο. Να δίνουμε χώρο και να μαντεύουμε τη σιωπή του
διαλογιζόμενου που προσπαθεί μέσα απ’ την εσωτερικότητά του ν’ αποβάλει
τα’ αρνητικά συναισθήματά του, να δίνουμε χώρο και να κατανοούμε τη
σιωπή του αναλυόμενου και του θεραπευτή έστω και αν αυτό έχει κόστος
στην πιθανή διάλυση της θεραπευτικής συμμαχίας απ’ τη μεριά του
αναλυόμενου, διότι έχει εκλάβει τη σιωπή στάση του θεραπευτή ως απόσταση ή
αδιαφορία.
Όμως θα έλεγε
κάποιος σαν αντίλογο: στις δύσκολες μέρες μας και στις συνθήκες που ζούμε, η
σιωπή δεν πρέπει να είναι χρυσός και είναι δυνατόν να παρερμηνευθεί σαν αποδοχή
ή συναίνεση με τα κακώς κείμενα. Και για να προστατεύσει κανείς τον εαυτό του
και τους συντρόφους, την κοινωνία ολόκληρη από τον καθημερινό εξευτελισμό και τη
βαρβαρότητα πρέπει να μιλήσει «βροντερά με λόγο που να πονά και να θυμώνει»,
με απώτερο σκοπό ν’ αλλάξει την όψη της ζωής. Όμως πάντα πρέπει να
υπάρχει και να δίνεται χώρος για τη σιωπή, ώστε να μην εκλείψει αυτό το αγαθό.
.
Την μαγεία δεν την πιάνεις με την ερμηνεία της
μαγείας,
πόσο μάλλον με την περιγραφή της ερμηνείας της
μαγείας.
Ή κελαηδάς ή σωπαίνεις.
Δε λες: αυτό που κάνω είναι κελαηδητό!
Οδυσσέας Ελύτης
Συνοδοιπόροι
είμαστε με τον ίδιο προορισμό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου