Μην παραπονιέσαι για τον
κόσμο. Μόνο τον εαυτό σου χρειάζεται να αλλάξεις για να βρεις τη γαλήνη. Είναι
ευκολότερο να φορέσεις παπούτσια για να προστατέψεις τα πόδια σου από το να
ντύσεις ολόκληρη τη γη με χαλιά.
Κάποιες στιγμές αρκεί να σταθούμε μόνοι μας στη σιωπή, ηρεμώντας το νου μας, απλώς για να βεβαιωθούμε ότι ακόμη μπορούμε να στεκόμαστε όρθιοι χωρίς να μας στηρίζουν οι άλλοι. Ποτέ εξάλλου δεν είμαστε περισσότερο κοντά στο Φως, από τις στιγμές που είμαστε ήσυχοι, σιωπηλοί, γαλήνιοι.
Όταν η σιωπή είναι βαθειά, γεμάτη από πληρότητα, όταν δεν υπάρχει πλέον πόθος για τον ήχο, όταν υπάρχει απόλυτη συγκέντρωση στον Ένα, τότε η σκέψη, σαν ένα βέλος, βρίσκει το στόχο και λιώνει σ’ αυτόν. Εκεί η ανθρώπινη ψυχή, όχι μόνο βλέπει στιγμιαία το Θεό, αλλά απορροφάται από την αγνότητα Αυτού του Όντος. Απορροφάται ολοκληρωτικά, πλήρως και απόλυτα. Γεμάτη με το αγνό φως που τώρα έχει γίνει η ύπαρξή της, η ψυχή ακτινοβολεί αυτή την ενέργεια με τη μορφή της αγάπης και της γαλήνης και στους άλλους. Γίνεται ένας ζωντανός φάρος φωτός.
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου