ΟΙ ΔΥΟ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟΙ ΜΑΧΗΤΕΣ ΕΙΝΑΙ Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ

ΟΙ ΔΥΟ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟΙ ΜΑΧΗΤΕΣ ΕΙΝΑΙ Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ

Για τουςπερισσότερους ανθρώπους η ζωή είναι αγώνας.Για κάποιους από εμάς η ζωή είναι ΠΟΛΕΜΟΣ.Ναι !Διαβάσες καλά ...ΠΟ-ΛΕ-ΜΟΣ.

Δεν μου αρέσει η λέξη πόλεμος γιατί πάντα μου φέρνει στο μυαλό τις εκθέσεις που γράφαμε στο σχολείο αναλύοντας τα ''κακά'' του πολέμου και εκθειάζοντας,όχι άδικα,τα δώρα της Ειρήνης.Ίσως αν χρησιμοποιούσα την λέξη ''αγώνας''να ήταν περισσότερο εύηχο και απαλότερο στην συνείδηση όσων το ακούνε.
Σκέψου το καλά.Πότε η ανθρωπότητα διένυσε καιρούς ουσιαστικής Ειρήνης;Ο πόλεμος δεν έχει να κάνει μόνο με κουμπούρια και σπαθιά ,με μάχες σώμα με σώμα.Τον πόλεμο τον βιώνουμε καθημερινά ακόμη και όταν είναι να βγούμε από την κοιλιά της μαμάς μας.
Πόλεμος ,λοιπόν .Έχω κηρύξει τον πόλεμο  και κατά ένα περίεργο τρόπο έχω καταφέρει να αποδέχομαι τις περιστασιακές μου ήττες.Όταν απαλλαγείς από την αγωνία του να ηττηθείς  ελευθερώνεις την σκέψη σου και μάχεσαι με περισσότερο πάθος.Σκέψου ο Λεωνίδας να το είχε βάλει στα πόδια και να μένανε ορφανές οι Θερμοπύλες , ο Αθανάσιος Διάκος  όταν κατάλαβε ότι η  Αλαμάνα θα ήταν το τελευταίο μέρος  που θα αντίκριζαν τα μάτια του,οι Έλληνες να μην τα βάζανε με τους Γερμανούς κατακτητές...και πόσα άλλα παραδείγματα που η ήττα έφερε μια απρόσμενη ΝΙΚΗ η οποία είχε να κάνει όχι τόσο με την κατάκτηση του στόχου όσο με την ουσία του.Πολλές φορές η σιγουριά της Νίκης κρύβει μια ύπουλη ήττα γιατί βολεύεσαι, εφησυχάζεις.
Ο Τολστόι γράφει οτι οι δύο ισχυρότεροι μαχητές είναι η ΥΠΟΜΟΝΗ

 και ο ΧΡΟΝΟΣ.

Έμπειροι και άξιοι μαχητές τους αγγάρεψα να πολεμήσουν μαζί μου να συμμαχήσουμε.Η υπομονή δεν είναι από τις αρετές που με διακρίνουν.Το παλεύω όμως γιατί κατά περίεργο τρόπο διαθέτω επιμονή και πείσμα.Ο Χρόνος πάλι είναι αμείλικτος αλλά τον έχω καταφέρει να με σέβεται και να μου φέρεται τρυφερά όπως και εγώ με την σειρά μου τα παιδιά του .Το παρόν,παρελθόν και μέλλον.
ΥΠΟΜΟΝΗ και ΧΡΟΝΟΣ και όλα τακτοποιούνται όπως πρέπει να τακτοποιηθούν. Η  νίκη δεν είναι πάντα η ευτυχέστερη κατάληξη ενός αγώνα γιατί πολλές φορές για να φτάσεις εκεί απογυμνώνεσαι από τα αυτονόητά σου.Υπάρχει μία λογική που δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή όταν κάτι σου συμβαίνει γιατί είσαι φορτισμένος από το γεγονός και πολλές φορές βουτηγμένος στην θλίψη ως το κόκαλο.Την απάντηση στα γιατί σου την παίρνεις μετά όταν μπορείς να δεις τα πράγματα σαν τρίτος.
Υπομονή λοιπόν και ο χρόνος που εκτός από αμείλικτος είναι και σοφός δίνει απαντήσεις σε αυτόν που μπορεί να τις ακούσει ,μοιράζει τρόπαια όχι μόνο στον νικητή αλλά και στον ηττημένο.Ίσως και αυτά να έχουν μεγαλύτερη αξία γιατί ακολουθούν μια μεγάλη πίκρα
.
Πόλεμο.Έχω κηρύξει τον πόλεμο σε αυτά που θεωρούνται αδύνατα  και ακατόρθωτα,σε όσα συνεχίζουν να με φοβίζουν και να με τρομοκρατούν ,στα προδιαγεγραμμένα και στα απαισιόδοξα σενάρια,στις προβλέψεις.

Πόλεμο.Έχω κηρύξει τον πόλεμο σε αυτούς που είναι ειδήμονες,σε όσους φοράνε προσωπεία και κρύβονται πίσω από αυτά,σε όσους ηδονίζονται με τον πόνο του άλλου και πιστεύουν ότι βρίσκονται στο απυρόβλητο,σε αυτούς που πιστεύουν ότι όλοι τους οφείλουν αλλά αυτοί σε κανέναν.Σε αυτούς που θεωρούν την συγγένεια εξ' αίματος ή εξ αγχιστείας αξίωμα και απαίτηση για να πρέπει να τους αγαπάς και δεν φροντίζουν να χτίσουν ουσιαστικές σχέσεις αγάπης.Δηλαδή τα παιδιά του συγχωρεμένου πλέον Δουρή (αν θυμάσαι )την περίπτωση θα έπρεπε να τον αγαπάνε γιατί ήταν πατέρας τους;
Ξέρεις πόσες σχέσεις φαντάσματα υπάρχουν;Ανύπαρκτες,ανούσιες,αδιάφορες;
Τελικά ο Χρόνος φαίνεται να έχει αίσθημα δικαιοσύνης και τα αποκαλύπτει όλα ,τα τακτοποιεί και φροντίζει να διατηρεί όσα αντέχουν ακόμη και αν έχουν ηττηθεί
.

 

Αναρτήθηκε από Γλυκερία Καρύδη στις 10:47 μ.μ.