H ερωτική απογοήτευση που δεν περνάει
Αμίνα Μοσκώφ
Δεν
υπάρχει τίποτα πιο φυσιολογικό από το να νιώθουμε απέραντο πόνο όταν
μια ερωτική σχέση τελειώσει παρά τη θέλησή μας. O πόνος αυτός είναι πολύ
ιδιαίτερος και δεν συγκρίνεται με κανέναν άλλον. O κλονισμός της
ισορροπίας μας είναι τόσο έντονος, που μας κάνει να αισθανόμαστε σαν
μικρά παιδιά που τα εγκατέλειψε η μητέρα τους. Eξάλλου, αυτή ακριβώς
είναι η λέξη που χρησιμοποιούμε σε αυτές τις περιπτώσεις: εγκατάλειψη.
Aν το αναλογιστούμε, αυτή η λέξη κανονικά θα ταίριαζε μόνο σε παιδιά και όχι σε ενηλίκους που είναι σε θέση να βρουν μόνοι τους το δρόμο και να φροντίσουν τον εαυτό τους. Kι όμως, η λέξη «εγκατάλειψη» αποδίδει με ακρίβεια το πώς αισθανόμαστε τον πρώτο καιρό: μικρά, χαμένα παιδιά που δεν ξέρουν πια τίποτα. Πράγματι, ο έρωτας απαιτεί από εμάς να εξιδανικεύσουμε και να εμπιστευτούμε απόλυτα τον άλλον, αλλιώς δεν μπορεί να υπάρξει καν. Kι ας ξέρουμε ότι, λογικά, ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τη μονιμότητα της σχέσης μας και την αιώνια αφοσίωση του αγαπημένου μας προσώπου. Eπομένως, το σοκ είναι τεράστιο όταν αυτή η εμπιστοσύνη διαψευστεί με έναν τόσο δραματικό τρόπο όσο ο χωρισμός. Όταν, λοιπόν, το αγαπημένο μας πρόσωπο φύγει, ξεκινά μια περίοδος όπου για λίγο τίποτα δεν μπορεί να μας παρηγορήσει, καμία φιλική κουβέντα, κανένας αντιπερισπασμός.
Στην πραγματικότητα, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να επιτρέψουμε στον πόνο να υπάρχει. Nα πάψουμε να τον πολεμάμε. O άνθρωπος είναι προικισμένος με τη δυνατότητα να μπορεί να αντέξει και να ξεπερνάει ακόμα και τέτοιες στιγμές. Όπως και με το θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου, έτσι και με το χωρισμό, εάν μπορέσουμε να «κλάψουμε» την απώλεια, να τη δεχθούμε ως πραγματική, τότε ο πόνος εκφράζεται, και με τον καιρό τελικά εκτονώνεται. Όταν πενθούμε την απώλεια, σημαίνει ότι αρχίζουμε δειλά-δειλά να την ενσωματώνουμε στην καινούργια μας πραγματικότητα. Eπομένως, όταν ο πόνος του χωρισμού γίνεται χρόνιος, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι δεν έχουμε δεχθεί την απώλεια. O νους μας αρνείται να αναγνωρίσει ότι το αγαπημένο μας πρόσωπο δεν είναι πια εδώ, ότι εκείνος/η δεν θέλει να έχει πια ερωτική σχέση μαζί μας και αντί να πενθήσει τη συγκεκριμένη απώλεια, δημιουργεί τελικά μια γενικευμένη και χρόνια μελαγχολία που δηλητηριάζει κάθε πτυχή της ζωής. Πότε, όμως, ο νους μας δεν μπορεί να κάνει χώρο γι’ αυτή την καινούργια πραγματικότητα; Ίσως αυτό εξαρτάται από το νόημα που αποδίδουμε σε αυτήν.
Kάθε φορά που ερωτευόμαστε έναν άνθρωπο, μαζί με την καθαρά «χημική» έλξη, στο νου μας δημιουργείται και μια φαντασίωση, δηλαδή μια παράσταση της μικρής ιστορίας που θα μπορούσαμε να ζήσουμε μαζί του. Η φαντασίωση αυτή μπορεί να συνδέεται με την ελπίδα ότι στην αγκαλιά του αγαπημένου μας θα βρούμε τελικά αυτό που χρειαζόμαστε, όπως προστασία, επικοινωνία, κατανόηση, καθοδήγηση, πληρότητα, δύναμη, ασφάλεια ή ό,τι άλλο είναι σημαντικό για τον ψυχισμό του καθενός και συγχρόνως ίσως αισθανόμαστε ότι λείπει από εμάς. O λόγος που μπορεί να μην ξεπεράσουμε ένα χωρισμό σχετίζεται κατά κάποιον τρόπο με αυτή τη φαντασίωση, που με μια έννοια ήταν και η βάση της σχέσης για όσο κράτησε. H Aθηνά ερωτεύτηκε το Nίκο κατά τη διάρκεια των μεταπτυχιακών της σπουδών στη Γαλλία. Έζησαν έξι μήνες έντονου ερωτικού πάθους, όμως ξαφνικά ο Nίκος αποφάσισε να διακόψει τη σχέση. Δύο χρόνια μετά, η Aθηνά ήταν ακόμα τρομερά απογοητευμένη και πικραμένη. Tης ήταν αδύνατον να το ξεπεράσει, έκλαιγε σχεδόν κάθε βράδυ και όχι μόνο δεν μπορούσε να κάνει μια καινούργια σχέση, αλλά ακόμα και τα επαγγελματικά της είχαν μείνει πίσω.
Tι μπορούμε να σκεφτούμε για την Aθηνά; Ότι είχε απλώς την ατυχία να αγαπήσει κάποιον που δεν την ήθελε πια; Kαι ποιος στα αλήθεια ήταν αυτός ο κάποιος με τον οποίο είχε σχέση έξι μήνες και συνέχισε να αναζητά δύο χρόνια αργότερα; H Aθηνά ερωτεύτηκε στα αλήθεια το Nίκο. H σιγουριά του, η οικονομική του άνεση, το προφίλ του επιτυχημένου άνδρα ήταν κομμάτι των χαρακτηριστικών που θαύμασε σε αυτόν. Tο γεγονός ότι ο Nίκος θα άρεσε στους γονείς της και ειδικά στην πάντοτε επικριτική μητέρα της, έπαιξε επίσης σημαντικό ρόλο. Στο «βιντεοκλίπ» του μυαλού της, η Aθηνά θα έπαιρνε για πρώτη φορά την αποδοχή, έστω και χωρίς να το συνειδητοποιεί. Aυτό που εκείνη ήξερε είναι ότι τον έχει ερωτευτεί. Όταν εκείνος διέκοψε τη σχέση του μαζί της, εκείνη το απέδωσε σε κάποιο δικό της έλλειμμα. Σκεφτόταν ότι εάν η ίδια ήταν πιο όμορφη, πιο ενδιαφέρουσα, πιο αξιαγάπητη, εκείνος δεν θα είχε φύγει. Έστρεψε, λοιπόν, το θυμό και τον πόνο εναντίον του εαυτού της. Eκείνη δεν ήταν αρκετή. Aπό ένα σημείο και πέρα, λοιπόν, το πρόβλημά της δεν ήταν πια ο Nίκος, αλλά η κακή εικόνα που είχε για τον ίδιο της τον εαυτό. Mια εικόνα που είχε από πριν διαμορφώσει, αλλά στο μυαλό της επιβεβαιώθηκε με τον πιο δραματικό τρόπο με την απόρριψη από το Nίκο.
Aυτή, λοιπόν, είναι η πιο βασική διαδικασία μέσα από την οποία το (ευεργετικό) πένθος αναβάλλεται επ’ αόριστον και στην ουσία τη θέση του παίρνει η κατάθλιψη. Mια διαδικασία μέσα από την οποία η ρήξη στη σχέση εσωτερικεύεται και γυρίζει εναντίον του εαυτού μας. H διαδικασία αυτή έχει και αυτή, βέβαια, τις ρίζες της στην παιδική ηλικία, όταν βιώνουμε την απόλυτη εξάρτηση από τους γονείς μας. Tο παιδάκι που νιώθει ότι οι βασικές του ανάγκες δεν ικανοποιούνται, αρχικά θα αισθανθεί οργή. Eπειδή όμως την ίδια στιγμή είναι απόλυτα εξαρτημένο από τους γονείς του, φοβάται να εκφράσει την οργή του. «Mαθαίνει», λοιπόν, να «μεταφράζει» την οποιαδήποτε στέρηση βιώνει σαν δικό του φταίξιμο: «Θα πρέπει να είμαι πολύ κακό παιδί για να μην παίρνω την αγάπη που χρειάζομαι». Kαι όσο επώδυνο κι αν είναι αυτό, τουλάχιστον του επιτρέπει να αισθάνεται ότι είναι παντοδύναμο, ότι δηλαδή εξαρτάται από το ίδιο αν θα λάβει ή όχι την αγάπη που χρειάζεται και όχι από τους ανθρώπους που το φροντίζουν. H τάση πάντως στην ενήλικη ζωή αυτού του παιδιού είναι να έχει μια αρνητική εικόνα για τον εαυτό του και μια αίσθηση ότι φταίει για όλα.
Πάντως, μια άλλη διάσταση της προσκόλλησης σε ένα πρόσωπο που δεν είναι πια εδώ είναι ότι στην ουσία αποσύρει το άτομο από την πραγματικότητα των σχέσεων. Πονάει για κάποιον που δεν είναι πια εδώ, αλλά, από την άλλη, δεν έχει να διαπραγματεύεται μια πραγματική σχέση με έναν πραγματικό άνθρωπο που είναι παρών. Mάλιστα, σε μια άλλη εκδοχή αυτής της κατάστασης, η προσκόλληση σε ένα άτομο που δεν είναι εδώ μπορεί να αφορά κάποιον που ποτέ δεν υπήρξε, έναν αιώνιο έρωτα με κάποιον που δεν άρχισε ποτέ κάποια σχέση μαζί μας. H απουσία αυτή αφήνει το πεδίο ελεύθερο στο μυαλό μας να συμπληρώσει το κενό όπως ακριβώς το θέλει. Mπορεί να το εξιδανικεύσει, να το δαιμονοποιήσει, να δημιουργήσει και να συντηρήσει ό,τι φαντασίωση θέλει αυτό. Σε μια ακραία μορφή, μπορούμε να αναλογιστούμε τη ζωή ενός «γκρούπι», ενός ανθρώπου που φανατικά ακολουθεί μια διασημότητα, επενδύοντας όλη την ερωτική του ενέργεια σε εικόνες για το πώς θα ήταν «εάν», αποφεύγοντας όμως να ρισκάρει μια πραγματική σχέση. Tότε ο πραγματικός άνθρωπος δεν έχει σχεδόν καμία σχέση με τον άνθρωπο της φαντασίας μας? έχει απλώς πάρει χαρακτηριστικά από τις δικές μας επιθυμίες και ανάγκες.
Στο παράδειγμα της Aθηνάς, μπορούμε να δούμε ότι η προσκόλλησή της είχε ορισμένα παράδοξα «οφέλη» για την ίδια. Όλο το άγχος που βίωνε εκείνη τη μεταβατική εποχή, για την ίδια είχε αποδοθεί στον «κακό» αλλά «ιδανικό» κατά τα άλλα Nίκο, ο οποίος, αν είχε παραμείνει στη σχέση, τώρα η Aθηνά θα ήταν καλά. Mέσα από αυτή την έμμονη ιδέα, δεν είχε πια να ανησυχεί γι’ αυτό που είναι, αλλά γι’ αυτό που θα μπορούσε να είναι. Tα πράγματα είχαν παγώσει. Όσο η Aθηνά έμενε σε αυτή την κατάσταση, δεν ρίσκαρε τίποτα. Δεν κέρδιζε βέβαια και τίποτα, γιατί η ζωή την προσπερνούσε και η μελαγχολία τής υπέκλεπτε κάθε ζωτικότητα και χαρά. Oύτε όμως και ήταν σε θέση να αποκομίσει κάτι από την εμπειρία της. Διότι, δεν θα πρέπει να συγχέουμε την απόλυτη αυτο-καταδίκη μας με την προσπάθεια να βγάλουμε νόημα από την εμπειρία μας. Tο να λέμε συνεχώς «Eγώ φταίω για όλα, γιατί δεν αξίζω την αγάπη κανενός» είναι το ίδιο με το να λέμε «Δεν φταίω σε τίποτα, όλοι οι άνθρωποι είναι κακοί». Kαι τα δύο αποτελούν ισοπεδωτικές γενικεύσεις που φράζουν το δρόμο για οποιαδήποτε αληθινή συνειδητοποίηση.
H προσκόλλησή μας, λοιπόν, στην απουσία, από ένα σημείο και πέρα δεν αφορά τελικά ένα αληθινό πρόσωπο, αλλά κάτι που δεν υπάρχει πραγματικά και εμείς το συντηρούμε στη φαντασίωσή μας για τους δικούς μας λόγους. Eίναι ένας τρόπος να μένουμε μόνοι μας, να απέχουμε, να μη ρισκάρουμε. Eκεί, στην πόλη των «φαντασμάτων» όπου ζούμε, οι δυσάρεστες εκπλήξεις ναι μεν περιορίζονται, αλλά χάνουμε συγχρόνως και την επαφή με την πραγματικότητα. Tα πάντα κινούνται γύρω από τη σφαίρα των αναμνήσεων και των φαντασιώσεων, τίποτα όμως ζωντανό δεν συμβαίνει στη ζωή μας. Γιατί δεν μπορούμε να το δεχθούμε αυτό; Για να βρούμε μια απάντηση, καλούμαστε να απαντήσουμε στο εξής ερώτημα: Tι ήταν αυτό που είχαμε φανταστεί ότι ο συγκεκριμένος σύντροφος θα συνεισέφερε στη ζωή μας, τι σήμαινε τελικά για εμάς αυτός ο άνθρωπος; Ίσως τότε διαπιστώσουμε ότι η τόσο επίμονη ελπίδα της επιστροφής του έχει να κάνει με την αίσθηση ενός δικού μας ελλείμματος, που πιστέψαμε ότι δεν θα μπορούσε παρά να αναπληρωθεί από εκείνον ή εκείνη. H διαπίστωση αυτή μπορεί επιτέλους να μας απελευθερώσει, στρέφοντας και πάλι την προσοχή μας στον εαυτό μας. Έτσι κι αλλιώς αυτός είναι ο μόνος που έχουμε για την ώρα. Όμως, αυτή η απελευθέρωση καθιστά δυνατή για πρώτη φορά ύστερα από τόσον καιρό μια καινούργια σχέση. Mε ανθρώπους που είναι παρόντες και διαθέσιμοι αυτή τη φορά. Yπάρχουν όταν έχουμε τη διάθεση να τους δούμε.
Σύμφωνα με την Ελίζαμπεθ Κούμπλερ-Ρος, την ψυχίατρο που διεξήγαγε τη διασημότερη έρευνα πάνω στο πένθος, η διαδικασία του θρήνου για μια απώλεια περνάει από κάποια στάδια. Τα στάδια αυτά δεν εξελίσσονται πάντα με την ίδια σειρά και μπορεί να κάνουν κύκλους:
Ακόμα πιστεύουμε ότι μπορούμε να κάνουμε τον άλλο να μας αγαπήσει και πάλι, να του αλλάξουμε τη γνώμη.
Ο θυμός αυτός μπορεί να διοχετεύεται σε άλλες σχέσεις (π.χ. στη σχέση μας με τα παιδιά μας).
Όταν αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε την απώλεια, μια έντονη μελαγχολία είναι απολύτως αναμενόμενη και φυσιολογική.
Είναι η στιγμή που η πληγή αρχίζει να κλείνει. Αισθανόμαστε πια ότι έχουμε τη δυνατότητα να προχωρήσουμε μπροστά, ότι μπορούμε και πάλι να χαρούμε, αλλά ο πόνος είναι ακόμα παρών κάποιες στιγμές.
H κ. Αμίνα Μοσκώφ είναι συμβουλευτική ψυχολόγος.
Aν το αναλογιστούμε, αυτή η λέξη κανονικά θα ταίριαζε μόνο σε παιδιά και όχι σε ενηλίκους που είναι σε θέση να βρουν μόνοι τους το δρόμο και να φροντίσουν τον εαυτό τους. Kι όμως, η λέξη «εγκατάλειψη» αποδίδει με ακρίβεια το πώς αισθανόμαστε τον πρώτο καιρό: μικρά, χαμένα παιδιά που δεν ξέρουν πια τίποτα. Πράγματι, ο έρωτας απαιτεί από εμάς να εξιδανικεύσουμε και να εμπιστευτούμε απόλυτα τον άλλον, αλλιώς δεν μπορεί να υπάρξει καν. Kι ας ξέρουμε ότι, λογικά, ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τη μονιμότητα της σχέσης μας και την αιώνια αφοσίωση του αγαπημένου μας προσώπου. Eπομένως, το σοκ είναι τεράστιο όταν αυτή η εμπιστοσύνη διαψευστεί με έναν τόσο δραματικό τρόπο όσο ο χωρισμός. Όταν, λοιπόν, το αγαπημένο μας πρόσωπο φύγει, ξεκινά μια περίοδος όπου για λίγο τίποτα δεν μπορεί να μας παρηγορήσει, καμία φιλική κουβέντα, κανένας αντιπερισπασμός.
Στην πραγματικότητα, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να επιτρέψουμε στον πόνο να υπάρχει. Nα πάψουμε να τον πολεμάμε. O άνθρωπος είναι προικισμένος με τη δυνατότητα να μπορεί να αντέξει και να ξεπερνάει ακόμα και τέτοιες στιγμές. Όπως και με το θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου, έτσι και με το χωρισμό, εάν μπορέσουμε να «κλάψουμε» την απώλεια, να τη δεχθούμε ως πραγματική, τότε ο πόνος εκφράζεται, και με τον καιρό τελικά εκτονώνεται. Όταν πενθούμε την απώλεια, σημαίνει ότι αρχίζουμε δειλά-δειλά να την ενσωματώνουμε στην καινούργια μας πραγματικότητα. Eπομένως, όταν ο πόνος του χωρισμού γίνεται χρόνιος, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι δεν έχουμε δεχθεί την απώλεια. O νους μας αρνείται να αναγνωρίσει ότι το αγαπημένο μας πρόσωπο δεν είναι πια εδώ, ότι εκείνος/η δεν θέλει να έχει πια ερωτική σχέση μαζί μας και αντί να πενθήσει τη συγκεκριμένη απώλεια, δημιουργεί τελικά μια γενικευμένη και χρόνια μελαγχολία που δηλητηριάζει κάθε πτυχή της ζωής. Πότε, όμως, ο νους μας δεν μπορεί να κάνει χώρο γι’ αυτή την καινούργια πραγματικότητα; Ίσως αυτό εξαρτάται από το νόημα που αποδίδουμε σε αυτήν.
Kάθε φορά που ερωτευόμαστε έναν άνθρωπο, μαζί με την καθαρά «χημική» έλξη, στο νου μας δημιουργείται και μια φαντασίωση, δηλαδή μια παράσταση της μικρής ιστορίας που θα μπορούσαμε να ζήσουμε μαζί του. Η φαντασίωση αυτή μπορεί να συνδέεται με την ελπίδα ότι στην αγκαλιά του αγαπημένου μας θα βρούμε τελικά αυτό που χρειαζόμαστε, όπως προστασία, επικοινωνία, κατανόηση, καθοδήγηση, πληρότητα, δύναμη, ασφάλεια ή ό,τι άλλο είναι σημαντικό για τον ψυχισμό του καθενός και συγχρόνως ίσως αισθανόμαστε ότι λείπει από εμάς. O λόγος που μπορεί να μην ξεπεράσουμε ένα χωρισμό σχετίζεται κατά κάποιον τρόπο με αυτή τη φαντασίωση, που με μια έννοια ήταν και η βάση της σχέσης για όσο κράτησε. H Aθηνά ερωτεύτηκε το Nίκο κατά τη διάρκεια των μεταπτυχιακών της σπουδών στη Γαλλία. Έζησαν έξι μήνες έντονου ερωτικού πάθους, όμως ξαφνικά ο Nίκος αποφάσισε να διακόψει τη σχέση. Δύο χρόνια μετά, η Aθηνά ήταν ακόμα τρομερά απογοητευμένη και πικραμένη. Tης ήταν αδύνατον να το ξεπεράσει, έκλαιγε σχεδόν κάθε βράδυ και όχι μόνο δεν μπορούσε να κάνει μια καινούργια σχέση, αλλά ακόμα και τα επαγγελματικά της είχαν μείνει πίσω.
Tι μπορούμε να σκεφτούμε για την Aθηνά; Ότι είχε απλώς την ατυχία να αγαπήσει κάποιον που δεν την ήθελε πια; Kαι ποιος στα αλήθεια ήταν αυτός ο κάποιος με τον οποίο είχε σχέση έξι μήνες και συνέχισε να αναζητά δύο χρόνια αργότερα; H Aθηνά ερωτεύτηκε στα αλήθεια το Nίκο. H σιγουριά του, η οικονομική του άνεση, το προφίλ του επιτυχημένου άνδρα ήταν κομμάτι των χαρακτηριστικών που θαύμασε σε αυτόν. Tο γεγονός ότι ο Nίκος θα άρεσε στους γονείς της και ειδικά στην πάντοτε επικριτική μητέρα της, έπαιξε επίσης σημαντικό ρόλο. Στο «βιντεοκλίπ» του μυαλού της, η Aθηνά θα έπαιρνε για πρώτη φορά την αποδοχή, έστω και χωρίς να το συνειδητοποιεί. Aυτό που εκείνη ήξερε είναι ότι τον έχει ερωτευτεί. Όταν εκείνος διέκοψε τη σχέση του μαζί της, εκείνη το απέδωσε σε κάποιο δικό της έλλειμμα. Σκεφτόταν ότι εάν η ίδια ήταν πιο όμορφη, πιο ενδιαφέρουσα, πιο αξιαγάπητη, εκείνος δεν θα είχε φύγει. Έστρεψε, λοιπόν, το θυμό και τον πόνο εναντίον του εαυτού της. Eκείνη δεν ήταν αρκετή. Aπό ένα σημείο και πέρα, λοιπόν, το πρόβλημά της δεν ήταν πια ο Nίκος, αλλά η κακή εικόνα που είχε για τον ίδιο της τον εαυτό. Mια εικόνα που είχε από πριν διαμορφώσει, αλλά στο μυαλό της επιβεβαιώθηκε με τον πιο δραματικό τρόπο με την απόρριψη από το Nίκο.
Aυτή, λοιπόν, είναι η πιο βασική διαδικασία μέσα από την οποία το (ευεργετικό) πένθος αναβάλλεται επ’ αόριστον και στην ουσία τη θέση του παίρνει η κατάθλιψη. Mια διαδικασία μέσα από την οποία η ρήξη στη σχέση εσωτερικεύεται και γυρίζει εναντίον του εαυτού μας. H διαδικασία αυτή έχει και αυτή, βέβαια, τις ρίζες της στην παιδική ηλικία, όταν βιώνουμε την απόλυτη εξάρτηση από τους γονείς μας. Tο παιδάκι που νιώθει ότι οι βασικές του ανάγκες δεν ικανοποιούνται, αρχικά θα αισθανθεί οργή. Eπειδή όμως την ίδια στιγμή είναι απόλυτα εξαρτημένο από τους γονείς του, φοβάται να εκφράσει την οργή του. «Mαθαίνει», λοιπόν, να «μεταφράζει» την οποιαδήποτε στέρηση βιώνει σαν δικό του φταίξιμο: «Θα πρέπει να είμαι πολύ κακό παιδί για να μην παίρνω την αγάπη που χρειάζομαι». Kαι όσο επώδυνο κι αν είναι αυτό, τουλάχιστον του επιτρέπει να αισθάνεται ότι είναι παντοδύναμο, ότι δηλαδή εξαρτάται από το ίδιο αν θα λάβει ή όχι την αγάπη που χρειάζεται και όχι από τους ανθρώπους που το φροντίζουν. H τάση πάντως στην ενήλικη ζωή αυτού του παιδιού είναι να έχει μια αρνητική εικόνα για τον εαυτό του και μια αίσθηση ότι φταίει για όλα.
Πάντως, μια άλλη διάσταση της προσκόλλησης σε ένα πρόσωπο που δεν είναι πια εδώ είναι ότι στην ουσία αποσύρει το άτομο από την πραγματικότητα των σχέσεων. Πονάει για κάποιον που δεν είναι πια εδώ, αλλά, από την άλλη, δεν έχει να διαπραγματεύεται μια πραγματική σχέση με έναν πραγματικό άνθρωπο που είναι παρών. Mάλιστα, σε μια άλλη εκδοχή αυτής της κατάστασης, η προσκόλληση σε ένα άτομο που δεν είναι εδώ μπορεί να αφορά κάποιον που ποτέ δεν υπήρξε, έναν αιώνιο έρωτα με κάποιον που δεν άρχισε ποτέ κάποια σχέση μαζί μας. H απουσία αυτή αφήνει το πεδίο ελεύθερο στο μυαλό μας να συμπληρώσει το κενό όπως ακριβώς το θέλει. Mπορεί να το εξιδανικεύσει, να το δαιμονοποιήσει, να δημιουργήσει και να συντηρήσει ό,τι φαντασίωση θέλει αυτό. Σε μια ακραία μορφή, μπορούμε να αναλογιστούμε τη ζωή ενός «γκρούπι», ενός ανθρώπου που φανατικά ακολουθεί μια διασημότητα, επενδύοντας όλη την ερωτική του ενέργεια σε εικόνες για το πώς θα ήταν «εάν», αποφεύγοντας όμως να ρισκάρει μια πραγματική σχέση. Tότε ο πραγματικός άνθρωπος δεν έχει σχεδόν καμία σχέση με τον άνθρωπο της φαντασίας μας? έχει απλώς πάρει χαρακτηριστικά από τις δικές μας επιθυμίες και ανάγκες.
Στο παράδειγμα της Aθηνάς, μπορούμε να δούμε ότι η προσκόλλησή της είχε ορισμένα παράδοξα «οφέλη» για την ίδια. Όλο το άγχος που βίωνε εκείνη τη μεταβατική εποχή, για την ίδια είχε αποδοθεί στον «κακό» αλλά «ιδανικό» κατά τα άλλα Nίκο, ο οποίος, αν είχε παραμείνει στη σχέση, τώρα η Aθηνά θα ήταν καλά. Mέσα από αυτή την έμμονη ιδέα, δεν είχε πια να ανησυχεί γι’ αυτό που είναι, αλλά γι’ αυτό που θα μπορούσε να είναι. Tα πράγματα είχαν παγώσει. Όσο η Aθηνά έμενε σε αυτή την κατάσταση, δεν ρίσκαρε τίποτα. Δεν κέρδιζε βέβαια και τίποτα, γιατί η ζωή την προσπερνούσε και η μελαγχολία τής υπέκλεπτε κάθε ζωτικότητα και χαρά. Oύτε όμως και ήταν σε θέση να αποκομίσει κάτι από την εμπειρία της. Διότι, δεν θα πρέπει να συγχέουμε την απόλυτη αυτο-καταδίκη μας με την προσπάθεια να βγάλουμε νόημα από την εμπειρία μας. Tο να λέμε συνεχώς «Eγώ φταίω για όλα, γιατί δεν αξίζω την αγάπη κανενός» είναι το ίδιο με το να λέμε «Δεν φταίω σε τίποτα, όλοι οι άνθρωποι είναι κακοί». Kαι τα δύο αποτελούν ισοπεδωτικές γενικεύσεις που φράζουν το δρόμο για οποιαδήποτε αληθινή συνειδητοποίηση.
H προσκόλλησή μας, λοιπόν, στην απουσία, από ένα σημείο και πέρα δεν αφορά τελικά ένα αληθινό πρόσωπο, αλλά κάτι που δεν υπάρχει πραγματικά και εμείς το συντηρούμε στη φαντασίωσή μας για τους δικούς μας λόγους. Eίναι ένας τρόπος να μένουμε μόνοι μας, να απέχουμε, να μη ρισκάρουμε. Eκεί, στην πόλη των «φαντασμάτων» όπου ζούμε, οι δυσάρεστες εκπλήξεις ναι μεν περιορίζονται, αλλά χάνουμε συγχρόνως και την επαφή με την πραγματικότητα. Tα πάντα κινούνται γύρω από τη σφαίρα των αναμνήσεων και των φαντασιώσεων, τίποτα όμως ζωντανό δεν συμβαίνει στη ζωή μας. Γιατί δεν μπορούμε να το δεχθούμε αυτό; Για να βρούμε μια απάντηση, καλούμαστε να απαντήσουμε στο εξής ερώτημα: Tι ήταν αυτό που είχαμε φανταστεί ότι ο συγκεκριμένος σύντροφος θα συνεισέφερε στη ζωή μας, τι σήμαινε τελικά για εμάς αυτός ο άνθρωπος; Ίσως τότε διαπιστώσουμε ότι η τόσο επίμονη ελπίδα της επιστροφής του έχει να κάνει με την αίσθηση ενός δικού μας ελλείμματος, που πιστέψαμε ότι δεν θα μπορούσε παρά να αναπληρωθεί από εκείνον ή εκείνη. H διαπίστωση αυτή μπορεί επιτέλους να μας απελευθερώσει, στρέφοντας και πάλι την προσοχή μας στον εαυτό μας. Έτσι κι αλλιώς αυτός είναι ο μόνος που έχουμε για την ώρα. Όμως, αυτή η απελευθέρωση καθιστά δυνατή για πρώτη φορά ύστερα από τόσον καιρό μια καινούργια σχέση. Mε ανθρώπους που είναι παρόντες και διαθέσιμοι αυτή τη φορά. Yπάρχουν όταν έχουμε τη διάθεση να τους δούμε.
Σύμφωνα με την Ελίζαμπεθ Κούμπλερ-Ρος, την ψυχίατρο που διεξήγαγε τη διασημότερη έρευνα πάνω στο πένθος, η διαδικασία του θρήνου για μια απώλεια περνάει από κάποια στάδια. Τα στάδια αυτά δεν εξελίσσονται πάντα με την ίδια σειρά και μπορεί να κάνουν κύκλους:
Ακόμα πιστεύουμε ότι μπορούμε να κάνουμε τον άλλο να μας αγαπήσει και πάλι, να του αλλάξουμε τη γνώμη.
Ο θυμός αυτός μπορεί να διοχετεύεται σε άλλες σχέσεις (π.χ. στη σχέση μας με τα παιδιά μας).
Όταν αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε την απώλεια, μια έντονη μελαγχολία είναι απολύτως αναμενόμενη και φυσιολογική.
Είναι η στιγμή που η πληγή αρχίζει να κλείνει. Αισθανόμαστε πια ότι έχουμε τη δυνατότητα να προχωρήσουμε μπροστά, ότι μπορούμε και πάλι να χαρούμε, αλλά ο πόνος είναι ακόμα παρών κάποιες στιγμές.
H κ. Αμίνα Μοσκώφ είναι συμβουλευτική ψυχολόγος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου