Pier Paolo Pasolini - Πιερ Πάολο Παζολίνι

Pier Paolo Pasolini - Πιερ Πάολο Παζολίνι Συγγραφέας, ποιητής, σκηνοθέτης, αριστερός, ομοφυλόφιλος, ένθερμος οπαδός του ποδοσφαίρου το έργο του Πιερ Πάολο Παζολίνι, ακόμη και σήμερα, 34 χρόνια μετά τον θάνατο του αποτελεί μια μολότοφ που θρυμματίζει τη λήθη των βολεμένων. Δυο σπουδαίες ανθρώπινες υπάρξεις δολοφονήθηκαν επειδή ήταν καλοί και αγαπούσαν τους συνανθρώπους τους. Ο Χριστός και ο… Πιερ Πάολο Παζολίνι"! Χρωματισμένος από το αίμα, ο ήλιος έλαμπε στην θάλασσα της Όστια την 2α Νοεμβρίου του 1974 σαν χάλκινο πιάτο. Ένας μικρός σωρός από σύννεφα θα τον κάλυπτε σύντομα σαν τις φωνές του Πιερ Πάολο Παζολίνι, που χάνονταν στο μάνιασμα των κυμάτων τα χαράματα της ίδιας ημέρας. Όταν η φύση αμφιταλαντευόταν στην ανωνυμία της νύχτας ένα αμάξι περνούσε επανειλημμένα, με διεστραμμένη παραφορά, πάνω από το πτώμα του. Το ξημέρωμα της 2ας Νοεμβρίου του 1974 οι καραμπινιέροι ανακάλυπταν στην βρωμερή παραλία της Όστια, στις εκβολές του Τίβερη, έναν ηλιοψημένο χέρι θαμμένο στην άμμο. Από το πετσοκομμένο πρόσωπο κρέμονταν τα μισοξεριζωμένα αυτιά, το μέτωπο του ήταν κομματιασμένο και το σαγόνι του θρυμματισμένο. Αργότερα ανακάλυψαν ότι είχαν σπάσει δέκα πλευρά και το στέρνο του Παζολίνι. Ακριβώς 34 χρόνια μετά και η δολοφονία του Ιταλού σκηνοθέτη, συγγραφέα, ποιητή καλύπτεται από ένα πυκνό πέπλο. Ο 17χρονος Πίνο Πελόζι, μια αρσενική πόρνη, ομολόγησε τότε τον φόνο του Πιερ Πάολο Παζολίνι. Σήμερα στα 51 του ένας φιλήσυχος κηπουρός στην Ρώμη ήρε την αρχική του ομολογία στην ταινία της Ρομπέρτα Τόρε «Η νύχτα που πέθανε ο Παζολίνι». "Τον εκτέλεσαν. Ήταν πέντε. Τον έβριζαν! “Βρωμόπουστα”, “σκατοκομμούνι” και τον χτυπούσαν βίαια. Εμένα με είχαν ακινητοποιήσει. Δεν άγγιξα καν τον Παζολίνι, αντίθετα προσπάθησα να τον υπερασπιστώ". Δύο Σικελοί νεοφασίστες, οι αδελφοί Μπορσελίνο κατονομάστηκαν ως οι δολοφόνοι που εκτέλεσαν το συμβόλαιο θανάτου. Ανέκαθεν ο Πιερ Πάολο Παζολίνι ήταν μια ενοχλητική αλογόμυγα στα οπίσθια του «καθαρόαιμου φασισμού»! __________________

10-11-09, 19:49	#2
Vicious Γενικός Διαχειριστής Εγγραφή: 24-05-2008 Περιοχή: Athens Μηνύματα: 28.144	Τα πρώτα ποιήματα στα 7 του και το οιδιπόδειο σύμπλεγμα Στον Πιερ Πάολο Παζολίνι βρήκε απόλυτη εφαρμογή η ρήση του Γιώργου Σεφέρη. «Το πιο επικίνδυνο πράγμα για έναν καλλιτέχνη είναι το ταλέντο του»! Και ο Παζολίνι ήταν πολυτάλαντος. Συγγραφέας, ποιητής, σκηνοθέτης, αριστερός, ομοφυλόφιλος, ένθερμος οπαδός του ποδοσφαίρου ήταν ένα πρόσωπο που συνέλλεγε αντιφάσεις. Αντίκρισε το πρώτο αρρωστιάρικο φως της ανθρωπότητας την εποχή που «θώπευε» την εξουσία στην Ιταλία ο Μουσολίνι. Βλαστός ενός αυστηρού Ιταλού αξιωματικού, του Κάρλο και της «γλυκιάς», όπως την περιγράφει, Σουζάνα απέκτησε τρία χρόνια έπειτα από τη γέννηση του, τον αδελφό του Γκουίντο. Με έναν παραμορφωμένο ψυχολογικά πατέρα, που συνθλιβόταν στην πρέσα της συμμόρφωσης του στρατού και μια στοργική μητέρα, η σκιά της οποίας πέφτει έντονη σε κάθε του έργο, ο Παζολίνι άρχισε να στρέφεται στις τέχνες από μικρός. Σε ηλικία εφτά ετών έγραψε τα πρώτα ποιήματα του ενώ περιδιάβαινε τις ιταλικές πόλεις της επαρχίας εξαιτίας του στρατιωτικού πατέρα του. Η πολυμέριμνη Σουζάνα ήταν αυτή που φύλασσε πάντοτε μια αγκαλιά για τον Πιερ Πάολο. Ο Παζολίνι δεν αρνήθηκε ποτέ το οιδιπόδειο σύμπλεγμα που τον κατάτρυχε, ούτε έκανε καμιά προσπάθεια να το δαμάσει. «Ο Οιδίπους»(1967) είναι αυτοβιογραφικός. Ο πατέρας μου ήταν ένας αξιωματικός και η μητέρα μου ήταν λίγο πολύ η γυναίκα που υποδύθηκε η Σιλβάνα Μανιάνο. Έζησα το οιδιπόδειο σύμπλεγμα» Στον «Αιρετικό Εμπειρισμό» καταγράφει με αφοπλιστικό τρόπο τον άγονο… αγώνα της αγάπης του. "Με τη μητέρα μου (έγκυο αλλά δεν το θυμάμαι) ήμουνα, όπως και σ' όλη μου τη ζωή, δεμένος με μια παθιασμένη αγάπη χωρίς ελπίδα". Σε ηλικία 20 ετών, ο πατέρας του πιάνεται αιχμάλωτος στην Κένυα. Η οικογένεια αναγκάζεται να καταφύγει στην Καζάρζα της επαρχίας του Φρίουλι και εκεί ιδίοις εξόδοις ο Παζολίνι εκδίδει την πρώτη του ποιητική συλλογή «Ποιήματα στην Καζάρζα». Έχει βάλει σε τροχιά το άστρο του και δεν προτίθεται να ανακόψει την πορεία του με τον στρατό. Λιποτακτεί το 1945 και επιστρέφει στο Φρίουλι όπου πληροφορείται τον θάνατο του αδελφού του Γκουίντο. Η επιστροφή του πατέρα του μετά τον πόλεμο θα γεννήσει μια άβυσσο παρανοήσεων και την τελεσίδικη ασυνεννοησία τους. Ο Παζολίνι έχει ήδη αυτονομηθεί ως προσωπικότητα στα χρόνια της απουσίας της πατρικής φιγούρας. Η αμόλυντη νιότη του θα μυθοποιηθεί στα έργα εκείνης της εποχής όπου διαμόρφωσε την λογοτεχνική του προσωπικότητα, η άτακτη φυγή του, όμως, το 1948 θα του στοιχίσει την ψυχική του ηρεμία. __________________

10-11-09, 19:50

#3

Vicious Γενικός Διαχειριστής Εγγραφή: 24-05-2008 Περιοχή: Athens Μηνύματα: 28.144

Η σεξουαλική σχέση και η διαγραφή από το Κομμουνιστικό Κόμμα Η Καζάρζα πλημμυριζόταν από λόγια ανώφελα και κούφια των πολιτικάντηδων σε εκείνες τις εκλογές του 1948. Ο Παζολίνι με ένα βιτριολικό χαμόγελο να ανθίζει στο πρόσωπο του παρακολουθούσε ατάραχος τις μεγαλόπνοες υποσχέσεις στην ταλαιπωρημένη ιταλική αγροτιά. Αίφνης κρίκοι υποτιμητικών βλεμμάτων απειλούσαν να δεθούν γύρω από το λαιμό του σαν αλυσίδα. Ένα πιτσιρίκι είχε εξομολογηθεί στον παπά της ενορίας πως είχε σεξουαλική σχέση με τον Παζολίνι. Στον μικρόκοσμο της Καζάρζα ο Παζολίνι ένιωθε «σαν τους άνεργους που καταλήγουν στην αυτοκτονία». Η μετακόμιση του στην Ρώμη με την μητέρα του αποτέλεσε την μοναδική διαφυγή και ταυτόχρονα την βάση για την εκτόξευση του στο παγκόσμιο στερέωμα των Τεχνών. Ο Παζολίνι περιδιαβαίνει τις συνοικίες της ανέχειας στο υπαίθριο μουσείο της πρωτεύουσας και ανίχνευε την πραγματικότητα της. Τα «παιδιά της ζωής», όπως ονομάζει τα αγόρια με την ωμή σεξουαλικότητα, στα οποία επικάθεται η λάσπη του περιθωρίου τον οδηγούν στην πρώτη του σύγκρουση με το Κομμουνιστικό Κόμμα, που επιζητούσε ένα «καθαρό προλεταριάτο». "Η εργατική τάξη ανήκει στον μοντέρνο κόσμο, στο παρών, στην ιστορία μας. Στην Ιταλία οι περισσότεροι αστυνομικοί είναι φτωχά παιδιά που προέρχονται από οικογένειες που ζουν στην ανέχεια του Νότου" έλεγε ο Παζολίνι, ο οποίος έμεινε πολιτικά… άστεγος. Αντιεξουσιαστής, ακραίος στις ανησυχίες του, με «διάτρητες» ερωτικές επιλογές στην ταραγμένη ζωή του έμοιαζε απίθανο να ενταχθεί σε ένα σχηματισμένο πολιτικό οργανισμό. Το 1949, ένα χρόνο μοναχά αφότου αφίχθηκε στην «Αιώνια Πόλη», το Κομμουνιστικό Κόμμα τον διέγραψε με πρόσχημα την ομοφυλοφιλία του. Στην ουσία ήταν μια τιμωρία για τους συνεχείς προβληματισμούς που ανέπτυσσε για την τροχιά που διέγραφε το Κομμουνιστικό Κόμμα. «Ένας άνθρωπος» έλεγε ο Παζολίνι «δεν πρέπει να ελπίζει σε τίποτα. Η ελπίδα είναι κάτι που εφευρέθηκε από τους πολιτικούς για να διατηρεί το εκλογικό σώμα χαρούμενο» Άθεος και πρώην κομμουνιστής ο Πιερ Πάολο Παζολίνι προέβλεψε από εκείνα τα χρόνια ότι η Ευρώπη πρόκειται να κινηθεί από την αντιφασιστική αντίσταση στην ξενοφοβία, την απόρριψη κάθε κοινωνικής, πολιτικής, φυλετικής, σεξουαλικής διαφορετικότητας. Την σημερινή κοινωνική κόλαση.