Άγριο πράγμα ο έρωτας… Βάσανο μεγάλο, ανυπόφορο κι ασύλληπτο.
Λίγο ονειρεμένο, λίγο ομιχλώδες κι ένοχα θολό.
Προκαλεί κορεσμό στη μοναξιά.
Καθορίζει το μέγεθος της επιτυχίας ή της αποτυχίας σου.
Ανάβει φωτιά στην άγονη πλήξη σου, στα σεντόνια σου τα ίδια.
Σε κρατάει σε συνεχή διέγερση. Παρασιτεί επάνω σου, διεγειροντάς σε.
Προσφέρει απλόχερα πόνο. Εκείνον το πόνο το γλυκό. Της ηδονής!
Αυτοδεσμεύει τη καρδιά, παγώνοντας παράλληλα κάθε σκέψη του μυαλού σου. Παύεις να σκέφτεσαι… κι αποζητάς συνέχεια τη μέθη. Τη μέθη των φιλιών, της αγκαλιάς, του ιδρώτα. Κι έτσι μεθυσμένος κι «άρρωστος» γεμίζεις την καθημερινότητά σου με περηφάνια, με ικανοποίηση, με ευτυχία.
Εξαγοράζεις χρόνια. Νομίζεις πως εξαγοράζεις χρόνια…
Εικοσιτετράωρες αγωνίες αγοράζεις. Κούραση αγοράζεις. Γήρας.
Ώσπου αρχίζει να σ’ εκβιάζει πάλι η μοναξιά σου. Μ’ εκείνη τη σαγηνευτική της ησυχία, την εκκωφαντική ησυχία που κρύβει.
Αναθεωρείς, απομυθοποιείς κι επανεξετάζεις.
Κι ως διά μαγείας ομολογείς τα λάθη σου. Στον ίδιο σου τον εαυτό, πρώτα. Ομολογείς όλα εκείνα που σε κρατούσαν δέσμιο κι αιχμάλωτο του εγωισμού σου.
Ελευθερώνεσαι από την ματαιοδοξία σου για απόλυτους έρωτες κι απόλυτες ευτυχίες.
Ξερνάς μαζί με το αλκοόλ, όλη την αλήθεια που θα σε σώσει.
Την αλήθεια που θα σε σώσει από έρωτες άπιαστους και πόθους ανέφικτους.
Την αλήθεια που θα σε σώσει από επερχόμενους συντρόφους κι αναμενόμενο πόνο –όχι άλλον πόνο.
Αραδιάζεις μία – μία τις ξεχαρβαλωμένες προσδοκίες σου στο πάτωμα και μένεις εν τέλει μ’ εκείνη την αλλόκοτη γεύση του απραγματοποίητου στο στόμα.
Άγριο πράγμα ο έρωτας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου