Τυφλη εμπιστοσυνη. |Της Μαγδας Μπακουση

Μαζί σου. Μαζί σου νιώθω τον πιο καλό μου εαυτό να με κυριεύει. Αυτός ο παράξενος και πρωτόγνωρος έρωτάς σου. Τόσο περίεργος, τόσο ψυχρός αλλά τόσο όμορφος. Λάτρεψα το γεγονός πως κατάφερες να μπεις και να μείνεις στο χάος μου. Νιώθω μια φλόγα να φουντώνει κάθε φορά που ακούω τη φωνή σου! Μια φλόγα που έχουμε μέσα μας και την κρατάμε αναμμένη ό,τι κι αν συμβεί. Κι αν πάει ποτέ να σβήσει, ξέρω πως θα την σώσεις.

Είναι και αυτή η ελπίδα μαζί σου. Η ελπίδα πως για λίγο θα ζήσω πραγματικά. Πως μαζί θα αλλάξουμε έστω και λίγο αυτόν τον κόσμο. Πιστεύω σε σένα και πιστεύω και σε ‘μας. Ας μην πρέπει. Τι σημασία έχουν τα πρέπει για ‘μας; Δε συμβιβαζόμαστε εμείς, μωρό μου. Ο μόνος συμβιβασμός που κάναμε εμείς οι δύο, είναι να ζούμε τον έρωτά μας σε συνθήκες μη ευνοϊκές. Συμβιβαστήκαμε έστω και με τα λίγα. Έστω και με δυο φιλιά στα κλεφτά και λίγες απαγορευμένες συναντήσεις. Μου είναι αρκετό όμως, γιατί ακόμη και όταν λείπεις
-και λείπεις συνέχεια- σε νιώθω εδώ να με κοιτάζεις μ’αυτά τα μάτια… Να με αγγίζεις και να νιώθω πιο ασφαλής από ποτέ.

Θα έδινα τα πάντα μου, κάθε απόκρυφό μου μυστικό και κάθε δύναμη για να χωρέσω στην καθημερινότητά σου και συ να μπεις για τα καλά στη ζωή μου! Αλλά δεν μπορώ. Και αντί να με ρίχνει, μου δίνει περισσότερη δύναμη και θάρρος για να ‘μαι εδώ για σένα.

Θα τον αλλάξουμε τον κόσμο. Να το θυμάσαι. Και τους εαυτούς μας θα τους κρατήσουμε. Ποτέ δε θα αλλάξουμε, ποτέ δε θα μετανιώσουμε για ΤΙΠΟΤΑ. Πάντα θα μας δένει κάτι. Κάτι μεγάλο, κάτι μικρό, δεν έχει σημασία γιατί θα είσαι εδώ ό,τι κι αν συμβεί.

Σε εμπιστεύομαι. Παραδίνομαι σε σένα…