Nous n'osons plus chanter les roses
πολλούς μου λόγους αποσιωπώ.
Εν τη καρδία μου είναι γραμμένα
πολλά ποιήματα` και τα θαμμένα
εκείνα άσματά μου αγαπώ.
Ω πρώτη, αγνή, μόνη ελευθερία
της ήβης προς την ηδονήν ροπή!
Ω μέθη των αισθήσεων γλυκεία!
Τας θείας σας μορφάς κοινοτοπία
φοβούμαι μη υβρίση ποταπή.
Ανέκδοτο ποίημα του Αλεξανδρινού ποιητή, εν έτη 1892.
Ελάχιστος φόρος τιμής κι απάντηση στο θέμα των "βαμμένων τροχών" της πρωτευούσης!
(κατά το "χαμένων ποιητών" μα και των "θαμμένων ποιημάτων" του ποιητή).
ΥΓ: Εξηγήσεις πάντως θα δοθούν από το Αρχείο Καβάφη έως το τέλος του μήνα για την πολιτική και τη φιλοσοφία του αρχείου.
Αναρωτιέμαι τι τους εμποδίζει να το κάνουν νωρίτερα.
Μια σταχυολόγηση στις πιο αστείες παρωδίες που συνάντησα
στο διαδίκτυο, για να γελάσουμε και λίγο
ειδικά για σας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου