ΑΠΟΦΑΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΚΕΦ 5ον

ΑΠΟΦΑΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΚΕΦ. 5^ον

ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΗ

 Ο Ορθοδοξος πιστος θα πρεπει να βιωνει την συσχετιση των δυο γνωσεων-σοφιων μια διαλεκτικη ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΗ.  Για να χρησιμοποιησουμε την χριστολογικη ορολογια ΕΚΑΣΤΗ ΓΝΩΣΙΣ ΤΕΛΕΙ ΤΑ ΕΑΥΤΗΣ  κινουμενη εν τοις ιδιοις αυτης ορους τε & λογοις Κάθε γνωση δηλ ( πρεπει να μενει)  & να κινειται στα ορια της. Τιθεται δηλ προβλημα οριων για κάθε γνωση.Η μενει & να κινειται στα ορια της. Η υπερβαση των οριων αυτων οδηγει στη συγχυση των λειτουργιων τους & τελικα στη συγκρουση τους.Οι Αγιοι Πατερες υπεραμυνονται της ορθης συμφωνα με τα παραπανω , χρησης της επιστημης & παιδειας.Λεει ο ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ: ΟΥΚΟΥΝ ΑΤΙΜΑΣΤΕΟΝ ΤΗΝ  ΠΑΙΔΕΥΣΗ, ΕΠΕΙ ΟΥΤΩ ΔΟΚΕΙ ΤΙΣΙΝ.

Ο Ιδιος όμως στο Β  θεολογικο Λογο του δινει & τα ορια κάθε σοφιας.Ο αρχαιος Πλατων (πλατων στον τιμαιο)- δηλωνει ο Γρηγοριος ελεγε ΘΕΟΝ ΝΟΗΣΑΙ ΜΕΝ ΧΑΛΕΠΟΝ, ΦΡΑΣΑΙ ΔΕ ΑΔΥΝΑΤΟΝ. Οχριστιανος όμως Ελληνας ( ο ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ) κατανοει ότι: ΘΕΟΝ ΦΡΑΣΑΙ ΜΕΝ ΑΔΥΝΑΤΟΝ, ΝΟΗΣΑΙ ΔΕ ΑΔΥΝΑΤΩΤΕΡΟΝ, Ηδη ο  Πλατων επισημαινει τα ορι του ανθρωπινου λογου & γι αυτό δεν υπαρχει ΡΑΣΙΟΝΑΛΙΣΜΟΣ στην αρχαια ελληνικη φιλοσοφια.Οαναγεννημενος όμως στην ακτιστη θεια χαρη ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ διατρανωνει την αδυναμια υπερβασης αυτων των νοριων & τη συλληψη του ΑΚΤΙΣΤΟΥ με την βοηθεια των οργανων γνωσης & εκφρασης του κτιστου.

Τη διακριση &  ιεραρχηση συγχρονως εχει επισημανει ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: ΠΙΣΤΙΣ ΗΓΕΙΣΘΩ ΤΩΝ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΛΟΓΩΝ ΠΙΣΤΙΣ & ΜΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ. Πιστις η υπερ τας λογικας μεθοδους την ψυχη εις συγκαταθεσιν ελκουσα, πιστις ουχ η γεωμετρικαις αναγκαις , αλλ η ταις του πνευματος ενεργειαις εγγινομενη &ολως , ει η πιστις ελπιζομενων εστιν υποστασις πραγματων & ελεγχος ου βλεπομενων, μη φιλονικειν ιδειν ηδη τα μακρα αποκειμενα, μηδε τα ελπιζομενα αμφιβολα καταστασης, δια το μηπως αυτων δυνασθαι κατά την γνωσιν εξαπτεσθαι. Ο ιδιος ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ δινει στην εξαημερο του κλασσικο παραδειγμα ορθοδοξης χρησης των επιστημονικων γνωσεων.ΑΠΟΚΡΟΥΕΙ ΤΙΣ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΚΕΣ θεωριες των φιλοσοφων ( περι αιωνιοτητας & αυθυπαρκτου του κοσμου), προχωρει δε στη συνθεση των βιβλικων & επιστημονικων δεδομενων μεσω μιας συνεχους υπερβασης της επιστημης.Αναιρωντας δε τις υλιστικες θεωριες & τις αιρετικες διδασκαλιες περνα στη θεολογικη (αλλ όχι μεταφυσικη)ερμηνεια.Κεντρικο μηνυμα του εργου είναι ότι είναι αδυνατη η λογικη στηριξη του δογματος (επιστημοφανεια) Το δογμα ανηκει σε άλλη σφαιρα, είναι υπερλογο.Επιστημονικο στα ορια μιας αλλης γνωσης. Η χρηση του δογματος στην ενδοκοσμικη γνωση οδηγει στη μεταβολη της επιστημης σε μεταφυσικη ενώ η χρηση της λογικης στο χωρο της πιστης αποδεικνυει την αδυναμια & σχετικοτητα της.Δεν υπαρχει συνεπως κανενα πιστευε & μη ερευνα στην Ορθοδοξη γνωσιολογια, αλλα κάθε γνωστικος χωρος ερευναται με τις δικες του επιστημονικες & στις 2 περιπτωσεις- προυποθεσεις.

ΠΗΓΕΣ:ΑΠΟΣΠ. ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ Π. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ.

ΣΧΕΣΕΙΣ & ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ & ΑΡΘΡΟΓΡΑ/ΙΑ