Να μάθεις να φεύγεις

.

Να μάθεις να φεύγεις.

Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών.

Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν.

Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.

Να φεύγεις αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές και μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.

Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για τον δρόμο.

Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι.

.

Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι χαμηλά ή στο άπειρο.

Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ.

Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελειώνει.

Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις του τύπου “κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου”.

Να σταματήσεις να αγαπάς τον Μέλλοντα, όταν αυτό που έχεις είναι μόνο ο Ενεστώτας.

Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι - από κει που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε.

Να αποχωρίζεσαι χωρίς θλίψη τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες.

.

Δεν έχεις τόσο περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις.Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι.Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη άνοιξη.

Να φεύγεις από εκεί που δεν σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι.
Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο.

Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω - δεν τους το χρωστάς.

Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, τον χρόνο σου και την καρδιά σου.

Μην πιστεύεις αυτά που λένε - η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει.
Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει.

 .

Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς, οι τρίτες για τους γελοίους.

Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, κοροϊδία την κοροϊδία.

Να μαλώνεις τον εαυτό σου όταν τον συλλαμβάνεις να κάθεται και να κλαψουρίζει.

Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα, όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου.

Εν κατακλείδι 

 

Να μάθεις να φεύγεις. Από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες.

Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα.

 
Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά.

της Βασιλικής Κοκκινέλη

 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Αναρτήθηκε από Xanthi Filosofein στις 10:35 μ.μ.