Η Νέμεσις του αδικημένου εραστή
Τους τελευταίους μήνες η επαφή μας έγινε τυχαία συχνότερη. Δεν κατάλαβα γιατί διάλεξε βασικά εμένα σαν διέξοδο του, μα δέχτηκα αυτή την εξαναγκαστική επιλογή σχετικά ευχάριστα γιατί μου ήταν συμπαθητικός, ευχάριστος τύπος. Ομολογώ δεν ήταν μόνο αυτό: εμφανισιακά ήταν ο Δεκαέξι Εκατοστά ένας Απόλλωνας, ένας πολύ όμορφος άντρας, αν είχε διαλέξει ο Ήλιος έναν γιο θα ήταν σίγουρα αυτός, που τον γνώρισα στα χρόνια της εφηβείας του και που αποδείχτηκε σαν ένα καλό κρασί μιας εξαίσιας σοδειάς, που όσο μεγαλύτερη γινόταν η ηλικία του τόσο θεσπεσιότερη η γεύση του.
Μου μίλησε σε αυτές τις σχετικά σύντομες συναντήσεις του για τον σύντροφο του, με έπεισε πόσο τον αγαπά, πόσο δεν θέλει να τον χάσει, πως είναι καλό παιδί και αγνό, ήξερε ότι γνώριζα τον σύντροφο του, υπήρξα κι εγώ εραστής του πριν γίνει ο Δεκαέξι Εκατοστά σύντροφος του (μπλέξιμο μπουτιών ως συνήθως). Ο τελευταίος ήταν η αιτία ο μικρός αγνός νεαρός να αποκαλυφθεί στους γονείς του αφού μπήκε εις Κυρίου συνουσία με τον Δεκαέξι Εκατοστά σε σοβαρή βάση. Ήταν η σύζευξη της χρονιάς, ένα όμορφο ζευγάρι, κλασάτο, μοδάτο αλλά μη πολύ γαμάτο. Ο Δεκαέξη Εκατοστέ πνιγόταν σε μια σεξουαλική ανία, πάθαινε ασφυξία να κάνει έρωτα κάθε βράδυ ή κάθε πόσο έπρεπε με το ίδιο πέος στην ίδια σήραγγα. Καλή η αγάπη και ο έρωτας αλλά φτάνει πια φιλέτο, πέφτει βαρεμάρα.
Έτσι με ξανά αναζήτησε και αρχίσαμε μαζί μια επιδρομή στα πορνοσινεμά όπου αναζητούσαμε μενάζ: μενάζ α ντε, μενάζ α τρουά, μενάζ α μποκού, τις περισσότερες φορές κάναμε βέβαια μενάζ α ριάν και πηγαίναμε με τον πούλλο στο χέρι στο σπίτι. Δεν έβρισκα την κατάσταση ενοχλητική, διασκέδαζα με τον χαβαλέ που γινόταν σ’ αυτά τα μπουρδέλα, με την ανυπομονησία του Δεκαέξι Εκατοστά, την γεμάτη απόγνωση ανυπομονησία να βρεθεί ένα αδέσποτο πέος να του γεμίσει το διψασμένο του στόμα. Αναλογιζόμουν την τιμή της ομορφιάς: όσο όμορφος και να’ ναι ο Απόλλωνας δεν τον απελευθερώνει η ομορφιά του απ’ την ανάγκη που κατακτά κι’ εμένα κι’ εσένα και τον καθένα, και παρ’ όλο που στην αντίληψη μου μπορεί να έχει όποιον θελήσει, τον τιμωρεί για την άπλετη ομορφιά του η ανικανοποίητη δίψα του γι’ αυτό που δεν μπορεί να έχει. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Τον κατανόησα, μπορούσα να δω τι έπαιζε στο μυαλό του, πως έβραζε το είναι του για εκείνο το απώτερο, το άφταστο, το ταρακούνημα που όλοι αναζητούμε, που υπήρχε μόνο στην σκέψη του. Το άπιαστο είναι μια δική μας και μόνο δημιουργία.
Αφού οι επιδρομές στα σινεμά αποδείχτηκαν άκαρπες, τουλάχιστον όσο ήταν αυτός μαζί, άρχισε ο Δεκαέξη Εκατοστά να διοργανώνει τα όργια από το ίντερνετ. Την μέρα της βδομάδας που είχε ελεύθερο ήταν συνέχεια στο ίντερνετ και έψαχνε απεγνωσμένα τον τρίτο και τέταρτο εραστή. Αυτοί ήταν αγνοούμενοι τις περισσότερες φορές, κάποιες φορές βρίσκονταν κάποιοι, συνήθως κι αυτοί σπάνιες σταθερές απ’ το παρελθόν και συναντιόμαστε σε μένα για..... βαθύτερες αναλύσεις. Κι ενώ θα περίμενε κάποιος να είναι ο Δεκαέξι Εκατοστά μια ηφαιστειακή έκρηξη, ήταν κάθε φορά ένα αυγό μελάτο με μάτια γεμάτα απορία να ψάχνουν το λάθος.
Την τελευταία φορά μείναμε ξαπλωμένοι, αφού είχαν φύγει οι υπόλοιποι, γυμνοί στον καναπέ και μιλήσαμε. Δηλαδή μίλησε. Μου είπε όλα εκείνα που τον απασχολούσαν. Για τον μικρο, για την σεξουαλική ανία, για την αναζήτηση, για τον φόβο μια κρίσης και απώλειας. Η παιδική μου φίλη και μαθήτρια της μάνας μου, η Αλεξία, θα τραγουδούσε στο βάθος ..”κι έχω δίλημμα ααα.. ποιον δρόμο να διαλέξω..”. Αλλά η Αλεξία ήταν στο Λος Άντζελες και ο Δεκαέξι Εκατοστά στον καναπέ μου γυμνός (καλύτερος απ’ την Αλεξία γυμνή στον καναπέ μου), να μου δείχνει ανενόχλητος τα δεκαέξι του εκατοστά και... έκπληξη έκπληξη, να με χαϊδεύει τρυφερά, να περιπλέκει τα δάκτυλα του στα δικά μου, σαν να ήταν αυτονόητο, και να κοιτάζει έντονα, να θέλει να μου πει κάτι έκπληκτος κάτι αλλά να μην το ξεστομίζει γιατί ήταν μάλλον ξαφνιασμένος μ’ αυτό που φώναζαν τα μάτια του αλλά δεν μπορούσε να αρθρώσει.
Ρίγησα στην άλεκτη επικοινωνία και μου άρεσε που αντιλήφθηκα ότι έστω και μετά από χρόνια με βρήκε φανερά ελκυστικό. Γιες! (παίζει να υποφέρω από οιστριονικό σύνδρομο;)
Δεν το ψάξαμε το θέμα Κάποιες φορές είναι καλύτερη η βεβαιότητα που νιώθεις μέσα σου παρά η πραγματοποίηση της.
Τον προειδοποίησα με βάση την εμπειρία μου ότι οι εξωσυζυγικές του περιπέτειες δεν θα είχαν αίσιο τέλος. Ο μικρός ήταν γαντζωμένος από πάνω του, έφυγε από ένα χρυσό κλουβί μέσα στο οποίο μεγάλωσε και βρήκε τον αψεγάδιαστο πρίγκηπα του παραμυθιού. Η άβυσσος που θα ανοιγόταν κάτω απ τα πόδια του όταν αντιλαμβανόταν την αλήθεια θα ήταν απερίγραπτη. Ο Δεκαέξι εκατοστά το ήξερε αυτό, πρόσεχε αλλά δεν μπορούσε να σταματήσει. Πολλοί την δόξα μίσησαν, το πέος ουδείς.
Βγήκα στο μπαλκόνι να κοιτάξω, αυτό το γαμημένο το καλοκαίρι ξέχασε να περάσει από την Γερμανία γι’ ακόμα μια φορά, ένας αισθητός σχετικά δροσερός άνεμος έκανε τις φυλλωσιές δίπλα απ’ το μπαλκόνι μου να χορεύουν Ζούμπα. Είδα τον Δεκαέξι Εκατοστά σταθμευμένο στο πεζοδρόμιο, να κάθεται μέσα στο αυτοκίνητο και να μιλά μ’ έναν άγνωστο, μάλλον ο τρίτος του μενάζ.
“Γιατί δεν έρχονται μέσα;” αναρωτήθηκα.
Τους έριξα ένα σφύριγμα. Ο άγνωστος με κοίταξε και με ρώτησε αν μπορώ να βγω έξω να τους συναντήσω.
”Πολύ παράξενος. Δεν το βλέπω το τρίο να βγαίνει σόι”.
Άφησα το καυτό πορνό στην τηλεόραση να τρέχει, έβαλα τα αθλητικά παπούτσια, να μην βγω έξω με τα ροζέ κροκ, ήμουν με την φόρμα κι’ ένα μπλουζάκι που έδειχνε τους ακόμη μια φορά με πολύ ζόρι και πείσμα για να μην, αναπτυσσόμενους μυς μου (έρχεται ξανά καλοκαίρι και είναι η προσπάθεια χι συν μια να αποκτήσω ξανά γράμμωση), πήρα τα κλειδιά και πετάχτηκα έξω.
Ένιωσα σαν να με κλώτσησε ηλεκτρική κένωση αμέτρητων βολτ. Ο άγνωστος του τρίο είχε μεταμορφωθεί στον σύντροφο του Δεκαέξι Εκατοστά που βρισκόταν στα πρόθυρα μιας κραυγαλέας υστερίας.
Πάγωσα. Όταν με είδε και επιβεβαίωσε ότι ήμουν εγώ, που δεν χρειαζόταν επιβεβαίωση γιατί ο μικρός είχε έρθει μέχρι πριν από ένα χρόνο αρκετές φορές στο κρεββάτι μου άρα θυμόταν πολύ καλά ποιος έμενε εδώ, ανέβασε τις οκτάβες του και άρχισε τις άριες στον Δεκαέξι Εκατοστά που έμεινε στήλη άλατος. Έβλεπα σε λίγο τα φώτα απ’ τα παράθυρα της πολυκατοικίας να ανάβουν και γλάστρες να πετάνε απ τα μπαλκόνια η μπουγέλα η και τα δυό. Προσπάθησα να ηρεμήσω τον μικρό αλλά δεν κρατιόταν με τίποτα.
-Το ήξερα ότι με απαιτούσες. Το ήξερα είχα δίκιο. Πως μπόρεσες να μου το κάνεις αυτό; Στριγγλιές συνόδευαν τον νυκτερινό άνεμο και την ζούμπα των φυλλωσιών. Συμφωνικό έργο στα φόρτε του.
Ο Δεκαέξι Εκατοστά καθόταν απλά παγωμένος στο αυτοκίνητο και δεν έβγαζε κιχ απ το ξερό του.
-Δεν είναι αυτό που νομίζεις, του είπα. Είναι πολύ πιο αθώα η κατάσταση απ ότι πιστεύεις.
-Όχιιιιιι, δεν είναι, μην τον υποστηρίζεις, ήρθε εδώ να σε βρει για να κάνετε σεξ. Αφού κλείσατε και μαζί μου ραντεβού.
Γύρισε στον Δεκαέξι Εκατοστά.
-Είσαι παλιάνθρωπος. Δεν με θέλεις πια. Εγώ που έχω φτύσει αίμα για σένα
“Πότε πρόλαβε να φτύσει το αίμα, αφού ήταν πάντα μέλι και ροδόσταγμα Πολύ υστερικός τελικά ο μικρός. Ευτυχώς που δεν μου έμεινε τότε. Θεέ μου τι δράμα ζω πάλι;”
Χρειαζόμουν χρόνο για να δημιουργήσω ένα σχέδιο βήτα, γιατί το άλφα πήγε κατά διαόλου.
Προσπάθησα να ηρεμήσω τον μικρο. Προσπάθησα να τον βαλω στην αγκαλιά μου για να ησυχάσει κάπως και ίσα που γλίτωσα την αδέσποτη που είδα την τελευταία στιγμή να κατεβαίνει απ’ το πουθενά.
Του κράτησα το χέρι και τον ανάγκασα να με κοιτάξει στα μάτια για να δει ότι δεν αστειεύομαι. Με κοίταξε για λίγο, απελευθερώθηκε απότομα και βίαια από το κράτημα μου. Ψιλοησύχασε και δέχτηκε να πάμε όλοι μαζί μέσα στο σπίτι για να μιλήσουμε διακριτικά. Έψαξα το κλειδί μου αλλά είδα ότι είχα όλα τα κλειδιά στην τσέπη μου εκτός απ αυτό της εξώπορτας.
”Αυτό μου έλειπε τώρα”, σκέφτηκα “Δεν έφτανε που βρισκόμαι στην μέση μια κρίσης που δεν με αφορούσε, έμεινα και κλειδωμένος Γάμησε τα”.
Ευτυχώς είχα αφήσει την πόρτα του μπαλκονιού ανοικτή. Ευτυχώς που ξέχασα το κλειδί μέσα, γιατί το καυτό πορνό έτρεχε στην τηλεόραση απτόητο ενώ την ίδια στιγμή προσπαθούσα να πείσω τον μικρο ότι τα πράγματα δεν ήταν όπως νόμιζε. Τι μπάχαλο. Που είναι ο Θεός την ώρα που τον χρειάζομαι;
Σκαρφάλωσα στο μπαλκόνι, έκλεισα τηλεόραση και άλλες συσκευές, έκρυψα λιπαντικά, προφυλακτικά και πόππερς στο ντουλάπι και βγήκα σαν αθώα περιστέρα απ την εξώπορτα και τους οδήγησα μέσα.
Γκέι τραγωδία με υπόκρουση συμφωνικής ορχήστρας Πράξη Δεύτερη
Με το που μπήκε μέσα ο μικρός συνέχισε τις άριες.
-Είσαι καθίκι. Ο Γκρηκστόρης μου το είχε πει παλιά να αφήσω τα χέρια από σένα γιατί είσαι πουτάνα. Μου το πες Γκρηστόρης, δεν μου το πες;
Τι ήθελε να το θυμηθεί τώρα αυτό; Άνοιξε πέτρα για να μπω. Ευτυχώς είχα μιλήσει με τον Δεκαέξι Εκατοστά γι αυτό το θέμα, ήταν όμως εκτός τόπου και χρόνου τώρα.
-Δεν είναι έτσι όπως νομίζεις, του είπα. Δώσε του μια ευκαιρία να σου εξηγήσει.
Άριας συνέχεια!
-Τι υπάρχει να μου εξηγήσειιιιι; Αν δεν ήμουν τώρα εγώ εδώ θα πηδιόσαστε. ΆΑαααααααα!
Μακάρι.
-Μα έχεις άδικο. Αντίθετα. Άκουσε με. Ο Δεκαέξι Εκατοστά είναι φίλος μαζί μου εδώ και οκτώ χρόνια, το ξέρεις αυτό δεν είναι κανένα μυστικό. Δεν είμαστε κολλητοί αλλά ξέρεις πολύ καλά ότι κάπου κάπου έρχεται από εδώ και μιλάμε, δεν έχει ούτε αυτός γκέι φίλους (μπααα) ούτε κι εγώ (τίιιποτααα).
Γυρνάω στον Δεκαέξι Εκατοστά και του λέω:
-Θα του πω την αλήθεια. Όσο δύσκολο και να ναι κάποτε πρέπει να αντιμετωπίσει αυτό το θέμα Συμφωνείς να το αναφέρω;
Ο Δεκαέξι Εκατοστά κόκκαλο, με έβλεπε αποσβολωμένος χωρίς να έχει ιδέα τι εννοώ. Τον έβλεπα έντονα θέλοντας να του πω, μην το ανοίξεις άσε εμένα να ξεκαθαρίσω όπως νομίζω εγώ καλύτερα κι ο Θεός βοηθός, που δεν έκανε και πολλά μέχρι τώρα, γιατί αν έκανε, θα’ μαστε τώρα στο φόρτε του μενάζ α τρουά με κάνα θεογκόμενο, θα αγκομαχούσαμε, ο Δεκαέξι Εκατοστά θα ήταν ευχαριστημένος και εγω ικανοποιημένος. Ενώ τώρα γράφω του Γκρηκστόρης την Ιφιγένεια εν Άαχεν, ιδρώνω απ’ το άγχος και προσπαθώ απεγνωσμένα να καταλάβω ποιο θα είναι το γαμημένο ανύπαρκτο σχέδιο βήτα.
Κούνησε το κεφάλι καταφατικά.
Κι’ άρχισα το σενάριο του σχεδίου βήτα που δεν υπήρχε. Του είπα ότι ο Δεκαέξι Εκατοστά είχε την υποψία ότι τον υποψιάζεται και ότι αυτό τον έπνιγε και απόψε ήταν ένα πείραμα για να δει ότι αυτός ήταν πίσω από το άγνωστο προφίλ του τρίτου (αυτό ήταν αλήθεια..σχεδόν).
-Δεν το πιστεύω! Αναφιλητά.
Σηκώθηκα και του έφερα χαρτί για τα δάκρυα.
-Πάντα ήθελε να κάνει σεξ και με άλλους. Αλλά εγώ δεν είμαι έτσι. Δεν μπορώ. Όταν είμαι μαζί με κάποιον σε σχέση είμαι απόλυτα μαζί, του άλλοι δεν έχουν θέση σε μένα και σ’ αυτόν.
Έλα!
-Ποτέ δεν τον εμπιστεύτηκα Είχες δίκιο παλιά.
Άντε πάλι! ,
-Δεν του είμαι αρκετός
Σώπα!
-Εγώ γι’ αυτόν έκανα τα πάντα, άφησα τα πάντα, φανερώθηκα στους γονείς μου γι’ αυτόν, άφησα το σπίτι μου και πήγα σ’ αυτόν, είναι για μένα όλη μου η ζωή, θυσίασα την ζωή μου γι αυτόν.
Ρε δράμα! Και τι θυσία! Έφυγε απ’ την βίλα των γονιών του, πήρε τα πράγματα του σε δυο βαλίτσες Λουί Βιτόν, τις έβαλε στην ολοκαίνουργια Ζ4 και πήγε να ζήσει σ’ ένα δυάρι. Ιφιγένεια εν Αυλίδι του Άαχεν!. Αυτό κι’ αν είναι δράμα!
-Αλλά δεν του είμαι αρκετός, θέλει κι’ άλλο.
Εμ χορταίνει κανείς ποτέ απ’ αυτό; Δεν αντέχω άλλο. Άμλετ έκδοση γκέι. Τι δράμα ζω πάλι Ευτυχώς δεν είμαι ο πρωταγωνιστής αλλά μόνο κομπάρσος.
Αναφιλητά συνεχίζουν, τα χαρτιά τελειώνουν, πήγε μια το πρωί και σεξ μπαΐ μπαΐ.
Του είπα ότι ήρθε πριν λίγες μέρες σε μένα και συζητήσαμε με τις ώρες για την σεξουαλική εναλλαγή που άρχισε να επιθυμεί και ρωτούσε την γνώμη μου πως θα μπορούσε με τον λεπτότερο τρόπο να το συζητήσει μαζί του χωρίς να τον πληγώσει και χωρίς να του δώσει την εντύπωση ότι δεν τον αγαπά πια (αυτό ήταν αλήθεια..σχεδόν).
Του είπα ότι τον αγαπά πάνω απ’ όλα και ότι δεν υπήρχε κανένας μα κανένας λόγος να τον υποψιάζεται (α ρε θειά μακαρίτισσα, άξιος ανιψιός, από σένα κληρονόμησα το θεατριλίκι).
Ο Δεκαέξι Εκατοστά απόκτησε ξανά χρώμα στο πρόσωπο του, ανάπνευσε ξανά, πήρε φόρα, κοιτάζοντας με με απέραντη ευγνωμοσύνη κι’ άρχισε να κτίζει πάνω στο σχέδιο βήτα.
Ενδυνάμωσε αυτά που είπα εγώ και πέρασε στην επίθεση. Από θύμα ο μικρός άρχισε να βγαίνει ένοχος. Πόσο τον λυπόμουν. Ήξερα όμως ότι δεν ήταν ένας τελειωτικός καυγάς αλλά περισσότερο μια εποικοδομητική κρίση για την σχέση τους κι έτσι δεν είχα ενοχές.
Τους έβλεπα και τους δυο καθώς μιλούσαν-φώναζαν και κρυφά το απολάμβανα, όχι με χαιρεκακία, το έβρισκα αστείο, να βλέπω δυο πρώην εραστές μου να κάνουν καυγά για πράγματα που κι’ εγώ που θεωρούσα παλιά τραγικά και τώρα επειδή δεν με αφορούσαν απλά δεν με ενοχλούσαν.
Τους συμπαθούσα και τους δυο πολύ, τον Δεκαέξι Εκατοστά περισσότερο λόγο χρονικής διάρκειας και τον μικρο λόγω αθωότητας. Ήταν ένα πολύ όμορφο ζευγάρι και δεν θα χώριζαν εύκολα, αυτό το έβλεπα και το ένιωθα. Τους ζήλεψα λίγο.
Ο Δεκαέξι Εκατοστά δεν ήξερε ίσως πόσο τυχερός ήταν. Για μένα δεν έκλαψε κανείς έτσι. Ούτε ένιωσε ποτέ κανείς για μένα τέτοια ζήλια, τέτοια αισθήματα απώλειας. Ήταν αξιοζήλευτος ως ένα σημείο.
Λίγο μετά δήλωσαν και οι δυο εξαντλημένοι. Ο μικρός ήθελε να φύγει αλλά δεν το κουνούσε πριν σηκωθεί ο Δεκαέξι Εκατοστά. Του είπα να μην ανησυχεί, θα μιλούσαμε ακόμα λίγο και μετά θα τον έστελνα στο σπίτι. Ούτε κι εγώ δεν θα με πίστευα. Περίμενε εκεί σαν Γκεστάπο μέχρι να σηκωθεί ο άλλος σαν βρεγμένη γάτα για να πάρουν το δρόμο της επιστροφής.
Όταν τελικά έφυγαν, ο Δεκαέξι Εκατοστά με πήρε τηλέφωνο να με ευχαριστήσει για τον ασύλληπτο τρόπο που έσωσα την κατάσταση και για την υποστήριξη μου. Ένιωσα ικανοποίηση που το έκανε, φούσκωσε το στήθος μου απ την ικανοποίηση, με γέμισε χαρά, έκανα κάτι καλό. Ένιωσα περήφανος για μένα.
Του είπα ότι είναι πολύ τυχερός. Τον συμβούλεψα να σβήσει το προφίλ του από το Ρόμεο κι’ ότι από δω και μπρος πορνεία μόνο στα σινεμά και στις σάουνες μαζί μου. Τα υπόλοιπα κομμένα Και συμφώνησε.
Πολλοί την δόξα μίσησαν …
Σήμερα το πρωί μου έστειλε μήνυμα: Αυτό που έκανες για μένα ψες δεν θα το έκανε κανείς. Σ’ ευχαριστώ πολύ.
Του έστειλα μια φατσούλα με μια καρδούλα στα χείλη και μια σωστή καρδιά σαν απάντηση μέσα απ το Γουότσαπ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου