Ιδιαίτερα ευάλωτοι στον έρωτα γινόμαστε σε περιόδους όπου βιώνουμε την καθημερινότητα και τη ζωή μας γενικότερα ως βαρετή ή αποτελματωμένη. Στην περίπτωση αυτή, ο έρωτας αποτελεί διέξοδο από την ανία μας και δροσιά για τη διψασμένη μας ψυχή, το αποτελεσματικότερο ψυχοτρόπο διάθεσης…
Τι σημαίνει, όμως, ώριμη αγάπη; Με πόση αγάπη θα ήμασταν ευχαριστημένοι ώστε να νιώθουμε γαλήνη και συναισθηματική ασφάλεια εντός μας; Τι μας κάνει ξεχωριστούς στα μάτια κάποιου που λέει πως μας αγαπά; Είναι ίδιοι οι λόγοι για τον καθένα; Αν όχι, αυτό σημαίνει πως είμαστε κάθε φορά ένας άλλος για αυτόν που μας αγαπά; Αν ναι, είναι όλοι οι άλλοι ίδιοι μεταξύ τους;
Πόσοι από εμάς αναρωτήθηκαν -πέραν του να θέλουμε να αγαπηθούμε- τι εμείς οι ίδιοι είμαστε διατεθειμένοι ή μπορούμε να δώσουμε όταν αγαπήσουμε κάποιον; Τι θεωρείται ως πολύ και τι λίγο; Με ποιον τρόπο κρίνεται αυτό; Είναι βέβαιο πως η αγάπη δεν μπορεί να κτιστεί πάνω στο πάθος, αλλά, από την άλλη, μπορείς να νιώσεις έντονο πόθο για κάποιον, δίπλα στον οποίο νιώθεις απόλυτα ασφαλής; Ταυτόχρονα, η αμφιβολία αποτελεί ένδειξη εικονικού έρωτα. Τι απ΄όλα αυτά ισχύει και σε ποιες αναλογίες;
- «Γιατί είσαι μαζί μου;» τη ρώτησα
- «Γιατί σ΄αγαπώ», απάντησε
- «Γιατί μ΄αγαπάς;» ξαναρωτώ
- «Δεν ξέρω. Έτσι απλά, σ΄αγαπώ» είπε χαμογελώντας.
- «Τότε δεν μ΄αγαπάς αληθινά» της είπα, κοιτώντας τις σταγόνες της βροχής να κυλούν στο παρμπρίζ του σταματημένου έξω από το σπίτι της αυτοκινήτου.
Σιωπή. Γύρισα και την κοίταξα. Τα όμορφα μάτια της ζήλεψαν τις σταγόνες της βροχής.
- «Καληνύχτα» είπε ψιθυριστά ανοίγοντας την πόρτα του αυτοκινήτου…
(Συνέβη πριν από πολλά χρόνια…)
Μπορούμε ν΄αγαπάμε χωρίς να γνωρίζουμε το γιατί; Μήπως στην περίπτωση
αυτή είμαστε δέσμιοι του υποσυνείδητού μας; Αν ναι, τότε δεν είμαστε
ελεύθεροι, δεν αγαπάμε ελεύθερα, γιατί αυτό που θεωρούμε ως αγάπη
καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από δυνάμεις σκοτεινές, ανεξέλεγκτες και
προσδοκίες ανεκπλήρωτες…Χλιαρές σχέσεις -όπου «αγαπάμε» μόνον κάποιες πλευρές του Άλλου, ενώ κάποιες άλλες τις θεωρούμε λιγότερο ελκυστικές ή ακόμα και απωθητικές- οδηγούνται αργά ή γρήγορα σε συναισθηματικό αδιέξοδο. Σε μια αυθεντικά στενή σχέση, δεν ξεσκαρτάρουμε ΤΙΠΟΤΑ. Αγαπάμε τον Άλλον ως σύνολο, ως το ολόκληρο άτομο που είναι, δηλαδή ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ. Στην ώριμη αγάπη ο Άλλος ΔΕΝ είναι ΜΟΝΟ υπέροχος και καταπληκτικός αλλά κάποιες φορές γκρινιάρης και κουραστικός…
Η αμφιβολία που μπορεί να νιώθουμε αποτελεί σήμα κινδύνου, πως κάτι δεν πάει καλά στη σχέση. Αυτό το «κάτι», όμως, δεν είναι απαραίτητο να αφορά την ίδια τη σχέση. Μπορεί κάλλιστα να αφορά εμάς τους ίδιους. Δεν υπάρχει ευκολότερο πράγμα από το να χρεώνουμε τις δικές μας ανεπάρκειες ή τις εκφράσεις των δικών μας συναισθηματικών κενών ή ανασφαλειών στη σχέση και στον Άλλον. Ο κίνδυνος, τότε, να φύγουμε από τη σχέση είναι μεγάλος, παίρνοντας, όμως, μαζί μας τις προσωπικές μας δυσκολίες και στην επόμενη σχέση. Δεν αρκεί μόνο η συνειδητοποίηση πως υπάρχει πρόβλημα. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, επίσης, και που βρίσκεται το λάθος ή το πρόβλημα αυτό…
Ώριμη και αυθεντική αγάπη σημαίνει να είμαστε σε θέση να βιώνουμε βαθιά και αυθεντικά συναισθήματα για το/τη σύντροφο μας. Υπάρχει αρκετή δόση αλήθειας στη ρήση που λέει πως «Για να αγαπήσεις κάποιον, θα πρέπει πρώτα να αγαπήσεις τον εαυτό σου». Η καλή αυτοεκτίμηση είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να είμαστε σε θέση να δεχθούμε και να δώσουμε αγάπη καθώς και για να μπορούμε να βλέπουμε ανάμεσα από τα «κρυφά κίνητρά» μας. Εάν έχουμε αυτογνωσία για το ποιοι είμαστε και το τι θέλουμε, τότε μπορούμε να ζητήσουμε περισσότερα από τη ζωή μας. Η παραμονή σε μια χλιαρή και ημιεπίπεδη σχέση μόνο χρησιμοποίηση του Άλλου, απόδειξη ανασφάλειας και ανάγκης επιβεβαίωσης αποτελεί…
Ένα άλλο πιθανό και «κρυφό κίνητρό» μας μπορεί είναι ο φόβος μας να τολμήσουμε να παραδεχθούμε συναισθήματα που τρέφουμε κατά βάθος για τον Άλλον. Χρειάζεται αρκετή αυτοεκτίμηση και «τσαμπουκάς» για να μπορούμε να εμπιστευθούμε και να αφεθούμε στη σχέση με κάποιον καθώς και να διεκδικήσουμε αυτό που θέλουμε. Αντιλήψεις του τύπου «έχει λάθος επάγγελμα», «λάθος οικογενειακό background», «ολίγον κοντός» κ.τ.λ. αποτελούν αρκετές φορές άλλοθι απέναντι σε δικούς μας φόβους ή ανεπάρκειες…
Ώριμη αγάπη δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνον ανάμεσα σε δύο ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ανθρώπους που δεν αγαπούν ο ένας τον άλλον για αυτά που ΕΧΕΙ και ΚΑΤΕΧΕΙ, δηλαδή δόξα, χρήμα, δύναμη, κύρος, εξουσία και άλλα παρόμοια, αλλά για αυτά που ΕΙΝΑΙ, δηλαδή για ποιότητες και αξίες αφηρημένες και διαχρονικές που τον/την χαρακτηρίζουν ως άτομο.
Ώριμη αγάπη σημαίνει, επίσης, να νιώθουμε αυτόνομοι, την ίδια στιγμή που ο Άλλος είναι εξαιρετικά σημαντικός συναισθηματικά για εμάς. Να μπορούμε να νιώθουμε ενοχή, αλλά και να συγχωρούμε. Να κάνουμε κοινά όνειρα ζωής αλλά ταυτόχρονα να βλέπουμε τον Άλλον και ως κάτι διαφορετικό και ξεχωριστό από εμάς, που δεν έχει απαραίτητα ταυτόσημες με εμάς επιθυμίες για το κάθε τι. Εάν είμαστε ανασφαλείς και άκαμπτοι, δεν θα καταφέρνουμε να διατηρούμε κανενός είδους σχέση αγάπης. Η ώριμη αγάπη σημαίνει συνεχές ενδιαφέρον για τον ισότιμο με εμάς Άλλον και όχι συνεχή προσωπική μας επιβεβαίωση και επικράτηση…
Ώριμη αγάπη σημαίνει, επίσης, και ικανότητα συνάντησης και διαχείρισης της επιθετικότητας που μπορεί ξαφνικά να προκύψει στη σχέση δύο ξεχωριστών ατόμων που μοιράζονται τόσα πολλά, και κυρίως την ίδια τους τη ζωή. Θα πρέπει να μπορούμε να αποδεχόμαστε πως στην αγάπη του καθενός μας υπάρχει πάντα και κάποια δόση αμφιθυμίας που εμπεριέχεται στους όρους όχι μόνο της αγάπης και αυτής της ίδιας της ζωής…
Ώριμη αγάπη σημαίνει υπεράσπιση των συναισθημάτων μας, παρά την όποια αμφιθυμία, δυσκολία ή πειρασμό για φυγή προς κάτι ευκολότερο. Το δύσκολο δεν είναι να βρούμε κάποιον να αγαπήσουμε αλλά να μπορούμε να αγαπάμε αυτόν/αυτήν που έχουμε…
Η ανώριμη αγάπη λέει: «Σ΄αγαπώ επειδή σε χρειάζομαι». Η ώριμη αγάπη λέει: «Σε χρειάζομαι επειδή σε αγαπώ» (Erich Fromm).
ΥΠΕΡΟΧΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή