Η ΜΟΙΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΙΡΑΣΜΕΝΗ ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ
Παιδικά χρόνια ,άδολα,αγνά ,ξέγνοιαστα .Κοιτάς τον ουρανό και πιστεύεις ότι μεγαλώνοντας θα μπορέσεις να τον αγγίξεις.Βλέπεις τους φίλους σου και νομίζεις ότι έτσι θα μείνουν για πάντα .Απλά θα αλλάξουν εμφάνιση. Οι φίλοι σου σε σώμα ενήλικου.Σκέψεις,συναισθήματα τα ίδια.Η φιλία πάνω στην ίδια βάση .Αυτήν της αθωότητας.
Πόσα αλλάζουν Θεέ μου με τα χρόνια;Πόσα μπορεί να αλλοιώνει ο χρόνος ;Και δεν λέω να'' αλλάξει'' αλλά να ΑΛΛΟΙΩΣΕΙ΄.Όταν ξαναβλέπω παλιούς μου φίλους είναι σαν να ζω στην ζώνη του λυκόφωτος.Πως γίνεται να βλέπω τον ψηλό ,με το τεράστιο προκοίλι και την ημιφαλάκρα κύριο και εγώ να βλέπω τον Νίκο ,το αμούστακο ψηλόλιγνο αγόρι που κατέβαινε στην παραλία με μια πετσέτα πάντα ριγμένη στους ώμους;
Η απογοήτευση βέβαια έρχεται όταν βλέπεις την συναισθηματική και ιδεολογική εξέλιξη του καθενός .Και δεν το τοποθετώ σε κόμμα ή πολιτικές πεποιθήσεις.Αυτές μου είναι αδιάφορες!Η αλλαγή του χαρακτήρα είναι αυτή που με τρομάζει γιατί απουσιάζει η αθωώτητα
Η φίλη σου ,το κορίτσι που μοιραστήκατε τόσες σκέψεις ,που παίζατε ασταμάτητα τα μεσημέρια του καλοκαιριού ακόμη και όταν ωρυόταν η μάνα σου ότι είναι ώρα για ύπνο,αυτή που της εμπιστεύτικες τα πρώτα σου σκιρτήματα και στήσατε εν έδρες στο αγόρι που ''αγαπούσες ''απλά για ένα ΄΄γειά΄΄ έχει γίνει κάποια άλλη.Εξέλιξη ή παρακμή;Γιατί όταν δεν μπορείς να κρατήσεις ζωντανό το μικρό παιδί μέσα σου...παρακμάζεις!
Όλα αυτά τα χρόνια υπήρχαν περιστασιακές επαφές σε μορφή πληροφοριών για την ζωή της κάθε μιας αλλά αυτό που αισθανόμουν ήταν μια βαθιά τρυφερότητα,μια συγκίνηση κάθε φορά που την σκεφτόμουν ή την έβλεπα γιατί έβλεπα στα μάτια της το κομμάτι της ζωής μου που δεν ήθελα να ξεχάσω.Την παιδική μου ηλικία.
Αποκαθηλώθηκαν πολλά στην συνείδησή μου αυτό το καλοκαίρι.Τι περίμενα από αυτή;Να με στηρίξει,να μου δώσει κουράγιο ,να με αγκαλιάσει όπως τότε.Δεν ήξερα πως να αντιδράσω ,να την βρίσω ;Να σηκωθώ να φύγω και να μην ξαναμιλήσω;΄΄Πώς μπορεί να με πληγώνει έτσι;''σκέφτηκα.
και τελικά αποφάσισα να την σοκάρω και να αποχωρήσω υπερήφανα μαζεύοντας τα κομμάτια μου αθόρυβα.
-Όταν κάποιος σε γνωρίζει και ξέρει τι έχεις περάσει σκέφτεται
''ΕΥΤΥΧΩΣ ΘΕΕ ΜΟΥ ΠΟΥ ΤΑ ΕΔΩΣΕ ΣΕ ΑΥΤΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΕ ΜΕΝΑ΄΄
Όχι αυτά τα λόγια δεν αξίζουν να τα λέει φίλη μου και μάλιστα παιδική.Αυτά τα λόγια κρύβουν χαιρεκακία,συναισθήματα ποταπά που το μόνο θετικό είναι η τόλμη του να τα ξεστομίσεις.Μήπως είναι απλά οικειότητα;
Απάντησα στωικά ''Η μοίρα είναι μοιρασμένη ανάμεσα στους ανθρώπους και τους καιρούς.''
Πως τόλμησε να ξεστομίσει κάτι τέτοιο;Πόσο θα ήθελα να της πω για πόσα πράγματα εγώ ευχαριστώ τον θεό που ούτε της έχουν περάσει από το μικρό μυαλό της .Πως μπορεί να ανακουφίζεται στη σκέψη ότι ο Θεός επέλεξε εσένα για τα δυσάρεστα;
Ξέρεις πόσες φορές ήθελα να της μιλήσω για την μιζέρια που ζει,για τα λάθη που κάνει μεγαλώνοντας τα παιδιά της,για την σχέση της με τον σύζυγό της,για την επιλογή στην ζωή της να προχωρήσει σε δεύτερο γάμο με κάποιον που ούτε καν της αρέσει από τον φόβο να μην μείνει μόνη; Ξέρεις πόσες φορές όταν μου μιλάει για τον Θεό , την εκκλησία και την πίστη της θέλω να της πω ότι οι μεγάλοι σταυροί δεν σε αθωώνουν όταν η ζωή σου και η σκέψη σου σε προδίδουν,όταν ικανοποίησε επειδή ο πόνος του άλλου δεν είναι δικός σου.
Δεν της είπα ποτέ τίποτα γιατί πάντα έβλεπα μπροστά μου το κορίτσι με τα αθλητικά και το σορτς που παίζαμε ποδόσφαιρο με τα αγόρια της παρέας ,που κολυμπούσαμε αμέριμνες,που περνούσαμε τόσες ώρες μαζί .Δεν της είπα ποτέ τίποτα γιατί για εμένα είναι πάντα η παιδική μου φίλη.Προτίμησα να αποχωρήσω σιωπηλά ,κρύβοντας την πίκρα μου και την απογοήτευσή μου.
Πέρασαν οι μέρες και καταλάγιασε ο θυμός μέσα μου,
συγχώρεσα την αφέλειά της και την τοποθέτησα ξανά στην φωτογραφία των παιδικών μου χρόνων.Για μένα θα είναι πάντα η παιδική μου φίλη και θέλω να την σέβομαι γιατί πιστεύω ότι ο άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του σέβεται και το παρελθόν του και τους πρωταγωνιστές του και το φροντίζει τόσο τρυφερά που να μπορεί να αντέχει στον χρόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου