Της Βασιλικής Αγγουρίδη
Ισχυρότερος περιβαλλοντικός παράγοντας για την ανάπτυξη των παιδικών εγκεφάλων αποτελεί η αγάπη των γονιών ή η έλλειψη αυτής.
Μελέτη, που διεξήχθη στο Πανεπιστήμιο Washington στο St Louis, μεταξύ παιδιών ηλικίας 3 έως 6 ετών, κατέδειξε πως η φροντίδα των γονιών δεν αλλάζει μόνο τις καρδιές και τα απόψεις των παιδιών αλλά και τους εγκεφάλους τους. Οι ερευνητές, αντί να ρωτήσουν τους γονείς σχετικά με τον τρόπο που  φροντίζουν τα παιδιά τους, έβαλαν τις οικογένειες σε ένα εργαστήριο. Εκεί τους βιντεοσκόπησαν την ώρα που οι γονείς, σχεδόν πάντα οι μητέρες βέβαια, προσπαθούσαν να βοηθήσουν τα παιδιά τους να αντιμετωπίσουν μια ελαφρώς στρεσογόνο δραστηριότητα, που σχεδιάστηκε ώστε να προσομοιάζει στο στρες της καθημερινότητας στη σχέση παιδιών και γονέων.
Μερικά χρόνια αργότερα, οι ερευνητές μέτρησαν στους μικρούς το μέγεθος του ιππόκαμπου, που αποτελεί τμήμα του εγκεφάλου, μέσω μαγνητικής εξέτασης. Συνυπολογίζοντας μια σειρά από παράγοντες που επηρεάζουν το μέγεθος του ιππόκαμπου, διαπίστωσαν ότι τα παιδιά με ιδιαίτερα προστατευτικές και τρυφερές μητέρες, σύμφωνα με τη συμπεριφορά τους στο εργαστήριο, είχαν σημαντικά μεγαλύτερους ιππόκαμπους, σε σχέση με τα παιδιά που οι μητέρες τους ήταν λιγότερο ή και ελάχιστα προστατευτικές και τρυφερές.
Ενδιαφέρον δεδομένο αποτελεί πως, σε αντίστοιχες διαπιστώσεις, για τη σχέση της συμπεριφοράς της μητέρας με την ανάπτυξη του ιππόκαμπου στα παιδιά της, έχουν καταλήξει και μελέτες σε ζώα.
Το μέγεθος του ιππόκαμπου μετράει, καθώς ένα είναι μικρός αυξάνονται οι πιθανότητες εμφάνισης διάφορων ψυχολογικών, πνευματικών και νοητικών προβλημάτων, όπως κατάθλιψη, μετατραυματικό στρες, ακόμη και Alzheimer. Εάν κάποιος έχει κατάθλιψη και μικρό ιππόκαμπο σημαίνει πως η ανταπόκριση του στα αντικαταθλιπτικά θα είναι μικρότερη από όσους έχουν κατάθλιψη αλλά μεγαλύτερο ιππόκαμπο.
Αντίστοιχα, στρεσογόνοι παράγοντες, από το κάπνισμα μέχρι την κακοποίηση και την αμέλεια ανηλίκου, σμικρύνουν τον ιππόκαμπο. Ο μεγάλος ιππόκαμπος βοηθάει τόσο στη διαχείριση του στρες και των προβλημάτων, όσο και στη δημιουργία και αποθήκευση των αναμνήσεων.
Ωστόσο, το συμπέρασμα της μελέτης  των αμερικανών ερευνητών, αφορά στη σχέση γονέων και παιδιών, τα οποία δεν έχουν ήδη εμφανίσει κατάθλιψη. Στα παιδιά εκείνα που εμφανίζουν τα συμπτώματα πρόωρης κατάθλιψης, ο ρόλος της μητέρας δεν είχε επίπτωση στο μέγεθος του ιππόκαμπου. Οι εκτιμήσεις αποδίδουν αυτό το φαινόμενο  στη γενετική μας κατασκευή. Άλλωστε, ο τρόπος που λειτουργεί ο πολύπλοκος ανθρώπινος εγκέφαλος είναι σε κάθε περίπτωση πολυπαραγοντικός.
 0