Η ανοϊκή μάνα της Νατάσας καταγματίας στο φορείο.
Το βλέμμα της γριάς παρακολουθεί τη κόρη, το μόνο γνώριμο σημείο μέσα στο χάος που οχλαγωγεί γύρω. Ολόιδιο με το βλέμμα του βρέφους προσηλωμένο στο βλέμμα της μάνας, το μόνο γνώριμο πριν τον απογαλακτισμό.
Ένα άλμα από το λυκόφως στο λυκαυγές της ζωής.
Η νεολαία ξεχύνεται σήμερα στις περιφραγμένες με εισιτήριο παραλίες, σνομπάροντας την «κορυφαία στιγμή της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας».
Το «αύριο της κοινωνίας» απέχει από το ατροφικό δικαίωμά του να αποφασίζει, να ελέγχει, να τιμωρεί με φωνή σπασμένη, με λυγμό ή αλαλαγμό, βουβαίνει τη δική του φωνή. Δικαίωμά του.
Αύριο τους περιμένω. Στα συσσίτια απόρων, στις ουρές για δουλειά, σε ξένες πρεσβείες για άδεια μετανάστευσης, στα κανάλια να βρίζουν το σύστημα που σκοτώνει το δικαίωμα μιας αξιοπρεπούς ζωής, που τους σπρώχνει να ξενιτευτούν...
Ο νεαρός, η νεαρή μας εγκαλούν: ποια κοινωνία μας παραδώσατε; Σας την επιστρέφουμε!
Κάποιοι λένε ξαναμμένοι: Η μάχη θα δοθεί στους δρόμους της εξέγερσης, στις λεωφόρους του διαδικτύου, που δεν ελέγχει η εξουσία.
Σκέφτομαι: Οι φαρδιές λεωφόροι στο Παρίσι ανοίχτηκαν για να μπορεί το ιππικό να αντιμετωπίζει τους ανίκητους στα στενοσόκακα επαναστάτες. Κάνε κι εσύ τις συσχετίσεις με τις Λεωφόρους του σήμερα.
Θυμάμαι τη λαχτάρα μας να γίνουμε ενήλικοι. Το πρώτο εκλογικό βιβλιάριο! Η εκστρατεία για ψήφο στα 18!
Κάποιοι πέρασαν από κάποιες γραμμές Αριστεράς και τραβήχτηκαν νωρίτερα ή αργότερα...
Ελάχιστοι έμειναν με την καρδιά αριστερά ενώ η τσέπη πήγε δεξιά...
Κατακριτέοι; Ίσως.
Αριστερόκαρδοι ενώ δεξιοθύλακοι δεν είναι αυτονόητο. Πολλοί ξεκίνησαν δεξιόκαρδοι, κρύφτηκαν κάτω από αριστερές σημαίες στις μέρες του αριστερού συρμού και γύρισαν στο μαντρί όταν κατακάθισε ο κουρνιαχτός.
Αριστερόκαρδοι... Πού η Αριστερά; Στο όραμα που σου χάρισε η νιότη ενώ ανεβαίνεις επαγγελματικά και ενσωματώνεσαι στην κοινωνία που μένει αμετάβλητη στα συστατικά της μέσα στο ίδιο ατσάλινο πλαίσιο...
Όχι, δεν είναι οι νέοι αυτοί που μας εγκαλούν. Είναι οι πρώιμα σταφιδιασμένες ψυχές τους, για τις οποίες φταίμε κι εμείς όσο έφταιξαν και οι γονείς μας για μας, οι παππούδες μας για τους γονείς μας... ο άνθρωπος για το ριζικό του που βαφτίζει επιλογή του που αυτός τάχα καθορίζει. Ο άνθρωπος με τη μικρότητα και το μεγαλείο του, καθώς πηγαινοέρχεται αναποφάσιστος από τη γνησιότητα των σπηλαίων στην αγριότητα του πολιτισμού. Ο άνθρωπος, από τροφοσυλλέκτης, τροφοπαραγωγός, από τις σπηλιές στο διάστημα. Ο άνθρωπος, σκηνοθέτης και θεατής της παντοτινής αρένας. Ο άνθρωπος φονιάς για διασκέδαση, ο άνθρωπος αλληλέγγυος στον αδύναμο είτε άνθρωπο είτε ζώο απειλούμενο. Ο ίδιος, αυτοεναλλασσόμενος και παντελώς απρόβλεπτος.
Ναι, σήμερα είμαι ξανά λυπημένος και θυμωμένος τριάντα πέντε χρόνια μετά από ‘κείνο το ατιμωτικό ‘77. Γιατί πλανήθηκα ακόμα μια φορά και μου επέτρεψα να ελπίσω. Σε κάτι που δεν είναι προσδοκία αλλά προορατική αγωνία.
«Σύντροφοι ευτυχώς ηττηθήκαμε! Επέμενε ο Μίσσιος που κάτι παραπάνω ήξερε.
Ποια Αριστερά; Πότε, γιατί ηττήθηκε η Αριστερά; Ουτοπία ή παραπλάνηση το μήνυμά της;
Ποια Αριστερά νίκησε ποτέ; Όπου νίκησε πόσο καιρό έμεινε Αριστερά;
Ποια η αναγκαιότητα, η δύναμη της συντήρησης; Πού θα ξεβραζόταν η Αριστερά χωρίς Δεξιά;
Ο νέος κοιτάζει τον ενήλικο, αυτός τον υπερήλικο και αυτός τους άλλους δύο που αναρωτιούνται γιατί άραγε τους κοιτάει ο γέρος. Ανταλλάσσουν βλέμματα ερωτηματικά και ψάχνουν απαντήσεις.
Δεν γνωρίζουν αν ερωτούν ή απαντούν.
Αν η ερώτηση προηγείται ή ακολουθεί την απάντηση ή αν είναι όλα ένα κουβάρι που καλά κρατεί από την ανθρώπινη αυγή.
Πού κοιτάζει, αμβλύωψ όπως νεογνό, ο νέος σήμερα; Όπου τυφλωμένοι ατενίσαμε όσοι κάποτε πέσαμε στα δίχτυα της πίστης. Όσοι μείναμε πιστοί και όσοι απιστήσαμε γυρνώντας και γαβγίζοντας την ουρά της νιότης μας.
Οι ρόλοι αδιανέμητοι και ρευστοί.
Όπως η γριά παλινδρομεί σε βρέφος στην αγκαλιά της κόρης πριν αφανιστεί στην ανυπαρξία και την ανακύκλωση των ρόλων.
Όπως η αφεντιά μου που δε λέει να βολευτεί και να κουρνιάσει όπου του ψιθύρισαν από χρόνια πως ανήκει. Και πού μη ρωτάς, φωνάζει από μακριά, μα δε θα μάθεις.
Δε μπορεί. Οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος!
Ο χειμώνας μόνη την άνοιξη αναγνωρίζει τελετάρχη στην Ταφή και την Ανάστασή του.
Και οι Βασιλεύουσες στην κορυφή της άνοιξης των αντιπάλων αλώνονται.
Δημήτρης Παφίλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου