ΚΑΙ ΑΝΕΒΟΚΑΤΕΒΑΙΝΩ ΣΚΑΛΕΣ...
Ανεβοκατεβαίνω τις σκάλες του νοσοκομείου ίσως περισσότερες φορές από όσες ο ανελκυστήρας.Δεν μπορώ να στέκομαι από έξω από την εντατική ,ανήμπορη να βοηθήσω το πλάσμα που εγώ έφερα στην ζωή.Πάντα βρίσκω μία δικαιολογία για να ανέβω και να κατέβω τις σκάλες.Σαν να είναι ο εαυτός μου παγιδευμένος σε μία φαινομενική ηρεμία ενώ μέσα μου υπάρχει θύελλα.
Πηγαίνω σε κάθε επισκεπτήριο.Πιθανόν να πηγαίνω και μία ώρα νωρίτερα έτσι απλά για να είμαι εκεί για αυτόν .Η ψυχή μου ξεπερνάει τα όρια του υλικού μας κόσμου και τρυπώνει μυστικά μέσα.
Χαϊδεύει τα ταλαιπωρημένα του χέρια,τον αγκαλιάζει ,του σιγοτραγουδάει και του ψιθυρίζει μυστικά στο αυτί ότι τον περιμένω,ότι τον περιμένουμε όλοι.Είναι από αυτές τις στιγμές που οι ψυχές συναντιούνται σε έναν άλλο χωροχρόνο .
Τουλάχιστον μία ώρα νωρίτερα και σε κάθε επισκεπτήριο!Δεν ξέρω και δεν με νοιάζει να μάθω τι εποχή διανύουμε,αν κάνει κρύο ή ζέστη αν ο κόσμος έχει γυρίσει ανάποδα.Για εμένα υπάρχει μόνο ο Οδυσσέας.Είναι η πρώτη φορά που τα παιδιά μου είναι με την μητέρα μου,μακρυά μου και δεν σκέφτομαι τι κάνουν,δεν τηλεφωνώ πρωί ,μεσημέρι,βράδυ να μάθω νέα τους.Δεν αντέχω να παίρνω ούτε το μωρό αγκαλιά.Προσποιούμαι αλλά δεν με νοιάζει να τον παίρνω.Δεν τρώω.Βασικά δεν θυμάμαι ότι πεινάω.Έχω μείνει σχεδόν μισή και όταν τσιμπώ κάτι αισθάνομαι σαν τον λύκο στο παραμύθι με τα επτά κατσικάκια.Αυτή η αίσθηση του να έχεις καταπιεί πέτρες δεν λέει να φύγει.
Νομίζω ότι βρίσκομαι σε εφιάλτη που δεν έχει τέλος.Τα ΓΙΑΤΊ μου με στοιχειώνουν και ενώ θέλω να καταρρεύτσω κάτι μέσα μου δεν με αφήνει να πέσω.Μία φωνή με προτρέπει να σταθώ στα πόδια μου.Είναι και ο Σπύρος που πρέπει να δίνω κουράγιο.Λιπόψυχουν οι άντρες πιο εύκολα νομίζω.Είναι καθηλωμένος στον χώρο αναμονής,σχεδόν ακινητοποιημένος.Υπάρχουν φορές που δεν μπαίνει μέσα γιατί νιώθει ότι θα καταρρεύσει ,άλλες που μένει σπίτι γιατί είναι χάλια .Και εγώ συνεχίζω να ανεβοκατεβαίνω σκάλες.Εγώ που είμαι;Το δικαίωμα μου να καταρρεύσω που είναι;
Γιατί να μην μπορώ να φωνάξω από τον πέμπτο όροφο της εντατικής και να ακουστεί το ουρλιαχτό μου στην θάλασσα,
Δεν έχω δικαίωμα να καταρρεύσω.Πρέπει να σταθώ και να στηρίξω τον Σπύρο και τα παιδιά μου ,να δώσω κουράγιο και να αφήσω το ελαφρύ αεράκι της ελπίδας να φυσήξει στα πρόσωπά τους.Εγώ έρχομαι δεύτερη.Αισθάνομαι δυνατότερη.Δεν είναι πάντα προνόμιο να είσαι δυνατός.Η δύναμη κρύβει μοναξιά πότε,πότε ειδικά όταν εσύ προσπαθείς να συνετίσεις το κομμάτι σου που διαλύεται και φοβάται.Είπα ''φόβο'';Όταν κάποιος έχει φτάσει να τα βρίσκει με τον θάνατο ή την προοπτική του θανάτου τι έχει να φοβηθεί;
Ανεβοκατεβαίνω τους ορόφους για να αντεπεξέλθω στον πόνο των άλλων που συναντιόμαστε έξω από την εντατική και ο σεναριογράφος μας έδεσε με περίεργο τρόπο.Προσπαθώ να τους δίνω κουράγιο ακόμη και όταν όλα δείχνουν προδιαγεγραμμένα.Δεν χρειάζεται να μιλάμε μεταξύ μας.Τα βλέμματα μιλάνε από μόνα τους.Αυτό το βλέμμα της απελπισίας με στοιχειώνει,Δεν μπορώ να ξεχάσω τα παιδιά που πέταξαν μακρυά και τα μάτια των γονιών τους.Τα δάκρυα με κάνουν να τα βλέπω όλα σαν να είμαι σε όνειρο.Στους ώμους μου κουβαλάω και τον πόνο των άλλων και προσπαθώ να τον απαλύνω .Μερικές φορές με το να τους δείχνω την ελπίδα να φτερουγίζει και άλλες με τον υπόκωφο θρήνο μου.Την σιωπή μου.
Δεν μπορώ να ξεχάσω τον Στράτο και την Κατερίνα,το παιδάκι από τις Σπέτσες,το Ρωσάκι και κάποια άλλα.Ακόμη κλαίω όταν τα σκέφτομαι .Ακόμη θρηνώ.
Το μυαλό είναι απατεώνας.Μπακάλης όπως το αποκαλεί ο Καζαντζάκης.Διαστρεβλώνει όσα η καρδιά σου υπαγορεύει.Χρειάζεται αποδείξεις για να πειστεί.Το καταργώ και συνεχίζω να ανεβοκατεβαίνω τις σκάλες.Ρυθμίζω την αναπνοή μου και αφού έχω φιμώσει την λογική μπορώ να ακούω την καρδιά μου να τραγουδάει,μπορώ να φιλοξενώ την ελπίδα στην ψυχή μου.
Άλλωστε το απρόβλεπτο είναι μέσα στους κανόνες του παιχνιδιού.Δεν θέλω να προβλέπω πλέον.
Την ζωή την παίρνεις όπως σου έρχεται.Τα δώρα που χαρίζονται από ψυχής δεν τα επιστρέφεις .Τα κρατάς στα πολύτιμα και ανεκτίμητα όσο και να είναι λιγότερα των προσδοκιών σου ή παράταιρα από το γούστο σου
.ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΣΕΒΕΣΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑΖΕΙΣ ΤΡΥΦΕΡΑ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΚΑΝΕΙ ΤΙΣ ΑΤΑΞΙΕΣ ΤΗΣ.Και εγώ συνεχίζω να ανεβοκατεβαίνω τις σκάλες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου