Το Σιωπηλο Κεντρο —Η ησυχια της καρδιας

Το Σιωπηλο Κεντρο —Η ησυχια της

καρδιας
Περνάμε πολύ καιρό προσπαθώντας να εκφράσουμε τα αισθήματά μας, να μεταδόσουμε στους άλλους τι μας αρέσει, πως αισθανόμαστε, την αγάπη μας. Συχνά απασχολούμαστε στο να μεταφέρουμε στον προφορικό λόγο αυτό που η καρδιά μας υπαγορεύει, κι έτσι χάνουμε την πιο πολύτιμη αίσθηση που έχει να μας δώσει - που είναι η σιωπή. Κάθε τί προέρχεται απ' αυτή τη σιωπή και επιστρέφει σ' αυτήν.
Όταν όλα τα τραγούδια τραγουδηθούν, όταν όλοι οι μονόλογοι απαγγελθούν, όλα τα αισθήματα εκδηλωθούν, η σιωπή είναι αυτό που απομένει.
Καθώς κάθε κύμα αίσθησης εγείρεται και επιστρέφει στη σιωπή, μας δίνεται αυτή η ευκαιρία — να συνδεθούμε μ' αυτό το απέραντο, ανοιχτό, πανίσχυρο βασίλειο μέσα στο σιωπηλό κέντρο της καρδιάς μας.
Όμως οι καρδιές μας είναι θορυβώδεις και σε ταραχή τόσο πολύ, που δεν συνδεόμαστε μ' αυτή τη σιωπή. Χρειάζεται να 'χει κανείς ένα ευαίσθητο αυτί για να συντονισθεί μ' αυτήν - ωστόσο υπάρχει μέσα στον καθένα από μας - τόσο κοντινή και τόσο απέραντη που ούτε καν την παρατηρούμε. Ωστόσο, μπορούμε ν' αρχίσουμε να την αντιλαμβανόμαστε έτσι όπως παρατηρούμε τον αρνητικό χώρο του φόντου σε μια νεκρή φύση, το φόντο μιας φωτογραφίας, ή τον ανοιχτό ουρανό που περικλείει τον ήλιο, τα σύννεφα, το φεγγάρι και τ' αστέρια.
Έχουμε συνηθίσει να συντονιζόμαστε με τα αντικείμενα και τους ήχους που είναι ταυτόσημοι, σταθεροί και τρισδιάστατοι. Για να δούμε και ν' ακούσουμε τον φαινομενικά άδειο χώρο της σιωπής που περικλείει αυτούς τους ήχους και τα αντικείμενα χρειάζεται να εξασκηθούμε.
Για να αποκτήσουμε αυτή την επίγνωση, απλά αναπνέουμε στο γενικότερο χώρο της.
Το πρώτο που θα παρατηρήσουμε είναι αισθήματα - χαράς ή λύπης, (χαρμολύπη) μια φυσική αίσθηση σμιξίματος ή τρυφεράδας. Τα αναγνωρίζουμε καθώς συνεχίζουμε να αναπνέουμε εστιάζοντας την προσοχή και την ακοή μας. Υπερκαλύπτουμε αισθήσεις και συναισθήματα με την αναπνοή και αναγνωρίζουμε πως όλα όσα εμπίπτουν στις αισθήσεις μας εμπεριέχονται και συγκροτούνται μέσα σε μια απέραντη ουσία όπως το νερό ή ο αέρας - ακαθόριστη, ανεξήγητη, αλλά εντελώς αληθινή.

Αυτή είναι η σιωπή της καρδιάς και όσο περισσότερο την αφουγκραζόμαστε, όσο επιστρέφουμε σ' αυτήν και την παρατηρούμε, τόσο εξαγνιζόμαστε στο σιωπηλό κέντρο της ύπαρξής μας.