“Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις
εκεί που πάει να σκύψει
με το σουγιά στο κόκκαλο
με το λουρί στο σβέρκο
Νάτη πετιέται απο ξαρχής
κι αντριεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό
με το καμάκι του ήλιου”
400 χρόνια σκλαβιάς από την άλωση της Πόλης το 1453 μέχρι την επανάσταση του 1821 δεν είναι λίγα. Ποτίστηκε με ρωμαϊκό αίμα το χώμα της πατρίδας μας μα λευτερωθήκαμε. Μας άφησε κατάλοιπα η τουρκοκρατία ασυζητητί και τα λουζόμαστε μέσα από τον χαρακτήρα του σημερινού Νεοέλληνα, αλλά η Ρωμιοσύνη κράτησε και κάποια στοιχεία που όπου και να ψάξεις ανά τον πλανήτη δεν τα βρίσκεις….
Αυτά τα στοιχεία ήταν που μας ώθησαν, μια χούφτα ανθρώπους, να σηκώσουμε μπαϊράκι και να τα βάλουμε με μια ολόκληρη Οθωμανική αυτοκρατορία. Γιατί στα δύσκολα ενωνόμαστε και είμαστε γενναίοι σαν λιοντάρια, στα εύκολα και σε περιόδους ειρήνης μετατρεπόμαστε σε ύαινες και θέλουμε ο ένας να βγάλει το μάτι του αλλουνού…
Ίσως εκείνος που ψυχογράφησε καλύτερα τον Έλληνα ήταν ο Λόρδος Βύρωνας. Έγραψε: “Για τους Έλληνες δεν μπορώ να πω πολλά καλά μέχρι τώρα και δεν μου αρέσει να μιλήσω άσχημα για αυτούς όπως κάνει ο ένας για τον άλλον”…
Μόνο ένα πράγμα μας ανατριχιάζει ακόμη και θωρώντας το παραμερίζουμε τις έχθρητες και την κακολογιά ο ένας για τον άλλον. Κι αυτό είναι η γαλανόλευκη. Για αυτό και δεν υπάρχει νοήμων Έλληνας, που να βλέπει να σκίζουν ή να καίνε οι αστοιχείωτοι τρωγλοδύτες της πολυπολιτισμικότητας το σύμβολο του έθνους και να μην οργίζεται. Παράλληλα η σημαία ξεπερνάει όποια εθνικιστικά παραληρήματα και η σημασία της απαξιώνει την ρητορεία των πατριδοκάπηλων.
Η ελληνική σημαία δεν υψώνεται, δεν κυματίζει περήφανη, ούτε για να κοκορεύονται οι ψευτοπατριώτες ούτε για να οργίζονται οι ψευτοδιεθνιστές.
Η ελληνική σημαία που σήμερα λόγω εθνικής εορτής κυματίζει στα μπαλκόνια μας , γιατί την υπόλοιπη χρονιά απαγορεύεται δια νόμου-πλην των δημοσίων κτιρίων- είναι το λαβάρο ενός υπερήφανου λαού, που μαστιγώνεται καθημερινά από εξωτερικά αλλά δυστυχώς και εσωτερικά δόλια συμφέροντα. Όλων εκείνων που πιστεύουν πως αν του στερήσουν το ψωμί αυτομάτως θα τον κάνουν “γιουσουφάκι” τους. Όλων εκείνων που θαρρούν πως θα ξεπουλήσουμε την εθνική μας ψυχή σε κάθε τοκογλύφο ή σε κάθε εθνικό μειοδότη.
Όμως ο ελληνικός λαός ξέρει να αντιστέκεται και να νικά. Και στον επίδοξο κατακτητή και στον εγχώριο λήσταρχο.
Του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει και όσο κι αν το θέλουν κάποιοι δεν γίνεται καρπαζοεισπράκτορας της νέας τάξης πραγμάτων.
Γιατί ο Έλληνας έχει ακλόνητο σύμμαχο την Παναγιά και την ορθόδοξη πίστη του στον έναν και μοναδικό Θεό. Και σε αυτούς εναποθέτει τις ελπίδες του.
Γιατί από «Εφιάλτες» και «Πηλιο Γούσηδες¨» είναι γεμάτη η ιστορία μας, αλλά είναι γεμάτη κι από λαμπρά παραδείγματα πατριωτών.
Το έλεγαν άλλωστε και οι οπλαρχηγοί του ΄21.
Ο γέρος του Μωριά έλεγε: «Είναι θέλημα Θεού. Είναι κοντά μας και βοηθάει, γιατί πολεμάμε για την πίστη μας, για την πατρίδα μας, για τους γέρους γονιούς, για τα αδύνατα παιδιά μας, για την ζωή μας, την λευτεριά μας… Και όταν ο δίκαιος Θεός μας βοηθάει ποιος εχθρός ημπορεί να μας κάνει καλά…;».
Ο πρίγκιπας Αλέξανδρος Υψηλάντης πρόσθετε:
«Μάχου υπέρ πίστεως και Πατρίδος…Είναι καιρός να αποτινάξωμεν τον αφόρητον ζυγόν, να ελευθερώσωμεν την Πατρίδα, να κρημνίσωμεν από τα νέφη την ημισέληνον, δια να υψώσωμεν το σημείον, δι’ ου πάντοτε νικώμεν, λέγω τον Σταυρόν…».
Κι από κοντά ο Παπαφλέσσας:
«…Έλληνες ποτέ μην ξεχνάτε το χρέος σε Θεό και σε Πατρίδα! Σ’ αυτά τα δύο σας εξορκίζω ή να νικήσουμε ή να πεθάνουμε κάτω από την Σημαία του Χριστού»
Ρίγη συγκίνηση κι από τα λόγια του Στρατηγού Μακρυγιάννη:
«Όταν σηκώσαμεν την σημαίαν εναντίον της τυραγνίας ξέραμεν ότι είναι πολλοί αυτείνοι και μαχητικοί κι’ έχουν και κανόνια κι’ όλα τα μέσα. Εμείς σε ούλα είμαστε αδύνατοι. Όμως ο Θεός φυλάγει και τους αδύνατους, κι’ αν πεθάνωμεν πεθαίνομεν δια την Πατρίδα μας, δια την Θρησκείαν μας και πολεμούμεν όσο μπορούμε εναντίον της τυραγνίας κι’ ο Θεός βοηθός…».
Και σήμερα αυτά τα λόγια ακούγονται πιο επίκαιρα από ποτέ. Σήμερα που πάλι οι αχόρταγοι γείτονες ορέγονται ελληνική γη! Και ακονίζουν τα νύχια τους με νταηλίκια και ψευτοτσαμπουκάδες.
Το εθνικό μας φρόνημα όμως είναι σαν τοίχος απροσπέλαστος και το καράβι που λέγεται Ελλάδα μπορεί να πέφτει σε φουρτούνες και να το προδίδουν οι κατά καιρούς καπεταναίοι του , αλλά παραμένει γερό σκαρί και κόντρα σε όλους και σε όλα αντέχει και θα αντέχει μέχρι της τελευταίας ρανίδος αίματος του έσχατου Έλληνα!