Μην αγαπάς στα μουγκά. Φώναξέ το!

Ένα λάθος που διαπράττουμε είναι να αγαπάμε από μέσα μας. Στα μουγκά. Μόνοι μας. Διακριτικά, συμβολικά, ντροπαλά, αφαιρετικά, sotto voce.
Είναι λάθος! Αγαπάμε και το δείχνουμε.
Αγκαλιάζουμε σφιχτά τους δικούς μας, τους αγαπημένους μας κάθε μέρα, κάθε στιγμή και τους αγαπάμε φωναχτά. Τους μεταδίδουμε αυτό που αισθανόμαστε, τα αισθήματά μας εκφράζονται με το λόγο και υλοποιούνται με πράξεις αγάπης και αφοσίωσης. Να το ξέρουν, να το νιώθουν, να το ακούν. Δεν χρειάζεται να το μαντεύουν ή να το ζητούν. Ας το προσφέρουμε γενναιόδωρα.
Να γινόμαστε κουραστικοί, να επαναλαμβανόμαστε, δεν πειράζει καθόλου. Να λέμε “σ’ αγαπώ” σ’ αυτούς που πραγματικά αγαπάμε, δεν θα μας πέσει η μούρη. Ας είναι η αγκαλιά συμβόλαιο αγάπης, ασφάλειας και θαλπωρής για όσο υπάρχουμε.
Όσοι έχουν χάσει ανθρώπους αγαπημένους και δεν πρόλαβαν να τους εκφράσουν φωναχτά τα αισθήματά τους, ξέρουν. Υπάρχει μεγαλύτερη απελπισία από το να έχουν φύγει ανεπιστρεπτί άνθρωποι χωρίς να μάθουν πόσο σημαντικοί ήταν για σένα; Η συνειδητοποίηση ότι ποτέ δεν θα έχεις ξανά την ευκαιρία να τους το πεις; Γυρνούν ορφανές αγκαλιές στους δρόμους κοιτώντας το νυχτερινό ουρανό. Μόνο η αγάπη μπορεί να αναμετρηθεί με το σκοτάδι. Και να το νικήσει.

Αλήθεια, δεν κουράστηκες να κρύβεσαι στο καβούκι σου;

Της Χρύσας Λεϊμονή.
Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται γιατί δεν έχω εμπιστοσύνη σε μένα. Τι είναι αυτό που με κάνει να φοβάμαι τόσο πολύ πως δεν θα τα καταφέρω; Γιατί οι άλλοι δοκιμάζουν ενώ εγώ δεν επιχειρώ καν…
Γιατί με καταδικάζω σε μια ανημποριά χωρίς να έχω αποπειραθεί να δοκιμάσω ποτέ μου; Μήπως είμαι άχρηστη; Μήπως κουτή;
Όχι, φωνάζει πεισματικά μέσα μου μια φωνούλα.
Απλώς δειλή.
Δειλιάζεις να πάρεις ρίσκα και βολεύεσαι στα εύκολα και τα σίγουρα. Οτιδήποτε είναι έξω από τα συνηθισμένα είναι για σένα κακό, δύσκολο και απαγορευμένο.
Ή μάλλον δεν είναι, απλώς έτσι φαντάζει σε σένα. Η δυσκολία σε τρομάζει διότι φοβάσαι να αποτύχεις μην τυχόν και κακοχαρακτηριστείς. Μην τυχόν και κολλήσεις τη ρετσινιά του αποτυχημένου, του φλώρου, του αδύναμου.
Ένα πράγμα δεν έχεις καταλάβει όμως, πως αυτή την ταμπέλα πρόλαβες και τη κόλλησες εσύ ο ίδιος, πριν από όλους στον εαυτό σου. Την έβαλες, την πίστεψες και στο τέλος την υιοθέτησες, την ενστερνίστηκες.
Και τώρα σε βολεύει και κρύβεσαι πίσω από αυτή μένοντας άπραγος και στάσιμος. Είναι η δικαιολογία σου για να βρίσκεσαι πάντα μέσα στα νερά σου διότι εκεί είναι πιο ασφαλή τα λημέρια.
Και τώρα, πόσο εύκολο είναι άραγε να ξεφύγεις από αυτόν τον φαύλο κύκλο στον οποίο μπήκες εσύ ο ίδιος οικειοθελώς;
Μάλλον αρκετά δύσκολο, διότι με τον καιρό ο φόβος γιγαντώνεται και η άνεση και η βολή δεν εγκαταλείπονται έτσι εύκολα.
Δες όμως, πόσο δυστυχισμένος είσαι εκεί μέσα; Δεν σε πνίγει το λιγοστό μέρος που έχεις φυλακίσει τον εαυτό σου; Ανασαίνεις με ευκολία; Γιατί περιορίζεις τις δυνατότητες και τα ταλέντα σου με αυτή την υποτίμηση προς το πρόσωπό σου;
Αλήθεια δεν κουράστηκες να κρύβεσαι στο καβούκι σου; Μέχρι πότε θα παίρνεις κλεφτές ανάσες;
Αν ναι, τότε σπάσε τα δεσμά σου, βγες εκεί έξω γέμισε τα πνευμόνια σου με καθαρό αέρα, πάρε κουράγιο και αυτοπεποίθηση από αγαπημένους ανθρώπους, ρίσκαρε, δοκίμασε, κάνε λάθη, μάθε, και ξαναπροσπάθησε πάλι από την αρχή, μέχρι να αγγίξεις ένα κομμάτι από την προσωπική σου ευτυχία.
Αν πάλι, δε θες να αφήσεις τη βολή σου, μείνε εκεί και συνέχισε να κάνεις ότι έκανες, μα να ξέρεις πως εκεί αργοπεθαίνεις μέσα στη μοναξιά και το σκοτάδι ενώ έξω ο κόσμος σε καλεί να ζήσεις.
αναπνοές