Equaleyes - French Kiss

Περασμένες τρεις…

In Love on December 17, 2009 at 8:19 pm

…το πρωί και μόλις έχει τελειώσει η ταινία, μια ταινία που μιλά για την τρέλα του έρωτα, τα φιλιά στο στόμα και το δράμα. Βγαίνεις από την υπόγεια αίθουσα και  …

…περπατάς στους  άδειους δρόμους της πόλης, μιας πόλης που με μοναδικό  τρόπο καταφέρνει και μεταμορφώνει την τρέλα της μέρας σε μάγια  που καθώς τα σπέρνει τη νύχτα …

…ακούγονται μόνο τα κελαηδίσματα των αηδονιών στα ψηλά τα δέντρα. Σκέφτεσαι, πως ίσως είναι άδικο οι όρκοι κάποιων πολύ ερωτευμένων, να μη φτάνουν στους θεούς…

▶ View 4 Comments

Love games…

Love games…

In Love on December 19, 2009 at 7:37 pm

“Πρώτ’ απ’ όλα έγινε το Χάος κι έπειτα η πλατύστερνη Γη και κατόπιν ο Έρως, ο ομορφότερος ανάμεσα στους αθάνατους θεούς, αυτός που παραλύει τα μέλη και όλων των θεών και όλων των ανθρώπων, κυριεύει την ψυχή και τη σύνεση…”(Θεογονία Ησίοδος)…



Η αρπαγή του Γανυμήδη από το μεταμορφωμένο σε αετό, Δία…

Ο Δίας ως κύκνος στην αγκαλιά της Λήδας…

Μήδεια…


Sex games…

Gay games…

Lesbian games…

Kαι όλα τελειώνουν όταν ο Έρωτας κοιμηθεί…

Cycladic art museum…

Πόσο απέχει η ιδιοφυΐα από την τρέλα;

Κατά πόσο συνδέεται η ιδιοφυΐα με την τρέλα...
Πώς γίνεται διάνοιες της ιστορίας, όπως ο Βίνσεντ βαν Γκογκ, η Φρίντα Κάλο, ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε κ.α., να ήταν ψυχικά ασθενείς; Επιστημονικές έρευνες έρχονται να εξηγήσουν πώς τα δύο αυτά άκρα του ανθρώπινου μυαλού συνδέονται πραγματικά.

Είκοσι με τριάντα μελέτες απέδειξαν ότι οι άριστοι μαθητές και τα παιδιά με υψηλό δείκτη ευφυΐας συγκεντρώνουν τετραπλάσιες πιθανότητες να εμφανίσουν «διπολική διαταραχή» από τους μετρίους, καθιερώνοντας την έννοια «βασανισμένες μεγαλοφυΐες».

Όπως αναφέρεται στο lifeslittlemysteries.com έρευνα επιστημόνων της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Johns Hopkins, οι οποίοι μελέτησαν τη συμπεριφορά 700.000 16χρονων Σουηδών, αποκαλύπτει ότι εκείνοι που είχαν άριστες σχολικές επιδόσεις διέθεταν επίσης τέσσερις φορές περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν διπολική διαταραχή, δηλαδή μανιοκατάθλιψη, σε σχέση με τους μέτριους μαθητές.

Η διπολική διαταραχή συνεπάγεται δραματική εναλλαγή της διάθεσης ανάμεσα στην υπερβολική ευτυχία (γνωστή ως «μανία») και την κατάθλιψη.

Πώς μπορεί αυτός o βίαιος κύκλος να προκαλεί δημιουργικότητα;

Έρευνα από ένα μέλος της ειδικής ομάδας, James Fallon, νευρολόγο του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Irvine, προτείνει μια απάντηση.

«Οι άνθρωποι με διπολική διαταραχή τείνουν να είναι δημιουργικοί όταν βγαίνουν από βαθιά κατάθλιψη» δήλωσε ο Fallon.

Όταν η διάθεση του ασθενούς βελτιώνεται, μετατοπίζεται αντίστοιχα και η εγκεφαλική του δραστηριότητα: η εγκεφαλική δραστηριότητα «κοπαζει» στο κάτω μέρος μιας περιοχής του εγκεφάλου που ονομάζεται μετωπιαίος λοβός, και εξάπτεται στο υψηλότερο τμήμα αυτού του λοβού. Περιέργως, η ίδια μετατόπιση συμβαίνει όταν οι άνθρωποι βιώνουν εξάρσεις δημιουργικότητας.
«Εκεί εντοπίζεται αυτή η σχέση μεταξύ αυτών των κυκλωμάτων που έχουν να κάνουν με τη διπολική διαταραχή και τη δημιουργικότητα», είπε ο Fallon.

Όσο για το πώς τα πρότυπα του εγκεφάλου μεταφράζονται σε συνειδητή σκέψη, o Elyn Saks, καθηγητής Νομικής ψυχικής υγείας στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας, εξήγησε ότι οι άνθρωποι με ψύχωση δε φιλτράρουν τα ερεθίσματα, όπως οι άλλοι άνθρωποι.

Αντ 'αυτού, είναι σε θέση να φιλοξενούν ταυτόχρονα αντιφατικές ιδέες και να συνειδητοποιούν χαλαρές λεκτικές ενώσεις, τις οποίες το ασυνείδητο μυαλό των περισσότερων ανθρώπων δεν θα θεωρούσε αντάξιες της αποστολής τους στην επιφάνεια της συνείδησης.

Τη στιγμή που η εισβολή ανοησιών στη συνειδητή σκέψη μπορεί να είναι συντριπτική και να προκαλεί αναστάτωση παράλληλα , «μπορεί να είναι πάρα πολύ δημιουργική», δήλωσε ο Saks, ο οποίος ανέπτυξε σχιζοφρένεια ως νεαρός ενήλικας.

Για παράδειγμα, μελέτες σε λεκτικές ενώσεις, που ζητούν από τους συμμετέχοντες να απαριθμήσουν όλες τις λέξεις που τους έρχονται στο μυαλό σε σχέση με μια λέξη ως ερέθισμα (όπως «τουλίπα»), αποδεικνύουν ότι οι διπολικοί ασθενείς που υφίστανται ήπια μορφή μανίας μπορούν να δημιουργήσουν τρεις φορές περισσότερες ενώσεις στη λέξη που τους έχει δοθεί σε δεδομένη χρονική περίοδο από το γενικό πληθυσμό.

Φυσικά, κανείς δε χαρακτηρίζεται από άπλετη δημιουργική ενέργεια κατά τη διάρκεια μιας περιόδου σοβαρής κατάθλιψης ή σχιζοφρένειας. Πάνω απ 'όλα, οι προϋποθέσεις αυτές είναι εξουθενωτικές, ακόμα και απειλητικές για τη ζωή, λένε οι επιστήμονες. Παρόλο που η κοινωνία ωφελείται από την παραγωγικότητα των ιδιοφυΐων της , τα πάσχοντα άτομα δεν θεωρούν πάντα ότι οι στιγμές της λαμπρότητάς τους αξίζει αυτή την εκτεταμένη δυστυχία.

okloios.blogspot.gr

Ο μύθος και η αλήθεια της ώριμης αγάπης...

Οι περισσότερες σχέσεις αρχίζουν με πάθος ή έρωτα, κι αυτό γιατί ο έρωτας, η εγγύτητα και η εμπιστοσύνη είναι ανάγκες πανανθρώπινες. Μερικές φορές, όμως, η συμπάθεια, η σαγήνη ή το «ψιλογουστάρισμα» συγχέονται με τον αυθεντικό έρωτα. Αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο και συμβαίνει επειδή ακριβώς η λαχτάρα μας για αγάπη είναι τόσο ισχυρή σε σημείο να «ερωτευόμαστε τον ίδιο τον έρωτα» και να υπερβάλουμε/υπερεκτιμούμε τα συναισθήματά μας, γιατί θέλουμε τόσο πολύ να τα ζήσουμε…
Ιδιαίτερα ευάλωτοι στον έρωτα γινόμαστε σε περιόδους όπου βιώνουμε την καθημερινότητα και τη ζωή μας γενικότερα ως βαρετή ή αποτελματωμένη. Στην περίπτωση αυτή, ο έρωτας αποτελεί διέξοδο από την ανία μας και δροσιά για τη διψασμένη μας ψυχή, το αποτελεσματικότερο ψυχοτρόπο διάθεσης…
Τι σημαίνει, όμως, ώριμη αγάπη; Με πόση αγάπη θα ήμασταν ευχαριστημένοι ώστε να νιώθουμε γαλήνη και συναισθηματική ασφάλεια εντός μας; Τι μας κάνει ξεχωριστούς στα μάτια κάποιου που λέει πως μας αγαπά; Είναι ίδιοι οι λόγοι για τον καθένα; Αν όχι, αυτό σημαίνει πως  είμαστε κάθε φορά ένας άλλος για αυτόν που μας αγαπά; Αν ναι, είναι όλοι οι άλλοι ίδιοι μεταξύ τους;
Πόσοι από εμάς αναρωτήθηκαν -πέραν του να θέλουμε να αγαπηθούμε- τι εμείς οι ίδιοι είμαστε διατεθειμένοι ή μπορούμε να δώσουμε όταν αγαπήσουμε κάποιον; Τι θεωρείται ως πολύ και τι λίγο; Με ποιον τρόπο κρίνεται αυτό; Είναι βέβαιο πως η αγάπη δεν μπορεί να κτιστεί πάνω στο πάθος, αλλά, από την άλλη, μπορείς να νιώσεις έντονο πόθο για κάποιον, δίπλα στον οποίο νιώθεις απόλυτα ασφαλής; Ταυτόχρονα, η αμφιβολία αποτελεί ένδειξη εικονικού έρωτα. Τι απ΄όλα αυτά ισχύει και σε ποιες αναλογίες;
-        «Γιατί είσαι μαζί μου;» τη ρώτησα
-        «Γιατί σ΄αγαπώ», απάντησε
-        «Γιατί μ΄αγαπάς;» ξαναρωτώ
-        «Δεν ξέρω. Έτσι απλά, σ΄αγαπώ» είπε χαμογελώντας.
-        «Τότε δεν μ΄αγαπάς αληθινά» της είπα, κοιτώντας τις σταγόνες της βροχής να κυλούν στο παρμπρίζ του σταματημένου έξω από το σπίτι της αυτοκινήτου.
Σιωπή. Γύρισα και την κοίταξα. Τα όμορφα μάτια της ζήλεψαν τις σταγόνες της βροχής.
-        «Καληνύχτα» είπε ψιθυριστά ανοίγοντας την πόρτα του αυτοκινήτου…

(Συνέβη πριν από πολλά χρόνια…)

Μπορούμε ν΄αγαπάμε χωρίς να γνωρίζουμε το γιατί; Μήπως στην περίπτωση αυτή είμαστε δέσμιοι του υποσυνείδητού μας; Αν ναι, τότε δεν είμαστε ελεύθεροι, δεν αγαπάμε ελεύθερα, γιατί αυτό που θεωρούμε ως αγάπη καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από δυνάμεις σκοτεινές, ανεξέλεγκτες και προσδοκίες ανεκπλήρωτες…
Χλιαρές σχέσεις -όπου «αγαπάμε» μόνον κάποιες πλευρές του Άλλου, ενώ κάποιες άλλες τις θεωρούμε λιγότερο ελκυστικές ή ακόμα και απωθητικές- οδηγούνται αργά ή γρήγορα σε συναισθηματικό αδιέξοδο. Σε μια αυθεντικά στενή σχέση, δεν ξεσκαρτάρουμε ΤΙΠΟΤΑ. Αγαπάμε τον Άλλον ως σύνολο, ως το ολόκληρο άτομο που είναι, δηλαδή ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ. Στην ώριμη αγάπη ο Άλλος ΔΕΝ είναι ΜΟΝΟ υπέροχος και καταπληκτικός αλλά κάποιες φορές γκρινιάρης και κουραστικός…
Η αμφιβολία που μπορεί να νιώθουμε αποτελεί σήμα κινδύνου, πως κάτι δεν πάει καλά στη σχέση. Αυτό το «κάτι», όμως, δεν είναι απαραίτητο να αφορά την ίδια τη σχέση. Μπορεί κάλλιστα να αφορά εμάς τους ίδιους. Δεν υπάρχει ευκολότερο πράγμα από το να χρεώνουμε τις δικές μας ανεπάρκειες ή τις εκφράσεις των δικών μας συναισθηματικών κενών ή ανασφαλειών στη σχέση και στον Άλλον. Ο κίνδυνος, τότε, να φύγουμε από τη σχέση είναι μεγάλος, παίρνοντας, όμως, μαζί μας τις προσωπικές μας δυσκολίες και στην επόμενη σχέση. Δεν αρκεί μόνο η συνειδητοποίηση πως υπάρχει πρόβλημα. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, επίσης, και που βρίσκεται το λάθος ή το πρόβλημα αυτό…
Ώριμη και αυθεντική αγάπη σημαίνει να είμαστε σε θέση να βιώνουμε βαθιά  και αυθεντικά συναισθήματα για το/τη σύντροφο μας. Υπάρχει αρκετή δόση αλήθειας στη ρήση που λέει πως «Για να αγαπήσεις κάποιον, θα πρέπει πρώτα να αγαπήσεις τον εαυτό σου». Η καλή αυτοεκτίμηση είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να είμαστε σε θέση να δεχθούμε και να δώσουμε αγάπη καθώς και για να μπορούμε να βλέπουμε ανάμεσα από τα «κρυφά κίνητρά» μας. Εάν έχουμε αυτογνωσία για το ποιοι είμαστε και το τι θέλουμε, τότε μπορούμε να ζητήσουμε περισσότερα από τη ζωή μας. Η παραμονή σε μια χλιαρή και ημιεπίπεδη σχέση μόνο χρησιμοποίηση του Άλλου, απόδειξη ανασφάλειας και ανάγκης επιβεβαίωσης αποτελεί…
Ένα άλλο πιθανό και «κρυφό κίνητρό» μας μπορεί είναι ο φόβος μας να τολμήσουμε να παραδεχθούμε συναισθήματα που τρέφουμε κατά βάθος για τον Άλλον. Χρειάζεται αρκετή αυτοεκτίμηση και «τσαμπουκάς» για να μπορούμε να εμπιστευθούμε και να αφεθούμε στη σχέση με κάποιον καθώς και να διεκδικήσουμε αυτό που θέλουμε. Αντιλήψεις του τύπου «έχει λάθος επάγγελμα», «λάθος οικογενειακό background», «ολίγον κοντός» κ.τ.λ. αποτελούν αρκετές φορές άλλοθι απέναντι σε δικούς μας φόβους ή ανεπάρκειες…
Ώριμη αγάπη δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνον ανάμεσα σε δύο ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ανθρώπους που δεν αγαπούν ο ένας τον άλλον για αυτά που ΕΧΕΙ και ΚΑΤΕΧΕΙ, δηλαδή δόξα, χρήμα, δύναμη, κύρος, εξουσία και άλλα παρόμοια, αλλά για αυτά που ΕΙΝΑΙ, δηλαδή για ποιότητες και αξίες αφηρημένες και διαχρονικές που τον/την χαρακτηρίζουν ως άτομο.
Ώριμη αγάπη σημαίνει, επίσης, να νιώθουμε αυτόνομοι, την ίδια στιγμή που ο Άλλος  είναι εξαιρετικά σημαντικός συναισθηματικά για εμάς. Να μπορούμε να νιώθουμε ενοχή, αλλά και να συγχωρούμε. Να κάνουμε κοινά όνειρα ζωής αλλά ταυτόχρονα να βλέπουμε τον Άλλον και ως κάτι διαφορετικό και ξεχωριστό από εμάς, που δεν έχει απαραίτητα ταυτόσημες με εμάς επιθυμίες για το κάθε τι. Εάν είμαστε ανασφαλείς και άκαμπτοι, δεν θα καταφέρνουμε να διατηρούμε κανενός είδους σχέση αγάπης. Η ώριμη αγάπη σημαίνει συνεχές ενδιαφέρον για τον ισότιμο με εμάς Άλλον και όχι συνεχή προσωπική μας επιβεβαίωση και επικράτηση…
Ώριμη αγάπη σημαίνει, επίσης, και ικανότητα συνάντησης και διαχείρισης της επιθετικότητας που μπορεί ξαφνικά να προκύψει στη σχέση δύο ξεχωριστών ατόμων που μοιράζονται τόσα πολλά, και κυρίως την ίδια τους τη ζωή. Θα πρέπει να μπορούμε να αποδεχόμαστε πως στην αγάπη του καθενός μας υπάρχει πάντα και κάποια δόση αμφιθυμίας που εμπεριέχεται στους όρους όχι μόνο της αγάπης και αυτής της ίδιας της ζωής…
Ώριμη αγάπη σημαίνει υπεράσπιση των συναισθημάτων μας, παρά την όποια αμφιθυμία, δυσκολία ή πειρασμό για φυγή προς κάτι ευκολότερο. Το δύσκολο δεν είναι να βρούμε κάποιον να αγαπήσουμε αλλά να μπορούμε να αγαπάμε αυτόν/αυτήν που έχουμε…
Η ανώριμη αγάπη λέει: «Σ΄αγαπώ επειδή σε χρειάζομαι». Η ώριμη αγάπη λέει: «Σε χρειάζομαι επειδή σε αγαπώ» (Erich Fromm).

Περισσότερα: http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=33139#ixzz31K0I73Dc

ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ ..

είδη αγάπης και η ανιδιοτέλειά τους.

 

Η αγάπη δεν είναι η ίδια «απλώς με διαφορετική μορφή» για κάθε περίπτωση π.χ. γονιού προς παιδί, εραστή προς ερωμένη, φίλου προς φίλο. Η άποψη αυτή συγχέει την ίδια περίπου αυτοθυσία που δείχνει αυτός που αγαπά για το πρόσωπο που αγαπά με τις αιτίες της αγάπης του. Έτσι, δεν μπορούμε να μάθουμε για το βαθμό ανιδιοτέλειας ή ιδιοτέλειας της συγκεκριμένης αγάπης. Πρέπει να εξετάσουμε την κάθε μορφή αγάπης ως διαφορετικό είδος αγάπης.

Έτσι, ο λόγος που δημιουργείται αγάπη μεταξύ άντρα και γυναίκας είναι η

ωφέλεια που ελπίζει ο καθένας πως θα προσκομίσει, είτε καταρχήν σεξ με ένα ωραίο κορμί είτε συναισθηματική-συνειδησιακή ταύτιση απόψεων, ενδιαφερόντων καθώς και συναισθηματική παράδοση. Φυσικά, αυτός που τα ελπίζει αυτά είναι πρόθυμος να προσφέρει τα αντίστοιχα ή και περισσότερα, πιστεύοντας ότι αυτά που θα κερδίσει είναι πολύ καλύτερα και αξίζουν τον κόπο να προσφέρει ό,τι ζητά το άλλο φύλο. 

Δεν αποκλείεται βέβαια και η συχνή περίπτωση, να μην είναι κανείς απολύτως εγωιστής, αλλά να πιστεύει ότι η δημιουργία ερωτικής σχέσης/δεσμού θα είναι ωφέλιμη και για το άλλο πρόσωπο. Πάντως είναι απαραίτητο να πιστεύει ότι τουλάχιστον για τον ίδιο θα υπάρχει κέρδος είτε σεξουαλικό είτε συναισθηματικό είτε και τα δύο. Εδώ δεν βλέπουμε κανέναν ρομαντισμό και καμμία ανιδιοτέλεια ή λουλουδάκια. Όσο βαθειά κι αν είναι κρυμμένα αυτά τα συναισθήματα, υπάρχουν και κατευθύνουν την επιδίωξη ή μη για να κερδηθεί το άλλο άτομο ερωτικά. 

Αυτά ακούγονται τώρα ως κακία, δηλαδή σαν διαπίστωση ότι αυτός που είναι ερωτευμένος είτε θέλει να τον ερωτευτεί κάποια είναι κατά βάθος ένας καλά προσποιούμενος μοχθηρός χαρακτήρας, πανούργος και ιδιοτελής. Δεν σημαίνουν όμως αυτό˙ οπωσδήποτε μπορεί να έχει τις καλύτερες προθέσεις για το αντικείμενο του πόθου του. Και σίγουρα εκστασιασμένος κι ίδιος ίσως αρνείται ότι έχει τόσο εγωιστικά κίνητρα. 

Ας μη ξεχνάμε ότι εδώ κάνω λόγο για την απαρχή της ερωτικής σχέσης/δεσμού, όχι για τη συνέχειά της. 

Ότι τα αρχικά κίνητρα είναι εγωιστικά (με την έννοια που αναφέραμε, και η οποία δεν αποκλείει και το συμφέρον του προσώπου που είναι αντικείμενο του πόθου) δεν κάνει λιγότερο αξιέπαινη την αυτοθυσία ή την συναισθηματική ταύτιση μεταξύ του «εγωιστή» και του προσώπου που αγαπά.

 Απλώς τότε είτε ο εραστής δε θέλει να χάσει το αντικείμενο του έρωτά του (πάλι έχουμε σκέτο εγωισμό) είτε έχει δημιουργηθεί τέτοια  ταύτιση που είναι τμήμα του εαυτού του το άλλο πρόσωπο.

Ένα άλλο είδος αγάπης είναι αυτή του γονιού προς το παιδί του. Και πάλι, νομίζουμε ότι πρόκειται για την υπέρτατη μορφή αυτοθυσίας και ενδιαφέροντος, ενώ δεν είναι έτσι. Ο γονιός αγαπά το παιδί του απλώς επειδή είναι δικό του. Είναι σάρκα από τη σάρκα του. Αν το ίδιο παιδί ήταν του γείτονα, δε θα τον έκαιγε τόσο. Ίσως ένοιωθε συμπόνια, αλλά δεν θα του συμπεριφερόταν το ίδιο. Το παιδί είναι η προέκταση του γονιού. 

Γεννιέται επειδή οι γονείς βαρέθηκαν μόνοι και θέλουν κάτι με το οποίο θέλουν να παίζουν, ένα πειραματόζωο, ένα δημιούργημα στο οποίο θα ξοδεύουν την ενεργητικότητά τους και τα ψυχικά αποθέματά τους. Φυσικά, υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν γενικά πολύ τα παιδιά και άνθρωποι που δεν τα αγαπούν τόσο πολύ. Αλλά και οι δεύτεροι αγαπούν τα παιδιά τους πάρα πολύ, γιατί αυτά συνεχίζουν τον εαυτό τους (οι πρώτοι αγαπούν γενικά τα παιδιά επειδή τους αρέσει η αθωότητα ή η αγαθότητα ή η μωρουδίστικη ατσαλοσύνη των μωρών και των μικρών παιδιών και τους θυμίζει την δική τους παιδική ηλικία). Όπως και στην παραπάνω περίπτωση, είναι άλλο πράγμα τα βαθύτερα κίνητρα της αγάπης του γονιού προς το παιδί κι άλλο πράγμα η πραγματική, δίχως εξωτερικό εξαναγκασμό, αυτοθυσία του γονιού. Δεν μπορούμε όμως να κάνουμε λόγο για ανιδιοτέλεια.

Τα ίδια θα μπορούσαμε να πούμε για την αγάπη μεταξύ φίλων. Φίλος γίνεσαι μόνο με όσους μοιράζονται κοινές απόψεις, ενδιαφέροντα, προτιμήσεις. Υπερασπιζόμενος τους φίλους σου υπερασπίζεσαι τους φορείς ίδιων αντιλήψεων με αυτές του εαυτού σου. Η εικόνα που δίνεται εδώ δεν είναι αυτή του από συνειδητή εγωιστική σκοπιμότητα ατόμου που αγαπά τους φίλους του, δηλαδή του ψυχρού συμφεροντολόγου. Αν είχε συνείδηση αυτού του συγκεκριμένου εγωισμού του ο καθένας θα ένοιωθε άβολα. Ωστόσο μόνο με όσους μοιράζεται κανείς τις ίδιες (κεντρικές) απόψεις, ενδιαφέροντα, (ζωτικά) συμφέροντα, μπορεί να είναι φίλος, είναι η αλήθεια.

Τελικά λοιπόν υπάρχει αγάπη ανιδιοτελής; Όχι, δεν γίνεται. Μπορούμε να μιλάμε για λιγότερο ιδιοτελή αγάπη, όχι για ανιδιοτελή αγάπη. Αυτή η λιγότερο ιδιοτελής αγάπη λοιπόν μόνο μεταξύ αγνώστων μπορεί να υπάρξει. Τότε δεν υπάρχει τόσο μεγάλη σκοπιμότητα. Η λεγόμενη κοινωνική σκοπιμότητα, ότι δηλαδή εγώ π.χ. βοηθώ κάποιον άγνωστο επειδή περιμένω πως όλοι θα κάνουν το ίδιο κι έτσι, όταν χρειαστώ βοήθεια θα με βοηθήσουν, είναι αφελής προσδοκία που κανείς δε λαμβάνει υπόψη, διότι γνωρίζει ότι καμμία επίδραση δε θα έχει η βοήθειά μου στον Α’ άγνωστο στο να με βοηθήσει ή να μη με βοηθήσει ο Β’ άγνωστος. Βέβαια αυτό εξαρτάται από την ταυτότητα του υποκειμένου. Όταν δηλαδή θεωρεί την κοινωνία τμήμα του εαυτού του, τότε δεν είναι ζήτημα ανταπόδοσης, αλλά ζήτημα υπεράσπισης του ιδεατού εαυτού του, όπως είπαμε.

Επίσης μπορεί να υπάρχει αγάπη προς τον εχθρό. Κι αυτή βέβαια μπορεί να οφείλεται στο ότι βοηθώντας τον όταν έχει ανάγκη επιδιώκουμε να τον κάνουμε να νοιώσει τύψεις και να γίνει φίλος μας, ώστε να απαλλαγούμε από έναν εχθρό. Μπορεί όμως να είναι και η συνειδητοποίηση ότι άλλο πράγμα μια αντίληψη και τρόπος συμπεριφοράς, τα οποία μισούμε ή είναι εναντίον μας, κι άλλο πράγμα το άτομο-φορέας τους.

       

 Τέλος, πρέπει να κατανοήσουμε ότι η ύπαρξη των δύο τελευταίων ειδών αγάπης καθόλου δεν συνεπάγεται την απαξίωση των προηγούμενων ειδών. Και η ερωτική αγάπη, και η γονική, και η φιλική, όσο και αν υστερούν ως προς τα δύο τελευταία είδη αγάπης, είναι τρόποι δημιουργίας φιλικών δεσμών μεταξύ των ανθρώπων και συνεπώς αξίζουν να υπάρχουν και να δημιουργούνται, αντίθετα απ’ ό,τι θα έλεγε κάποιος καθαρολόγος που ψάχνει για «μικρόβια εγωισμού μέσα στο φαΐ της αγάπης».

 Δηλαδή, ανεξάρτητα από τις εγωιστικές αιτίες της ερωτικής αγάπης, και μόνο ότι είναι αγάπη, την καθιστά κάτι καλό, αφού ενώνει δυο άγνωστους ανθρώπους. Το ίδιο και για την αγάπη μεταξύ φίλων. Και η αγάπη των γονιών αν και δεν είναι ανιδιοτελής, διοχετεύει και ενισχύει τα αισθήματα φιλίας μεταξύ ανθρώπων (γονιού-παιδιού), οπότε είναι καλή. Κι έτσι, όσο κι αν κάποια είδη αγάπης είναι διαφορετικά από τα υπόλοιπα, τα υπόλοιπα δεν είναι καθόλου αξιοπεριφρόνητα, αφού είναι τρόπος σύνδεσης μεταξύ των ανθρώπων. (17/7/2005). 

Μάλιστα ο ψόγος της ιδιοτέλειας ως κακού ή της ανιδιοτέλειας ως καλού βασίζεται σε αυθαίρετες αξιολογικές κρίσεις. Υπό μια άλλη οπτική η αγάπη του γονιού προς το παιδί του είναι πολύ σωστότερη ηθικά από την αγάπη προς ένα ξένο παιδί, αφού ο γονιός αποδέχεται αυτό που του έλαχε (το δικό του παιδί) και δεν το παραμελεί χάριν της ανιδιοτελούς αερολογίας.

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ