Τό παρδαλό δαιμόνιο. Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης

Δημοσιεύτηκε 11 Ιουνίου 2013. Συντάκτης: hristospanagia5

Το παρδαλό δαιμόνιο

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης Κατά την Ορθόδοξη πνευματική εμπειρία ίσως το δυσκολότερο δαιμόνιο στην αντιμετώπισή του, είναι το δαιμόνιο της ομοφυλοφιλίας. Δυνατότερο και από αυτό το σκληρό και καταστροφικό των ναρκωτικών. Το δαιμόνιο αυτό κυριαρχεί στον άνθρωπο ως δεύτερη φύση που έχει τόσο αγκιστρωθεί στην ψυχή ώστε δεν της αφήνει περιθώριο αντίδρασης. Πρόκειται καθαρά για παρα φύση σαρκικό πάθος, θυγατέρα του θανασίμου αμαρτήματος της Λαγνείας που μεταλλάσσεται και αυτό σε μητέρα πολλών άλλων παθών. Είναι πάθος βρωμερό, εξευτελιστικό, καταντά ασύστολο, ξεδιάντροπο και βλάσφημο όταν οδηγήσει τον αμαρτωλό να ενταχθεί σε ανάλογες ομάδες.
Το δαιμόνιο της ομοφυλοφιλίας, ως οντότητα, είναι παρδαλό, ποικιλόχρωμο.Αυτήν είναι η εμπειρία των νηπτικών Πατέρων. Ομοιάζει πολύ με την παρδαλή από χρώματα εικόνα που μας μένει στο μυαλό, όταν σκεφτόμαστε την παρέλαση των gay. Δεν είναι τυχαία η χρωματική επιλογή των Gay Pride!
Η Αρχή στην αντιμετώπιση του εξαιρετικά επικίνδυνου αυτού Δαιμονίου, είναι η αποκοπή του ανθρώπου από ομάδες και συνιστώσες που τον επικροτούν για το πάθος του. Να κάνει Χ τις παρέες που τον οδηγούν στην αμαρτία και να παρακαλέσει με δάκρυα τον Χριστό να στείλει τη Χάρη Του.
Λόγω του σκληρού αγώνα που έχει μπροστά του όποιος αποφασίσει να απαλλαγεί από το πάθος, είναι απόλυτη ανάγκη να βρει έμπειρο Πνευματικό ώστε να αγωνιστεί μαζί του. Το έδαφος που έχει κατακτήσει το παρδαλό αυτό δαιμόνιο, δεν θα αφήσει να το πάρει εύκολα πίσω ο άνθρωπος.
Θα πρέπει να χύσει αίμα για να λάβει Πνεύμα όπως λένε οι αγιορείτες και στην περίπτωση που εξετάζουμε, αυτό στην κυριολεξία θα συμβεί. Μόνο με έμπειρο και απλανή οδηγό, ο οποίος θα αφιερώσει πολύ χρόνο και πολύ κόπο, θα μπορέσει ο ομοφυλόφιλος, σιγά σιγά, να πάρει πίσω τα δικαιώματα που έδωσε.
Έτσι, με αυτό τον τρόπο, με την Χάρη του Χριστού, την Σκέπη της Παρθένου Θεοτόκου Μαρίας και τις ευχές του Αγίου Πνευματικού του πατρός, θα κατορθώσει να ξεφύγει από το Πάθος και να δοξάσει Τον Κύριο εξ όλης της καρδίας αυτού.-

Πηγή: katanixis.blogspot.gr

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/06/blog-post_9699.html

Η καταχώρηση δημοσιεύτηκε από τον/την hristospanagia5 στην κατηγορία ΑΡΧ. ΜΑΡΚΟΣ ΜΑΝΩΛΗΣ, ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ, ΣΑΡΚΙΚΑ ΠΑΘΗ, με ετικέτες ΑΡΧΙΜ. ΜΑΡΚΟΣ ΜΑΝΩΛΗΣ, ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ, ΠΑΘΗ, ΣΑΡΚΙΚΑ ΠΑΘΗ. Προσθέστε τον μόνιμο σύνδεσμο στους σελιδοδείκτες σας.

ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ (ΑΘΩΣ) – ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ – ΕΘΙΣΜΟΣ ΣΕ ΒΑΡΙΑ ΨΥΧΟΦΑΡΜΑΚΑ

Δημοσίευση άρθρου: 29 Σεπτεμβρίου 2012,12:12 μμ. | 210 εμφανίσεις | Κανένα σχόλιο | από stauros

Συνέντευξη του μοναχού Μιχαήλ στην Κυριακάτικη.  «Στο Αγιο Όρος παίρνουν ψυχοφάρμακα!»

Ο πατήρ Μιχαήλ, ένας παλιός αγιορείτης μοναχός, ζει σε ένα κελί στην ορεινή Κορινθία. Και από εκεί καταγγέλλει «πράγματα και θαύματα» για την αθωνική πολιτεία: από ομοφυλοφιλία μέχρι εθισμό σε βαριά ψυχοφάρμακα!

Συνέντευξη: ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Μοναχός Μιχαήλ Χατζηαντωνίου. Η φωνή του, αντίλαλος στην έρημο όπου έζησε στο Σινά για έντεκα ολόκληρα χρόνια, ίσως αποδεσμεύσει τους… εγκλωβισμένους του μοναστικού συστήματος. Ο αγιορείτης καλόγερος, μετά από δεκατέσσερα χρόνια στη Μονή Σίμωνος Πέτρα, υψώνει φωνή διαμαρτυρίας για όσα συμβαίνουν στην αθωνική πολιτεία. Ο μοναχός Μιχαήλ ζει σήμερα στα ορεινά της Κορινθίας μόνος και ήσυχος, σε ένα κελί που του έχουν διαθέσει κάποιοι ευλαβείς άνθρωποι. Εκεί συγγράφει τα βιβλία του: έχει εκδώσει δώδεκα έως σήμερα και πολλές από τις καταγγελίες του βρίσκονται και εκεί, καταγραμμένες και στοιχειοθετημένες.Επιδεικνύουν απολυταρχική συμπεριφορά οι ηγούμενοι στα μοναστήρια του Αγίου Όρους;«Στην αρχή, όταν εμφανίστηκαν, προέβαλαν εαυτούς ως χαρισματικές προσωπικότητες, οι οποίες κατά κάποιο τρόπο είχαν πάρει από το Θεό την αποστολή να δημιουργήσουν ένα καινούργιο μοντέλο μοναχισμού.  Έτσι, γι’ αρκετό κόσμο οι προσωπικότητες αυτές εξέφραζαν ελπίδες και όνειρα. Προσπάθησαν, δημιούργησαν, οικοδόμησαν αδελφότητες, μοναστήρια, δραστηριοποιήθηκαν πάρα πολύ. Σημασία όμως έχει τι απέδωσε αυτή η δραστηριότητα. Και πάνω σ’ αυτό μπορώ να αναφέρω μία συζήτηση που είχαμε με το γερο-Παΐσιο. Το βασικό ερώτημα που με απασχολούσε ήταν το εξής: Γιατί η γενιά μου, σε επίπεδο μοναχών, ενώ παρουσίασε καλλιέργεια, κουλτούρα, ευαισθησία -σημεία πολύ θετικά για το γερο-Παΐσιο- δεν απέδωσε πνευματική καρποφορία;»Χρησιμοποιούν «ειδικές» μεθόδους οι ηγούμενοι για να συνετίσουν ή να συμμορφώσουν το σύνολο των μοναχών;
«Νομίζω ότι πολλοί γέροντες ηγούμενοι αλλιώς ξεκίνησαν και αλλιώς κατέληξαν. Ήταν τελείως διαφορετικά όταν η αδελφότητα αριθμούσε έξι-εφτά μοναχούς και διαφορετικά όταν ο ίδιος γέροντας είχε περισσότερους μοναχούς. Το οργάνωσαν στην αρχή πατερικά, μοναχικά, είχαν βρει και μια παράδοση στο Άγιο Όρος…. Αργότερα όμως, όσο μεγάλωνε η αδελφότητα, άρχισαν να τη “στρατιωτικοποιούν”, να την αντιμετωπίζουν ως στρατόπεδο.
Έπρεπε να μείνει η συνοχή, η τάξη· κι ένα καινούργιο στοιχείο που εμφανίστηκε, το οποίο ήταν καθοριστικό στη νοοτροπία αυτής της οργάνωσης: η βιτρίνα. Ήταν πάρα πολύ προσεκτικοί στο πώς θα εκφραζόμασταν, άσχετα πώς ζούσαμε και τι λέγαμε μεταξύ μας. Πώς θα φανούμε, πώς δεν θα “γρατσουνιστεί” η βιτρίνα μας, πώς δεν θα ακουστούν τα προβλήματά μας μέχρι τη Θεσσαλονίκη… Ήμουν παρόν σε διάλογο στη Σύναξη όταν τηλεφώνησε κάποιος Ηγούμενος και είπε ότι βρέθηκε ένας Ιβηρίτης (σ.σ.: μοναχός από τη Μονή Ιβήρων) νεκρός στη Θεσσαλονίκη, ο οποίος ήταν ομοφυλόφιλος και είχε σχέση με δύο Ρουμάνους. Δεν μας ενόχλησε ιδιαίτερα, διότι μέσα σ’ ένα μεγάλο αριθμό μοναχών μπορεί να συμβαίνουν και τέτοια γεγονότα. Ο Ηγούμενος όμως που το έθιξε, ζήτησε απ’ την Ιερά Κοινότητα να εκδώσει χαρτί το οποίο θα ’λεγε, ότι ο συγκεκριμένος μοναχός δεν έχει καμιά σχέση με το Άγιο Όρος. Και ο παθών ήταν αγιορείτης πολλών δεκαετιών. Συζητιόταν τότε το θέμα και έλεγαν: “Πώς θα το πούμε αυτό, ο καθένας θα μπορεί να μας ανατρέψει, αφού δεν έχει διαγραφεί από τη Μονή… είναι κανονικός αγιορείτης”. Το πρόβλημα αυτό δείχνει ότι αρκετοί γέροντες σήμερα έχουν μεταφέρει το ενδιαφέρον τους στη βιτρίνα».

Ποια είναι τα προβλήματα πίσω από τη βιτρίνα; Στα βιβλία σας υποστηρίζετε ότι ποσοστό μοναχών παίρνει βαριά ψυχοφάρμακα, κατ’ εντολή μάλιστα του ηγουμένου.
«Ήταν και για μένα αυτό μια πάρα πολύ μεγάλη και λυπηρή διαπίστωση. Ήταν οδυνηρή η απόφαση ν’ αρχίσω να τα δημοσιοποιώ και να γράφω γι’ αυτά τα πράγματα. Το έκανα μετά από 25 χρόνια στο μοναχισμό, ενώ οι διαπιστώσεις μου είχαν γίνει πολλά χρόνια πριν. Μετά δε απ’ την έκδοση των συγκεκριμένων βιβλίων που αναφέρονται στα ψυχοφάρμακα, ήρθαν πολλοί μοναχοί και με διαβεβαίωσαν ότι αυτά που γράφω είναι πάρα πολύ ήπια σε σχέση με την πραγματικότητα που ισχύει στο Άγιο Όρος».
Αναφέρετε σ’ ένα από τα βιβλία σας ότι φαρμακοποιός από τη Θεσσαλονίκη, ο οποίος συνδεόταν πνευματικά με κάποιο μοναστήρι του Αγίου Όρους, ήρθε σε δυσχερέστατη θέση όταν ο ηγούμενος του ζήτησε με τις…κούτες, βαριά ψυχοφάρμακα.
«Να πούμε ότι αυτό το μοναστήρι είναι ο κατεξοχήν εκπρόσωπος της “νοεράς” προσευχής (σ.σ.: η συνεχής επανάληψη της φράσης “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό”, η οποία οδηγεί σε φώτιση), που σημαίνει αυτό ότι εκπροσωπεί ό,τι πνευματικότερο μπορεί αυτή τη στιγμή να διαθέσει η Ορθοδοξία απέναντι στον σύγχρονο προβληματισμό».
Ποιο είναι αυτό το μοναστήρι, πατέρα Μιχαήλ; Και το περιστατικό με τις δύο κούτες ψυχοφάρμακα σε ποια Μονή συνέβη;
«Το περιστατικό αφορά τη Μονή Φιλοθέου και ο ηγούμενος που ήθελε τα ψυχοφάρμακα ήταν ο γέροντας Εφραίμ».
Μπορεί κάποιος να αντειπεί ότι η μισή Ελλάδα παίρνει ψυχοφάρμακα, αγχολυτικά ή οτιδήποτε άλλο.
«Δεν ανέχομαι αυτή την κατάσταση. Θα ήθελα ο καθένας να μπορεί να βελτιώσει με προσπάθεια την ψυχολογική και πνευματική του κατάσταση και να εξισορροπήσει την καθημερινότητά του. Αλλά ακόμη περισσότερο δεν μπορώ να το ανεχθώ από ανθρώπους που ήρθαν να ασχοληθούν με υψηλότερο τρόπο ζωής, επομένως να ξεπεράσουν ανθρώπινα στοιχεία και αδυναμίες και ν’ αποκτήσουν, όπως λέμε, αγγελικό βίο».
Το νηφάλιο και μειλίχιο ύφος, δηλαδή, πολλών μοναχών στο Άγιο Όρος, οφείλεται στην επίδραση των ηρεμιστικών μιλιγκράμ;
«Μπορώ να κάνω μια σύγκριση με τους βεδουίνους που έζησα στο Σινά 11 χρόνια. Εκεί ήμουν υπεύθυνος για κάποια ερημητήρια σε αρκετές δεκάδες χιλιόμετρα μακριά, και τους έβλεπα να λιάζονται μ’ ένα υπέροχο χαμόγελο, διότι χρησιμοποιούσαν χασίς. Ιερά φυτά τα λέγανε εκεί. Τα είχαν μέσα στην καθημερινή τους ζωή, σαν ντομάτες. Ήταν και αυτοί πάρα πολύ πράοι, ήπιοι, χαμογελαστοί, γλυκείς. Επομένως, δεν μου αρκούν οι εξωτερικές συμπεριφορές».
Επανερχόμαστε στα του Αγίου Όρους. Γράφετε στα βιβλία σας ότι ο ηγούμενος, προκειμένου ν’ ασκήσει ψυχοσωματικό έλεγχο, επιβάλει στους «αντιδραστικούς» μοναχούς και σε όσους αμφισβητούν τα λεγόμενά του, να λαμβάνουν κάθε βράδυ ισχυρή δόση ηρεμιστικού. Αληθεύει αυτό;
«Δεν είναι κανόνας αυτό που περιγράφετε, αλλά συμβαίνει. Ρώτησα μοναχό, που ήρθε προσκύνημα στο Σινά και συζητούσαμε: “Πώς πήρες ψυχοφάρμακο την πρώτη φορά;”. Εκείνος μου απάντησε: “Ήρθε ο επίτροπος (σ.σ.: επίτροπος είναι ο αντικαταστάτης του ηγουμένου), έβαλε πάνω στο τραπέζι ένα μπουκαλάκι και μου είπε: «Θα παίρνεις ένα χάπι το πρωί και ένα το βράδυ. Αυτό το στέλνει ο Γέροντας και πρέπει να το πιεις…»”. Όπως μου είπε ο νεαρός μοναχός, εκείνο το βράδυ έκανε “υπακοή” και ήπιε το φάρμακο. Συνεχίζοντας τη συζήτηση μαζί του, τον ρώτησα σε τι ποσοστό στο μοναστήρι του οι μοναχοί λαμβάνουν ψυχοφάρμακα. Και μου απάντησε: “Είναι πολύ μεγάλο…”».
Ο νεαρός μοναχός σας μίλησε για μεγάλα ποσοστά. Αναφερόταν στο μοναστήρι του ή γενικότερα;
«Αυτός μου είπε για το μοναστήρι του. Ποτέ δεν φανταζόμουν βέβαια ότι τα ψυχοφάρμακα θα έβρισκαν εφαρμογή σε τόσο μεγάλη κλίμακα. Υπήρχε γιατρός, που είχε διατελέσει στις Καρυές και είχε αναλάβει να τακτοποιήσει το φαρμακείο σε ένα μοναστήρι, ο οποίος είχε δει τις κούτες με τα ψυχοφάρμακα. Αυτός ο γιατρός αργότερα αποφάσισε να γίνει μοναχός».
Αφού είδε τις κούτες με τα ψυχοφάρμακα;
«Ναι, και μάλιστα σε αυτό το μοναστήρι που είχε τακτοποιήσει το φαρμακείο».
Ποιο είναι αυτό το μοναστήρι;
«Είναι γνωστή μονή, η οποία έχει στις τάξεις της πάνω από πενήντα μοναχούς».
Μπορείτε να γίνετε πιο συγκεκριμένος;
«Όχι, γιατί νομίζω ότι καταντάει πλέον προσωπική εμπάθεια. Είναι αδύνατο, δηλαδή, να μην το χαρακτηρίσουν έτσι, γιατί αυτούς τους μοναχούς τους ξέρω. Θα πουν ότι ο Μιχαήλ επιτέθηκε εναντίον μας προσωπικά. Δεν θέλω, αλλά εάν για κάποιο λόγο χρειαστεί, εάν π.χ. η Κοινότητα του Αγίου Όρους με καλέσει, τότε θα πω τα στοιχεία. Εκεί θα μπορώ. Δεν θέλω να γίνω τόσο πολύ συγκεκριμένος, ή ίσως δεν ήλθε ακόμη η ώρα… Η ευθύνη όμως γι’ αυτά μεταφέρεται στον Ηγούμενο και σε δυο-τρία πρόσωπα του περιβάλλοντός του, τα οποία επιβάλλουν όχι μόνο τον απολυταρχισμό, αλλά και τη ρουφιανιά και μεθόδους ταπεινές, χαμηλού πνευματικού επιπέδου. Υπάρχει κάποια ευθύνη, θα έλεγα ακόμη και νομική. Διότι το να μπει κάποιος χωρίς να παίρνει ψυχοφάρμακα και μετά από δέκα ή δεκαπέντε χρόνια να παίρνει ψυχοφάρμακα και να είναι μεγάλο το ποσοστό, ε, τότε, εάν η κοινωνία μας ήταν υγιής, δεν θα το ανεχόταν απλά και ήπια».
Υπάρχουν, δηλαδή, και τέτοια περιστατικά; Μπαίνει στο Άγιο Όρος κανείς υγιής και βγαίνει εθισμένος σε… καταπραϋντικές ουσίες;
«Ναι, πολλά… (χαμηλόφωνα και με αίσθηση ντροπής). Πρόσφατα μίλησε μαζί μου ένας πρώην μοναχός του Αγίου Όρους, ο οποίος μου είπε: “Θέλω να ψάξω για ένα κανάλι για να το πω. Δοκίμασαν τριάντα ψυχολογικά φάρμακα πάνω μου. Έζησα δεκαπέντε χρόνια απλά και φυσιολογικά. Πώς κατέληξα να γίνω πειραματόζωο;”».
Εσείς βλέπατε να διακινούνται κούτες στο Άγιο Όρος τα χρόνια που μονάζατε εκεί;
«Όχι, δεν τα ήξερα. Έβλεπα κουτιά αλλά δεν ήξερα τι περιείχαν ακριβώς».
Νομίζατε ότι ήταν απλά φάρμακα…
«Ναι. Με είχε στείλει, για παράδειγμα, μια φορά να αγοράσω φάρμακα ένας μοναχός όταν ήμασταν έξω. Μου είχε δώσει μια λίστα. Στο φαρμακείο, ο φαρμακοποιός με κοίταζε καλά καλά».
Σε φαρμακείο της Θεσσαλονίκης;
«Ναι. Με ρώτησε: “Για ποιόν τα θες τα φάρμακα αυτά;” και του είπα ότι τα ’θελα για έναν μοναχό. “Το ξέρετε, πάτερ”, μου είπε, “ότι τα φάρμακα αυτά είναι πολύ βαριά και δεν τα δίνουμε χωρίς συνταγή;”. Σκέφτηκα τότε ότι δεν θα είχε τα φάρμακα που ζητούσα και πήγα σ’ άλλο φαρμακείο, όπου μου είπαν ακριβώς τα ίδια. Όταν ρώτησα τι φάρμακα είναι επιτέλους αυτά που δεν μου τα δίνει κανείς, μου απάντησε ο φαρμακοποιός: “Πάτερ μου, αυτά δεν στα δίνω χωρίς συνταγή και χωρίς να γνωρίζω για ποιον προορίζονται γιατί είναι βαριά ψυχοφάρμακα…”. Εκνευρίστηκα λοιπόν πολύ με τον μοναχό που με είχε στείλει».
Σε άλλη κουβέντα, πατέρα Μιχαήλ, μου έχετε αποκαλύψει ότι πολλοί αγιορείτες επισκέπτονται συχνά ψυχίατρο. Είναι γεγονός;
«Στη Θεσσαλονίκη είναι ο πρώτος. Ασκεί θεραπευτική, γνωρίζει πολύ καλά τη νοοτροπία των μοναχών κι είναι πολύ οικείος μαζί τους. Πηγαίνουν σ’ αυτόν πολλοί μοναχοί και τους αρχίζει πάντοτε μιλώντας τους περί ακτίστου φωτός (σ.σ.: ένδειξη της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος που περιβάλλει τους πνευματικούς μοναχούς με μια λάμψη) και νοεράς προσευχής».
Ο ψυχίατρος επισκέπτεται ο ίδιος το Άγιο Όρος ως θεράπων ιατρός;
«Ναι, θεραπεύει και στο Άγιον Όρος, αλλά τον επισκέπτονται οι μοναχοί και στη Θεσσαλονίκη για πιο ολοκληρωμένη αγωγή. Υπήρξε περιστατικό όπου μοναχός πήδηξε από το μπαλκόνι του και τον ανέσυραν εκεί, σ’ ένα παραλιακό μοναστήρι. Ευτυχώς έζησε…».
Εφόσον το περιστατικό ανήκει στο παρελθόν, μπορούμε να το γνωστοποιήσουμε;
«Κι όμως δεν έγινε ποτέ γνωστό».
Σε ποιο μοναστήρι είχε γίνει αυτό;
«Στα πρώτα, όπως πάει το καραβάκι… Εμένα, όμως, με απασχολούν κάποια συγκεκριμένα ερωτήματα: 1ον. Γιατί ένας μοναχός να μην έχει τη δυνατότητα να φύγει από ένα χώρο όπου φθάνει σε αδιέξοδο – γιατί μιλήσαμε πριν για απολυταρχισμό. 2ον. Εάν ένας μοναχός κάνει απόπειρα αυτοκτονίας, έχει δικαίωμα ο ηγούμενος να τον κρατήσει κοντά του; Δεν νομίζω. Ξέρουμε ότι όλοι γινόμαστε μοναχοί για να διεκδικήσουμε ένα δικαίωμα, ν’ αναπαύσουμε την καρδούλα μας, να ικανοποιήσουμε μια πνευματική λαχτάρα, μια δίψα που έχουμε στη ζωή. Πώς φθάνουν αυτά τα παιδιά σ’ αυτό το τραγικό σημείο και πώς δεν γίνεται θέμα;».
Υπάρχουν πολλές απόπειρες αυτοκτονιών στο Άγιο Όρος;
«Γνωρίζω ένα περιστατικό. Μοναχός έχει αυτοπυρποληθεί».
Ποια χρονιά έγινε αυτό;
«Το 1994 περίπου».
Συνέβη σε μοναστήρι ή σε σκήτη;
«Σε μοναστήρι. Στις σκήτες είναι πιο ήπια τα πράγματα. Αν και βλέπουμε ότι και αυτά τώρα, τα μεγάλα παραδοσιακά καλιά στις Σκήτες, επειδή είχαν λειψανδρία, απέκτησαν και αυτά γέροντα, αυστηρή ζωή, πρόγραμμα και τάξη… κι έλυσαν το πρόβλημα».
Ποιος ευθύνεται τελικά για όλα αυτά που συμβαίνουν στο Περιβόλι της Παναγίας;
«Ευθύνονται και οι δύο πλευρές (σ.σ.: εννοεί και τους ηγουμένους και τους μοναχούς). Περισσότερο, όμως, νομίζω ενοχοποιείται η κεφαλή, αφού έχει τη δυνατότητα να εξυγιάνει τον προσερχόμενο, διότι ο προσερχόμενος έρχεται και παραδίδεται σ’ αυτόν με μια εμπιστοσύνη σχεδόν απόλυτη. Θα ήθελα να δω και περιπτώσεις κάποιων προσωπικοτήτων υγιών, ανοιχτόμυαλων, ελεύθερων, να δραστηριοποιούνται χωρίς κόμπλεξ, καταπιέσεις κτλ. Αυτό δεν το έχουμε δει ακόμα…».
Το θέμα των ψυχοφαρμάκων έχει τεθεί ποτέ στη σύναξη της Ιεράς Κοινότητας;
«Απ’ ό,τι ξέρω, όχι».
Μόνο το θέμα των ομοφυλοφιλικών σχέσεων τέθηκε, όποτε και εάν προέκυψε κάποιο κρούσμα…
«Πολλά κρούσματα – και μάλιστα, πριν από λίγο καιρό, ένας παλιός μοναχός αγιορείτης με αποκάλεσε UFO και ότι με περίμενε λίγο πιο έξυπνο. Γιατί υπήρχαν παρέες στις Καρυές, ή σε κάποιο κελί, όπου συναντιόμασταν γνωστοί μοναχοί και περίμεναν πότε θα φύγω για να εκδηλωθούν πιο ελεύθερα οι άνθρωποι. Τους αντιμετώπιζα όλους τόσο φυσικά που τους μπέρδευα. Με ρώτησε λοιπόν ο μοναχός: “Καλά, δεν καταλάβαινες τίποτε από αυτά που γινόντουσαν;”. Και συνέχισε στο ίδιο ύφος: “Τον τάδε μοναχό τον υποψιάστηκες ποτέ σου; Να σου πω ότι υπάρχει και κασέτα η οποία έχει καταγεγραμμένες συνομιλίες”. Απάντησα: “Μα ήμασταν φίλοι μ’ αυτόν που μου λες τόσα χρόνια. Πότε έγιναν αυτά;” Και μου αποκρίθηκε: “Γι’ αυτό σε αποκαλώ UFO”. Ναι, ζητήματα ομοφυλοφιλίας τέθηκαν στη Σύναξη, αλλά δεν πιστεύω πλέον σ’ αυτό το θεσμό, ότι μπορεί να μιλήσει έντιμα, ειλικρινά, με κόστος, διότι είδα πολλά χρόνια, δεκαετίες, η προτεραιότητά τους να είναι η βιτρίνα τους και -μπορώ να πω- κάποια στιγμή και η οικονομία τους. Όχι οικονομία με τον εκκλησιαστικό όρο, αλλά οικονομία “πρακτική”, δηλαδή κουκούλωμα των πάντων».
Πατέρα Μιχαήλ, θέλετε να συμπληρώσετε κάτι;
«Θέλω να υπογραμμίσω ότι τα παιδιά σήμερα στο Άγιο Όρος (σ.σ.: εννοεί τους μοναχούς) είναι πολύ καλά παιδιά. Τα αγαπάς, σε κοιτάζουν με καθαρή ματιά. Μιλάω για την πλειοψηφία, γιατί οπωσδήποτε υπάρχει κι ένας πολύ μικρός αριθμός μοναχών που δεν έχουν καθαρή καρδιά. Είπαμε, το μεγάλο μερίδιο ευθύνης το φέρουν οι κεφαλές…».
Κυριακάτικη (ένθετο περιοδικό έψιλον: Τεύχος 524)

Ο μητροπολίτης Καλαβρύτων για την ομοφυλοφιλία

Απόψεις - Άρθρα - Σχόλια | Δημοσίευση: 27/09/2011

Δύο άρθρα που αφορούν το θέμα των ομοφυλοφίλων φιλοξένησε Αθηναϊκή εφημερίδα, την Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011. Το πρώτο αναφερόταν στην υπερψήφιση του νομοσχεδίου από την Γερουσία της Πολιτείας της Νέας Υόρκης για τους γάμους μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου. Υπήρξαν έντονες αντιδράσεις από τη συντηρητική βάση των Ρεπουμπλικανών, αλλά και οργανώσεων που υπερασπίζονται το θεσμό του γάμου.
   
Το δεύτερο άρθρο της εφημερίδας αναφέρεται στο τι ισχύει σε διάφορες χώρες για τη νομιμοποίηση και τον γάμο των ομοφυλοφίλων. Η συντάκτρια του άρθρου θεωρεί πρωτοπορία την απόφαση της Ολλανδίας να είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο, που νομιμοποίησε την ένωση των ομοφυλοφίλων το έτος 2001. Και θεωρεί την απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γαλλίας, να κρατήσει κλειστή την πόρτα στη νομιμοποίηση του γάμου των ομοφυλοφίλων, ως γαλλική υποκρισία.
   
Το θέμα των ομοφυλοφίλων βρίσκεται συνεχώς στην επικαιρότητα, αφού το πενθήμερο 31 Μαΐου έως 4 Ιουνίου γιόρτασε η κοινότητα των ομοφυλοφίλων της Αθήνας, με κορυφαίο γεγονός την παρέλαση, που έγινε στην πλατεία Κλαυθμώνος. Αυτή η παρέλαση με την ονομασία «Athens Gay Pride» έγινε υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων και με τις «ευλογίες» του Δημάρχου κ. Γιώργου Καμίνη.
   
Η απόφαση του Δημάρχου Αθηναίων ελήφθη αμέσως μετά την εξαγγελία του Υπουργού Πολιτισμού Παύλου Γερουλάνου για τη διοργάνωση του «Athens Rainbow Week», δηλ. μιάς εβδομάδας αφιερωμένης στους ομοφυλόφιλους που κατοικούν στην Ελλάδα, που έχει ως στόχο την ανάπτυξη του gay τουρισμού και την εισροή «pink dollars» στη χώρα μας.
   
Με τον όρο ομοφυλοφιλία αναφερόμαστε στην ερωτική έλξη και τις πρακτικές, που απευθύνονται συνειδητά και αποκλειστικά σε άτομα του ίδιου φύλου. Ο όρος αυτός επινοήθηκε από τον Ούγγρο Ιατρό Benkert (υπό το  ψευδώνυμο Kerteny). Στην Ελληνική γλώσσα, από την αρχαιότητα έως σήμερα, χρησιμοποιούνται οι ορισμοί "κίναιδος" και "αρσενοκοίτης".
   
Η Αγία Γραφή κατατάσσει την ομοφυλοφιλία στην κατηγορία της αμαρτίας, που ονομάζεται "βδέλυγμα". Στην Παλαιά Διαθήκη γίνεται αναφορά στο θέμα της ομοφυλοφιλίας. Στην ιστορία των Σοδόμων και της Γομόρρας, που βρίσκεται στο Κεφάλαιο 19 της Γενέσεως, οι δύο πόλεις καταστράφηκαν εξ' αιτίας της αμαρτίας της ομοφυλοφιλίας, επειδή δηλ. οι άνδρες των πόλεων αυτών ήταν παραδομένοι στη λαγνεία τους ολοκληρωτικά. Έφθασαν στο σημείο να ζητούν να αμαρτήσουν με τους δύο αγγέλους, που φιλοξενούσε ο Λωτ στο σπίτι του.
   
Στο βιβλίο του Λευϊτικού, πάλι της Παλαιάς Διαθήκης, διαβάζουμε τα λόγια του Κυρίου μας : «Και ος αν κοιμηθή μετά άρσενος κοίτην γυναικός, βδέλυγμα εποίησαν αμφότεροι» (ΛΕΥΪΤ. 20, 13). Δηλαδή, «και εκείνος που κοιμήθηκε με άνδρα, όπως με γυναίκα, και οι δύο διέπραξαν μισητή αμαρτία».
   
Αλλά και στην Καινή Διαθήκη βρίσκονται αναφορές σχετικές με το θέμα μας. Ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους Επιστολή του γράφει τα εξής : «Γι’ αυτό το λόγο, λοιπόν, τους παρέδωσε ο Θεός σε επαίσχυντα πάθη. Οι γυναίκες  αντικατέστησαν τις φυσικές σχέσεις με αφύσικες· το ίδιο και οι άνδρες· άφησαν τη φυσική σχέση με τη γυναίκα και φλογίσθηκαν με σφοδρό πάθος ο ένας για τον άλλο, διαπράττοντας ασχήμιες αρσενικοί με αρσενικούς και πληρώνοντας έτσι με το ίδιο τους το σώμα το τίμημα που ταίριαζε στην πλάνη τους» (ΡΩΜ. 1, 26-27).
   
Και στην Α΄ Επιστολή προς Κορινθίους ο Απόστολος Παύλος γράφει τα εξής : «Η μήπως δεν ξέρετε ότι άνθρωποι άδικοι δεν θα έχουν θέση στην Βασιλεία του Θεού; Μην έχετε αυταπάτες· στην Βασιλεία του Θεού δεν θα έχουν θέση ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτρες ούτε μοιχοί ούτε θηλυπρεπείς ούτε αρσενοκοίτες ούτε πλεονέκτες ούτε κλέφτες ούτε μέθυσοι ούτε υβριστές ούτε άρπαγες» (Α΄ ΚΟΡ. 6, 9-10).
   
Όμως ας δούμε την ομοφυλοφιλία και από την πλευρά της Ψυχιατρικής Επιστήμης. Η ομοφυλοφιλία συμπεριλήφθηκε ως ιατρική διαταραχή στην πρώτη έκδοση του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου των Ψυχικών Διαταραχών (DSM-I) της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας, το 1952.
   
Μέχρι που φθάσαμε το 1998 και το 2000, η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία, μετά από πρόταση των ομοφυλοφίλων και αμφισεξουαλικών ψυχιάτρων της εταιρείας, να δημοσιεύσει την αντίθεσή της σε θεραπείες, που έχουν στόχο να αλλάξουν τις σεξουαλικές προτιμήσεις των ομοφυλοφίλων.
   
Η αιτία της ομοφυλοφιλίας δεν είναι σαφής. Κατά καιρούς διατυπώνονται διάφορες θεωρίες, που συχνά καταρρίπτονται. Η Ορθόδοξη Εκκλησία ενστερνί-ζεται τις απόψεις εκείνων, οι οποίοι βλέπουν τον ομοφυλοφιλικό προσανατολισμό ως διαταραχή και ασθένεια και τις ομοφυλοφιλικές πράξεις ως αμαρτωλές, στηριζόμενη τόσο στην Αγία Γραφή όσο και στη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων.
   
Οι δούλοι τηα αμαρτίας, επομένως και οι ομοφυλόφιλοι, δεν απορρίπτονται από την Ορθόδοξη Εκκλησία, οι πράξεις τους όμως αποτελούν παράβαση του θείου θελήματος. Στην Εκκλησία έχουν θέση όλοι οι άνθρωποι, και οι αμαρτωλοί και οι άγιοι. Η Εκκλησία, ως ιατρείο και θεραπευτήριο της ψυχής, δεν αποστρέφεται και δεν απορρίπτει τον αμαρτωλό άνθρωπο, αλλά προσπαθεί να τον εμπνεύσει ώστε να αλλάξει σκέψη καί τρόπο ζωής! Προσπαθεί να τον απαλλάξει από την  δουλεία των παθών  και να τον καταστήσει ἐνθεο και ενάρετο άνθρωπο.
   
Υπάρχει λοιπόν ελπίδα και δεν χρειάζεται να απογοητεύονται όσοι έχουν το πάθος αυτό. Ο ομοφυλοφιλικός προσανατολισμός μπορεί να θεραπευθεί με τη βοήθεια του Θεού. Αρκεί βέβαια οι άνθρωποι, που έχουν το πάθος αυτό, να είναι πρόθυμοι να αγωνισθούν! Μπορούν να θεραπευθούν με τη βοήθεια της Εκκλησίας και με τη χάρη που μεταδίδεται από τα ιερά Μυστρήρια της Εκκλησίας, μάλιστα δε από την εξομολόγηση και την θεία Μετάληψη.
   
Ο Χριστός είναι Εκείνος, που θεραπεύει όλα τα πάθη μας. Μόνο κοντά Του μπορούμε να βρούμε τη σωτηρία μας και την πραγματική ελευθερία από τα πάθη και τις αδυναμίες, που μας ταλαιπωρούν. Όλοι οι άνθρωποι, έάν μετανοήσουν, μπορούν να βρουν τη λύτρωσή τους στο Σωτήρα Χριστό.
   
Τελικά ο άνθρωπος που πλησιάζει το Χριστό ελευθερώνεται από τά πάθη του και βιώνει τήν ελευθερία των τέκνων του Θεού. Ας τελειώσουμε το σημείωμά μας αυτό με τά λόγια του Αποστόλου Παύλου: «ουκ οίδατε ότι το σώμα υμών ναός του εν υμίν Αγίου Πνεύματος εστίν, (το οποίον) έχετε από Θεοῦ, και ουκ εστέ εαυτών; ηγοράσθητε γαρ τιμής· δοξάσατε δη τον Θεόν  εν τω σώματι υμών και εν τω πνεύματοι υμών, άτινα εστι του Θεού» (Α'Κορινθ. κεφ. στ΄, 19-20).
 

Ομοφυλοφιλία Απόψεις και προβληματισμοί www.psyche.gr/omosex_oldforum.htm

Ομοφυλοφιλία Απόψεις και προβληματισμοί www.psyche.gr/omosex_oldforum.htm              Απόψεις που διατύπωσα σχετικά με το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας στα πλαίσια του διαλόγου που αναπτύχθηκε στο παλαιό Forum: Ορθόδοξο Περιθωριακό Καφενείο.   Η ομοφυλοφιλία είναι ένα ζήτημα που διχάζει την ψυχοθεραπευτική και την ποιμαντική αντιμετώπιση. Είναι ένα από τα ζητήματα που μπορεί να λειτουργήσει ως πρότυπο θέμα ανάπτυξης της αντιπαράθεσης ποιμαντικής θεολογίας και ψυχοθεραπείας. Η συντριπτική πλειοψηφία των θεραπευτών δεν θεωρεί την ομοφυλοφιλία πρόβλημα ή ασθένεια και αποδέχονται την ομοφυλοφιλική σεξουαλική πράξη ως υγιή έκφραση της ομοφυλοφιλικής σεξουαλικής "ταυτότητας". Οι πνευματικοί πατέρες σέβονται το πρόσωπο του ομοφυλόφιλου αλλά δεν αποδέχονται σε καμιά περίπτωση την ομοφυλοφιλική, σεξουαλική επαφή. Προσωπικά πιστεύω ότι το ομοφυλοφιλικό σεξ είναι αμαρτία όπως και οποιαδήποτε ετεροφυλοφιλική σεξουαλική επαφή εκτός γάμου. Ο ετεροφυλοφιλος δεν είναι σε τίποτε καλύτερος ενώπιον του Θεού από τον ομοφυλόφιλο. Η διαφορά είναι ότι ο ετεροφυλόφιλος μπορεί να ζήσει τη σεξουαλικότητά του στα πλαίσια του χριστιανικού γάμου ενώ ο ομοφυλόφιλος εφόσον δεν μπορεί να παντρευτεί είναι "πνευματικά" υποχρεωμένος να εγκρατεύεται. Η ομοφυλοφιλία ως ερωτική και σεξουαλική ταυτότητα (προτίμηση ατόμων του ιδίου φύλου) δεν είναι αμαρτία. Αμαρτία είναι η σεξουαλική πράξη εκτός γάμου. Στο γραφείο μου ως ψυχολόγος συναντώ συχνά άτομα που αντιμετωπίζουν δυσκολίες σε σχέση με τη σεξουαλική τους ταυτότητα. Θα μπορούσα να ξεχωρίσω τρεις κατηγορίες (αν και ο διαχωρισμός αυτός δεν είναι απόλυτος). - Άτομα που χωρίς να είναι ομοφυλόφιλοι έχουν φοβία ομοφυλοφιλίας. Τρομοκρατούνται στην ιδέα ότι ίσως είναι ομοφυλόφιλοι. Νομίζουν ότι οι έχει διαδοθεί ότι είναι ομοφυλόφιλοι ή ότι φέρονται γυναικεία ή ότι κουνιούνται θηλυπρεπώς. Τα μάτια τους πέφτουν με ιδεοψυχαναγκαστικό τρόπο σε σημεία του ανδρικού σώματος και νομίζουν ότι το κάνουν επειδή τους έλκονται από τη θέα ενώ στην πραγματικότητα μόνο αγχώνονται. Σε αυτούς τους ανθρώπους εξηγώ ότι πάσχουν από νευρωσική διαταραχή η οποία δεν έχει καμιά σχέση με την ομοφυλοφιλία ή τη σεξουαλικότητα. -Άτομα που αισθάνονται έλξη και για τα δύο φύλλα. Σε αυτές τις περιπτώσεις προσπαθώ να τους βοηθήσω να αποδεχτούν ψύχραιμα την αμφισεξουαλική τους διάθεση και να τους προσανατολίσω προς την ετεροφυλοφιλική ζωή εξηγώντας τους ότι είναι πολύ πιο εύκολο να βρουν υπαρξιακή, ψυχοσυναισθηματική, κοινωνική ισορροπία ως ετεροφυλόφιλοι παρά ως ομοφυλόφιλοι. -Άτομα που με απόλυτα σαφή τρόπο βιώνουν τη σεξουαλικότητά τους ομοφυλοφιλικά. Στην περίπτωση αυτή δεν έχω δει καμιά αποτελεσματικότητα προσπαθώντας να μεταπείσω ή να αλλάξω κάποιον. Το προσπάθησα με κάποια άτομα από το 1993 μέχρι το 1995. Όσοι ήταν δυναμικοί δεν ήθελαν να συνεργαστούν μαζί μου ενώ όσοι ήταν ανασφαλείς και ευαίσθητοι ένιωθαν φοβερές ενοχές χωρίς βέβαια να μπορούν να αλλάξουν τη σεξουαλική τους διάθεση ακόμη και αν προσπαθούσαν. Να αναφέρω και μια ξεχωριστή περίπτωση ενός νέου εφήβου 15 ετών ο οποίος ήθελε να αλλάξει φύλλο .Θυμάμαι πως έκανα τα πάντα (συχνές συναντήσεις, τηλεφωνική επικοινωνία για αρκετό καιρό) για να τον βοηθήσω έστω και μόνο να αμφισβητήσει την απόλυτη βεβαιότητά του αλλά ήταν αδύνατον. Περίεργο άλλά ήταν τόση η οδύνη, η ανάγκη και η βεβαιότητά του που στο τέλος προσπαθούσα να μεταπείσω τους γονείς του να αφήσουν ανοιχτό το ενδεχόμενο της εγχειρητικής αλλαγής. -Στην πράξη είναι δύσκολα τα πράγματα. Όταν σταθείς πρόσωπο με πρόσωπο απέναντι σε ένα άνθρωπο και αναλάβεις την ευθύνη να τον βοηθήσεις νομίζω ότι οφείλεις να σεβαστείς την ψυχική ιδιαιτερότητά και την υπαρξιακή του μοναδικότητά περισσότερο από θεολογικές αρχές, ηθικές αξίες και ποιμαντικούς κανόνες. Πάνω από όλα είναι το πρόσωπο. Οι κανόνες είναι οδοδείκτες. Την σημαντικότητα την έχει το πρόσωπο. Η πνευματική αγάπη υπαγορεύει σαφώς να του μιλήσεις για το νόμο του Θεού αλλά κυρίως προτρέπει να αποδεχτείς με απόλυτο σεβασμό τις υπαρξιακές του δυνατότητες. Η αγάπη δεν επιδιώκει τις συμβουλές, τις προτροπές και τις παραινέσεις. Η αγάπη μας θερμαίνει τόσο ώστε να μας επιτρέψει να αγκαλιάσουμε άνευ όρων τον αδελφό μας ώστε να τον ζεστάνουμε και αυτόν με την αγάπη. Και όταν θερμανθεί με την αγάπη, με την πολύ αγάπη, θα μαραθεί μέσα του η ανυπακοή, θα γλυκάνει το είναι του. Ο γλυκασμός της Χάριτος σβήνει τον σεξουαλικό πόθο. Η Χάρη δωρίζει την καλή εγκράτεια. Η αυστηρή, καταναγκαστική υπακοή στο νόμο καταλήγει στη νευρωσική εγκράτεια Seeker ακόμη και αν δεχτούμε ότι όλοι οι ομοφυλόφιλοι πρέπει και μπορούν να ζήσουν ετεροφυλόφιλη σεξουαλική ζωή δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει με το ζόρι και μάλιστα όποτε εμείς θέλουμε. Τον καιρό που εσύ έκανες ότι σου ερχόνταν στον σεξουαλικό τομέα δεν θα ανεχόσουν να έλθει κάποιος και να σε πείσει με βίαια επιχειρήματα (να σε καταπιέσει) ότι πρέπει να σταματήσεις. Αν δεν είχες ζήσει την αμαρτία δεν θα ζούσες τη μετάνοια. Και όλα έγιναν με τον προσωπικό σου ρυθμό, ελεύθερα. Δεν μπορούμε να πιέσουμε τους ανθρώπους να κάνουν αυτό που εμείς θεωρούμε σωστό και μάλιστα με τους δικούς μας ρυθμούς. Από την άλλη πλευρά η περίπτωση του Digital είναι διαφορετική από τη δική σου. Ο Digital δεν έχει ζήσει ασύδοτα την αμαρτία ώστε να αφτάσει σε αδιέξοδο και να θελήσει μετά να μετανοήσει. Δεν έχει ριχτεί με τα μούτρα στην πορνεία. Ο άνθρωπος έχει μια σχέση αγάπης με ένα συγκεκριμένο σύντροφο. Και από υπαρξιακή-βιωματική άποψη είναι σκανδαλώδες το ότι δεν του επιτρέπεται από το νόμο του Θεού και την νοοτροπία της κοινωνίας να ζήσει ελεύθερα τον έρωτά του. Δεν έχουμε απάντηση να δώσουμε στον Digital πάνω σε αυτό. Seeker καταλαβαίνω την καλή σου προαίρεση αλλά για να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας χρειάζεται να έχουμε οι ίδιοι βαθειά εσωτερική γαλήνη και να είμαστε απαλλαγμένοι από την ανάγκη να τους βοηθήσουμε και να τους σώσουμε. Πρέπει να μην έχουμε ανάγκη και πάθος να τους βοηθήσουμε αλλά να σταθούμε δίπλα μας με αγάπη και διάκριση. Το κριτήριο για να δούμε επεμβαίνουμε σωστά είναι να αναπαύουμε τον συνανθρωπό μας και όχι να τον εξουθενώνουμε. Αυτό που μας ζητείτε είναι η αγάπη και όχι η διόρθωση του άλλου. Μέσα στα πλαίσια της αγάπης, του σεβασμού και της αποδοχής μπορούμε να αναφέρουμε στον συνανθρωπό μας αυτό που πιστεύουμε ότι εκφράζει το θέλημα του Θού. Αλλά ως χριστιανοί οφείλουμε να επικοινωνούμε με αγάοη και ταπείνωση και όχι ως διδάσκαλοι από το έδρανο. Υπογραμμίζω και πάλι την καλή διάθεση του Seeker αλλά φίλε Seeker η γνώση πρέπει να μιλήσει από το ύψος του σταυρού ή από το βάθος της ταπείνωσης για βοηθήσει τους άλλους. Έτσι νομίζω! Αγαπητέ Drasitis Είναι δύσκολο να ξεκαθαρίσουμε τη είναι ανωμαλία και τι δεν είναι. Το ίδιο ερώτημα αφορά και στη σεξουαλική σχέση ετεροφυλόφιλων. Δεν μπορούμε να ξεκαθαρίσουμε πότε το ετεροφυλόφιλο σεξ είναι φυσιολογικό και πότε διαστρέφεται και άρα περνά στη σφαίρας της ανωμαλίας. Στην καλύτερη περίπτωση το σεξ είναι έκφραση βαθιάς επικοινωνίας σε μια σταθερή σχέση όπου δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ο σωματικός τρόπος σεξουαλικής έκφρασης όσο η αγάπη. Συχνά όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι και ιδιαίτερα στη συμβίωση και το γάμο το ζευγάρι αναζητά νέους τρόπους διέγερσης που ξεφεύγουν από αυτό που θα θεωρούσαμε τελείως φυσιολογικό. Μπορούμε λοιπόν να αναρωτηθούμε: Είναι φυσιολογικό ή ανώμαλο το σεξ που γίνεται χωρίς αγάπη και ερωτική διάθεση αλλά μόνο για ηδονή και σωματική εκτόνωση; Είναι φυσιολογικό ή ανώμαλο το στοματικό και το πρωκτικό σεξ; Είναι φυσιολογικές ή ανώμαλες οι σεξουαλικές φαντασιώσεις; Νομίζω ότι χριστιανός δεν χρειάζεται να αναμετριέται με την φυσιολογικότητα ή την ανωμαλία της συμπεριφοράς του αλλά να εξετάζει αν αυτό που κάνει είναι ευάρεστο ή όχι στο Θεό. Αν κάτι μας απομακρύνει βιωματικά από το Θεό, μας φέρνει ταραχή, σύγχυση, μπέρδεμα είναι καλύτερα να το αποφεύγουμε ως αμαρτία. Ο ομοφυλόφιλος δεν χρειάζεται να προβληματίζεται αν είναι φυσιολογικός ή όχι. Αφού είναι εικόνα του Θεού … είναι φυσιολογικός. Είναι αγαπημένο παιδί του Θεού. Καλείται και αυτός από το Θεό όπως και κάθε άνθρωπος να ζήσει με αγάπη, ταπείνωση, αγνότητα και προσευχή. Ο ετεροφυλόφιλος δεν έχει λύσει τα σεξουαλικά του προβλήματα. Ο παντρεμένος (εκτός από σπάνιες εξαιρέσεις) δεν ζει χαρούμενα και άνετα τη σεξουαλικότητά του. Είναι πολύ δύσκολο να έχεις καλό σεξ μέσα στο γάμο. Τόσο δύσκολο όσο και το να έχεις αγάπη στην οικογένειά σου. Ο παντρεμένος πρέπει να παλεύει καθημερινά με τα πάθη και τις ανάγκες του. Όλοι παλεύουμε με τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας. Όλοι καθημερινά παλεύουμε με τους ίδιους πειρασμούς. Όλοι αναμετριόμαστε καθημερινά με την πορνική και την ερωτική μας διάθεση που τείνει να εκτραπεί σε ακατάλληλα πρόσωπα. Ο γάμος δεν μας απαλλάσσει από το να θέλουμε τις άλλες γυναίκες. Είναι ωφέλιμο να ζούμε στη στέρηση και την εγκράτεια. Αρκεί να μην βιάζουμε και εξουθενώνουμε τον εαυτό μας χωρίς να νιώθουμε τη χαρά του Θεού. Όλα τα καλά γίνονται όταν νιώθουμε στην ψυχή μας την πληρότητα και την ειρήνη του Θεού. Αυτή η ειρήνη προσφέρεται δωρεάν σε όλους τους ανθρώπους που θέλουν να αγαπήσουν το Θεό. Και οι ομοφυλόφιλοι και οι ετεροφυλόφιλοι έχουν ίσες ευκαιρίες αγιασμού. Παρακαλούμε να δωριθεί σε όλους άφθονο το δώρο της κλήσης του Θεού. Ευχόμαστε να μας καταδιώξει το έλεός Του και να μας σώσει όλους η άπειρη αγάπη Του. Η τοποθέτηση του Seeker μου φαίνεται πολύ απόλυτη. Νομίζω ότι η απόλυτη και άνευ όρων άρνηση της ομοφυλοφιλικής διάθεσης μπορεί να προκαλέσει αισθήματα απόρριψης, καταπίεσης και θλίψης σε πολλούς συνανθρώπους μας που αισθάνονται να αναδύεται μέσα τους η ομοφυλοφιλική κλίση ακόμη και χωρίς να το θέλουν. Νομίζω ότι είναι καλό να πλησιάζουμε τον συνάνθρωπό μας με απόλυτη συγκατάβαση και ταπείνωση. Να νιώσει ότι είμαστε αδελφοί του με αγάπη Χριστού και όχι κριτές-δικαστές. Ως χριστιανοί επιθυμούμε και επιδιώκουμε και παρακαλούμε για την εγκράτεια και την αγνότητα. Όμως σεβόμαστε ακρότατα την οποιαδήποτε ιδιαιτερότητα των αδελφών μας. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που βιώνουν την σεξουαλική και ερωτική τους διάθεση με ομοφυλόφιλο τρόπο. Αυτό είναι αναμφισβήτητο. Δεν ωφελεί να προσπαθούμε να πείσουμε κάποιον ότι δεν βιώνει αυτό που βιώνει. Το αν αυτή η διάθεση είναι υγιής ή παθολογική εξαρτάται από τον τρόπο που ορίσουμε το υγιές και το παθολογικό. Αν ως παθολογικό ορίσουμε αυτό που αποκλίνει από τη νόρμα ή αυτό που μπορεί να οδηγήσει στην αμαρτία τότε η ομοφυλοφιλία είναι παθολογική κατάσταση. Αν ως παθολογικό ορίσουμε αυτό που είναι βιολογικά ή ψυχολογικά άρρωστο τότε η ομοφυλοφιλία δεν είναι παθολογική κατάσταση. Νομίζω ότι κανείς από εμάς δεν μπορεί μόνο με την ατομική του δύναμη να αλλάξει τον εαυτό του προς το καλύτερο. Όλα τα καλά τα εργάζεται μέσα μας η Χάρη του Θεού. Παρακαλούμε λοιπόν το Θεό να μας ελευθερώσει όλους από κάθε κακό. Η τοποθέτηση του perastikos εκφράζει την πιο λαϊκή και διαδεδομένη αντίληψη των ετεροφυλόφιλων. Ο απλός καθημερινός άνθρωπος δεν καταλαβαίνει, δεν αντέχει και δεν ανέχεται την ομοφυλοφιλία. Ενοχλείται, προσβάλλεται και θίγεται από την ομοφυλοφιλία. Και ιδιαίτερα από την ομοφυλοφιλία των ανδρών. Θέλω να υπογραμμίσω το στοιχείο της ενόχλησης, της προσβολής και καμιά φορά και της αηδίας για να μπορέσουμε να είμαστε ρεαλιστές σε σχέση με το πρόβλημα της κοινωνικής απόρριψης. Δεν είναι κάτι απλό. Είναι μια αυθόρμητη, ανακλαστική αντίδραση που δεν μπορεί να την καταλάβει ο ομοφυλόφιλος. Είναι όμως κάτι που οφείλουμε να αποδεχτούμε και να ομολογήσουμε. Δεν θα ήθελα να μπω στον κόπο να αναλύσω το πώς και το γιατί αυτής της αντίδρασης των ετεροφυλόφιλων. Ας αποδεχτούμε όμως ότι υπάρχει. Νομίζω ότι είναι πιο εύκολο και πιο άμεσο οι ομοφυλόφιλοι να ανοίξουν το νου και την καρδιά τους και να συγχωρήσουν αυτή την αδυναμία των απλών, λαϊκών ετεροφυλόφιλων. Η ομοφυλοφιλική εκδήλωση τραυματίζει τον λαϊκό ετεροφυλόφιλο τόσο όσο και η απόρριψη τραυματίζει τον ομοφυλόφιλο. Παραδόξως η πρώτη σκέψη ή μάλλον το πρώτο αίσθημα που μου έρχεται είναι ο θαυμασμός για την τόσο ζωντανή δυνατότητα επικοινωνίας που μας προσφέρει το Διαδίκτυο. Που αλλού θα μπορούσε να διαβάσει κανείς μια τόσο ζωντανή, άμεση και φορτισμένη συναισθηματικά μαρτυρία όπως αυτή του Digital. Νομίζω πως στα μηνύματά μου δεν πρότεινα ποτέ να αλλάξει κανείς την σεξουαλική του προτίμηση αλλά να καταθέσει τη ζωή του (και τη σεξουαλική στο Χριστό) προσπαθώντας να ζει με υπακοή χωρίς αμαρτία. Έχω ακόμη συχνά γράψει (αν θυμάμαι καλά διότι παθαίνω και διαλείψεις) ότι αν θα σωθεί κάποιος ή όχι δεν μπορούμε εμείς να το γνωρίζουμε με βεβαιότητα. Ότι ο Θεός μέσα από τη σοφία και την αγάπη Του προσκαλεί τον αμαρτωλό σε μετάνοια με τρόπους που εμείς δεν μπορούμε να γνωρίζουμε. Εξάλλου ο άνθρωπος είναι μέγα μυστήριο. Δεν γνωρίζουμε τα βάθη της καρδιάς του. Δεν γνωρίζουμε την πνευματική ποιότητα που κρύβει στα σπλάχνα του. Αν ο Digital έχει σχέση μα το σύντροφό του αυτό δεν μας αφορά και δεν μπορούμε να τον κρίνουμε. Κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι είναι καλύτερος από τον Digital. Όμως μιλώντας με βάση την Ορθόδοξη Θεολογία δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ότι η ομοφυλοφιλική σεξουαλική πράξη είναι ευάρεστη ενώπιον του Θεού. Η ομοφυλοφιλική πράξη σύμφωνα με την ορθόδοξη θεολογία είναι αμαρτωλή πράξη. Όμως δεν μπορούμε να καταδικάσουμε κανένα ομοφυλόφιλο και κανένα αμαρτωλό. Δεν γνωρίζουμε τις ψυχοσωματικές και πνευματικές, προϋποθέσεις του ανθρώπου που κάνει την αμαρτία. Ο Θεός «αξιολογεί» τον άνθρωπο σύμφωνα με τις εσωτερικές του προϋποθέσεις και όχι σύμφωνα με την εξωτερική πράξη. Ο Digital ζητά να αποδεχτούμε την ομοφυλοφιλική πράξη που γίνεται στα πλαίσια της διαπροσωπικής αγάπης ως κάτι το φυσικό και ευλογημένο. Αλλά δεν είναι δυνατόν σε εμένα τουλάχιστον να το αποδεχτώ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να κάνω και λάθος. Ίσως να είναι σωστό να δώσει η Εκκλησία την ευλογία της στον γάμο των ομοφυλόφιλων. Μπορεί να είναι αυτό το καλύτερο. Όμως δεν προκύπτει, σε εμένα τουλάχιστον, μια τέτοια άποψη. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχω δίκιο. Άλλωστε να μην ξεχνάμε ότι οι κανόνες τις Εκκλησίας φτιάχτηκαν από ετεροφυλόφιλους. Αν φτιάχνονταν από ομοφυλόφιλους ίσως να ήταν διαφορετικοί και πιο συγκαταβατικοί απέναντι στην ομοφυλοφιλία. Εγώ πάντοτε προτείνω ο κάθε ομοφυλόφιλος να ακολουθεί την καρδιά του (όχι το ένστικτό του). Η καρδιά είναι τόπος Θεού. Και ο ομοφυλόφιλος είναι Ναός του Θεού. Δεν λυπάμαι τον ομοφυλόφιλο ως πνευματικός άνθρωπος αλλά ως ψυχικός άνθρωπος υποθέτω ότι ο δρόμος του θα έχει πολλές δυσκολίες. Αλλά ποιος δεν έχει δυσκολίες; Και ποιος μπορεί να αλλάξει το δρόμο του; Δηλώνω ακόμη ότι είμαι πιο αμαρτωλός ακόμη και από τους ομοφυλόφιλους που ψωνίζονται στα πάρκα. Και ελπίζω ο Θεός να με βοηθήσει! Με την ιδιότητα του ψυχολόγου μαθαίνω καθημερινά να βλέπω την πραγματικότητα μέσα από τα μάτια του θεραπευόμενου-συνομιλητή μου. Μαθαίνω να εγκαταλείπω την δική μου οπτική γωνία θέασης των πραγμάτων και να υιοθετώ την οπτική του άλλου. Να αντιμετωπίζω τα προβλήματα μέσα από τον εαυτό και τις δυνατότητες του άλλου. Να διακρίνω τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει ο άλλος. Η πραγματικότητα δεν είναι πια αυτό που εγώ βιώνω και αντιλαμβάνομαι αλλά αυτό που βιώνει ο άλλος. Η φράση «καλύτερα κάποιος να αμάρτανε με γυναίκα, οπότε δεν θα παραβίαζε τη φύση του, παρά να είναι ομοφυλόφιλος» είναι μια φράση ετεροφυλόφιλου. Διότι ο ομοφυλόφιλος αμαρτάνοντας με άντρα δεν αισθάνεται να παραβιάζει τη φύση του αλλά να συντονίζεται με τη φύση του και να την υπηρετεί. Η σεξουαλική κλίση είναι πολύ σημαντικό ζήτημα και πιέζει έντονα την προσωπικότητα. Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι για μένα να αντιστέκομαι κατά καιρούς στην ένταση των ετεροφυλοφιλικών μου διαθέσεων. Πόσες φορές μου έχει περάσει η ιδέα από το νου. « Ά! Ρε καλά έκαναν κάποιο παλιοί μοναχοί και ευνούχιζαν τον εαυτό τους να ξεμπερδεύουν μια και καλή με αυτό το βάσανο». Έχω υποστεί τόσο έντονα την ταλαιπωρία από την ερωτική ένταση που δεν τολμώ να απαιτήσω από κάποιον άλλο άνθρωπο να αντισταθεί στα ερωτικά του. Και σίγουρα δεν μπορώ να τον κρίνω. Νομίζω μάλιστα ότι αν ήμουν ομοφυλόφιλος λόγω της αδυναμίας της προσωπικότητάς μου θα έπεφτα στην αμαρτία όσο περισσότερο βαθιά μπορούσα όχι απλά για να απολαύσω αλλά κυρίως για να διαμαρτυρηθώ και να αντιδράσω στην τάξη των πραγμάτων. Θα επιδίωκα όσο μπορούσα από αντίδραση να τραυματίσω την οντολογική τάξη του σύμπαντος και τον κόσμο ολόκληρο. Θα έλεγα Α! ώστε είμαι ομοφυλόφιλος και με φτύνετε ε! .. τώρα θα δείτε τι θα κάνω! … θα τα κάνω όλα λίμπα από αντίδραση. Και μόνο αν η Χάρη του Θεού με επισκεπτόταν και μου ζέσταινε την ψυχή μόνο τότε με την παρηγορία της Χάριτος θα σταματούσα την αμαρτία. Θα σταματούσα με τη δύναμη και την ενέργεια και το γλυκασμό που θα μου έδινε η Χάρη και θα έλεγα. Κύριε ! επειδή με αγαπάς τόσο και με ποτίζεις με την Αγάπη Σου … εγώ θα πάψω να αμαρτάνω. Θα το κάνω για την Αγάπη Σου! Αυτά τα γράφω διότι γνωρίζω τι τύπος είμαι και ξέρω πως χωρίς την Αγάπη γίνομαι σκύλος! Όταν δεν με θεραπεύει η Αγάπη γίνομαι ότι χειρότερο. Συγχωρέστε με! Σε αυτή τη ζωή είναι αναπόφευκτο να μας πολεμούν, να μας αμφισβητούν, να μας τραυματίζουν και να μας πατάνε τον κάλο. Ιδιαίτερα τα άτομα με τα οποία ερχόμαστε σε ουσιαστική επαφή και σχέση. Αν περιμένουμε τον πόλεμο και τον θεωρούμε φυσικό συνακόλουθο του υπάρχειν, δεν θα αισθανόμαστε έκπληξη κάθε φορά που συμβαίνει να μας πυροβολούν. Σε αυτόν τον κόσμο είναι φυσικό να βαδίζουμε τραυματισμένοι και πληγωμένοι. Είναι φυσικό να σερνόμαστε, να πέφτουμε, να αγανακτούμε, να απογοητευόμαστε. Είναι φυσικό να μην αντέχουμε άλλο ή ακόμη και να ευχόμαστε … κάποιες στιγμές … να μην είχαμε ποτέ γεννηθεί. Βέβαια, υπάρχουν και χαρούμενες στιγμές, και χαρούμενες εμπειρίες και ευτυχισμένες μέρες που διανθίζουν την κουραστική και σερνάμενη καθημερινότητά μας. Κάποιες φορές μας οι άλλοι μας δείχνουν αγάπη και επιδοκιμασία. Το χαιρόμαστε αυτό. Άλλες φορές μας ξεφτιλίζουν και μας τσακίζουν. Το δεχόμαστε αυτό. Συμβαίνει να μας εξουθενώνουν περισσότερο αυτοί που μας αγαπούν περισσότερο. Αγκαλιάζουμε τους εχθρούς μας (τους πληγωτές μας), τους συγχωρούμε και μετά πάλι τους μισούμε και μετά πάλι τους συγχωρούμε και μετά πάλι τους μισούμε. Δεν θα τελειώσει ποτέ αυτό. Δεν θα λυθούν ποτέ τα προβλήματά μας. Δεν θα βρούμε ποτέ οριστική ανάπαυση. Όποιος αντέξει να κρατήσει την οδύνη του μπροστά στο Χριστό, όποιου την οδύνη την κρατήσει ο Χριστός, αυτός θα γίνει ώριμος πνευματικά. Οι θρόμβοι αίματος θα τον θρέψουν, θα τον μεγαλώσουν. Αυτός θα γίνει μέγας σαν την ταπείνωση. Ο μέγας τεταπεινωμένος θα λουσθεί τη Χάρη και θα γίνει χαρά στην αιωνιότητα. "ότι ού δικαιωθήσεται ενώπιον σου πας ζων". Ψαλμός 142 Νομίζετε ότι η Εκκλησία νταντεύει τους ετεροφυλόφιλους; Αν ναι, μελετήστε τους ασκητές πατέρες. Διαβάστε τον Όσιο Ιωάννη της Κλίμακας, τον Ισαάκ το Σύρο ή το Γεροντικό. Η Εκκλησία ζητά νέκρωση του σαρκικού φρονήματος. Νομίζετε ότι η Εκκλησία είναι πιεστική με τους ομοφυλόφιλους, ότι τους στριμώχνει για κάποιους λόγους φανατικού αρνητισμού; Η Εκκλησία ζητά από έναν ετεροφυλόφιλο να μην έλθει σε επαφή μέχρι το γάμο. Νομίζετε ότι αυτό είναι εφικτό για κάποιον σύγχρονο νέο που τελειώνει τις σπουδές του και μέχρι να αποκατασταθεί επαγγελματικά φτάνει στην ηλικία των 35. Η Εκκλησία ζητά από έναν ετεροφυλόφιλο να μην αυνανίζεται ποτέ και για κανένα λόγο. Η Εκκλησία ζητά από έναν ετεροφυλόφιλο όταν παντρευτεί να κάνει σεξ μόνο με τη γυναίκα του. Η Εκκλησία ζητά από έναν ετεροφυλόφιλο παντρεμένο αν μπορεί τις μέρες νηστείας να μην έρχεται σε επαφή. Πιστεύετε ότι όλα αυτά είναι ανθρωπίνως εφικτά και ικανοποιητικά. Γνωρίζετε τι σημαίνει το σεξ μέσα στο γάμο; Γνωρίζετε τι σημαίνει το σεξ μέσα στο δύσκολο γάμο; Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να συνουσιάζεσαι με «αυτό» που βιώνεις ως πηγή της οδύνης και των προβλημάτων σου. Η Εκκλησία στο γάμο συχνά σε καλεί να ζήσεις ένα σεξ που είναι χειρότερο από την εγκράτεια. Διότι στο γάμο το σώμα σου δεν σου ανήκει και ανήκει στον εχθρό σου. Διότι τις περισσότερες φορές αυτόν που βιώνεις ως βασικό εχθρό είναι η γυναίκα σου. Τι φαντάζεστε ότι στα περισσότερα σπίτια οι ετεροφυλόφιλοι ζουν την ακμή του έρωτα ή ότι ζουν την συγκινησιακή ένταση μιας τσόντας. Τίποτε από όλα αυτά. Γνωρίζω παντρεμένους χριστιανούς που θα προτιμούσαν την εγκράτεια από το συζυγικό σεξ και δεν έχουν ευλογία για εγκράτεια. Φίλοι μου μη σκέπτεσθαι ομοφυλοφιλικά ή ετεροφυλοφιλικά, πουλοφιλικά ή κωλοφιλικά, παθοφιλικά, εγωφιλικά ή ερωφιλικά. Η ζωή κοντά στην Εκκλησία είναι σταυρική. Να σκέφτεσθαι σταυροφιλικά. Μόνο ο σταυροφιλικός μπορεί να γευτεί την ανάσταση. Τι ζητάτε να βρείτε στην Εκκλησία ηδονή; Ναι χαρίζεται στην Εκκλησία η ηδονή της χαράς της Παρουσίας του Χριστού ?μετά τη νέκρωση του εγώ. Τι ζητάτε να βρείτε στην Εκκλησία ανθρώπους τρυφηλούς με μαλακά ενδύματα που απολαμβάνουν χαλαρά την καθημερινότητά τους; Η Εκκλησία είναι χορός Αγίων Μαρτύρων που έχουν δώσει το αίμα τους για το Χριστό. Ο αρχηγός της πίστης είναι σταυρωμένος. Φανέρωσε το μεγαλείο της δόξας Του με την αποδοχή του σταυρικού μαρτυρίου. Έχουμε το δικαίωμα να ζούμε την αμαρτία. Είμαστε ελεύθεροι να ζούμε την αμαρτία. Γιατί όμως να χαμηλώσουμε στις ανάγκες μας το επίπεδο των ουρανών; Εγώ ο Νικήτας είμαι πιο αμαρτωλός και πιο πόρνος και πιο καταδικαστέος από έναν gay που ζει τη σεξουαλικότητά του. Το ότι είμαι αμαρτωλός δεν σημαίνει ότι θα δικαιολογήσω την αμαρτωλότητά μου. Δηλαδή να με δικαιολογήσω για να εφησυχάσω τη συνείδησή μου; Να με δικαιολογήσω για να νιώσω ασφαλής κάτω από τη σκέπη της Εκκλησίας; Να χαμηλώσω τον πήχη για να μπορώ να πηδάω; Στη βασιλεία των ουρανών θα συναντήσουμε ανθρώπους που έδωσαν ολόκληρη τη ζωή τους στο Χριστό, που δεν γεύτηκαν ποτέ σαρκική ηδονή. Τι θα τους πούμε; Ότι εμάς μας έσερνε η ανάγκη; Η ανάγκη μας σέρνει επειδή δεν παραδίνουμε τον εαυτό μας στο Χριστό. Επειδή δεν γνωρίζουμε το Χριστό. Επειδή δεν αντέχουμε να μας αρπάξει ο Έρωτας Του και να μας κάνει σκόνη?χρυσόσκονη! Όταν έλθει ο Έρωτας του Χριστού θα τρέχουμε και δεν θα προφταίνουμε στην άσκηση. Θα ζητάμε να κάνουμε όλο και κάτι περισσότερο γι Αυτόν. Θα παρακαλάμε τον πνευματικό μας να επιτρέψει να μιμηθούμε τη ζωή των Αγίων και αυτός θα μας κόβει τη φόρα για να μην συντριβούμε. Όταν μας γεμίσει ο Θείος Έρωτας θα μας παρακαλεί ο πνευματικός μας να αναπαύσουμε, να ξεκουράσουμε τον εαυτό μας και δεν θα το αντέχουμε. Θα ποθούμε το μαρτύριο. Θα ποθούμε από τα βάθη της καρδιάς μας να μαρτυρήσουμε για το Χριστό, να του δώσουμε τη ζωή μας, να πεθάνουμε από Αγάπη γι Αυτόν, να λιώσουμε από Έρωτα γι Αυτόν, να μας κόψουν κομματάκια γι Αυτόν ώστε να ενωθούμε μια ώρα αρχύτερα μαζί Του και να γίνουμε ένα μαζί Του στην αιωνιότητα. Μα τι χριστιανοί είμαστε χωρίς πόθο θανάτου; Να το πω αισχρά μια που είμαι αισχρός. Είμαστε χριστιανοί του κώλου. Συγχωρέστε με που παραφέρθηκα Να παραθέσω ένα απόσπασμα ενός μεγάλου ασκητή που απευθύνεται σε όλους! Οσ. Ιωάννου του Σιναίτου: ΚΛΙΜΑΚΑ: 15ος Λόγος Περί αγνείας (Διά την άφθαρτον αγνείαν και σωφροσύνην, την οποία κατακτούν φθαρτοί άνθρωποι διά καμάτων και ιδρώτων) Μέρος Δεύτερο 22. Ανάθεσε στον Κύριον την ασθένεια της φύσεώς σου, αναγνωρίζοντας πλήρως την ιδική σου αδυναμία, και τότε θα λάβης το χάρισμα της σωφροσύνης, χωρίς να το καταλάβης. 23. Σ΄ εκείνους πού είναι έκδοτοι στις ηδονές παρατηρείται, όπως μου διηγήθηκε κάποιος απ΄ αυτούς πού τα εδοκίμασε, μετά την ανάνηψί του, μία αίσθησις έρωτος σωμάτων, και ένα πνεύμα γεμάτο αναίδεια και απανθρωπιά θρονιασμένο αισθητά στην καρδιά. Αυτό το πνεύμα προξενεί στον πολεμούμενο άνθρωπο πόνο στην καρδιά πού τον καίει σαν φλογερό καμίνι. Τον κάνει επίσης να μη φοβήται τον Θεόν, να μη λογαριάζη καθόλου την μνήμη της κολάσεως, να βδελύσσεται την προσευχή, και κατά την ώρα της διαπράξεως της αμαρτίας, και τα λείψανα ακόμη των νεκρών να τα θεωρή σαν ξηρούς λίθους. Τον κάνει εκτός εαυτού και έξω φρενών, μεθυσμένον συνεχώς από την επιθυμία σωμάτων λογικών ανθρώπων και αλόγων ζώων! Και αν ο Θεός δεν συντόμευε τον χρόνο της κυριαρχίας του, δεν θα σωζόταν καμμία ψυχή (πρβλ. Ματθ. κδ΄ 22) καμμία ψυχή που έχει ενδυθή το πήλινο αυτό σώμα, το αναμεμειγμένο με αίμα και ρυπαρό χυμό. Και πώς μπορεί να είναι διαφορετικά, αφού κάθε πράγμα αναζητεί με σφοδρότητα ό,τι του είναι συγγενικό; Το αίμα αναζητεί το αίμα, το σκουλήκι το σκουλήκι, ο πηλός τον πηλό. Έτσι και η σάρκα την σάρκα, έστω και αν προσπαθούμε εμείς οι βιασταί της φύσεως και ερασταί της ουρανίου βασιλείας να εξαπατήσουμε με διάφορα τεχνάσματα την απατεώνα, δηλαδή την σάρκα. Αν η επικοινωνία, μας κουράζει, μας ενοχλεί και μας εξουθενώνει δεν έχει νόημα να συνεχίζουμε. Τα βιώματα που μας προκαλεί ο διάλογος είναι πιο σημαντικά από τα λεκτικά περιεχόμενα που ανταλλάσσουμε. Αν ο διάλογος δεν μας οικοδομεί εν Χριστώ και δεν μας αναπαύει δεν ωφελεί. Δεν μπαίνουμε στη συζήτηση για να παλέψουμε με αντιπάλους αλλά για να ζήσουμε τη χαρά της ενότητας μέσα στην ετερότητα με τους αδελφούς μας. Κατά τη γνώμη κανείς δεν είναι καλύτερος από κάποιον άλλο. Όλοι αξίζουμε την ίδια, την άπειρη συμπόνοια της Θείας Αγάπης. Σύμφωνα με τη γνώμη μου κανείς από εμάς δεν είναι καλύτερος ή χειρότερος από κάποιον άλλο. Ο καθένας ξετυλίγει το νήμα της προσωπικής του ζωής. Εξάλλου όλοι πέφτουμε και όλοι σηκωνόμαστε. Πιστέψτε με έχω σοβαρούς λόγους να πιστεύω ότι αν υπάρχει κάποιος χειρότερος από τους άλλους αυτός είμαι εγώ. Ως νέος για παράδειγμα ( και άθεος) προσπαθούσα με κάθε δυνατό τρόπο να αποκομίσω ηδονή. Εγώ ο ταλαίπωρος δεν είχα κάποια ενδόμυχη σεξουαλική "διαστροφική" τάση αλλά έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου για να διαστρέψω με κάθε τρόπο, με το ζόρι τον εαυτό μου μόνο και μόνο για να τρυγήσω ευχαρίστηση. Αυτό βέβαια με βύθιζε όλο και περισσότερο στην απογοήτευση και την απελπισία ώσπου αναγκάστηκα να κάνω άνοιγμα προς το Θεό ( ή αναγκάστηκα να αποδεχτώ τις κλήσεις Του). Είναι σημαντικό να κρατάμε την ενότητα και να υπομένουμε ο ένας τον άλλο. Να καλλιεργούμε το γόνιμο διάλογο και να χαιρόμαστε την επικοινωνία ξεπερνώντας τις δύσκολες στιγμές. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πόσο τραυματικό είναι το να μας απορρίπτουν γι αυτό προτείνω όσο μπορούμε να δείχνουμε σεβασμό στη διαφορετική αντίληψη της πραγματικότητας που έχουν οι συνομιλητές μας. Αυτός που εκφράζει προσωπικά βιώματα και αισθήματα είναι ανοιχτός και ευάλωτος απέναντι στην κριτική μας. Δεν χρειάζεται να τσαλαπατάμε ο ένας τον άλλο ακόμη και αν έχουμε δίκιο ή ακόμη και αν κάποιος αμφισβητεί τις πεποιθήσεις μας. Το σωστό και το δίκιο δεν είναι πάνω από την αγάπη. Εξάλλου στην Τρίτη χιλιετία αυτό που λείπει δεν είναι η θεολογική πληροφόρηση. Ούτε καλούμαστε να επιβάλλουμε με σκληρότητα ηθικές αξίες στους άλλους. Η επιβολή της ηθικής αφορά σε εμάς τους ίδιους και όχι στους αδελφούς μας. Στους άλλους είναι προτιμότερο να φανερώνουμε την αγάπη και όταν διαφωνούμε να διαφωνούμε με γλυκύτητα. Άλλωστε στο Forum κανείς δεν έχει εξουσία για να του αντισταθούμε. - Αν ο ομοφυλόφιλος μπορεί να κάνει χαριτωμένη, χαρούμενη και ευλογημένη εγκράτεια δεν χρειάζεται να πει κάτι σο Θεό. Μπορεί να κοινωνεί μαζί Του στη σιωπή. - Αν δεν μπορεί να κάνει εγκράτεια και έχει σεξουαλική ζωή θα μπορούσε να πει: Συχώρεσέ με Θεέ μου που δεν μπορώ να ζήσω την εγκράτεια και λόγω της αδυναμίας μου δεν μπορώ τηρήσω την αγνότητα. Βοήθησέ με να σου παραδώσω ολόκληρη τη ζωή μου και να κάνω, μόνο αυτό που Εσύ θέλεις, όπως Εσύ το θέλεις. Δώσε μου τη δύναμη και τη χαρά μπορώ να ζω σύμφωνα με το Λόγο Σου. Αν Εσύ Κύριε δεν με αναλάβεις, μην περιμένεις τίποτε από εμένα, διότι είμαι πολύ αδύνατος και δεν θα καταφέρω τίποτε χωρίς τη δική Σου Χάρη και Δύναμη. Αν δεν με στηρίξεις στην αγνότητα τουλάχιστον δίνε μου συνεχή συγχώρηση. Επέτρεψε μου να μπορώ να σου μιλώ με την προσευχή χωρίς να συνθλίβομαι από την ενοχή. Επέτρεψέ μου να σε πλησιάζω μέσα από την οδύνη της αδυναμίας μου, να σε γνωρίζω με την ταπείνωση και να Σε Αγαπώ με τη δύναμη του ελέους Σου. Έμφυτη μπορεί να είναι σε κάποιες περιπτώσεις η ομοφυλοφιλική διάθεση. Όμως δεν είναι έμφυτη η σεξουαλική, ομοφυλοφιλική πράξη. Ο χριστιανός δεν «αξιολογείται» πνευματικά με βάση τις έμφυτες παρορμήσεις του αλλά με βάση την διαχείριση αυτών των παρορμήσεων. Το ζητούμενο δεν είναι η άρνηση και η αμφισβήτηση της παρόρμησης αλλά η εγκράτεια. Όποιος μπορεί ας εγκρατευτεί. Όποιος δεν μπορεί ας ζήσει όπως θέλει τη σεξουαλικότητά του. Πάνω από όλα είμαστε ελεύθεροι. Οι θλιβερές ενοχές δεν μας βοηθούν απλά μας στενοχωρούν και μας απογοητεύουν. Στα μάτια του Θεού κανείς δεν είναι άξιος λιθοβολισμού. Ο Θεός έχει άλλα κριτήρια που η ανθρώπινη λογική δεν μπορεί να χωρέσει. Ο Θεός είναι αγάπη, δεν είναι τρομοκράτης. Ο Θεός καλεί τον αμαρτωλό σε μετάνοια δεν τον καταδικάζει. Δεν τον υποχρεώνει να μετανοήσει βιάζοντας την ελευθερία του. Μπαίνει μέσα στον αμαρτωλό και τον αναμορφώνει με τη δύναμη της Χάρης Του. Ο Θεός εργάζεται τη σωτηρία μας. Δεν χρειάζεται να νιώθουμε ενοχή και αγωνία γι αυτό που είμαστε και γι αυτό που μας συμβαίνει. Αρκεί να κρατήσουμε την αναφορά μας στο Θεό. Να συνεχίσουμε να του μιλάμε αφού Αυτός είναι Πατέρας μας, Πατέρας της αγάπης. Καλύτερα να είναι κανείς αυθεντικός αμαρτωλός παρά μίζερος και κακομοίρης εγκρατής. Η κακομοιριά και η δυστυχία ίσως είναι χειρότερες ιδιότητες από την αμαρτία. Ο αμαρτωλός μπορεί να μετανοήσει. Ο κακομοίρης, γκρινιάρης και παραπονούμενος αναμάρτητος βρίσκεται σε δυσκολότερη θέση. Διότι στο τέλος μπορεί να τα βάλει με το Θεό που του στερεί τη Χαρά. Ο Θεός όμως δεν μας στερεί από καμιά χαρά. Ο λόγος του και οι εντολές του είναι απλά οδηγίες αυτοπροστασίας. Αν ζήσετε την αμαρτία θα νιώσετε στο πετσί σας τις συνέπειες. Η αμαρτία δεν έχει πραγματική χαρά. Φέρνει σκοτάδι και θάνατο. Αυτό είναι οντολογικός νόμος δεν είναι απαγορευτική εντολή. Όμως δεν χρειάζεται να ζούμε με εγωκεντρική-αυτοπροστατευτική διάθεση και να νομίζουμε ότι έχουμε αγνότητα. Η αγνότητα είναι χαρά. Χαρά Θεού. Αντί να αντιστεκόμαστε και να είμαστε καταπιεσμένοι και κακομοίρηδες καλύτερα να εκζητούμε το Θεό. Η Χάρη του Θεού μας γλιτώνει άκοπα από την ένταση των παθών. Το κέντρο δεν είναι η αντίσταση κατά των παθών αλλά η προσευχή. Για τον Θεό και την Εκκλησία δεν έχει σημασία αν είναι κανείς ομοφυλόφιλος ή ετεροφυλόφιλος αλλά αν ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού ή φέρεται από την αμαρτία. Η υπακοή είναι πολύ δύσκολη (ακατόρθωτη) για όσους δεν έχουν προσφέρει ολόκληρο τον εαυτό τους στο Θεό. Όποιος δεν έχει εγκαταλείψει τον εαυτό του στη Χάρη και την Αγάπη του Θεού δεν μπορεί να κάνει υπακοή. Δεν έχει σχέση η σεξουαλική προτίμηση με αυτό. Η εγκράτεια είναι δώρο της Χάριτος. Η εγκράτεια έλκει τη Χάρη αλλά είναι δώρο της Χάρης. Όλοι κάθε στιγμή καλούνται να ζουν σταυρικά και να πεθαίνουν αναστάσιμα. Η ετεροφυλοφιλική διάθεση δεν εγγυάται κανένα παράδεισο. Η ομοφυλοφιλική διάθεση δεν καταδικάζει κανένα στην κόλαση Το κλειδί της αποδοχής είναι να δεις τον άλλο ως πρόσωπο και όχι ως σεξικό σώμα. Είναι πολύ σοκαριστικό για έναν ετεροφυλόφιλο να φαντάζεται έναν άντρα να έρχεται σε επαφή με έναν άλλα άνδρα. Έχω ξαναυπογραμίσει αυτο το σημείο. Η εικόνα της ομοφυλοφιλικής επαφής μπορεί να είναι για τον μέσο ετεροφυλόφιλο πολύ ενοχλητική. Τον αναστατώνει και τον χαλάει. Να κατανοήσουμε λοιπόν τον αρνητισμό του ως προσπάθεια αποφυγής αυτής της ενόχλησης και όχι ως απόριψη του προσώπου του ομοφυλόφιλου. Χαίρομαι που διευκρινίσαμε το ρόλο που παίζει η αισθητική στο ζήτημα της απόρριψης της ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς. Ότι δηλαδή θεμέλιο της απόρριψης δεν είναι μια ρατσιστική διάθεση αλλά μια βιωματική ενόχληση. (Κάνει εντύπωση βέβαια ότι αυτή η ενόχληση αφορά μόνο στην ανδρική και όχι στη γυναικεία ομοφυλοφιλία) Όμως Γιάννη Αγγιάννη το πρόσωπο είναι πάνω από την αισθητική. Ο σεβασμός της ιδιαιτερότητας του ανθρωπίνου προσώπου δεν είναι δυνατόν να θεμελιώνεται στην αισθητική ή σε οποιαδήποτε άλλα υποκειμενικά κριτήρια. Με αυτό τον εγωκεντρικό τρόπο λειτουργεί ο ακατέργαστος άνθρωπος (σε παλαιότερες εποχές οι άνθρωποι απέρριπταν αυτό που δεν τους άρεσε γι αυτό και κορόιδευαν τον ανάπηρο, τον τρελό κλπ). Στο σχολείο, στο στρατό και τη φυλακή (οι τρεις κακοί θεσμοί της κοινωνίας) κυριαρχεί η απόρριψη του διαφορετικού. Εμείς όμως που θέλουμε να απαλλαγούμε από την υποκειμενικότητά μας και να χριστοποιηθούμε πως θα αντιμετωπίσουμε την ετερότητα που θίγει την αισθητική μας; Με βάση τα υποκειμενικά μας αισθήματα ή με βάση την απροϋπόθετη αγάπη του εσταυρωμένου Ιησού. Ο Χριστός ανέβηκε στο σταυρό για τον τελευταίο gay και εγώ θα τον απορρίψω επειδή μου τη σπάει η συμπεριφορά του; Και ένα σπαστικό παιδάκι που του τρέχουνε τα σάλια θίγει την αισθητική μου αλλά αντί να μείνω στην ενόχληση είναι καλύτερα να παρακαλέσω το Θεό να μου ανοίξει δρόμο αγάπης, δρόμο εσχατολογικής φιλοσοφίας, δρόμο σωτηρίας. Όταν δεν καταφέρνω να αποδεχτώ τον πιο ξεφωνημένο gay της γης είναι ωφέλιμο για μένα να πω: Φτου σου άχρηστε! Αυτός ο gay χωρίς να φταίει σε τίποτα (αφού έτσι γεννήθηκε και του έχουν φερθεί και άσχημα) γίνεται περίγελος του κόσμου και ζει την άκρα ταπείνωση. Ενώ εσύ αν και είσαι χειρότερος κατά την προαίρεση (και κατά την πράξη) κοροϊδεύεις τον κόσμο και παριστάνεις τον κυριλέ. Ου να μου χαθείς! Εγωιστικό και εγωκεντρικό απόκρυφο ρεμάλι. Παλιοκαραγκιόζη θεομπαίχτη κλπ, κλπ. Το ότι έχει κάποιος τη δυνατότητα να συνέλθει σε σεξουαλική επαφή με άτομα του ιδίου φύλου δεν σημαίνει ότι αυτή η δυνατότητά είναι ωφέλιμη για την υπαρξιακή του πορεία, την προσωπική του ανάπτυξη και τη σωτηρία της ψυχής του. Ο Απόστολος Παύλος λέει «όλα μπορώ να τα κάνω αλλά δεν με συμφέρουν όλα». Ο άνθρωπος δεν είναι μαθηματική εξίσωση για να πορευτεί στη ζωή του με βάση τα ποσοστά. Έχει ανάγκη από συνοχή, συγκρότηση και νόημα. Θέλει να νοηματοδοτήσει την ύπαρξή του. Με αυτή την έννοια χρειάζεται να προσανατολίσει την ύπαρξή του, και να ζήσει συγκροτημένα και υπεύθυνα τη σεξουαλικότητά του σε μια διαπροσωπική σχέση αγάπης που δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ. Αντί να αναζητά κανείς τα ποσοστά σε σχέση με την σεξουαλική του ταυτότητα είναι καλύτερα να αναζητά την πνευματική αγάπη. Ακόμη και αν μπορώ να υπολογίσω με βάση τη στατιστική τις αναλογίες (όμο-έτεροφυλοφιλικές ) των σεξουαλικών μου παρορμήσεων αυτή η αντικειμενική γνώση δεν μπορεί να μου προσφέρει εσωτερική ισορροπία, σεξουαλική πληρότητα, χαρά και νόημα. Η υπεύθυνη όμως σεξουαλική έκφραση μπορεί! Ιδιαίτερα όταν φιλτράρεται μέσα από την υπακοή στις οδηγίες της αγάπης του Θεού. Ο πνευματικός νόμος δεν εκφράζεται μέσα από τις εντολές για να αστυνομεύσει αλλά για να δείξει το δρόμο της σωτηρίας. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε ισότιμοι ενώπιον του Θεού αλλά δεν είμαστε όλοι το ίδιο αναπαυμένοι. Η Αγάπη του Θεού διαχέεται προς όλες τις κατευθύνσεις χωρίς καμιά διάκριση αλλά δεν είναι όλοι κατάλληλοι δέκτες. Μακάρι η Χάρη του Θεού να μας κάνει όλους κατάλληλους δέκτες και να μας πλημμυρίσει μέχρι τα έγκατα των κυττάρων μας. Ώστε αντί να αναρωτιόμαστε για το φύλο μας να γιορτάζουμε την απανταχού Παρουσία Του. Μέχρι τότε να μην ξεχνάμε ότι είμαστε όλοι ελεύθεροι και όλοι αγαπημένοι Του! Αγαπητέ Drasitis Είναι δύσκολο να ξεκαθαρίσουμε τη είναι ανωμαλία και τι δεν είναι. Το ίδιο ερώτημα αφορά και στη σεξουαλική σχέση ετεροφυλόφιλων. Δεν μπορούμε να ξεκαθαρίσουμε πότε το ετεροφυλόφιλο σεξ είναι φυσιολογικό και πότε διαστρέφεται και άρα περνά στη σφαίρας της ανωμαλίας. Στην καλύτερη περίπτωση το σεξ είναι έκφραση βαθιάς επικοινωνίας σε μια σταθερή σχέση όπου δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ο σωματικός τρόπος σεξουαλικής έκφρασης όσο η αγάπη. Συχνά όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι και ιδιαίτερα στη συμβίωση και το γάμο το ζευγάρι αναζητά νέους τρόπους διέγερσης που ξεφεύγουν από αυτό που θα θεωρούσαμε τελείως φυσιολογικό. Μπορούμε λοιπόν να αναρωτηθούμε: - Είναι φυσιολογικό ή ανώμαλο το σεξ που γίνεται χωρίς αγάπη και ερωτική διάθεση αλλά μόνο για ηδονή και σωματική εκτόνωση; - Είναι φυσιολογικό ή ανώμαλο το στοματικό και το πρωκτικό σεξ; - Είναι φυσιολογικές ή ανώμαλες οι σεξουαλικές φαντασιώσεις; Νομίζω ότι χριστιανός δεν χρειάζεται να αναμετριέται με την φυσιολογικότητα ή την ανωμαλία της συμπεριφοράς του αλλά να εξετάζει αν αυτό που κάνει είναι ευάρεστο ή όχι στο Θεό. Αν κάτι μας απομακρύνει βιωματικά από το Θεό, μας φέρνει ταραχή, σύγχυση, μπέρδεμα είναι καλύτερα να το αποφεύγουμε ως αμαρτία. Ο ομοφυλόφιλος δεν χρειάζεται να προβληματίζεται αν είναι φυσιολογικός ή όχι. Αφού είναι εικόνα του Θεού … είναι φυσιολογικός. Είναι αγαπημένο παιδί του Θεού. Καλείται και αυτός από το Θεό όπως και κάθε άνθρωπος να ζήσει με αγάπη, ταπείνωση, αγνότητα και προσευχή. Ο ετεροφυλόφιλος δεν έχει λύσει τα σεξουαλικά του προβλήματα. Ο παντρεμένος (εκτός από σπάνιες εξαιρέσεις) δεν ζει χαρούμενα και άνετα τη σεξουαλικότητά του. Είναι πολύ δύσκολο να έχεις καλό σεξ μέσα στο γάμο. Τόσο δύσκολο όσο και το να έχεις αγάπη στην οικογένειά σου. Ο παντρεμένος πρέπει να παλεύει καθημερινά με τα πάθη και τις ανάγκες του. Όλοι παλεύουμε με τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας. Όλοι καθημερινά παλεύουμε με τους ίδιους πειρασμούς. Όλοι αναμετριόμαστε καθημερινά με την πορνική και την ερωτική μας διάθεση που τείνει να εκτραπεί σε ακατάλληλα πρόσωπα. Ο γάμος δεν μας απαλλάσσει από το να θέλουμε τις άλλες γυναίκες. Είναι ωφέλιμο να ζούμε στη στέρηση και την εγκράτεια. Αρκεί να μην βιάζουμε και εξουθενώνουμε τον εαυτό μας χωρίς να νιώθουμε τη χαρά του Θεού. Όλα τα καλά γίνονται όταν νιώθουμε στην ψυχή μας την πληρότητα και την ειρήνη του Θεού. Αυτή η ειρήνη προσφέρεται δωρεάν σε όλους τους ανθρώπους που θέλουν να αγαπήσουν το Θεό. Και οι ομοφυλόφιλοι και οι ετεροφυλόφιλοι έχουν ίσες ευκαιρίες αγιασμού. Παρακαλούμε να δωριθεί σε όλους άφθονο το δώρο της κλήσης του Θεού. Ευχόμαστε να μας καταδιώξει το έλεός Του και να μας σώσει όλους η άπειρη αγάπη Του.[/quote]   Παράθεση: Αν κάποιος έρθει στο site αυτό με σκοπό να ενημερωθεί για το τι ακριβώς σημαίνει ότι είναι bi πχ ( αμφισεξουαλικός ) και δεν έχει την παραμικρή σχέση με την πίστη πχ . τότε δεν θα μπορέσει να αναπαυθεί στα λεγόμενά σας ούτε κανενός γιατί θα του είναι κάτι ξένο όλο αυτό το ευχάριστο συναίσθημα του αγώνα. Ο διάλογος που γίνεται σε αυτή την θεματική ενότητα δεν έχει τόσο την πρόθεση να βοηθήσει όσο να προβληματίσει. Αν κάποιος δεν έχει σχέση με την πίστη δεν έχει λόγο να προβληματίζεται σχετικά με το τι θα ήθελε ο Θεός από αυτόν. Χωρίς την πίστη δεν υπάρχει αμαρτία. Ο ομοφυλόφιλος που δεν είναι πιστός μπορεί να κάνει ότι θέλει και να θερίσει όπως και κάθε άλλος άνθρωπος τους καρπούς των έργων του. Παράθεση: Η ηδονή του αγώνα και της αποχής είναι όντως μεγαλύτερη από την όποιαδήποτε σαρκική ηδονή που κρατά λίγη ώρα. Η ηδονή της εγκράτειας η ηδονή της νίκης από μια μάχη δίνει εσωτερική γλυκήτητα και ευτυχία , τόση ώστε να μη σε νοιάζει καν τι λέει στο δελτίο ειδήσεων γιατί τίποτα δεν σου χαλά την εσωτερική αρμονία ΑΛΛΑ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! μέχρι κάποιος να φτάσει σε αυτό το επίπεδο του το να ξέρει ότι πρέπει να παλέψει για να ξανανιώσει όμορφα θα πρέπει φαντάζομαι σιγά σιγά να κατανοήσει το γιατί . Νομίζω ότι η ηδονή δεν προέρχεται από τον αγώνα και την αποχή αλλά από τη Χάρη που μας δωρίζεται όταν ανοίγουμε την καρδιά μας στον Χριστό. Ή μάλλον ο αγώνας και η αποχή συνιστούν το άνοιγμα της καρδιάς. Η πνευματική ηδονή είναι η χαρά της εμβίωσης της Χάρης. Η χαρά της αποδοχής της απανταχού Παρουσίας της Χάρης. Παράθεση: Κάποιον μπορεί να μην τον απασχολεί καν αν υπάρχει Θεός και το πρόβλημά του να είναι απλά πως μπορεί να ανεβάσει την ψυχολογία του. Συχνά ακόμη και οι πιστοί μόνο για το ανέβασμα της ψυχολογίας τους ενδιαφέρονται. Σε αυτή τους την προσπάθεια χρησιμοποιούν το Θεό σαν χαροποιό υποστήριγμα. Και στο τέλος αποτυγχάνουν. Διότι ο Θεός ανεβάζει την ψυχολογία ( και μάλιστα μέχρι τον παράδεισο) όσων αρνούνται να ανεβάσουν την ψυχολογία τους με ανθρώπινα μέσα και παραδίνονται ολοκληρωτικά σε Αυτόν. Παράθεση: Εχω πιάσει τον εαυτό μου να "κρίνει" κάποιον που ξαφνικά ενώ μέχρι τα 40 δεν είχε καμμία σχέση με άτομο του ιδίου φύλου ξαφνικά θέλει να δοκιμάσει. Τον διαχωρίζω από τον ομοφυλόφιλο που από μικρός λόγω οργανισμού κ ψυχοσύνθεσης είναι ομοφυλόφιλος Είναι σωστός τελικά ο όποιος διαχωρισμός ? μήπως πέφτω στην παγίδα να κρίνω ποιός είναι δικαιολογημένος και ποιός όχι ? Ο 40ρης μήπως ήταν πάντα ομοφυλόφιλος αλλά τώρα του βγήκε ? Είναι δυνατόν ένας γνήσιος ετερόφυλος να έχει διαθέσεις ομοφυλοφιλικής επαφής ? Νομίζω ότι όλα όσα αναφέρεις είναι δυνατόν να συμβαίνουν. Η ομοφυλοφιλική σεξουαλική ταυτότητα δεν είναι κάτι αντικειμενικό, συμπαγές και συγκεκριμένο αλλά μια εσωτερική και αόρατη ψυχική κατάσταση. Παράθεση: Γιατί η κοινωνία μας τον ενεργητικό ομοφυλόφιλο τον θεωρεί ακόμα και άντρα μάγκα και βαρύ ενώ τον παθητικό τον έχει σαν τον πιο ρεζίλι άνθρωπο ?μήπως και ο ενεργητικός δεν διαφέρει σε τίποτα από τον παθητικό διότι ομοφυλόφιλος είναι και αυτός ? Οπότε μήπως ο "ετερόφυλος" αν κάνει και το παραμικρό με άτομο του ιδίου φύλου δεν είναι ετερόφυλος ? Δεν είναι τυχαία και η απόρριψη του παθητικού ομοφυλόφιλου από τον μέσο λαϊκό άνθρωπο. Ο παθητικός μεταστρέφει ένα πολύ θεμελιώδη κοινωνικό ρόλο και αυτό ξενίζει πολύ το μέσο άνθρωπο. Καμιά φορά μάλιστα ενοχλεί τόσο που θα μπορούσαμε να πούμε ότι τραυματίζει τον θεατή ή τον ακροατή. -[Δεν είναι τυχαίο ότι στις πορνοταινίες που δεν απευθύνονται σε gay θεατές δεν συμπεριλαμβάνονται ποτέ ομοφυλοφιλικές επαφές μεταξύ ανδρών (ενώ ο λεσβιακός έρωτας πουλάει στους straight)]. Ένας απλός άνθρωπος αντιδρά με την απόρριψη αυτού που τον σοκάρει. Δεν χρειάζεται όμως να απορρίπτουμε αυτόν που απορρίπτει. Η αποδοχή της διαφορετικότητας είναι ζήτημα παιδείας. Παράθεση: Μήπως στην τελική όλα αυτά είναι βλακείες και δεν υπάρχουν ομοφυλόφιλοι και ετερόφυλοι και αμφίφυλοι αλλά υπάρχουν απλά άνθρωποι με ανάγκες ? Αλήθεια είναι ότι κατά βάθος υπάρχουν μόνο άνθρωποι με ανάγκες αλλά από την άλλη πλευρά οι σεξουαλικές διαθέσεις δεν είναι ίδιες για όλους. Θα μας βοηθούσε πάντως αν μπορούσαμε πάντοτε να βλέπουμε τον άνθρωπο πίσω από τον ομοφυλόφιλο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στην Εκκλησία αναφερόμαστε προσωπικά στο Θεό και έχουμε προσωπική σχέση με τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους. Οι άνθρωποι που δεν ζουν στο πεδίο της πνευματικής, απροϋπόθετης αγάπης του Θεού δεν μπορούν να αποδεχτούν αυτό που δεν καταλαβαίνουν. Η ομοφυλοφιλία είναι πολύ ξένη υπαρξιακή κατάσταση για τους ετεροφυλόφιλους. Τα τελευταία χρόνια όμως έχουν γίνει κάποια βήματα πρώτα από την κοινωνία και μετά και από την Εκκλησία. Γνωρίζω και εγώ προσωπικά ιερείς - πνευματικούς που σέβονται απόλυτα το πρόσωπο του ομοφυλόφιλου και τον αντιμετωπίζουν με πολύ αγάπη, χωρίς καμιά κριτική διάθεση. Δεν είναι όμως δυνατόν να επικροτήσουν την αμαρτία διότι η αμαρτία απομακρύνει τον άνθρωπο από τον Θεό. Δεν επικροτούν αλλά και δεν καταδικάζουν. Κάθε άνθρωπος αξίζει τον απόλυτο σεβασμό μας. Το ότι έχει κάποιος τη δυνατότητα να συνέλθει σε σεξουαλική επαφή με άτομα του ιδίου φύλου δεν σημαίνει ότι αυτή η δυνατότητά είναι ωφέλιμη για την υπαρξιακή του πορεία, την προσωπική του ανάπτυξη και τη σωτηρία της ψυχής του. Ο Απόστολος Παύλος λέει «όλα μπορώ να τα κάνω αλλά δεν με συμφέρουν όλα». Ο άνθρωπος δεν είναι μαθηματική εξίσωση για να πορευτεί στη ζωή του με βάση τα ποσοστά. Έχει ανάγκη από συνοχή, συγκρότηση και νόημα. Θέλει να νοηματοδοτήσει την ύπαρξή του. Με αυτή την έννοια χρειάζεται να προσανατολίσει την ύπαρξή του, και να ζήσει συγκροτημένα και υπεύθυνα τη σεξουαλικότητά του σε μια διαπροσωπική σχέση αγάπης που δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ. Αντί να αναζητά κανείς τα ποσοστά σε σχέση με την σεξουαλική του ταυτότητα είναι καλύτερα να αναζητά την πνευματική αγάπη. Ακόμη και αν μπορώ να υπολογίσω με βάση τη στατιστική τις αναλογίες (όμο-έτεροφυλοφιλικές ) των σεξουαλικών μου παρορμήσεων αυτή η αντικειμενική γνώση δεν μπορεί να μου προσφέρει εσωτερική ισορροπία, σεξουαλική πληρότητα, χαρά και νόημα. Η υπεύθυνη όμως σεξουαλική έκφραση μπορεί! Ιδιαίτερα όταν φιλτράρεται μέσα από την υπακοή στις οδηγίες της αγάπης του Θεού. Ο πνευματικός νόμος δεν εκφράζεται μέσα από τις εντολές για να αστυνομεύσει αλλά για να δείξει το δρόμο της σωτηρίας. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε ισότιμοι ενώπιον του Θεού αλλά δεν είμαστε όλοι το ίδιο αναπαυμένοι. Η Αγάπη του Θεού διαχέεται προς όλες τις κατευθύνσεις χωρίς καμιά διάκριση αλλά δεν είναι όλοι κατάλληλοι δέκτες. Μακάρι η Χάρη του Θεού να μας κάνει όλους κατάλληλους δέκτες και να μας πλημμυρίσει μέχρι τα έγκατα των κυττάρων μας. Ώστε αντί να αναρωτιόμαστε για το φύλο μας να γιορτάζουμε την απανταχού Παρουσία Του. Μέχρι τότε να μην ξεχνάμε ότι είμαστε όλοι ελεύθεροι και όλοι αγαπημένοι Του! Για αυτό που γράφει ο 12παρά1 Παράθεση: Προσκολλάται το μυαλό εκεί. και γεμίζεις μελαγχολία. Κάποτε διάβασα ότι ο αυνανισμός προκαλεί χαμηλά ποσοστά αυτοπεποίθησης... τουλάχιστο εγώ έχω, ιδιαίτερα στον ερωτικό τομέα, ιδιαίτερα στο θέμα των σχέσεων... Ο αυνανισμός έχει τελικά το μερίδιο του στην ευθύνη; Δεν θα συμφωνούσα να δαιμονοποιήσουμε τον αυνανισμό, να τον θεωρούμε αιτία μεγάλων δεινών και να οδηγούμαστε στην απογοήτευση μετά από μια πιθανή πτώση. Είναι καλό να προσπαθούμε να αποφύγουμε αυτή την αμαρτία (αν είμαστε συνειδητοί χριστιανοί διότι εκτός Εκκλησίας δεν τίθεται ζήτημα έγκρατείας) αλλά αυτό δεν είναι πάντα δυνατόν. Ο χριστιανός καλείται να κάνει ότι μπορεί με νηφάλια και ήρεμη αγωνιστική διάθεση. Να παλεύει χωρίς να χτυπιέται, να συνθλίβει τη φιλαυτία και τη φιληδονία χωρίς να κακομοιριάζει, να εγκρατεύεται χωρίς να στερείται, να ταπεινώνεται χωρίς να υποτιμά τον εαυτό του. Η δυνατότητα για εγκράτεια εξαρτάται από πολλούς παράγοντες όπως: -Η βιολογική δομή. -Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας. -Η ψυχοσυναισθηματική ωριμότητα. -Η δυνατότητα αυτοέλεγχου των παρορμήσεων. -Η παρουσία σεξουαλικού συντρόφου. -Τα εξωτερικά ερεθίσματα κ.λ.π. Η απογοήτευση όμως είναι πιο επικίνδυνη από την αμαρτία. Αν δεν μπορεί κανείς να κάτι τίποτε άλλο παρά να πέσει … τότε ας πέσει ήρεμα και ψύχραιμα και μετά μόλις μπορέσει ας επιστρέψει. Η αγάπη του Θεού πάντα περισσεύει για τον αμαρτωλό. Ο επισκέπτης έγραψε: Παράθεση: Τα θεωρώ αδιανόητα όλα αυτά Είναι δυνατόν να θεωρούμε κακό τον αυνανισμό; Αμαρτία ο αυνανισμός; με ποια λογική; Ο Θεός δεν έδωσε το σώμα; το σπέρμα; το πέος; τι λέμε τώρα; Πως θα λειτουργήσουν αυτά; πως θα λειτουργήσει το σώμα στα 14 του χρόνια ξαφνικά; πως θα πάρει μπρος η μηχανή να αρχίσει να δουλεύει σιγά-σιγά; τι λέτε τώρα; είμαστε σοβαροί; Δηλαδή πέφτω απ' τα σύννεφα Θα πάω στη κόλαση επειδή αυνανίζομαι; ε τότε ρε παιδιά συγνώμη αλλά τσάμπα ζούμε , δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να ζούμε πια , κακώς υπάρχουμε , κακώς ανασαίνουμε τότε Συμφωνώ απόλυτα με αυτή την φορτισμένη συναισθηματικά κοσμική διαμαρτυρία. Σύμφωνα με την κοσμική κοσμοθεωρητική αντίληψη είναι ακριβώς έτσι. Για τον άνθρωπο όμως που θέλει να πλησιάσει το Θεό και σχετίζεται με τον Θεό όλα αλλάζουν. Ο αυνανισμός ως εγωκεντρική φιλήδονη πράξη αυτοικανοποίησης τραυματίζει την προσωπική εμπειρία σχέσης με τον Θεό. Αυτός ο τραυματισμός είναι βιωματικά επαληθεύσιμος στη ζωή όλων προσευχόμενων χριστιανών που έχουν πέσει σε αυτή την αμαρτία. Οι εντολές του Θεού δεν είναι αυταρχικές παραινέσεις και απαγορεύσεις που έχουν ως στόχο να καταπιέσουν και να δεσμεύσουν. Ο Θεός δεν έχει να κερδίσει κάτι από την υπακοή μας. Οι εντολές είναι κώδικας προστασίας απέναντι στη φθορά, την οδύνη και τον θάνατο. Ο λόγος του Θεού ευθύνεται για τον κολασμό του ανθρώπου όσο και το κόκκινο φανάρι που παραβιάστηκε για το ατύχημα που ακολούθησε. Ο Θεός δεν καταδικάζει και δεν τιμωρεί κανένα. Τους αγαπά όλους άνευ όρων, απόλυτα, τέλεια, πάντοτε. Η κόλαση δεν είναι τιμωρία αλλά η αδυναμία συμμετοχής στη χαρά της αναστημένης ζωής χωρίς καμιά δυνατότητα εναλλακτικής παρηγοριάς. Για τις στατιστικές που αναφέρει ο Digital friend Θα έλεγα να μην παίρνουμε ποτέ στα σοβαρά τέτοιες στατιστικές. Είναι απλές ενδείξεις που δεν αποδεικνύουν τίποτε. Συσχετίζοντας δύο παράγοντες όπως εκσπερμάτιση και υγεία δεν ανακαλύπτω μια σχέση αιτίας αποτελέσματος αλλά μια πιθανή συνάρτηση. Αυτές οι στατιστικές αυτές μου θυμίζουν αναποδογύρισμα της παλιάς επιχειρηματολογίας κάποιων συντηρητικών γιατρών που υποστήριζαν ότι ο αυνανισμός προκαλεί ζημιά στην υγεία. Προτείνω να είμαστε πολύ επιφυλακτικοί. Θα συμφωνούσα ότι από βιοψυχολογική άποψη ο αυνανισμός συνιστά υγιή έκφραση της σεξουαλικής ζωής αλλά είναι καλύτερα να μην βιαζόμαστε να τον ανάγουμε σε θεραπευτική πρακτική. Αυτή η συνεχής γκρίνια και διαμαρτυρία δεν εκφράζει θεωρητική άποψη αλλά υπαρξιακό παράπονο. Τι να κάνουμε όμως; Να αλλάξουμε τα λόγια της Αγίας Γραφής που δεν επικροτούν την ελεύθερη σεξουαλικότητα. Ή να αλλάξουμε την πολιτισμική νοοτροπία του κόσμου που απορρίπτει την ομοφυλοφιλία μαζί με ότι διαφορετικό δεν χωράει στα πλαίσια των εμπειριών του. Σήμερα οι υγιείς και καλλιεργημένοι άνθρωποι του δυτικού κόσμου σέβονται την ιδιαιτερότητα του κάθε προσώπου. Όλες οι ιδιαιτερότητες γίνονται σιγά-σιγά όλο και πιο αποδεκτές. Πολλοί σύγχρονοι πνευματικοί έχουν ξεκαθαρίσει ότι σέβονται το πρόσωπο του ομοφυλόφιλου αλλά δεν αποδέχονται την ομοφυλοφιλική πράξη την οποία όμως συγχωρούν μέσα από την αγάπη του Χριστού. Να μην ζητάμε η επίσημη ορθόδοξη Εκκλησία να αποδεχτεί από μόνη της την ομοφυλοφιλική πράξη. Οι ίδιοι οι ομοφυλόφιλοι που αγιάζουν ( και υπάρχουν πολλοί άγιοι ομοφυλόφιλοι που ζουν με εγκράτεια και σήμερα και πάντοτε) ας βοηθήσουν το λαό και την επίσημη Εκκλησία να αλλάξει τη θέση της. Να το κάνουν όμως αυτοί οι άνθρωποι με νηπτική εμπειρία και αγιότητα βίου. Αυτοί να μιλήσουν για να έχει εγκυρότητα ο λόγος τους. Φυσικά να μιλήσουν μετά τη συνάντησή τους με το Θεό και αφού έχουν μεταμορφωθεί σε δοχεία της Χάριτος. Αν μετά από τον προσωπικό του αγιασμό πιστεύουν ότι η ομοφυλοφιλική σεξουαλική πράξη μπορεί να είναι ευλογημένη από το Θεό τότε η επίσημη Εκκλησία θα ακούσει το λόγο τους και θα προβληματιστεί. Εν τω μεταξύ η συγκατάβαση και η αγάπη έτσι και αλλιώς υπάρχει. Κανείς δεν υποχρεώνει κάποιον που εκκλησιάζεται και συμμετέχει στη ζωή της Εκκλησία να μην έχει αμαρτωλές επαφές. Ο κάθε ένας είναι ελεύθερος να κάνει ότι θέλει. Η Εκκλησία μόνο συγχωρεί και οδηγεί. Δεν υποχρεώνει. Δεν χρειάζεται να ζητάμε κάποιο άλλοθι για να ζήσουμε την αμαρτία. Να παρακαλούμε να μας καλύψει ο πνευματικός για να μην νιώθουμε ενοχές. Όποιος θέλει να αμαρτήσει ας το κάνει. Εγώ μάλιστα προσωπικά (ταπεινή, υποκειμενική άποψη) θα τον προέτρεπα να κάνει αυτό που θέλει για να μην καταπιέζεται. Να μην νιώθει καταπιεσμένος και αδικημένος και κατηγορεί την Εκκλησία γι αυτό. Όλοι είμαστε ελεύθεροι. Η ζωή θέλει θάρρος και ανάληψη ρίσκων. Όποιος θέλει να ζει τη σεξουαλικότητά του εκτός γάμου ας το κάνει. Ποιος του απαγορεύει να κοντράρει την οντολογική πραγματικότητα που συγκροτεί την πίστη της Εκκλησίας. Και γιατί να απαιτεί από τους άλλους να τον αποδεχτούν και να του πουν μπράβο; Και γιατί να θέλει να είναι εξασφαλισμένος και σίγουρος ότι θα έχει την αποδοχή την ανθρώπων και την ευλογία του Θεού; Εϊστε ελεύθεροι να αμαρτήσετε αγαπητοί μου φίλοι. Μη φοβάστε να ζήσετε αυτό που θέλετε και να είσαστε αυτό που θέλετε να είσαστε. Βέβαια αν κάποιος πεθάνει στην αμαρτία ρισκάρει να ζήσει την αιώνια κόλαση. Δηλαδή την εξω-χρο-χρονική οδύνη της αποξένωσης από το Θεό χωρίς καμιά δυνατότητα παρηγοριάς ή διαφυγής. Τι να κάνουμε όμως με το ζόρι να σωθούμε; Καλύτερα αμαρτωλοί παρά μίζεροι, κακομοίρηδες, γκρινιάρηδες και δυσαρεστημένοι. Τουλάχιστον αν ζούμε την αμαρτία θα πάψουμε να θεωρούμε τον Θεό και την Εκκλησία ένοχους για τη φρίκη μας. Όταν η αμαρτία γεννήσει τις μεγάλες οδύνες θα τα βάλλουμε την ίδια την αμαρτία ή τουλάχιστον με τον εαυτό μας και τους άλλους. Τουλάχιστον ο Θεός θα παραμείνει στα μάτια μας αυτό που είναι. Άνευ όρων Αγάπη. Αμαρτήστε ελεύθερα αν αυτό πραγματικά θέλετε. Μη φοβάστε να σηκώσετε τις συνέπειες της αμαρτίας που είναι η οδύνη και ίσως ο θάνατος. Οι πράξεις έχουν καρπό, έχουν συνέπειες. Τι ζητάμε; Την εξασφάλιση ότι όλα θα πάνε καλά στην προσωπική μας ζωή; Έτσι και αλλιώς δεν θα γίνουν τα πράγματα όπως τα θέλουμε. Ας ανοιχτούμε στο πέλαγος της αβεβαιότητας. Αν δεν πεθάνουμε εν τω μεταξύ η αμαρτία η ίδια μπορεί να γίνει κίνητρο μετανοίας. Αν δεν μα προλάβει ο θάνατος και δεν γίνει η καρδιά μας πέτρα, θα μας προλάβει η μετάνοια, η δύναμη της Θείας Αγάπης και θα μας λυτρώσει. Αγαπητέ επισκέπτη, Είπαμε ότι όλοι κάνουμε τον ίδιο αγώνα. Νομίζεις ότι θα ήσουν ευτυχισμένος μόνο και μόνο αν άλλαζες την ομοφυλοφιλική σου διάθεση με την ετεροφυλοφιλική. Νομίζεις ότι είναι εύκολο να αντέξει κανείς την οικογενειακή ζωή. Θέλεις να σου πόσο μεγάλο δράμα είναι να είσαι παντρεμένος χριστιανός. Δράμα θανάτου … θανάτου δε σταυρού …ευτυχώς όμως … σταυρού του σώζοντος. B' Forum Προσθήκη 5-12-08 Δεν ξέρω για τους σύγχρονους ερμηνευτές της Αγίας Γραφής. Εγώ δεν είμαι ερμηνευτής αλλά ένας προβληματιζόμενος αμαρτωλός. Απλά δεν μένω στο άμεσο, φαινομενικό νόημα της διατύπωσης αλλά προσπαθώ να καταλάβω αυτό που θέλει να εκφράσει ο Απόστολος Παύλος μέσα από το πνεύμα της Αγάπης και της συγχώρησης του Θεού. Ο Θεός δεν καταδικάζει κανένα. Ο άνθρωπος εκουσίως ή ακουσίως (ή και τα δύο μαζί) απομακρύνεται από την Αγάπη του Θεού και αυτοκαταδικάζεται (χωρίς να το θέλει) να ζει στην ερημιά της Απουσίας Του. Πάσχει δηλαδή την απομάκρυνσή του από την ζωοποιό και χαροποιό Αγάπη του Θεού. Όταν ο Όσιος Ανδρέας λέει ότι η αρσενοκοιτία είναι πιο σιχαμερή από την πορνεία και την μοιχεία εκφράζεται ως απλός άνθρωπος της εποχής του. Ο όσιος Ανδρέας με αυτή την έκφραση δεν θεολογεί αλλά εκφράζει ανθρώπινα τη γνώμη του. Μόνο ο Θεός θα μπορούσε να αξιολογήσει τη βαρύτητα της κάθε αμαρτίας. Κανένας άνθρωπος. Άλλωστε χρησιμοποιεί τη λέξη "σιχαμερό" που δηλώνει την υποκειμενική αίσθηση που έχουν πολλοί straight όταν αναφέρονται στην ομοφυλοφιλική πράξη μεταξύ gay. Όταν ο άνθρωπος αποκτήσει πνευματικά αισθητήρια, αισθάνεται τις υπαρξιακές και πνευματικές παρενέρεγειες της αμαρτίας. Όταν πλησιάσει τον Θεό και γνωριστεί από τον Θεό τότε καταλαβαίνει τι είναι αμαρτία και τι δεν είναι. Όταν ο αδελφός μας ομοφυλόφιλος γνωρίσει το Θεό τότε θα καταλάβει την σημασία και την βαρύτητα των επιλογών του. Αν επιθυμήσει σεξουαλικά έναν άλλο άνθρωπο του ίδιου φύλλου ή έλθει σε σεξουαλική επαφή μαζί του θα καταλάβει αν η επιθυμία ή η πράξη ενισχύει τη σχέση του με τον Θεό ή την τραυματίζει. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Η Εκκλησία λέει: όχι σεξ έξω από το γάμο. Όποιος μπορεί να κάνει χαρούμενη υπακοή στην Εκκλησία θα έχει μεγάλο όφελος. Όποιος δεν μπορεί να κάνει υπακοή θα διδαχτεί το πνευματικό του συμφέρον από τις παρενέργειες της αμαρτίας και από τη Χάρη του Θεού. Δεν χρειάζεται όμως να νιώθει ότι κάποιος τον αστυνομεύει. Είμαστε ελεύθεροι! Ζούμε, πέφτουμε και μαθαίνουμε. Η μίζερη αυτοκαταπίεση γεννά νευρωσικά βιώματα και συμπτώματα. Ο Θεός είναι χαρά! Ας τον προσκαλέσουμε να αναστήσει την καθημερινότητάς μας Ένα παράξενο πράγμα με την σεξουαλική παρόρμηση! Άμα σε πάρει από κάτω σε κάνει ότι θέλει. Μπορεί να χάσει κανείς τελείως τον έλεγχο. Μπορεί να φτάσει σε σημείο να ζει για να υπηρετεί την παρόρμησή του. Φυλακίζει το νου και προσδιορίζει ψυχαναγκαστικά τη συμπεριφορά. Και αυτή η υπαρξιακή αλλοτρίωση δεν είναι φυσικά ίδιον μόνο των κολλημένων ομοφυλλόφιλων. Το κόλλημα δεν κάνει διακρίσεις. Χτυπάει εξίσου δυνατά τους ετεροφυλλοφιλους. Πόσοι ετεροφυλλόφιλοι δεν έχουν κόλλημα με την συνεχή εναλλαγή ερωτικών συντρόφων, πόσοι έχουν φάει άγριο κόλλημα με τσόντες κλπ; Ειδικά στην εποχή μας με τα DVD και το Διαδίκτυο, το επίμονο κυνήγι της τσόντας μετά αυνανισμού έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας. του Νικήτα Καυκιού

Τηλεφωνική υποστήριξη

Email

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ

Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο, έτσι και κάποια άτομα με ομόφυλο ερωτικό προσανατολισμό, νιώθουν την ανάγκη να εκφράζουν την πνευματικότητά και την θρησκευτικότητά τους.  Όμως, για τους ανθρώπους αυτούς δεν είναι πάντα εύκολα τα πράγματα, τουλάχιστον όχι σε όλες τις θρησκείες.
Δεν είναι λίγες οι λεσβίες και λίγοι οι ομοφυλόφιλοι που βιώνουν μια έντονη εσωτερική σύγκρουση, που νιώθουν να διχάζονται μεταξύ της θρησκευτικής τους πίστης και του ερωτικού τους προσανατολισμού.
Και βέβαια, η εσωτερική αυτή σύγκρουση δεν πηγάζει από δικά τους άλυτα ψυχολογικά προβλήματα αλλά σχετίζεται άμεσα με την στάση του χριστιανισμού ή και άλλων θρησκειών απέναντι στην ομοφυλοφιλία και με τον λόγο τους περί «αμαρτίας» και «αμαρτωλών».
Εστιάζω στον χριστιανισμό, που είναι η κυρίαρχη θρησκεία στη χώρα μας και στον δυτικό κόσμο εν γένει.
Σύμφωνα με τις παραδοσιακές χριστιανικές αρχές, η ομοφυλοφιλία αποτελεί επαίσχυντη πράξη και συμπεριφορά και τα ομοφυλόφιλα άτομα προβαίνουν σε βαρύ παράπτωμα, αμαρτάνουν ενώπιον του Θεού.  Ο έγγαμος βίος μεταξύ ετεροφυλόφιλων είναι ο μόνος αποδεκτός για την χριστιανική θρησκεία και η σεξουαλική πράξη θα πρέπει να γίνεται μόνο στα πλαίσια του γάμου και κυρίως, με σκοπό την αναπαραγωγή.
Οι αρχές και οι θέσεις της χριστιανικής θρησκείας για την ομοφυλοφιλία απορρέουν από τις αντιλήψεις και την διδασκαλία του Αποστόλου Παύλου, που έχουν καταγραφεί σε κάποιες από τις επιστολές του, οι οποίες συμπεριλαμβάνονται στην Καινή Διαθήκη.
Όμως, όπως όλα αμφισβητούνται, αλλάζουν κι ανατρέπονται στην εποχή μας, έτσι έχουν αμφισβητηθεί και οι θέσεις αυτές από κάποιες χριστιανικές εκκλησίες.
Ο Απόστολος Παύλος δεν ήταν μαθητής του Ιησού, δεν τον είχε γνωρίσει ποτέ και δεν είχε ακούσει το κήρυγμα και την διδασκαλία του.  Ο Ιησούς δεν αναφέρθηκε ποτέ στο θέμα της ομοφυλοφιλίας, όπως τουλάχιστον γνωρίζουμε από τα τέσσερα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης και από τα Γνωστικά Ευαγγέλια, όπου έχουν καταγραφεί τα λόγια και η διδασκαλία του.
Η αρνητική χριστιανική στάση για την ομοφυλοφιλία έχει τις ρίζες της στον ιουδαϊκό πολιτισμό και στις διδαχές της Παλαιάς Διαθήκης.  Μεταφέρθηκαν στις χριστιανικές κοινότητες μέσω των επιστολών του Αποστόλου Παύλου, ο οποίος είχε την θέληση και την δύναμη να περάσει τις θέσεις αυτές σ' ένα ακροατήριο, που προφανώς ήταν έτοιμο να τις αποδεχθεί κι έτσι, ν' ασπασθεί τη νέα θρησκεία, όπως διαμορφωνόταν στην εποχή του.
Όμως, όπως τόνισα και παραπάνω, τα πράγματα στην εποχή μας αλλάζουν.  Σήμερα, υπάρχουν χριστιανικές εκκλησίες που αποδέχονται τους ομοφυλόφιλους και τις λεσβίες, που χειροτονούν ιερείς και ιέρειες ομοφυλόφιλους και λεσβίες, που παντρεύουν ζευγάρια ομοφύλων.  Βέβαια, οι δυο μεγάλες χριστιανικές εκκλησίες, καθολική κι ορθόδοξη, είναι ακόμα «βαθιά νυχτωμένες».  Ζουν ακόμα «στα σκοτάδια του Μεσαίωνα» κι αρνούνται να μετακινηθούν από τις αντιδραστικές τους θέσεις για την ομοφυλοφιλία.
Το θέμα όμως είναι ότι κατ' αυτό τον τρόπο δημιουργούν πρόβλημα στους πιστούς ομοφυλόφιλους και στις πιστές λεσβίες, που βρίσκονται στους κόλπους τους.
Στην ορθόδοξη εκκλησία, υπάρχουν οι λεγόμενοι πνευματικοί, που απαιτούν από τα ομοφυλόφιλα άτομα να εγκαταλείψουν αυτή την σεξουαλική πρακτική τους.  Στις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες, υπάρχει το λεγόμενο κίνημα ex - gay, που προσεγγίζει ομοφυλόφιλα άτομα και τα ωθεί να μπουν στον «ορθό» δρόμο, στον δρόμο της ετεροκανονικότητας.
Βέβαια, δεν υπάρχει το στοιχείο του εξαναγκασμού, όμως, τα πιο ευάλωτα άτομα πολύ εύκολα γίνονται επιρρεπή, αν πιστέψουν ότι ο Θεός δεν τα αγαπά ή τα αρνείται λόγω της ομοφυλοφιλίας τους.
Έτσι, δημιουργείται συνήθως μια κατάσταση, όπου τα άτομα αυτά περιστέλλουν την ομοφυλοφιλία τους για να βρεθούν «κοντά στο Θεό».  Όμως, κατ' αυτό τον τρόπο, είτε μπαίνουν σε μια παρατεταμένη αγαμία, αν δεν μπορούν να στραφούν ερωτικά στο αντίθετο φύλο, είτε ζουν μια συμβατική ετερόφυλη ζωή.  Όμως, είτε τον ένα δρόμο πάρουν, είτε τον άλλο, συνήθως δυστυχούν και πέφτουν σε κατάθλιψη γιατί απλούστατα δεν μπορούν να είναι ο εαυτός τους.
Αυτό που θα ήθελα να πω στους ανθρώπους αυτούς είναι να ζήσουν την ζωή, τον έρωτα και την ομοφυλοφιλία τους ελεύθερα και να μην «στέκονται» στην ομοφυλοφοβία κάποιων ιερατείων.
Ο Ιησούς κήρυξε ένα πανανθρώπινο, ένα συμπαντικό μήνυμα αγάπης, χωρίς διακρίσεις και χωρίς διαχωρισμούς.  Ο Θεός δεν μετρά την αγάπη του βάσει της ερωτικής και σεξουαλικής συμπεριφοράς των ανθρώπων. Όσο για την έννοια της «αμαρτίας», ο Ιησούς ίσως και να θέλησε να την αμφισβητήσει για τις σεξουαλικές πράξεις των ανθρώπων.  Είναι γνωστή η περίφημη ρήση του «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω», απευθυνόμενος στο πλήθος που ήθελε να λιθοβολήσει την μοιχαλίδα.  Πάντως, σίγουρα τάχθηκε κατά της διάπραξης βιαιοπραγιών. 
Όσο με αφορά, είμαι βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος, όπως είμαι και πολύ ερωτικός άνθρωπος.  Χαίρομαι και τις δυο αυτές πλευρές μου χωρίς να νιώθω ότι συγκρούονται μεταξύ τους και χωρίς να βιώνω ενοχές για την ομοφυλοφιλία μου ή φόβο για τις ερωτικές και σεξουαλικές μου διαθέσεις.
Σκοπός μου είναι να βοηθήσω τους θρησκευόμενους ομοφυλόφιλους και τις θρησκευόμενες λεσβίες να ξεπεράσουν το πρόβλημα της εσωτερικής τους σύγκρουσης, όσον αφορά την πίστη και τον ερωτικό τους προσανατολισμό, και να βιώνουν άνετα κι ανενδοίαστα τόσο την πνευματικότητα όσο και την σεξουαλικότητά τους.
Δεν ξέρω αν τα κατάφερα, πάντως οι προθέσεις μου είναι καλές κι ευελπιστώ στην κατανόηση και στην επιείκεια σας.
Η πνευματικότητα καθαυτή είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο και πολύ βαθύ και σχετίζεται με τη σχέση και την επαφή μας με το θείο.  Δεν αντιβαίνει ούτε στον ερωτισμό ούτε στην σεξουαλικότητα.  Ας μη στεκόμαστε λοιπόν σε ανούσια κι ανύπαρκτα «αμαρτήματα» γιατί κατ' αυτό τον τρόπο τελικά χάνουμε την ουσία κάθε θρησκευτικότητας και πνευματικότητας, αποστασιοποιούμαστε από το ίδιο το θρησκευτικό μας αίσθημα κι επιπλέον, παγώνουμε τα συναισθήματά μας και καταστρέφουμε την ίδια μας την ζωή.
Πνευματικότητα και ομοφυλοφιλία δεν είναι ασύμβατες, αντιθέτως, αλληλοτροφοδοτούνται και συνδέονται πολύ βαθιά μεταξύ τους αρκεί να ξέρουμε να τις ζούμε και τις δύο γνήσια, ουσιαστικά κι ακέραια.  Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το βιβλίο «Ομοφυλοφιλία - μια παγκόσμια ιστορία», υπάρχει μια ισχυρή εσωτερική σύνδεση ανάμεσα στη θηλυκότητα, την πνευματικότητα και την ομοφυλοφιλία.  Αυτή την σύνδεση ας κοιτάξουμε να χαρούμε.

Ρούλα Σκούταρη

Πηγές:
Πηγές:
Καινή Διαθήκη
ΚατάΘωμάνΕυαγγέλιον: Jean – YvesLeloup
Ιδού ο άνθρωπος: Μάσιμο Κονσόλι
Ομοφυλοφιλία – μια παγκόσμια ιστορία: Επιμέλεια RobertAldrich
Βικιπαίδεια για ex-gay, http://en.wikipedia.org/wiki/Ex-gay
Eva Cantarella: Bisexuality in the ancient world